[RPG] La vie et la mort [200] Speeltopic - Speeltopics

De Newton Universiteit is een universiteit, gevuld met leerlingen met een uitzonderlijk talent. De ene leerling kan geweldig ontwerpen, terwijl de ander hoogwaardige kwaliteiten biedt op het gebied van taal. Nog een ander kan goed overweg met cijfers en logica of het koken van de heerlijkste gerechten. Nu is er ook een groep die uitzonderlijk veel weet van politiek en geschiedenis. Deze leerlingen deden mee met een prijsvraag met als prijs een geweldig wetenschappelijk experiment. Die kon je als universitaire leerling echt niet mislopen. Deze prijs leek echter niet zo bijzonder, aangezien het voor deze tijd vrij doorsnee was. Toch bevatte de inhoud van het experiment iets geweldigs, iets dat uitdaagde. Iets wat er voor zorgde dat de leerlingen mee wilden doen en iets wat een verhaal zou opleveren dat voor eeuwig in de geschiedenisboeken gegrift zou staan.

En dat verhaal ging zo...

De Newton Universiteit had een prijs gewonnen. De prijs was een tijdreis de geschiedenis in van de Franse Revolutie. De leerlingen zouden de kans krijgen om de plek van hun favoriete politicus uit de geschiedenis, of held uit de geschiedenis, in te nemen. De leerlingen zouden met een perfecte strategie - die zij zelf moesten bedenken - en de plek van hun politicus/held een manier moeten vinden om de Franse Revolutie te winnen. Ze moesten dit ook nog overleven. Slaagden ze hier niet in, werd de tijd terug gedraaid en hun geheugen gewist. Dit alles om de perfecte strategie op een afstandje te houden tot groot leedvermaak van elke strategist en wetenschapper. Waren ze de wetenschappers, en daarmee ook de Franse Revolutie, te slim af dan zouden ze terug mogen naar het heden. Hier zou een grote geldprijs op hen wachten en een plek in het grote geschiedenisboek van de wereld.

De regels:
Deze moet je opvolgen om deel te nemen aan de rpg en mee te blijven doen.
De regels lijken misschien veel, maar het is niet bedoelt om je af te schrikken.
- Maximaal twee rollen per account (Dit om verwaarlozing te voorkomen)
- Het minimaal aantal woorden van deze rpg is 200. (Onder een *spoiler zal ik tips neerzetten om je te helpen om die 200 woorden te halen)
- Geen Mary-Sue's of Gary-Stu's (Geen perfecte karakters en dat spreekt voor zich)
- Alleen je eigen personage besturen (Niet die van de ander!)
- Dit rollentopic zal zolang openblijven als nodig is en ik zal echt niet moeilijk doen als je wat langer nodig hebt om je personage af te maken. (Laat dit echter niet te lang duren, om te voorkomen dat de rpg doodgaat voordat 'ie überhaupt begint)
- Denk goed na voordat je meedoet (Als je snel afhaakt kan je beter niet meedoen)
- Probeer je karakter/personage zo uitgebreid mogelijk te maken, oneliner personages worden niet goedgekeurd
- Geef naamwijzigingen door!
- Alleen ik open de topics, tenzij ik daar een ander voor vraag
- Aantal mannen en vrouwen gelijk houden a.u.b.
- 16+ mag, maar het moet onder een spoiler

* Hier wat tips om langere posts te kunnen schrijven:


*Klik hier voor een lijst die je inspiratie kan bieden bij het aanmaken van een personage.

Lijstje dat ingevuld moet worden:
- Naam:
- Leeftijd: (Minimaal 18 maximaal 25)
- Geslacht:
- Uiterlijk mét foto: (Niet iedereen is perfect) (Bedenk ook dat deze rpg zich vooral gaat richten op de Franse Revolutie, probeer dus een uiterlijk te vinden dat daarbij past)
- Innerlijk: (Probeer te varïeren. Niet iedereen is bitchy en/of lief.)
- Geschiedenis: (Vertel wat over het verleden van je personage)
- Extra: (Eventueel extra dingen over je personage, hieronder kunnen vallen: fobiën, huisdieren etc.)

De lijst met rollen:
Giselle Dumont - Roku - pagina 2
Nathalia Fayette Chevalier - Miserables - pagina 1 (Weg van 22 april tot 24 april)
Alicia Mcgowan - Armastus - pagina 3
Kaela Benson - Dreamlight - pagina 6
Claire Adalicia Ines - Katherine160 - pagina 3
Hanna Sophia Jones - xLenox - pagina 6
Lucia Arya Walker - Melissandre - pagina 7
Cesare Harcourt Chevalier - Miserables - pagina 1
Luca Sawyer - Flitwick - pagina 5 (Op vakantie vanaf donderdag 24 april)
Dennis Thompson - Rhyme - pagina 6
Mitchell Jake McAdams - Adamlicious - pagina 3
Pierré Ines - Katherine160 - pagina 5

---

26 - 02 - '16

Lucia Arya Walker

'Hi, Lucia! Hoe gaat het? Ik ben zo zenuwachtig, echt ik weet niet of ik me wel goed heb voor bereid en of ik het wel aankan.' Ze praatte. Oh god, ze praatte. Kalm blijven, het is Hanna maar, haar ken je.
'Je kunt het vast wel, Hanna.' zei Lucia vriendelijk. 'Ik wil niet zeggen dat ik me goed heb voorbereidt. Maar dit gaat vast super leuk worden.' Zodra ze in de ruimte kwamen met de daadwerkelijke tijdmachine wendde Lucia zich weer van Hanna af en hield ze haar mond terwijl ze naar de docent luisterde die zijn verhaal deed. Ze bleef kalm toen hij namen begon op te noemen. Je gaat terug in de tijd, Lucia. Je kunt er niets meer aan doen, accepteer het nou en blijf rustig. Nadat Mitchell McAdams naam was genoemd hoorde ze plots de hare. 'Lucia Walker.' Ze slikte moeilijk terwijl een heleboel ogen in de ruimte zich op haar richtten. Het was haar beurt. Daar ging ze dan. Langzaam, tergend langzaam zette ze een stap naar voren, en nog een stap, en nog een stap totdat ze vlak voor de machine stond. De docent glimlachte vriendelijk, en wees haar de tijdmachine in, maar ze durfde niet. Niet omdat ze bang was voor het verleden, maar de nauwe ruimte. Paniek laaide opnieuw in haar op en ze merkte hoe haar hart sneller begon te bonken zodra ze tegen haar wil in de tijdmachine instapte. Toen de deur dicht ging liet ze alle spanning even ontsnappen door één keer te snikken waarbij maar een klein beetje traan vrij kwam. Ze kneep haar ogen stijf dicht en zetten haar handen tegen de randen van de machine terwijl haar maag begon te tollen. Ze had op een elegantere manier kunnen neerkomen... ze viel bijna om, waarbij ze bijna over haar jurk struikelde. Waar kwam die dan vandaan? Het voelde zwaar aan haar lichaam en gelijk vouwde ze haar handen voor haar buik, net boven de rok. Zo keek ze de balzaal rond. Was ze nou helemaal alleen? Opnieuw raakte ze voor enkele seconden in paniek, maar toen zag ze Dennis en Luca. Bekende gezichten en ze liep gelijk naar ze toe.
'En nu?' vroeg ze zenuwachtig.

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 16:15 ]

---

how dare you speak of grace

Luca Sawyer
Ik blijf wachten terwijl er steeds meer mensen verschijnen. Sommige gaan bij elkaar staan, maar ik blijf eigenlijk nog een tijdje alleen staan totdat opeens Dennis naast me komt staan. Ik vind het niet erg, maar wat wil hij precies? Hij praat niet, zegt niks... Moest ik een gesprek beginnen? Waarover zou ik moeten praten dan? Hij kwam bij me staan, dan moest hij ook het woord nemen, leek mij. Ik blijf een beetje om me heen kijken en zie hoe de een nerveus om zich heen kijkt en de ander gretig rondloopt. Mijn ogen dwalen weer naar de tijdmachine. Terwijl binnen in mij ik hyperactief rondjes ren en schreeuwend op de grond lig, kijk ik kalm naar wie er nu verschijnt. Het is Lucia. Vroeger dacht ik altijd dat het de vrouwelijke versie van mijn naam was, omdat ik het alleen op een briefje had zien staan, maar blijkbaar moest je het niet zo uitspreken. Ze draagt een grote, lange jurk, waar ze bijna over struikelt. Ik zou echt nooit met zoiets überhaupt kunnen staan. Je valt toch meteen om? Ze kwam na enkele ogenblikken zenuwachtig naar ons toe.
'En nu?' vroeg ze en je kon de spanning in haar stem horen.
'Waarschijnlijk moeten we wachten tot iedereen er is en dan zien we wel.' zeg ik en strijk door mijn haar. Ik kijk nog een keer naar de zwart met groene jurk. 'Mooi,' prijs ik, 'maar zit dat niet vreselijk irritant?'

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Lucia Arya Walker

'Waarschijnlijk moeten we wachten tot iedereen er is en dan zien we wel.' zei Luca en hij streek door zijn bruine haren. Lucia knikte terwijl Luca naar haar jurk keek.
'Mooi, maar zit dat niet vreselijk irritant.' Lucia gaf hem een schamper glimlachje terwijl ze weer rustiger begon te ademen.
'Dank je. En... nou, valt wel mee... een beetje. Het is zwaar. Wat minder fijn is, is wat hier onder zit.' Na een kleine stilte, en nadat ze inzag dat dat waarschijnlijk heel raar klonk vulde ze zichzelf vlug aan.
'Een korset zit niet al te fijn, geloof me.' Ze probeerde haar rug te strekken, maar dit lukte dus totaal niet. Nergens was een stoel te bekennen, dus bleef Lucia precies staan waar ze al stond en ze bekeek zichzelf van top tot teen. De jurk sleepte aan de achterkant helemaal over de grond, zag ze toen ze de achterkant van haar lichaam bekeek. Aha, dus daarom had ze moeite met rechtop blijven staan; en bom groene stof werd door de achterkant van haar zwarte jurk uitgespuwd wat haar de hele tijd die kant op trok. Het korset hielp haar echter wel op rechtop te blijven staan. Ze wou echt weten wat haar te doen stond, maar volgens Luca moesten ze wachten. Hij zou het wel weten... toch?

---

how dare you speak of grace

Claire Innes
Bijna iedereen is aangekomen in de balzaal. Sommige praten en andere, zoals ik, staren levenloos voor zich uit. de professor verschijnt uit het portaal. Als iedereen stil is begint hij met praten.
"Zoals jullie zien zijn we aangekomen in de tijd van de Franse Revolutie. Jullie gaan jullie mengen onder de mensen, om zo langzamerhand je zelf naar de plek van jou held uit deze tijd toe werken zodat je die uiteindelijk vervangt. Als er nog vragen zijn kunnen jullie die nu stellen"
"Waar verblijven we?" Vraag ik.
"Jullie verblijven in dit huis, maar als jullie zouden willen kunnen jullie ook in groepen in aparte huisjes verblijven" antwoord hij. Meer vragen volgen maar ik luister er niet meer naar. Als alle vragen zijn gesteld willen ik en nog wat andere weg lopen als de professor ons tegen houd.
"Jullie moeten ook werk vinden om zo aan jullie voedsel te komen. Maar omdat ik jullie niet voor totale zwervers door laat gaan krijgt ieder 50 euro om eten,drinken en indien nodig kledij te kopen. Oké als jullie alle maal in een rij willen gaan staan dan overhandig ik het geld"
Toen ik mijn geld gekregen heb stop ik het in een klein tasje wat losjes over mijn schouder hangt. Ik loop de balzaal uit naar buiten. Als ik buiten kom zie ik dat het bos maar een paar meter van het huis af staat. Ik naar de rand van het bos en loop zonder enige twijfel er door heen. ik heb altijd al van de natuur gehouden en als ik dan in een bos ben voel ik me vrij, gewoon even al je problemen achter je laten. Na een tijdje gelopen te hebben kom ik aan op een open plek. Ik kijk rond en ga uiteindelijk zitten op een met mos bedekte steen. De jurk werkt niet echt mee maar na een tijdje lukt het me toch om mezelf comfortabel te maken. Ik sluit mijn ogen en geniet van het zachte geritsel van de blaadjes. De wind speelt met mijn haar en voor het eerst sinds tijden voel ik een beetje geluk mijn lichaam in stromen. Zachtjes begin ik te zingen.
When the days are cold
And the cards all fold
And the saints we see
Are all made of gold

When your dreams all fail
And the ones we hail
Are the worst of all
And the blood’s run stale

I want to hide the truth
I want to shelter you
But with the beast inside
There’s nowhere we can hide

No matter what we breed
We still are made of greed
This is my kingdom come
This is my kingdom come

When you feel my heat
Look into my eyes
It’s where my demons hide
It’s where my demons hide
Don’t get too close
It’s dark inside
It’s where my demons hide
It’s where my demons hide

When the curtains call
Is the last of all
When the lights fade out
All the sinners crawl

So they dug your grave
And the masquerade
Will come calling out
At the mess you made

Zoute tranen biggelen geruisloos over mijn wangen. Ik zong mezelf altijd in slaap als mijn vader me weer gebruikte. Snel sta ik op. Claire verman jezelf je gaat hier nu niet zitten janken. Je moet terug. Snel veeg ik de tranen van mijn wangen. Ik strijk de jurk glad en begin te lopen. Het is al aardig donker geworden. Na een tijdje komt het huis in zicht. Oh ik hoop zo dat ik geen rode ogen heb. Af en toe stroomt er nog een traantje naar beneden, die ik vervolgens ruw wegveeg. Ik loop het huis in en botst tegen iemand aan. Ik val met een klap op de grond.
"Oh sorry gaat het?" Vraagt deze persoon

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 17:32 ]

Dennis Thomson
Nadat Dennis zijn plek bij Luca had ingenomen, kwamen er nog meer mensen door de tijdmachine binnen gestormd. Dennis was zo afgeleid door dit alles dat hij eigenlijk was vergeten Luca te begroeten. Even na Dennis kwam Lucia door de tijdmachine heen en zodra Lucia hen had gezien kwam ze snel dichterbij. De nieuwe jurk die ze aanhad, zorgde ervoor dat haar loopje een beetje onhandig werd en Dennis moest zijn glimlach achter de mouw van zijn bloes verstoppen om daar niet betrapt op te worden. "En nu?" Voor Dennis ook maar kon antwoorden, ging Luca er al op in. 'Waarschijnlijk moeten we wachten tot iedereen er is en dan zien we wel.' zei hij. Dennis had zich eigenlijk dezelfde vraag afgesteld als Lucia, maar geduld was een schone zaak. Waarschijnlijk zou het al snel duidelijk worden wat ze moesten doen, een simpele opdracht waarschijnlijk en dan waren ze zo weer weg. Al was het nou niet echt het moment dat Dennis zich zo geduldig voelde. Hij wilde alles om hem heen verkennen, zien wat er in dit oude verleden te bekennen was. Dennis schrok op uit zijn gedachtes toen het gesprek ging over de jurk van Lucia. Hij was prachtig, tenminste dat was wat Dennis ervan vond. "Ik hoop voor je dat het wat makkelijker wordt op den duur." mengde hij zich in het gesprek. "Ik ben op dit moment opgelucht dat ik niet direct in een ridderharnas terecht ben gekomen, waarschijnlijk..." Dennis slikte de woorden in die hij wou zeggen en verzon snel een ander zinnetje voor het feit dat hij Lucia had zien struikelen. "Waarschijnlijk zou ik dan me ook in alle bochten moeten wringen om een beetje normaal te lopen." Een lekkere verbetering, maar niet heus. Hij schonk Lucia een stralende glimlach inde hoop dat ze dit zou vergeten en keek toen beide personen één voor één aan. "Zin om een rondje te maken door het paleis? Ik heb nou eigenlijk niet meer zo de behoefte om op de rest te wachten. Het duurt me allemaal net te lang." Dennis voelde de onrust in zijn benen toenemen en de drang in zijn buik opkomen om dit kasteel van top tot teen te onderzoeken. Daarbij zag hij al iemand vertrekken uit de hal, terwijl de rest gewoon nog netjes stond te wachten. Waarom zou zij al wel weg kunnen? Dennis avontuurlijke instincten kwamen in hem naar boven en hij moest en zou dit paleis zo snel mogelijk uitkammen, wie weet kwam je nog wel iets geweldigs tegen.

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 18:38 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Giselle Dumont
Zwijgend volgde ik de professor richting de tijdmachine. We hadden een prijs gewonnen en zouden naar het verleden gaan om de Franse Revolutie op onze eigen manier te beleven. Ik wist om eerlijk te zijn niet helemaal goed wat ik ervan moest vinden. Het enige wat ik wist, was dat ik het eng vond. Ontzettend eng. Wat als de tijdmachine niet goed zou werken? Leerlingen vast zouden zitten tussen ruimte en tijd? Materiemutaties op zouden treden? Anderzijds vond ik ook dat ik me niet al te druk moest maken. Ik had immers al willen weten hoe de Franse Revolutie er aan toe zou gaan. Ik zag hoe iedereen een voor een de tijd machine binnen stapte. Ik werd zenuwachtig toen ik aan de beurt was. Ik stapte met knikkende knieën de tijdmachine in en zag hoe alles om me heen vervaagde. Een klok telde af naar een bepaald getal en toen dat stopte, stond ik in een balzaal. Mensen keken me verstoord aan. Ik zag medeleerlingen staan (Dennis, Luca en nog wat mensen) en daar besloot ik bij te gaan staan. Allemaal hadden ze een vreemde outfit aan, maar toen ik naar mezelf keek vond ik het niet meer zo amusant. Ik zag er apart uit, had gigantische inkijk en kon bijna geen ademhalen. 'Ik krijg bijna geen lucht' piepte ik tegen Luca, Dennis en de andere mensen die erbij stonden. Ik peuterde wat aan mijn jurk en de draden die eraan zaten, maar niets hielp.

---

26 - 02 - '16

Lucia Arya Walker

'Ik hoop voor je dat het wat makkelijker wordt op den duur.' mengde Dennis zich in het gesprek. 'Ik ben op dit moment opgelucht dat ik niet direct in een ridderharnas terecht ben gekomen, waarschijnlijk...' Dennis slikte de woorden in die hij wou zeggen, dat was voor Lucia duidelijk te zien, maar ze wachtte af, want hij had blijkbaar nog meer te zeggen. '...waarschijnlijk zou ik dan me ook in alle bochten moeten wringen om een beetje normaal te lopen.' Lucia wist niet zeker of hij haar nou liep te beledigen, maar ze hield haar mond maar. Dennis schonk haar een stralende glimlach en keek toen zowel Lucia en Luca aan. 'Zin om een rondje te maken door het paleis? Ik heb nou eigenlijk niet meer zo de behoefte om op de rest te wachten. Het duurt me allemaal net te lang.' Lucia kuchte terwijl ze knikte. Het leek haar wel verstandig om eerst de kamers te verkennen, voordat ze misschien een opdracht kregen en ze 's avonds totaal onvoorbereid een kamer zou moeten zoeken. Toen kwam Giselle plots naar hen toe gelopen, en wauw; dat was één oncomfortabele jurk. Nog erger dan die van Lucia, dacht ze.
'Ik krijg bijna geen lucht.' piepte ze en ze begon aan de draadjes van haar jurk te trekken, maar tevergeefs.
'De korsetveters zitten aan de achterkant. Moet ik je helpen?' suggereerde Lucia en ze stak haar handen al uit, in de aanslag om naar haar toe te lopen.

---

how dare you speak of grace

Hanna Sophia Jones

'Je kunt het vast wel, Hanna.' zei Lucia vriendelijk. 'Ik wil niet zeggen dat ik me goed heb voorbereidt. Maar dit gaat vast super leuk worden.' Ze had het misschien niet door maar deze opmerking maakte mij al een stuk vrolijker. Eenmaal in de kamer uitgekomen had ik goed zicht op de Tijdmachine. Ik voelde de kriebels in mijn buik bij de gedachten aan dat ik dadelijk naar het verleden zou reizen. Mijn gedachtes worden verstoord door de blije stem van de docent. "'Vandaag zal ik jullie één voor één zenden naar de Franse Revolutie." Ik hiel mijn adem in toen de eerste naam werd opgenoemd. "Claire Ines." Claire liep naar voren toe en het leek even of ze stond te twijfelen, waarop de leraar haar bemoedigend toesprak en ze de machine in verdween. "Kaela Benson." Was de volgende op het lijstje en ook zij stapt naar binnen en verdwijnt. "Pierre Innes." Steeds meer mensen verdwijnen in de machine. "Lucia Walker." Ik zag hoe Lucia naar de machine liep en er instapte. "Hanna Jones." Er ging een kleine schok door mijn benen. Ik wilde mijn benen eigenlijk niet verzetten maar op een of andere rare manier deden ze dat toch. Allerlei gedachtes gingen weer door mijn hoofd. Was ik hier wel echt klaar voor? Hoe zou het met mijn familie gaan, zouden ze me missen? Mijn familie! Ik was ze helemaal vergeten. Voordat ik de machine instapte draaide ik me nog even snel om en zei: "U-uh, meneer? Ik wou nog even dit vra.." mijn zin kon ik niet afmaken want de leraar zat er al door heen. "Opschieten mevrouw Jones." Ik slikte en draaide me dan toch maar om, op naar het verleden.

Ik kwam met een plof neer, ik vond het knap dat ik nog kon blijven staan. Ik keek verwonderd om mij heen en zag dat we in een grote balzaal stonden. Ik keek naar de gezichten en zag Lucia, Luca, Dennis, Claire en nog meer bekende gezichten. Ik keek naar hun kleding en zag tot mijn verbazing dat de meiden allemaal een prachtige jurk aan hadden en de jongens in pak waren. Hoe hadden zij zich zo snel omgekleed? Ik keek naar mijn kleding en tot mijn verbazing zag ik dat ik een prachtige, grijs gekleurde jurk aan had. Op de stof zaten overal bloemetjes en het voelde zacht aan onder mijn vingertoppen. Ook voelde ik iets straks om mijn middel zitten, wat een beetje jeukte, maar het was niet een hele grote last. Volgens mij was het een korset. Ik hoor hoe er nog iemand arriveerde en zag hoe Giselle bij Dennis, Luca en Lucia ging staan. Wow wat een jurk had die aan, en aan haar handgebaren te zien had ze ademnood. Vlug liep ik op het groepje af, ik had geen zin om alleen te staan en ik mocht deze mensen wel, en glimlachte naar iedereen. "Hey," Oeps iets te blij, "gaat alles wel goed Giselle?" bezorgd keek ik haar aan.

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 20:38 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

(Mijn topics.)

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Alicia Mcgowan

Ik zie iedereen voor de langzaam de machine inlopen en verdwijnen. De rij voor me word steeds korter en zenuwen lijken mijn lichaam te overnemen. Als ik terug in de tijd moet gaan zal ik veranderen. Veranderen in niet meer het meisje dat altijd alles perfect wou regelen maar misschien wel het meisje dat niets wist. Hanna stapt voor me de ruimte in waardoor ik er nu recht voor sta. Nog even en ik zal weg zijn. Uit de kamer komt een zacht geluid en daarna een stilte. "Alica, komen", zegt ze docent en twijfelend stap ik naar voren. Ik draai een rondje in de ruimte waar ik in sta. Grijze muren verwelkomen me en de tintelingen zijn duidelijk te voelen in mijn buik. Straks zal ik in een andere tijd lopen, zal ik iemand anders zijn. Niemand zou me kennen en er zouden nieuwe mensen zijn. Mensen die ik zal proberen te leren kennen en mensen die ik zou kunnen helpen. De ruimte begint te tintelen en ik probeer houvast te vinden aan de muren en overeind te blijven staan.

Alsof het in een lichtflits gebeurt is sta ik tussen de klas. Voor mijn ogen zie ik Lucia, Luca, Dennis, Claire en Hanna maar ze lijken me niet door te hebben. Allemaal zijn ze gekleed in ouderwetse kleding. De een misschien iets mooier dan de ander maar toch zijn we zo eentonig. Ik kijk naar beneden en zie een vrij losse jurk om me heen hangen. Onzeker loop ik naar het groepje toe en ga ertussen staan. "Jongens zullen we kijken wie er zijn?", opper ik. Geïrriteerd kijken sommige me aan en ik voel het schaamrood naar mijn wangen stijgen. Dan maar niets zeggen.......

[ bericht aangepast op 24 april 2014 - 19:04 ]

---

wat was dit ookalweer

Dennis Thompson
Voor Dennis ook maar kon verdwijnen in de gangen, verschenen er paar nieuwe mensen die zijn idee direct verwierpen. Giselle Was de eerste die in beeld verscheen en tegelijk begon over de ingewikkelde jurk die ze aanhad. 'Ik krijg bijna geen lucht.' piepte ze. Een beetje benauwd keek Dennis Giselle aan, maar gelukkig was Lucia degene die direct in de bres sprong voor het meisje. Een beetje ongemakkelijk wendde Dennis zijn gezicht af van de twee meiden. Hij hoefde niet te zien hoe de twee meiden stonden te stoeien met de jurk. Zijn ogen gingen naar het nieuwe meisje wat toe kwam snellen, iemand waarbij hij even bij moest nadenken voordat hij haar naam weer wist. Zonder ook maar verder kijk te hebben op wat er aan de hand was, viel ze direct binnen. "Jongens, zullen we kijken wie er zijn?" Een beetje verbaasd van het brutale inkomen stak Dennis zijn wenkbrauw in de lucht. Zag ze dan niet dat ze op haar stonden te wachten? Toch was dit even de uitstekende kans om even niet naar Lucia en Giselle te kijken. Dennis durfde bijna niet zijn blik om te draaien naar de twee meiden schuin achter hem, waardoor de binnenkomst van Alice wel een prima afleiding was. "We moeten alleen nog wachten op Cesare en zijn kleine zusje. Dan is iedereen uit de klas geloof ik wel overgestoken."

[ bericht aangepast op 24 april 2014 - 18:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hanna Sophia Jones

"Jongens, zullen we kijken wie er zijn?" Ik schrok van de stem die ik plotseling achter mij hoorde. Ik draaide me om, nog steeds met een geschokt gezicht en zag dat het Alicia was. Haar gezicht liep rood aan en meteen dacht ik dat mijn reactie iets te overdreven was. Ik zag dat Dennis ook verbaasd keek dus misschien was mijn reactie nog niet zo erg. "We moeten alleen nog wachten op Cesare en zijn kleine zusje. Dan is iedereen uit de klas geloof ik wel overgestoken." zei Dennis. "Ik hoop dat we snel weg mogen! Ik ben klaar om het hier eens goed te verkennen." zei ik met een knipoog naar Alicia en Dennis. Ik hoopte niet dat ik raar overkwam, dus snel hield ik mijn mond maar. Het werd stil in het groepje en ik hoorde hoe Lucia en Giselle nog steeds met de jurk aan het worstelen waren. Ik keek de zaal eens rond en zag iedereen uit mijn klas. Ze waren vaak wel aardig, maar sommige kende ik gewoon nog niet goed om te weten hoe ze waren. Van een persoon wist ik alleen zeker dat ik niet met haar om kon gaan, namelijk Claire. Ze was altijd kortaf naar iedereen en ze leek me nou niet echt een persoon om gezellig mee te gaan kletsen. Nou kende ik haar natuurlijk nog niet goed, maar de eerste indruk die ze achter liet was niet al te best. Dan had je nog Dennis, hij leek mij best wel aardig. Lucia kon ik nog wel eens een klein gesprekje mee voeren en Giselle leek mij een rustig typetje. Ik besefte me dat het er misschien heel stom uitzag hoe ik naar iedereen keek dus richtte ik me maar tot Dennis en zei: "Nou, wat is het eerste dat jij gaat doen?"

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Lucia Arya Walker

Hanna, met wie Lucia eerder al had gepraat kwam ook naar hen toe gelopen, met Alicia die haar volgde.
'Jongens, zullen we kijken wie er zijn?' vroeg Alicia, maar aangezien er genoeg anderen waren die haar vraag konden beantwoorden hield Lucia haar mond.
'We moeten alleen nog wachten op Cesare en zijn kleine zusje. Dan is iedereen uit de klas geloof ik wel overgestoken.' zei Dennis
'Ik hoop dat we snel weg mogen!' kirde Hanna. 'Ik ben klaar om het hier eens goed te verkennen.' Ze gaf Alicia en Dennis een knipoog. Er was een korte stilte waarna Hanna haar mond weer open deed. Ze richtte zich tot Dennis.
'Nou, wat is het eerste dat jij gaat doen?' vroeg ze. Aangezien ze de vraag aan Dennis stelde bleef Lucia opnieuw stil, maar het was op zich een zeer goede vraag. Want wat moesten ze nu eigenlijk doen. Kwam er een opdracht aan of was dit het gewoon? De wolven zijn losgelaten. Wat was dan het eerste dat ze zou gaan doen? Connecties leggen, mensen leren kennen. Zonder andere mensen zou ze nergens komen, daar was ze nu al zeker van. Ze moest vrienden maken, en dan vooral met mensen buiten deze klas. De mensen uit het verleden.
'Waar moeten we eigenlijk heen om mensen te leren kennen?' Het floepte eruit voordat ze het door had, en gelijk schaamde ze zich dat ze iemand had onderbroken.

[Aangezien Roku niet zo snel reageert (maar dat maakt niet uit) dacht ik, ik ga maar vast verder dan , we komen later wel weer op het jurkprobleem terug :p]

---

how dare you speak of grace

Denis Thompson
Hanna keek eerst even om zich heen naar de rest, alsof ze aan het kiezen was met wie ze wou spreken. Uiteindelijk richtte ze het woord weer tot Dennis. "Nou, wat is het eerste wat jij gaat doen?" Dennis voelde aan zijn maag en bedacht zich dat hij onder de les al honger had gehad. "Ik ga me denk ik eerst helemaal volproppen als ik hier de keukens gevonden heb!" zei hij met een grijns. Zijn maag knorde nu al erger dan hij verwacht had, maar de tijdmachine had hem voor heel even afgeleid zijn knorrende maag. Hij wou terugvragen wat Hanna van plan was te doen, maar Lucia onderbrak hun gesprek. "Waar moeten we eigenlijk heen om mensen te leren kennen?" Met een wenkbrauw omhoog keek Dennis Lucia niet begrijpend aan. Mensen leren kennen, ze hadden elkaar toch? "Waarom vraag je dat? Zijn wij soms niet gezellig?" vroeg hij met een plagende grijns. Hij kwam weg van de paal en ging wat breder staan, in een soort van uitdagende houding. Schouders op, ogen op standje ondeugend. Hij wist eigenlijk niet wat voor reactie hij van Lucia kon verwachten, naar zijn idee keek ze een beetje streng in zijn richting, maar misschien kwam dat door het smalle gezicht of het feit dat haar haren naar achteren zaten opgestoken. Ondanks dat ze wat streng leek, was Lucia in zijn ogen toch best een knap meisje. Stiekem was Dennis een beetje benieuwd hoe ze zou reageren, aangezien hij het meisje nog niet echt had zien lachen.

[Sorry als ik te enthousiast ben, ik vind het gewoon leuk :Y Btw Mellissandre, hoop dat het zo goed is, probeerde je vanuit mijn oogpunt te beschrijven (;]

[ bericht aangepast op 24 april 2014 - 21:50 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Lucia Arya Walker

'Waarom vraag je dat? Zijn wij soms niet gezellig?' vroeg Dennis met een uitdagende grijns, wat Lucia een wenkbrauw deed optrekken. Hij kwam weg van de paal en ging wat breder staan, in een soort van uitdagende houding. Schouders op, ogen op standje ondeugend. Pardon? was het eerste dat door Lucia's hoofd schoot toen hij dit deed, maar ze zag het grijnsje dat zijn lippen sierde en besloot hem terug te pakken.
'Je dacht zeker dat we met zijn allen als buitenstaanders Frankrijk even gemakkelijk zouden overnemen. Zonder ook maar enig contact met gepositioneerde mensen zoals, oh ik weet het niet, Marie Antoinette? Dat zal voor jou niet al te moeilijk zijn denk ik. Dames van stand inpakken. Vertel me jongen, weet jij überhaupt wel iets van de omgang van zaken in deze tijd?' Ze had zich een beetje laten gaan, maar had er niet zozeer spijt van. Als hij haar zou uitdagen, zou ze het terug doen. Maar aangezien haar eerdere uitspraken wellicht wat gemeen overkwamen grijnsde ze naar hem, wat er waarschijnlijk een beetje flirtend uit zag dus ze stopte er maar snel mee om niet onbeleefd te worden. Ze zette een kleine stap dichter naar hem toe.
'Het lijkt me interessant te zien hoe lang je het hier uithoudt voordat je jezelf en het hele project verraadt.' Hierbij keek ze echter ook grappend en overdreven-sassy.

[Don't worry it's fine c: het maakt mij niet zo veel uit als iemand een beetje mijn characters houding bestuurd of zoiets.. Ik pas me wel aan ]

[ bericht aangepast op 24 april 2014 - 22:40 ]

---

how dare you speak of grace