[RPG] La vie et la mort [200] Speeltopic - Speeltopics

De Newton Universiteit is een universiteit, gevuld met leerlingen met een uitzonderlijk talent. De ene leerling kan geweldig ontwerpen, terwijl de ander hoogwaardige kwaliteiten biedt op het gebied van taal. Nog een ander kan goed overweg met cijfers en logica of het koken van de heerlijkste gerechten. Nu is er ook een groep die uitzonderlijk veel weet van politiek en geschiedenis. Deze leerlingen deden mee met een prijsvraag met als prijs een geweldig wetenschappelijk experiment. Die kon je als universitaire leerling echt niet mislopen. Deze prijs leek echter niet zo bijzonder, aangezien het voor deze tijd vrij doorsnee was. Toch bevatte de inhoud van het experiment iets geweldigs, iets dat uitdaagde. Iets wat er voor zorgde dat de leerlingen mee wilden doen en iets wat een verhaal zou opleveren dat voor eeuwig in de geschiedenisboeken gegrift zou staan.

En dat verhaal ging zo...

De Newton Universiteit had een prijs gewonnen. De prijs was een tijdreis de geschiedenis in van de Franse Revolutie. De leerlingen zouden de kans krijgen om de plek van hun favoriete politicus uit de geschiedenis, of held uit de geschiedenis, in te nemen. De leerlingen zouden met een perfecte strategie - die zij zelf moesten bedenken - en de plek van hun politicus/held een manier moeten vinden om de Franse Revolutie te winnen. Ze moesten dit ook nog overleven. Slaagden ze hier niet in, werd de tijd terug gedraaid en hun geheugen gewist. Dit alles om de perfecte strategie op een afstandje te houden tot groot leedvermaak van elke strategist en wetenschapper. Waren ze de wetenschappers, en daarmee ook de Franse Revolutie, te slim af dan zouden ze terug mogen naar het heden. Hier zou een grote geldprijs op hen wachten en een plek in het grote geschiedenisboek van de wereld.

De regels:
Deze moet je opvolgen om deel te nemen aan de rpg en mee te blijven doen.
De regels lijken misschien veel, maar het is niet bedoelt om je af te schrikken.
- Maximaal twee rollen per account (Dit om verwaarlozing te voorkomen)
- Het minimaal aantal woorden van deze rpg is 200. (Onder een *spoiler zal ik tips neerzetten om je te helpen om die 200 woorden te halen)
- Geen Mary-Sue's of Gary-Stu's (Geen perfecte karakters en dat spreekt voor zich)
- Alleen je eigen personage besturen (Niet die van de ander!)
- Dit rollentopic zal zolang openblijven als nodig is en ik zal echt niet moeilijk doen als je wat langer nodig hebt om je personage af te maken. (Laat dit echter niet te lang duren, om te voorkomen dat de rpg doodgaat voordat 'ie überhaupt begint)
- Denk goed na voordat je meedoet (Als je snel afhaakt kan je beter niet meedoen)
- Probeer je karakter/personage zo uitgebreid mogelijk te maken, oneliner personages worden niet goedgekeurd
- Geef naamwijzigingen door!
- Alleen ik open de topics, tenzij ik daar een ander voor vraag
- Aantal mannen en vrouwen gelijk houden a.u.b.
- 16+ mag, maar het moet onder een spoiler

* Hier wat tips om langere posts te kunnen schrijven:


*Klik hier voor een lijst die je inspiratie kan bieden bij het aanmaken van een personage.

Lijstje dat ingevuld moet worden:
- Naam:
- Leeftijd: (Minimaal 18 maximaal 25)
- Geslacht:
- Uiterlijk mét foto: (Niet iedereen is perfect) (Bedenk ook dat deze rpg zich vooral gaat richten op de Franse Revolutie, probeer dus een uiterlijk te vinden dat daarbij past)
- Innerlijk: (Probeer te varïeren. Niet iedereen is bitchy en/of lief.)
- Geschiedenis: (Vertel wat over het verleden van je personage)
- Extra: (Eventueel extra dingen over je personage, hieronder kunnen vallen: fobiën, huisdieren etc.)

De lijst met rollen:
Giselle Dumont - Roku - pagina 2
Nathalia Fayette Chevalier - Miserables - pagina 1 (Weg van 22 april tot 24 april)
Alicia Mcgowan - Armastus - pagina 3
Kaela Benson - Dreamlight - pagina 6
Claire Adalicia Ines - Katherine160 - pagina 3
Hanna Sophia Jones - xLenox - pagina 6
Lucia Arya Walker - Melissandre - pagina 7
Cesare Harcourt Chevalier - Miserables - pagina 1
Luca Sawyer - Flitwick - pagina 5 (Op vakantie vanaf donderdag 24 april)
Dennis Thompson - Rhyme - pagina 6
Mitchell Jake McAdams - Adamlicious - pagina 3
Pierré Ines - Katherine160 - pagina 5

---

26 - 02 - '16

MT

---

"A star has no meaning without a starlight" - Ravi

MT

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Dennis Thompson

Het was warm en muf in het lokaal. Dennis had eigenlijk al totaal geen behoefte meer deze les te volgen, maar hij zou nog even uit moeten zitten voor hij terug naar huis zou kunnen keren. Zijn maag rommelde ook al behoorlijk en Dennis vroeg zich af wanneer hij eigenlijk voor het laatste gegeten had, dat moest tijdens de lunch zijn geweest. Een suffe, oude man stond voor het lokaal te ratelen, maar Dennis kon nu al niet meer volgen wat hij zei. Hij had iets opgevangen over een gewonnen prijs, maar hoewel hij altijd erg zijn best deed voor zijn studie, kon hij zich vandaag om één of andere reden niet concentreren wat er in de les werd gezegd. Toen iedereen opeens midden in de les zijn spullen ging pakken, keek Dennis verbaasd om zich heen. Had hij het einde van de les gemist? Had hij de mededeling gemist dat hij eindelijk naar huis mocht gaan? Zo'n mededeling zou toch niet zomaar aan hem voorbij glippen? Dennis volgde het voorbeeld van de andere leerlingen en sloeg zijn schooltas over zijn schouder heen. Rustig sloot hij zich aan bij de rest van de leerlingen en een beetje verward van het plotselinge in beweging komen, volgde hij de klas in één richting. De professor ging voorop, terwijl hij enkele instructies bood aan de leerlingen die vooraan de rij liepen. Verder naar achteren, waar Dennis liep, was het echter niet echt goed te verstaan en de jongen liet zich verassen voor wat er ging komen.

[Wat een begin... Maar ik wist even niets beters (:]

---

It's never gonna happen, Guys.

Kaela Benson
Zoals altijd zit ik vooraan in de les en zoals altijd luister ik gespannen naar de leraar. Deze man is nou niet echt de mooiste om te zien, maar ik vind het fijn om naar zijn verhalen te luisteren. Ik ga nog rechter overeind zitten als hij over datgene begint waar ik al een tijdje op zat te wachten.
'Oké, ik weet dat we allemaal in spanning hebben gewacht, maar uiteindelijk kan ik met smart mededelen dat we de prijs hebben gewonnen. Allereest wil ik jullie vragen om rustig te blijven. Ik ga het allemaal uitleggen. We gaan dadelijk met z'n alle naar de tijdmachine toe. Daar zal onze reis beginnen. Voor nu wil ik alvast dat jullie mij zullen volgen, zodat ik dadelijk nog wat kan zeggen.' Meteen begon de leraar zijn tas te pakken en ik volgde maar al te graag zijn voorbeeld. Meestal ben ik daar als laatste mee klaar, omdat ik nog wat wil vragen nadat de les is afgelopen, maar nu ben ik op de leraar na, de eerste die de deur uitloopt. Ik loop helemaal vooraan in de rij en voer het tempo flink op. Eén ding is duidelijk, ik heb er zin in.

---

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

Mitchell Jake McAdams
Zoals altijd zit ik achterin, omdat mensen anders lopen te klagen dat ik te lang ben. Dus vestig ik me altijd achterin. Ik zit te luisteren naar de leraar, maar het is niet altijd interessant wat hij vertelt. Ik luister enkel naar z'n verhalen, omdat ze me tenminste nog wakker houden. Bij andere leraren lig ik zowat de helft van de les te slapen. De leraar begint ineens te vertellen over een prijs die we gewonnen hadden, maar ik kon niet zo goed opvangen wat. 'We gaan dadelijk met z'n allen naar de tijdmachine toe, daar zal onze reis beginnen.' zei de leraar. Ik kijk op. Een tijdmachine, hè? Waar in vredesnaam zendt die vent ons straks heen? De Middeleeuwen? De Franse Revolutie? De Tweede Wereldoorlog? Geschiedenis is best een leuk vak, maar dan moet je ook een leuke leraar hebben. We lopen de klas uit, en lopen richting de tijdmachine. Ik liep ergens in het midden van de rij. Achteraan wilde ik niet lopen, en vooraan al helemaal niet. Middenin vond ik fijner. Zodra we bij de tijdmachine aangekomen zijn, voel ik dat m'n maag zich een beetje samentrekt. 'Vandaag zal ik jullie één voor één zenden naar de Franse Revolutie.' zegt de leraar. Ik was nooit echt van de Revoluties, maar ik keek er naar uit om er middenin te staan.

---

"A star has no meaning without a starlight" - Ravi

Claire Adalicia Ines
In het lokaal is iedereen nog druk aan het praten als de professor binnenkomt en iedereen tot stilte maant. Ik zak nog een beetje onderuit, normaal neem ik wel de moeite om op te letten maar vandaag kan ik mijn hoofd er niet echt bij houden.
'Oké, ik weet dat we allemaal in spanning hebben gewacht, maar uiteindelijk kan ik met smart mededelen dat we de prijs hebben gewonnen. Allereerst wil ik jullie vragen om rustig te blijven. Ik ga het allemaal uitleggen. We gaan dadelijk met z'n alle naar de tijdmachine toe. Daar zal onze reis beginnen. Voor nu wil ik alvast dat jullie mij zullen volgen, zodat ik dadelijk nog wat kan zeggen." Een tijdreis jippie. Ik zie mezelf echt al springen van blijdschap. Ik pak mijn spullen en stop ze in de paars gekleurde tas. Zuchtend sta ik op en sluit achter aan in de stroom.
Ik voel een arm tussen mijn schouderbladen komen. Verschrikt draai ik me om en kijk in de bruine ogen van Pierre.
"Sorry, gaat het?" Kort knik ik. Ik wil me weer omdraaien als de hand van Pierre me tegen houd.
"Jij bent toch Claire"
"Ja, dus" bijt ik hem toe.
"Dus ik ben Pierre" zegt hij vrolijk. Zuchtend loop ik door.
"Heb jij zin in die tijdreis? Ik ben benieuwd waar we naar toe gaan?"
"Sure"
"Jij bent niet echt een prater he?" Ik schud mijn hoofd. Oh wat hoop ik dat hij weggaat.

Claire Adalicia Ines
In het lokaal is iedereen nog druk aan het praten als de professor binnenkomt en iedereen tot stilte maant. Ik zak nog een beetje onderuit, normaal neem ik wel de moeite om op te letten maar vandaag kan ik mijn hoofd er niet echt bij houden.
'Oké, ik weet dat we allemaal in spanning hebben gewacht, maar uiteindelijk kan ik met smart mededelen dat we de prijs hebben gewonnen. Allereerst wil ik jullie vragen om rustig te blijven. Ik ga het allemaal uitleggen. We gaan dadelijk met z'n alle naar de tijdmachine toe. Daar zal onze reis beginnen. Voor nu wil ik alvast dat jullie mij zullen volgen, zodat ik dadelijk nog wat kan zeggen." Een tijdreis jippie. Ik zie mezelf echt al springen van blijdschap. Ik pak mijn spullen en stop ze in de paars gekleurde tas. Zuchtend sta ik op en sluit achter aan in de stroom.
Ik voel een arm tussen mijn schouderbladen komen. Verschrikt draai ik me om en kijk in de bruine ogen van Pierre.
"Sorry, gaat het?" Kort knik ik. Ik wil me weer omdraaien als de hand van Pierre me tegen houd.
"Jij bent toch Claire"
"Ja, dus" bijt ik hem toe.
"Dus ik ben Pierre" zegt hij vrolijk. Zuchtend loop ik door.
"Heb jij zin in die tijdreis? Ik ben benieuwd waar we naar toe gaan?"
"Sure"
"Jij bent niet echt een prater he?" Ik schud mijn hoofd. Oh wat hoop ik dat hij weggaat.
We komen aan bij de tijdmachine een rilling loopt over mijn rug.
"Vandaag zal ik jullie één voor één zenden naar de Franse Revolutie" er klinken ah en oh's door de groep. Fijn nog meer geweld, alhoewel we dan wel mooie wijden rokken en corsten aan moeten.
"De Franse Revolutie klinkt interessant" en natuurlijk moest meneer kwebelaar mijn rust weer verstoren.
"Kan jij je mond niet voor een keer dicht houden" wow dat klonk gemener dan ik heg bedoelde. Hij kijkt me een keer aan en draait daarna zijn hoofd weg. Fijn nog iemand die mij niet mag goed bezig Claire. Maar zo komt tenminste niemand achter je geheim, hou je masker op! Arg soms haat ik mijn gedachtes echt. Ik schrik op uit mijn gedachtes als de professor mijn naam zegt.
"Claire Ines" ik stap naar voren. Angstig kijk ik naar het ijzeren portaal. Snel zet ik mijn emotieloze masker weer op. Hopend dat niemand mijn twijfelende blik heeft gezien.
"Gaat u maar Miss Claire" zegt de professor bemoedigend. Uit het ijzeren ding komen rare geluiden en stoom. Ik stap het portaal binnen en een fel licht vult de kleine ruimte als dat maar goed gaat

Lucia Arya Walker

'Oké, ik weet dat we allemaal in spanning hebben gewacht, maar uiteindelijk kan ik met smart mededelen dat we de prijs hebben gewonnen. Allereerst wil ik jullie vragen om rustig te blijven. Ik ga het allemaal uitleggen. We gaan dadelijk met z'n alle naar de tijdmachine toe. Daar zal onze reis beginnen. Voor nu wil ik alvast dat jullie mij zullen volgen, zodat ik dadelijk nog wat kan zeggen.' Het kwam als een totale verrassing voor Lucia. Ze had nooit verwacht dat Newton dit ooit zou winnen, er waren zo veel Universiteiten die aan deze wedstrijd meededen. Gelijk draaide haar maag om. Ze had zich hier totaal niet op voorbereidt, ze had haar familie niet gedag kunnen zeggen, haar vader, haar balletvriendinnen.
'Pak allemaal je spullen.' Nu raakte ze in paniek. Van binnen. Ze had zich er niet op voorbereidt, ze wist niet wat er komen zou. Haar lichaam daarentegen stond rustig op en begon haar spullen te pakken. Ergens in het midden van de stroom leerlingen, vertelde ze zichzelf. Niet opvallen. Haar tas hing ze over haar schouder en ze volgde de docent terwijl ze in haar hoofd door paniekeerde. Ze had meer dan genoeg uitgezocht over dit project, ze wist er alles van. Ze zouden worden teruggestuurd in de tijd, naar de renaissance om daar de Franse Revolutie te beïnvloeden. Maar ze had totaal niet nagedacht over haar strategie. Als iemand het ook maar zou merken zouden ze haar er zeker op wijzen dat ze onvoorbereid en dom is, en dat wou ze zeker niet. Ze kuchte nonchalant, in de hoop zelfverzekerd over te komen, maar iemand merkte haar op en ze ving diegene's blik, waarna ze snel weer wegkeek. Niet opvallen

[wie wilt er sociaal doen met Lucia? c: anybody's welcome. Btw ik weet niet zeker of het 200^ woorden zijn want ik heb dit op mijn telefoon gemaakt maar ik hoop dat het voldoet.]

[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 22:39 ]

---

how dare you speak of grace

Kaela Benson
We komen aan in een niet al te grote ruimte, meteen neem ik de hele kamer in me op. Ik kan me niet herinneren dat ik hier ooit ben geweest, wat best wel vreemd is. Ik had toch echt vol trots gedacht dat ik elk klein hoekje van de school uit mijn hoofd kende. Dat was dus blijkbaar een verkeerde gedachte. Ik voel me tot mijn spijt wel een beetje op mijn tenen getrapt, vooral als ik bedenk dat ik er ook nooit over na heb gedacht waar de deur die we net zijn doorgelopen, naartoe zou leiden. Ik besluit niets te laten merken van mijn gebrek aan kennis, al stoort het me toch ontzettend. Ik weet dat het kinderachtig klinkt, maar ik vindt het gewoonweg geen fijn idee om deze kamer niet te herkennen. Ik ben blij als de leraar weer begint te praten zodat ik afgeleid ben.
'Vandaag zal ik jullie één voor één zenden naar de Franse Revolutie' Zijn stem klinkt erg opgewekt, maar om eerlijk te zijn voel ik nu voor het eerst iets anders dan blijdschap. Hoe erg en raar ik het ook vind voel ik me een beetje angstig. Ik heb de Franse Revolutie altijd bewonderd, maar om erin te staan. Dat is ten eerste niet te geloven en ten tweede, is dat niet gevaarlijk? Als ik een beetje om me heen begin te kijken, merk ik dat er een aantal leerlingen aan het praten zijn. Ik praat niet met ze mee. Ik kijk liever naar de leraar, zodat ik bij de les wordt gehouden. Het lijkt me nogal belangrijk om op dit punt goed op te letten, zodat ik niets zal missen.
'Claire Ines' Ik schrik op als de leraar de eerste naam noemt. Ik heb het gevoel dat ik minstens een uur voorbereidingstijd nodig heb. Als deze Claire Ines naar voren stapt zie ik heel even, minder dan een seconde lang, dat haar gezicht twijfelend staat. Ik heb moeite om een gelukkige zucht te onderdrukken. Door die blik van haar weet ik dat ik niet de enige ben die zich een beetje zorgen maakt. Wel deins ik een beetje terug als haar blik al heel snel weer verstard, maar ik snap het wel, of dat denk ik tenminste. Ik doe ook ontzettend mijn best om mijn blik zo neutraal mogelijk te houden.
"Gaat u maar Miss Claire" Ze loopt naar voren en stapt naar de tijdmachine toe. Ik hou mijn adem in, ook al is het nog niet eens mijn beurt. Opeens is ze verdwenen. Nog lang voordat ik me weer heb herpakt gaat de leraar verder met het lijstje.
'Kaela Benson.' Mijn gezicht vertrekt geen spier, maar vanbinnen gil ik bijna. Het is mijn beurt, nu al. Ik kijk de leraar even aan en als hij me een bemoedigend knikje geeft, schuivel ik naar voren toe. Zonder me nog om te draaien loop ik naar binnen. Ik wacht af en schrik alweer als mijn ogen zich vullen met licht, wetend dat ze een wereld zullen achterlaten zonder te weten wanneer ze die weer zullen zien.

---

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

Hanna Sophia Jones

Ik zat zoals altijd op de tweede rij schuin achter Kaela. Meestal zat ik braaf aantekeningen te maken maar ik kon mijn aandacht er niet echt bij houden vandaag. Ik was zenuwachtig voor de mededeling die deze les zou worden verteld, en door die zenuwen zat ik eigenlijk alleen maar als een of andere gek rondjes in mijn notitieblok te tekenen. Mijn hart maakte dan ook een sprongetje toen de leraar zijn stem verhief en zei: "Oké, ik weet dat we allemaal in spanning hebben gewacht, maar uiteindelijk kan ik met smart mededelen dat we de prijs hebben gewonnen. Allereerst wil ik jullie vragen om rustig te blijven. Ik ga het allemaal uitleggen. We gaan dadelijk met z'n alle naar de tijdmachine toe. Daar zal onze reis beginnen. Voor nu wil ik alvast dat jullie mij zullen volgen, zodat ik dadelijk nog wat kan zeggen." Ik zag dat iedereen om me heen hun spullen pakken, dus gehaast pakte ik ook mijn rugzak en boeken en volgde de leraar het lokaal uit. Van binnen was ik m helemaal aan het stressen. Had ik wel genoeg opgezocht? Heb ik wel een strategie? Nee ik heb geen strategie! of toch wel? Paniekerig keek ik om mee heen toen ik de blik van Lucia ving. Snel keek ze weg, wat me raar deed opkijken. Keek ik raar naar haar? Ik had nooit echt veel gesprekken met mensen uit mijn klas maar nu we toch allemaal dit avontuur aangingen waarom ook niet lekker even sociaal doen? "Hi, Lucia! Hoe gaat het? Ik ben zo zenuwachtig, echt ik weet niet of ik me wel goed heb voor bereid en of ik het wel aankan." Ow god ik was weer eens lekker aan het ratelen.

[@Melissandre Nou begin eens een leuk gesprek ;P ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Pierre Innes
Voorzichtig sluit ik me aan achter aan aan. Een tijdreis lijkt me leuk. Maar wat als het fout gaat? Allerlei dingen schieten door mijn hoofd. Ik ben te diep in gedachten verzonken om te merken dat ik tegen een meisje aan loop.
"Sorry, gaat het?" Ze knikt kort en wil zich weer omdraaien als ik haar stop
"Jij bent toch Claire" vraag ik vriendelijk. Waarom praat ik eigelijk tegen haar, normaal doe ik dit nooit.
"Ja, dus" bijt ze me toe. En wat zijn we vrolijk vandaag.
"Dus ik ben Pierre" zeg ik vrolijk. Ze kijkt me aan maar haar mond blijft een vaste streep.
"Heb jij zin in die tijdreis? Ik ben benieuwd waar we naar toe gaan?" Wow, ik ratel? Dat doe ik nooit, what the hack is er met me aan de hand.
"Sure"
"Jij bent niet echt een prater he?" Voor ze antwoord kan geven is de professor alweer aan het woord.
"Vandaag zal ik jullie één voor één zenden naar de Franse Revolutie"
"De Franse Revolutie klinkt interessant" zeg ik enthousiast.
"Kan jij je mond niet voor een keer dicht houden" lekker bitchy zeg.
"Claire Ines" de professor roept de eerste naam. Claire loopt naar voren en staat nog even twijfelend voor de rokende machine.
"Gaat u maar Miss Claire" zegt de professor bemoedigend. Ze stapt het apparaat in en nog geen seconde later is ze verdwenen.
"Kaela Benson" ook zij stapt naar binnen en verdwijnt.
"Pierre Innes" vol goeden moed stap ik de kleine cabine in. Een witte flits vult de krappe ruimte, ik knijp mijn ogen dicht en als ik ze weer open sta ik in een kleine balzaal. Ik kijk rond en zie Claire in een grote baljurk staan. Haar bruin gekrulde haar siert over haar schouders en ik kan het niet laten om mijn blik over haar lichaam te laten glijden.

"Heb ik wat van je aan!" Snauwt ze. Ik maak mijn blik van haar los en loop gehaast naar een hoekje van de kamer.

Luca Sawyer
Ongeduldig trommel ik met mijn vingers op mijn tafel. Wanneer gingen we nou? Ik kijk om me heen, waardoor ik zie dat ongeveer de hele klas geïnteresseerd naar de leraar luistert. Ik wilde opstaan, rondlopen, iets doen. Ik moet stoppen met dat vinger getrommel. Ik stop, maar een paar secondes later zit ik weer met mijn vingers over het tafelblad te tikken. Ik leg mijn hand over mijn andere hand, maar dan word de drang om iets te doen alleen maar erger. Net als ik denk dat ik gek word, mogen we opstaan. In mijn haast gooi ik bijna mijn stoel om. Ik kan echt niet lang stilzitten als ik weet dat ik daarna iets fantastisch ga doen. Ik probeer een beetje vooraan te lopen, maar het lukt niet echt. Dit is zo vreselijk vet. In de kamer wordt iedereen een voor één in de machine gestopt. Waarom is niemand net zo opgewonden als ik? Hoe awesome is dit, het is wel heel normaal om tijd te reizen, maar naar de Franse Revolutie, dat is echt te gek. Zelf had ik nog nooit gereisd in de tijd. Mijn vader heeft er nooit een gekocht, wat ik logisch vind, maar als ik dit niet had meegemaakt had ik er zelf echt een gekocht en dan overal heen reizen... Ik snap niet dat mensen dat niet doen; het is toch fantastisch om bijvoorbeeld door het oude Rome te lopen, of door begin Australië of noem maar wat. Ongeduldig tik ik met mijn voet op de grond. In mijn hoofd verontschuldig ik me voor de mensen die om mij heen staan. De een na de ander wordt verstuurd, totdat... 'Luca Sawyer?' Ik duw wat mensen aan de kant.
'Het kan ook wat rustiger, Sawyer.' zegt de leraar met een strenge blik.
'Liever niet.' zeg ik en kijk verlangend naar de tijdmachine. De leraar schraapt zijn keel om me een uitbrander te geven, zoals zo vaak, maar ik maak een buiging, die nét te diep is om beleefd te zijn en stap snel in de machine. Net als ik terug word gezonden in de tijd, geef ik nog een vrolijke zwaai naar de leraar.
Dit is echt cool, een tijdmachine. Ondanks mijn lichte claustrofobische gevoelens die ik wel eens heb, ben ik heel erg blij dat ik hier in sta. Het duurt heel even, minder dan een paar seconden en dan ben ik in het verleden. Een balzaal, groot, ruim en rijk versierd. Mijn mond valt open, maar ik sluit hem snel. Ik kijk naar mijn kleren. Supervet! Prachtige stoffen... Ik draag een soort van vechttenue, ook al ontbreekt maliënkolder, helm, handschoenen en een schild. Daarentegen zit aan mijn zij een zwaard. Ik voel het geluk door mijn hele lichaam stromen. Ik was eindelijk in het verleden, en ik hoorde er ook. Het liefst was ik meteen aan de slag gegaan met mijn zwaard, maar het lijkt me slimmer even te wachten op de rest. Daarom ga ik, zo nonchalant als ik me kan voordoen, tegen een pilaar aan staan en wacht op de rest.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Kaela Benson
Mijn hart blijft maar tekeer gaan, zelfs als ik ben waar ik blijkbaar moet zijn. Snel kijk ik om me heen, volgens mij bevind ik me in een balzaal. Het is prachtig. Even stamel ik met open mond naar de mooie muren en versieringen. Dan valt mijn oog opeens op Claire. Wij zijn de enige, tot nu toe. Claire is, kortgezegd anders. Ze heeft een grote, groene baljurk aan. Haar haar valt gedrapeerd over haar schouders. Ze is adembenemend, ook al erger ik me aan al de strikjes en kantjes van de jurk. Het duurt een paar seconden voordat ik even niet meer denk aan Claire, maar aan mezelf. Als zij zo'n jurk aanheeft, wat heb ik dan aan? En ja hoor, als ik naar beneden kijk zie ik dat mijn huid is omringd door een jurk in een lichte stof. Gelijk erger ik me mateloos aan het ding. Vooral de mauwen, daar hangen van die rare dingen aan. Nu al beloof ik aan mezelf dat ik zo snel mogelijk op zoek ga naar een nieuwe, gemakkelijkere jurk. Als ik een vreemd geluid hoor draai ik me om. Daar staat nog iemand. Volgens mij heet hij Pierre. Ook hij is deftig aangekleed. Hij lijkt mij niet eens op te merken. Het enige wat hij ziet is Claire. Nog voordat ik er iets van kan zeggen komt er een vierde persoon aan. Ene Luca. Al gelijk leunt hij tegen een pilaar aan. Wachtend op de rest. Dan denk ik ineens ergens aan. Als iedereen dadelijk hier is, wat moeten we dan doen?

---

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

Dennis Thompson

Dennis was zwaar onder de indruk van de tijdmachine die voor zijn neus stond. Uiteindelijk had hij in de rij toch wat dingen opgepikt over wat ze gingen doen. Hij voelde het enthousiasme opborrelen in zijn maag, maar tegelijkertijd dacht hij aan zijn moeder die alleen thuis zat. Vanuit zijn zak pakte hij zijn telefoon en stuurde via Whatss app een berichtje naar zijn moeder. "Hoi mam. Vandaag werd op school bekend gemaakt dat we zijn uitgekozen voor een prijs. We mogen terug in de tijd met een tijdmachine. Ik weet niet wanneer ik terug zal zijn." Net op het moment dat hij het appje verstuurde werd Dennis naam omgeroepen. Vol gezonde spanning liep hij naar de buis, nieuwsgierig waar hij hem heen zou brengen. Dennis had verwacht dat het lang zou duren, maar binnen enkele secondes voelde hij zijn voeten weer op de grond komen en zag hij een prachtige balzaal voor zijn neus verschijnen. Een groot deel van de klas was ook al aanwezig en meteen viel Dennis de ouderwetse kleding op die de rest droeg. Een beetje onzeker keek hij naar beneden naar zijn eigen kleding, maar gelukkig voor hem had hij alleen een simpele bloes met daaronder een blauwe katoenen broek aan. De lange laarzen voelden een klein beetje onwennig, maar zaten zeker niet ongemakkelijk. Even keek hij op naar de rest van de klas. Natuurlijk kende hij iedereen die hier al stond, maar toch zocht hij een plekje op naast Luca, die nonchalant tegen de pilaar geleund stond. Dennis zag een zwaard blinken langs zijn zij en uit onbegrip greep hij naar zijn eigen heup, maar daar was niets te vinden. Een beetje teleurgesteld dat er niets zat ging hij mokkend naast Luca tegen de pilaar aanstaan. Een zwaard, die zou hij moeten vinden! Dat leek hem echt geweldig!

---

It's never gonna happen, Guys.

Mitchell Jake McAdams
Het duurde niet lang, of ik was aan de beurt. 'Mitchell Jake McAdams' zegt de professor. Een beetje ongemakkelijk stap ik in de machine, maar ik kan ook niet meer terug. Ik kijk nog even snel naar alles om me heen, voor de rook m'n zicht beperkt. Zodra de rook verdwenen is, stap ik uit de machine en zie dat iedereen in een balzaal zich verzamelt. Meteen valt me de kleding op, die iedereen draagt. Zoiets heb ik eerder al moeten dragen, en dat vond ik niet fijn. Nu zal ik het voor ik weet niet hoe lang moeten dragen. Ik loop naar de rest toe, die zich in de balzaal bevindt. Nog niet iedereen was er, dus het wachten was daarop. Langzaamaan kwamen er steeds meer van de klas uit de machine stappen, ook kon je zien dat ze zichzelf aan het inspecteren waren zodra ze de machine uitstapten. Ik kijk rond in de balzaal, in de hoop een stoel te vinden. Ik vind het niet fijn om zo lang te moeten staan, want ik krijg snel last van m'n rug. Gelukkig zie ik een paar stoelen staan. Ik pak een stoel en ga erop zitten, we moeten toch met z'n allen wachten tot iedereen er is.

---

"A star has no meaning without a starlight" - Ravi