[RPG] La vie et la mort [200] Speeltopic - Speeltopics

De Newton Universiteit is een universiteit, gevuld met leerlingen met een uitzonderlijk talent. De ene leerling kan geweldig ontwerpen, terwijl de ander hoogwaardige kwaliteiten biedt op het gebied van taal. Nog een ander kan goed overweg met cijfers en logica of het koken van de heerlijkste gerechten. Nu is er ook een groep die uitzonderlijk veel weet van politiek en geschiedenis. Deze leerlingen deden mee met een prijsvraag met als prijs een geweldig wetenschappelijk experiment. Die kon je als universitaire leerling echt niet mislopen. Deze prijs leek echter niet zo bijzonder, aangezien het voor deze tijd vrij doorsnee was. Toch bevatte de inhoud van het experiment iets geweldigs, iets dat uitdaagde. Iets wat er voor zorgde dat de leerlingen mee wilden doen en iets wat een verhaal zou opleveren dat voor eeuwig in de geschiedenisboeken gegrift zou staan.

En dat verhaal ging zo...

De Newton Universiteit had een prijs gewonnen. De prijs was een tijdreis de geschiedenis in van de Franse Revolutie. De leerlingen zouden de kans krijgen om de plek van hun favoriete politicus uit de geschiedenis, of held uit de geschiedenis, in te nemen. De leerlingen zouden met een perfecte strategie - die zij zelf moesten bedenken - en de plek van hun politicus/held een manier moeten vinden om de Franse Revolutie te winnen. Ze moesten dit ook nog overleven. Slaagden ze hier niet in, werd de tijd terug gedraaid en hun geheugen gewist. Dit alles om de perfecte strategie op een afstandje te houden tot groot leedvermaak van elke strategist en wetenschapper. Waren ze de wetenschappers, en daarmee ook de Franse Revolutie, te slim af dan zouden ze terug mogen naar het heden. Hier zou een grote geldprijs op hen wachten en een plek in het grote geschiedenisboek van de wereld.

De regels:
Deze moet je opvolgen om deel te nemen aan de rpg en mee te blijven doen.
De regels lijken misschien veel, maar het is niet bedoelt om je af te schrikken.
- Maximaal twee rollen per account (Dit om verwaarlozing te voorkomen)
- Het minimaal aantal woorden van deze rpg is 200. (Onder een *spoiler zal ik tips neerzetten om je te helpen om die 200 woorden te halen)
- Geen Mary-Sue's of Gary-Stu's (Geen perfecte karakters en dat spreekt voor zich)
- Alleen je eigen personage besturen (Niet die van de ander!)
- Dit rollentopic zal zolang openblijven als nodig is en ik zal echt niet moeilijk doen als je wat langer nodig hebt om je personage af te maken. (Laat dit echter niet te lang duren, om te voorkomen dat de rpg doodgaat voordat 'ie überhaupt begint)
- Denk goed na voordat je meedoet (Als je snel afhaakt kan je beter niet meedoen)
- Probeer je karakter/personage zo uitgebreid mogelijk te maken, oneliner personages worden niet goedgekeurd
- Geef naamwijzigingen door!
- Alleen ik open de topics, tenzij ik daar een ander voor vraag
- Aantal mannen en vrouwen gelijk houden a.u.b.
- 16+ mag, maar het moet onder een spoiler

* Hier wat tips om langere posts te kunnen schrijven:


*Klik hier voor een lijst die je inspiratie kan bieden bij het aanmaken van een personage.

Lijstje dat ingevuld moet worden:
- Naam:
- Leeftijd: (Minimaal 18 maximaal 25)
- Geslacht:
- Uiterlijk mét foto: (Niet iedereen is perfect) (Bedenk ook dat deze rpg zich vooral gaat richten op de Franse Revolutie, probeer dus een uiterlijk te vinden dat daarbij past)
- Innerlijk: (Probeer te varïeren. Niet iedereen is bitchy en/of lief.)
- Geschiedenis: (Vertel wat over het verleden van je personage)
- Extra: (Eventueel extra dingen over je personage, hieronder kunnen vallen: fobiën, huisdieren etc.)

De lijst met rollen:
Giselle Dumont - Roku - pagina 2
Nathalia Fayette Chevalier - Miserables - pagina 1 (Weg van 22 april tot 24 april)
Alicia Mcgowan - Armastus - pagina 3
Kaela Benson - Dreamlight - pagina 6
Claire Adalicia Ines - Katherine160 - pagina 3
Hanna Sophia Jones - xLenox - pagina 6
Lucia Arya Walker - Melissandre - pagina 7
Cesare Harcourt Chevalier - Miserables - pagina 1
Luca Sawyer - Flitwick - pagina 5 (Op vakantie vanaf donderdag 24 april)
Dennis Thompson - Rhyme - pagina 6
Mitchell Jake McAdams - Adamlicious - pagina 3
Pierré Ines - Katherine160 - pagina 5

---

26 - 02 - '16

Hanna Sophia Jones

"Ik ga me denk ik eerst helemaal volproppen als ik hier de keukens gevonden heb!" De grijns op Dennis zijn gezicht was onbeschrijfelijk. Het zag er heel grappig uit en Hanna kon er dan ook niets aan doen dan gewoon terug grijnzen. "Waar moeten we eigenlijk heen om mensen te leren kennen?" Deze vraag kwam uit de mond van Lucia. Ik wilde net antwoorden toen Dennis zei: "Waarom vraag je dat? Zijn wij soms niet gezellig?" Hij ging wat breder staan, in een soort van uitdagende houding. Schouders op, ogen op een standje ondeugend. Ik zag hoe Lucia even verbouwereerd keek, maar er daarna een geniepig lachje om haar mond sierde en ze zei: "Je dacht zeker dat we met zijn allen als buitenstaanders Frankrijk even gemakkelijk zouden overnemen. Zonder ook maar enig contact met gepositioneerde mensen zoals, oh ik weet het niet, Marie Antoinette? Dat zal voor jou niet al te moeilijk zijn denk ik. Dames van stand inpakken. Vertel me jongen, weet jij überhaupt wel iets van de omgang van zaken in deze tijd?" Ik kon niet anders dan in de lach schieten. Deze twee zo tegen over elkaar te zien kibbelen was gewoonweg hilarisch. "Het lijkt me interessant te zien hoe lang je het hier uithoudt voordat je jezelf en het hele project verraadt." De blik die Lucia er bij trok was gewoon weg geweldig. Het was even stil maar waarschijnlijk was dat omdat Dennis iets aan het verzinnen was om Lucia terug te pakken. Ondertussen deed ik een stapje achteruit, bijna vallend over mijn jurk, ging naast Luca staan en grinnikend fluisterde ik: "Vind jij het ook zo grappig om deze twee zo te zien, of ben ik gewoon een apart geval?" Ik pinkte een traantje weg terwijl ik wachtte op de reactie van Luca.

(@Rhyme: geeft niet ik ben ook enthousiast xp)

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Dennis Thompson
"Je dacht zeker dat we met zijn allen als buitenstaanders Frankrijk even gemakkelijk zouden overnemen. Zonder ook maar enig contact met gepositioneerde mensen zoals, oh ik weet het niet, Marie Antoinette? Dat zal voor jou niet al te moeilijk zijn denk ik. Dames van stand inpakken. Vertel me jongen, weet jij überhaupt wel iets van de omgang van zaken in deze tijd?" beantwoorde Lucia Dennis vraag. Hij was een beetje verbouwereerd door de scherpe tong van het meisje, iets wat hij niet van haar verwacht had. Tegelijkertijd voelde hij zich enorm beledigd dat zij hem zo inschatte. Om eerlijk te zijn, Dennis had maar weinig ervaring met vrouwen, hij was zelfs nog maagd. Was het zo verkeerd om te wachten op het juiste meisje? Maar dat ging hij Lucia natuurlijk niet aan zijn neus hangen. Eigenlijk wou Dennis hard ingaan op de belediging van Lucia, maar de grijns op het gezicht van Lucia deed hem eraan denken dat ze dit af wou doen als grapje. "Het lijkt me interessant te zien hoe lang je het hier uithoudt voordat je jezelf en het hele project verraadt." Dit sloeg Dennis tegen de borst. Als ze hard tegen hard wou, kon ze dat krijgen. Als ze wou dat hij aan haar verwachtingen voldeed, dan zou hij dat doen. Maar Lucia was er zeker van dit in een spelletje te verpakken en dus deed hij zo terug. "Hmm... Vreemd. Je zou toch denken dat juist jij wel weet dat Marie-Antoinette nou niet echt bepaald degene is wat we zoeken. Was zij niet de vrouw van Lodewijk de zestiende, de kleinzoon van de zogenaamde zonnekoning. Volgens mij als ik het goed herinner, wordt uiteindelijk deze machtige heer afgezet door het burgervolk, waarna een opstand volgt en uiteindelijk na vele lange jaren Napoleon de baas wordt. Het is een snelle samenvatting van wat er in de revolutie gebeurd, want de revolutie duurt natuurlijk jaren. Maar misschien is het slimmer om bij hem te gaan slijmen. En ik denk dat jij dan toch echt meer in de smaak valt bij deze heer dan ik." Dennis kon een grijns niet van zijn gezicht weren. Natuurlijk had hij verstand van geschiedenis, Lucia moest niet denken dat hij dom was. Langzaam liep hij op haar af en draaide om haar heen. Hij ging precies achter haar staan en legde zijn onderarm op haar schouder en boog voorover, zodat zijn gezicht vlak langs haar oor hing. Zijn stem ging over in fluistertoon, zodat alleen Lucia hem zou kunnen horen. "Maar als jij het zo wilt, vind ik dat ook prima. Ik wil best even slijmen hoor bij de machtigste vrouw in deze tijdsperiode, tenminste als ze dat nog is. Wie weet, als ze net zo'n pittige tante is als jij, dan weet ik dat de stoomwolken er vanaf zullen vliegen." Hij probeerde onopvallend zijn vinger iets nat te maken en drukte hem toen in de ontblootte hals van Lucia. Terwijl hij dat deed, maakte hij een geluid dat precies zo klonk als het moment dat je vlees voor het eerst in de hete braadolie gooit. Grijzend haalde hij zijn arm weer weg en liep achter Lucia vandaan. Nonchalant zocht hij zijn oude plekje weer op, vlak naast Hanna en Luca, waar zo te horen Hanna net een gesprek probeerde aan te knopen. Vanuit die plek keek hij triomfantelijk in de richting van Lucia, kom daar maar eens overheen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Lucia Arya Walker

'Hmm... Vreemd. Je zou toch denken dat juist jij wel weet dat Marie-Antoinette nou niet echt bepaald degene is wat we zoeken. Was zij niet de vrouw van Lodewijk de zestiende, de kleinzoon van de zogenaamde zonnekoning. Volgens mij als ik het goed herinner, wordt uiteindelijk deze machtige heer afgezet door het burgervolk, waarna een opstand volgt en uiteindelijk na vele lange jaren Napoleon de baas wordt. Het is een snelle samenvatting van wat er in de revolutie gebeurd, want de revolutie duurt natuurlijk jaren. Maar misschien is het slimmer om bij hem te gaan slijmen. En ik denk dat jij dan toch echt meer in de smaak valt bij deze heer dan ik.' Dennis kon een grijns niet van zijn gezicht weren. Langzaam liep hij op Lucia af en draaide om haar heen. Hij ging precies achter haar staan en legde zijn onderarm op haar schouder en boog voorover, zodat zijn gezicht vlak langs haar oor hing. Zijn stem ging over in fluistertoon, zodat alleen Lucia hem zou kunnen horen. 'Maar als jij het zo wilt, vind ik dat ook prima. Ik wil best even slijmen hoor bij de machtigste vrouw in deze tijdsperiode, tenminste als ze dat nog is. Wie weet, als ze net zo'n pittige tante is als jij, dan weet ik dat de stoomwolken er vanaf zullen vliegen.' Hij probeerde onopvallend zijn vinger iets nat te maken en drukte hem toen in de ontblootte hals van Lucia. Terwijl hij dat deed, maakte hij een geluid dat precies zo klonk als het moment dat je vlees voor het eerst in de hete braadolie gooit. Grijzend haalde hij zijn arm weer weg en liep achter Lucia vandaan.
Dikke intimidatie waar Lucia zich niet al te goed tegen kon weren. Ze was al helemaal dichtgeklapt op het moment dat hij zijn haar schouder aanraakte, maar probeerde zichzelf nu weer te openen.
'Als de Frane Revolutie begint zijn Lodewijk XVI en Marie Antoinette toch nog echt aan de macht hoor.' zei ze betweterig. 'Maar als het jou blij maakt, zal ik wel zo nonchalant even gaan slijmen bij Napoleon Bonaparte.'
Ze was voor een moment stil en kon een grijns niet onderdrukken. 'Niet jaloers worden hé?'

[HAH, beetje weinig schrijfinspiratie dus ik kopieerde gewoon jouw halve stukje xd trololo]

[ bericht aangepast op 25 april 2014 - 23:03 ]

---

how dare you speak of grace

Nathalia Chevalier

Terwijl iedereen de tijdmachine betrad en ik peinzend toekeek, merkte ik hoe Cesare, mijn oudere broer en tevens mijn beste vriend, naast me kwam staan. Ik keek lief glimlachend naar hem op en knipperde onschuldig met mijn gifgroene ogen, waardoor hij zachtjes grinnikte.
"Je probeert het telkens opnieuw, Nathalia," constateerde hij, waarna hij met zijn hoofd schudde.
"En telkens weet ik je weer aan het lachen te maken."
"Iedereen smelt als ze jouw prachtige ogen zien."
Ik haalde mijn schouders op, rechtte mijn rug en keek zwijgend op zodra de docent mijn naam noemde, wat betekende dat ik de tijdmachine kon betreden.
Cesare wierp mij een geruststellende blik toe en ik slaakte een zenuwslopende zucht, om vervolgens naar voren te lopen en de bevelen van onze leraar op te volgen. Blijven lopen en vooral niet stoppen.
Ik deed wat hij zei, negeerde het stemmetje in mijn hoofd dat me vertelde dat ik moest omdraaien en liep stug door, waarna ik uitkwam in een grote balzaal. Hier stond ik dan, omringd door mijn medeleerlingen die ouderwetse kledij droegen en middenin de Franse Revolutie terecht waren gekomen, net zoals ik.
Toen ik omlaag keek, krulde er een speelse glimlach rondom mijn lippen. Mijn jurk was gemaakt van een fluwelen stof en was robijnrood. De decolleté was lager uitgesneden dan ik gewend was, maar het was zeker niet lelijk. Integendeel zelfs, de jurk verfijnde de vrouwelijke vormen die mijn lichaam in kleine proporties bezat.
Ik draaide een rondje om mijn as en zag dat mijn broer inmiddels ook door de tijdmachine was weten te geraken. Ik wist dat we edelen moesten voorstellen, maar Cesare zag er eerder uit als een Franse patriot. Het enige wat er aan zijn kleding miste, was de kokarde.
"Die adellijke kleding staat mij verschrikkelijk. Dit is veel beter," reageerde hij, zodra hij mijn vragende blik zag.
"Ach, Cesare. Wat je ook aantrekt, je zal je stalen karakter toch niet kunnen verdoezelen."

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Dennis Thompson
'Als de Franse Revolutie begint zijn Lodewijk XVI en Marie Antoinette toch nog echt aan de macht hoor.' zei Lucia betweterig. 'Maar als het jou blij maakt, zal ik wel zo nonchalant even gaan slijmen bij Napoleon Bonaparte.' Ze was voor een moment stil en Dennis kon de aanloop naar de volgende zin bijna horen. 'Niet jaloers worden hé?' Dennis kon het niet laten om niet te lachen. Was dit haar laatste uitvlucht? Wat slap! Deze "confrontatie" had hij gewonnen, deze kon hij op zijn naam schrijven, 1-0 voor hem! Triomfantelijk keek hij haar kant op. "En waar zou ik dan jaloers op moeten zijn. Op het feit dat jij bij Napoleon mag gaan slijmen of op het feit dat ik Napoleon niet ben?" Dennis wiebelde even met zijn wenkbrauwen en wachtte in spanning haar antwoord af. In de tussentijd kreeg hij door dat Nathalia en haar broer de oversteek hadden gemaakt, waardoor de hele klas hier in de balzaal aanwezig was. Tijd voor de instructies, zodat hij eindelijk op zoek kon gaan naar de keukens en kon gaan eten! "Hee iedereen! Kom op! Dan verzamelen we ons rond de professor. Dan kan dit eindelijk allemaal eens echt beginnen!" Dennis liep in de richting van Nathalia en Cesare, waar de professor achter hen verscheen. Expres ging Dennis extra dicht op Lucia staan, maar net zo dat hun huid elkaar net niet aanraakte. Hij zat na te denken waar hij haar nog meer mee terug zou kunnen pakken, maar besloot dat hij op dit moment er wel tevreden mee was. Het werd tijd voor een normaal gesprek...

---

It's never gonna happen, Guys.

Lucia Arya Walker

'En waar zou ik dan jaloers op moeten zijn. Op het feit dat jij bij Napoleon mag gaan slijmen of op het feit dat ik Napoleon niet ben?' Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen waardoor Lucia bijna in de lach schoot, maar veel tijd om over een antwoord na te denken had ze niet. Iedereen was op het moment net overgestoken. Cesare en Nathalia waren in hun gezelschap en iedereen vormde met zijn allen een cirkel om de professor heen, benieuwd naar wat hij te zeggen zou hebben. Lucia volgde hun voorbeeld, en Dennis ook. Hij ging volgens Lucia net iets te dicht op haar staan, maar hun huiden raakten elkaar nog net niet aan. Opnieuw voelde ze zich oprecht geïntimideert, maar dit liet ze natuurlijk niet blijken.
'Op het feit dat jij Napoleon niet bent.' fluisterde ze terwijl ze een beetje naar hem toe leunde, waardoor ze per ongeluk net zijn schouder aan raakte.
'Tenzij je op mannen valt...' mompelde ze overwegend, en eerlijkgezegd zou ze dat jammer vinden. Hij leek haar wel aardig, en dan echt aardig. Maar het leek erop dat ze beide inzagen dat het nu wel een beetje uit was met de pret, en dat het beter zou zijn als ze elkaar niet meer zo zouden uitdagen, als ze dat volhielden...

---

how dare you speak of grace

Alicia Mcgowan.

Normaal zou ik vragen wanneer we zouden gaan maar aangezien ik nu niet echt weet wat er gebeurt is hou ik mijn mond. Ergens hoor ik vaag de discussie tussen Lucia en Dennis. Ik zou graag iets willen zeggen maar waarschijnlijk word dat niet gewaardeerd, tenminste, dat denk ik. Naast me staat Hanna waar ik soms even mee praat, maar heel belangrijk is het niet. Ik zal wel bij haar in de buurt blijven aangezien ze nooit erg gemeen is geweest en het laatste wat ik hier wil hebben is ruzie en alleen achterblijven. Hanna is voor mijn gevoel iemand die altijd zich blij voor doet, maar niet blij van binnen is. Je ziet het aan hoe mensen lopen. Hoe Lucia rechter op gaat staan als ze een discussie heeft met Dennis en hoe Luca charmant probeer te kijken als er weer een meisje langsloopt.

Eigenlijk wil ik de hele tijd aan iemand vragen waarom we hier nog zijn maar straks vinden ze me nog dom. Verlegen tik uiteindelijk toch Hanna aan. Ze draait zich om en kijkt zich aan. "Wat is er?" "Waarom zijn we hier eigenlijk nog?", vraag ik. Ze haalt haar schouders op en glimlacht even. "Geen idee eigenlijk, ik zou het aan Lucia of Dennis vragen." Ik zucht even in mezelf. Denk je er van af te zijn moet je het weer aan iemand anders vragen. Schiet erg lekker op. Twijfelend kijk ik naar Lucia en Dennis en tik uiteindelijk toch Lucia aan.


[Sorry als ik iets heb gezegd wat niet echt waar is over een character]

---

wat was dit ookalweer

Instructies:

Het is de bedoelingen dat ze rondkijken en een kamer vinden om te overnachten. Deze zal gegeven worden door een bediende die langskomt. [dit mag je zelf in je post verwerken] Je mag bij elkaar op kamers, maar alleen meisjes met meisjes en jongens met jongens. Dit in verband met het geloof dat er in die tijd nog best wel sterk was.
De morgen er na zullen jullie merken dat er een opstand gaande is tegen jullie. Jullie moeten samen een aanpak gaan verzinnen om de protesten tegen te gaan en de mensen weer aan je kant te krijgen. Dit zal wel enkele dagen duren, misschien wel maanden of jaren. Als jullie de juiste aanpak gevonden hebben, mogen jullie terug naar het heden. Is dit niet zo, begint het verhaal opnieuw vanaf het gedeelte in de balzaal.

[ bericht aangepast op 28 april 2014 - 17:46 ]

---

26 - 02 - '16

Lucia Arya Walker

'En waar zou ik dan jaloers op moeten zijn? Op het feit dat jij bij Napoleon mag slijmen of op het feit dat ik Napoleon niet ben?'
Voordat Lucia kon antwoorden merkte ze dat ook Cesare en Nathalia de oversteek hadden gemaakt, en ze volgde de rest van de mensen die om de professor heen gingen staan. Dus Lucia volgde hun voorbeeld, en Dennis ook. Dit merkte ze aan het feit dat Dennis voor haar part veel te dicht op haar ging staan; ze haatte het als mensen niet rekening hielden met haar persoonlijke ruimte, maar ze besloot het niet te zeggen. Toen voelde ze iemand opeens op haar schouder tikken. Vastbesloten dat het Dennis was (ook omdat het heel onwaarschijnlijk zou zijn dat iemand zijn hand tussen hem en Lucia in het kunnen wurmen), draaide ze zich niet om. Maar toen hoorde ze een stem.
'Wat doen we hier eigenlijk nog?' Het was de stem van Alicia, die herkende ze meteen. Ze draaide zich half om, waardoor haar schouder tegen Dennis' borst aanstootte, en wou antwoord geven. Maar de professor was haar voor.
'Mensen, even de aandacht alsjeblieft. Ik zie dat jullie allemaal veilig de oversteek hebben gemaakt. Dat is fijn. Maar we zijn hier natuurlijk met een rede. Die rede zullen jullie morgenochtend ontdekken, maar nu is het voor jullie tijd om naar jullie slaapkamer te gaan; jullie zullen geholpen worden door een aantal bedienden. Ik wens jullie een goede nachtrust toe. Bonne chance.'

[Ik heb maar gewoon even aangenomen dat het tegen de avond is zodat we niet meer heel veel in hoeven te vullen voordat de opstand begint. Als dit anders moet verander ik het wel ]

---

how dare you speak of grace

Dennis Thompson
"Op het feit dat jij Napoleon niet bent.' fluisterde Lucia. Voor heel even raakte ze per ongeluk zijn schouder aan, maar Dennis merkte het vrijwel niet op. "Tenzij je op mannen valt.." Daar moest Dennis om lachen. Zijn smalende lach leek terug te echoën tussen de muren van de balzaal. Net toen hij terug wou antwoorden, kwam Alica tussenbeide. "Wat doen we hier eigenlijk nog?' vroeg ze. Lucia stootte Dennis opnieuw aan en dit keer kon hij niets anders dan grijnzen. Voordat één van hen ook maar kon antwoorden op Alica werd dat al gedaan door de professor die instructies gaf. 'Mensen, even de aandacht alsjeblieft. Ik zie dat jullie allemaal veilig de oversteek hebben gemaakt. Dat is fijn. Maar we zijn hier natuurlijk met een rede. Die rede zullen jullie morgenochtend ontdekken, maar nu is het voor jullie tijd om naar jullie slaapkamer te gaan; jullie zullen geholpen worden door een aantal bedienden. Ik wens jullie een goede nachtrust toe. Bonne chance.' Toen was de man verdwenen en was iedereen voor de rest nog in de balzaal gebleven. Dennis draaide zich om naar de twee meiden. "Gaan jullie eerst mee eten voor we naar onze slaapkamers gaan. Ik sterf onderhand zowat, aangezien ik al sinds het middaguur niet heb gegeten." Hij pakte de twee meiden bij de pols en leidde ze naar de uitgang van de balzaal. Als ze geen zin hadden in eten, hadden ze pech, maar Dennis had honger en geen zin om in zijn eentje het kasteel te verkennen. "Oke, dames. Links of rechts?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Lucia Arya Walker

Toen de professor verdween was iedereen voor de rest nog in de balzaal gebleven en Dennis draaide zich naar Lucia en Alicia om.
'Gaan jullie eerst mee eten voor we naar onze slaapkamers gaan? Ik sterf onderhand zowat, aangezien ik al sinds het middaguur niet heb gegeten.' Hij pakte Alicia en Lucia bij de pols en leidde ze naar de uitgang van de balzaal. Lucia zelf had nog niet echt honger, maar ze besloot maar mee te lopen. Het zou best wel eens gezellig kunnen worden.
'Oké, dames. Links of rechts?' Lucia keek twijfelend de gangen in. Rechts was een lange gang, met ramen die uitzicht hadden over een binnenplaats, maar voor de rest was het wat donker. Waarschijnlijk de richting van de slaapkamers, maar ze had er nog geen behoefte aan zich in een van hen te installeren. Links was er een korte gang, waarna je een klein stukje kon zien van een groot lijkende hal met een grote trap. Dit zou duidelijk naar veel meer leiden.
'Links.' sprak Lucia en ze begon te lopen, waardoor ze Dennis en Alicia met zich mee trok. Terwijl ze door de korte gang heen liep keek ze door de ramen naar de reusachtige binnenplaats. Ze had echt nooit verwacht dat ze in zo'n groot huis terecht zouden komen. Of misschien was het accurater om het een paleis te noemen.
'Waar in Frankrijk zouden we zijn?' vroeg ze toen ze de hal bereikt had.

---

how dare you speak of grace

Hanna Sophia Jones

Iemand tikte me op mijn schouder. Ik draaide me om en zag dat het Alicia was. "Wat is er?" "Waarom zijn we hier eigenlijk nog?" vroeg Alicia. Ik liep eigenlijk ook al een tijdje met die vraag rond. Ik glimlachte naar haar en haalde mijn schouders op. "Geen idee eigenlijk, ik zou het aan Lucia of Dennis vragen." antwoordde ik haar daarom maar. Dit hielp haar natuurlijk niet verder en even dacht ik een vlaag van irritatie te zien in haar ogen. Ze draaide zich om en tikte uiteindelijk Dennis aan. Ik kon niet precies horen wat ze tegen elkaar zeiden maar ik wist zeker dat ze dezelfde vraag had natuurlijk.
Ondertussen waren we allemaal bij de professor gaan staan die ons uitleg gaf over wat we nu zouden gaan doen. "Mensen, even de aandacht alsjeblieft. Ik zie dat jullie allemaal veilig de oversteek hebben gemaakt. Dat is fijn. Maar we zijn hier natuurlijk met een rede. Die rede zullen jullie morgenochtend ontdekken, maar nu is het voor jullie tijd om naar jullie slaapkamer te gaan; jullie zullen geholpen worden door een aantal bedienden. Ik wens jullie een goede nachtrust toe. Bonne chance." Ik zag hoe Dennis zich omdraaide en hoorde hoe hij iets over eten zij tegen Alicia en Lucia, waarna hij ze meer de zaal uit sleurde. Ik moest er wel om lachen, volgens mij mochten Dennis en Lucia elkaar wel. Ik had ook wel zin om eens rond te kijken in dit huis want als de balzaal als zo prachtig was kon ik niet wachten om de rest van het huis te ontdekken. Ik keek om me heen, zoekend naar aardig lijkende mensen. Mijn blik bleef hangen op Giselle en Mitchell, zij leken me wel leuk om een ommetje mee te maken. Ik liep op de twee af en hield mijn hoofd een beetje schuin terwijl ik ze vriendelijk toelachte. "Hebben jullie zin om met mij het huis te gaan ontdekken?" Ik hoopte dat beiden het geen probleem vonden en dat ik niet te enthousiast overkwam of misschien kwam het wel raar over wat ik zei. Ik hoopte dat ze het niet raar zouden vinden, ik had geen zin om een verkeerde indruk achter te laten.

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Claire Adalicia Innes
Ik kijk om hoog en zie dat ik tegen een bediende ben aangelopen.
"Eh ja sorry" hij steekt zijn hand uit maar ik pak hem niet aan. Snel sta ik op en loop weg het huis in. Zucht, laat ik maar eens opzoek gaan naar mijn kamer. Ik loop de gigantische trap op en kom in een hal vol deuren.
"Fijn dit word nog even zoeken" zucht ik. Na een half uur heb ik eindelijk de juiste deur gevonden. Ik loop naar binnen, fijn we moeten dus met alle meisjes op een kamer. Ik loop naar een willekeurig bed en laat me er op vallen.
Oke Claire wat ga je nu doen? Je bent nu in een heel andere tijd. Ik ga morgen wel het dorpje in om te kijken wat daar allemaal te beleven valt. Oke Claire en nu kom je van dat bed af, treuren doe je maar als je terug bent. Ik loop naar beneden. Na een tijdje rondgedwaald te hebben vind ik een piano. Ik ga er achter zitten en begin te spelen. De toetsen voelen goed onder mijn vingers. Genietend sluit ik mijn ogen. ik begin zachtjes mee te neuriën, wat al snel over gaat in zachtjes mee zingen. Ik speel de laatste noot en langzaam open ik mijn ogen. Ik was zo opgegaan in het spelen dat ik niet had gemerkt dat de klas was binnen gekomen. Het bloed stijgt naar mijn wangen. Ik begin te staren naar mijn handen die ik nu veel interessanter vind.

(Sorry als jullie niet willen dat ik de karakters naar die zaal heb toegestuurd ik verander het dan wel)

Dennis Thomson{/b]
"Links!" zei Lucia vastbesloten. Ze begon te lopen, waardoor ze Dennis en Alicia met zich mee trok. Een beetje geamuseerd keek Dennis neer op Lucia die overduidelijk de behoefte had om eens goed rond te kijken. "Waar in Frankrijk zouden we zijn?' vroeg ze, toen ze eenmaal de hal bereikt hadden. Dennis keek een beetje beduusd om zich heen. "Dit ziet eruit als een paleis, alleen dan wel uitgestorven. Kennen we enkele paleizen in Frankrijk?" vroeg Dennis aan niemand in het bijzonder. Hij had het idee dat de naam van deze plek op het puntje van zijn tong lag, maar hij kon het op één of andere manier niet hardop zeggen. Een zacht gezang onderbrak Dennis zijn gedachtegang en stiekem spiekte hij het hoekje van de zaal om. Daar zag hij Claire spelen op de piano en Dennis was eigenlijk verrast dat ze zo goed kon zingen. Toen zij hem eenmaal opmerkte, stopte ze meteen en keek verlegen naar haar handen. "Dit is in ieder geval niet de keuken!' zei hij grijnzend, terwijl hij zich weer omdraaide richting de hal. Dit keer koos Dennis een richting en sleepte de twee meiden achter zich aan. De gangen waren verwarrend en Dennis wist opeens niet meer hoe ze terug zouden komen in de balzaal. Echter trok een bepaalde geur zijn aandacht en opeens waren al zijn zintuigen daarop gefocust. Hij rook eten! Zonder te waarschuwen verhoogde Dennis zijn tempo en slingerde de twee meiden de keuken in. "Ah! Gevonden! Nou zeg het eens, Dames. Wat willen jullie eten?"

[Kom op mensen! We kunnen wel weer een beetje leven in de brouwerij gebruiken ^^]

---

It's never gonna happen, Guys.

Lucia Arya Walker

'Dit ziet er uit als een paleis, alleen dan wel helemaal uitgestorven. Kennen we enkele paleizen in Frankrijk?' Natuurlijk kende Lucia wel een paleis.
'Ja Versailles, maar het lijkt me stug dat we daar nu zijn.' mompelde ze binnensmonds waardoor Dennis het niet opmerkte. Toen hoorden ze opeens iemand op een piano spelen, en prachtig zingen. Maar dit deuntje kende Lucia; het werd wel eens gebruikt in haar balletlessen. Meteen kreeg ze zin om te dansen, maar haar aandacht werd gelijk weer ergens anders naar toe getrokken. Letterlijk. Nadat Dennis, Claire erop had gewezen dat zij zich niet in de keuken bevondt sleepte hij Lucia en Alicia weer mee verder het paleis in. Aan zijn verwarde blik te zien had hij hen na een tijdje laten verdwalen, wat onhandig was, omdat Lucia ook geen flauw idee had waar ze heen zouden moeten om terug in de balzaal te komen. Ze had nooit al gevoel voor richting gehad. Maar Dennis leek plotseling een helpende hand te krijgen van zijn zintuigen, en hij begon zijn neus te volgen totdat ze in de keuken terecht kwamen. Hij keek de meiden triomfantelijk aan.
'Ah gevonden! Nou zeg het eens, dames. Wat willen jullie eten?' Lucia had niet al te veel honger, in tegenstelling tot Dennis echter.
'Een frisse salade zou perfect zijn.' Hij gaf haar een ongelovige blik.
'Tja, het dieet van een danseres.' grijnsde ze. Ze tilde haar rok een klein stukje op waarna ze begon te neuriën en een stukje van een Pas de Quatre uit het Zwanenmeer begon te dansen waarbij snel voetenwerk te pas kwam.
'Het is wel onhandig zonder spitzen.' lachte ze hem toe waarna ze weer plat op beide voeten ging staan. Ze had zich even een beetje teveel uitgeleefd, maar vroeg zich toch af hoe ze het hier ging uithouden zonder echt vrij te kunnen dansen.
'En, meneer. Wat wil jij eten?'

[Sorry als ik iets heb gezegd over andere characters dat niet waar is, dat pas ik dan wel aan]

---

how dare you speak of grace