Vandaag heb ik - veronderstel ik zo, een einde gemaakt aan heel wat dingen, zelfs al was dat niet mijn bedoeling. Met name aan vriendschappen.
Ik ga de hele situatie proberen te schetsen. De persoon in kwestie waarmee ik even, mondig dat ik ben, een woordje heb gewisseld, ga ik even als "A" voorstellen en haar moeder als "B".
Ik kom al jaren niet overeen met A, dat weet iedereen. Vorig jaar is het zelfs zo ver gekomen dat we tegen elkaar begonnen schreeuwen tijdens Geschiedenis - het vak dat ook door onze Godsdienstleerkracht gegeven werd. Leuke, lieve, überawesome leerkracht, even voor de duidelijkheid, maar je moet het niet wagen ruzie te maken in klas.
Goed, story began with A's mother, B. Ik zat bij B in klas - zij was mijn leerkracht en om alles positief te verwoorden was ze vrij schijnheilig. Sindsdien hebben A en ik nooit overeen gekomen, vooral omdat ik vind dat zijn verdomd veel op B lijkt wat karaktereigenschappen betreft en omdat zij mij ook alles behalve mag.
Nu hadden we gisteren dus P.O. en er was een incident gebeurt waarbij ik een hele plas water had gemorst. Ik ging het dus opruimen, maar ik wilde eerst mijn bank afkuisen, omdat die vol hing met verf.
Goed, A bleef dus maar zagen over dat ik het moest opkuisen "Leah, kuis dat oooooop!", "Leah, is dat nu zo moeilijk om dat op te ruimen!", "Ruim dat toch in vredesnaam op!", "Leah, ruim dat op!", ... Negeren werkte niet, dus heb ik haar gevraagd of ze in godsnaam twee seconden haar mond kon houden en ik zei erbij dat ze een goede pot kan zagen, gezien ik echt wel van plan was het te doen als zij me niet voor was met een gezicht alsof ze stront rook - dat heb ik niet gezegd ^^
Nou, goed, ik had er dus genoeg van - van al dat gezever, dus ben ik na het laatste lesuur vandaag gewoon naar haar gegaan. Ik denk dat het het gemakkelijkst te volgen is als ik gewoon even het gesprek post.
Ik: (Naam), ik zou het appreciëren moest ik even iets kunnen zeggen.
A: Ja?
Ik: Als je echt wilt weten waarom ik je niet mag, je haat, ...
*Hier komt de wiskundeleerkracht er even tussen om me een opdracht ivm sinus en cosinus mee te geven. Ik ga terug naar haar*
A: Zeg Leah, van gisteren trouwens, ik wilde wel nog even zeggen dat ik dat niet meende, het was eigenlijk uit frustratie.
Ik: Nou, ik meen het wel.
A: Ja ...?
Ik: Ja, omdat je zo schijnheilig bent ...
A: Ja maar Leah, dat ben ik niet alleen, jij doet exact hetzelfde.
Ik: Ah ja? Ik zeg het toch recht in je gezicht dat ik het niet mag? Jij blijft het maar achterhouden en doen alsof het "niet waar" is, dat je me gewoon niet zo heel graag mag maar dat je niets tegen me hebt. Ik mag je niet/haat je omdat ...
A: Ik denk dat we allebei al heel lang weten dat we elkaar niet mogen.
Ik: Inderdaad, maar jij doet er zo schijnheilig over als maar kan zijn. Ik haat je daarom, ik wilde dat je dat wist zodat je je er in het vervolg geen vragen meer hoeft bij te stellen.
A: Maar jij roddelt ook achter mijn rug, dat is exact hetzelfde. (Noot van mij: dat is niet waar, of toch in elk geval niet zoveel als dat zij bij mij doet. Ik denk dat ik de laatste twee jaar maximum drie keer op school achter haar rug over haar geroddeld heb. Als mensen over haar beginnen - negatief, ja, dan zeg ik er ook wel eens over, maar ik begin amper expres over haar tegen iemand.)
Hier gaat ze weg en ik lach cynisch.
Daarna zag ik haar met onze klassenleraar/mentor praten, dus ik vermoed dat ik er nog mee in de problemen kan komen.
Ik kan niet zeggen dat ik er spijt van heb, want dat heb ik helemaal niet. Het gaat me vooral om de verkwiste vriendschappen (ik kwam vrij goed overeen met sommigen van haar vrienden en aangezien zij vrij populair is, trekken ze sowieso haar kant. En omdat ze niet doorhebben dat ze schijnheilig is, tja).
Maar echt: Was dit bitchy van me?
[ bericht aangepast op 14 mei 2014 - 14:44 ]
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
