[200] [Speeltopic] Murderers - One Direction - Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 17:41 ]

Le moi gaat nu naar een verjaardag, dus ik kan niet reageren tot vanavond of morgen.

[Mijn topics. Ik schrijf zo direct een post met Louis.]

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 15:19 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Louis William Tomlinson.

Zwijgend staarde ik in de richting van het bord. Mijn hersenen draaiden overuren. De drang om iemand te vermoorden nam met de seconde toe, zeker nadat ik met de andere jongens had besloten om de mensen op de kostschool uit te moorden.
Maar ik mocht nu niet moorden. Ik mocht nu niet doordraaien. Mijn knokkels waren spierwit van de inspanning en mijn blik stond op oneindig. Bloed sijpelde langzaam uit het wondje dat ik had laten ontstaan in mijn onderlip. Ik had ietwat hard gebeten. Het leidde me af.
"Meneer Tomlinson, heeft u gehoord wat ik zei?"
Met een ruk keek ik op naar de docent, waarna ik mijn ijsblauwe ogen in die van hem boorde. Niet boos worden, Louis. Blijf rustig. "Nee."
"Je moet een project met Miss Delgado maken."
Een project? En dat moest ik vandaag maken? Maar vandaag zou ik aan de slag mogen met - niet dus.
Knarsetandend kraakte ik mijn vingers, waarna ik stijfjes knikte en zwijgend mijn spullen bij elkaar begon te rapen. Stiekem hoopte ik dat Miss Delgado, ofwel Chandra, het project op een andere dag in elkaar wilde steken, hoewel ik er eigenlijk al zeker van was dat ik ditmaal geen geluk zou hebben.
Langzaam kwam ik overeind en slenterde ik in de richting van Chandra, waarna ik een willekeurige stoel vastpakte en deze naast haar houten tafel plaatste. Mijn spullen liet ik met een doffe klap naast de hare vallen en al snel liet ik me op de stoel zakken, waarna ik het meisje met een doffe blik aankeek. Haar groenkleurige haar stak op een interessante manier af tegen haar huid en ik vroeg me af hoe het eruit zou zien als het bloedrood was. Eventjes staarde ik haar aan om een beeld te schetsen, waarna ik weer verderging met het kraken van mijn vingers en mijn ogen neersloeg. Ik moest hier zo snel mogelijk weg. Ik begon nu al door te draaien.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 13:24 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

[OOC graag met haakjes; [] {} () - -

Ik ga wanneer het uitkomt de mensen die de personages van de jongens spelen een bericht sturen met wie er vermoord kan worden.
Mhysa en ik maken nieuwe slachtoffers als het nodig is. Deze zijn niet uitgebreid, waarschijnlijk alleen leeftijd, naam en een duidelijke foto.

Aangezien ik dinsdag vrij ben, ga ik denk ik dan een paar slachtoffers verzinnen. Houd dus wel het Rollentopic in de gaten als je één van de jongens bent!]

Harry Edward Styles
Langzaam slenter ik naar Angelina, waarna ik haar met een dom gezicht aanstaar. Ik heb echt geen zin in dit project, we zouden net vandaag beginnen met ons idee van de school uitmoorden en natuurlijk komt er dan weer iets tussen. "Ik hoop dat het een beetje makkelijk is, want ik heb hier echt geen zin in." zeg ik eerlijk tegen Angelina en mezelf. Ze moet wel weten waar ik aan toe ben.
Angelina is een erg rustig meisje, die nooit echt iets zegt in de klas. Ze heeft nog nooit tegen me gepraat, en het valt me nog mee dat ik weet wie ze is. Misschien komt dat wel doordat haar uiterlijk best opvalt, al is ze niet de enige hier met piercings en tatoeages. Ze denkt misschien dat ik het niet doorheb, maar ik heb echt wel een paar keer gezien dat ze me nakeek als ik de klas uitliep. Maar ik ben het gewend dat mensen me nakijken, bijna iedereen is bang voor me en daar heb ik totaal geen problemen mee. Dat ik die mensen uit ga moorden boeit me al helemaal niet. Had de wereld Harold maar niet moeten doden. Zij hebben mij iets aangedaan, en dan krijgen ze dat terug ook.


[Harold is Harry's vermoordde tweelingbroer.]

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 16:08 ]

Félina Galilea Dawson.

Stilletjes typte ik nog snel een nieuw berichtje op mijn mobiele telefoon. Ik verstuurde het vluchtig naar mijn broer, Alistair, waarna ik mijn telefoon opborg en mijn aandacht weer op mijn natuurkundeboeken vestigde. Sinds de meivakantie was omgevlogen, miste ik hem nog erger dan normaal. Hij was mijn houvast, diegene die me over water en vuur kon dragen. Hij was diegene die me midden in de nacht kalmeerde als ik een paniekaanval kreeg. Nu hij aan zijn studie psychologie was begonnen en niet meer naar de kostschool hoefde te gaan, zag ik hem niet meer zo vaak. Natuurlijk kon ik hem berichtjes sturen of met hem telefoneren, maar zijn lichamelijke afwezigheid maakte het ondraaglijk. Zijn warme huid, zijn liefdevolle woorden en zijn troostende blikken.
Voordat er tranen in mijn ogen zouden springen en mijn zelfverzekerde houding als sneeuw voor de zon zou verdwijnen, concentreerde ik me zwijgend op de docent. We werden in groepjes ingedeeld. Elke jongen moest samen met een meisje een project in elkaar zetten. Mijn naam werd al snel gecombineerd met die van Liam, Liam Payne.
Liam Payne. De jongen waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Ik had hem al vaker bekeken in de gangen. Hij was niet zo gespierd en breed als zijn vrienden, hij leek eerder aan de magere kant te zijn vergeleken met hen. Hoewel hij op het eerste gezicht een lieve en schattige jongeman leek, wist ik dat er iets vreemds in hem schuilde. Iets mysterieus. Hij ging immers niet voor niets met types zoals Zayn en Louis om. Toch kon ik er enkel vraagtekens achter plaatsen. Die jongen bleef een raadsel voor me. Een raadsel dat ik maar al te graag wilde oplossen, ook al wist ik niet hoe.
Wetende dat Liam waarschijnlijk niet als eerste naar mij toe zou komen, streek ik mijn rok even glad voordat ik overeind kwam en naar hem toeliep. De kleding die ik droeg was erg simpel, vond ik zelf. Normaal kleedde ik mezelf op een gemakkelijke manier, gecombineerd met een opvallender kledingstuk. Het enige dat vandaag aan me opviel, was de kleurrijke rok die strak rondom mijn taille zat. De volgende keer zou ik me weer wat meer naar mijn eigen kledingstijl gaan gedragen, maar vandaag had ik de behoefte aan iets gewoons.
"Laten we maar snel beginnen, dan is het tenminste op tijd af," zei ik tegen Liam, waarna ik op de lege stoel naast hem ging zitten en zijn boek in mijn richting trok. "Iets simpels is zo in elkaar gezet. Ik hoef echt geen negen hiervoor te scoren." Ik was goed in natuurkunde, dus mocht ik een zesje hiervoor halen, dan zou dat geen enkel probleem zijn.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 17:23 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Angelina Elisabetta Ginevra Maldini

Geschokt krabelde ik wat met mijn pen over mijn plan. Ik moest samen gaan werken iets wat me al niet echt lag.En dan hadden ze ook nog het geweldige idee gekregen om mij in een groepje te zetten met Harry Styles. De jongen waar van ik aan mezelf had belooft om nooit een woord tegen te zeggen.
Snel keek ik nog eens naar het setje dat ik aan had en ik was blij dat ik niks donkers had aan gedaan. "Ik hoop dat het een beetje makkelijk is, want ik heb hier echt geen zin in." Hoor ik Harry zeggen en verbaasd kijk ik naast me en zie dat hij me een beetje dommig aan kijkt. Ik trek mijn muts een beetje rechter en kijk hem aan. ‘Ik denk dat het wel meevalt ik bedoel het is natuurwetenschappen.’ Zei ik met een schuine grijns maar die verdween al snel toen dat ik mijn eigen stem hoorde. Ik had een hekel aan mijn italiaanse acent. Ik was dan wel hier geboren maar thuis sprak ik bijna alleen maar italiaans en ik schaamde me er eigenlijk best wel voor. ‘Nou eum laten we er dan maar aan beginnen want ik zie wel dat je er niet echt zoveel zin in hebt.’ Zei ik zacht en ging wat rechter op mijn stoel zitten.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Chandra Salomé Delgado.

Met mijn pen tikkend op de tafel haal ik mijn hand door mijn haar, een tik. Mijn haar is tegenwoodig groen, niet knalgroen, maar meer richting het mint. De uitgroei is zwart, mijn eigen haarkleur. Ik moet mijn dikke, net iets langer dan schouderlange haar, maar weer eens gaan verfen terwijl de vorige keer nog niet wat je noemt lang geleden is. Ik draai met mijn vingers door de punten en kijk pas op als ik een doffe klap hoor. Louis Tomlinson, één van de punkers hier, is mijn nieuwe projectpartner. Hij liet zich op een stoel zakken en keek haar met een doffe blik aan en staarde eventjes.
      Ze trok één wenkbrauw op en boorde haar ravenzwarte ogen even in die van hem. "Als we de opdracht maken zitten we niet langer met elkaar opgescheept, maar je gaat serieus meedoen," zei ze fel, haar Hispanic accent was duidelijk te horen.
      Ze tikte met de punten van haar schoenen, misschien wat gek passen bij haar kleren, op de grond. Haar blik gleed even over haar zijn enorme hoeveelheid aan tatoeages. Nou was het niet zo dat haar lichaam helemaal schoon was, ook zei had twee van deze vorm aan plaatjes en ook twee piercings, maar niet haar hele lichaam was versierd. Ze was dan ook niet bepaald onder de indruk van zijn allures.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 20:03 ]

Reality's overrated.

[Ughh, mijn mobiel loop weer eens vast.]

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 20:15 ]

Harry Edward Styles
Ik plof neer op de stoel naast Angelina en zie hoe ze me verbaasd aankijkt. Ze herstelt zich en schuift de bruine muts een beetje op. "Ik denk dat het wel meevalt ik bedoel het is natuurwetenschappen." zegt ze met een Italiaans accent, waardoor ik haar op mijn beurt verbaasd aankijk. Ik had niet verwacht dat ze Brits zou zijn, maar Italiaans ook niet. Ze kijkt een beetje beschaamd weg en gaat dan zacht verder. "Nou, eum, laten we er dan maar aan beginnen want ik zie wel dat je er niet echt zoveel zin in hebt." Ze schuift een beetje op haar stoel, waarna ik me nog een stukje naar haar toe draai. "Je hoeft je niet te schamen voor je accent hoor, ik ben alleen verbaasd. Ik had het gewoon niet verwacht." Ik lach zacht. "Ik hoop dat je een beetje goed bent met dit soort dingen, want ik ben erg slecht. Niet alleen hierin, ook in samenwerken." Ik grijns even, waarna ik mijn boek uit mijn tas pak en hem opensla op een of andere pagina. "Dus, aangezien ik hier inderdaad geen zin in heb neem ik aan dat we gelijk beginnen?" Zonder de moeite te doen om haar nog aan te kijken pak ik mijn pen en schrift en begin een paar willekeurige dingen op te schrijven. Als ik net doe alsof ik aan het werk ben, kan die man ook niet gaan zeuren met dat ik moet werken. Dat ik nou net een vier sta zorgt er nou ook niet echt voor dat die man mij mag. Niet dat er docenten zijn die mij wél mogen, maar dat terzijde.

Angelina Elisabetta Ginevra Maldini

"Je hoeft je niet te schamen voor je accent hoor, ik ben alleen verbaasd. Ik had het gewoon niet verwacht." Hij lach zacht en kijk hem eventjes verbaasd aan. "Ik hoop dat je een beetje goed bent met dit soort dingen, want ik ben erg slecht. Niet alleen hierin, ook in samenwerken." Hij grijnst even, waarna hij zijn boek uit zijn tas pakt en hem openslaat. ‘Ik ben best goed in natuurwetenschapen maar samen werken is niet echt mijn sterkste punt.’ Zeg ik wat beschaamd en deed mijn boek zelf ook open op de pagina die op bord stond. "Dus, aangezien ik hier inderdaad geen zin in heb neem ik aan dat we gelijk beginnen?" Zegt hij zonder me nog een blik waardig te gunnen. ‘Is goed.’ Zei ik zacht en keek even naar zijn boek. ‘Je boek ligt niet juist open de juiste blz staat op het bord.’ Zeg ik zacht niet omdat ik bang was nee ik was niet snel bang eerder omdat ik niet wou dat hij me leerde kennen. ‘Sorry als je het niet tof vind dat ik je verbeter.’ Zeg ik weer zacht terweil ik even op mijn lip beet. ‘Dus laten we er dan maar aan beginen zeker.’ Zei ik iets harder en trok mijn muts weer ietsjes rechter.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Louis William Tomlinson.

Chandra Delgado was niet bepaald het type dat op haar mondje was gevallen, maar daar was ik al achtergekomen. Al snel kaatste ze een felle opmerking in mijn richting en ik trok mijn wenkbrauwen eventjes uitdagend op, waarna ik mijn handen tot vuisten balde. Op donkere dagen zoals deze, lukte het me niet om mijn masker op te houden. Ik kon geen speelse jongen zijn als het oogpotlood op mijn oogleden brandde. Eigenlijk was het oogpotlood een soort waarschuwing; een teken dat ik een van mijn slechte dagen doormaakte. Emoties speelden met mijn hoofd en stemmingswisselingen namen mijn ziel over.
Ik had geen hekel aan Chandra. Ik kende haar niet zo goed en ik vond haar weliswaar een beetje bits op het eerste gezicht, maar ik had absoluut geen hekel aan haar. Ik had alleen een hekel aan mensen die constant aandacht wilden, mensen die altijd complimenten wilden of in de spotlights wilden staan. Sommige mensen visten naar complimentjes doordat ze onzeker waren, maar ook die mensen verachtte ik. Ik vond zulke mensen ronduit verschrikkelijk, een rotte appel tussen vers fruit.
Met een doodse blik in mijn ogen opende ik mijn natuurkundeboek, waarna ik de juiste pagina voor mijn neus nam en opnieuw begon met knarsetanden. Ik moest mezelf afleiden, ik mocht niet nadenken over bloed. Een bloedrode kleur die Chandra's haren weer zouden doen oplichten. Nee, Louis, niet doen. Haar haarkleur was prima zo.
"Ik snap niets van natuurkunde," mompelde ik zachtjes, waarna ik het meisje weer aankeek. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat ze minachting voor me toonde, maar ik besloot om niet direct van het ergste uit te gaan. "Welk onderwerp wil je voor ons project kiezen?"

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 23:19 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

|| Mirabelle Coco Beaumont ||

Mira was weggedroomd tijdens natuurkunde, iets wat haar standaard activiteit was tijdens zulke lessen. Ze dacht aan haar meivakantie, die ze wederom weer thuis had doorgebracht. Ook al had ze hier kunnen blijven, ze verkoos toch haar eigen thuis desondanks de priemende ogen van haar moeder en haar hoofdschuddende vader. Ze was het immers gewend. Het is mijn leven, had ze zich bedacht. En dat was ook zo, het was van haar.
Langzaam richtte ze haar ogen van het raam op de lerares, die bezig was te vertellen over een of andere groepsopdracht. Wacht, groepsopdracht? Geërgerd haalde ze haar beide handen door haar haar waarna ze haar ellebogen op tafel neerzette en hiermee haar hoofd ondersteunde. Kut. De tijd kroop langzaam voorbij, in slakkentempo leek het wel totdat de lerares bij haar naam kwam. "Mirabelle, en..-" De lerares keek op haar lijst. Niet een van hun, niet een van die vijf jongens.. "Ah, Mirabelle en Zayn."
Fijn, heb ik dat weer. Mira had niet echt een hekel aan de jongens, maar ze waren zo, afwezig en stil. Niemand kon echt contact met hun leggen, niet echt de beste partner om te hebben dus. Fuck. Ze besloot te blijven zitten, hij moest maar naar Mira toe komen.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 21:42 ]

But you don't seem to care. So don't start missing me when I'm done missing you.

Liam James Payne.

Een stem doet me opschrikken uit mijn gedachten en ik schiet overeind. "Laten we maar snel beginnen, dan is het tenminste op tijd af," klinkt er een melodieuze meisjesstem. Een brunette genaamd Féline komt naast me zitten en trekt mijn boek weg. "Iets simpels is zo in elkaar gezet. Ik hoef echt geen negen hiervoor te scoren"
      Even kijk ik naar haar. Beduusd, stilletjes. "Hallo," zeg ik zachtjes en duik dan weer snel in het boek. Het is beter voor haar als ik me zoveel mogelijk afzijdig hou, ten eerste ben ik een sul, ten tweede zou ik iet willen dat de stem van Nicola in mijn hoofd galmt. Féline lijkt me geen verkeerd meisje en ik gun haar de dood niet, al zou ik het goed moeten maken met Cola, koste wat kost. Daarbij moet ik mijn vrienden ook nog tevreden stellen. Dus als het moet zal ik haar wel doden, al zal ik het snel doen. Mijn pen krast over het papier, wat random krassen. Ze stellen helemaal niks voor. Mijn hand haal ik gefrustreerd door mijn haar en trekt hier even aan, dan sla ik het blaadje om en teken een doodnormale klok. Zie je? Niks aan de hand, Liam, spreek ik mezelf toe en draai me naar haar om. "Euh, ehm," stotter ik. "Oh- O- Kay."

Reality's overrated.

Chandra Salomé Delgado.

Uitdagend trekt hij zijn wenkbrauwen op en bald zijn handen tot vuisten. Het valt me op dat zijn ogen omringt zijn met een lijntje oogpotlood. Ook ik hou wel van oogpotlood, draag graag heel veel zwart op mij ogen, maar hij is een jongen en dat zwarte lijntje maakt zijn wat duistere uitstraling alleen maar sterker. Toch, ik ben niet bang voor hem, zeker niet. "Ik snap niets van wiskunde," mompelt Louis zachtjes. "Welk onderwerp wil je voor ons project kiezen?"
      Ik open ook mijn boek en laat mijn ogen over de teksten glijden. Dan tik ik met mijn zwartgelakte nagel op een stuk tekst over water, dat het geluid in het water vier keer zo snel gaat, enzovoorts. 'Dit misschien, niet zo lastig," vraag ik hem, al wat vriendelijker.
      Een pluk mintgroen haar valt voor mijn ogen en geïrriteerd duw ik de pluk weer achter mijn oren, gezien deze eigenlijk net iets te kort is en niet erg goed blijft hangen, piekt het al snel weer voor mijn oog. Ik grijp een blaadje vast en zet het onderwerp in het midden, waarna ik er een rondje omheen zet en wat steekwoorden opschrijf. Bovenaan zet ik de opdrachten en de belangrijkste punten en kijk dan op, om vervolgens Louis Tomlinson weer aan te kijken.

Reality's overrated.