Ralf Auron - 4th year Hufflepuff – audition voor seeker
Langzaam maar zeker liet ik mijn hand los van de pilaar waardoor ik nog alleen met mijn twee voeten op een klein stukje grond stond. Nog een halve stap, en dan val ik naar beneden. Ik sloot mijn ogen, en nam even diep adem. Iedereen zou gaan denken dat ik dit voor niets had gedaan. Maar ze snappen me niet. Ik heb afschuwelijke ouders die niets om me geven, ik ben een weerwolf die iedere nacht wel iemand pijn doet, en ook mezelf. Ik ben een vreselijke vriend voor Lucka, om niet te komen op dagen voor hem en Bryan te vermorzelen.. altijd werd ik al getreiterd, geslagen en gepest. En het ergste is nog dat ik mijn aller beste vriend, die alles om me gaf om mij in veiligheid te redden, gekust. Wat moet ik nog doen als mijn enige hoop weg gezogen is? Het voelde aan alsof er een kudde dementoren om me heen stonden. Ik liet mijn ene been bungelen in de lucht, en zette me schrap om mijn andere been er ook van af te zetten, tot ik een stem achter me hoorde. Geschrokken zette ik mijn been weer terug en hield ik me weer vast aan de pilaar. Ik draaide me om, en op een gegeven moment staarde ik in Campbell zijn ogen. Ik schudde even met mijn hoofd, maar zei niets.
'Ralf het spijt me, ga alsjeblieft weg daar.' Hij deed een aantal stappen naar mijn richting
‘Campbell, nee,’ siste ik zachtjes. Het leek alsof ik voor de eerste keer Camp zijn hele naam had genoemd. Maar deze keer kwam het heel anders uit mijn mond.
'Het was nooit mijn bedoeling... mijn bedoeling om je pijn te doen. Wil je alsjeblieft erover praten dan een draste loze beslissing te nemen?' en hij zette nog een stap. Nog een stap, en hij greep me. Ik liet een trillende zucht. Mijn hart bonkte afschuwelijk pijnlijk tegen mijn voorhoofd aan, die nu al onder het zweet en al zat. Ik slik even, en begon met een trillende stem te praten.
‘j-je was een goede vriend, C-Campbell. Ik heb het alleen verprutst.’ Ik begon te klappertanden door de koude weer, en aangezien ik hier stond met mijn dunne, goedkope gewaad. Mijn handen grabbelden naar mijn zakken toe en ik haalde mijn stok tevoorschijn, die ik ergens verderop op het grond gooide.
‘ik ben het zat,’ zei ik erbij.
Ik draaide me om en keek naar beneden terwijl ik wat woester door praatte.
‘ouders, pesterts, volle maan, probleem met Lucka.. jij..’ telde ik haastig achter elkaar.
‘ik b-ben het gewoon zat. En deze keer heb ik je hulp niet nodig, het spijt me..’
Ik zuchtte even, en keek terug naar Campbell die achter me stond. Ondanks alles, begon ik te grinniken, op een nerveuse manier, en wees naar zijn zij.
‘en denk maar niet dat ik je gewonde zij niet in de gaten had, doe er iets aan als ik weg ben.’
Ik slik even, en keek terug.
‘het spijt me,’
Ik draaide me om, deed mijn ogen strak dicht, en voordat Camp iets kon doen, liet ik mezelf van de rand van de toren af glijden. Het wind raasde door mijn haren en ik wist dat ik zo meteen te pletter viel. Sensatie en adrenaline raasde door mijn lichaam waardoor ik hoogstwaarschijnlijke nu en dan een hartaanval kan krijgen. En voordat ik de grond raakte, voelde ik iets keihards tegen mijn achterhoofd aan waardoor ik wel een kreet moest laten horen, en werd alles voor mijn ogen zwart.
Ik zag hoe ik op mijn 6de leeftijd met mijn broer van 14 door het bos liepen, en ik zag hoe hij vermoord werd door de wolf, en ik gebeten werd door hetzelfde wolf. Ik zag hoe mijn ouders me beschuldigden van alles, en me begonnen te slaan in het ziekenhuis, eenmaal toen de doctoren weg waren. Ik zag hoe ik mijn jongere broertje beet, toen ik 10 jaar was, en dat mijn ouders me aanvielen met een keukenmes, en zeiden dat ik de opvolger van Voldemort was. Ik zag hoe ik getreiterd, en gepest werd op weg naar mijn eerste jaar op Zweinstein, en ik zag hoe een kleine jongetje genaamd Lucka, zelf moord probeerde te plegen, en ik redde hem. Ik zag hoe ik daarna zelf aan de rand van de astronomie toren stond, en een jongen met donkerblond haar me stopte, genaamd Campbell. Ik zag hoe ik door het verboden bos rende als een weerwolf, en Camp als een hert, en ik zag hoe hij werd aangevallen door een groep wolven, alleen maar door mij. Ik zag hoe ik Campbell kuste op zijn lippen, en ik zag hoe ik van de toren af sprong. En nu, zie ik niets meer.
[793 woorden, BOEHJAAAAAA x’D]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••
