Mooi stukje om een topic mee te sluiten
Campbell Saunders
Net op tijd had ik het stuk perkament weer in mijn zak gedaan want direct toen ik de zaal uit liep pakte Scorpius mijn handen vast en automatisch keek ik hem direct aan in zijn ogen waar tranen lagen. Heb je James gekust? opeens week Scorpius blik af van mij en het ging naar een persoon achter me. Die de Grote Zaal in liep. Zou dat de persoon zijn van het dreigement? Veel tijd had ik er niet voor om erover na te denken aangezien mijn ogen weer gleden over Scorpius verdrietige gezicht. Ik wil gewoon de waarheid. James zei tegen mij dat hij jou ging zoeken en jij hem kuste. Hoe zit dat, Campbell? ik schudde mijn hoofd. Ik had James niet gezoend. Ik wilde het niet. Ik voelde me nog steeds vies door zijn aanrakingen. Dat hij tegen mijn wil me betast had en ik mijzelf niet kon verdedigen. Hij was te s-sterk
i-ik kon niet weg. I-ik wilde het niet, m-maar hij ging d-door. Stotterde ik en ik schudde mijn hoofd. Meer om mijn tranen tegen te houden. Ik wilde niet zwak zijn. Ik moest nu sterk zijn. Ik trok mijn hand los en veegde ermee zijn tranen weg. Tot de traan die op zijn lippen lag. Automatisch legde ik mijn armen in zijn nek en drukte mijn lippen tegen die van Scorpius aan terwijl ik me nog iets dichter tegen hem aan drukte. Ik wilde altijd zo staan. Ik wilde hem nooit meer loslaten. Mijn hand streek door zijn haar en plotseling hoorde ik een raar geluid van perkament en meteen liet ik Scorpius los. Als ik hiermee door ging zou James in gevaar zijn. Zou die persoon werkelijk James doodmaken als ik met Scorpius bleef? Waarom zou hij of zij dat doen? Ik schudde mistroostig mijn hoofd terwijl ik bewust van was van de keuze die ik moest maken en ik kon het niet laten om een ontsnapte traan over mijn gezicht te laten rollen. Sorry. Ik ben hetero. Met een ruk draaide ik me om terwijl ik mijn ogen dicht kneep om de tranen tegen te houden. Ik wilde hem niet loslaten. Ik liep zonder aarzeling naar de Astronomietoren waar de sterren al helder aan de hemel schenen. Normaal vond ik het rustgevend. Vooral als ik bij Scorpius zat. Ik weet nog dat dat een van de weinige momenten was dat ik in slaap kon vallen waar Sinistra boos om zou worden omdat het in zíjn les was. Nu zou het toch nooit meer gebeuren. Scorpius zou nooit meer bij mij staan. Nooit meer me aankijken, maar het was beter zo. Niemand raakte gewond. Alleen mijn hart.
Scorpius Malfoy
Hij was te s-sterk
i-ik kon niet weg. I-ik wilde het niet, m-maar hij ging d-door. Hij veegt mijn tranen weg. Ik trek hem meteen in een stevige knuffel. Hij drukt zijn lippen op de mijne. Ik ben nog iets te veel in de war. Hij aalt zijn lippen weer van de mijne af en kijkt me verdrietig aan.
Sorry. Ik ben hetero. Opeens draait hij zich om en is hij weg. Uit zijn gewaad valt een stukje perkament. Ik pak het op. Eigenlijk is het niet netjes om dit te lezen, maar ik moet weten wat het is. Ik lees het stukje minstens vijf keer en wil het dan verfrommelen. Ik doe het toch niet. Waar is Campbell heen? Naar James? Ik ren de grote zaal in, maar James zit gewoon met zijn familie te praten. Ik moet moeite doen om hem geen klap te verkopen. Maar hij kan me helpen met zoeken. Zonder iets te zeggen pak ik hem stevig vast bij zijn schouder en trek ik hem mee.
'Merlijns baard! Wat is er aan de hand?' vraagt hij. Ik geef hem het perkament. Ik zie hem ook ongerust worden. Het is een bedreiging en daarom is Campbell nu weg. Zou die persoon echt in staat zijn om dat te doen? 'Waar is Campbell?' vraagt James. Ik zucht.
'Hij is weg idioot. Hij rende weg en dit viel uit zijn gewaad. Ik weet niet waar hij is en jij gaat me helpen met zoeken.' James schudt lachend zijn hoofd. Ik wil hem zó graag slaan maar hou me in. Ik wil geen problemen.
'Het is geen keuze tussen jou en mij, Scorpius. Het is een keuze tussen jou of niets. Dus jij moet dit oplossen. Zeg het maar als je hem gevonden hebt.' Ik kan me niet meer inhouden en sla hem hard in zijn gezicht. Hij deinst achteruit en scheldt me verrot. Mij maakt het niets uit. Ik loop door het kasteel. Wat bedoelde hij met niets? Zou Campbell weer zelfmoord proberen te plegen? Waar dan? Ik loop naar buiten en kijk naar het kasteel. Op de astronomietoren staat iemand. Zou het... In paniek begin ik alle trappen op te rennen. Ik raak uitgeput maar blijf rennen. Mijn lichaam protesteert, maar ik moet Campbell helpen. Ik kan ermee leven als hij niet voor mij kiest. Ik zou dan erg verdrietig zijn, maar een gebroken hart kan helen. Ik zou echter nooit meer kunnen helen als hij er niet meer was en dat mijn schuld zou zijn. Daarom blijf ik doorrennen. En het lukt me om boven te komen. Ik zie Campbell en het eerste wat ik doe is hem wegtrekken bij de reling.
'Wat wou jij gaan doen? Waarom zei je niets!' Ik laat het perkament zien. Ik trek hem in een knuffel en trek hem misschien net iets te hard tegen me aan. Ik tril helemaal en mijn knieën doen ontzettend veel pijn, maar dit is veel belangrijker. Ik neem plaats op een bankje en hou Campbell nog steeds vast. 'Het spijt me, Campbell. Het spijt me voor alles,' zeg ik. De tranen komen niet meer. Toch ben ik aan het huilen zonder tranen. De afgelopen dagen heb ik teveel gehuild. Het lijkt allemaal zo nutteloos.
Spoiler alert: you will save yourself