x
[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 22:12 ]
•
Lyle House –– 2OO • Speeltopic - Speeltopics
-
1 juni 2014 - 22:58
29 juni 2014 - 19:08
30 juni 2014 - 3:59
• King Sawyer Brighton •
23 - Half-Demoon, telepathie
•••
Enigszins verrast door het antwoord van Neo, zorgden zijn woorden eveneens voor enige, onuitgesproken bezorgdheid – wetende wat de oorzaak zou kunnen zijn. ‘Het kon beter’, had hij namelijk met een gesmoorde stem toegegeven, wat voor me op nachtmerries wees – ik had zelf wel eens problemen met kwalijke dromen gehad, iets wat ik openlijk met Neo besproken had toen we elkaar jaren geleden ontmoet hadden. Mijn aandacht werd echter getrokken door Mortefiscera, die over haar ontmoeting met mijn moeder deze ochtend vertelde, wat ik alles behalve fijn vond. Tot mijn opluchting merkte ik echter dat Neo zich vrij snel bij ons voegde en terwijl de verbrandde hand van het lieftallige, tengere meisje verzorgde – wat me er nog eens aan herinnerde hoe goedhartig hij werkelijk is.
Toen de roodharige jongedame echter meteen verstijfde en erna duidelijk de moed verzamelde om verder te eten, werd mijn gehele gedachtengang – die zowel mijn vriend als de woorden over mijn moeder bevatte – nogmaals onderbroken, waardoor ik geheel automatisch mijn hand om haar arm gevouwen had toen ze hierin geslaagd was. Uit mijn ooghoeken viel me op hoe zich langzaam maar zeker ook de vingers van Neo, zich in de hare gevlochten hadden – een daad van hem die ik, ondanks de blijvende flikkering jaloezie en verslagenheid, meer dan bewonderde. Het was duidelijk dat hem hetzelfde onvermogen dwarszat dan ik nu voelde.
Een moment blijft het stil, nadat ik Mortefiscera gevraagd heb of haar ontbijt haar smaakt, in een verwoede poging haar gedachten af te leiden van de duistere verschijning waarvan ik weet dat hij haar teistert. Wanneer haar ogen die van Neo echter ontmoetten, leek ze weer bij de wereld gebracht te worden - wat mijn gevoel van verslagenheid versterkte. ‘Het smaakt heel erg goed, bedankt voor het vragen Sawyer.’ De woorden zorgden voor een opluchting die onbeschrijflijk was. Niet alleen omdat ze nogmaals haar kracht – waarvan ik meteen al geweten had dat deze in haar aanwezig was – getoond had, tegen de verschijningen die haar soms geheel overheersten. Moedig zag ik haar verder eten, tot een gegeven moment er een schok doorheen haar lichaam leek te gaan – ze herpakte zich echter snel en ging dapper door met het eten van haar cracker.
Onbewust dwaalden mijn gedachten naar mijn eerdere dialoog met Karmilla, die er – tot mijn tegenzin – weer in geslaagd was me enigszins rood te laten kleuren. Ondanks ik er nooit aan zou twijfelen dat ze me niks aan zou doen, wisten haar woorden me vaak te overvallen, eveneens omdat ze me bij mijn werkelijke, walgelijke naam had genoemd – waardoor ik zonder reactie achterbleef. Ik zou eveneens zweren dat er iets veranderde aan haar, wanneer we praatten, wat ik nog steeds geen plaats had kunnen schenken. ‘King – Wat betekent Morte voor jou? Ze is heel speciaal voor je, dat zie ik aan je.’ De woorden bleven zich in mijn gedachten herhalen – vooral omdat ze geheel gelijk had. Morte had een bijzondere plaats in mijn hart gewonnen, puur vriendschappelijk. . .toch? Door haar onverwachte vraag, had ik gewoon – naar mijn gevoel, door nervositeit overspoeld – geknikt, waardoor ik me nu voor mijn eigen hoofd zou kunnen slaan. Ik kon haar Karmilla echter niet kwalijk nemen – niet alleen omdat haar verleidelijke, zoete gedrag me niet vreemd was, maar eveneens omdat ik ook haar aanwezigheid in het huis meer en meer was weten waarderen.
’Het gaat wel weg,’ hoorde ik de zachte stem naast me plotseling zeggen, wat mijn aandacht plots weer – gedeeltelijk - bij de wereld trok en me hielp mijn blik van Karmilla weg te trekken. Met enig trots gevoel zag ik het lege bord in het midden van de tafel staan en hoe Morte zich nu reeds op haar thee gestort had, om ons terwijl mee te delen dat de duistere verschijning wel weer weg zou trekken – iets waar ik echter niet geheel van overtuigd was, maar tegenspreken zou ik haar niet. ‘Hebben jullie vandaag therapie? Of zijn jullie de gehele dag vrij?’ ging ze verder, al dwaalden mijn ogen weer naar de handen van Neo en Morte, ‘Ik heb vanmiddag volgens mij nog sociale therapie, maar ik heb er niet zo’n zin in… Het is met psycholoog Baker en ik mag hem niet zo,’ pruttelde ze. Onbewust trok ik een mondhoek omhoog vanwege haar zachte woorden en de kinderlijke houding waarin ze ze uitsprak, ik gaf haar echter gelijk.
Met enige tegenzin liet ik mijn hand weer naar mijn schoot glijden, wanneer Morte haar beide handen om de mok sloot. Meteen vormde er zich echter een brede, stralend prachtige glimlach om haar lippen, wat me hier meteen van afleidde – al verscheen er al snel een lichte frons tussen haar fijne wenkbrauwen. ‘Jullie schijnen er niet helemaal bij te zijn vandaag, hoe komt dat? Uh – als ik vragen mag…’ Voor een moment – reeds de tweede keer vandaag, na de woorden van Karmilla – wist ik niet hoe te reageren. Neo was meer dan een goede vriend – ze had echter gelijk, wat me meteen met enig schuldgevoel vulde, omdat ik de man die mijn vertrouwen al jaren had zo benijdde. Al kon ik een kleine glimlach niet onderdrukken vanwege haar formele uitspraak, die ik alles behalve passend vond bij haar. ‘Ik denk dat we beiden een zware nacht gehad hebben, Mortefiscera,’ zei ik, als ik een mondhoek omhoog trok, terwijl ik Neo even aankeek en enkele seconden later meteen opstond. ‘En ja, ik heb gedragstherapie vandaag. Nu helaas, dus.. ik zie jullie later?’ zei ik vragend, met een halve grijns – hopend op een positief antwoord. Beseffend dat mijn tijd echter nauw was en ik de klok geen moment in de gaten gehouden had, stapte ik na bij Morte zorgzaam een hand op de schouder gelegd te hebben en Neo en Karmilla een vriendelijk knik gegund te hebben, verder naar mijn kamer om de nodige geschreven voorbereidingen van mijn therapie te halen.
A girl who wonders.
4 juli 2014 - 19:40
Caiden Simon Cavanaugh
...
Sjamaan
'Casanova, ik denk toch echt dat je me met een ander vergist. Is Karmilla niet meer iets voor je?' Er staat een lichte grijns op haar lippen, een grijns die ik graag eraf had gekust. Ik krijg een rilling over me heen, ik val niet zo op extra dominante vrouwen. Pit mag ze hebben, een vrouw moet voor zichzelf opkomen en me op mijn plek zetten, maar Karmilla is iets te pittig voor mij. 'Ik weet wel zeker dat ze niks voor mij is, liefje.' Ik schud mijn lichaam even los en kijk haar met een pruillipje aan. 'Waarom twijfel je toch aan mijn liefde.' Ik schud met mijn hoofd waarna ik afkeurend met mijn tong tegen mijn tanden aan tik. 'Je zou nu toch wel beter moeten weten Tal.'
'Als ik echt de ware voor je zou zijn, dan zou je weten dat ik drukte niet erg vind, maar het juist fijn vind. Dus, dat zegt genoeg over onze niet-bestaande relatie,' Talia glimlacht vervolgens liefjes naar me en ik kijk haar met een scheve grijns aan. 'Dit betekent alleen maar dat we elkaar beter moeten leren kennen. In ieder geval moet ík jou beter leren kennen.' ... 'Trouwens, de niet-bestaande relatie zou makkelijk kunnen bestaan hoor.' Ik knipoog en zet een stapje dichterbij. 'Als je nou even toegeeft dat jij mij net zo aantrekkelijk vindt als ik jou.'
'Machoman, als je niet oppast, dan verander je nog in Narcissus,' grinnikt ze. 'Hmm,' begin ik dan bedenkelijk. Mijn kennis over de Griekse mythologie was niet zo breed, maar wat ik erover wist was dat deze jonge man was gevallen voor zijn eigen spiegelbeeld. 'Al zou het zo kunnen dat ik zou eindigen als die gozer.' Ik grinnikte. 'Vind ik jou toch interessanter Talia.'
Ik pakte ondertussen mijn horloge van mijn nachtkastje en deed die om mijn pols. Ik keek hoe laat het was en keek van mijn horloge naar Natalia toe. 'Maar schoonheid, hoe zeer ik me ook amuseer in mijn kamer.' Ik wenkte naar de deur. 'Zou het handig zijn dat we van de jongens kant gaan en terug naar de tuin, keuken of vrijetijdskamer gaan.' Ik liet haar vlug de tijd zien. 'Voordat we er uit worden geschopt.' Ondanks dat ik veel deed om de leiding het hier in Lyle House moeilijk te maken en vaak in de problemen kwam door mijn stomme geintjes, wilde ik niet dat Talia daaronder zou leiden en waarschijnlijk problemen zou krijgen.
Ik ging even met mijn hand door mijn haar en warde er door heen, 'Dus zullen we even lopen?' Ik trok mijn sneakers aan. 'Jij mag me vertellen waar we naar toe gaan.'[ bericht aangepast op 4 juli 2014 - 19:41 ]
The duty of youth, is to challenge corruption.
5 juli 2014 - 15:03
Neo Joachim Raeburn ––
Half Demoon, Vuur
Bij de plotse vraag van de vrouwelijke verleidster, welke gericht was naar zijn dierbare vriend, kon hij het niet laten om een snelle blik op hem te werpen, om vervolgens zijn blik langer dan normaal naar Karmilla te laten gaan. Het had hem immers een redelijk ongemakkelijk gevoel door zijn lichaam laten jagen, want niet de desbetreffende vraag deed hem rillen, maar de manier waarop King had gereageerd. Dit indiceerde dat er wel degelijk wat meer aan de hand was dan wat hij in werkelijkheid had willen toegeven. Het gegeven dat hij enkel geknikt had op het vraagstuk zorgde voor verschillende emoties, sommigen had hij nog niet kunnen herkennen. Hierna was onze aandacht richting de jongedame met de roestrode haarlokken gegaan, die dapper alles op had gegeten en nu begon aan haar lauwe thee – waarbij de jongeman zich opnieuw inhield om niet te vragen of ze er een lepel zoete honing door geroerd wilde hebben. Zijn blik werd enigszins donker doordat ze had vermeld dat “hij”, doelend op Romulus, vast wel weg zou gaan – waardoor hij onmerkbaar zijn ogen kort sloot en zijn handen zich onder de tafel woedend balde. Razend op de duistere schaduw die haar teisterde en niet los wilde laten, maar vooral furieus op zichzelf – hij was immers degene die haar niet kon helpen, die haar hoogstwaarschijnlijk alleen maar problemen opzadelde.
‘Hebben jullie vandaag therapie? Of zijn jullie de gehele dag vrij? Ik heb vanmiddag volgens mij nog sociale therapie, maar ik heb er niet zo’n zin in. . . Het is met psycholoog Baker en ik mag hem niet zo.’ Neo gaf haar direct gelijk, aangezien deze man hem meermaals specifieke vragen rondom zijn tatoeages had gevraagd – hij scheen niet te begrijpen waarom hij dit zichzelf aandeed, wat de jongeman natuurlijk absoluut niet fijn vond. Hij mocht zelf weten wat zijn mening hierover was, als Neo het zelf maar mooi vond, alleen het feit dat Baker viste naar zijn verleden rondom zijn inkttekeningen maakte hem nijdig.
‘Ik heb pas tegen de avond aan therapie,’ prevelde de man die eerst met de dood vergeleken werd, zijn blik ietwat afgewend, waarna hij opstond om zijn eigen mok thee klaar te maken en vervolgens weer op zijn eigen plek te gaan zitten. Ondertussen had Mortefiscera van haar eigen glas thee een slok genomen, om hen daarna een schitterende glimlach toe te werpen – wat gelijk zorgde voor een knetterende sensatie dat te vergelijken was met inwendig vuurwerk van het prachtigste soort. Tegelijkertijd regelde de glimlach van de dame om hem te kalmeren, het bracht een serene vertedering over hem heen zoals hij elke keer voelde wanneer ze glimlachte.
’Jullie schijnen er niet helemaal bij te zijn vandaag, hoe komt dat? Uh – als ik vragen mag. . .’ Neo had nog zo gehoopt dat ze zoiets niet op had gemerkt, vooral bij hem niet. Doordat hij haar vragen over zijn moeder had moeten ervaren en de gebeurtenis van zojuist, samen met het feit dat hij niet wist hoe hij met de gevoelens van zijn dierbare vriend om moest gaan, zorgde voor een onrustgevend gemoedstoestand. Hij betwijfelde echter of hij dat aan haar zal vermelden, het had immers geen zin haar zorgen te laten maken over hem. Bovendien vertelde hij zijn emoties niet zomaar aan iemand, zeker niet wanneer degene vooral de oorzaak hiervan is. Hij verbaasde zich echter over het antwoord van King, die het niet enkel voor zichzelf opnam, maar eveneens voor hem – waar hij onmiddellijk immens dankbaar als zowel opgelucht voor was.
’Ik denk dat we beiden een zware nacht gehad hebben, Mortefiscera. En ja, ik heb gedragstherapie vandaag. Nu helaas, dus. . .ik zie jullie later?’ Hoewel Neo had geknikt, wist hij niet zeker of hij dit wel opgemerkt zou hebben, omdat hij al haastig weg stapte. Hij betrapte zichzelf op het gegeven dat zijn blik iets langer naar de schouder van de jongedame was blijven hangen dan hij daadwerkelijk had gewild. Zonder wat te vermelden tegen de dame die hem een vreemd soort affectie bezorgde, stond hij op en bleef als bevroren staan – naar de deur starend, waardoor King net verdwenen was. Na luttele seconden kwam hij pas in beweging om hem achterna te benen, hierdoor verdween hij eveneens en liet hij de jongedame achter. Neo had een keuze gemaakt; hij moest het er met zijn dierbare vriend over hebben, aangezien het zeker was voor elkaar hoe ze zich zouden moeten voelen. Toen hij echter bespeurde dat hij hem niet meer kon vinden, begreep Neo dat hij te lang gewacht had. In frustratie haalde hij zijn handen ruw over zijn hoofd heen, die uiteindelijk in zijn nek kwamen te liggen om zelf naar het plafond te kijken. Hij had pas door dat er iemand achter hem stond toen hij de lichte voetstappen had gehoord, wat bij hem erin resulteerde razendsnel normaal te staan – rechtop, zijn handen in zijn broekzakken om zich om te draaien naar de desbetreffende persoon. Het zou hem niet moeten verwarren dat het de persoon was die zijn gehele humeur in haar zak had zitten, die het met een glimlach of frons binnen een seconde kon veranderen.
’Mortefiscera. . .’ murmelde hij, niet wetende dat zijn stem een verslagen klank had terwijl hij haar naam over zijn lippen liet rollen. Er was een lange pauze aan zijn kant, hij was verloren in zijn eigen gedachtegang – welke momenteel enkel en alleen nog over haar ging. Zijn hersenkronkels waren net zoals zijn hart aan haar toegewijd en terwijl hij zijn analyse in stilte probeerde te verduidelijken, begreep hij dat dit gevoel al langer aan de hand was. Een precieze tijd had hij niet, alleen het was al een langere tijd bezig en op dat moment wist Neo dat hij het kwijt moest. ‘Ik. . .ga je eerlijk vertellen hoe ik me voel over een bepaald persoon. Ik heb er veel over nagedacht en bracht al mijn moed bij elkaar, dus luister goed.’ Hij kuchte, stapte iets dichter naar haar toe en haalde diep adem. ‘Er is iemand die blijft terugkomen in mijn zicht, ik blijf opmerken wat ze doet en ik ben benieuwd waar ze heengaat. Wanneer die persoon glimlacht, voel ik me op mijn gemak – en wanneer ze triest is, word ik ongerust. Ik wil haar aan het lachen maken. Als ze lacht om iets wat ik zeg, voel ik me gelukkig. Elke nacht, voor ik ga slapen, komt er een beeld van haar gezicht in mijn gedachten – en ze is de eerste persoon aan wie ik denk wanneer ik mijn ogen open in de ochtend. . .’ Hoewel hij zich redelijk nerveus voelde, was dit absoluut niet op zijn gezicht af te lezen, eerder alsof hij om advies vroeg. Zijn blik dwaalde een lange tijd langs de muren voor hij ze direct in haar ogen richtte. ‘Wat moet ik doen. . .?’Quiet the mind, and the soul will speak.
6 juli 2014 - 17:47
7 juli 2014 - 17:03
12 juli 2014 - 20:16
Neo Joachim Raeburn ––
Half Demoon, Vuur
Het duurt even voor ze er überhaupt op reageert, al is dat enkel een schijnvertoning voor Neo, aangezien hij niet bepaald erkent wat de werkelijke tijd is. Het punt wanneer hij de desbetreffende liefdesovertuiging over zijn lippen had laten rollen, bezweek hij hier bijna door en verloor hij eveneens het tijdsbesef. Wat hij wel in de gaten heeft, is dat Mortefiscera abrupt wit wegtrekt, waardoor hij haar in eerste instantie wilde vragen of ze zich plotseling misselijk voelde. Hij begreep echter wel dat dit absoluut geen goed teken was, en hij betrapte zichzelf erop dat hij het terug had willen nemen. Wat als ze er slecht op reageerde, en hem bijvoorbeeld niet meer wilde spreken? Als ze uiteindelijk toch haar mond opentrekt om er wat op te vermelden – wel net op het punt dat Neo wilde vragen of ze het gehoord had –, liet hij zijn ademhaling gerust gaan. In eerste instantie had hij een hap adem genomen en deze ingehouden, met als gevolg dat hij een stamelende ademhaling kreeg. Hij was stiekem enorm opgelucht dat ze er nu wat op zou vermelden, maar wat ze precies zei – dat had hij niet verwacht.
'Neo, je weet toch dat. . . dat ik geen enkele ervaring heb met gevoelens – helemaal niet met zulke gevoelens. Ik bedoel; Ik kan je vertellen over wat je moet doen met iemand waar je verliefd op bent als je op een zinkend schip zit of als er een aardbeving ontstaat die de gehele wereld verwoest. . . Maar niet wanneer je in een inrichting zit en je niet weet of je er überhaupt ooit uit gaat komen. Misschien kan je het haar op een manier duidelijk maken? Of het haar vertellen? In de films zoenen ze altijd, of ze gaan picknicken. . .' De jonge vrouw had daadwerkelijk geen flauw idee dat hij het over haar had gehad, en in plaats van het haar direct te vermelden, besloot hij een vraag te stellen. Wel streek hij zijn gezicht weer glad, want hij wist dat er een frons op te bespeuren viel, die het wellicht zou verraden.
'Je gaat niet vragen wie het is, Mortefiscera?' Hij wilde het haar niet te gemakkelijk maken door in eerste instantie al te vermelden wie “de gelukkige was”, hij had überhaupt al het idee dat ze vast niet hetzelfde zou voelen. King was er immers nog, een dierbaar persoon die hij eerder familie dan zijn beste vriend kon noemen. En er waren andere jongemannen, jongens die haar vast het hof wilden maken, want laat het nu wel wezen: Mortefiscera was alles behalve afzichtelijk. Zijn blik doolde over haar heen, van top tot teen, tegelijkertijd dat hij alsnog een stap dichterbij haar zette.
'Je gaat niet vragen wie mijn zon is? Zonder er nog bij na te denken, liet hij zijn hand door de lucht zweven, omhoog naar haar gezicht. Neo liet enkele milimeters tussen haar wang en zijn getatoeerde hand, alsof ze van breekbaar porselein was. 'Diegene die me gelukkig maakt, is. . .' De warmte van zijn hand had hij pas voorzichtig op haar bleke gezicht gelegd, tot zijn zin eveneens afgebroken werd. Een mannelijke stem had hem geroepen.
'Neo, daar ben je dus.' klonk de harde mannenstem, waardoor Neo helaas wel om moest draaien en zijn hand weer naast zijn lichaam viel. 'Als het zou kunnen, zal ik je graag even spreken. . .' De middelbare man die er stond, was één van de psychologen die je uit wilden pluizen. Het was geen dokter Baker, thank the Lord. De jongeman had zijn mond willen openen, om te vermelden dat het nu niet goed uitkwam, maar blijkbaar was het al op zijn gezicht te zien, want hij vervolgde al snel: 'Nu.'
Hij zou zich in moeten houden, dat was één ding dat hij zeker wist – en dat deed hij dus eveneens. Met een snelle blik keek hij terug naar de jongedame die zijn hart had gestolen, hoewel zijn gelaatsexpressie wel terug ijzig was geworden. 'Ik moet gaan nu, Mortefiscera.' Neo zou het haar een andere keer moeten vertellen. 'We praten later wel verder. . . eh,' Zijn ogen dwaalde langzaam af naar haar lippen, die er voor hem aanlokkelijk uitzagen – en hij hield zich in. Desalniettemin was er een vluchtige rode kleur op zijn wangen te zien voor hij zich omdraaide. 'Tot zo.' Zijn laatste woorden waren bijna onhoorbaar door de zachte murmeling ervan. Benend liep hij richting de man toe, die hem nu om de één of andere manier wilde spreken.Quiet the mind, and the soul will speak.
15 juli 2014 - 22:53
Olivia "Liv" Amy Jennings
Het bleef even stil, maar daarna antwoordde hij "Ik heb een paranoïde persoonlijkheidsstoornis, wat inhoud dat ik mensen niet vertrouw en argwanend ben.” Weer bleef het even stil, maar daarna ging hij verder "Persoonlijk vind ik het maar zever maar zeg dat nooit tegen de psycholoog, de enige manier om hier uit te komen is doen dat je het accepteert.” Net als hem vond ik niet helemaal dat het klopte, waarom zou hij mij dit anders vertellen? Zou hij dan niet bang moeten zijn dat ik niet te vertrouwen was en zijn diagnose zou doorvertellen? “Oh ,ja, niet iedereen apprecieert het als je vraagt wat ze hebben, daarbij hebben ze liever dat we het voor ons zelf houden, ze vinden de ‘privacy’ heel belangrijk” zei Tyler er nog achteraan. Dat wist ik dus niet, toch verontschuldigde ik me door "Sorry" te zeggen op een zachte toon. Ik schrok van Tylers klap in zijn handen als teken dat hij verder wilde gaan. Hij liep de gang in, waar hij me het klaslokaal wees en snel weer doorliep. Daar liep hij van de trap af naar beneden. Blijkbaar waren we in de kelder want Tyler zei: “Hier is de kelder, om de beurt moeten we de was sorteren en wassen, maar jij moet dit alleen maar voor de meisjes doen, wij doen het ook alleen maar voor de jongens”. Stiekem vond ik dat best wel fijn. Dat betekende namelijk dat ik geen vieze jongensonderbroeken aan hoefde te raken. De volgende deur opende Tyler weer. “Hier zijn dus de etensvoorraden.” vertelde hij en pakte twee koekjes waarvan hij er 1 aan mij gaf. Weer glimlachtte ik. Ik geloof dat ik Tyler wel aardig vond. Ik beschouwde hem als iemand die ik wel kon vertrouwen.
Boven liet Tyler de slaapkamers nog zien, waarbij hij vertelde: “Hier hebben we de slaapkamers, links is de gang voor de meisjes en rechts die voor de jongens, het is verboden om in elkaars gang te gaan dus die kan je dan straks ontdekken “ Dat had ik al verwacht. Ik was al op mijn kamer geweest, die zich bevond in de linkergang. “Oh ja, het is verboden in de week om boven te zitten overdag, ze willen ons het liefst zien” Dit punt vond ik aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant ook best logisch. Toch dacht ik dat ik me eraan zou gaan storen. Terwijl we weer naar beneden liepen, vertelde Tyler nog het een en ander over de zolder. Hij eindigde zijn rondleiding met “Wel ,dat was het, zoals ik al zei, je zult de weg direct kennen, het is niet moeilijk of zo”, waarna hij ongemakkelijk bleef staan. Dit soort momenten vond ik ook erg ongemakkelijk. Het was dus waarschijnlijk mijn taak om dit goed te doen. "Heel erg bedankt." zei ik met een glimlach. "Maar eh... Wat doen jullie hier normaal altijd in het weekend?"[ bericht aangepast op 15 juli 2014 - 22:53 ]
you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman
22 juli 2014 - 16:37
22 juli 2014 - 18:00
• King Sawyer Brighton •
23 - Half-Demoon, telepathie
•••
Mijn gedachten nog steeds bij dezelfde personen, stap ik verder richting de kamer van Caiden en mezelf – mijn pas vertragend vanaf ik ongetwijfeld uit het zicht van Mortefiscera, Karmilla en Neo ben. Ik betrap mezelf erop dat er enig schuldgevoel in me huist, omdat ik me zo snel uit de voeten gemaakt heb. Niet omdat ik gelogen heb – ik heb namelijk weldegelijk therapie, waar ik maar al te veel tegenop zie – maar omdat ik het excuus meteen omarmd heb en het zelf enige geruststelling bood te mogen vertrekken, bij de mensen die in dit huis het meeste voor me betekenen. Zwakke idioot – vluchten om een paar vragen of vlucht je omdat je het niet aan kan ze zo te zien? Kort adem ik diep in en blaas de lucht weer uit, gefrustreerd met mezelf, terwijl ik de gedachten uit mijn hoofd probeer te duwen, waarna ik mezelf – vanaf ik de hoek om ben - toelaat even tegen de muur te leunen in hoop enige orde in mijn gedachtegang te brengen.
‘Mortefiscera. . .’ hoor ik een murmelende stem na enkele minuten zeggen – een stem die ik meteen herken als die van mijn goede vriend, een toon die ik echter zelden bij hem heb mogen aanschouwen. ‘Er is iemand die blijft terugkomen in mijn zicht, ik blijf opmerken wat ze doet en ik ben benieuwd waar ze heengaat. Wanneer die persoon glimlacht, voel ik me op mijn gemak – en wanneer ze triest is, word ik ongerust. Ik wil haar aan het lachen maken. Als ze lacht…’ Voor het eerst in mijn bestaan, gaat er een scherpe, genadeloze pijn doorheen mijn lichaam – eindigend bij mijn hart, terwijl ik door een zekere verslagenheid overspoeld wordt. Hij spreekt over haar – vanzelfsprekend spreekt hij over haar en haar perfecte bestaan. ‘Wat moet ik doen. . .?’
Onbewust zuig ik mijn longen vol lucht en hou mijn adem in, bang dat mijn aanwezigheid opgemerkt zou worden. Ik voel een ziekmakend schuldgevoel dat ik mijn vrienden zo zou afluisteren, maar het verlangen – de angst – te weten hoe ze reageert op deze woorden, is er één die ik nooit zou kunnen overwinnen. De lieftallige jongedame met de roestrode lokken toont echter vooral verwarring, waarbij ik me haar prachtige gelaat bijna perfect voor ogen kan halen. Gedurende het hele gesprek zit ik versteend op de grond, niet wetend of ik werkelijk al adem gehaald heb of niet. De druk in mijn hoofd vanwege iedere emotie die als een mes doorheen mijn ledematen schiet, is immers reeds te veel om controle over te houden – waarbij ik niets liever wil dat schreeuwen, mijn vuisten doorheen de muur slaan. Angst haar te verliezen, walging om mijn zwakte – mijn jaloezie, woede. . . vanwege mijn vriend? Nee – simpelweg omdat hij erin geslaagd was te doen, wat ik nooit gedurfd heb. Misschien eveneens omdat ik er niet in slaag hem deze liefde te gunnen, al is Neo werkelijk één van de weinigen die ik alle geluk toewens.
Wanneer ze hun wegen weer scheiden – vooral door de tussenkomst van Baker – laat ik mezelf toe even diep in te ademen, en weer uit. Ik blijf echter stil, luisterend naar de onregelmatige ademhaling die afkomstig is van Morte. Iedere vezel in mijn lichaam verlangt haar te helpen, haar verheldering te brengen, haar te zeggen wat ik voel - maar ik kan niet degene zijn die nog meer verwarring in haar onschuldige gedachten brengt, die haar in een onnoemelijke situatie brengt. Nee, die persoon zou ik nooit voor haar kunnen zijn. Noch voor mijn vriend, hij had immers meer moed getoond dat ik ooit heb gehad – zulk verraad zou ik hem niet mogen aan doen, ondanks de eindeloze woede die in mijn lichaam huist. Is er dan toch een deel van me dat het hem kwalijk neemt? Met rillende bewegingen schud ik de gedachte uit mijn hoofd en dwing ik mezelf te staan, vanaf ik met zekerheid weet dat Mortefiscera uit de hal verdwenen is, waarna ik mijn vuist onverwacht met al mijn macht tegen de muur aansla en mijn hoofd er even tegen laat rusten. Ik snuif – mezelf allerlei verwijten toegooiend in de stilte van mijn eigen gedachten. Zwak mormel ben je ook. Nog een slag tegen de muur. Wat is er mis met je? Een stekende pijn verspreidt zich over mijn hand. Ze zijn je vrienden. Gedwongen stop ik en laat mijn vuist naast me hangen, na ik de schaafwonden langs mijn knokkels gezien heb. Het zijn mijn vrienden. Ik neem enkele seconden om mijn houding te herpakken, mijn kalmte terug te vinden – zoals mijn therapeut me geleerd had te doen, wanneer ik vreesde een woedeaanval te krijgen.
Langzaam breng ik mijn lichaam weer in beweging en zet mijn weg naar mijn kamer weer verder, mijn passen tellend als ik ze zet – één van de trucjes mijn gedachten onder controle te houden. Wanneer ik de deur bereik, kom ik echter meteen tot stilstand, als twee stemmen – die ik meteen herken als die van Talia en Caiden – mijn gehoor bereiken. ’Als je er toch vanuit gaat dat wij ooit gaan trouwen, dan mag je me nu mooi helpen met het opvouwen van de was, gezien dat later ook jouw taak zal worden,’ hoor ik Talia op een lieflijk toontje zeggen, waardoor er zich in een automatisme een gedwongen glimlach om mijn lippen vormt. Ik zou de relatie tussen de twee nooit begrijpen, maar het was altijd amusant te zien hoe ze elkaar uitdaagden. Wanneer ik na enige twijfeling een paar passen verder zet, valt mijn aanwezigheid Talia vrijwel meteen op en word ik overvallen als ze plots haar arm om mijn schouder slaat – iets waar ze nauwelijks in slaagt, aangezien ze aardig wat kleiner is dan ik. ‘Sawyer,’ zegt ze met enige zangerige toon in haar stem, ‘Ga je mee de komedieshow bekijken waarin Caiden de was op gaat vouwen?’
Ik grijns even en laat met een kort knikje weten dat ik dat maar al te graag zou willen zien, wat eveneens waar was – alles om mijn gedachten weg te krijgen. Er was tevens geen enkele vezel in mijn lichaam die zich naar de therapie wilde haasten, waar ik enkel overspoeld zou worden met vragen waar ik geen antwoord op wenste te geven. ‘Ik zou het voor geen goud willen missen, Talia,’ zeg ik haar kalm en ietwat stil, ‘Helaas heb ik therapie, waar ik niet aan zal kunnen ontsnappen.’ Ik leg mijn arm even langs haar middel waarbij ik haar voor enkele seconden van de grond til. ‘Volgens mij moet jij nog een beetje groeien,’ zeg ik met een kleine grinnik en laat haar dan los, om verder te lopen naar mijn kant van de kamer. Wanneer ik de spiegel in onze kamer passeer, valt me mijn bleke gelaat vrijwel meteen op en richt ik mijn blik strak verder. ‘Caiden, ik moet bekennen dat ik jou nooit ingeschat had als het huisvaderlijke type,’ zeg ik dan, terwijl ik mijn notitieboek in de rommel van mijn nachtkastje probeer te vinden, die ik weer sluit vanaf ik hem in handen heb. ‘Laat elkaar heel,’ meld ik nog, waarna ik de kamer na enkele minuten alweer verlaat, richting therapie.
Weer tel ik mijn passen, deze keer stroever dan anders – aangezien de tegenzin voor therapie elke haast onderdrukt. 23 passen tot ik de trap bereik, 18 tredes, 32 passen tot Mortefiscera plots in mijn gezichtsveld verschijnt. Haar lijkbleke verschijning laat me tot stilstand komen, waarna ik frons om de bijna verslagen manier waarop ze tegen de muur aanzit. Meteen vormt er zich weer een knoop in mijn maag, tevens omdat ik haar wil vragen wat er aan de hand is – al is de kans reëel dat ik reeds over het antwoord beschik. Voor een kort moment laat ik mijn blik naar de deur glijden, beseffend dat Neo er zich waarschijnlijk bevindt, als hij werkelijk in het bijzijn van die waardeloze Baker is. Alsnog stap ik verder, richting het meisje met de rode lokken – deze keer zal je niet vluchten, King. Met enige voorzichtigheid plaats ik me naast haar en laat het notitieboek in mijn schoot rusten, waarna ik mijn blik zijwaarts richt. ‘Gaat alles goed, Mortefiscera?’, vraag ik haar, bezorgder dan ik zou willen toegeven – al ben ik vooral gelukkig dat ik de woorden met enige kalmte kan uitspreken.
[ bericht aangepast op 22 juli 2014 - 18:04 ]
A girl who wonders.
26 juli 2014 - 16:44
Neo Joachim Raeburn ––
Half Demoon, Vuur
‘Zullen we het eerst hebben hoe het vandaag met je gaat?’ stelde de man die Neo had durven op te halen en het belangrijke gesprek te doorbreken. Ondanks de mening dat hij hem niet erger vond dan Baker, betekende het niet dat ze de beste vrienden waren. Het feit bleef namelijk dat hij enig soort therapiemensen niet mocht, het enige wat ze wilden was emotionele informatie van je los wrikken om je vervolgens in het hokje “vreemd” te zetten. Dat gedoe paste hij liever, tenminste – wanneer het kon, zou hij er zo mee kappen. Zijn geheimen hoorden op een duistere plek in zijn hoofd, een diepe grot waar hij het zelf nog amper kon vinden. Precies hoe hij het graag wilde.
Dus natuurlijk volgde er geen antwoord op zijn vraag aan Neo’s kant, tenzij een dodelijke blik sturen telde.
‘De vorige keer had je een afspraak met Baker, in het dossier dat hij voor je had opgesteld, las ik dat je de laatste tijd last hebt van nachtmerries.’ Hoewel hij het met een bepaalde zekerheid uit zijn mond liet komen, klonk het eerder als een vraag. Hierdoor kon de jongeman het niet onderdrukken een schalks gegniffel te laten en hem hierbij op zo’n wijze aan te blikken dat de therapeut haastig zijn bril op zijn scheve neus zette. De waarheid was dat er niet één nacht voorbij kon gaan zonder een nachtmerrie, waarin zijn ouders regelmatig voorkwamen of het overlijden van zijn dierbare Rose. Zelfs Charna droomde hij nog van, wie vroeger zijn droommeisje was. Eén keer was hij geschrokken wakker geschoten wegens het gegeven dat ze omgetoverd was tot iemand anders. Een persoon die geen donkerbruine haarlokken had, maar een roestrode kleur en welke regelmatig door de war zaten, als een woeste storm. De tint van haar huid was gemetamorfoseerd van het lichtbruine naar de melkbleke kleur die hij bij één enkel meisje herkende. En het laatste, maar zeker niet het minst belangrijkste: haar ogen, haar o-zo prachtige, onbereikbare poelen van blauw. Toen begreep Neo dat hij niet meer te redden was, want ze kwam niet zomaar in zijn droombeeld voor.
‘. . .je moeder die op sterven lag. Wil je daar iets over vertellen?’ Hij kreeg een schok door zijn lichaam die hetzelfde voelde alsof je – je vingers in het stopcontact stak. Zijn blik werd zo mogelijk nog killer, terwijl hij de beelden van zijn verleden herinnerde – die opnieuw opgerakeld waren.
Stilte. Een ondraagbare stilte van pijn en verdriet. Ze had hem zojuist gevraagd waarom hij gekomen was, waarna ze doodleuk had vervolgd zijn vader meer tijd te geven voor zijn ellendige gedrag. “Hij bedoelt het niet slecht”, waren haar precieze woorden. “Hij is ook maar een mens, die niet weet hoe hij met jou om moet gaan.” Neo, als kleine jongeman, wist niet hoe hij hiermee om moest gaan en had met een stuurs gezicht geantwoord dat hij niet wilde dat zijn vader hem sloeg.
Er klonk gegalm van een deur die open als zowel dichtging. Vervolgens gerommel, wankele voetstappen en het duurde niet lang of de geur van drank kroop onder de slaapkamerdeur heen. “Snel”, gebood haar moeder hem, “voordat hij je ziet.”
“Keira!” Zijn woedende stem klonk vreemder dan anders, hoogstwaarschijnlijk doordat moeder en zoon haar naam pas net kon onderscheiden door het bezopen gemompel. Hij kwam hun richting op, waardoor Neo zich onder haar bed verstopte. Bam – de deur ging met een knal open, wat tegen de muur aanbotste. De man hield zich nog net staande aan de deurpost, terwijl hij naar zijn vrouw blikte – die plotseling een lijkbleke kleur op haar gezicht gekregen had. Gelukkig had hij dat niet door, de domme eikel. “Waar is dat kind van je?” Zo sprak hij altijd over hem; hij was immers van mening dat het niet van hem was.
“Even naar de apotheek gestuurd voor mijn medicijnen, het moet weer bijgevuld worden.” En een hele leugen was het niet eens, want ze had werkelijk een nieuwe voorraad nodig. Hij gromde wat met een bars gezicht, vroeg haar of ze nog bier hadden staan en wankelde daarna weg. Toen ze zeker wisten dat hij pleite was, gebaarde zijn moeder hem snel te gaan, nadat Keira hem wat geld in zijn hand samen met een papiertje had gedrukte. Neo dacht op dat moment dat hij veilig was geweest, alleen toen hij echter terugkwam, zat hij hem op te wachten. Zoveel pijn had hij tot nog toe niet gehad.
‘Het is van belang dat je normaal terug antwoord, Neo, anders kunnen wij je niet verder helpen met de behandeling.’ O ja, hij was ruw teruggetrokken uit zijn beeld van een hel. Het maakte het er niet veel beter op, behalve dan het feit dat hij in deze wereld Mortefiscera als zowel King had ontmoet. Deze mensen waren de enige redenen dat hij zich überhaupt nog enigszins openstelde voor dit gezwam, hij hield überhaupt al niet van teveel poespas.
‘Ziet het eruit alsof dit mij iets zou kunnen schelen?’, kaatste hij ongeïnteresseerd terug, waar de therapeut – die de achternaam Torell droeg – al zijn mond op opende. Voordat hij echter iets zou kunnen zeggen, vervolgde Neo: ‘Ik heb al enkele malen verteld dat ik niet graag over specifieke zaken praat, het is niet mijn schuld dat als jullie erop doorhameren ik niets loslaat.’ Klaarblijkelijk had hij er helemaal genoeg van, want hij stond op uit de stoel die hem was aangewezen en streek zijn gezicht – figuurlijk – glad in zijn oude, vertrouwde, afstandelijke expressie. ‘Nou, het was fijn gepraat te hebben, je zult wel druk bezig zijn met andere zaken, dus ben ik weg.’ De man maakte rechtsomkeert en liet een verbijsterde Torell achter, die daarna direct de woorden “wil niet meewerken” in Neo’s dossier opschreef.
Buiten kreeg hij de verrassing van zijn leven, en hij moest er nog achterkomen of het positief ofwel negatief was. Hij zag in een oogopslag zijn dierbare vriend en zijn crush bij elkaar zitten. Dit zorgde voor problemen, en hij wist niet zeker of hij dat wel uit de weg zou gaan. Hij zocht in eerste instantie namelijk naar zijn dierbare vriend, maar omdat hij hem niet gevonden had, stond hij op het punt het aan Mortefiscera te vertellen. Neo begreep dat het er nu op aankwam, dat kon nog wel even achter deze verschrikkelijke sessie aankomen.
‘Hallo,’ besloot hij hen zo normaal mogelijk te begroeten, waarna er een ondoorgrondelijk grijnsje op zijn lippen speelde. ‘jullie zien er gezellig knusjes uit.’ Oeps, zouden ze dit fout opvatten? Een beetje haastig vervolgde hij, dit keer enkel richting Sawyer: ‘Zou ik je even kunnen spreken?’ Op zijn schoot lag een notitieboek, waardoor hij doorhad dat hij vast en zeker snel therapie in moest. Hij was eveneens lichtelijk bezorgd geweest om de jongedame, die een krijtwit gezicht had en op de grond zat. Misschien dat ze ondertussen Sawyer tegengekomen was en gezellig met hem meegelopen was. Onbedoeld merkte hij op dat een behaaglijk gevoel binnen hem plaats had genomen, wat te erkennen was als jaloezie. Zou de charmante jongedame niet op hem vallen maar op zijn beste vriend? Hij zou het hem wel gunnen, enorm veel zelfs, maar toch kon hij dat nare gevoel niet de kop indrukken. Gedachteloos gleed zijn blik al over de dame naast zijn vriend heen, waarna hij het razendsnel afwendde en nogmaals rechtsomkeert maakte. ‘Nu graag.’ Vermeldde hij enkel nog, terwijl hij weg stapte van het stelletje.Quiet the mind, and the soul will speak.
27 juli 2014 - 16:37
30 juli 2014 - 13:06
Tyler Ray Simons • Tovenaar
“Heel erg bedankt”, zei Olivia met een kleine glimlach. Tyler keek glimlachend terug en wou net naar boven lopen als ze vroeg: "Maar eh... Wat doen jullie hier normaal altijd in het weekend?" Tyler draaide zich om en zei: “Klusjes vooral en we hebben ook vrij dus zitten we meestal in de woonkamer, maar ik ga vlug naar boven, voordat we niet meer naar boven mogen.” Hij glimlacht en staat er dan even ongemakkelijk en loopt dan toch naar boven. Hij legt zijn boek terug op de plank en neemt zijn iPod en oortjes en stopt ze in zijn zak. Dan loopt hij de trap weer af. Hij wandelt naar één van de verpleegsters om het alarm af te zetten, hij moest eenmaal vandaag in de tuin werken, zijn klusje voor vandaag. Die doet het zonder probleem en even later is hij in de frisse buitenlucht. Hij ademt eens diep in en gaat naar het schuurtje om de hark te halen en even later zit hij de blaadjes weg te doen. Het klusje ontspant hem en hij neuriet zachtjes mee met Thousand Foot Krutch. Thuis was hij ook diegene die altijd in de tuin moest werken, als enigste man in hun gezin. Hij vond het meestal een ontspannen werkje, tenzij het volle zomer was. Dan zweette hij altijd te erg en kon hij zich nooit concentreren. Maar in de tussenseizoenen was het altijd geweldig weer. Niet te warm en niet te koud. Hij liet zijn adem even ontsnappen en keek even terug naar het huis.31 juli 2014 - 4:07
• King Sawyer Brighton •
23 - Half-Demoon, telepathie
•••
Vanaf ik mijn plaats naast de jongedame had genomen en de woorden uitgesproken had, had ze haar houding hersteld en een prachtige glimlach om haar lippen laten vormen – wat meteen een kleine geruststelling vormt. Desondanks speelt de situatie van voorheen zich eindeloos af in mijn gedachten, waardoor ik meteen twijfel of haar woorden waarheid bezitten, of niet.
‘Ja, alles gaat prima. Ik wacht op Neo – hij heeft therapie,’ zegt ze me. Natuurlijk wacht ze op hem – waar zat ik met mijn gedachten? Ik kan haar op dit moment niet enige helderheid brengen. ‘Hoe gaat het met jou? Je bent al helemaal klaar zo te zien.’ Ze brengt haar blik naar mijn notitieschrift, waarna ik automatisch hetzelfde doe, al lijk ik ver weg van deze wereld. Voor enkele seconden zoek ik haar prachtige ogen weer, maar besluit het onderwerp met rust te laten – iets waar we naar mijn gevoel beiden naar verlangen. Het zou bovendien als bitter verraad voelen als ik me in de situatie zou mengen, aangezien ik mijn dierbare vriend absoluut een goede afloop gun.
‘Zo meteen therapie met Baker, de pure verschrikking,’ zeg ik haar kalm na enkele seconden stilte, zoekend naar mijn eigen woorden met enige hoop de sfeer te verlichten - al meen ik ieder woord. De man heeft een vreselijke – tevens terechte – reputatie in het huis gekregen, vooral door het feit dat het lijkt alsof hij geen greintje empathie tegenover ons heeft. Enkel een zuiver verlangen naar onze diepste gedachten.
Mijn woorden lijken echter nauwelijks tot haar door te dringen, vooral door het feit dat niet veel later de deur naast ons geopend wordt en mijn goede vriend naast ons verschijnt. De verbazing – verwarring – in zijn blik valt meteen niet te negeren, al weet ik niet hoe erop te reageren.
‘Hallo, jullie zien er gezellig knusjes uit.’
Er verschijnt een licht, al dan niet gemeende, grijnsje op zijn gelaat. Ik laat voor een kort moment een glimlach om mijn lippen vormen. Het verbaast me echter meer dan het in enige andere situatie zou doen. Niet alleen omdat het me verwondert hoe hij zulke luchtige fançade kan vormen na de woorden die ik daarnet gehoord heb, maar eveneens omdat de spanning me bijna de lucht lijkt te ontnemen. Ik hoor hier nu niet te zijn, besef ik – en voor even lijken mijn woorden bevestigd te worden.
’Zou ik je even kunnen spreken?’ Vrijwel meteen wil ik me uit de voeten maken om de twee hun privacy te schenken, tot ik echter merk dat Neo’s diepe kijkers op mij gericht zijn – niet op de jongedame met de rode lokken. In mijn ooghoeken zie ik Morte’s rechte houding weer verdwijnen en besef dat ze dezelfde verwachtingen had. Met een lichte verwarring in mijn blik, laat ik met een knikje weten dat ik hem zal volgen. Ondanks het verlangen te vluchten weer in me huist, is het het minste wat ik voor mijn goede vriend kan betekenen – door alle jaloezie die ik naar hem gevoeld heb, hoewel ik ervan overtuigd ben dat ik hem het beste toewens. ‘Nu, graag.’
’Succes,’ hoor ik in een zoete fluistering naast me, wanneer Neo reeds verder gelopen is. Ik zie de kleine verschijning naast me overeind springen, om daarna met een muisstille, snelle tred te verdwijnen in de hallen, zonder dat ik nog een woord kan zeggen.
Pas na enkele seconden slaag ik erin hetzelfde te doen – mijn notitieschrift nog in mijn hand geklemd – en stap hem enigszins gehaast achterna, om naast hem te eindigen.
’Ik heb zo meteen therapie. . . Maar ik neem aan dat Baker me zelf wel zal opzoeken, wanneer het moet. Hoe was ’t bij jou?’ vraag ik hem zo nonchalant mogelijk naar zijn therapie – ondanks ik weet dat het niet het meest geliefde onderwerp is - en laat mijn vrije hand in mijn zak glijden. Ik probeer een glimlach om mijn lippen te laten vormen, alsof er niets aan de hand is en ik in onwetendheid leef – maar dat kan ik niet. Neo is reeds jaren geleden een vertrouwenspersoon voor me geworden, en nu ben ik deze persoon die dat niet eens van hem zou verdienen. Ik was zodanig gefocust op mijn eigen zwakte en verlangen, dat de drukte in mijn gedachten mijn eigen helderheid te boven schoot. Zo ook het besef dat ik mijn dierbare vriend meer dan dankbaar ben voor het begrip wat ik bij hem kon vinden – begrip wat zelden woorden nodig had.
’Ik heb jullie gehoord – Mortefiscera en jou,’ stoot ik uit, ‘Het spijt me – ik had jullie je privacy moeten gunnen. Een walgelijke daad was het. . .’ Voor een moment adem ik diep in, al weet ik dat hij mijn eerlijkheid verdient. ‘Ik wist niet. . .’ Dat je die gevoelens voor haar had, wil ik zeggen, maar besluit mijn onwetendheid daar te behouden. Hij heeft haar naam immers nooit genoemd – al was dat niet nodig geweest. Er huist enkel een klein, maar flakkerend verlangen in me hem het zelf te horen uitspreken. De gehele situatie zou hij misschien bovendien nooit met me willen delen hebben, een keuze die ik hem nu ontnomen heb. Even zoek ik naar de juiste woorden om mijn zin te eindigen, maar kan uiteindelijk enkel mijn keel schrapen en hopen dat hij de stilte zelf doorbreekt.
[ bericht aangepast op 31 juli 2014 - 13:46 ]
A girl who wonders.
1 aug 2014 - 1:19
