War time || The Marauders || Speeltopic: OO1. - Speeltopics

Rollen:

Gryffindor:

James Potter: ExpectoPatronum
Sirius Black: Flitwick
Remus Lupin: WillNotLearn
Peter Pettigrew:
Lily Evans: Asmodom
Alice Prewett: Daggers
Overige rollen:

Slytherin:

Severus Snape: Kilicious
Lucius Malfoy: WillNotLearn
Bellatrix Black: Lizor
Andromeda Black: SuperTOMMO
Narcissa Black: Asmodom
Regulus Black: Cashby
Rodolphus Lestrange:
Overige rollen:

Ravenclaw:

Xenophilius Lovegood:
Ted Tonks:
Overige rollen:
Meisje: Summer Meghan Sunfield PeterParker
Hufflepuff:

Frank Longbottom:
Overige rollen:
Abigail Grey: Indis

Quidditch teams:


Prefects:


x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-
Regels:

- Je mag maximaal 4 rollen! Dit MOETEN dan 2 jongens en 2 meisjes zijn (:
- Resevaties blijven 72 uur staan!
- Jongens en meisjes gelijk a.u.b
- Afdelingen gelijk. Ik wil niet meteen heel Gryffindor of Ravenclaw vol hebben!
- Minstens 150 woorden per post, iedereen heeft wel een moment waarop dat niet lukt.
- OOC tussen: [] {} ()
- Alleen JOUWN karakter besturen. TENZIJ je toestemming hebt van degene die die rol speelt.
- Respecteer elkaar!
- Geen Mary-Sue of Gary-Stu personages! Iedereen heeft zijn slechte eigenschappen!
- Niet iedereen met het zelfde verleden. Ik wil niet 10 anderen met de zelfde geschieden is als Sirius Black.
- Niet iedereen is een werewolf,vampire(Vampire is maximaal 2!!!) , Metamorphmagus(Transformagier) of Animagus(Faunaat). Ben je die laatste moet je minstens in het zesde of zevende jaar zitten. Aangezien het 5 jaar duurt. Min James Potter,Sirius Black en Peter Pettigrew.
- Naamsveranderingen doorgeven!
- Maar het belangrijkste: PLEZIER! De regels zijn er om het leuker te maken in de RPG.
- Alleen ik open topics. En als ik niet online ben mag Jafarhet van mij doen. En dan moet ze ergens maar neer zetten; by iMickeyMouse of by Noa

x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-

HET BEGIN:

Iedereen zit net in de rijdende trein. Vrienden zoeken elkaar op en vijanden ontlopen elkaar. Allen weten ze wat er gaande is in de Tovernaarswereld. Oorlog. Door Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden, De Heer van het Duister, oftewel Voldemort. Sommige hun ouders wilden hun kinderen niet heen laten maar zijn overgehaald, of helemaal niet. De groep leerlingen is verkleind en angst eist het gevoel op.

[ bericht aangepast op 31 juli 2014 - 10:08 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Sirius Black | Gryffindor | Padfoot | Rawr
The gif is there to make you cry
'Sirius Black die een meisje dat hem geweldig vindt irritant vindt. Wauw, dat is nieuw. Zo te merken heb je dus blijkbaar toch gevoelens voor iemand gekregen. Ik ben benieuwd wie het is. Wie denk jij, Rémus?' Ze zegt dit op zo'n doordringende toon dat ik mijn hoofd beschaamd naar beneden buig. Ik voel een rode gloed over mijn wangen strijken en wrijf zenuwachtig mijn hand door mijn haar. Als ik mijn blik weer opsla naar de twee, zie ik dat Lily en Remus beiden uit het raam kijken. Onwillekeurig draai ik mijn hoofd en zie de volle maan nu nog vaagjes schijnen. We hadden weinig tijd meer. Als ik mijn hoofd terugdraai merk ik dat Lily mij doordringend aankijk. Er zit voor een van de weinige keren geen afgunst of walging in haar blik maar nu meer bezorgdheid.
'Ik denk dat je nu beter kunt handelen. Het gaat niet goed met hem zo te zien,' zegt ze en har blik glijdt weer naar buiten.
'Zal ik doen.' zeg ik waarheidsgetrouw en kijk hoe haar bos rode haar door het portretgat verdwijnt. Net als ik op het punt sta op te staan komt James binnen met een vlaag koude wind van buiten achter zich aan. Hij mompelt tegen Remus dat hij er niet uit ziet en gooit zijn bezem in een stoel. De vraag waar Peter is dringt nu pas tot me door.
'Oh hij moest strafwerk maken, door die onvoldoende bij Minnie.' zeg ik en doe alsof ik jaloers benn op het feit dat hij met haar in één kamer mag zitten. 'Maar hij zei dat hij zo snel mogelijk zou komen. Hij vond het echt vreselijk dat hij niet mee kon.' Ik heis mezelf uit de stoel en loop naar Remus toe.
'Heb je de mantel?' vraag ik zo zacht dat behalve Remus en James niemand het kan horen. Ik help Remus overeind door een arm om zijn middel te slaan en hem overeind te trekken, maar zo dat ik hem geen pijn doe. Mijn blik schiet onwillekeurig weer terug naar buiten waar er net een wolk voor de witgele maan drijft. Ik voel de spanning bonken in mijn keel en mijn ademhaling is iets sneller dan normaal. Ook merk ik dat ik geuren veel beter binnenkrijg, zou dat komen omdat mijn lichaam voelt dat het zo een hond mag worden? Ik verlang naar de vacht en het verliezen van zorgen, de zachte poten en mijn totaal andere vorm. Faunaat worden was het beste wat we hadden kunnen doen. Ik hoop maar dat vanavond alles goed gaat en deze avond bewijst dat het écht het beste is wat we hebben kunnen doen. 'Je kan trouwens steunen als dat moet, Moon.' zeg ik. De geur van bezemsteel, shampoo, aftershave en zweet van jonge studenten zijn zo doordringend... Ik snap niet dat het nu opeens sterker is. waarschijnlijk merkt mijn binnenste het toch op de een of andere manier... Ik klink nu echt als een oude charlatan.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Remus Lupin - Gryffindor - Prefect - Werewolf (you can find a defenition on page 394 of your defence against the dark arts textbook)
Nadat het duidelijk word dat Peter er waarschijnlijk vanavond niet bij kon zijn -teleurgesteld kon ik niet bepaald zijn aangezien er dan één persoon minder in de kamer zou zijn wie ik pijn zou kunnen doen. Hielp Sirius me overeind door een arm om mijn middel te slaan en me pijnloos overeind te trekken, zonder na te denken sla ik mijn hand om zijn nek. Ik hoorde zijn hardslag, duidelijker en sneller dan normaal, ook mijn eigen hardslag voelde ik sneller kloppen. Al had ik het idee dat dat misschien niet helemaal door de spanning kwam. Er was geen ontkomen aan dat het zou gebeuren, en als ik niet ver bij het kasteel weg zou zijn tegen de tijd dat het gebeurde zou het waarschijnlijk niet goed aflopen voor een aantal leerlingen hier en dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Sirius hardslag zorgde er vreemd genoeg voor dat ik me meer ontspande, me minder zorgen maakte terwijl zijn woorden zich in mijn hooft herhaalden. 'Je kan trouwens steunen als dat moet, Moon.' Hoorde ik hem zeggen en ik knikte, eigenwijs als ik was, wist ik dat zolang ik het nog voor elkaar kreeg mijn ene voet voor de andere te zetten ik nog zo veel mogelijk zelf zou lopen en zo min mogelijk op Sirius zou steunen. Toen we de leerlingenzaal uitliepen wierp ik nog een blik achter me op James en op het raam voordat het portret van de dikke dame weer dicht was. Mijn blik was naar beneden gericht; op de traptreden toen we de verschillende trappen afliepen richting de grote deuren die naar buiten leide. Een tijdje had ik het idee gehad alsof de pijn meeviel en misschien zelfs minder werd tot er een pijnlijke steek door mijn ruggengraat ging, om er voor te zorgen dat ik niet om viel leunde eventjes op Sirius. Mijn hooft leunde even op zijn schouder voordat ik mijn hooft weer ophief, 'gaat wel' mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen Sirius en James. Zelfs als ik het op handen en knieën zou moeten doen zou ik er nog voor zorgen dat ik in het krijsende krot zou zijn voordat de maan helemaal boven aan de hemel stond. We werden omarmt door de koude lucht va buiten toen we naar buiten liepen iets meer steunend op Sirius liep ik samen met mijn vrienden naar de grote Beukwilg liep, ik was vanplan geweest mijn wand uit de zak van mijn gewaad te halen toen er nogmaals een steek door mijn rug ging. Alleen hield deze steek langer aan en deed veel meer pijn, mijn huid bewoog mee met de steken. Het begon.

---

Don't be like the rest of them, darling

James Potter - KIJK OP Z'N BORSTVAKJE OMG - Gaffel - Lily-expert - Griffoendor

'Oh hij moest strafwerk maken, door die onvoldoende bij Minnie.' zegt Sirius alsof hij jaloers is en ik grinnik heel even. Dan werp ik weer een bezorgde blik op Remus. Het gaat volgens mij echt niet en er is eigenlijk niets wat we kunnen doen. 'Maar hij zei dat hij zo snel mogelijk zou komen. Hij vond het echt vreselijk dat hij niet mee kon.' Ik knik even als Sirius Remus overeind hielp. Op een of andere manier moet ik weer denken aan Lily's vraag een tijdje geleden bij het feestmaal.
"Hoe zit het precies tussen Black en Remus? Ik bedoel... nou ja... ik dacht dat ik net iets zag." Dat was wat ze zei. Bedoelde ze misschien...? Nee ik moet niet zo zeuren. Remus heeft hulp nodig en dat ziet iedereen. Ik ruk de mantel uit mijn tas en loop dan achter Sirius en Remus aan. Ik gooi de mantel over ons heen terwijl we over het schoolterrein lopen.
Hoe dichter we bij de Beukwilg komen, hoe moeilijker Remus het lijken te hebben. Met een zwaai van mijn stok laat ik een steen zweven en tegen de knoest aan knallen. De boom is verlamd en ik trek de mantel van ons af.
'Vlug, voordat het te laat is.' zeg ik en ik leid Remus richting de boom.
'Lukt het je denk je nog om naar binnen te komen?' vraag ik bezorgd en ik kijk Remus aan.
'Padfoot, Leid jij heb anders naar binnen, ik heb mijn handen vol.' zeg ik doelend op de mantel en mijn stok in mijn handen. De kaart zit ook nog in mijn kontzak, maar die haal ik er straks wel uit.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

/

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 13:44 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Remus Lupin - Gryffindor - Prefect - Wolfy
Naast me zie ik James met een zwaai van zijn toverstok een steen tegen de stam van de beukwilg laten zweven, de eerst woest zwaaiende boom hielt plots op met zwaaien zodat de doorgang bij de onderkant van de beukwilg veilig te bereiken was. 'Lukt het je denk je nog om naar binnen te komen?' de bezorgtheid was duidelijk te horen in zijn stem, ik knikte, al betwijfel ik of tussen alle schokken die op dat moment door mijn lichaam raasde het uberhoud leek op een knik of op iemand die aan aan het schokdraad had gezeten en nog aan het naschokken was. 'Padfoot, Leid jij heb anders naar binnen, ik heb mijn handen vol.' Sirius leek geen seconde te willen verliezen en door hem ondersteund liep ik, of struikelde ik door de ingang naar het krijsende krot. Ik voelde dat ik steeds minder controle kreeg over wat ik deed naarmate we dichter bij het oude krakende huis kwamen, toen we bij de laatste trap kwamen voelde ik mijn handen en gezicht veranderen. Toen ik mijn nagels voelde veranderen in klauwen balde ik ze tot vuisten zodat ik Sirius niet pijn zou doen, toen ik niet zeker wist hoelang ik die vuist zou kunnen houden ik liet hem los en wist naar de andere kant van de kamer te strompen voordat ik tegen de muur naar beneden zakte. Waarom hielt het niet gewoon op? Mijn armen had ik om mijn opgetrokken benen geslagen en mijn hooft tussen mijn armen, ik dempte een scheeuw van pijn toen ik de rest van mijn lichaam ook voelde veranderen. Mijn voeten werden langer, mijn rug kromde, mijn pupillen werden groot, mijn oren werden smal en in plaats van het gezicht van een jongen veranderde mijn gezicht in dat van een beest, het beest dat binnenin me zat en er eens per maand uit kwam

---

Don't be like the rest of them, darling

(Nawh. Poor Remus :c )

---

Happy Birthday my Potter!

Sirius Black | Remus' Knight | Padfoot

Ik hoor nog vaag dat James me beveelt met Remus naar binnen te gaan. Alsof dat nodig was. Ik begeleid hem door de lage, donkere gangen en probeer hem te sussen als ik merk dat hij pijnscheuten heeft. 'We zijn er bijna, Moon.' zeg ik en duw de deur open, waarna ik hem naar binnen help. Ik heb nog nooit zijn transformatie gezien en ik was eerst van plan het ook niet te zien, maar ik ben er nu. En het is er nu. Ik heb het idee dat James achter me staat maar ik kan niet omkijken. Ik wil Remus helpen, of in ieder geval iets doen terwijl hij het uitschreeuwt van pijn, maar dat zou te gevaarlijk zijn, zo dom ben ik nou ook weer niet. Daarom is ales wat ik kan doen kijken naar zijn langzame transformatie. Op een gegeven moment voel ik me misselijk worden en ik knijp mijn ogen dicht. Het is zo angstaanjagend om te zien hoe een mens langzaam andere vormen krijgt, anders dan de niet-pijnlijke vervormingen van een faunaat. Een faunaat. Zonder dat ik er echt heel veel bij na moet denken voel ik hoe ik zelf naar de grond schiet en mijn lichaam zich razendsnel vervormd. Staart, poten, harde dikke nagels, veel haar en een perfect reukzintuig. Als ik mijn grijszwarte hondenogen opsla zie ik een wolf, een wolf van de maan. Een weerwolf. Maanling... Ik kan het niet laten dat er een lage grom vanuit mijn keel ontstaat. ik zet een stap in de richting van Maanling en snuif zijn half onbekende, half bekende geur op Ik heb geen idee hoe hij reageert op honden of andere dieren in het algemeen. Daarom blijf ik voorzichtig en zorg dat ik klaar ben voor welke onverwachte beweging dan ook, klaar om snel aan de kant te duiken.
[sorry voor de crappy post ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Remus Lupin
Het duurde niet lang voordat de jongen die ineengedoken op de grond had gezeten, niet meer een jongen was. Daarvoor in de plaats kwam iets van de grond omhoog gekomen dat zonder twijfel geen mens was, in iedergeval niet van de buitenkant. En ook iets dat je 's avonds niet tegen wilde komen op een nachtelijke wandeling. Het beest gooide zijn hooft achterover en huilde, op de manier dat je gewone wolven ook wel eens zou kunnen zien doen. Toen hij zijn hooft weer lagerde zag hij de zwarte hond voor hem en de gedaante achter de hond, de hond zette eerst laag grommend een stap naar hem toe. In de ogen van de wolf was onbegrip te zien, wat was dit ding? en wat deed het hier? Maar vooral; waarom ging het niet weg? De rare lucht die hij opsnoof kwam hem vaag bekend voor. En hij schudde met zijn hooft, bijna alsof hij de geur en het idee van bekendheid dat hij erbij kreeg uit zijn gedachten wilde schudden. Met zijn scherpe klauwen haalde hij uit naar het beest, maar miste hem net. Hij ontblote zijn scherpe, met kwijl omringde tanden en gromde.

[ Sorry voor de kortheid ]

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 17:06 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Zie username Hoezo lui?

Als we in het krijsende krot zitten duikt Remus in elkaar en ik dump mijn spullen op een stoel in de hoek. Ook leg ik de kaart erop. Dan doe ik mijn shirt uit. Eindelijk kan ik weer veranderen. Ik heb er lang op gewacht. In de vakantie heb ik geen tijd gehad om ook maar een seconde te veranderen en op Zweinstein zelf al helemaal niet.
Als ik me weer omdraai is Remus al bijna een wolf. Snel verander ik in een hert en kom terecht op mijn vier poten. Langzaam groeit mijn gewei op mijn hoofd. Een koninklijk gewei en ik schraap het langs de tafelpoot. Zodra ik weer opkijk is Remus compleet een weerwolf geworden en is Sirius ondertussen veranderd in een hond. Ik buig naar mijn hoofd naar de grond en hou in mijn ooghoeken Remus in de gaten. Ik zie vaag hoe hij uithaalt naar Sirius en ik kijk op. Hij miste.
Voorzichtig zet ik een paar stappen naar voren en loop dan om de tafel heen zodat ik achter Remus ben. Ik vind het vreselijk voor hem dat hij zo is. Hij doet nooit wat verkeerd en ik snap niet waaraan hij dit ooit verdient heeft.
Dan zie ik in mijn ooghoeken wat bewegen en ik weet zeker dat het niet Sirius of Remus zijn. Direct kijk ik op en zie Peter staan.
'Sorry dat ik zo laat ben.' mompelt hij. Dit is foute boel...

(Crappest post of all)

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Hij klauwt naar me, maar gelukkig mist hij net. Ik grom even terug en deins achteruit. 'Sorry dat ik zo laat ben.' hoor ik opeens. Met een soort hijgend gegrom draai ik mijn kop en kijk in de ogen van Peter. Als jongen. Dit is niet goed... Ik kijk naar het hert dat ook naar Peter kijkt. Peter kijkt naar Remus en ik zie angst in zijn kleine ogen en het vult zich met vocht wat waarschijnlijk tranen van angst en ongeloof is.
'Ik em...' zegt hij pieperig. Word nou een rat! schreeuw ik hem in mijn hoofd toe maar hij schijnt zelf niet op dat idee te komen, of hij weet niet meer hoe hij het moet doen. Angstig zet hij een stap naar voren, waarom naar voren? Maanling begint heel hard te grommen en springt op Peter af. In een reflex voel ik wat ik moet doen en werp me tussen mens en dier. Ik schrik van mijn eigen beweging maar ik weet dat ik Peter niet kan laten bijten, dan zijn er twee weerwolven hier en misschien bijt Remus hem wel dood... Ik krab woest in de vacht van Maanling terwijl ik zijn tanden uit mijn vel probeer te krijgen. Piepend en jankend trek ik mijn vacht uit zijn bek maar ik voel hoe er bloed over mijn vacht stroomt. Terwijl ik hem probeer terug te duwen blijf ik grommend en jankend mijn kop tegen zijn borst aandrukken zodat hij terug wordt gedreven. Dit zorgt er wel voor dat er door zijn lange tanden en nagels overal over mijn vacht krassen ontstaan en ik voel dat ik heel snel bloed verlies. Hier let ik echter niet op, hij mag mijn vriend niet aanvallen... Ik hoop dat James Peter in veiligheid brengt of iets, want ik weet niet of ik Remus lang genoeg terug kan houden. Was dit nou een goed idee geweest? Of moesten we dit gewoon nooit meer doen?

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

James Potter

Een seconde blijf ik zwijgend kijken hoe Sirius zich tussen Remus en Peter inwerpt en Remus begint aan te vallen. Dan ren ik op Peter af en duw hem een heel stuk achteruit. Ik werp vluchtig een blik naar achteren, maar het is nog steeds niet in Peter opgekomen om te veranderen. Voor een moment twijfel ik, maar breng dan toch mijn eigen leven in gevaar voor Peter. Ik verander in een mens en kijk Peter woedend aan.
'Jij stomme idioot! Verander in een rat! NU!' schreeuw ik tegen hem en eindelijk kijkt Peter niet meer verstijfd naar Remus, maar werpt een blik op mij. Ondanks dat ik mijn bril niet op heb, weet ik exact hoe hij nu aan het kijken is.
'Waar in Merlijns naam wacht je op!? Verander!' schreeuw ik woedend en ik verander zelf weer in een hert. Eindelijk verandert Peter ook en hij rent door de kamer. Nu Sirius nog redden. Ik draai me in een ruk om, maar stoot daarbij mijn gewei tegen de deur. Geen tijd om auw te zeggen.
Ik storm op Remus en Sirius af en duw met mijn gewei Remus van Sirius af. Ik bereid me voor op een aanval van Remus, terwijl ik me schuldig begin te voelen dat ik Remus zo wegduw en net zo tegen Peter heb geschreeuwd.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Asmodom -> MissSwan

---

Happy Birthday my Potter!

MissSwan schreef:
Asmodom -> MissSwan

Nicee

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Remus Lupin
Voor de weerwolf stond een zwarte hond, en achter hem een hert. Een rare combinatie van dieren samen in de woonkamer van het krijsende krot. De weerwolf draaide zijn hooft voordurend richting de hond en weer terug naar het hert, toen hij net op het punt stond nog een keer uit te halen rook hij iets, iets niet dierlijks, en een paar seconden later verscheen er een jongen in de deuropening, woorden mompelend terwijl bloedlust de wolf's ogen vulden en een laag gegrom uit zijn keel kwam. Het was waarschijnlijk de dood van de jongen geweest, of hij had geëndigt als Remus; hulpeloos en zonder controle als de zwarte hond zich niet tussen de twee had gegooit. Bloed vulde zijn mond terwijl zijn scherpe tanten de vacht van de hond doorboorde die op diens beurt zich jankend, grommend en woest krabbend probeert los te maken. Niet alleen zijn tanden waren in de zwarte vacht van de weerwolf verzonken maar ook zijn klauwen die over de hele hond krassen achterlieten. Toen zijn tanden op het moment stonden op de strot van de hond door te bijten werd de weerwolf terug vedringen door het stevige gewei van het hert. Voor een moment nadat hij dan de hond los gemaakt werd was er iets te zien in zijn ogen, iets dat niet hoorde bij het gevaarlijke monster, iets dat leek op verdriet, pijn en bezorgdheid. Jammergenoeg duurde het moment niet erg lang voordat hij uithaalde naar het gewei van het hert en vervolgens een aantal stappen achteruit zette en woest op muur van het huis begon uit te halen met zijn klauwen.
Het duurde nog ongeveer een uur voordat het stuiptrekken opnieuw begon, een uur waarin de wolf vooral richting het einde zich veel uitleefde op zichzelf inplaats van de dieren om hem heen. Alsof de jongen binnenin stukje bij beetje meer de controle probeerde over te nemen. Deze keer jankte de wolf van pijn toen het geluid van brekende botten door het huis galmde, en al snel lag er inplaats van een wolf een jongen op de grond.

[ A bit crappy, sorry
Poor Sirius ]

[ bericht aangepast op 22 sep 2014 - 16:58 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Sirius Black | Padfoot | Wounded Gryffindor

Mijn gedachten stormen paniekerig door elkaar heen. Ik kan me niet voorstellen wat er gebeurd terwijl ik brandende wonden over mijn complete lichaam voel. Opeens voel ik de hijgende adem van Maanling tegen mijn nek aan en piepend knijp ik mijn hondenogen dicht. Ik voel zijn tanden al in mijn vlees en ik weet, ik voel dat dit niet goed gaat komen, ik kan er niks aan doen. Maar dan komt onverwacht Gaffel naar ons toe en hij trekt Maanling van mij af. Ik krimp in elkaar van de pijn in mij lichaam en lig piepend als een bol opgekruld in een hoekje te hijgen. Ik kom met trillende poten overeind en strompel richting Gaffel. De weerwolf staat zijn wildheid te uiten tegen de muur, dus hopelijk is het veilig. Ik begraaf mijn kop in de vacht van het hert en grom als een bedankje. Ik lik even langs zijn schouder en kijk met mijn grijze ogen in die van het hert. Hij had net wel even mijn leven gered. Met mijn staart tussen mijn benen loop ik voorzichtig naar een hoekje waar dekens liggen en doe alsof ik niks voel van de pijn terwijl het bloed achter me aan op de grond drupt. Ik verberg me in de kussens. Ik ben te zwak om me op het moment te transformeren en dat is sowieso geen goed idee nu Remus nog een weerwolf is. Ik lik met mijn tong voorzichtig over mijn poot en proef het bloed in mijn bek. Terwijl ik verder mijn bloed begin weg te halen van mijn poot voel ik dat ik langzaam zwakker word en uiteindelijk toch mijn ogen sluit. Zo val ik in een soort van slaap of zwijm, ik weet het zelf niet. Ik weet alleen dat ik geen idee heb van wat er om me heen gebeurt. Als ik mijn ogen na een tijdje weer open doe, zie ik dat Remus weer Remus is, geen weerwolf. Geen Maanling. Nu weet ik zeker dat het veilig is. Ik knijp mijn ogen samen en voel me langzaam vervormen tot mens. Nu ik terug ben vervormd kreun ik zachtjes. Ik probeer me te bewegen, maar dat was het domste wat ik had kunnen doen. Ongeveer alle wonden beginnen weer met bloeden en branden, logisch; ik heb er nog niets mee gedaan om ze te verzorgen. De pijn is zo ondragelijk. Ik kijk naar mijn eigen bebloede handen en strijk trillend over mijn gezicht. Ik heb niks meer aan dan mijn boxers, maar ik kan het niet opbrengen iets aan te doen. Ik voel hoe er tranen over mijn wangen lopen en een snik ontsnapt. Ik probeer op te kijken naar Remus, maar mijn hoofd doet zoveel pijn... Overal zit bloed, maar ook echt overal. Ik zie een half gebroken spiegel staan en ik probeer me erna toe te trekken. Ik schrik als ik mezelf zie in het vervormde glas. Even kijk ik naar de diepe sneden die rijkelijk over mijn lichaam zijn verdeeld en mijn nek waar een grote wond zit. Maar ik moet eerst kijken hoe het met Remus gaat.
'Reem...' zeg ik schor en merk dat ik niet goed kan praten. Ik kruip half naar hem toe en bekijk hem. Hij heeft wonden, die moeten verzorgd worden. 'James,' zeg ik en wend me naar hem, 'hij moet echt naar de ziekenzaal.' Ik slik even voordat ik me van Remus afwend, ik kan niet te lang naar zijn wonden kijken. Automatisch breng ik mijn ene arm naar mijn mond en lik het bloed er van af. Ik staar ernaar en lik er nog een keer langs. De traan die op de grond drupt wordt totaal genegeerd.
Ik voel me schuldig dat we dit hebben gedaan, het was voor een groot deel vooral mijn initiatief geweest en nu is het totaal mislukt. Het is zo dom geweest, maar ik had gehoopt dat het alleen maar leuker zou worden voor Remus, maar nu ben ik bang dat hij ons alleen maar haat en ons nooit meer mee wil hebben als hij in een weerwolf verandert. Of Peter en James willen niet meer...

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel