MSV - Op een middelbare school (2) - Speeltopics

Het is een meespeelverhaal over leerlingen op een middelbare school. We doen expres weinig informatie, zodat alles zich in het verhaal kan vormen. De leerlingen zitten in hun vierde leerjaar van de Havo. Ze wonen in Purmerend.

Maximaal twee personages per persoon.

Lijstje:
Naam:
Uiterlijk: (afbeelding)

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.

Personages:
Anouk Veltman - Maartje
Bart-Jan van Egmond - Maartje
Céline van der Leech - Demi
Darius Visser - Jeffrey
Drew Chase - Eruditie
Ian van Dijck - Kelly
Isa de Vries - Marjanne
Jacelyn von Liszel - Marie
Jake Blake - CaTbUg
Jamie Chase - Eruditie
Jelle van Dijck - Kelly
Jiang Chen - Rosanne
Joél van der Leech - Demi
Joris Franksen - Marjanne
Kyra van Bakkum - Lisa
Lars Jansen - Nightingalex
Lauren Smit - Nightingalex
Maya van Leemhuizen - Alicia
Mia den Hertogh - Natas
Phoebe van Longen - Rosanne
Ramon Scheepsma - Natas
Thomas van Hof - Anouk
Qaasim Braam - Alicia
Tyler Michigan - Lisa

Speeltopics: 1
Praattopics: 1
Rollentopic

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 14:33 ]

Joél lachte weer toen Jace in de verdediging schoot over dat ze niet verlegen was. Toen Joél vroeg wat Jace wilde doen haalde ze haar schouders op en begon ze weer te praten over haar ouders. Joél had het met haar te doen. Joél voelde hoe Jace zich aan zijn arm vastklampte en Joél sloeg beschermend een schouder over haar heen. 'Het komt wel goed Jacie, het komt wel goed,' zei Joél toen. 'Oh pa, is het goed als ik een tijdje doorbreng bij Jace, haar ouders zijn nog niet thuis voorlopig en anders is ze zo alleen,' vroeg Joél toen. Joél's vader keek even bedenkelijk. 'Pa. We zullen heus niks uithalen hoor,' zei Joél zuchtend. Hij had nog geen zin in dat en nu helemaal niet, omdat hij nog maar net met Jace was. Joél's vader dacht even na, maar zei uiteindelijk, 'Ik vind het goed, maar niet langer als twee weken. Als haar ouders nog niet terug zijn dan, komen jullie maar hierheen, als haar ouders het goed vinden tenminste,' en hij glimlachte even. Joél gaf zijn vader even een knuffel en trok Jace mee naar boven.

That is a perfect copy of reality.

Jace zuchtte diep en haalde een hand door haar haren. Joél zei dat het goed ging komen, maar daar had ze zo haar twijfels aan. Wat kon er meer gebeuren als haar vader al een ongeluk had gehad? Zou hun vliegtuig neerstorten? Ze was nog in haar gedachten, maar hoorde hoe Joél vroeg of hij een tijdje bij haar kon slapen. Jace moest even lachen toen hij zei dat ze niks gingen doen. ''Nah, waarschijnlijk gewoon elkaar bespuiten met een tuinslang, zoals daarnet.'' Ze haalde onverschillig haar schouders op. Ze grijnsde breed toen het mocht, maar niet langer dan twee weken. Hij trok haar mee naar boven en Jace moest even lachen. ''Dacht je vader nou echt..?'' Ze barstte weer in lachen uit. ''Oh en het gaat een probleem zijn met Céline, dus tja.'' zei ze en glimlachte breed. Nu alleen nog op het antwoord van haar ouders wachten, dan zou alles weer goed zijn.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Joél knikte op haar vraag of zijn vader echt dacht dat ze het gingen doen. 'Ach ja, ik denk dat elke ouder dat wel zal denken, we zitten nu op zo'n leeftijd,' zei Joél. 'Ik ga maar even spullen pakken en dan gaan we naar jou huis, ik pleur mijn spullen daar neer en zullen we dan weer terug naar het park gaan ofzo?' vroeg Joél toen aan haar. Hij ging zijn kamer in en pakte twee tassen. Een om zijn normale spullen in te doen en de andere voor zijn voetbalspullen. Hij pakte het snel in. Naar een kwartier ongeveer was hij klaar.

That is a perfect copy of reality.

Ze grinnikte even en schudde haar hoofd. ''Ouders,'' Die van haar wisten niet eens dat ze iets had, maar het was ook sinds vandaag. Ze knikte bij zijn voorstel. ''Klinkt goed,'' zei ze. Ze wachtte maar geduldig buiten zijn kamer en zuchtte. Jace keek even of hij klaar was. ''Gaan we?'' vroeg ze en liep zijn kamer in. ''En, hoe gaan we met die tassen op jouw fiets?'' vroeg ze en keek hem schuin aan.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Goede vraag,' zei Joél toen. 'Ik denk dat ik mijn tassen op de fiets plaats en dat we dan gaan lopen,' zei Joél toen. Hij grijnsde even. Joél liep weer naar buiten en maakte de tassen vast. Ze liepen lopend naar het huis van Jace en na een klein halfuurtje kwamen ze daaraan. Joél pleurde zijn spullen in Jace haar huis en hij wachtte tot dat Jace haar fiets had gepakt.

That is a perfect copy of reality.

Jace knikte bij zijn conclusie en liepen toen naar haar huis. Hij pleurde zijn spullen bij haar thuis. Ze liep naar haar schuur en pakte haar fiets om zo weer naar Joél te gaan die voor haar huis stond. ''Op naar het park.'' zei ze met een brede grijns.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Op naar het park,' zei Joél grijzend. Hij stapte op zijn fiets en ging samen met Jace terug naar het park. Onderweg vroeg hij aan haar 'Gaan we naar het park waar onze klasgenoten zijn of naar een ander park?'

That is a perfect copy of reality.

Ze haalde haar schouders op bij zijn vraag. ''Wat jij maar wilt, het maakt me niks uit.'' zei ze en keek even rond. Het was echt goed weer en de lucht was helderblauw. ''Maar serieus, wanneer moet je trainen?'' vroeg ze lachend aan hem.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Dan gaan we terug naar het oude park,' zei Joél grijnzend. Hij en Jace fietsten door en toen vroeg Jace wanneer hij nou training had. 'Op dinsdagavond om half negen, wanneer jij?' vroeg Joél toen.

That is a perfect copy of reality.

Jace glimlachte even en knikte. "Is goed." Ze dacht even na wanneer ze training had. "Euhm, dinsdag van half zes tot zeven. Dacht ik zo." Zei ze en beet even op haar lip. Ze haalde diep adem en zuchtte. Jace wilde een bericht krijgen van haar ouders.

[ bericht aangepast op 13 juni 2014 - 23:25 ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Hm, dus dan heb ik training wanneer jij net terug bent,' zei Joél grijnzend. 'Dan kleed ik me wel alvast aan voor de voetbaltraining, dan kan ik gelijk door,' zei Joél toen. Hij glimlachte even naar Jace.

That is a perfect copy of reality.

Jace knikte. "Dat klopt, ja. Weet je zeker dat je meewilt?" Vroeg ze lachend. "Dat is slim, ja." Zei ze bij zijn uitspraak. Jace haalde haar hand door haar haren en fronste. Haar mobiel begon te trillen. Iemand belde haar. "Wacht even." Ze stapte van haar fiets af en nam op. "Jace, alles is goed gegaan. Pap moet nog wel een paar weken herstellen en ze willen hem in de gaten houden. Bovenal hebben we onze zaken nog niet afgehandeld. We zijn over anderhalve maand terug." Ze fronste. "Euh, oké. Tot dan." Ze hing op en begon weer te fietsen. "En dat betekent twee maanden alleen thuis zitten," zuchtte ze diep.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Ik weet het zeker ja,' zei Joél terug op haar vraag. Toen werd Jace weer gebeld.Waarschijnlijk door haar ouders. Ik wachtte geduldig af. Na een paar minuten hing Jace op. Joél keek Jace vragend aan. 'En?' vroeg hij. Jace antwoordde dat ze nog twee maanden alleen zou zitten. 'Hm.. Dat is wel erg lang. Misschien aan je ouders vragen of je bij mag intrekken voor twee maanden? Dan weten ze zeker dat je een stuk veiliger bent dan in je eentje in zo'n groot huis. Niet?' vroeg Joél toen aan d'r.

That is a perfect copy of reality.

Jace zuchtte diep en luisterde naar zijn voorstel. "Zullen we eerst maar een paar dagen bij mij blijven? Jij hebt jouw spullen toch al daar en ik heb geen zin om weer daarheen te lopen." Zei ze met een glimlach. "En daarna zal ik wel vragen aan mijn ouders of het mag en zo ja, dan blijf ik bij jou. Waar moet ik dan slapen?" Vroeg ze. Ze keek even naar haar telefoon en zuchtte. Jace hoopte dat alles goed ging met haar vader.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Ik zal sowieso eerst twee weken bij jou blijven, daarna zien we wel verder,' zei Joél toen. 'En waar je gaat slapen.. Hm.. Op de bank? In mijn tweepersoonsbed en ik op de bank? De logeerkamer? Op een luchtbed? Wat wil je?' vroeg Joél toen grijzend aan haar. Ze kwamen weer bij het park aan en zetten hun fietsen neer.

That is a perfect copy of reality.