Remember my name || Fame || Speeltopic - Speeltopics

New York High, een internaat middenin, je raadt het al, New York.
Alle creatieve en gepassioneerde koppen uit de stad gaan naar deze school toe, omdat je er nou eenmaal een goede opleiding kan krijgen. De leerlingen moeten eerst auditie doen voordat ze op deze school komen, want alleen de mensen die er echt voor gaan mogen blijven.

Op deze school krijgen alle leerlingen de kans om al hun creatieve ontwikkelingen zo voort te zetten, dat ze er later wat mee kunnen doen. Maar creatieve ontwikkelingen zijn niet de enige gebeurtenissen op school: Er ontstaan ruzies, liefdes, vriendschappen, enzovoort. En natuurlijk iedereen heeft de grote stress om het gemaskerde bal, het 'open stage' evenement en sommigen misschien ook wel om hun eindexamen.

De vakken.

[ bericht aangepast op 20 maart 2014 - 7:46 ]

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Drake Edward Carter || Muziek en tekenkunst

Lily begroette de vuilblonde jongeman op een beleefde manier, waarna ze haar blik eventjes over zijn gestalte liet glijden, net zoals ze bij mij had gedaan. Ik dacht niet dat ze direct interesse voor één van ons toonde, maar dat dit een gewoonte was. Ik vond het geen vreemde gewoonte; ik bekeek verschillende meisjes ook altijd eventjes op een nauwkeurige manier. Het was geheel onschuldig, want ik was echt niet het type dat met elk meisje het bed in zou willen duiken. Natuurlijk had ik al veel 'relaties' achter de rug, maar een echte casanova zou ik mezelf nog niet willen noemen. Nét niet.
Het meisje met de bruingroene ogen begon te vertellen over haar vakantie en ik keek haar oprecht geïnteresseerd aan, ook al was haar verhaal niet erg langdradig. Ze noemde gewoon de feiten op en praatte niet door, iets wat ik eigenlijk wel kon appreciëren. Ik hield er niet zo van als meisjes alleen maar wilden praten over zichzelf.
"Ik heb eigenlijk weinig gedaan," gaf ik eerlijk toe, waarna ik eventjes grinnikend in mijn nek krabde. "Ik heb af en toe een paar schetsen gemaakt als ik me verveelde. En heel af en toe heb ik wat op de gitaar getokkeld, maar ik heb de piano met geen vinger aangeraakt." Eigenlijk was dat niet zo verstandig van mezelf, want nu moest ik weer mijn best doen om overal in te komen, maar ik had nou eenmaal lak aan de regeltjes. Dit jaar zou ik echter mijn best moeten doen, want het eindexamen kwam eraan. En ik had geen zin om naar Willows onschuldige glimlachjes te moeten kijken als ze me volgend jaar in de gangen zou tegenkomen.

Willow Georgia Carter || Zang en toneel

"Prima?" vroeg Evan met een verbaasde ondertoon, die hij overigens niet onder stoelen of banken probeerde te steken. "Je ziet er niet uit! Je hele lip bloedt."
Ik voelde de hitte naar mijn wangen stijgen en ik wist bijna zeker dat ze nu rozig van kleur waren, hoewel ik hoopte dat het door mijn make-up niet zou opvallen. Ik gebruikte over het algemeen niet veel make-up, maar wel genoeg om mijn pluspunten te accentueren. Meisjes die geen make-up droegen vond ik over het algemeen mooier, maar ikzelf vond mezelf zo bleek uitzien zonder.
Evan gaf me één van zijn hagelwitte shirts en ik keek hem eventjes ongelovig aan zodra hij het me aanreikte. "Dep het bloed hier maar mee op, voordat je blouse er nog erger aan toe gaat zijn." De bezorgde blik die zijn ogen sierde was niet te missen. En om eerlijk te zijn, voelde ik me er een beetje ongemakkelijk door. Normaal gesproken was ik niet zo snel nerveus, maar op het sociale vlak was ik nooit een uitblinker geweest. Daarin verschilden mijn broer en ik wel degelijk.
Toch pakte ik zijn shirt aan, waarna ik het na een paar seconde van twijfel tegen mijn lip drukte. Ik onderdrukte mijn zachte gesis en keek peinzend naar mijn handen zodra Evan vroeg of ik nog ergens anders pijn had, maar al snel besloot ik om mijn hoofd simpelweg te schudden. Mijn wangen konden op dit moment niet roder kleuren en daarbij wilde ik hem niet tot last zijn. Ik was heus niet ernstig gewond. Op mijn geschaafde handen en een bloedende lip na, voelde ik me prima.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Praattopic

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Aileen Norah Ciara Mirae • Acteren en zang

Het was op dat moment dat ik mij bedacht dat het hoogstwaarschijnlijk verstandiger was als ik me aansloot bij een van de groepen om mij heen, mits ik nog eindeloos lang alleen hier wilde zitten. De overige tafeltjes waren inmiddels ook al bezet, dus besloot ik maar geduldig en in kalmte te wachten totdat de avondmaaltijd zou starten, dan zouden er toch wel verscheidene leerlingen bij mij komen zitten. Naast het tafeltje van mij had een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als ik plaatsgenomen. Nieuwsgierig bekeek ik haar, ook zij was helemaal alleen. Bruin, krullend haar viel perfect over haar schouders, en van deze afstand leken haar irissen precies dezelfde kleur te hebben, wat misschien ook wel het geval was. Na enige twijfel stond ik traag op en hees mijn handtas over mijn schouder heen, wat niet bepaald goed ging, gezien het handvat niet op mijn schouder heen paste. Mijn gebroken witte koffer trok ik achter mij aan en binnen de kortste keren was ik naast het meisje neergeploft.
Ietwat verbaasd bekeek ze me, al had ik werkelijk geen idee waarom. 'Hallo, ik ben Aileen,' stelde ik mijzelf glimlachend voor. Onderzoekend blikte ze terug en antwoordde toen weifelend: 'Aurora.'

And when I leave, you will finally understand, why storms are named after people.

Mandy Henderson || 15 || Dansen & Acteren

''Matt kun je me helpen met mijn koffers?''Vroeg ik mijn 2 jaar oudere broer. Mijn donkere haren hingen los en ik droeg wel gemakkelijke kleding. We stonden in de bus en de chauffeur wachtte ongeduldig. Matthew zuchtte en pakte mijn 2 koffers uit het bagage rek. Zelf had hij 1 koffer en een rugzak. Ik had mijn rugzak om 1 van mijn schouders geslingerd en pakte mijn 2 koffers aan, om vervolgens snel de bus uit te stappen. We liepen samen naar de school en een glimlach sierde mijn lippen. Matthew hield de deur voor me open en ik stapte naar binnen. Ik liep door naar de eetzaal en zag dat bijna ieder tafeltje vol was. Ergens zag ik 2 meisjes zitten, ik wenkte Matthew en liep naar ze toe. ''Hey, ik ben Mandy. Zou ik hier mogen zitten?''Vroeg ik. Matthew was ergens anders gaan zitten. Waarschijnlijk bij andere voetballende jongens. Ik keek de 2 meisjes vragend aan.

[Ze is nu dus naar Aurora en Aileen.]

[ bericht aangepast op 18 maart 2014 - 15:27 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[ bericht aangepast op 18 maart 2014 - 17:12 ]

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Melody Jane McCarter•Atletiek

Vrolijk stap ik de auto uit en geef mijn moeder nog snel een kus. Met mijn rugzak en koffer loop ik richting het grote schoolgebouw. Ik hoorde allerhande stadsgeluiden om me heen en ergerde me er lichtelijk aan. Ik was opgegroeid in een dorp buiten New York waar het dus ook een stuk rustiger was dan hier. Wanneer ik de kantine binnenstap hoor ik meteen allemaal geklets en muziek. Ik zie iedereen elkaar weer begroeten na de vakantie en moet glimlachen. Het is hier altijd wel gezellig. Ik had nooit echt hele goede vriendinnen gemaakt en, hoewel ik dit jammer vond had ik vaak contact met mensen uit het dorp waar ik woonde. Het zwakte af maar we whatsappten nog, belden en dat soort dingen. Ik keek rond, op zoek naar een plekje toen ik een drietal aan meiden zag. Twee van hen zaten en het andere meisje stond er naast. Ik liep er heen om te vragen of ik er bij mocht zitten. 'Hee, is het goed als ik er bij kom zitten?' terwijl ik het vraag ga ik op de rand van de tafel zitten en bungelen mijn benen heen en weer.

[Ze liep naar Aurora Aileen en Mandy toegelopen ]

[ bericht aangepast op 18 maart 2014 - 18:08 ]

take me back to the basics and the simple life

[ bericht aangepast op 18 maart 2014 - 19:58 ]

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Catlynn "Cat" Demi-Jade Sofaya Beaudi • 15 jaar • Dansen - Modern

Oh my god, als er iets was waar ik een hekel aan had, waren het bussen. Ik moest van bus naar bus, om eindelijk in New York aan te komen. Mijn opa wilde me met de trein laten reizen, maar nee, mijn moeder vond dat ik wel genoeg had aan een buskaartje. Iedereen hield vast wel van zijn familie, want ja, het bleef je familie, wat ze ook deden. Nou, ik hield dus niet van mijn ouders. Hoe kan je nou van mensen houden die je niet eens kent? Ik zie ze maximaal twaalf uur per week, meestal zijn ze op zondag wel thuis. Maar dan zaten ze thuis wel achter de computer. Mijn vader en moeder runnen een van de grootste verzekeringsmaatschappijen in de wereld, daar moet veel tijd en werk in worden gestoken. Gelukkig had ik mijn opa, mijn steun en toeverlaat. Samen met hem ging ik naar de bioscoop, hij betaalde mijn school, als ik niet sliep, was ik hij hem thuis. Ik vond dat mijn opa de voogdij over mij moest krijgen, maar ik mocht van hem de kinderbescherming niet bellen, omdat ik minderjarig was of zo…?
Terug naar de verschrikkelijke busreizen. Een van de grootste problemen is dat, zelfs nu Obama president is, er nog steeds racisme speelt in Amerika. Telkens weer moeten mijn tassen worden nagekeken, enkel omdat ik half Marokkaans ben. En dan ga ik zitten, komt er zo'n oude zwerver bij me. Dit keer zat er een man van ongeveer begin de vijftig, met een vieze jas aan en een bierbuik. Engerd.
Plots kwa, de school in mijn zicht. Ik stond op en liep alvast naar de voordeur, weg van de angstaanjagende zwerver. Toen de bus stopte, bedankte ik niet eens, maar ik rende naar buiten. Ik had zo veel zin in school, dit was mijn lust en mijn leven. Dánsen was mijn lust en mijn leven. Vooral modern, daar kon ik me zo goed in vinden. Ballet ging ook wel, volgens mij, vorig jaar haalde ik in ieder geval mooie cijfers. Rond de acht, ongeveer.
Eenmaal binnen liep ik naar de hal om de kamerindeling te bekijken, hier was ik namelijk wel benieuwd naar. Ik hoopte dat ik niet bij Donia Ilvester zat, zij was vorig jaar een van de gelukkigen die bij mij op de kamer mocht slapen. Ze dacht dat ze kon zingen, maar denk maar niet dat er maar één zuivere noot haar mond verliet, het was gewoon een stom mens. Ik bekeek de kamerindeling en knikte goedkeurend toen ik ik de namen zag staan. Geen Donia Ilvester, in ieder geval. Ik wilde naar één van de leraren gaan, om ze, zoals elk jaar, te laten geloven dat ik een braaf meisje was geworden in de vakantie. Ik was gewoon een bad girl. Oké, dat ook weer niet. Plots zag ik een meisje, maar ik was al te laat en botste tegen haar aan. Zij was al snel overeind. 'Oh sorry. Gaat het?' vroeg ze en hielp me omhoog. 'Oh ja hoor, het spijt me heel erg.' zei ik oprecht schuldig. Ik bekeek het meisje eens goed, ze was ouder dan mij, dat constateerde ik al snel. 'Het spijt me echt!' zei het meisje opnieuw, waardoor ik geruststellend glimlachte. 'Het maakt niet uit. Het spijt míj.' Ik dacht eventjes na wat ik nu ging zeggen. 'Ik ben trouwens Cat. Cat Beaudi.' Ik wachtte op het meisje haar antwoord en zag toen Collin aankomen. De jongen was een jaar ouder dan mij, toch was hij een goede vriend. 'Hello ladies.' glimlachte hij. 'Hoe was jullie zomer?' Ik lachte. 'Collin!' riep ik. 'Saai. Nou ja, met mijn ouders dan.' Collin wist het van mijn ouders. 'Mijn opa en ik gaan volgende zomer matchende tattoo's zetten, weet je?' vervolgde ik. Ik loog niet, mijn opa en ik wilde allebei een vogeltje op onze rechterpols. Dat was iets wat vanaf deze zomer mijn droom zou worden. Een onverbrekelijk verband met mijn waardevolste bezit: de liefde van mijn opa.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Ashton Oliver Carov • Dans en sport

Met een diepe zucht hees ik mijn zware sporttas over mijn schouder heen en sleepte de zilveren koffer achter mij aan. Mijn witte T-shirt plakte tegen mijn bezwete huid aan, door de ellendig lange route die ik gelopen had. Dit was - integendeel tot veel anderen - mijn eerste en ook laatste jaar op New York High. Deze zomer waren mijn ouders naar New York verhuisd en gezien ik 's zomers bij hen woonde, was er geen andere optie geweest dan meegaan. In Italië, mijn vorige thuis, had ik ook op een soort artistieke academie gezeten, waar ik dan als het ware woonde, behalve in de vakanties. Er werd mij volop verteld dat dit zo ongeveer hetzelfde moest zijn, maar ik had geen idee hoeveel ik er van moest geloven.
Ik trapte tegen de eikenhouten deur aan en betrad de ruimte klungelig met mijn spullen erachteraan. Gelukkig keken niet honderd paar ogen mij nu aan, zoals ik mij in boosaardige gedachten had voorgesteld, maar waren enkele kijkers alleen op mij gericht.
Vurig hoopte ik dat de mensen mij hier wél zouden respecteren om wie ik werkelijk was. Want, dat was ook een van de redenen dat ik hierheen kwam, ik wilde mezelf zijn. Misschien was het beter om eerst vrienden te maken en hen daarna pas in te lichten over mijn 'ongemakkelijke toestand', zoals mijn moeder het had genoemd, of 'beschamende leven', naar de hatelijke woorden van mijn broer. Om eerlijk te zijn was ik behoorlijk bang dat ze mij zouden pesten na het nieuws, dat verwachtte ik althans.
Daarnaast was ik verschrikkelijk zenuwachtig voor alle komende lessen, wie weet was ik wel de enige jongen die aan ballet deed. Helaas was ballet verplicht, anders had ik daar echt nooit voor gekozen. Die maillots kriebelden vreselijk wist ik uit ervaring, het was niet bepaald mijn ding. Streetdance vond ik weer wel leuk, maar dat was ook iets totaal anders in vergelijking met ballet.
Speurend zocht ik de eetzaal af, al had ik geen idee naar wat ik zocht. Nieuwe vrienden? Uitleg over de school? Ik fronste mijn wenkbrauwen en liep wat door de menigte heen. Af en toe zag ik wat hoofden opduiken en twee keer bleef het touwtje van mijn sporttas aan een stoel haken.
Ten slotte slenterde ik maar naar een willekeurig tafeltje toe, waar al een groepje zat.

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 16:35 ]

And when I leave, you will finally understand, why storms are named after people.

Melody Jane McCarter•Atletiek

'Euhm, maar natuurlijk!' antwoordde het meisje lichtelijk verbaasd. Vrolijk bleef ik zitten waar ik zat en zette ik mijn rugzak op een stoel en mijn koffer op de grond. Toen het meisje, waarvan ik overigens de naam nog niet wist haar arm op de tafel wilde leggen, schoof tekenmap van mijn tafel af en viel op de grond. Al haar losse schetsen vlogen eruit, door de kantine. Twee van de vijf wist ze te pakken en de anderen belandden op de grond. Ik sprong van de tafel af en pakte ze op. Toen ik de tekeningen in mijn handen had bekeek ik ze. Ze waren erg mooi en heel knap gemaakt. "wow.." fluisterde ik in mezelf. Toen richtte ik me tot het meisje: "Hier zijn je tekeningen, die overigens heel erg gaaf zijn!" Ik zei het vrolijk en begon toen over een ander onderwerp. "Ik ben trouwens Melody, en jij?"

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 17:34 ]

take me back to the basics and the simple life

[Ik reageer langzamer ivm de toetsweek, sorry.]

Lily Devon - Ballet en zang.
Wat ik uit het verhaal kon opmaken van Drake deed hij of muziek of kunst hier, of beide, dat kon ook. Dat was wel vaker hier, dat mensen meerdere dingen hadden, net zoals mij. Ik had ook voor zang gekozen, omdat ik het leuk vond, maar ik merkte dat het af en toe wel goed uitkwam, omdat er bij ballet ook wel op ademhaling wordt gelet. 'Dus je hebt muziek en tekenen?' vroeg ik toen voor de zekerheid. 'En je piano nog niet eens aangeraakt? Nou ja,' zei ik quasi verontwaardigd, maar glimlachte toen. Eerlijk? Ik zou nog niet eens twee dagen zonder ballet kunnen. Ik moest er niet aan denken als ik een blessure kreeg waarbij ik rust moest houden. Zwijgen kon ik nog wel, ook al ging dat moeilijk, maar niet meer dansen..

Evan Morte - Musical.
Toen Willow zei dat ze nergens anders meer pijn had, ging ik op de stoep zitten. Eerst zat ik ook wel op mijn hurken, maar nu ik haar niet alleen ging laten en verder alles oké was, ging ik ook maar zitten. De zon scheen op mijn ogen en ik kneep ze een beetje dicht. Nu viel het wel mee, maar als ik thuis was bij mijn ouders in de velden, dan kreeg ik hoofdpijn van de zon. Nu voelde ik het wel een beetje opkomen, maar half zo erg als thuis. 'Heb je er een beetje zin in?' vroeg ik haar toen om toch maar de conversatie gaande te houden, maar ook omdat ik oprecht daarin geïnteresseerd was. Mensen liepen langs en sommige wierpen een verbaasde, andere een medelijdende blik, maar sommige kon het totaal niet boeien. Dat was juist het mooie aan NYC.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

(De docentenlijst staat in de beginpost)

Strong minds discuss ideas, average minds discuss events, weak minds discuss people. - Socrates

Flensjex schreef:
(De docentenlijst staat in de beginpost)

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Drake Edward Carter || Muziek en kunst

"Dus je hebt muziek en tekenen?" vroeg Lily. "En je hebt je piano nog niet eens aangeraakt? Nou ja." Haar stem klonk verontwaardigd, hoewel ik wist dat ze er niets van meende.
Ik trok één van mijn mondhoeken een stukje omhoog en gaf haar een onverschillige blik terug, waarna ik zachtjes grinnikte. "Ik zal binnenkort wel weer aan de slag gaan. Meneer Lopez zal wel weer boos worden omdat ik niet geoefend heb, maar goed." En waarschijnlijk zou hij me een flink aantal uren laten nakomen om mijn oefenuren in te halen. Meneer Lopez was een goedaardige man, maar hij was streng. "En ja, ik heb muziek en tekenen. Ik bespeel de piano en de gitaar, maar daar was je volgens mij al achter." Ik klopte op mijn gitaarhoes. Misschien moest ik zo direct mijn kamer maar eens gaan opzoeken, aangezien ik een goed bed wilde claimen. Niets was vervelender dan een stapelbed met iemand te moeten delen, vooral als je onderin lag. Ik stootte telkens mijn hoofd en diegene die boven me lag was haalde meestal het bloed onder mijn nagels vandaan. "Zal ik je dadelijk met je spullen helpen? Ik heb toch maar één koffer."

Willow Georgia Carter || Zang en toneel

Evan ging na enkele seconde op de stoep zitten, waardoor ik een zachte, maar onhoorbare zucht slaakte. Ik had absoluut niets tegen Evan, maar op dit moment kon ik wel door de grond zakken. Mijn wangen waren zo rood als het bloed dat zijn hagelwitte t-shirt had geruïneerd en op het sociale vlak was ik nou eenmaal een duffe muts. Ik begreep niet waarom Evan mij niet vermeed zoals de anderen deden. De meeste mensen vonden me raar. Misschien omdat ik een vreemde stem had, wellicht omdat ik altijd in mijn eentje was. In de lunchpauzes of mijn tussenuren zat ik altijd alleen. Een echte vriend of vriendin had ik niet. Nog nooit gehad, zelfs. Ik steunde eigenlijk altijd op Drake, hoewel hij volgend jaar niet meer in de buurt zou zijn als ik ergens mee zat.
Ik moest een paar keer met mijn ogen knipperen voordat ik me realiseerde dat Evan een vraag had gesteld. Of ik zin had in school. Dat was een goede vraag.
"Ik heb wel zin in de lessen," beantwoordde ik zijn vraag voorzichtig, maar tactisch. Ik had namelijk geen zin om over niet bestaande vrienden te praten. "En jij?"
De blikken die mensen op me wierpen waren verschillend, hoewel ik niet anders gewend was. Mensen keken me altijd aan, maar durfden me niet aan te spreken. Een rare wereld, deze aardbol.

[ bericht aangepast op 25 maart 2014 - 18:40 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."