MSV - Op een middelbare school (2) - Speeltopics

Het is een meespeelverhaal over leerlingen op een middelbare school. We doen expres weinig informatie, zodat alles zich in het verhaal kan vormen. De leerlingen zitten in hun vierde leerjaar van de Havo. Ze wonen in Purmerend.

Maximaal twee personages per persoon.

Lijstje:
Naam:
Uiterlijk: (afbeelding)

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.

Personages:
Anouk Veltman - Maartje
Bart-Jan van Egmond - Maartje
Céline van der Leech - Demi
Darius Visser - Jeffrey
Drew Chase - Eruditie
Ian van Dijck - Kelly
Isa de Vries - Marjanne
Jacelyn von Liszel - Marie
Jake Blake - CaTbUg
Jamie Chase - Eruditie
Jelle van Dijck - Kelly
Jiang Chen - Rosanne
Joél van der Leech - Demi
Joris Franksen - Marjanne
Kyra van Bakkum - Lisa
Lars Jansen - Nightingalex
Lauren Smit - Nightingalex
Maya van Leemhuizen - Alicia
Mia den Hertogh - Natas
Phoebe van Longen - Rosanne
Ramon Scheepsma - Natas
Thomas van Hof - Anouk
Qaasim Braam - Alicia
Tyler Michigan - Lisa

Speeltopics: 1
Praattopics: 1
Rollentopic

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 14:33 ]

Jace keek hem met gespleten ogen aan toen ze merkte dat hij ervan genoot. ''Hey, dat is niet eerlijk. Nu ga ik het ook tegen je teamgenoten vertellen ook. Wanneer train je?'' vroeg ze en legde mijn vinger over de opening van de slang om zo druk te creëren en spoot op zijn buik. Ze keek hem schuin aan en legde de slang weer weg. Jace ging op het bankje zitten vond nog een pakje sigaretten tussen de kussens van de bank. ''Ik kom deze te vaak tegen, maar dit keer ga ik ze bewaren voor het geval ik ze nodig heb.'' Ze gooide het pakje naar op de salontafel binnen.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Nee! Je gaat niets vertellen tegen mijn teamgenoten hoor je me? Niets!' riep Joél naar haar en toen Jace de druk vergrootte door haar duim op de helf van de opening van de slang te houden genoot Joél er minder van. 'Hé! Niet eerlijk!' zei Joél toen. Hij rende naar Jace en pakte de slang weer af, waarna hij weer wraak nam op Jace, dit keer hield hij ook zijn duim op de helft van de opening. Hierdoor zou Jace ook een hardere straal tegen haar aankrijgen.

That is a perfect copy of reality.

Joél pakte de tuinslang van haar af en deed hetzelfde wat Jace deed. ''Nee! Ik ga het wel tegen jouw teamgenoten vertellen, wat er ook gebeurt!'' zei ze en rende naar binnen, naar haar kamer en dan weer in haar kast wat eigenlijk te groot was voor een normale kast. Ze haalde diep adem en keek op haar horloge. Haar ouders moesten al lang thuis zijn, maar ze haalde haar schouders daarbij op. Het kon zijn dat ze opeens kwamen en de rommel zagen. Het kon haar werkelijk niets schelen.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Toen Jace zei dat ze het wel zou zeggen en daarna naar binnen rende zuchtte Joél even diep. Ze zouden hem uitlachen en Joél zou voor gek staan. Joél wilde het gewoon echt niet dat ze het zou zeggen, maar Jace had dat niet door. Joél zuchtte nogmaals en ging op het natte gras zitten. Hij zou gewoon Jace niks vertellen over waar hij trainde, welk team hij zat en wanneer hij training had.

That is a perfect copy of reality.

Jace ging uit haar kast en naar haar kamer om zo uit haar raam te steken. ''Joél? Wil je écht echt niet dat ik het vertel? Dat kan je me ook gewoon vertellen, sinds ik toch niet zo.. Gemeen ben.'' zei ze naar hem toe vanuit haar raam. Ze pakte uit gewoonte een sigaret erbij en stak die aan. Jace kon er niet meer tegen en had er gewoon één nodig op het moment. Ze begon zich zorgen te maken om haar ouders.

[ bericht aangepast op 12 juni 2014 - 18:38 ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Jace stak haar hoofd uit haar raam en vroeg aan Joél of Joél het absoluut niet wilde dat ze het zou zeggen. 'Dat lijkt me toch duidelijk?' vroeg Joél aan haar terwijl hij omhoog keek. 'Maar nee, ik wil het echt niet,' zei Joél daarna. Jace pakte toen iets wat leek op een sigaret. 'Jace? Je rookt toch niet hé?' vroeg Joél toen.

That is a perfect copy of reality.

Kyra zuchtte diep. Ze had hier dus echt geen zin in, ze had haar handen al vol aan Tyler, die al een rasechte rotzak was. Ze kroop naar Mia toe en pakte zelf ook haar telefoon tevoorschijn.

[ bericht aangepast op 12 juni 2014 - 19:20 ]

Ze fronste. ''Waarom niet?'' vroeg ze uit pure nieuwsgierigheid. ''Het lijkt me inderdaad duidelijk als je daar depressief gaat zitten, alleen omdat ik zei dat ik het zo zeggen tegen jouw teamgenoten.'' Ze keek hem met fronsende wenkbrauwen aan en zuchtte. ''Ja, ik rook. Al sinds ik.. Dertien was. Geprobeerd te stoppen toen ik in Amerika was, maar lukte niet helemaal.'' legde ze uit. ''Sorry.'' Ze zuchtte diep en nam een trek van haar sigaret, dit maakte haar nou weer rustig.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Omdat ik niet voor gek wil staan voor mijn teamgenoten,' beantwoorde Joél haar vraag. Joél fronste even bij Jace volgende woorden. 'Ik zit hier helemaal niet depressief te zitten. Ik vond het alleen niet zo'n prettig idee dat mijn vriendin me voor gek zou zetten bij mijn teamgenoten,' zei Joél daarna. Joél gezicht betrok even toen Jace zei dat ze al rookte vanaf haar dertiende en het in Amerika probeerde te stoppen, maar dat het haar niet gelukt was. Joél antwoordde er maar niet op, dan was het waarschijnlijk wel duidelijk wat hij ervan vond.

That is a perfect copy of reality.

Zijn rede was dat hij niet voor gek wilde staan voor zijn teamgenoten. Jace zuchtte even en schudde haar hoofd. ''Mag ik dan wel kijken bij je training? Ik beloof dat ik niks ga zeggen of doen.'' zei ze oprecht. ''Joél, het lijkt gewoon alsof je daar depressief zit, dat betekent niet dat je depressief bent.'' Zijn gezicht betrok even toen Jace vertelde dat ze sinds haar dertiende rookte en probeerde te stoppen. ''Hey, het spijt me. Ik maak gewoon zorgen om mijn ouders, ze zouden allang thuis moeten zijn en dat zijn ze dus niet.'' zuchtte ze. Ze haalde gefrustreerd een hand door haar haren en nam nog een trek van de sigaret. ''En ik rook alleen als ik gefrustreerd ben, dat is dus nu. Anders doe ik het niet.'' Je kon wel makkelijk zeggen dat ze verslaafd was, maar veel rookte ze niet.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Joél dacht even na over Jace haar voorstel. 'Ik vind het goed, als je je mond maar houdt en niet heel erg afleidend gaat zijn, wat voor jou nogal moeilijk gaat zijn,' zei Joél en hij gaf haar een luchtkusje. 'Volgens mij zei je iets heel anders, maar ach, boeit niet,' zei Joél vervolgens. Jace zag dat Joél zijn gezicht betrok en begon weet te praten over hoe het kwam. 'Ik begrijp het, het maakt niet uit. Het zal vast wel goed met je ouders zijn. Bel ze anders?' vroeg Joél toen. Hij zuchtte even. Hij wilde namelijk dolgraag naar huis, één om droge kleding aan te trekken en aan de andere kant omdat hij het hier wel weer gezien had. 'Nou Jace, wat denk je ervan als ik naar mijn eigen huis ga?' vroeg Joél toen aan Jace.

That is a perfect copy of reality.

Jace trok haar wenkbrauwen op en lachte kort. ''Ik ben heel afleidend… Denk ik.'' lachte ze. ''Laat dan wel weten dat ik van jou ben en dat ze mij niet aan mogen raken, want dat vind ik niet fijn.'' zei ze en knikte. Hij gaf haar een luchtkusje, waarna ze even moest lachen. Ze begon weer te piekeren over haar ouders en zuchtte diep. ''Ik ben gewoon bang dat er iets gebeurt en dan stort ik in, voor de zoveelste keer.'' mompelde ze en doofde haar sigaret. Joél wilde naar huis, waarna Jace haar lip pruilde. ''Hey, niet aardig. Je gaat me niet verlaten als ik mijn ouders bel!'' schreeuwde ze naar beneden.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Joél moest lachen. 'Misschien wel en ik zal ze met veel plezier duidelijk maken dat jij van mij bent,' zei Joél toen grijnzend. Toen begon Jace weer te piekeren over haar ouders en Joél zei dat ze haar ouders gewoon moest bellen. Ook zei Joél daarbij dat hij naar huis wilde' maar Jace schreeuwde hem toe dat hij haar niet alleen moest laten als ze haar ouders ging bellen. 'Kom dan naar beneden,' riep Joél terug. 'Of ga met mij mee naar huis, leer je ook gelijk mijn vader kennen, als hij niet op zijn werk is,' riep Joél daarna naar haar.

That is a perfect copy of reality.

Jace voelde voor even dat haar wangen rood begonnen te worden. ''Doe dat maar. Ik wil niet dat jouw teamgenoten naar me blijven staren,'' zei ze grappend en probeerde serieus te klinken, maar barstte toch in lachen uit. ''Oké, dat gaat nooit gebeuren.'' Jace glimlachte even. ''Ik ga eerst droge kleren aantrekken, daarna ga ik naar beneden om mijn ouders te bellen en dan gaan we naar jou huis, oké?'' Ze wachtte niet op antwoord en stormde haar kast weer in. Jace pakte haar shorts, blouse van chiffon en haar borstel. Ze deed snel haar kleren aan en rende naar beneden. ''Het kan mij niks schelen dat je mijn roze bh ziet, want zo ben ik eenmaal. Nu ga ik mijn ouders bellen.'' Ze tikte haastig het nummer van haar moeder in en haalde diep adem. Haar moeder nam op. ''Jace?'' Jace glimlachte. ''Ik heb lang niets van jullie gehoord, is er wat gebeurd?'' Ze hoorde dat haar moeder wat twijfelde, maar zuchtte. ''Je.. Je vader is verongelukt bij een auto-ongeluk. Er is niks aan de hand, maak je geen zorgen. Zijn arm is alleen gebroken, hij heeft geluk gehad.'' Ik slikte even. ''Waarom heb je mij dat niet verteld?'' Het bleef stil aan de andere kant. ''Ik wilde je geen zorgen laten maken, Jace. Nu moet ik gaan, hij gaat nu de operatiekamer in.'' ze drukte haar moeder weg en wilde het liefst haar mobiel weggooien. ''Zullen we maar?'' vroeg ze met een zwakke glimlach aan hem.

I don't want you to die, I want you to suffer.

'Dat zal niet gebeuren Jace, vertrouw me maar,' zei Joél grijnzend. Joél wachtte geduldig tot Jace beneden kwam en hij knikte toen Jace vroeg of ze zouden gaan toen ze weer beneden was. 'Pak je je eigen fiets of kom je bij mij voorop?' vroeg Joél toen grijnzend aan haar.

That is a perfect copy of reality.