[Speeltopic] Harry Potter and the Order of the Phoenix || RPG || OO4 - Speeltopics

"We accept the love we think we deserve."

LyraPhoenix schreef:
(Moet met lucka wat gaan schrijven. )

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Obliviate7 schreef:
(...)

als je dood gaat, vermoord George je

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ik ben weer eens lang niet online geweest:$
IS er wat gebeurt?
Ik moet eigenlijk een recensie schrijven voor Nederlands maar daar heb ik dus echt geen zin in

Spoiler alert: you will save yourself

kijk maar op pagina 17 en 19 voor George zijn post, en ook die van Ginny

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Fred Weasley

‘Wil je nou echt duelleren, voor zoiets doms?’ Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij doet alsof het niks is, hoewel ik het best wel iets ergs vind. Hij is haar broer. Hij loopt naar me toe en zijn stok prikt in mijn borstkas.
‘Die kus was denk ik gewoon een misverstand. Ze was verdrietig door jou, en ik probeerde haar te troosten, en het ging plotseling, denk ik.’ Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil geen ruzie met mijn tweelingbroer, ik kan niet zonder hem. Maar ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij.
‘En van daarnet, toen je me een kleuter noemde en woedend op me was..’ Hij zucht. Ron komt aangelopen maar ik besteed geen aandacht aan hem. ‘Omdat we tweelingbroers zijn hoef ik niet perse precies op jouw te lijken, dus maakt het jou ook geen barst uit of ik me als een kleuter gedraag of niet. En aan de andere kant weet je niet eens wat ik allemaal heb gezien en gevoeld, toen je met Holly ervandoor ging.’ Hij prikt harder in mijn borstkas en ik weet niet of het zijn stok is of mijn hart die pijn doet.
‘En jij gedraagt je juist als een kleuter, niet ik.’ Ik schud mijn hoofd. Waarom zou ik een kleuter zijn? Ik snap hem niet.
‘Dus maakt het jou ook geen uit als ik met Ginny had gekust – of andersom – en jij was diegene die Ginny dood liet schrikken, dus is er geen reden nodig dat je je zorgen moet maken voor haar.’ Ik begin te twijfelen of ik het aan hem wil vertellen. Ik tril van top tot teen terwijl de stem constant aan het schreeuwen is welke spreuken ik op hem af moet vuren. Sommigen ken ik niet eens, anderen wil ik niet gebruiken. Opeens lijkt mijn lichaam niet meer te werken. Het is alsof al mijn spieren ineenkrimpen bij het geschreeuw. Steeds maar weer en opnieuw. Ik sla mijn handen over mijn oren maar het gaat niet weg.
'Laat me alleen. Alsjeblieft!' schreeuw ik hard. Mijn hoofd begint hard te bonken en de paniek slaat toe. De stem begint echter enkel harder te schreeuwen en ik heb geen zicht meer op de werkelijkheid. Alles is pijn en donker. Anders kan ik het niet beschrijven.
'Laat het stoppen.' Dit keer fluister ik bijna. Ik weet niet eens of ik het wel echt zei en of het iemand uit zou maken. George haat me. Een helft van mij haat me. Ik kan me niet voorstellen dat ik hem haat. Hoewel ik het echt niet met hem eens ben, kan ik hem niet haten. Hij is een deel van mij en dat blijft hij ook altijd.

Ron Weasley

Ik word compleet genegeerd maar dat is niet erg. Wat is te horen krijg is echter een ander verhaal.
‘Alsjeblieft stop. Het is mijn schuld, ik heb hem gekust. Hou alsjeblieft op.’ Ginny. Ik snap het niet helemaal meer.
'Wat is hier nou aan de hand?' schreeuw ik bijna. Ginny loopt opeens weg en ik loop achter haar aan. Ze loopt snel waardoor ik niet bij haar kan komen. Ik wil iets zeggen maar ik weet niet wat. Ik ben verbaasd en ik weet niet wat er aan de hand is. Fred en George maken nooit ruzie. Ik heb ze nog nooit zo gezien. Ginny loopt richting de astronomietoren. Zou ze van plan zijn te springen? Meteen pak ik haar polsen vast.
'Wat ben jij van plan? Je gaat niet springen, dat laat ik je niet doen. En als je dat al van plan was moet je mij vertellen waarom en dan nog steeds laat ik je niet springen omdat je mijn zusje bent en ik van je hou.'

Spoiler alert: you will save yourself

George Weasley - 6de jaar Griffoendor - Chaser
Plotseling kwam Ginny tussen ons in. Ze leek erg in paniek te zijn. ‘Alsjeblieft stop. Het is mijn schuld, ik heb hem gekust. Hou alsjeblieft op.’ Ik zette een stap achteruit en keek haar aan.
‘Gin,’ maar voordat ik verder kon rende ze al weg, achtervolgd door Ron. Ik keerde mijn rug om naar Fred om achter de twee aan te rennen en mijn broer eindelijk weer alleen te laten, wat hij ook altijd wilde denk ik, want nu haat hij me, en dat is ook wederzijds. Ik rende een meter van hem vandaan, waarna ik absurd stopte toen ik hem hoorde schreeuwen. 'Laat me alleen. Alsjeblieft!' ik draaide me om en keek hem aan.
‘ik ga al..’ maar mijn stem klonk al onzeker, toen ik Fred zag staan. Hij leek alsof hij pijn aan het lijden was. Zijn handen waren over zijn oren en hij bleef maar dingen roepen.
‘Fred?’ fluisterde ik onzeker, zo zacht mogelijk, na mijn woedde geuit te hebben was dit niet echt op een perfecte timing gekomen. Wat moest ik doen? Ik haat hem nu, of niet? Iets in mijn lichaam klopte niet. Mijn hersenen zeiden keer op keer dat er iets mis was met hem. Ik moet het wel weten, we weten bijna alles van elkaar, zonder het de vragen.
'Laat het stoppen.' Fluisterde Fred keer op keer. Ik slikte moeizaam en rende terug naar hem. Ik duwde mijn handen op zijn schouders.
‘Fred, gaat het?’
Ik keek mijn broer aan en haalde mijn handen van zijn schouders, waarna ik probeerde zijn handen van zijn oren af te halen.
‘Fred, kijk naar me,’ siste ik.
Een deel van mijn lichaam zegt dat ik hem haat, dat ik hem hier gewoon achter moet laten, maar een ander deel van mijn lichaam smeekt om hem te helpen, om hem niet meer op deze manier te verlaten, het blijft mijn tweelingbroer en we hebben elkaar nooit verlaten. Gebeuren er dus zulke slechte dingen als we even uit elkaar zijn?
‘Fred, FRED,’ ik probeer zijn aandacht te krijgen, en langzaam word ik bang.
‘wat is er aan de hand met jou?!’



hij is gewoon bang dat Fred dood gaat, na zo een ruzie

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Fred Weasley

Ik voel twee vertrouwde handen. George. Hij haat me nog net niet zo erg dat hij me hier laat sterven van de pijn. Door al het geschreeuw komt een stem naar voren. De stem beveelt me om George weg te sturen. Ik schud mijn hoofd.
'Alsjeblieft. Ik hou het niet. Laat het stoppen.' Tranen stromen over mijn wangen. Het geschreeuw blijft maar erger worden. Ik kijk naar boven en zie enkel licht. Mensen hebben ooit tegen me gezegd dat doodgaan geen pijn doet. Dat het lijkt op in slaap vallen. Dit lijkt op geen enkele manier op in slaap vallen. Dit is meer een marteling en de dood is de uitgang. Als ik doodga voel ik het niet meer. Maar waarom zou ik dood gaana. Er is geen rede voor. Mijn handen grijpen in het gras, zo hard als ik kan. De pijn begint zich te verspreiden over mijn lichaam, maar wordt in geen geval minder erg. Ik probeer op te staan en George te waarschuwen voor mezelf, wat ik dan ook mag zijn. Ik weet het niet meer.
'Wat wil je?' schreeuw ik hard. Ik begin me tegen de pijn te verzetten. Het weg te duwen. Op de een of andere manier lukt het. De pijn gaat langzaam weg. Het doet nog steeds ongelooflijk veel pijn, maar het is niet ondraaglijk. Ik kijk George aan.
'Bedankt dat je me niet zoveel haat.' Hoewel mijn hele lichaam in vuur en vlam lijkt te staan en mijn hoofd op barsten staat, doet mijn hart het meeste pijn. 'FIjn om te weten dat je me niet dood laat gaan.'

Spoiler alert: you will save yourself

George Weasley - 6de jaar Griffoendor - Chaser
Fred leek in zoveel pijn, alsof hij gemarteld werd, van binnenuit. Wat moest ik doen? Hoe kon ik hem helpen?
‘Wat wil je?’ schreeuwde hij plotseling hard. Ik zette geschrokken een stap achteruit, maar ik merkte dat hij weer kalmeerde, toen hij het uitschreeuwde. De pijn in zijn ogen verlichtte, maar ik wist dat hij nog pijn had. Hoe? Waar had hij pijn? Wat gebeurde er met hem? Ik zag dat hij probeerde om op te staan, en hielp hem overeind.
‘Fred?’
'-Bedankt dat je me niet zoveel haat.’ Ik keek hem aan en schudde langzaam mijn hoofd. Hoe kon ik hem in Merlijns naam haten, terwijl hij hierzo met de dood aan het vechten was? 'Fijn om te weten dat je me niet dood laat gaan.' ik schudde nog harder mijn hoofd en trok Fred in een knuffel, en negeerde de stemmetje in me hoofd dat zei dat ik hem eigenlijk haatte, en dat dit niets zou gaan veranderen, wat eigenlijk ook waar was, maar nu even niet.
‘ben je gek?’ fluisterde ik.
‘ik zou je echt niet dood laten gaan, noch achter laten.’
Ik liet hem los en keek hem aan, nog steeds mijn handen op zijn schouder die nu wel heel kwetsbaar leek.
‘je bent mijn broer, we kunnen soms wel ruzies hebben, dit was zelfs onze eerste, maar ik ben niet zo gek dat ik je dood zou laten gaan.’ ik stop even en de bezorgde George vloog mijn hart uit.
‘wat was er gebeurd met jou? Wat is er aan de hand?’

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Ginny Weasley

Ik voelde twee handen mijn polsen omklemmen en met angst voor het ergste keek ik omhoog regelrecht in Rons ogen.
'Wat ben jij van plan? Je gaat niet springen, dat laat ik je niet doen. En als je dat al van plan was moet je mij vertellen waarom en dan nog steeds laat ik je niet springen omdat je mijn zusje bent en ik van je hou.'
Een akelige lach ontsnapte over mijn lippen terwijl ik hem aankeek. Dacht hij echt dat ik hem nog geloofde? Hij wilde gewoon geen problemen met ma of iets op zijn geweten hebben. Ik was alles en iedereen spoeg zat.
‘Je hóúd van míj? Komop Ron dat is iets waar ik niet in trap. Al die jaren hebben jullie niet naar me op of om gekeken en Fred heeft zojuist de waarheid gezegd. Hij was de enige die durfde te vertellen dat ik op moest lazeren. Dat ik jullie alleen maar in de weg stond.’
Er gleden geen tranen over mijn gezicht terwijl ik deze woorden vertelden. Mijn tranen waren op en alles moest voorbij zijn. Fred had gelijk ik sta alleen maar in de weg en ik verpeste alles. Ik wist altijd dat het probleem bij mij lag dat me broers me niet mochten- waarom zouden ze me anders altijd buiten sluiten?
Met woeste halen probeerde ik me los te trekken uit Rons greep maar hij was te sterk wat mij angst van binnenuit op boezemde. Vilijn was ook te sterk. Toen ik naar beneden was gegaan in de Geheime kamer speelde hij eerst nog met mij voordat hij me dood wilde laten gaan. Dat moment was erg geweest maar de woorden van Fred vanavond kwamen harder aan.

Drama in paradise ('x

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Fred Weasley

‘Ben je gek?’ fluistert hij. Op de een of andere manier moet ik grinniken.
'Dat is inderdaad een goede vraag.'
‘Ik zou je echt niet dood laten gaan, noch achter laten.’ Hij laat me los en kijkt me aan. Ik probeer de pijn te verdringen en niet te laten zien, maar soms lukt het gewoon niet.
‘Je bent mijn broer, we kunnen soms wel ruzies hebben, dit was zelfs onze eerste, maar ik ben niet zo gek dat ik je dood zou laten gaan. Wat was er gebeurd met jou? Wat is er aan de hand?’ Ik zucht en kijk hem niet aan.
'Het begon net, in de ziekenzaal. Een stem bedreigde me en gaf me de opdracht om het uit te maken met Holly. I-ik was in de war.' Even ben ik stil. 'Toen ik weer terug kwam voelde ik woede tegenover Ginny en jou. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, George. Ik ben bang,' geef ik eerlijk toe.

Ron Weasley

‘Je hóúd van míj? Komop Ron dat is iets waar ik niet in trap. Al die jaren hebben jullie niet naar me op of om gekeken en Fred heeft zojuist de waarheid gezegd. Hij was de enige die durfde te vertellen dat ik op moest lazeren. Dat ik jullie alleen maar in de weg stond.’ Mijn greep wordt alleen maar nog steviger.
'Hoe denk je dat ik me voel? Mama wou altijd al een dochter, daarin ben jij speciaal. Ik ben gewoon de jongste van zes broers, ik ben nergens de beste in en dan is mijn beste vriend ook nog eens wereldberoemd. Ik ben niemand.' Even ben ik stil. 'Wat was er nou met Fred en George aan de hand?' vraag ik.

Spoiler alert: you will save yourself

George Weasley - 6de jaar Griffoendor - Chaser
Hij deed moeite om me niet aan te kijken, en begon te praten.
'Het begon net, in de ziekenzaal. Een stem bedreigde me en gaf me de opdracht om het uit te maken met Holly. I-ik was in de war. Toen ik weer terug kwam voelde ik woede tegenover Ginny en jou. Ik weet niet wat er met me aan de hand is, George. Ik ben bang,' aandachtig luisterde ik naar wat hij zei. Wilde hij dat niet naar me vertellen? Ik beet op mijn lippen en sloeg een arm om hem heen.
‘je hoeft niet bang te zijn, nu weten we tenminste wat er aan de hand was met jou, en kan ik er rekening mee houden..’ ik stop even en haalde mijn arm weer weg, en probeerde zijn blik op te vangen.
‘stemmen horen is nooit goed in de toverwereld, wat voor stem het maar is. Maar ze kunnen je niets aandoen, ze willen je gewoon gek maken, en bang.’
Ik keek even terug om te zien of ik Ron en Ginny nog zag, maar helaas.
‘zullen we anders terug gaan naar Holly? Of misschien kan Madama Plijster je helpen. Vanaf nu verlaat ik je niet meer, natuurlijk wel als je even privacy wilt..’

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Ginny Weasley

'Hoe denk je dat ik me voel? Mama wou altijd al een dochter, daarin ben jij speciaal. Ik ben gewoon de jongste van zes broers, ik ben nergens de beste in en dan is mijn beste vriend ook nog eens wereldberoemd. Ik ben niemand.' Hij zweeg en even dacht ik na over zijn woorden en een schuldgevoel maakte zich meester van mij. Ron had het ook niet makkelijk maar Fred en George deden anders naar hem dan naar mij. Fred haatte mij letterlijk dat wist ik zeker. Anders had hij die woorden niet gesproken zoals hij daarnet deed maar ondanks alles kon ik het hem niet kwalijk nemen. Ik was gewoon een mislukkeling. Dat vond Vilijn ook. Ook al was Vilijn door Harry Potter vermoord; de jongen die bleef leven , school Vilijn nog steeds in mijn hoofd en ik wist dat hij daar nooit weg zou gaan.
'Wat was er nou met Fred en George aan de hand?' Ongelovig keek ik Ron aan. Ik ging hem zeker vertellen dat ik George gezoend heb. De jongen die op Holly is of dacht dat hij was- mijn broer. Iemand die als hij me niet haatte me nu zeker haatte.
Waarschijnlijk als ik Ron erachter kwam zou ma het toch binnen de kortste keren weten en daar had ik totaal geen zin in. Dan kon ik weer de woorden van Fred herhaalt krijgen maar ondanks alles deden mij die minder dan die van Fred. Ma was zo vaak boos maar Fred niet. Fred die kon zich zelf niet eens inhouden toen hij me zag. Hij haat mij in het diepst van zijn hart en ik zal hem verlossen van het monster waar hij mee opgevoed is. Het monster dat zo dom was om te geloven dat iemand haar interessant kon vinden ook al was het maar een dagboek. Het dagboek had meer voor mij betekend dan iemand anders. Niemand toonde interesse in mij en nu begreep ik het maar toen was ik zo naïef dat het niet aan mij lag. Nee, ik zou er een eind aan maken. Ik zou iedereen blij maken zoals Vilijn zei en Fred bevestigde.
‘Vraag dat maar aan henzelf. Laat me los, Ron. Je doet me pijn.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

Ik knipperde met mijn ogen terwijl ik overeind probeerde te komen wat mislukte door de hoofdpijn. Het leek wel alsof er een monster in mijn hoofd vastgehouden werd die eruit wilde. Ik zuchtte en probeerde voor me te halen wat er allemaal gebeurd was. Het enige wat ik wist is dat het donker was.
Ik zuchtte en met mijn hand wreef ik over mijn hoofd waar ik verband voelde wat mijn hand even liet stoppen. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Met moeite ging ik overeind zitten in bed terwijl ik mij stevig vastgreep aan de reling. Ik durfde echter nog niet mijn hoofd te bewegen maar ik kon wel zien dat ik in het ziekenhuis lag.
Ik keek naast mij en meteen leek mijn hart in mijn keel te kloppen bij het aanblik; Ralf lag naast mij in het ziekenhuis bed. Meteen kwamen de herinneringen terug. Ralf die verdwenen in het bos leekte zijn- Ralf die zelfmoord pleegde. Ik die wilde zelfmoord plegen. Resoluut stond ik naast mijn bed wat mijn hoofd liet duizelen en automatisch viel ik met een bonk op de grond. Wat was ik blij dat er nu niemand op de zaal lag behalve ik en Ralf- of ik alleen. Laat hem alsjeblieft niet dood zijn.
Traag krabbelde ik overeind waarna ik snel naar Ralf liep die zijn ogen nog gesloten had. Hij zag er vredig uit in tegenstelling tot normaal. Ik voelde tranen achter mijn ogen steken maar ik weigerde ze te laten vallen.
Ralf was mijn beste vriend en ik was hem kwijt. Hij was de gene geweest waar ik af en toe de depressieve Campbell kon laten zien in plaats van de eeuwige opgewekte grappenmaker.
Ik wilde hem niet dood hebben. Waarom kon ik hem nou niet terug zoenen, waarschijnlijk omdat ik niks voor jongens voelde. Ik schrok en waarschijnlijk schrok hij ook en ik heb hem laten vallen. Het is mijn schuld dat hij nu dood is of zo ernstig toegetakeld.
Ik beet op mijn lip terwijl ik naar naar Ralf bleef kijken. ‘Word alsjeblieft wakker. Ik kan niet zonder je.’

[ bericht aangepast op 14 april 2014 - 23:27 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ralf Auron - 4th year Hufflepuff – audition voor seeker
Een zwart gat, dat was alles wat ik zag. Vreemde beelden vlogen door het gat door en verdwenen in de diepte van de duisternis. Hoe meer beelden er verdwenen voor mijn neus, hoe dommer ik me begon te voelen, en hoe pijnlijker mijn voorhoofd begon te branden, en hoe harder het gepiep in mijn oren drongen, tot ik zelf in het gat werd opgeslokt, en niets meer hoorde.

Een vreemde echo drong mijn oren binnen en ik kneep mijn ogen nog strakker dicht, ondanks het vreselijk pijn deed.
‘Word alsjeblieft wakker. Ik kan niet zonder je.’
Het begon van zacht, en werd steeds harder en harder.
‘Word alsjeblieft wakker. Ik kan niet zonder je.’
Een afschuwelijke herinnering vloog voor mijn ogen waarin ik me voelde vallen van een hoogte, en mijn ogen vlogen open en ik liet onbewust een kreet. Mijn vuisten vlogen naar mijn gezicht en met mijn ene hand hield ik mijn keel vast. Een onverdraaglijke pijn schoot mijn lichaam in en het leek alsof iemand mijn keel dichtkneep waardoor ik niet kon ademhalen. Mijn schouders voelde verlamd aan en mijn benen deden al pijn bij de kleinste beweging. Ik probeerde adem te halen, maar mijn heupen leken wel zo kwetsbaar te breken bij elke keer dat ik ademhaalde. Wat gebeurde er met mij? Wat is er aan de hand? Witte sterretjes vlogen voor mijn ogen waardoor ik niet zo goed kon zien. Was ik blind? Maar ik kon net een gestalte voor mijn ogen zien. Met mijn vuisten wreef ik over mijn ogen en begon met bloed en speeksel te kuchen, waarna alles wat helderder werd voor mijn ogen, maar het gepiep hoorde ik nog luid en duidelijk in mijn oren. Ben ik dan Doof? Wat meer pijn deed was mijn grote schrik toen ik een jongen naast me zag, tot ik me realiseerde dat ik in een comfortabele, witte bed lag. Ben ik dood en is.. dit de hemel? Misschien verklaart dat alles. En op dat moment realiseerde ik me weer dat er een jongen naast mij stond. Happend naar adem, wat overduidelijk zo veel pijn deed als de dood, rolde ik opzei, niet vermoedend dat ik in een smalle bed lag waardoor ik op de grond pleurde wat hoogstwaarschijnlijk de klap legde voor een succesvolle interne bloeding. Ik kon niet opstaan en bleef zo liggen, terwijl het zweet mijn voorhoofd uitbarstte.
‘w-w-waar ben i-k?’ ik probeerde op te staan, maar alles wat ik kon doen was mijn arm omhoog gooien voor hulp.
‘wat is d-d.. wie ben..’ absurd stopte ik en voelde met mijn ene andere hand aan mijn gezicht, mijn haren, neus, tot ik het niet meer wist.
‘wie ben ik?’ fluisterde ik, kokhalzend van de pijn.


[tum tum tuuuuuuum]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Haha ja als je Campbell ziet ben je indd in de hemel ! Maar ik ga morgen vrodg reageren want me moeder stoort zich aan mijn licht en mij mn kat geeft kopjes aan de mobiel... ohja en ik heb morgenvroeg stagegesprek op school dus ik was ff voor twee daagjes home sweet home (xk


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

When I taste Tequila, Baby, I still see ya