Teach me Something new • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Sevenster High, een dood normale High School. Nou ja, of je het doodnormaal kan noemen is nog de vraag. Iedereen ging zijn gang, tot dat er drie nieuwe leraren arriveerden op de school, en er verschillende emoties zich voor deden bij sommige studenten. De een heeft een hekel aan ze, en de andere is zelfs verliefd. Maar wat als dat ook geheel wederzijds is. Relaties met leerlingen kan toch niet? Of wel, als je het maar goed genoeg verbergt?

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 12:40 ]

How far is far

Ross Lennox
Toen iedereen het lokaal uit was zette ik mijn hoedje weer op en ging aan het werk. Ik was rustig bezig met aantekeningen maken toen ik geritsel bij het raam hoorde. Ik haalde mijn schouders op en ging door met mijn werk. Het bleef ritselen, maar het was vast de wind of een dikke duif. Pas toen ik foute een Shakespeare quote hoorde keek ik op.
"O Romeo, Romeo! wherefore art thou Romeo?
Deny thy father and refuse thy name;
Or, if thou wilt not, be but sworn my love,
And I'll no longer be a Capulet."
verbeterde ik hem voor ik rustig keek hoe de jongen eigenlijk belachelijk in het raamkozijn zat. Ik knikte bij zijn woorden en grinnikte zachtjes door zijn belachelijke binnenkomst. "Fijn. Kom maar uit het raamkozijn dan en dan kan je beginnen met het lezen van je stuk en plaatsen in de context van het verhaal." Hij zat hier toch nogwel even, dus hij kon net zo goed iets nuttigs doen. Schoolregels overschrijven of het woordenboek, daar leerde jole niets van vond ik. Daarbij wist ik dan zeker dat hij zijn huiswerk in elk geval had gemaakt. Ik zette mijn bril even af en wreef in mijn ogen voor ik die weer opzette. Daarna ging ik zelf aan de laatste paar papiertjes die ik nog moest afmaken. Het was niet veel werk als je wist waar het over ging, en dat wist ik wel. Ik hoefde er nog maar een paar, waaronder die van Louis, die ik als laatste deed, zodat ik die kon pakken als hij die nodig had. Toen het af was stopte ik ze weg en keek toen naar Louis. Hij was echt heel knap en had geen shirt aan. Dat viel nu pas op. Hij had echt een goddelijk lichaam terwijl ik een mager scharminkeltje was. Hij was niet lang, maar ik was nog korter. Zijn haar zat perfect warrig, in tegenstelling tot mijn ongetemde haar en zijn ogen waren prachtig oceaanblauw. Hij pas echt perfect, maar hij bleef een leerling. Ik pakte dus maar mijn andere map en probeerde me te concentreren op de les voor de andere klas. Door Louis liep ik iets achter, maar niet veel. Ik zuchtte en begon maar weer te werken, toch werd ik wel afgeleid door de voetballer. Ik zette uiteindelijk mijn bril maar af om niet afgeleid te worden, omdat ik niets meer kon zien. Dat hielp gelukkig wel wat.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik wurmde me door het raam heen, om andersom op het raamkozijn te zitten en te luisteren naar de verbeteringen van mijn eerdere woorden. Het eerste wat ik deed was een klein pruillipje trekken, om 'vond je mijn binnenkomst niet leuk?' erbij te voegen. Het was maar heel even, want al heel snel was er weer een grijns op mijn gezicht te vinden. 'Leuk om te weten dat ik 'jouw love' ben, maar toch niet in voor een nieuwe versie van Romeo and Juliet?' vroeg ik, ook al zei zijn gegrinnik wel benieuwd, ook al wist ik dat het kwam door mijn geweldig belachelijke binnenkomst was. Bij zijn volgende woorden deed ik wat me werd gevraagd, om mijn tas op een van de achterste tafel te gooien en mijn shirt daaruit te vissen en aan te trekken. Tenminste dat laatste wilde ik doen, alleen weerhielden zijn woorden me daar nog van. 'Wat krijg ik daarvoor terug? Krijg ik een kusje, want jouw love heeft dat gemist?' Ik was een snotjongen, maar het was veel te leuk om te veranderen. Daarbij had hij het er nu ook wel een beetje zelf naar gemaakt, omdat hij me na de eerste les wel had moeten kennen, dus moest weten dat ik daar over zou beginnen. Al moest ik toegeven dat het me op een of andere manier niet erg leek. Ik liep langzaam naar voren, mijn hoofd schuddende door die gedachten, om plek te nemen op de stoel die me eerder was aangewezen. Ik viste mijn huiswerk uit mijn tas, die ik had meepakte, om dit op tafel te leggen. Toch had ik niet de neiging eraan te beginnen, net als mijn shirt aan te trekken, die ik ondertussen in mijn tas had gepropt omdat ik het te warm had. Nee, in plaats daarvan bleef ik met een grijns naar Ross kijken. 'Ben ik afleid, of gewoon een snotjoch?' vroeg ik toen een zucht over zijn lippen rolde. Ergens wist ik het antwoord wel, want ik was het snotjoch en daarom ook te afleidend. Ach, het boeide me niet heel veel, in tegenstelling tot degene die tegenover me zat en me wel boeide.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ross Lennox
Ik luisterde naar Louis zijn woorden en schudde grinnikend mijn hoofd voor ik terug ging aan mijn werk. Ik vertelde hem maar te gaan werken en ging zelf ondertussen door. Nu pas merkte ik op dat hij geen shirt aan had, wat me heel erg afleidde. Toch probeerde ik weer te werken tot hij een vraag stlde waarop ik nou niet echt goed wist te reageren. Hij was echt een vervelend snotjoch, maar goed. ook wel weer een leuk snotjoch. "Als je vooraan komt zitten misschien wel ja." zei ik met een scheve grijns voor ik de laatste papieren afmaakte en ze wegstopte voor ik de stof voor de andere groep op mijn buro legde. Dat hielp, want hij kwam al snel naar voren, al wist ik niet of ik goed had gedaan aan deze woorden. Ik zette mijn bril even af om zonder de afleiding van de jongen voor me door te werken, maar dat werkte niet, want hij begon weer te praten. Ik zette mijn bril weer op en keek hem aan. "Allebeui, louis. Als jij nou gewoon je werk gaat maken kunnen we hier allebei optijd weg en hoef ik niet mijn liniaal te pakken." zei ik voor ik verder wat dingen begon te kriebelen bij Beowulf. Die hoefde Louis' klas neit meer te behandelen omdat ze dat als het goed was al hadden gedaan. Anders kon ik dat altijd nog navragen, maar niet aan Louis, want ik geloofde niet dat die daarover helemaal de waarheid zou spreken. Met het Oud-Engels had ik zelfs soms nog wat moeite. Shakespeare was een eitje en Modern-Engels zorgde ook neit voor problemen, maar dat Oud-Engels was echt heel moeilijk. Ik kon het wel, maar het liefst zou ik er maar een les over doen, jammer genoeg zou ik er wel een aantal weken, of in elk geval 2, mee bezig zijn. Ik zette mijn hoedje iets beter op mijn hoofd en keek toen naar het extract van louis. "Weet je dat je veel geluk hebt gehad? Van elk stuk zit er maar een soliloquy tussen en jij hebt degene gekregen waar iedereen op hoopte." zei ik voor ik nog wat bij Beowulf krabbelde. Stom ding. Zodra ik door kon naar de rest van de geschiedenis vond ik het prima. Misschien kon ik zo nog wel een muziekje opzetten. dit hoefde ook geen stom nablijfuur te worden, maar hij moest weten dat klooien zeker niet werd gewaardeerd en ik hem dingen dubbel zou laten inhalen als hij eruit ging.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Het gegrinnik liet me toch nog steeds met een vragende blik kijken terwijl de grijns toch breder werd. Ik wist niet waarom, maar op een of andere manier gaf het nog ietwat hoop, die ik eigenlijk totaal niet hoorde te hebben. Ik was iemand die wel eens vaker zijn oog op iemand liet vallen, daar werk van maakte, maar een leraar? De meeste verschrikkelijke mensen die hier rondliepen? Hm, nee, ik wist niet wat ik daarvan moest vinden. Zijn woorden waren dan ook de woorden, die me lieten denken. 'Ik ga hier toch niet eerder weg hoor,' zei ik onschuldig, om doodleuk naar voren te lopen en op een stoel neerplofte, die me eerder aangewezen was. Volgens mij was dat ook de actie die Ross liet twijfelen over zijn zojuist uitgesproken worden. Iets wat hij niet wist, was dat ik negen van de tien keer uiteindelijk toch wel mijn zin kreeg. Daar was ik nu ook het snotjong voor. Mijn blik gleed naar Ross bij mijn woorden, om mijn hoofd ietwat schuin te houden, afwachtende op zijn antwoord. Het kon me vrij weinig schelen dat ik hem afleidde, want dat deed hij mij ook, want door hem zat ik hier, al was het ook deels mijn eigen schuld. 'Maar mijn werk is saai, ken ik wel met een keer doorlezen, want het blijft een goed iets. Daarbij wil ik wel zien wat je met een liniaal kan,' zei ik, om de jongen gewoon aan te blijven kijken. Ik wist ergens dat ik spijt ging krijgen, als die liniaal echt aan te pas kwam, maar ik was nog steeds niet bang. Ik vertikte het dan ook om mijn blaadje te pakken en haalde alleen een flesje water uit mijn tas, om deze voor een deel achterover te gooien. De andere helft hield ik voor de neus van Ross met een vragende blik, om vervolgens te luisteren naar de woorden. 'Ik weet het,' zei ik, om te bedenken dat het ergens ook gewoon heel typisch was. Zeker als je keek naar dingen die net naar voren waren gekomen en wel wat weg hadden van het stuk. 'Het snotjoch heeft toch ook wel eens het geluk aan zijn kant staan, al lijkt het soms zo onmogelijk,' rolde over mijn lippen, om een licht glimlachje te laten zien. 'Maar nu je mij ondertussen kent, wil ik jou ook wel leren kennen. Daarbij heb ik je introductie gemist, dus ergens heb ik er recht op, ondanks ik zelf te laat was.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ross Lennox
Hij bleef maar grote monden geven en schijnbaar slimme opmerkingen maken. Ik zuchtte dus maar weer voor ik doorging met mijn werk. "Dat wil je niet, Louis." zei ik dan toch met een scheve grijns terwijl ik bedacht wat ik inderdaad allemaal met hem en een liniaal kon doen. Sommige gedachten waren erg onschuldig, maar de meeste waren ongepast tot extreem ongepast in een leraar-leerling verhouding. Ik kriebelde nog wat woordjes op mijn eigen papier en zette mijn hoedje goed voor ik opkeek naar de jongen voor me met zijn flesje en papiertje. Toen ik zei dat hij geluk had beaamde hij dat gelukkig. Dat was ten minste iets waar hij niet tegenin ging. Bij zijn woorden grinnikte ik zacht. "Ik kan het ook in een mum van tijd tegen je laten werken, dus pas maar op." waarschuwde ik niet heel serieus. Nee, ik ging leerlingen niet expres tegenwerken. Dat was gemeen. Een beetje plagen, zeker bij rotjochies als Louis, kon door de beugwl, maar meer echt niet. Daarbij was ik zelf ook gww persoon om meer te doen dan speels plagen. Het eruit laten gaan had hij zelf gekozen, waardoor dit er ook volgens de schoolregels tegenover stond. Ik luisterde naar de volgende woorden van de jongen en schudde met een lachje op mijn gezicht mijn hoofd. "Als jij me kan vertellen waar in het stuk jou fragment zich afspeelt zal ik wat meer over mezelf vertellen." stelde ik als voorwaarde. We zaten hier toch nog wel even. Mijn ogen wist ik even van de blauwe zeeën van Louis te scheuren en ging ermee over mijn notities. Zouden dit er genoeg zijn? Ik hoopte van wel en anders kon ik altijd nog wat over de tijd eromheen vertellen of waar we nu deze talen nog konden vinden. Ik klapte ook deze map dicht en stond op om hem op de nog vrij lege kast naast de andere map van Louis zijn klas te zetten. De planken zouden binnekort wel gevult worden, vooral met veel volumes Shakespeare, Victoriaanse schrijvers en poëzie. Ook andere dingen die hier gewoon thuis hoorden en spullen die ik moest bewaren. Gelukkig stond er ook een kleine archiefkast in de hoek, wat veel geklooi met losse papiertjes kon schelen. Toen de map op z'n plek stond ging ik weer achter mijn buro zitten en keek naar de jongen met het warrige haar. Ik had het gevoel dat als hij zijn best deed hij zo een 8 of 9 kon halen, maar dat deed hij jammer genoeg niet.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik grinnikte zachtjes door woorden, ondanks hij de mijne alleen maar vermoeiend leek te vinden, net als dat hij mij vermoeiend vond. 'Dat wil ik heel stiekem wel, Ross,' verliet mijn mond, wetende dat mijn gedachten toch net iets anders zouden lopen dan de zijne. Zeker omdat ik met sommige gedachten weer terugkeerde naar de gedachten wat me bezielde. Toch zorgde die gedachten dat de grijns op mijn gezicht aanzienlijk groter werd, wat eigenlijk te erg voor woorden was. De jongen had zich ondertussen weer gericht op zijn werk en ik had er maar een flesje water bij getoverd. Ik mocht hier dan wel zitten, maar de neiging om iets te doen, was toch heel ver te zoeken. Ik had dan ook nog geluk dat Ross nog af en toe zijn mond opentrok, want dat zorgde ervoor dat er toch nog iets van gezelligheid in de lucht hing. Als je het tenminste zo kon noemen. Bij zijn woorden keek ik hem met een nep-angstige blik aan, die al helemaal niet paste, omdat de grijns nog altijd op mijn gezicht te vinden was. 'Dat durf je niet,' zei ik, want volgens mij lag dat ook totaal niet in zijn aard. Zijn aard lag bij het plagen, maar volgens mij ook niet echt veel verder dan dat. 'En anders werken we elkaar tegen,' voegde ik eraan toe. Na die gesproken woorden viel de stilte heel even waardoor ik de gelegenheid kreeg om heel even na te denken, om al snel een nieuw iets over mijn lippen te laten rollen. Woorden waar ik niet het verwachte antwoord op kreeg, maar wel een antwoord waar ik tevreden mee was. 'Dat is een deal,' zei ik terwijl ik een bedenkelijk gezicht opzette en heel eventjes de tijd nam, om te verzinnen. Na nog geen halve minuut begon ik doodleuk te vertellen wat me werd gevraagd, wat wonderbaarlijk genoeg nog altijd in mijn achterhoofd zat. Mijn blik volgde in de tussentijd Ross, die naar de kast liep, om niet veel later stil te vallen. 'Vraag een drama-queen nooit naar Shakespeare, want antwoord zal je altijd krijgen,' verliet mijn mond. 'Althans bij mij en zo weet ik nog wel een aantal andere die hier in het schoolgebouw rondlopen. We zien eruit, gedragen ons ook, als mensen die geen zak uitvoeren, maar ondertussen weten we wel genoeg,' voegde ik eraan toe terwijl mijn ogen die van degene voor me hadden gevonden. 'En nu is het jouw buurt, zoals je had gezegd.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ross Lennox
Het duurde even voor Louis begon te praten, maar veel korter dan ik in eerste instantie had gedacht. Ik zette ondertussen mijn map weg en ging weer zitten. Wat de jongen vertelde klopte nog ook. Wow, sexy met een kennis over Shakespeare: extreem sexy. Ik luisterde naar zijn uitleg en kon het niet helpen om te grinniken. "Nou, jij bent de eerste dramaqueen die ik ken met een kennis van Shakespeare. Ik ben onder de indruk." zei ik voor ik mijn bril weer goed op mijn neus drukte. Dat ding bleef echt afzakken en het terugzetten was eerder een soort tik geworden dan iets wat ik met mijn volle verstand deed. Zijn volgende woorden deden me kort knikken. Hij had het verdient nu. Daarbij was het best gezellig om met hem te kletsen. "Ik heet Ross Anthony Lennox. Ik kon uit Schotland. Ik ben 25 en de middelste uit een gezin met 7 kinderen. Ik heb een voorliefde voor muziek, lezen, schrijven en literatuur en woon nu met mijn twee katten Romeo en Juliet in een appartementje in de binnenstad." vertelde ik rustig. Het was allemaal informatie wat geen kwaad kon volgens mij. Ik blies een losse pluk haar uit mijn ogen en keek weer naar de jongen, die nogsteeds zo der shirt zat, voor me. "En mag ik jou ook nog wat beter leren kennen, want behalve dat je naam Louis William Tomlinson is, je voetbalt als je niet in de les zit en je het leuk vind om leraren te treiteren weet ik niets van je." Voor velen zou het genoeg zijn, maar aangezien hij nu ook meer over mij wist wilde ik hem wel wat beter leren kennen eigenlijk, hoe fout dit ook was. Toch kon ik het niet laten. Daarbij zat ik hier nog wel een tijdje met hem opgescheept, aangezien hij de les dubbel moest inhalen. Ook was zijn huiswerk niet zo extreem veel en lullen kon hij zeker wel, dus daar was hij zo mee klaar. Op dat moment, voor Louis kon antwoorden hoorde ik een klop op de deur. "Even wachten, Louis." Ik stond op en liep er naartoe. Aan de andere kant stond de hoofdmeester die vroeg hoe mijn eerste dag was geweest. Ik vertelde dat het opzich goed was gegaan, maar dat ik alleen nu hier met Louis Tomlinson zat die weg was gelopen tijden de les. De man zuchtte al bij het woord Tomlinson en wenste me sterkte voor de rest van mijn jaar. Ik bedankte hem en sloot toen de deur weer om terug te keren naar mijn buro. "Nu ben ik extra benieuwd, want blijkbaar heb je een flinke reputatie op je naam staan."zei ik met een glimlach. Die had ik ook gehad, al was het voor iets anders, maar goed. Ik was benieuwd.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Rustig vertelde ik door over het fragment wat ik haf gekregen, zonder ook maar een keer mijn blaadje te bekijken, om langzaam erachter te komen dat de jongen toch onder de indruk was. Iets wat ik wel snapte en zelf ook zou zijn als ik het tegen mezelf zou vertellen. 'Dat vat ik op als een compliment,' zei ik met een glimlach. 'Maar deze drama-queen, snotjoch, of hoe je me ook wilt noemen, heeft verschillende kanten. En misschien toch ook nog een klein beetje de nerd uit kan hangen,' voegde ik eraan toe naar de waarheid, al was het laatste al over mijn lippen gerold voor ik er erg in had. Niet dat ik er aandacht aan besteedde, want deze had ik gericht op Ross, die zijn belofte nakwam om wat over zichzelf te vertellen. Op een of andere manier deed ik op dit moment vrij normaal, had ik geen zin om hem te treiteren, want het was zo best gezellig. 'Romeo and Juliet? Je maakt een grapje toch? Alhoewel het wel heel leuk klinkt,' zei ik met een zachte lach, al had ik het op een of andere manier wel kunnen verwachten, nadat ik knikte op de woorden die me werden voorgelegd. Al zorgde zijn laatste woorden voor verbazing, want hij was een van de eerste die toch naar meer vraagde van mijn kant. Normaal hielden mensen bij de dingen die ze wisten, wat eigenlijk al teveel was. 'Je weet waarschijnlijk al meer van me dan dat de meeste weten,' zei ik naar waarheid, om vervolgens toch te knikken. Ik dacht heel even na over wat ik kon zeggen en de klop op de deur liet deze tijd nog iets langer duren. 'Ik heb de tijd, want zit hier toch nog wel het eerstkomende uur.' Ik zakte onderuit op de stoel terwijl ik geduldig wachtte en af en toe zachtjes grinnikte door de woorden die vielen. Ja, ik had mijn reputatie hier op school, zelfs bij het hoofd. 'Ik hou gewoon van mensen irriteren die mijn irriteren en laat me zeggen dat ik bij jou nog lief was. Iets wat ik ook wel zal blijven,' zei ik, om even over mijn schouder te kijken. Mijn blik bleef de bewegingen van Ross volgen terwijl ik deze keer wel mijn mond opende. 'Maar mijn naam weet je, dus die laat ik even achterwegen. Ik kom uit Doncaster, waar ik ben opgegroeid met mijn moeder en vier kleinere zusjes. Verder ben ik 22, heb een tussenjaar gehad voor zowel mijn voetbaltalent als mijn zangtalent, al wil ik dat zelf geen talent noemen, want er zijn nog altijd mensen beter. Stiekem ben ik iemand die teveel van Shakespeare weet en zo kan ik nog wel even doorgaan, dus vraag maar wat je verder nog wilt weten,' zei ik, wetende dat ik anders zo makkelijk de halve les door kon blijven praten.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ross Lennox
Ik grinnikte bij zijn reactie op de namen van mijn katten. "Nee, en binnekort krijg ik kittens. Ik kan ze alleen jammer genoeg niet houden." Ik zuchtte even. Het liefst hield ik ze natuurlijk wel, maar dat ging nou eenmaal niet. Twee katten was al veel in het appartement en ik moest geen gestoort kattenmannetje worden. Bij Louis' woorden glimlachte ik een beetje. "Jij weet ook meer van mij dan de meesten hier." zei ik net voor er op de deur werd geklopt. Ik verontschuldigde me en liep naar de deur waar het schoolhoofd stond die even een kort praatje hield. Daarna sloot ik de deur weer en vroeg over wat voor een reputatie het schoolhoofd het had. ik was wel nieuwsgierig. Een goede reputatie zou hij hier zeker niet hebben. Anders zou de man net neit zo reageren. Ik ging weer achter mijn buro zitten en glimlachte bij Louis's woorden. "Dat is aardig. Dank je. " zei ik voor ik rustig met mijn vingers op het buro begon te trommelen. Drummen, dat was nog zoiets wat ik wilde leren, maar ik had nu geen geld voor drumles en al helemaal niet voor een drumstel. Ik luisterde naar zijn korte intruductie en aan de snelheid waarop hij sprak wist ik vrij zeker dat hij zijn hele nablijftijd had kunnen vollullen zonder problemen als hij niet was gestopt. Dat hij van Shakespeare verraste me een beetje, maar toch ook weer niet, want dat had ik net wel gemerkt. Toch zag hij er zo niet uit. Een vraag kwam wel in me op. "Waarom ben je dan in hemelsnaam gaan studeren en niet meegedaan aan een scouting voor een voetbalclub of een zangwedstrijd? Ik weet wel wat ik had gekozen als ik geen podiumangst had gehad." zei ik. Weer gaf ik wat van mijn zwaktes toe, maar eigenlijk gaf ik daar weinig om. Ik wilde ook graag weten wat er in hemelsnaam in het hoofd van deze jongen omging. Podiumangst of verlegenheid had hij zeker weten geen last van. Ik zou echt van mijn stoel vallen van verbazing als dat zo was, want dat kon ik me niet voorstellen. Wat ik namelijk nu al het beste van deze jongen wist was dat hij een theatrale drama-queen was en alles deed voor aandacht. Ik blies weer een opstandig plukje voor mijn bril vandaan en keek door diezelfde bril naar Louis. Zo was hij omlijst als een waar meesterwerk, wat hij zeker was. Nu pas zong helemaal alles in wat hij had gezegt. Blijkbaar waren zijn ouders geschijden en woonde zijn moeder een flink endje van hier. Ook was hij lang niet zo jong als ik me had voorgestelt. Velen in zijn jaar waren net 20, terwijl hij al 22 was. Nee, zo mocht ik niet denken, want ik bleef zijn leraar en die gedachten bleven extreem fout. Ik zou hem lesgeven en meer niet, hoe aanlokkelijk dat meer ook was.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ons gesprek werd al snel onderbroken door een klop op de deur, maar dit zorgde uiteindelijk wel voor ons nieuwe onderwerp: de reden waarom ik zo'n geweldige reputatie had hier zo. Ik had nog een opmerking willen maken over zijn kittens, maar hield mijn mond, omdat het er anders zo verkeerd uit zou komen, dat het zelfs voor mij erg was. Dat was ook de reden dat ik rustig doorging op het andere onderwerp over mijn reputatie. 'Ik kan ook best wel lief zijn. Maar graag gedaan,' zei ik voor mijn ogen naar zijn vingers gleden, om vervolgens weer terug te glijden naar zijn ogen. Ik wist niet waarom, maar op een of andere manier vond ik het niet erg om hier te zitten en het een en ander over me los te laten, iets wat hij ook over zichzelf deed. Misschien was het toch niet zo'n slechte keuze om toch mijn neus hier te laten zien. Na mijn woorden, die ik ondertussen over mijn lippen liet rollen, kwam een vraag die ik ergens al aan had zien komen. Een vraag die me mijn schouders op liet halen, om vervolgens heel even op mijn lip te bijten. 'Ik denk toch dat ik aan die opzichten aan mezelf twijfel, omdat er zoveel mensen om me heen zijn, die al zoveel beter zijn. Daarbij weet je ondertussen zelf wel wie ik ben, maar ook omdat ik iets wil hebben om op terug te vallen en het voorbeeld zijn voor mijn zusjes,' verliet mijn mond met een zachte zucht, wetende dat ik teveel van mijn zwaktes toegaf op dit moment. Al kreeg ik er wel iets voor terug wat me wel weer liet inzien dat het minder erg was. Daarbij was het misschien ook een keer wat minder erg om eens op deze manier met iemand te praten, want dat kwam toch niet heel vaak voor. 'Ons snotjong heeft trouwens wel wat toe te voegen, want hij had nog iets verdiend, omdat hij vooraan zat,' zei ik onschuldig, wetende dat we het toch hadden over iets van onszelf. Ik zou Louis ook niet zijn als er toch niet ergens nog een verkeerde opmerking bijzat, ondanks ik hoopte dat het niet gelijk de sfeer weer om zou gooien. Ik zou namelijk liegen als ik zei dat ik me op dit moment niet op mijn gemak voelde, de jongen mijn aandacht niet had getrokken, want misschien toch verschrikkelijk fout was. 'Was er nog iets wat je wilde weten? Anders ga ik jou weer wat vragen terugwerpen,' zie ik onschuldig, wetende dat ik nog wel wat vragen had.En anders was er ook nog wel een optie om door te schakelen naar iets anders.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ross Lennox
Ik luisterde in stilte naar Louis zijn uitleg. "Ik vind het echt heel knap dat je toch je ambities op een lager pitje zet om ondanks je gedag een goed voorbeeld voor je zusjes te zijn." zei ik oprecht. Hij kon het wel halen, vast wel. Als je soms hoorde wat er nu op de radio was en hoe sommige voetballers op tv speelden, dan speelde hij een stuk beter op het veldje onder het raam net. Ik zag zijn blik weer onschuldig worden van wat onzeker, wat me had verbaast, maar dit betekende niets goeds. Onschuldig was hij namelijk echt niet. Daar was ik nu ook wel achter. Bij zijn woorden wist ik het zeker. Die hield me aan mijn woorden van net, die ik neit echt serieus had bedoelt, maar goed. Dit kon erg fout aflopen, te fout, en ik zou het ook eigenlijk niet moeten doen, daarom besloot ik het met de volgende woorden maar uit te stellen: "En hoe weet ik dan dat je niet direct achterin gaat zitten, of zelfs wegloopt? Die blijft dus liggen tot aan het einde van het nablijven." zei ik voor hij vrolijk verder brabbelde. Volgens mij zat er echt geen stop op deze jongen, maar erg vond ik het niet. 30 kalme schaapjes was ook niets aan. Bij zijn geratel schudde ik mijn hoofd. "Nu even neit nee, misschien zo wel weer." zei ik terwijl ik mijn spulletjes wat beter opruimde en toen maar gewoon bleef zitten. Mijn lessen voor morgen had ik voorbereid, mijn spulletjes waren opgeruimt en alleen het raam stond open, maar dat was wel lekker met dit weer. Ik rekte me even uit en wachtte toen af tot de jongen vragen zou gaan stellen. Het kon vast neits goeds zijn, maar ik kon altijd nog weigeren ze te beantwoorden. Zoizo kon dat, maar als leraar toch net iets makkelijker. Lang leven mijn positie, al bracht die me nu ook wel in een spagaat, want als ik Louis bijvoorbeeld in een bar was tegen gekomen had ik hem toch wel echt een drankje gekocht en was het al snel tot zoenen gekomen. Nu kon dat niet, maar dit was ook gezellig. Misschien als ik hem ooit in de kroeg tegen zou komen, dat het alsnog kon, maar goed. Daarbij wist ik neit zeker of hij ook op jongens viel, maa rhij leek me er wel het type voor, zeker met zijn gedrag en alles. Dat kon niet compleet hetero zijn. Nu werd ik vaak als hetero jongen aangezien, maar bij hem was het vrij duidelijk dat hij dat toch echt niet was. En als hij nog niet uit de kast was gekomen, dan alsnog. Erg vond ik het niet, maar het maakte alles eigenlijk nog veel lastiger, omdat ik nog meer op mijn strepen moest letten.

[ bericht aangepast op 2 april 2014 - 16:30 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlison
Ik knikte met een klein glimlachje bij de woorden van Ross. 'Ach, als je alleen word opgevoed door je moeder en je de oudste, tevens de enige jongen, bent, dan voel je -je toch als een tweede vader,' mompelde ik zachtjes, om de rest maar achterwegen te laten. Daarbij was ik van sommige dingen ook nog steeds niet overtuigd, zou dat nooit worden ook. Daarbij zag ik voetbal ook alleen als iets voor in mijn vrije tijd, wat leuk was op een grasveld met een paar vrienden, maar dat was ook alles. Maar om niet veel verder uit te wijden over het onderwerp, haalde ik zijn eerdere belofte er weer bij, die ik eigenlijk ook wel zag zitten. Voor hem mocht het niet serieus zijn, maar voor mij was dat het wel, zeker nu ik wist dat Ross zich aan zijn belofte hield. Ik was dan ook benieuwd of hij zich aan deze zou houden, al zei mijn vermoeden van wel, ook al kon het nog zo verkeerd aflopen. We bleven leraar-leerling, ook al scheelde we maar drie jaar en was deze belofte ergens anders makkelijker gemaakt. 'Ik blijf toch wel hier zitten, want heb het eigenlijk prima naar mijn zin en je bevalt me dan ook wel,' zei ik naar waarheid. 'Deze keer zou het dan aankomen op vertrouwen, al mag het na de les ook wel hoor,' zei ik vrolijk, om daarna weer gelijk door te praten over iets anders. Iets waar ik heel goed in was, net als vragen stellen waar ik al snel was aanbeland. Al rolde 'Ik had wel wat meer verwacht,' eerst over mijn lippen en keerde de stilte heel even terug, om een vraag te verzinnen. De vragen die ik wilde stellen, waren namelijk niet echt geschikte vragen en wist dat hij deze sowieso al zou weigeren. 'Hoe ben je er in hemelsnaam opgekomen om leraar te worden?' vroeg ik daarom maar als eerste, wetende dat het nog een vraag op safe was, omdat deze voor de hand lag. 'En waarom wel podiumvrees, maar geen angst om voor verschillende klassen te staan? Want jochies als ik zouden toch veel erger zijn, als mensen die je willen helpen, al zou ik dat op dit moment ook wel willen hoor,' zei ik met een glimlach terwijl ik mijn hoofd wat schuin hield.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Javadd Malik.

Een grinnik ontsnapt uit zijn mond en hij kijkt me licht verbaasd aan. "Oké," zegt hij dan schouderophalend. Hij kijkt even om zich heen en trekt daarna zijn shirt uit, om deze op de grond te gooien. "Kom je nog?" vraagt hij met een grijns en loopt naar de baskets.
      Mijn grijns word nog breder en ik lik verlekkerd over mijn lippen, terwijl mijn ogen hem volgen en alle samentrekkingen van spieren. Zijn spierbundels zijn niet niks en hij heeft bovenal een heerlijke sixpack, ook zien zijn armen eruit alsof ze wel wat kunnen dragen, dat ik mijn nagels er heerlijk ik kan zetten. Zo, hé, hij is lekker. Damn. Iets tegen mijn zin volg ik hem. De leraar mag dan wel leuk zijn, maar dat betekend niet dat zijn lessen dat zijn. Bij hem aangekomen buig ik me iets naar hem toe. "Ik weet nog een aantal bewegingen die je me kan leren," fluister ik in zijn oor. Dan sla ik de basketbal uit zijn handen en gooi deze door het net. "Goal!" grijns ik ondeugend. "En, wat win ik bij dezen?" Triomfantelijk kijk ik hem aan. Hopelijk doet hij niet al te moeilijk, ik hou wel van een uidaging, maar ik sta al even droog en ben nu wel heel hard toe aan, grof gezegd, seks.

Reality's overrated.

Ross Lennox
Ik grinnikte bij zijn woorden en schudde toen toch in ongeloof mijn hoofd bij zijn woorden. "Hierna dan." mompelde ik in de hoop dat hij het zou vergeten, al verwachtte ik van niet. Ik zou me aan mijn beloftes houden, maar ik voelde me er gewoon erg dubbel bij. Aan de ene kant zou ik niets liever doen, maar aan de andere kant was het ondanks ons geringe leeftijdsverschil extreem fout. Ik bleef een leraar en hij een leerling en ik wilde graag mijn baan, die ik net voor een dag bezette, houden. Gelukkig hield hij er over op en begon over iets anders te jeppen. Daar was ik hem nog wel dankbaar voor, zodat het niet ongemakkelijk was. Ik haalde mijn schouders op bij zijn woorden en keek schuldbewust neer. "Sorry, misschien zo nog. We hebben tijd zat." zei ik voor ik weer naar de jongen keek die een licht bedenkelijk gezicht op had staan, wat ook al weer zo sexy was. Toen er eenmaal een vraag kwam vond ik hem wel heel veilig. De anderen zouden vast ook wel komen had ik zo een voorgevoel. Ik grinnikte bij zijn laatste bijvoeging en keek hem recht aan. "Jou hulp zal me denk ik alleen diep in de problemen krijgen, Louis, maar toch bedankt." zei ik voor ik even nadacht. "Ik ben leraar geworden omdat ik graag mensen wat wilde leren en mijn enthousiasme wilde overdragen. Ik weet dat het misschien raar is met mijn podiumvrees, en geloof me, ik vind dit ook nog best eng, maar jullie zullen me ten minste niet totaal voor paal zetten als ik hard mijn best doe en een keer mijn foutje maak. Ik zal waarschijnlijk worden afgestraft, maar niet finaal en daar ben ik zo bang voor met muziek of schrijven. Iedereen heeft een mening en durft die ook hardop en erg bot uit te spreken, terwijl ik het bij jullie alleen achter mijn rug om krijg en nog redelijk subtiel." zei ik. Nu gaf ik echt een stukje van mijn ziel bloot en ik hoopte gewoon heel erg dat hij hier geen misbruik van ging maken, al geloofde ik dat op dit moment niet. Ik kon het altijd fout hebben, maar dan had ik altijd de macht nog om zijn jaar een hel te maken. Niet dat ik dat zou doen, maar toch. Dat zou altijd nog kunnen.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Zayn zijn grijns werd nog breder, en hij likte over zijn lippen. Ik kreeg weer een lichte grijns op mijn gezicht, en wachtte tot Zayn zou komen. Volgens mij nog steeds tegen zijn zin volgde hij me. Bij mij aangekomen boog hij zich iets naar me toe. "Ik weet nog een aantal bewegingen die je me kan leren," fluisterde hij in mijn oor, en ik fronste even. 'Oh ja? Geef eens een voorbeeld.' fluisterde ik terug met een nu iets bredere grijns. Daarna sloeg hij de basketbal uit mijn handen, en gooide deze door het net. "Goal!" grijnsde hij ondeugend. "En, wat win ik bij dezen?" vroeg hij en keek me triomfantelijk aan. Ik keek hem aan, en haalde mijn schouders op. 'Zeg jij maar.' zei ik. Eigenlijk heb ik zo mijn vermoeden wat zijn prijs is, niet dat ik dat erg vind, maar eigenlijk gaat het tegen mijn principes in. Ik sloeg de basketbal weer uit zijn handen, en nu maakte ik mijn goal. 'Goal, wat krijg ik nu?' vroeg ik met een lichtelijk uitdagende blik. Niet alleen hij kam het zo spelen, ook ik kan het zo spelen.

How far is far