RPG - Het instituut voor Bijzondere gevallen - 8 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Het dorpje

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 17:30 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Ah, daar is hij al,’ glimlachte Erich toen hij Rodey zag.
Hij keek even geringschattend naar de bosduivel. Zou hij iets voor Venomis voelen?
Hij hoopte het. Het leek hem hilarisch om te zien hoe ze elkaar kapot maakten, want hij geloofde niet dat Venomis meer van iemand anders kon houden dan van haarzelf.
‘Je bent weer terug in ’t land?’ vroeg hij geïnteresseerd.

-
Michelle knikt even. Ze had geen idee wat ze daarover moest zeggen.
'Wil je niet even met Emily dansen?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik ga straks wel naar Emily toe,' glimlachte Masrl. 'Ze danst nu met haar vriendinnen en ik gun haar die tijd ook.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Oké, maar ik - ik vind het niet fijn om de hele tijd met de man van iemand anders te dansen.' Ze liet hem los. 'Dus - dus ik ga even wat drinken.'

Every villain is a hero in his own mind.

Hij glimlachte en knikte begrijpelijk. Hij groette haar en wachtte even tot ze haar drankje had gepakt, voordat hij zelf ook een drankje ging halen. Hij moest misschien straks toch even met Emily gaan dansen, omdat het anders vragen zou oproepen en daar had hij niet zoveel behoefte aan. Het leven als 'Baiel' viel hem vies tegen en de aantrekkingskracht die Emily zo op hem had uitgeoefend, begon langzaam maar zeker te verdwijnen.
Zijn oog viel op een ander meisje, die hij nog nooit gezien had. Ze stond te praten met de waternimf. Haar golvende, bruine haren vielen oer haar schouders en als ze lachte, kreeg ze kuiltjes in haar wangen. Aan haar vleugels te zien moest ze een elf of een fee zijn, al dacht hij een elfje, omdat die een lieflijker uiterlijk hadden dan een fee. Pas toen hij een paar meter van haar af stond, besefte hij dat hij naar haar toe was gelopen. Zijn blik schoot naar Emily en hij wist dat hij het elfje met dit uiterlijk niet zou kunnen aanspreken. Toch moest hij weten hoe haar ogen eruit zagen. Hij wilde degene zijn die haar aan het lachen maakte, zodat hij die kuiltjes van dichterbij kon bestuderen en hij wilde haar in haar ogen kijken, zodat hij de intensiteit van de blauwe kleur kon zien. Ze had andere ogen dan hij op het moment had, de overdreven lichtblauwe ogen van Baiel. Zij had sprankelende ogen, ondeugend, vriendelijk en subtiel.
Zijn blik ging naar Emily. Ook zij was mooi, maar ze viel in het niet vergeleken bij dit elfje. Hij had de neiging om direct van uiterlijk te veranderen en Baiel voorgoed te laten verdwijnen, maar iets in hem hield hem tegen dat te doen. Sympathie, medelijden met Emily. Hij was niet de Baiel die ze wilde dat hij was, maar hij was wel haar man, de vader van haar kinderen en hij wilde niet dat ze er volledig alleen voor zou komen te staan. Hij wist dat Emily daaraan kapot zou gaan en dat wilde hij niet.
Kon hij gedeeltelijk Emily's man zijn en tegelijk iemand anders? Hij had het nog nooit eerder gedaan; het was nooit nodig geweest. Hij moest er dan voor zorgen dat er altijd genoeg bladgroen in de buurt was om te transformeren tot het andere uiterlijk en hij zou veel moeten liegen en bedriegen, maar als hij weer naar het elfje keek, wist hij dat het de moeite waard was.

Ik maak het later af.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Het is maar wat je een land noemt,' antwoordde hij stijfjes.
Rodeys ogen gleden over Ariana's gelaat. Hopelijk had hij het juist en vond ze deze ontmoeting net zo onprettig als hij.

~ ~

Wyatt grijnsde. Het was fijn dat ze er was. Gek genoeg bracht ze wat rust in zijn hoofd.


~ ~

'Wat lief van haar,' vond Athiabbe en ze nam zelf ook even wat te drinken.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis liet Erich los en pakte Rodeys handen. ‘Nu wil ik met jou dansen.’
Ze zond nog even een boze blik naar Erich, die echter schamper lachte.

Every villain is a hero in his own mind.

Rodey schrok daar een beetje van. Ze had natuurlijk gewild dat hij zou komen, maar nu reageerde ze meer als Emily en dat had hij niet van haar verwacht.
Hij hield zijn gezicht uitgestreken tot ze uit Erichs zicht verdwenen waren.
'Dat was vast gezellig,' zei hij met een stalen gezicht.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Hoe kom je daar nou weer bij?' wilde Limany weten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Niet echt,' mompelde Venomis en ze liet Rodey los toen Erich bij hen vandaan was. 'Dat moest even. Een snellere manier wist ik niet om van hem af te komen,' verklaarde ze toen ze merkte dat Rodey enigszins ontdaan leek door haar gedrag.

Every villain is a hero in his own mind.

Door die opmerking was hij toch wel weer teleurgesteld, want zo graag had ze het dus ook niet gewild.
Rodey keek naar haar terwijl ze wat op de muziek bewoog en vroeg zich af of ze dat vaker had gedaan.
'Hij gelooft het toch niet. Wat je ook deed.'

~ ~

Prahi had van het feest gehoord en ook de posters gezien. Hij kon nu lezen, dus hij wist precies waar hij zijn moest. Zijn oog viel op de zeemeerminnen en balde zijn vuisten ineen. Dit moest ophouden. Hij wilde niet meer naar hen kijken en zich er rot over voelen. Hij moest helaas geduldig zijn, want nu toeslaan - met iedereen erbij - had geen zin.
Hij liep in een lang, lichtgeel gewaad met groene zomen die versierd waren met borduursels tussen de bewegende massa door, plukte ergens wat te drinken vandaan en zag tot zijn genoegen dat Michelle dat ook deed.
'Wat zie je er leuk uit vanavond,' zei hij nonchalant. Hij glimlachte maar kort naar haar en keek naar haar drinken. 'Ik hoef je dus niets meer aan te bieden, zie ik.'
Hij tikte ongevraagd zijn glas tegen het hare en nam zelf een slok.

[ bericht aangepast op 22 maart 2014 - 23:40 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Intuïtie,' antwoordde Emily. 'Ik heb daar altijd een juist gevoel bij.' In werkelijkheid had ze nog nooit zo'n soort situatie meegemaakt, maar Limany kon dat niet weten.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Dan heeft ze het volgens jou institutie dus eigenlijk niet zo gezellig met Yati?'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Nee, ze heeft het wel gezellig,' vond Emily, 'maar jij hebt het óók gezellig met hem.' Ze bekeek Limany nieuwsgierig. 'Zie je het anders wel zitten?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik zie Yati als een vriend,' vertelde Limany kalm. 'Daar zal het ook wel bij blijven.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Oh. Nou, dat vind ik jammer. Jullie zouden heel leuk zijn samen, zeker omdat jij alleen maar met halfwolven wilt gaan.' Ze grijnsde.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain