Lonely Parenthood • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Parenthood, the dream of most people. Raising a little one you love with the one you love, your baby and your soulmate. Only what if this perfect picture isn't the case. What if you're alone for whatever reason? Or what if the baby isn't such a perfect little angel as you want it to be? What if a group of single parents come together on a vacation? What will happen? Will they be able to help eachother or will it be one enormous disaster?

De 6 jonge ouders komen met elkaar in contact via een website voor alleenstaande ouders en besluiten met z'n 6en en hun kinderen samen op vakantie te gaan. Ze verblijven in 4 aanliggende kleine huisjes in een prachtig bos vlak bij een leuk sprookjespark voor kinderen, een soort Efteling, in de buurt van Leeds. Ze weten niet goed wat ze ervan moeten verwachten, maar hopen dat het vooral leuk wordt voor de kinderen en wat rust voor henzelf kan betekenen. Als eenzame ouder heb je dat soms wel eens nodig. Maar zal het wel zo goed uitpakken als ze hopen? Of zal alles de soep in lopen? Of zijn er meer magische momenten in het park dan die van ze sprookjes?


• Rollen •
[• Naam Ouder • Naam Kind(Leeftijd in Maanden) • Naam Speler]
• Niall James Horan • Aiden(43), Bucky & Liam(21), Niahm(7) • LouisPan
• Zayn Javadd Malik • Amirah & Nadim(33) • Tantor
• Liam James Payne • Liv(46), Drake(26) • Poepiedoe
• Harry Edward Styles • Bella(17) • Vlierbes
• Louis William Tomlinson • Hazel(28) • Eloquentiae
• Frederick Sam McClair • Rhozelle(35) • Nymphe
• Shawn Scott Henderson • Ophelia(42), Cameron(30) • aestivate
• Kyle Smith • Jayden(33), Finn(18) • Tuck


• Huisjes Indeling •
• Harry & Louis • Huisje 10
• Kyle & Frederick • Huisje 11
• Shawn & Liam • Huisje 12
• Zayn & Niall • Huisje 13


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


• Het Begin •
Alle jongens hebben hun vakantie geboekt via een reisburo voor alleenstaande ouders. Ze hebben elkaar dus nog nooit gezien. Aan de receptie hebben ze allemaal een plattegrond van het huisjespark gekregen en een sleutel van hun huisje. Sommigen zullen heel entausiast en nieuwsgierig zijn, terwijl anderen iets meer afwachtend en nerveus zijn. Inmiddels druppelen ze binnen bij de huisjes en proberen de auto uit te laden, terwijl ze ondertussen op hun koters moeten letten. De een zal daar een heel andere strategie voor hebben dan de andere. Als alles eenmaal zijn plekje heeft en ietdereen z'n draai heeft gevonden in hun verblijf voor de komende tijd is het tijd om elkaar eens wat beter te leren kennen... Al gaat dit niet even makkelijk met jonge kinderen die constant aandacht nodig hebben.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Amirah zorgde ervoor dat mijn mondhoeken ietwat verder omhoog krulde door haar voorstelling naar de jongen. De reacties van de jongen zelf, maakte dat ik me ook ietwat meer op mijn gemak begon te voelen, om de twee ukkepukken op de grond te zetten. 'Van hetzelfde en hopelijk blijft dit verblijf dat ook,' zei ik met een klein knikje, wetende dat we hier voorlopig nog wel samen zouden zitten, dus het misschien ook beter was als het wat vlotter verliep. Dat was ook de reden dat ik instemde dat de kinderen van Niall met Harley konden spelen, ondanks dat de jonge pup zelf ook al op onderzoek uit was bij de nog redelijk onbekende mensen. Het nam niet weg dat mijn blik toch nog heel even op het stel gericht was, om deze langzaam naar de vader te laten glijden. Ik voelde me weer ongemakkelijk worden, omdat mijn steun en toeverlaten aan de andere kant van de kamer huppelde en ik hier op dit moment toch alleen stond. Mijn armen vielen langs mijn lichaam, maar wel zo dat ik wat aan de mouwen van mijn shirt kon plukken, om toch iets te doen te hebben. Ik opende mijn mond, maar meer dan een zachte piep kwam er niet uit, waardoor ik deze sloot. Gelukkig wist Niall wel iets aan te knopen, al was het iets waar ik toch niet helemaal over uit was. Ik wist wel wat ik zou willen, maar ik wist dat het niet over mijn lippen zou komen. Ik keek naar mijn schoenen met een bedenkelijke blik, in mijn gedachten alle opties nalopen. Wat thuis het geval was, kon nu ook wel, maar ergens diep van binnen vond ik het ook weer niet kunnen. Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang, om na een lange stilte toch op te kijken. 'Ik weet niet of je het met mij aandurft? Om meerdere redenen,' begon ik zacht, onzeker, om mijn blik weer te laten zakken. Het kwam vooral door het feit dat ik degene naast me altijd als knuffelbeer gebruikte door mijn nachtmerries, maar ook niet vast sliep. Amirah en Nadim waren het gewend, maar het was toch altijd slikken zonder hen. 'Hij is wel wat gewend met die twee van mij,' mompelde ik op zijn waarschuwing, om weer heel langzaam op te kijken en mijn hoofd te schudden bij zijn volgende woorden. 'Ik vind het gezellig. Tenminste dat lijkt me en ik moet juist sorry zeggen voor mezelf,' zei ik.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
De jongen was niet heel erg spraakzaam, al leek hij me wel een goede vader. Zelf twijfelde ik heel erg aan mijn capaciteiten als vader, maar zijn kinderen leken erg gelukkig met hem en niets te kort te komen, wat bij mijn kinderen lang niet altijd het geval was. Wat ze echt nodig hadden kon ik ze geven, maar wat extra's zat er eigenlijk nooit in. Met hun verjaardag, kerst en St. Patrick's Day, maar meer ook niet. Ja, bij hun doop en straks misschien bij hun eerste communie, maar voorlopig nog niet. Mijn jongens waren inmiddels vrolijk met zijn kinderen en de hond aan het banjeren door het huis en ik keek er erg vertedert naar voor mijn ogen op de koffers vielen en ik de jongen met de prachtige ogen vroeg hoe we het gingen doen. Ik zag de twijfel in zijn ogen verschijnen en het duurde even voor hij mij antwoord gaf. Zijn woorden deden veel vraagtekens opkomen, maar op dat moment zag ik mijn doerakken wel erg ruw zijn, waardoor ik daar toch echt wat van zei. Of ze echt luisterden wist ik niet, maar als de puppy er geen schade van ondervond, vond ik het redelijk. Als ze een knauw kregen was het nu echt hun eigen schuld, want ze waren wel heel ruw bezig. Blijkbaar vond hij het niet zo erg en was de pup wel wat gewend, maar toch was het volgens mij goed om die jongens eens te zeggen voorzichtig te doen, want met elkaar waren ze dat ook nooit. Ik had echt al talloze pleisters moeten plakken en kusjes op schrammen moeten geven omdat het er ruwer aan toe ging dan op het rugbyveld. Ik verontschuldigde me er ook voor dat hij nu met 6 kinderen een huisje moest delen. Twee ging wel, vier vast ook, maar zes, en zeker met die tweeling van mij, was best wat. Ik schudde mijn hoofd voor zijn woorden. "Jij hoeft je nergens om te verontschuldigen. We zitten in hetzelfde schuitje. Ik ben alleen nog een stuk dommer geweest dan jij." zei ik voor ik hem met mijn ijsblauwe kijkers recht aankeek in zijn betoverend prachtige bruine ogen. "Ik heb alleen het probleem dat ik heel erg mezelf aan iemand vast klamp alsik bij iemand in bed lig... Vind je dat erg?" zei ik voorzichtig. Ik had er altijd al last van gehad en was zoizo erg graag aanhankelijk. Toch was dit het minste van mijn problemen 's nachts, maar wel een die veel van de anderen kon oplossen omdat ik me veilig voelde als ik in iemand's armen sliep, of het nou de armen van een vriendinnetje waren of die van mijn broer of moeder.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Mijn blik gleed langzaam over de jongen heen en ondanks ik het onopvallend probeerde te doen, wist ik van mezelf gewoon dat -dat niet kon. Maar toch wilde ik weten hoe of wat en dat lukte het beste door te kijken hoe iemand zijn houding was, hoe hij reageerde. Toch was dit voor korte duur, want al snel werd er aan mijn broekspijp getrokken waardoor ik verward naar beneden keek en Amirah met haar koffertje zag staan. Dat was de reden dat ik nog verwarder werd, want net was ze nog vrolijk aan het spelen met de rest van de kinderen en Harley. Dat nam alleen niet weg ik ik op mijn hurken ging zitten en haar koffer erbij pakte, om deze open te ritsen. Heel af en toe gleed mijn blik even naar Niall, om deze uiteindelijk bij hem te laten hangen toen Amirah haar tekenspullen had en aan de tafel ging zitten. Ergens had ik het vermoeden dat ze mij ooit nog een keer achterna zou gaan, maar dat zagen we wel weer. Het gene waar ik me op richtte was Niall en zijn vraag, om na lang nadenken antwoord te geven. Een antwoord die volgens mij alleen maar vraagtekens bij hem naar boven bracht. Niet dat ik daar iets over hoorde, want de jongen was te druk met zijn kinderen te waarschuwen, die Harley ietwat ruw behandelde. Een reden om te zeggen dat de hond wel wat gewend was. Met die twee van mij kon die hond wel wat hebben, want dat waren ook de voorzichtigste niet, net als ikzelf trouwens. Althans bij bekende niet, want verder was ik beter bekend als het rampenfonds waardoor hij verontschuldiging ook over ging. Bij zijn woorden schudde ik mijn hoofd, want hij zou er vanzelf nog wel achter komen, maar hield verder mijn mond. 'Nou, dat zou ik niet zeggen,' mompelde ik alleen zachtjes. Hij mocht er twee meer hebben lopen, maar dat betekende niet dat hij dommer was geweest dan mij. Ik was ergens dan ook blij dat het volgende onderwerp viel, want ik wilde er niet terug aan denken. Al maakte het volgende onderwerp het niet echt gemakkelijker. 'Nou, het zou niet eerlijk zijn als ik nee zeg, want ik doe het zelf ook. Daarbij ben ik het gewend,' mompelde ik zachtjes, om mijn ogen weer neer te slaan. Dit ging voor mijn gevoel gewoon echt niet goed komen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Mijn kinderen leken echt niet te luisteren, maar gelukkig leek de pup er niet veel moeite mee te hebben. Zijn zoontje leek even baldadig en druk mee te doen, terwijl het meisje aan de tafel was gaan zitten tekenen. Ik vond het wel heel schattig. Aiden zou vanavond misschien wel mijn gitaar pakken en dan moest ik weer verder met zijn gitaarlessen. Hij vond het geweldig en zo te zien vond Niahm dat ook. De tweeling was liever aan het hollen en voetballen. Al kieperden ze vaak genoeg over de bal heen en op hun neus. Het bleven toch jongens en om nou te zeggen dat ik vroeger altijd zo voorzichtig was, zou liegen zijn. Ik verontschuldigde me om mijn drukte makers en schoof zijn verontschuldiging weg door te zeggen dat we in hetzelfde bootje zaten. Dat was zo, maar bij mij was het iets vaker mis gegaan. Bij zijn woorden rolde ik mijn ogen. "3 keer seks gehad, 4 kinderen." legde ik mijn woorden uit en vroeg toen toch maar hoe we het met de kamers gingen doen, omdat dit onderwerp niet het fijnste was en zeker niet met de kinderen in de buurt. Misschien een keer voor een avond, maar niet nu. Het ging alleen niet makkelijker, vooral omdat ik moest toegeven dat ik echt een aanhankelijk iemand was als ik dat eenmaal kon zijn en zeker in bed als ik geen controle meer over mijn lichaam had. Ik was gewoon iemand die veiligheid nodig had en dat bij anderen zocht. Bij zijn antwoord, wist ik niet goed wat ik moest denken. Aan de ene kant was ik opgelucht, aan de andere kant een beetje bang. Ik kon namelijk niet iemand beschermen en in mijn armen houden was ik bij velen niet lang genoeg voor, zoizo ook bij deze jongen. Toch slikte ik en glimlachte een beetje. "Dan kunnen onze kinderen ten minste allemaal samen en hoeven die niet met vreemden op de kamer. Het is niet dat ik jou of je kinderen niet vertrouw, maar de mijnen kunnen nog wel eens erg raar uit de bocht komen." zei ik zacht. Dat ik het warm kreeg van de jongen ging ik er echt niet bij zeggen, daarbij werd ik daar ook enigszins bang door. Ik wilde namelijk helemaal niet op jongens vallen en zeker niet op iemand die ik niet eens kende. Ook wilde ik niet nog iemand's leven verpesten, al dan niet beëindigen doordat ik ze mijn liefde gaf. Ik keek even naar de jongens en voelde toen Niahm aan mijn haren trekken. Ik keek haar kant op en ze wees naar de puppy. "Straks, prinses. Dan gaat papa met je naar de puppy." zei ik. Ze keek me wat onbegrijpend aan, waardoor ik het in het Iers herhaalde en ze haar hoofdje schudde. Ik zette haar dus maar zuchtend op de grond en al snel kroop de richting het hondje, die druk bezig was met de 4 jongens die met hem aan het dollen waren. Als dat maar goed ging.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
De jongens waren druk bezig met Harley en Amirah had inmiddels haar plekje aan de tafel met haar kleurtjes gevonden waardoor ik me met een gerust hart, maar nog wel wat ongemakkelijk, op Niall richtte. De jongen begon over een verontschuldig, die in mijn ogen overbodig was, waardoor ik er eentje terug wierp. Dat had als gevolg dat het over hetzelfde schuitje, samen met zijn volgende woorden, begon. 'Blinde verliefdheid op een bendeleidster, om er zelf in meegesleept te worden. Uiteindelijk fysiek en mentaal mishandeld, om als laatste een reismandje op mijn stoep te hebben staan,' mompelde ik, om daarna hard in mijn onderlip te bijten. Ik sloeg mijn ogen neer, omdat het gewoonweg heel erg stom klonk en de veroordelingen hoogstwaarschijnlijk alweer klaar lagen, zoals altijd het geval was. Een duidelijke slik van mijn kant was hoorbaar, om al ietwat opgeluchter te zijn door het volgende onderwerp. Dit was geen onderwerp voor nu, sowieso helemaal geen onderwerp. Niet dat het volgende onderwerp beter ging, maar in principe was wel alles beter dan het vorige. Niall bleek hetzelfde, of een deel, van mijn probleem te hebben en dat zorgde ervoor dat ik me nog ongemakkelijker begon te voelen. Toch gaf ik wel netjes antwoord, waar de jongen volgens mij ook niet echt goed wist wat te denken. Dit ging leuk worden en ergens vroeg ik me af of het nog gemakkelijker ging worden, of dat het zo ongemakkelijk bleef. 'Ik denk dat -dat voor hen ook wel wat fijner is, al denk ik dat ze toch wel wat gemeen hebben,' De gedachten dat de kinderen het waarschijnlijk sneller met elkaar, dan wij dan met elkaar, konden vinden, liet ik achterwegen. Dat was altijd het geval met kinderen en vooral als ik keek hoe ze nu al met elkaar omgingen. Daarbij was het lastig voor mij om mensen weer een beetje in vertrouwen te nemen en zoals vroeger mee om te gaan. Een zachte zucht rolde over mijn lippen door alles wat door mijn gedachten vloog, om mijn hoofd te schudden en langzaam richting de keuken te lopen, om daar te kijken of er wat in de kasten te vinden was. Even twee tellen mijn gedachten te verzetten. 'Wil je wat drinken?' vond ik wel zo netjes om ondertussen richting de woonkamer te roepen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Zayn's verhaal shockte me wel. Het liefst zou ik hem in mijn armen trekken, maar dat durfde ik niet. Ik verplaatste het onderwerp dus maar, al maakte dat de situatie niet veel gemakkelijker. Toch leek dit in elk geval een beetje schot in de zaak te brengen. Bij zijn twijfelachtige woorden op mijn ongemakkelijke antwoord dacht ik even na. Het was inderdaad waar dat de kinderen nu al vrolijk samen aan het spelen waren, terwijl wij nog heel erg ongemakkelijk tegenover elkaar stonden. Zoizo liet ik moeilijk mensen toe en ik hoopte gewoon dat ik hem snel durfde te vertrouwen, zodat dit alles gemakkelijker zou gaan. Inmiddels wilde mijn laatste ook achter de hond aan, al kon zij nog niet los lopen en banjeren. Ik was dus wat voorzichtig, maar ik wilde haar het ook niet ontzeggen. Ik zette haar dus maar op de grond en hield een beetje in de gaten hoe het ging. Toch leek het allemaal erg gemoedelijk ruw te gaan en niemand die echt pijn leed, inclusief de puppy. Ik keek vertedert toe voor ik een stem uit de keuken hoorde roepen. "Graag" riep ik terug voor ik me bedacht dat nog wat spulletjes buiten stonden, waaronder mijn gitaar. Ik hobbelde naar buiten en liep daar een paar keer snel heen en weer voor ik de auto op slot deed, die ik al wel naast waarschijnlijk Zayn's auto geparkeerd had. Ik zette die spulletjes ook onderaan de trap en mijn gitaar veilig in de koffer in de hoek zodat die niet stuk kon gaan. Daarna liep ik naar de keuken met een kratje met wat levensmiddelen die ik mee had om te zien of Zayn hulp nodig had. De kinderen leken zich namelijk prima te vermaken. In de keuken zetten ik het kratje op het kleine aanrecht en keek naar de donkerharige jongen. "Zullen we anders alle kinderen boven laten liggen en wij beneden, of niet?" vroeg ik voorzichtig. Ik wist niet of hij het er nog over wilde hebben, maar het leek me enigszins nodig om toch te weten. Als iedereen eenmaal zijn of haar eigen plekje had was controle en overzicht houden toch wat makkelijker en zou straks bedtijd ook een stuk makkelijker gaan. Met 4 had ik nou eenmaal een strikt ritme om ze ook echt allemaal tussen half 7 en half 8 in bed en slapend te hebben. Ik wist niet hoe dat met hem zat, maar de mijnen waren zoizo erg druk en onhandelbaar en als ze niet genoeg sliepen werd het alleen maar erger. Daarbij had ik ook echt mijn rust nodig anders zou ik binnen een paar dagen mentaal compleet in elkaar storten.

---

Bowties were never Cooler

[Shawn en Liam zijn allebei bij het huisje, dus reageer alsjeblieft.

Wat betreft Kyle en Louis, zolang jullie maatjes er niet zijn kunnen jullie altijd met elkaar kletsen]

---

Bowties were never Cooler

[Sorry dat ik zolang niet heb gereageerd, maar ik was naar een vriendin toe en ik had haar gewoon zo lang niet gezien dat ik even meer met haar bezig was ]

Ik keek om me heen. Het was prachtig hier. Het was mooier dan ik had durven hopen. Ook Hazel keek haar ogen uit, terwijl ik onze koffers uit de kofferbak haalde. Eenmaal teruglopende, wachtte een ongeduldige en enthousiaste Hazel me op. Ik klikte haar los uit haar riem en meteen klimde ze behendig uit de auto, om vervolgens glunderend om zich heen te kijken. Ik glimlachte. Het was duidelijk dat ik niet de enige was die genoeg had van het kleine appartement. Vrolijk begon Hazel rond te waggelen. Erg veel stelde het niet veel, maar genoeg om een eigen avontuur te houden. Vanaf de auto keek ik trots toe. Ze had plezier en wie was ik om het te verpesten door haar aan een veel te klein lijntje te houden? Hazel kwam op me afgerend en klemde zich vast aan mijn been.
'Papa, optil.' Ze keek vanaf beneden naar me met grote blije ogen. Met een arm tilde ik haar op en met de andere deed ik verschillende pogingen om de koffers met me mee te krijgen. Ik liep naar de receptie en vroeg daar mijn sleutel op. Huisje 10. Ik zou het delen met een ander iemand. Met wie dan? Piekerend over mijn huisgenoot probeerde ik Hazel in de gaten te houden. Gelukkig was ze vandaag in een makkelijke bui, waardoor ze dichtbij me bleef. Met die koffers was dat wel fijn.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

[Geeft niet. Ik herrinder alleen maar omdat ik niet wil dat dit doodloopt]

---

Bowties were never Cooler

Maar Liam reageert niet meer? :'( []

---

"Music expresses everything I can't say in words."

[GB berichtje? Geed d'r wat tijd]

---

Bowties were never Cooler

[Natuurlijk geef ik haar tijd (: maar wil gewoon zeggen dat ik toch moeilijk tegen me zelf kan praten]

---

"Music expresses everything I can't say in words."

Liam Payne.
Ik keek met een glimlach toe hoe Liv en Drake druk bezig waren met hun speelgoed. Ik hoopte dat degene waarmee we dit huisje moesten delen gauw zouden komen, zodat we misschien samen het vakantiepark konden verkennen, of gewoon even praten of zo. Ik denk in iedere geval niet dat Drake en Liv zich gauw zouden vervelen. Even later hoorde ik de deur open gaan, en er kwamen twee kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd als Liv en Drake binnen, en daarna ook een jongen van mijn leeftijd. Hij stapte wat onhandig op me af, en stelde zichzelf en zijn kinderen voor. 'Hey, ik ben Liam, en die twee daar heten Liv en Drake. Leuk jou en je kinderen te ontmoeten.' zei ik, en stak mijn hand naar hem uit. Ik wierp een blik op de twee die inmiddels de twee kinderen van Shawn ontdekt hadden, en ze er al snel bij betrokken. Ik had mijn kinderen altijd geleerd dat als er meer mensen bij zijn je meer plezier hebt, en ze niemand buiten mogen sluiten. Gelukkig luisteren ze daar naar, en spelen ze nu met zijn vieren. 'Wil je wat te drinken anders?' vroeg ik aan Shawn aangezien ik toch naar de keuken moest om wat te drinken voor Drake en Liv te halen. Ik liep naar de keuken, waar ik de drinkbekers van Liv en Drake al neer had gezet, en ik deed er wat te drinken voor ze in. 'Mogen de twee kleintjes van jou ook wat te drinken?' vroeg ik aan hem met een glimlach. Ik kon ze wel uit mezelf iets te drinken geven, maar straks mogen ze een bepaald iets niet of zo. Ik nam altijd het zekere voor het onzekere. Gelukkig had ik voor wat ik zover van hem had gezien een leuke kamergenoot, met leuke kinderen, die Liv en Drake geloof ik ook erg leuk vinden om hun speelgoed mee te delen.

[Sorry dat ik een tijdje niet gereageerd heb, ik had het nogal druk.]

---

How far is far

[Kan gebeuren. Geeft niet]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
De woorden die mijn mond verlieten, deden me geen goed, want beetje bij beetje kwamen de herinneringen, die ik had verbannen, langzaam terug waardoor een rilling over mijn rug liep. Het was een tijd van ellende geweest en daar stond ik op dit moment ver boven, al zorgde het nog altijd voor steken en nog wel eens slapeloze nachten. Het laatste zorgde ervoor dat het nieuwe onderwerp, wat lief bedoeld was van Niall en nog was, toch ook niet heel goed viel. Het was volgens mij voor allebei niet makkelijk, maar het was toch altijd ongemakkelijk voor het vlotter werd? Soms zou ik dan ook willen dat ik nog net zo klein was als de ukkepukken van ons, want dan leek alles nog zo zorgeloos en maakte veel makkelijker vrienden. Alhoewel het ook wel aan het karakter lag, want eigenlijk heb ik nooit mensen makkelijk toegelaten in mijn leven en was altijd gesloten. Een zachte zucht verliet mijn mond, om langzaam naar de keuken toe te lopen en te kijken of er wat in de kasten lag. Het was niet zozeer dat ik honger of dorst had, maar ik had even twee seconde voor mezelf nodig om mezelf te herpakken. Het nam niet weg dat ik wel een fles cola uit de koelkast haalde en een zak chips uit de kast ernaast. Daarna zocht ik naar de glazen, om deze drie kastjes verderop te vinden en me terug te draaien naar de rest van de spullen. Het enige wat ik miste was dat Niall ondertussen zich ook in de keuken had begeven waardoor ik me dood schrok en gerinkel het enige geluid erna was, als teken dat de glazen uit mijn handen de grond hadden bereikt en uiteen waren gespat. 'Sorry, ik had je niet aan horen komen. Daarbij moet ik nog even wennen aan het feit dat er nog iemand is,' piepte ik zachtjes terwijl ik razendsnel opzoek ging naar stoffer en blik. Ik kon mezelf op dit moment wel voor mijn kop slaan, wetende dat ik gewoon echt stom bezig was. Stoffer en blik eenmaal gevonden, veegde ik met trillende handjes het glas op, om af en toe eventjes op te kijken naar de jongen. 'Ja, is prima. Misschien is dat ook wel beter voor ons allemaal,' zei ik met een klein glimlach, om mezelf voor te houden dat er niets was en de schijn nog hoog probeerde te houden met dat ik me ongemakkelijk voelde. 'Ik weet trouwens niet hoe het bij jou zit, maar Amirah slaapt niet zonder een sprookje voorgelezen te hebben,' zei ik, om omhoog te krabbelen en het glas in de vuilnisbak te gooien. 'Daarbij weet ik niet of er verder nog iets van belang was?' voegde ik er nog aan toe, om opnieuw glazen te pakken en deze wel heel op het aanrecht te krijgen. 'En is cola eigenlijk goed, want het is een van het weinige wat er koud stond? Of wil je iets anders?'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer