Laat. Niet. Gaan. Ik ben zo kieskeurig, dat ik nooit eerder tot iemand aangetrokken geweest ben omdat ik niet onder mijn standaarden wil gaan. Maar jij bent zo perfect; jij bent zo aardig en vriendelijk dat de meesten je waarschijnlijk in de 'te gevoelig en té lief/aardig' mand werpen, maar het kan mij niet schelen. Ik ben zelf zo gevoelig dat niet gevoelige jongens/mannen me afschrikken. Je bent abnormaal intelligent, al even filosofisch en abstract als ik. Charmant en zo sociaal. En ik hoef niet eens te klagen. Ik lees dat ik je integreer met mijn stilheid en mijn apartheid en ik moet de 'als-hij-maar-wist-dat-ik-bestond'-fase niet te doormaken. Maar toch weet ik niet zeker. Ik hoop dat ik de gelegenheid krijg om met je te praten voor de tijd is uitgelopen, en dat er geen gênante, afschrikkende benadering moet plaats vinden waarin alle intenties duidelijk lijken. Ik wil het natuurlijk en vriendschappelijk aanpakken en niet geforceerd. Had ik maar meer tijd. Ik heb eerder het gevoel dat het allemaal zonder resultaat of verandering zal passeren en verdwijnen. -_-
[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 22:46 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.