Lonely Parenthood • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Parenthood, the dream of most people. Raising a little one you love with the one you love, your baby and your soulmate. Only what if this perfect picture isn't the case. What if you're alone for whatever reason? Or what if the baby isn't such a perfect little angel as you want it to be? What if a group of single parents come together on a vacation? What will happen? Will they be able to help eachother or will it be one enormous disaster?

De 6 jonge ouders komen met elkaar in contact via een website voor alleenstaande ouders en besluiten met z'n 6en en hun kinderen samen op vakantie te gaan. Ze verblijven in 4 aanliggende kleine huisjes in een prachtig bos vlak bij een leuk sprookjespark voor kinderen, een soort Efteling, in de buurt van Leeds. Ze weten niet goed wat ze ervan moeten verwachten, maar hopen dat het vooral leuk wordt voor de kinderen en wat rust voor henzelf kan betekenen. Als eenzame ouder heb je dat soms wel eens nodig. Maar zal het wel zo goed uitpakken als ze hopen? Of zal alles de soep in lopen? Of zijn er meer magische momenten in het park dan die van ze sprookjes?


• Rollen •
[• Naam Ouder • Naam Kind(Leeftijd in Maanden) • Naam Speler]
• Niall James Horan • Aiden(43), Bucky & Liam(21), Niahm(7) • LouisPan
• Zayn Javadd Malik • Amirah & Nadim(33) • Tantor
• Liam James Payne • Liv(46), Drake(26) • Poepiedoe
• Harry Edward Styles • Bella(17) • Vlierbes
• Louis William Tomlinson • Hazel(28) • Eloquentiae
• Frederick Sam McClair • Rhozelle(35) • Nymphe
• Shawn Scott Henderson • Ophelia(42), Cameron(30) • aestivate
• Kyle Smith • Jayden(33), Finn(18) • Tuck


• Huisjes Indeling •
• Harry & Louis • Huisje 10
• Kyle & Frederick • Huisje 11
• Shawn & Liam • Huisje 12
• Zayn & Niall • Huisje 13


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


• Het Begin •
Alle jongens hebben hun vakantie geboekt via een reisburo voor alleenstaande ouders. Ze hebben elkaar dus nog nooit gezien. Aan de receptie hebben ze allemaal een plattegrond van het huisjespark gekregen en een sleutel van hun huisje. Sommigen zullen heel entausiast en nieuwsgierig zijn, terwijl anderen iets meer afwachtend en nerveus zijn. Inmiddels druppelen ze binnen bij de huisjes en proberen de auto uit te laden, terwijl ze ondertussen op hun koters moeten letten. De een zal daar een heel andere strategie voor hebben dan de andere. Als alles eenmaal zijn plekje heeft en ietdereen z'n draai heeft gevonden in hun verblijf voor de komende tijd is het tijd om elkaar eens wat beter te leren kennen... Al gaat dit niet even makkelijk met jonge kinderen die constant aandacht nodig hebben.

---

Bowties were never Cooler

Shawn Scott Henderson

"Aangenaam kennis te maken Liam en natuurlijk ook Drake en Liv." zei ik al glimlachend in hun richting terwijl ik kort even de hand van Liam schudde. Ik voelde een korte tinteling in mijn lichaam die zich langzaam aan verspreidde. Ik kreeg een warm gevoel van hem, het was misschien wel wat te vroeg om dat te kunnen zeggen, maar het was de waarheid. "Blijkbaar kunnen onze kinderen het al goed met elkaar vinden." zei ik opgelucht. Dat was voor mij het belangrijkste, als mijn kinderen maar gelukkig waren. "Ooh, ik zou wel een glaasje water willen." Liam was erg beleefd, en dat was wat ik al zo aan hem waardeerde. Ik vond beleefdheid een belangrijke norm, een alsjeblief en dankjewel was nooit teveel gevraagd. "Kids, willen jullie ook wat water?" vroeg ik op een vaderlijke toon aan Cameron en Ophelia. Enthousiast knikten ze allebei van ja dus vroeg ik vriendelijk aan Liam of hij drie glazen water wou vullen. Ik was erg opgelucht en blij met een kamergenoot zoals hij. Ik denk dat ik het niet beter kon treffen. Rustig ging ik in de zetel zitten toen ik zag dat hij aankwam met de glazen water. "Zo, ik ben al benieuwd hoe het park eruitziet." zei ik om de stilte wat te doorbreken. Ik vond stilte altijd zo ongemakkelijk, vanaf mijn kindertijd hield ik er al van om veel mensen om me heen te hebben zodat het nooit stil was. Ik sloot kort even mijn ogen omdat ik erg vermoeid was door de auto trip. Ik wou helemaal niet onbeleefd overkomen, maar ik was gewoon wat uigeput. Ik wist vast en zeker dat Liam dit wel begreep.

---

"Music expresses everything I can't say in words."

Niall Horan
Ik had alles uitgeladen en trok de deur van het huisje achter me dicht, waarna ik met een kratje met levensmiddelen de keuken in liep, waar Zayn bezig was met glazen drinken. Zodra ik mijn mond opentrok en geluid maakte liet Zayn duidelijk uit schrik de glazen vallen, waardoor ik zelf van schrik op het aanrecht hopte. Ik keek hem met grote ogen aan toen ik besefte wat er was gebeurt. Ik had gelukkig niet gedaan wat ik normaal deed, want dan had ik nu met mijn armen om zijn nek en mijn hoofd tegen zijn borst in mijn armen gelegen, of lagen we nu beiden op de grond. Echt een held op sokken was ik, wat niet altijd even handig was met de durfallen van kinderen die ik had. Dat hadden ze zoizo van hun moeders, want ik had dat gen niet. Ik knikte bij zijn woorden en wuifde het weg. "Het geeft niet. Jij zit al een tijd langer zonder partner en hebt dat dingetje nog uit je verleden. Ik had moeten kloppen ofzo." zei ik voorzichtig. Hij hoefde zich er echt niet voor te schamen, ik had gewoon beter moeten oppassen en hem niet zo moeten laten schrikken. Ik was pas zo'n 7 maanden alleen en in een studentenflatje in London was het nooit echt stil. Ik bungelde wat met mijn voeten terwijl hij overduidelijk naar een stoffer en blik zocht. Ik wilde wat doen, maar had het gevoel dat als ik zou helpen ik zoizo in de weg zou lopen en dat wilde ik zeker niet. Ik glimlachte warm toen ik toch een glimlachje rond zijn lippen zag spelen. Het ging voor ons dan wel een stuk moeilijker dan met de kinderen, het leek toch langzaam wat makkelijker te gaan. Ik luisterde naar zijn woorden en grinnikte in herkenning bij zijn woorden. "Bij mij slapen ze allemaal niet zonder verhaaltje, dus het ziet er naar uit dat we allebei aan het voorlezen zullen zijn vanavond." zei ik met een scheve grijs. Ik begon me toch langzaam comfortabel te voelen rond deze jongen, ondanks dat ik nog bar weinig van hem wist. Bij zijn vraag of er nog iets was had ik al snel twee dingen. "De tweeling mag onder geen beding iets van zoetigheid of frisdrank, anders hebben we echt een groot probleem en ik wil ze graag tussen half 7 en half 8 in bed hebben." zei ik rustig terwijl ik toekeek naar zijn handen die alleen maar de kleine normale handelingen magisch deden lijken. "Moet ik ook nog iets weten, of niet?" vroeg ik terwijl ik gefasineerd bleef kijken hoe hij bezig was. Ik was zo erin opgezogen dat ik me echt los moest rukken oj zijn vraag net iets te laat te beantwoorden. "Het is prima. Ik heb nog een fles limonade en een paar biertjes bij me, voor als iemand zoiets wil." Ik wist niet of hij dronk, maar na een vermoeiende dag vond ik het altijd heerlijk om met een biertje in de hand even tot rust te komen op de bank voor ik zelf mijn bed in verdween.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Hij schudde mijn hand, en zei dat hij het ook leuk vond ons te ontmoeten. 'Ja, gelukkig. Het is altijd belangrijk of de kinderen het ook naar hun zin hebben.' antwoordde ik met een glimlach terwijl ik naar de keuken liep. Hij zei dat hij wel een glaasje water zou willen op mijn vraag. Waarna hij ook aan zijn kinderen vroeg of ze wat te drinken wouden, waarop de twee enthousiast ja knikten. Ik glimlachte en schonk glazen in voor ons, en drinkbekers voor de kinderen. Toen ik klaar was liep ik naar de kamer en gaf de bekers met een glimlach aan de vier kinderen, en zette de glazen van Shawn en mij op de tafel, en ging in de stoel naast hem zitten. Hij zei dat hij al benieuwd was hoe het park eruitziet, waar ik mee instemde. 'Daar ben ik ook benieuwd naar. We kunnen als je zin hebt met de kinderen het park een beetje verkennen?' stelde ik aan hem voor. Shawn sloot even kort zijn ogen, waarschijnlijk omdat hij moe van de reis hierheen was, waar ik me wel iets bij voor kon stellen. Ook al had ik vrijwel geen last van mijn twee kinderen aangezien ze allebei in slaap gevallen waren. Ik had sowieso bijna geen last van mijn kinderen, aangezien ze altijd zoet speelde samen. Ze kunnen dan ook vrijwel geen seconde zonder elkaar, behalve als ze ruzie hebben zoals op dit moment. De twee waren elkaar aan hun haar aan het trekken, en schreeuwde naar elkaar. Ik ging naar ze toe, en ging bij ze op mijn knieen zitten. 'He, rustig niet aan elkaars haren trekken.' zei ik toen ik de twee uit elkaar probeerde te halen. 'Wat is er nou?' vroeg ik, waarop ik van twee kanten verschillende antwoorden kreeg. 'Een tegelijk alsjeblieft.' zei ik, waarop Liv begon te praten, en zei dat Drake iets van haar had afgepakt, waar aan zijn gezicht af te lezen was dat hij echt de dader was. Ik zuchtte even. 'Luister Drake, als je iets van je zus wilt kan je het ook gewoon lief vragen.' zei ik, en nam hem op schoot. 'Zeg maar sorry tegen je zus.' zei ik, waarop Drake braaf sorry tegen Liv zei. 'Goed zo, ga nu maar weer lekker verder spelen.' zei ik met een glimlach, en zette hem weer naast Liv neer, en ik ging zelf weer op de stoel naast Shawn zitten. 'Sorry, normaal hebben ze nooit ruzie. Eigenlijk kunnen ze niet zonder elkaar, maar heel af en toe ook niet met elkaar. Maar dat is gelukkig altijd al gauw weer over.' legde ik uit aan Shawn.

---

How far is far

Shawn Scott Henderson

"Bedankt voor het wat, meneer." zeiden mijn kinderen op een beleefde toon. Op zo'n momenten was ik erg trots op hen, het bewijst dat kinderen ook beleefd kunnen zijn en dat was nodig in deze maatschappij. "Dankje, Liam." zei ik zachtjes toen hij het water op tafel had geplaatst. Toen Liam weer plaats had genomen in de zetel schoof ik zo onopvallend mogelijk dichter tegen hem aan. Ik hield ervan om dicht bij mensen te zijn, het gaf me een gevoel van veiligheid.
"Daar heb ik zeker zin in, en de kinderen vast ook!" antwoordde ik enthousiast op zijn vraag. Ik was blij dat hij zin had om eens buiten te gaan, Liam leek me een sociale en vriendelijke jongen en daar hield ik van. Toen ik Liv en Drake hoorde schreeuwen deed ik meteen mijn ogen weer open. Geschrokken door het luide geschreeuw keek ik wat verdwaasd om me heen. Toen ik zag dat Liam bij de kinderen zat zuchtte ik even opgelucht. Ik was een erg ongerust persoon en wou mijn geliefden zo veel mogelijk beschermen. Als ik een schreeuw hoorde was het mijn gewoonte om meteen aandachtig te zijn. Ik keek rustig om mijn schouder naar Liam en zijn kinderen. Hij was echt een goede vader, ik bewonderde hem. Hoe hij omging met de kinderen was gewoon perfect. Ik legde mijn armen op de leuning van de zetel toen Liam terug kwam. "Ik snap het volledig, mijn kinderen zijn ook zo." antwoordde ik begrijpend terug op zijn vraag. Ik boog voorover en nam een klein slokje van mijn water. "Hebben jullie al kamers uitgekozen?" zei ik op een lieve toon. "De eerste mogen altijd eerst kiezen, dus ga jullie gang!" zei ik op een enthousiaste toon. Het kon me niet echt schelen welke kamer ik had, ik was al erg blij met Liam als kamergenoot. Dromerig staarde ik voor me uit. Dat was ik wel, een dromerig type. Nadat Cameron en Ophelia op mijn schoot kwamen zitten vielen ze vredig in slaap. Het waren mijn twee engeltjes, ik kon wel blijven kijken naar hun zonder mijn blik af te wenden.

---

"Music expresses everything I can't say in words."

Zayn Malik
Ik voelde al dat ik niet een te beste eerste indruk maakte, maar toen ik schrok van de jongen, om de glazen op de grond te laten belanden, kon ik mezelf wel helemaal voor mijn kop slaan. Niet dat ik dat deed, want het enige wat ik deed, waren mijn handen in mijn haar vlechten om daar zacht aan te trekken en een verontschuldigen uit te kramen terwijl ik ondertussen razendsnel opzoek ging naar stoffer en blik. Niall zijn blik ontwijkende, omdat ik het er naar mijn mening gewoon niet beter op maakte, wat wel zou moeten, en zijn grote ogen al lang had gezien. Pas het moment dat hij het weg wuifde, keek ik verward op. 'Ik moet niet zo in het verleden blijven hangen en niet iedereen zien als kwaad,' mompelde ik zachtjes toen zijn woorden even goed tot me door moesten dringen, om de glasscherven wat meer naar elkaar te vegen, zodat het wat minder verspreid lag en wat makkelijker opgeveegd kon worden. Ondanks ik me ongemakkelijk voelde, stelde de jongen me toch wat gerust en voelde ik me langzaam ook wel wat meer op mijn gemak. Langzaam keek ik op bij zijn woorden en zijn gegrinnik, niet wetende wat ik van het laatste moest denken. Die conclusie kon ik later pas trekken bij zijn woorden, om ook zachtjes te grinniken. In de tussentijd krabbelde ik overeind, om de scherven weg te gooien en mijn angsten wat opzij te zetten en me naast Niall op het aanrecht te zetten. 'Of een iemand leest voor en de andere zoekt een film voor ons uit. Als je tenminste film wilt kijken,' zei ik, al zouden we sowieso allebei voor moeten lezen. Onbewust liet ik me tegen Niall aanvallen, om met mijn voorhoofd tegen zijn schouder aan te leunen. 'Ik wil niet weer een verhaal over hoe de prinses de kikker kuste, die veranderde in een prins en de twee nog lang en gelukkig leefde,' mompelde ik zielig, want het was iedere avond hetzelfde verhaal en ik geloofde er nog steeds niet in. Ik bleef zo zitten, nog steeds niet doorhebbende hoe of wat, en luisterde naar zijn woorden. 'Ik hoor mezelf praten,' zei ik met een grijns, die voor hem niet te zien was. 'Bij mij moet ik er alleen nog voor zorgen dat Harley niet op de kamer komt, want anders gaat die niet meer weg,' verliet mijn mond, ook gelijk als antwoord op zijn volgende vraag. Daarna sprong ik toch weer van het aanrecht, om netjes verder te gaan met het drinken, wat dit keer wel goed ging. 'Je bent geweldig,' mompelde ik bijna onhoorbaar door zijn laatste woorden, want dat was juist het gene wat ik vergeten was. Niet dat -dat het enige was, maar alsnog. Ik schonk ondertussen twee glazen drinken in, om met deze in mijn hand terug te lopen en er eentje voor de jongen zijn neus te houden terwijl ik weer naast hem plaatsnam.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne.
Ophelia en Cameron bedankte me voor het water, en ik glimlachte naar ze als teken dat het goed was. Je kon zo zien dat ze netjes opgevoed waren, en dat vond ik zelf altijd erg belangrijk. Ook Shawn bedankte me toen ik onze glazen op tafel zette en weer naast hem kwam zitten. Hij schoof nogal onopvallend dichter bij me, maar erg vond ik het niet. Hij antwoordde enthousiast dat hij en de kinderen wel zin hadden om het park met ons te verkennen. Shawn schrok van mijn schreeuwende kinderen, waar ik hem volkomen gelijk in gaf, als ik niet beter wist zou ik ook van het gekrijs van die twee schrikken. Hij legde zijn arm op de leuning van de zetel toen ik terug kwam van Drake en Liv uit elkaar halen. Hij zei dat hij het volledig snapte, en dat zijn kinderen ook zo zijn. Ik glimlachte. 'Daarom kunnen ze het vast zo goed met elkaar vinden.' zei ik met een glimlach. Het is voor mij erg belangrijk wat mijn kinderen vinden van het huisje, en onze huisgenoten. Gelukkig schijnen ze elkaar erg te mogen. Shawn boog even voorover om een slokje van zijn water te nemen, en ik deed hetzelfde. Daarna vroeg hij of we al kamers uitgekozen hadden, waarna hij zei dat de eerste altijd mogen kiezen. 'Nee nog niet, maar dat gaan we nu wel doen. En dank je, dat is erg aardig van je dat wij eerst mogen kiezen. Zeg maar dank je wel.' zei ik tegen mijn twee kinderen, die netjes dankjewel tegen Shawn zeiden, en ik aaide even over hun hoofdjes, waarna ik met de twee richting de trap liep, en Shawn met zijn twee kindjes slapend op zijn schoot achter. Eenmaal boven hadden de twee al snel een kamer voor hun twee gekozen, en wonder boven wonder hadden ze daar geen ruzie over. Toen we de koffers in de kamer gezet hadden, liep ik weer naar beneden met Liv en Drake, en ging weer zitten. 'Nu is het jullie beurt.' zei ik met een glimlach.

---

How far is far

Niall Horan
Toen Zayn naast me op het aanrecht kwam zitten, was ik verrast. Hij leek een stuk minder van vertrouwen dan dit, en daar had hij goede redenen voor. Toch voelde het ook weer fijn dat hij me genoeg vertrouwde om naast me te komen zitten. Het enige was wel dat ik me nu echt heel erg bewust was van zijn aanwezigheid en niet perse op een manier die ik hoopte te voelen tijdens het eerste kwartier dat ik iemand kende. Zeker niet een jongen die ik niet goed kon doorgronden terwijl ik met 4 minderen en hij met 2 kinderen zat. Ik glimlachte bij zijn voorstel. "Klinkt als een plan. Ik denk dan alleen dat jij altijd de film mag uitzoeken, want 3 verhaaltjes duren wel even." Ze gingen namelijk niet allemaal precies gelijk naar bed en ze wilden ook echt niet allemaal dezelfde verhaaltjes horen. Toen hij ook nog eens tegen me aan viel kostte het me heel veel moeite niet direct een arm om hem heen te slaan. Zijn huid brandde op de mijne en het tintelde heerlijk. Zo had ik me al lang niet gevoelt en het was eigenlijk nooit zo sterk geweest, waardoor ik toch ook weer bang werd. Hij wist me toch een beetje ervan af te leiden door zijn woorden waardoor ik moest grinniken. Ik had gelukkig twee doorlopende verhalen en Niahm had haar zinnen gezet op het verhaal van de Bremer Stadsmuzikanten, dus heel erg vond ik het allemaal niet. Zayn leek gelukkig wel een stuk losser te komen, waardoor ik me toch ondanks al dit vreemde gedoe in mijn lichaam me toch ook prettiger begon te voelen. Ik vroeg nog of zijn kinderen iets niet mochten na zijn vraag over de mijnen en het was dus goed om te weten dat ik daar weinig rekening mee hoefde te houden. Toen hij weer van het aanrecht sprong was ik een beetje teleurgesteld, maar hij ving me eigenlijk direct met zijn bewegingen die me leken te betoveren als de rattenvanger van Hamelen de kinderen betoverde met zijn muziek. Ik zei nog dat ik limonade en bier had en glimlachte bij zijn lieve woordjes. Ze waren dan wel zacht geweest, ze lieten mijn blanke wangen wel rozig kleuren. Ik pakte het drinken met een dankbaar knikje van hem aan en voelde toen hoe hij weer naast me kwam zitten. Nu kon ik me echt niet meer beheersen en sloeg een arm om hem heen. "Ik ben blij dat ik bij jou ben ingedeeld." mompelde ik zacht voor ik een zachte kus op zijn haren drukte, waar ik echt net bij kon, of eigenlijk net niet, waardoor die eerder bijna op zijn oor terecht kwam. Ik snapte niet hoe makkelijk dit eigenlijk ging, maar aan de andere kant was niets wat ik nu deed of voelde normaal voor me, dus of ik daar nou blij mee moest zijn of bang van moest worden was voor mij ook nog maar de vraag. Ik nam een slok drinken en luisterde naar de geluiden van de spelende kinderen in de kamer, waardoor een glimlach mijn gezicht sierde en ik mijn hoofd nu op zijn schouder liet zakken.

[Feestje(hoera)

]

[ bericht aangepast op 3 mei 2014 - 21:28 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik wist dat als we wilde dat het vlotter zou verlopen, ik ook een beetje uit mijn schulp zou moeten kruipen en iets meer zou moeten doen dan als een bang haasje het liefste weg willen kruipen met mijn tekenblok. Dat was de reden dat ik me naast Niall op het aanrecht neerzette, om met een klein, nog wat nerveus, glimlachje zijn kant op te kijken, luisterende naar zijn woorden en af en toe te antwoorden. Misschien was deze jongen iemand die het nog lukte om mijn onzichtbare muur af te breken, al vroeg ik me nog steeds af of dat een goed iets zou zijn. Hij kwam anders over, maar dat hoefde nog niets te betekenen en eenmaal door die muur was mijn bescherming wel weg. 'Klinkt goed, al zullen we zien of het vanavond nog steeds het plan is.' Wij konden wel wat zeggen, maar gezien de kinderen ook heel goed wisten wat ze wilde, konden die plannen soms nog wel eens de grond ingeboord worden. Het was dan ook de reden dat ik me onbewust tegen de jongen aan liet zakken. De gedachten bij weer zo'n zoetsappig verhaaltje deed me geen goed, om meerdere redenen niet. Al vond ik het minder erg om dit te vertellen dan hoe de werkelijkheid in elkaar zat. Langzaam drong tot me door dat ik tegen de jongen aanzat en had de neiging om tien meter bij van hem vandaan te schuiven en opnieuw mijn excuus aan te bieden. Alleen het feit dat hij grinnikte en niets deed, maar vooral dat ik me open moest opstellen voor nieuwe dingen, bleef ik op mijn hoede gewoon lekker zitten. 'Je lacht me niet uit toch?' vroeg ik met een lichte grijns, maar ook een hele lichte ondertoon van twijfeling, onzekerheid. Ik zag de jongen er niet vooraan en had het idee dat het door mijn woorden kwam, maar zeker wist ik het niet. Dat was ook de reden dat ik snel mijn regels over de twee ukkepukken er nog achteraan gooiden, om daarna wel van het aanrecht af te springen. Ik merkte meteen dat het ineens heel anders leek en diep van binnen had ik sterk de neiging om weer tegen de jongen aan te klimmen. Niet dat ik dat deed, want ik was te druk met zo onopvallende iets te zeggen en het drinken in te schenken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Niall mijn woorden had gehoord waardoor ik op mijn lip beet, maar het toch maar liet zoals het was en te doen alsof ik het niet doorhad. Rustig liep ik terug met de glazen, om weer iets gemakkelijk plek te nemen naast Niall en mijn glas naast me neer te zetten. Misschien maar goed ook, want anders had ik weer kunnen vegen doordat ik opnieuw schrok van zijn daden. Toch kroop ik wel iets dichter naar hem toe terwijl een stralende glimlach op mijn gezicht doorbrak door zijn woorden. 'Meen je dat?' vroeg ik, om hem met grote ogen aan te kijken, om uiteindelijk mijn hoofd tegen de zijne te leggen en voorzichtig, twijfelend een arm rond zijn middel te slaan. 'Ik ben ook blij met jou als huisgenoot,'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Toen Zayn weer naast me kwam zitten, dit keer met wat te drinken, kon ik mezelf nog maar moeilijk beheersen en sloeg voorzichtig een arm om de jongen heen. Ik voelde hem opschrikken onder mijn aanraking en wilde terugtrekken, was het niet dat hij weer leek te ontspannen en tegen me aan zakte. Daardoor liet ik toch maar mijn arm liggen en nam een klein slokje voor ik zei dat ik erg blij met hem als huisgenoot was. Het was niets meer dan de waarheid en het kwam zeker niet alleen door het feit dat onze kinderen met elkaar konden opschieten en zijn ogen me hadden betoverd. Hij was namelijk tot nu toe een echt heel aardige jongen zonder vooroordelen. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder rusten en voelde al snel zijn arm om mijn middel, waardoor ik nog iets meet tegen hem aan durfde te zakken. Zijn woorden die hij intussen sprak en grote ogen deden me glimlachen en een klein beetje blozen toch wel. "Ja, ik meen het echt. Jij bent de eerste ooit die me niet veroordeeld om het feit dat ik 20 ben en 4 kinderen van 2 verschillende moeders heb, omdat ik nog nooit een condoom heb gebruikt omdat ik ze niet om krijg." Mijn wangen werden enigsinds rood bij deze biecht omdat ik dit nog nooit aan iemand had durven vertellen en nu floepte het er opeens uit. Het was raar, want ik schaamde me er echt voor en ik kende deze jongen amper, maar toch voelde dit niet verkeerd. "Je behandelt me als een gewoon mens en beoordeeld me niet op mijn verleden en daarom ben ik echt heel blij om je huisgenoot te zijn. Gewoon omdat ik oprecht vind dat je een heel goed mens bent." Ik nam een slokje cola en hoorde toen plots gehuil uit de kamer komen wat ik maar al te goed kon plaatsen. Hierdoor had ik haar dus niet ertussen willen zetten. Ik zette mijn glas naast me en schoof van het aanrecht af, zodat zowel mijn greep om hem als zijn greep op mij los kwam. "Sorry, ik ben zo terug." verontschuldigde ik me voor ik de kamer in snelde en daar Niahm op de grond zag zitten huilen met de anderen beduusd om haar heen. Ik hurkte erbij neer en keek naar Aidan voor uitleg, want voor dit soort situaties kon het meisje echt nog niet goed genoeg praten. Hij legde me uit dat in de drukte Bucky over haar gestruikeld was en haar toen waarschijnlijk had getrapt prongelijk. Ik bedankte hem en nam het meisje op mijn arm, die alweer was gestopt met huilen. Het was zoals altijd meer de schrik dan echt pijn geweest. "Gaat het weer, prinses?" vroeg ik, waarna ze weer met grote ogen naar me keek en toen toch knikte en ja zei. Ik glimlachte en na een kus op haar voorhoofd zette ik haar terug op de grond. "Voortaan iets rustiger aan doen, jongens." zei ik tegen de vier mannetjes voor het spel toch weer verder ging, alleen nu besloten ze allemaal maar te gaan kruipen zoals Niahm en Harley. Ik glimlachte vertederd en keek nog even toe terwijl ik toch weer langzaam achteruit richting de keuken liep.

---

Bowties were never Cooler

Shawn Scott Henderson

"Inderdaad, ik ben echt opgelucht dat onze kinderen het zo goed met elkaar kunnen vinden." zei ik op een zachte toon tegen Liam. "Dat is graag gedaan hoor, het is trouwens ook het eerlijkst." zei ik netjes na het bedankje van de kinderen en Liam. Toen Liam weer naast me kwam zitten schoof ik weer wat verder van hem weg, ik wou niet het gevoel aan hem geven dat ik een schoothondje was. Trouwens ik kende hem nog maar net, wat zou hij wel van me denken? Dat ik één of andere slet ben die op iedereen verliefd wordt? Dus het was het best als ik niet zo opvallend te werk ging. "Dat ging vlot!" zei ik lief tegen Liam. Kamers kiezen waren voor mijn kinderen één van de moeilijkste beslissingen. Soms deden ze er wel meer dan een kwartier over, maar deze keer moest het ook maar eens vlot gaan. "Nou kids, het is jullie beurt." zei ik zachtjes in hun oortjes om ze wakker te maken. Meteen deden ze hun ogen open, sprongen van mijn schoot en renden naar boven. "Rustig nou, de kamers lopen niet weg!" riep ik hun achterna. Rustig stapte ik naar boven en plaatste mijn koffer in een lege kamer waar nog geen koffer stond. Mijn kinderen hadden raar genoeg ook al hun zin gevonden en liepen naar beneden. "Dat ging vlot." zei ik verwonderd toen ik me weer naast Liam in de zetel liet zakken. "Normaal doen ze er wel een kwartier over tegen ze een kamer hebben gevonden." Na een tijdje ongemakkelijke stilte besloot ik maar om het ijs weer eens te breken. "Zo, hoe oud ben je eigenlijk?" vroeg ik op een beleefde maar nieuwsgierige toon. Wachtend op zijn antwoord schoof ik toch weer dichter bij hem aan. Ik kon het gewoon niet laten, ik was een aanhankelijk persoon. Hopelijk vond hij het niet wat ongepast en awkward, maar dat zou hij dan vast wel zeggen. Ondertussen nam ik nog een slok water en keek in het rond om het huisje beter te bestuderen.

---

"Music expresses everything I can't say in words."

Zayn Malik
Ik wist niet wat ik moest voelen of doen met Niall zijn arm om me heen, maar de neiging om te panikeren had ik niet. In tegen stelling zelfs, want heel voorzichtig liet ik me tegen hem aanzakken toen ik van de schrik was bekomen en ik merkte dat het een goede bedoeling was, de jongen niets kwaads in zin had. Daarbij kwam ook een kleine glimlach om de hoek kijken door zijn woorden, die me zeker wel goed deden terwijl ik mijn glas erbij pakte, om een slokje te nemen. De ongemakkelijkheid verdween langzaam, maakte plaats voor het gene wat gemakkelijkheid werd genoemd. Nadim en Amirah leken zich prima te vermaken met zijn kinderen wat ook al een hele opluchting was en ik begon langzaam ook wat meer te spreken, wat al heel wat voor mij was. Zeker de woorden die over mijn lippen rolde. Ik merkte hoe Niall iets beter tegen me aanzakte waardoor mijn greep automatisch iets verstrakte, om zachtjes te grinniken bij zijn lichtrode wangetjes. Ik luisterde ondertussen naar de woorden die over zijn lippen rolde. 'Waarom zou ik je daarover moeten veroordelen?' was het enige wat mijn mond verliet, om mijn andere arm ook om de jongen heen te slaan en hem dichter naar me toe te trekken. Of het nu onbewust of bewust ging, het voelde goed en daarbij was Niall iemand die je met gemak aan kon zien als een klein knuffelbeertje, die je angsten zo weg kon nemen. Een zachte zucht verliet mijn mond terwijl ik mijn hoofd tegen de zijne aanlegde en recht vooruit keek. 'Je bent ook een mensen en je doet precies hetzelfde bij mij. Daarbij vind ik dat je iemand niet kan veroordelen op het verleden, omdat die persoon een reden kan hebben of juist heel erg veranderd is, het zelf probeert te vergeten of het met zich meedraagt,' mompelde ik zachtjes, om een 'je bent wel lief,' erachter aan te gooien, doelende op zijn laatste woorden. Ik wilde nog meer zeggen, maar plotselinge gehuil liet me mijn mond houden. Het duurde, in tegen stelling tot de jongen naast me, even tot dat ik doorhad dat het de dochter van Niall was, die huilde. Mijn greep verslapte, zodat hij op kon staan, om te knikken. 'Maak niet uit,' verliet mijn mond, ondanks de jongen de keuken al uit was. Dat was de reden dat ik mijn benen optrok, om mijn armen eromheen te slaan en er met mijn kin op te steunen. De woorden van de jongen spookte door mijn gedachten terwijl mijn blik was gericht richting de woonkamer en ik mezelf in gedachten toesprak om nog altijd op mijn hoede te blijven. Negen van de tien keer ging het namelijk mis als ik me zo snel op mijn gemak begon te voelen, of ook maar iets in de richting waardoor ik mezelf liet kennen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Ik liet me tussen mijn woorden door dichterbij hem trekken doordat hij me dichter naar zich toe trok. Ik wist niet of dit zo snel hoorde te gaan en of het niet beter zou zijn als we wat voorzichtiger deden, maar het voelde erg fijn. Alsof zijn sterke armen me tegen al het kwade zouden beschermen. "Je bent lief." mompelde ik zacht voor ik hem nog vertelde wat ik over hem dacht, of in elk geval het grootste deel, want dat hij zorgde voor tintelingen op mijn huid en me betoverde met zijn ogen hield ik toch maar voor mezelf. Zijn antwoord was heel lief waardoor ik haast instinctief dichter tegen hem aan kroop. Dit had niets meer met vrije wil te maken. Mijn lichaam deed op aansturing van mijn hart wat het zelf wilde. Ik wilde hem niet ook vervloeken met mijn liefde, maar ik was bang dat het daarvoor te laat was. Bij zijn schijnbare liefkozing bloosde ik weer tot ik uit mijn haast trance achtige staat werd gehaald door gehuil uit de woonkamer. Ik wrikte me voorzichtig los en verontschuldigde me voor ik ging kijken wat er was. Het bleek niet erg veel te zijn en ik bleef nog even vertedert kijken voor ik terug richting de keuken liep. Onderweg herrinderde ik mezelf dat ik alles rustig aan moest doen, hem niet zo maar moest vertrouwen omdat hij lief tegen me deed, omdat dat me al veel pijn had bezorgd. Het enige was ook dat ik wist dat ik geen afstand zou kunnen nemen. Ik was net een puppy. Als je aardig tegen me was klampte ik me aan je vast en als je rot tegen me deed zocht ik de schuld bij mezelf. Ik stapte de keuken weer in en zag Zayn opgekrult op het aanrecht zitten. "Vals alarm." meldde ik hem voor ik mijn glas pakte en de laatste paar slokken achterover goot. Het glas zette ik in de gootsteen voor ik kalmpjes de levensmiddelen uit het kratje wat ik bij me had in een leeg kasje en de koelkast begon te leggen. "Zullen we zo anders even een rondje over het huisjespark lopen en wat boodschappen doen voor vanavond?" stelde ik voor, want anders hadden we geen eten straks, al had ik wel brood bij. Toch probeerde ik wel dat m'n kinderen elke dag een keer warm aten. Deze vakantie zou eigenlijk het eerste en enige moment zijn in een lange tijd dat ik niet echt op de centen hoefde te letten, zolang ik het niet te bond maakte, omdat ik de laatste maanden veel opzij had gezet en veel extra had verdient. Een nieuw paar schoenen had ik alleen wel eigenlijk nodig, maar dat kon met het geld wat over zou zijn. Ik gaf toch liever mijn kinderen een extra keer een ijsje dan een nieuw paar schoenen voor mezelf te kopen. Als zij maar niet te kort schoten was het voor mij goed, want heel veel extra kon ik ze toch al niet geven jammer genoeg.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Shawn was ook opgelucht dat onze kinderen het zo goed met elkaar kunnen vinden. Hij zei dat het geen probleem was, en het ook het eerlijkst was aangezien wij het eerst bij het huisje aangekomen waren, en ik schonk hem een glimlach als bedankje. Toen we de kamers uit gezocht hadden, en ik weer naast Shawn kwam zitten schoof hij weer wat bij me vandaan. 'Ja, ze hebben het al gauw gezien als ze iets willen.' zei ik met een grinnik. Ze weten beiden gelukkig goed wat ze willen, en het zijn echte volhouders. Daar ben ik blij om aangezien ze dat wel nodig zullen hebben later. Hij zij zacht tegen zijn kinderen dat het hun beut was om een kamer uit te gaan zoeken, en ze deden meteen hun oogjes weer open, en sprongen weer van Shawn zijn schoot en renden naar boven. Ik grinnikte even toen Shawn tegen de twee zei dat de kamers niet weg zouden lopen, en ze dus rustig aan moesten doen. Hij liep achter ze aan, en een paar minuten later waren ze al weer terug. Hij liet zich weer naast me in de zetel zakken, en vertelde dat ze er normaal wel een kwartier over deden om een kamer uit te zoeken. 'Dat is alleen maar meegenomen dat het nu een stuk sneller ging, dan hebben we meer tijd om het park te gaan verkennen.' zei ik met een glimlach. Na een tijdje verbrak Shawn de stilte door te vragen hoe oud ik ben. Wachtend op mijn antwoord schoof hij toch weer iets dichterbij. 'Ik ben twintig.' zei ik. 'En jij?' vroeg ik beleefd, maar toch ook nieuwsgierig.

---

How far is far

Kyle Smith

Finn was inmiddels wakker geworden en keek me met slaperige oogjes aan. ' Heey grote jongen, heb je lekker geslapen?" vroeg ik hem en hij knikte. Hij kroop tegen hem aan voor een knuffel en ik woelde even door zijn haren heen. ' We zijn al in het huisje, de andere papa of mama komt waarschijnlijk zo' vertelde ik hem. Ik was nu al een tijdje in het huis maar nog steeds was er niemand anders. Ik ging zo denk ik maar even een rondje lopen met de jongens. Jayden was nog steeds druk aan het spelen en Finn deed ook mee. ' Willen jullie even naar buiten met papa?' vroeg ik de twee jongens waarna enthousiasten kreten te horen waren. Ik lachte en pakte hun jasjes. Ik trok ze één voor één paar hun aan en trok daarna me eigen jas aan. Ik pakte een bal zodat ze daarmee buiten konden spelen en liep daarna met de twee naar buiten. Finn hield ik met het lopen goed in de gaten. Hij kon inmiddels goed zelf lopen maar verloor nog wel is zijn evenwicht wat al heeft geleid tot veel " tover kusjes" en pleisters. Ik schoot de bal zachtjes naar Jayden toe die er enthousiast achteraan hobbelde en de bal tikjes gaf. Ik speelde een beetje met de jongens maar bleef wel in de buurt van het huisje mocht er nog iemand snel komen. Het was wel zo netjes om die dan te begroeten.

Shawn Scott Henderson

"Dat hebben ze vast geleerd van jou." zei ik op zijn uitspraak over dat zijn kinderen iets gauw gezien hebben als ze het echt willen. Ik zag dat hij erg trots op zijn kinderen was, net zoals ik. Mijn kinderen betekenen alles voor mij, zonder hun zou ik niet kunnen leven. Dat klinkt misschien cliché, maar het is de waarheid.
"Daar heb je gelijk in, op de site leek het me een fantastisch park." zei ik enthousiast. "Ik ben negentien jaar en nog in de fleur van mijn leven." zei ik al grinnikend. Ik was opgelucht dat Liam niet veel ouder was dan mij. Mijn kinderen zaten wat te ravotten in de living. "Cameron, ga van me af!" gilde Ophelia luid. Cameron wou gewoon knuffelen, maar Ophelia had dat blijkbaar niet door. "Phelia, hij wil gewoon wat knuffelen, dat is toch leuk." zei ik rustig in haar richting.
"Papa knuffelt ook graag hoor." zei ik wat strategisch om de reactie van Liam uit te lokken. Ik kende hem nog niet goed genoeg om zijn reactie te voorspellen, maar ik weet zeker dat hij het positief zou opnemen. Nog geen vijf seconden na ik het laatste woord had uitgesproken renden mijn beide kinderen naar me toe om me te overdonderen met vele knuffels. Het zijn zo'n schatjes, ik hield ervan als mijn kinderen knuffels gaven. Zo toonden ze me hoeveel ik voor hen betekende. "Speel nog maar een beetje met Drake en Liv." zei ik nadat ze gestopt waren met me te knuffelen. Cameron en Ophelia stapten meteen naar hun toe. Zo te zien waren ze al goede vriendjes geworden.

[ bericht aangepast op 7 mei 2014 - 13:05 ]

---

"Music expresses everything I can't say in words."