The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 5] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 21:32 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Ziekenzaal

Met gefronste voorhoofd staar ik Campbell[/]b aan. Scorpius was naast hem gaan zitten op het bed en had zijn armen om hem heen geslagen. 'Ik geloof je niet.' zei ik resoluut. 'Maar als je er niet over wilt praten, dan accepteer ik dat.'
Het had geen zin om op een onderwerp als dit aan te dringen. Als hij het wilde vertellen dan deed hij dat wel, en aan de juiste persoon. En iets zei mij dat hij zijn hart misschien wel zou luchten als hij alleen was met Scorpius.
'Ehm, ik ga denk ik maar Finn zoeken.' knikte ik naar de twee jongens en stond toen wankel op van de stoel aan Campbell zijn bed. Ik besefte mij toen pas dat ik alleen een nachthemd droeg. 'Juist.' mompelde ik in mijzelf terwijl ik naar het nachthemd staarde dat tot net boven mijn knieën reek.
Ik besloot het maar gewoon te negeren en richting de uitgang te wankel. Helaas kwam ik niet ver want halverwege zakte mijn benen opnieuw in en moest ik mij krampachtig aan een bed vasthouden. 'Vervloekte benen.' mompelde ik gefrustreerd. Ik keek even om mij heen en merkte toen pas een stel krukken op. Vlug strompelde ik er heen en pakte ik ze van de grond waarnaar ik mijzelf ermee ondersteunde.
'Als Madame Plijster mij zoekt, zeg dan maar tegen haar dat ik naar het toilet ben.' zei ik de jongens nog voor ik de zaal verliet, opzoek naar Finn.


[Als jullie willen mogen jullie Austin of Robert onderweg sturen? Of iemand anders die nog niemand heeft voor zijn of haar personage. Anders stuur ik Amy gewoon door naar Finn en komt ze later terug naar de ziekenzaal]

"We accept the love we think we deserve."

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

[OMG 4 HP STORIES IN DE TOP! En ja, dat is goed hoor ^^]

"We accept the love we think we deserve."

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 0:22 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

[Omg, Robert die ekte charmeur xd]

"We accept the love we think we deserve."

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Gangen

Ik grinnikte. 'Het is al goed.' wuifde ik zijn verontschuldiging vlug weg. Ik deed een paar vermoeide stappen in zijn richting. 'En ik denk wel dat ik het red hoor. Maar toch bedankt voor het aanbod.'
Ik voelde opnieuw mijn benen gevaarlijk trillen onder mijn gewicht, dus ik besloot volledig op mijn armen te steunen. Ook deze begonnen echter gevaarlijk te trillen onder mijn gewicht. Jeetje, ik voelde mij nu wel heel oud.
'Ik ga ervan uit dat je Finn dus nog niet hebt gevonden?' vroeg ik hem lichtelijk teleurgesteld. Ik had Finn nu echt heel hard nodig, ik moest het hem namelijk vertellen. Hij was namelijk de enige hier op school die wist van mijn oma en haar speciale gaven. Toen wij nog jonger waren hadden we vaak gefantaseerd over het idee dat ik haar krachten zou hebben geërfd.

"We accept the love we think we deserve."

Robert

'Sorry ik moet je teleurstellen..' ik stopte even. Zou ik isabelle van zwadderich aankaarten? Het was vast niet verstandig. 'Ik kwam een bekende tegen onderweg en ik wilde niet zeggen waarom ik zoveel haast naar de grote zaak had. Anders zouden leerlingen misschien lucht krijgen van Campbell.' Eigenlijk loog ik niks. Ik heb alleen niet verteld met wie ik praatte.
'Hoe gaat het met jou..en Campbell?' Vroeg ik tenslotte nog. Ik merkte hoe Amy trilden. 'Je kan zo de grote zaal niet in Amy. Anders komen er meteen vragen. Wacht hier.' Ik ondersteunde haar richting de dichtsbij zijnste raamkozijn waar ze lekker in kon gaan zitten en rende zo snel als ik kan naar beneden waar ik de grote zaal in liep. Mijn ogen zochten Finnick af die aan de ravenklauw tafek zat. Ik liep zo onopvallend er heen en stootte hem aan. 'Kom je?' Ik gaf hem een veel betekende blik en ik seinde naar de gang.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy - 5de jaar Huffelpuf - aanvierder, seeker - klassenoudste

Amy zegt dt ze het niet gelooft maar loopt wel gewoon weg. Ik kruip iets dichter tegen Campbell aan en sla mijn armen steviger om hem heen. 'Van mij kom je niet zo makkelijk af. Vertel. En anders wil ik weten waarom je het niet verteld,' zeg ik tegen hem. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. 'Ik moet maar een brief naar mijn vader sturen. Hij hoort het toch wel van iemand en dan wil ik liever dat hij het van mij hoort. Maar denk maar niet dat ik je alleen laat. Als je slaapt dan schrijf ik een brief en die verstuur ik morgen dan,' zeg ik en ik geef hem een kusje op zijn wang. 'Ik laat je nu echt niet meer alleen.'

Spoiler alert: you will save yourself

Iemand die mijn rollen nog nodig heeft?

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Gangen

'Sorry ik moet je teleurstellen..' zei Robert en stopte even met lopen. 'Ik kwam een bekende tegen onderweg en ik wilde niet zeggen waarom ik zoveel haast naar de grote zaak had. Anders zouden leerlingen misschien lucht krijgen van Campbell.' Ik bespeurde iets van zenuwen in zijn stem, maar besloot er niet verder over te vragen.
'Hoe gaat het met jou..en Campbell?' vroeg hij tenslotte nog. Ik zuchtte diep en keek even van hem weg.
'Ik denk dat het over is.' mompelde ik zacht. Ik beet hard op mijn onderlip en staarde even naar mijn benen die alweer hevig begonnen te trillen.
'Je kan zo de grote zaal niet in Amy. Anders komen er meteen vragen. Wacht hier.' veranderde Robert het onderwerp gelukkig. Hij ondersteunde mij richting de dichts bijzijnde raamkozijn waarnaar hij vlug weg liep richting de Grote Zaal. Zuchtend keek ik even uit het raam en merkte dat het nog steeds donker was buiten.


Finnick Dave Williams || Hoofdmonitor || Beater || Zesde jaars || Grote Zaal

Nerveus prikte ik mijn eten. De hele avond had ik zo'n honger gehad, maar nu Amy, Campbell en Scorpius nog steeds niet terug waren begon ik mij toch echt zorgen te maken. Ik had ook nog helemaal niets gehoord van iemand. Waren ze misschien nog steeds in het Verboden Bos?
Ik schudde die gedachten vlug weg toen mijn hart een paar ongeruste sprongetjes maakte. Nee, ze waren waarschijnlijk ergens in het kasteel, ongedeerd en wel. Alles was bijgepraat en er was geen drama meer.
Plots merkte ik Robert op die teveel zijn best deed om nonchalant de zaal binnen te lopen. Hij keek even om zich heen en toen haakte zijn blik in die van mij. Vlug kwam hij op mij afgelopen en een naar voorgevoel bekroop mij.
'Kom je?' Hij gaf mij een veel betekende blik en zonder er ook bij na te denken stond ik vlug op van de Ravenclaw tafel en volgde ik Robert de Grote Zaal uit.

"We accept the love we think we deserve."

[Iemand waar ik Serena naar toe kan sturen?]

Robert Fransico D'Ablaing - Klassenoudste - Seeker - Griffoendor 5de jaar

Finnick volgde meteen nadat ik hem gestoord had terwijl we samen naar de Grote zaal liepen en de woorden van Amy nog door mijn hoofd schoten. ‘Ik denk dat het over is.’ Het viel me op dat Scorpius nog wel bij hem was; ik had al een vaag vermoeden dat er wat tussen die twee speelde maar na het bos incident is het idee versterkt. Hoe Scorpius keek naar Campbell en hoe snel hij hem vond. Hij had liefde geleid; anders zou hij hem nooit in het bos hebben kunnen vinden; menig verdwalen daar in.
Toch vond ik het jammer voor Amy; dat het nou juist bij haar moest gebeuren. Het verontrusten mij dat ze dacht dat niemand van haar kon houden op die manier.
Ik wist dat het nooit wat tussen ons zou worden; maar ik wist dat iedere man of jongen die met haar mocht gelukkig kon wezen. Amy was anders en dat maakte haar geweldig.
Ik stopte echter niet op de gang en liep door. ‘Amy heeft je nodig.’ Met een snelle tred liep ik richting haar toe met Finnick. Ze keek uit het raam wat mij een mistroostig tafereel gaf.
‘Hier is Finnick; ik zal wel weg gaan.’ Zei ik terwijl ik naar mijn voeten keek waarmee ik op de grond wreef. Finnick was haar beste vriend en ik denk dat ze ondertussen wel genoeg van mij heeft gehad na vandaag.

Campbell Saunders - Huffelpuf 5de jaar – Chaser

Ik was haast nog niet uitgesproken of Amy zei al; ‘Ik geloof je niet.’ Ik frunnikte aan de deken die ik snel had omgeslagen. ‘Maar als je er niet over wilt praten, dan accepteer ik dat.’
Ik voelde mij slecht; eerst ga ik vreemd en daarna doe ik dit. Ik kon het echter niet opbrengen om het te vertellen. ‘Ehm, ik ga denk ik maar Finn zoeken.’ Hoorde ik haar zeggen wat mijn gedachten bevestigde. Ze was boos op me wat ik echter wel kon begrijpen.
Ik voelde Scorpius dichter naar mij toe kruipen waardoor ik mijn deken steviger tegen me aandrukte. Ik keek spijtig naar de deken waar bloedvlekken ingekomen waren.
Door mijn val waren mijn wonden opengegaan en die leken zich te lekken in de deken.
‘Van mij kom je niet zo makkelijk af. Vertel. En anders wil ik weten waarom je het niet verteld.’ Ik keek naar zijn armen die om mij heen lagen en ze leken zich verstrakt te hebben waardoor ik zenuwachtiger werd.
‘Sommige dingen zijn beter om niet te weten, Scorpius.’ Floepte ik eruit. Ik kon mijzelf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom bleef ik nou niet bij mijn bos verhaal hangen?
'Ik moet maar een brief naar mijn vader sturen. Hij hoort het toch wel van iemand en dan wil ik liever dat hij het van mij hoort. Maar denk maar niet dat ik je alleen laat. Als je slaapt dan schrijf ik een brief en die verstuur ik morgen dan,' hoorde ik hem zeggen waarna hij een kus op mijn wang gaf. 'Ik laat je nu echt niet meer alleen.'
Mijn hart begon nog harder te bonken dan eerst; hij ging het tegen zijn vader zeggen. Dat kon hij niet doen; hij had al problemen met hem en ik wilde hem niet nog meer problemen geven.
Ik had hem al problemen van mij gegeven; waarom snapt hij niet dat hij niet gelukkig met mij gaat worden?
‘Ga weg.’ Het deed pijn om te zeggen maar het was zo. Ik moest hem beschermen tegen mij. ‘Ga naar Brooke. Zij heeft je nooit problemen gegeven en in een avond zet ik je hele leven op zijn kop.’ Terwijl ik zachtjes tegen zijn borst duwde. Ik wist niet waarom ik het zachtjes deed; misschien was het omdat ik moe was en weinig kracht meer had of dat ik hem niet wilde dat hij mij op zou geven. Misschien was het een combinatie van die twee; ik had geen idee. Een ding wist ik wel; Scorpius was de enige reden waarom ik leef.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 19:02 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Amy Lynn Winchester || Klassenoudste || Zesde jaars || Gangen

'‘Hier is Finnick; ik zal wel weg gaan.’ Ik keek op bij het horen van Robert zijn stem. Toen ik Finn in het vizier kreeg moest ik moeite doen om niet meteen weer in huilen uit te barsten.
Ik twijfelde even toen ik Robert ongemakkelijk naar zijn voeten zag kijken, maar besloot toen toch dat hij mocht blijven als hij dat wilde. 'Je mag blijven, maar ik weet niet zeker of je het gesprek zult kunnen volgen.' verzekerde ik hem.
Finn kwam direct op mij afgelopen en nam naast mij plaats waarnaar hij zijn armen stevig om mij heen sloeg. 'Wat is er gebeurt? Waarom draag je een nachthemd van de ziekenzaal?' Finn zijn overbezorgde stem liet mij glimlachen.
'Het is niets ergs.' verzekerde ik hem.
'Niets ergs? Je ziet eruit alsof je dood gaat!' Ik dacht even dat Finn een grapje maakte, maar aan zijn gezicht te zien was hij bloedserieus. Zag ik er echt zo slecht uit. 'Waar zijn Campbell en Scorpius eigenlijk?'
'Op de ziekenzaal. Campbell is, ehm, geschoten door een centaur.' mompelde ik zacht.
'Hoe gaat het nu met hem?' Finn klonk duidelijk geschokt.
'Goed, hij mankeer niets meer. Madame Plijster heeft hem weten op te lappen.' glimlachte ik. 'En Scorpius is gewoon bij hem.'
Finn knikte bedenkelijk. 'En hoe ben jij in de ziekenzaal beland? Ik bedoel, dit draag je niet voor je plezier mag ik hopen.' Finn knikte naar mijn nachthemd.
'Ik was soort van flauwgevallen.' mompelde ik zacht. 'Maar daar wilde ik het eigenlijk met je over hebben.' Ik keek even naar Robert en wenkte hem toen dat hij er ook bij moest komen zitten.
Finn keek mij even niet begrijpend aan, maar zijn blik veranderde van verward naar geschokt toen hij mijn blik opving. 'Nee, nee dat kan nu niet meer. Onmogelijk!'
Ik zuchtte enkel. 'Ik weet het, maar herinner je je nog wat mijn oma toen had gezegd?' Finn dacht even na. 'Over de bijwerkingen.'
'Ja.' zei hij toen. 'Maar waarom nu pas?'
'Omdat de bijwerkingen pas boven komen wanneer de drager op zijn zwakst is.' legde ik hem uit.

"We accept the love we think we deserve."

Robert Fransico D'Ablaing - Klassenoudste - Seeker - Griffoendor 5de jaar

‘Je mag blijven, maar ik weet niet zeker of je het gesprek zult kunnen volgen.’ Ik trok verbaasd een wenkbrauw op. Wat zou ik niet kunnen volgen? Heb ik iets over het hoofd gezien?
Finn ging naast haar zitten en ik wilde weglopen toen ik hoorde; 'Op de ziekenzaal. Campbell is, ehm, geschoten door een centaur.’ Hoe ze het zei klonk het tafereel erg dom waardoor ik haast in lachen zou uitbarsten; het is dat ik weet dat het veel dramatischer in elkaar zit waardoor ik mijn lach kon inhouden.
‘En hoe ben jij in de ziekenzaal beland? Ik bedoel, dit draag je niet voor je plezier mag ik hopen.’ Finn knikte naar haar nachthemd.
‘Ik was een soort van flauwgevallen. Maar daar wilde ik het eigenlijk met je over hebben.’
Ik was redelijk verbaasd; wat was er zo interessant aan flauwvallen?
Ze wenkte mij dat ik moest zitten; dus ik ging zachtjes naast Finnick zitten aangezien daar alleen nog plek over was.
‘Nee, nee dat kan nu niet meer. Onmogelijk!.’ Zei Finnick opeens. Ik trok mijn wenkbrauw op. Was flauwvallen dan onmogelijk? Ik had geen flauw idee wat daar onmogelijk aan was.
‘Ik weet het, maar herinner je je nog wat mijn oma toen had gezegd? Over de bijwerkingen?’ ik wilde mijn mond opentrekken om te vragen of ze zwanger was maar Finnick zei al; ‘Ja, maar waarom nu pas?’ nu klonk zelfs de bewering van mij nergens meer bij te passen.
‘Omdat de bijwerkingen pas boven komen wanneer de drager op zijn zwakst is.’
‘Uhm. Welke bijwerkingen; ben je ziek, Amy?’ vroeg ik toch terwijl ik over mijn hoofd krabte.
Ik wist echter niet of ik er goed aan deed om ze in hun gesprek te storen.

[ bericht aangepast op 1 maart 2014 - 19:03 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

[HJAAHHAHAAHAH ZWANGER! ]

"We accept the love we think we deserve."