[200] [Speeltopic] Murderers - One Direction - Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 17:41 ]

Chanda Salomé Delgado.

"Sorry," zegt Louis.
      Ik schud mijn hoofd en frons mijn wenkbrauwen. "Waarom? En geeft niet, denk ik."
      "Ik heb absoluut geen hekel aan je, Miss Delgado," speeld Louis het spelletje mee waarna hij een knipoog in mijn richting zend en zich vervolgens weer over zijn werk te buigen. Hij gaat verder met het rood kleuren van zinnen in zijn boek en schrijft het dan over op een blaadje. Het valt me op dat haar handen lichtjes trillen. "Moet ik nog iets anders doen?" vraagt hij dan.
      Ik blaas de irritante pluk uit mijn gezicht en haal dan het elastiekje dat mijn haar in een slordige paardenstaart vast heeft gezet uit mijn lokken. "Als ik nou deze informatie uitwerk? Dan geef ik het daarna aan jou en kijk jij of je nog ideeën hebt, fouten verbeteren enzovoorts. Of wil je het helemaal samen maken?" vragend kijk ik hem aan en maak een nieuwe staart in mijn haar.
      Dan zoek ik de blaadjes naast elkaar en werp er een snelle blik op, om het te scannen. Ja, daar valt wel een verhaal uit te halen. Daar kan ik wel wat mee. Mijn blik gaat even naar de klok, benieuwd hoe lang we nog verplicht zijn hier opgesloten te zitten. Lokalen maken me spontaan claustrofobisch en lijken wel koppijnverwekkend. Nee, school is niet helemaal mijn plek. en deze kostschool is niet veel beter.

Reality's overrated.

Félina Galilea Dawson.

Opeens kwam er een verbaasde stem uit de richting van Liam. Nee, het wás Liam. Hij opperde dat ik veel meer als hem zou doen, en ik vroeg me eerlijk gezegd af wat er allemaal door zijn hoofd spookte. Hij was vreemd, stil en wantrouwig. Hij leek wel een puppy die geconfronteerd werd door een reusachtige wolf.
Als antwoord haalde ik mijn schouders een stukje op, voordat ik gerustellend naar hem glimlachte. "Ik ben goed in natuurkunde. En ik vind het leuk om een werkstuk te schrijven. Je mag best wel wat meer doen, als je daar zin in hebt, maar ik doe het nou eenmaal graag zelf," legde ik uit, terwijl ik hem op een vriendelijke, maar eerlijke manier aankeek. Natuurlijk dacht ik niet dat Liam niet zijn handen uit zijn mouwen wilde steken, integendeel zelfs. Maar sinds ik graag de leiding over alles had, nam ik ook het liefste de meeste taken op mijn schouders. Ik was nou eenmaal perfectionistisch en legde de lat altijd hoger dan nodig was, hoewel ik ook wel eens genoegen nam met een zesje.
Terwijl Liam zei dat hij het niet erg vond om een voorblad te maken, voelde ik zijn blik op mij branden. Ik probeerde het te negeren en pende ijverig door, maar sinds ik een nieuwsgierig en direct type was, keek ik uiteindelijk op met een vragende blik in mijn ogen. "Wat is er?"

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Louis William Tomlinson.

Chandra Delgado leek niet te beseffen waarom ik mijn excuses aanbood, dus besloot ik om het onderwerp maar te laten varen en haar vraag te negeren. Nu ze toch niet meer wist wat ik eerder had gezegd, hoefde ik haar gedachten niet op te frissen. Helemaal niet, zelfs.
Al snel blies ze de mintgroene pluk uit haar gezicht en bond ze haar haren opnieuw in een paardenstaart, terwijl ze me uitlegde wat de bedoeling was. Ook legde ze me de keuze voor: Ik kon een gedeelte alleen doen, maar ik kon het ook samen met haar maken.
Aangezien ik de stemmingswisselingen had, mijn emoties altijd veel te sterk waren én ik een moordmachine was, besloot ik dat het beter voor Chandra was als ik het werkstuk verder alleen maakte. "Ik wacht wel totdat je klaar bent. Dan kijk ik er straks nog wel eventjes naar."
Ik gaf Chandra mijn overgeschreven blaadje en deed mijn uiterste best om mijn handen te doen stoppen met trillen, waarna ik besloot om ze toch maar op mijn schoot te leggen en peinzend voor me uit te staren. Ik wilde weg uit dit lokaal. Zo snel mogelijk. Als ik nog een kwartier langer op deze manier moest blijven zitten, draaide ik compleet door. Ik moest mijn opgekropte bol van emoties eventjes kwijt, maar dat kon ik niet doen. Niet hier. Niet nu.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Harry Edward Styles'
"Ik weet er eigenlijk ook niet zoveel van hoor." zegt het meisje, duidelijk al iets meer op haar gemak. "Maar.. euhm, in ons boek staat er wel wat over." Ze bladert wat door mijn boek heen en stopt als ze de goede bladzijde gevonden heeft. "Hier staat een hele uitleg, als we dit kort samenvatten en nog een paar kleine weetjes opzoeken hebben we denk ik wel een voldoende." Ze grijnst even en bijt daarna weer op haar rode lippen. Even vraag ik me af hoe die lippen eruit zouden zien als ze rood zouden zijn van bloed, in plaats van lipstick, maar ik schut de gedachte snel van me af. Nee, ik moet me eerst concentreren op dit project, dan kan ik pas gaan nadenken over het vermoorden van mensen. "Strak plan," zeg ik, ook met een kleine grijns. "We kunnen de tekst verdelen, dan vatten we allebei de helft samen. Tenzij je buiten deze les ook nog af wilt spreken?" vraag ik, en ik meen een lichte onzekerheid in mijn stem te horen.
Voordat Angelina nog een antwoord kan geven gaat de bel, ik glimlach even naar haar en sla mijn boek dicht, waarna ik mijn tas oppak en hem erin doe. Ik zeg nog snel gedag, waarna ik naast Louis ga lopen. Ik gooi mijn rugzak over mijn schouder heen en hou hem met mijn linkerhand vast.
"Dus, hoe is het om samen te werken met Chandra?" grinnik ik, waarna ik naar de jongen naast me kijk.

[Hè, nu kan mijn "masterplan" niet doorgaan. (kitty)]

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 21:38 ]

Reality's overrated.

Malcolm schreef:
[Hè, nu kan mijn "masterplan" niet doorgaan. (kitty)]

Angelina Elisabetta Ginevra Maldini

"Strak plan," zegt hij met een kleine grijns waardoor ik toch best een goed gevoel kreeg. "We kunnen de tekst verdelen, dan vatten we allebei de helft samen. Tenzij je buiten deze les ook nog af wilt spreken?" vraagt hij en om 1 of andere vreemde renden voel ik wat onzekerheid in zijn stem al begrijp ik niet waarom misschien omdat hij helemaal niet wou afspreken maar gewoon beleefd wou zijn. ‘Ik doe de samen vatting wel als jij wat weetjes op zoekt ben ik al blij ik heb toch niet zoveel te doen.’ Zei ik juist op het moment dat de bel ging dus volgens mij had hij me niet meer gehoord. Hij glimlachte nog even naar me sloeg zijn boek dicht en deed het in zijn tas Daarna zij hij nog even gedag en ging daarna naast Louis lopen. Ik zuchten en ruimde rustig mijn spullen op. Ik propte alles in mijn kleine zwarte tas en haalde er ook nog even een pakje kauwgoms uit. Terwijl ik er drie in mijn mond stak hing ik mijn tas nog even over mijn schouder en trok mijn muts weer wat rechter. Ik zuchten nog eens zachtjes en liep rustig en zo onopvallend mogelijk de klas uit.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

[Ik weet niet hoe te beginnen. Maar ik ga het proberen.]

Zayn Javadd Malik.
De hele les had ik nou niet bepaald opgelet. Dit vak interesseerde me gewoon niet, sterker nog, ik verafschuwde het. Net als al het andere hier op school trouwens. Ik verafschuwde de lessen, ik verafschuwde het lelijke gebouw, maar bovenal verafschuwde ik de mensen. Het was vreselijk hoe iedereen hier steeds een beetje vrolijk zat te zijn. Ik had zin om elke lach van hun gezicht te slaan, al wist ik dat dat niet kon. Nog niet. Daarom verheugde ik me enorm op het plan dat Liam, Niall, Harry, Louis en ik hadden bedacht. Het was absurd dat ze allemaal hadden ingestemd. Kijk, dat ze allemaal anders waren dan de rest, dat was duidelijk. Maar dat mijn vrienden, voor zover ik ze zo kon noemen, zo gestoord waren dat ze hier serieus aan wilden beginnen? Dat had ik nooit verwacht.
Ik keek geïrriteerd op toen ik mijn naam hoorde. Het duurde een paar seconden voor ik besefte wat er allemaal was gezegd. Samenwerken. Samenwerken met Mirabelle, of hoe die trut dan ook mocht heten. Haar verafschuwde ik ook. Met haar blonde haren, die soms een apart kleurtje hadden. Haar heldere blauwe ogen. Haar piercing. Ik vond het verschrikkelijk. Met een geërgerde zucht stond ik op, om naast haar te gaan zitten. Zoals meestal zei ik een tijdje niets, ik vond ook niet dat dat nodig was. Uiteindelijk besloot ik toch mijn mond open te trekken. "Wat gaan we doen?" Aan mijn stem was duidelijk te horen dat ik hier totaal geen zin in had. Het was algemeen bekend dat ik een gruwelijke hekel had aan samenwerken bij projecten. Ik had dan nog niet veel erge dingen gedaan hier op school, toch had ik verscheidene keren gevochten. Dat deed ik alleen als ik met mensen in contact kwam die ik totaal niet mocht of waar ik een hekel aan had, iets dat alleen bij dit soort dingen gebeurde. Afwachtent keek ik het meisje aan, geen aanstalten makend om nog iets te gaan zeggen of doen.

[Ik weet niet of het zo goed is? Sorry dat het zo lang duurde.]

Liam James Payne.

Ze antwoorde door haar schoudes een stukje op te halen en glimlachte gerustellend. "Ik ben goed in natuurkunde. En ik vind het leuk om een werkstuk te schijven. Je mag best wel wat meer doen, als je daar zin in hebt, maar ik doe het eenmaal graag zelf," legt het meisje uit, me vriendelijk aankijkend. Als ik mijn blik over haar heen laat glijden kijkt ze op met een vagende blik in haar ogen. "Wat is er?'
      Ik schrik op, ze moet nu niet denken dat ik aan het gluren was. "Ik eh, kan ik nog wat anders doen?" Ondertussen pak ik een blaadje om de boel op te schrijven en alvast te beginnen. Een stem doet me verstijven, niet zomaar een stem. Die van Nicola, in mijn hoofd. Wat een mooi meisje, klinkt het vermaakt. Ik piep, knijp mijn ogen dicht en sla mijn handen voor mijn oren, niet dat het gaat helpen. Nicola is in mijn hoofd gekropen, dus mijn oren dichtstoppen heeft op geen enkele manier zin. Gelukkig klinkt al voordat Nicola verder iets kan zeggen een gerinkel. Letterlijk saved by the bell, dus. Zo snel als ik kan pak ik mijn tas in, gooi deze over mijn schouder en snel, mijn hoofd naar beneden gebogen, weg.

[ bericht aangepast op 14 maart 2014 - 20:29 ]

Reality's overrated.

Félina Galilea Dawson.

Liam leek op te schrikken, wat ervoor zorgde dat er een lichtelijk bezorgde blik in mijn ogen verscheen. Toch herstelde hij zich snel en vroeg hij me of hij nog iets anders kon doen.
Peinzend keek ik hem aan, om vervolgens mijn hoofd te schudden en hem weeral geruststellend aan te kijken. Op de een of andere manier kon ik niet zo fel als een tijger reageren als ik tegen Liam Payne sprak. Hij was veel te onschuldig, veel te kwetsbaar en teer.
Opeens verstijfde de jongen. Het geluid van een piep ontsnapte uit zijn mond terwijl hij zijn ogen dichtkneep en zijn handen over zijn oren sloeg. Ik stond op het punt om overeind te komen en hem gerust te stellen om hem vervolgens te vragen wat er gaande was, maar zodra de bel ging, pakte Liam zijn spulletjes in en beende hij weg. Hij had overduidelijk haast om weg te komen, en eigenlijk verbaasde me dat niets. Wat er daarnet met hem gebeurde, was een vreemde zaak. Ik had dit nog nooit eerder gezien. Misschien kon Alistair me meer vertellen, hij was immers psychologie gaan studeren. Ik besloot om Liam maar even met rust te laten en liep peinzend de klas uit. Mijn gedachten bleven alsnog bij Liam's vreemde gedrag hangen, en ik was veel te nieuwsgierig om niet achter zijn geheimen aan te gaan. Hij hield iets verborgen, dat wist ik zeker, maar wat? Een doorsnee persoon zou zichzelf nooit op een manier zoals deze gedragen. Ik moest het fijne hiervan achterhalen. Zo snel als mogelijk, zelfs.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Louis William Tomlinson.

Zodra de bel ging, nam ik vluchtig maar beleefd afscheid van Chandra Delgado, waarna ik zo snel mogelijk het lokaal uitbeende. Ik moest naar mijn kamer toe. Als ik snel was, kon ik een volledige uitbarsting misschien voorkomen. Mijn handen trilden en mijn gedachten sloegen op hol. Er flitsten beelden van Chandra's mintgroene haren doordrenkt in een bloederige stroop door mijn hoofd, waarna het verkoolde lijk van mijn laatste slachtoffer op mijn netvlies begon te branden. Dat was de druppel.
Opeens voelde ik de aanwezigheid van een lang iemand en zodra ik zijn stem hoorde, besefte ik dat het Harry was. Harry Styles, de trouwste maar meest bloeddorstige hond die je -je maar kon wensen. Hij vroeg me hoe het was om samen te werken met Miss Delgado. Mijn hoofd begon weer te malen.
"Fantastisch," antwoordde ik kortaf, waarna ik de krullenbol één van mijn veelbetekende blikken schonk. Harry was mijn beste vriend. Hij wist van mijn situatie af, net zoals de anderen. Natuurlijk zouden we het nooit doorvertellen, maar het was toch belangrijk om van elkaar de nodige dingen te weten, toch? Vooral als je in een situatie zoals deze zat. "Ik moét naar mijn kamer."
Ik drukte mijn nagels stevig in het vel van mijn linkerpols om mezelf af te leiden, terwijl ik zo snel mogelijk in de richting van mijn kamer begon te lopen. Het was Harry's eigen verantwoordelijkheid als hij achter me aanliep, want zodra ik mijn zelfcontrole verloor, was ik niet meer te stoppen.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Chandra.

Louis Tomlinson geeft aan et project liever niet echt samn te doen en overhandigd me zijn blaadje met tekst. Ik doe de boel tussen mijn boek in de tas en doe deze dan dicht, net op het moment dat de bel gaat. Vluchtig, maar wel beleefd, zegt Louis gedag en verdwijnt. Ik frons even en haal dan mijn schouders op, ach, het is een rare snuiter. Liam Payne lijkt in paniek te zijn, zo donderd hij weg. Ik weet nog die keer dat ik speels naar hem knipoogde. Wauw, ik heb een jongen nog nooit zo rood zien worden door die actie. Het zijn me een rare snuiters, dat groepje van Tomlinson, Malik, Payne, Horan en niet te vergeten, krullenbol Styles. Ik begrijp ze gewoon niet, daarnet leek Louis Tomlinson helemaal niet zo'n badboy als zijn uiterlijk laat blijken. Al dan toch, hij geeft me de kriebels. Net als die vriendjes van hem.
Angelina vangt mijn blik en nonchalant ga ik naar hwt meisje toe. Ze is wat anders, net als ik. "En, hoe is Styles?" vraag ik wenkbrauwwiebelend. Dat de context een dubbele betekenis heeft is overduidelijk. Tsja, ik heb nou ernmaal een grote mond en het is algemeen bekend dat ik het wel van de jongens mag hebben. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen slet, maar een beetje de flirt uithangen hier en daar kan geen kwaad. Al ga ik nog altijd liever voor hard to get.

Reality's overrated.

(Ik heb een internetverbod gekregen tot volgende week of langer. Ik kan nog wel online komen, maar dat is alleen op school in de pauzes. Dan heb ik niet genoeg tijd om een post te schrijven. Sorry.)

Liam James Payne.

Haar stem, de melodieuze stem van mijn vroeger oh zo blonde zus, galmt door mijn hoofd. Lili, jochie toch. Moest je vluchten? Nergens voor nodig. Je bent niet alleen, nooit niet. Je hebt mij om je te helpen. Dat weet je, lieverd. Je zal me altijd bij je blijven dragen.
      Mijn schouders schokken en een zacht geluidje verlaat mijn keel. Moeizaam slik ik en schud dan met mijn hoofd. Ik vertraag mijn pas en verlaag mijn hoofd nog verder naar de vloer, bestuur de vloer, die onder mijn voortschuifelende voeten doorglijd. Op begeven moment merk ik dat ik een deur open, deze sluit, nog een deur open, deze ook sluit en vervolgens op slot doe. De bril van het toilet dicht klap en erop ga zitten. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen om mijn benen heen. Mijn rugtas glijd langzaam over mijn schouders naar beneden, tegen de muur. Mijn neus duw ik tussen mijn knieën en snik een enkele keer. Ze moet me met rust laten, maar ze zal altijd bij me blijven en het is verdomme mijn eigen schuld. Waarom heb ik haar ooit zo hard geslagen? Waarom heb ik haar hoofd onder water geduwd? Waarom zo lang? En vooral, waarom voelde het zo verdomde goed?

Reality's overrated.