School Reunion || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het begin:
Iedereen heeft voor vertrek van school iets korts op moeten schrijven. Iets van een toekomstbeeld of kenmerk van zichzelf, zoals bekende uitspraken of gewoontes. Deze hebben ze bij het afscheid allemaal in moeten leveren en worden nu bij binnenkomst willekeurig uitgedeeld. Om te zien of iedereen zijn klas nog kent moeten ze opzoek naar de persoon van wie het briefje afkomstig is.
Op dit moment is net iedereen binnen in het restaurant waar de reunie wordt gehouden en heeft zijn of haar briefje ontvangen. Op dit moment begint de speurtocht naar wie bij welk briefje hoort en welk gezicht bij welke naam.

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 10:42 ]

Bowties were never Cooler

( mijn topics)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[MT]

How far is far

(MT)

Because I love him, do I need another reason?

PresIey schreef:
[MT]

God only knows

SnowfIake schreef:
( mijn topics)

Chelsey Alexis Sanchez
De reünie van High School. Iets waar je aan het einde van High School zo naar uit kijkt maar wat je op het moment zelf liever laat zitten. Toch nam de nieuwsgierigheid meestal bij de meesten de overhand en wilde iedereen weten wat de rest bereikt had. Mijn hakken tikte op de stoeptegels naarmate ik het restaurant naderde waar de reünie plaats zou vinden. Nog even haalde ik een hand door mijn haar voordat ik diezelfde hand op de deurklink van het restaurant legde en op mijn huidskleurige hakken naar binnen stapte. De zachte, sfeervolle muziek drong meteen mijn oren binnen en met een vriendelijke glimlach op mijn gezicht nam ik een briefje aan van een leraar die ik me nog vaag herinnerde van High School. Ik nam aan dat het een klassenfoto of iets van vroeger was maar toen ik beter keek zag ik in een kriebelig handschrift de volgende woorden staan. Een jongen wiens gebroken hart misschien wel het beste is geweest wat hem had kunnen overkomen. Even fronste ik mijn wenkbrauwen en vroeg ik me af wat ik met dit briefje moest. Al snel werd het duidelijk dat ik op zoek moest naar degene die dit had opgeschreven. Een moeilijke opdracht, zo'n geweldige band had ik niet met mijn klas. Laat staan met de jongens. Ik was vroeger veel te verlegen geweest om ze ook maar aan te kijken, laat staan dat ik er een woord tegen had durven te zeggen. Ik grinnikte en besloot het briefje maar gewoon even bij te houden. Ik bestelde een glaasje water aan de bar en keek rond of ik nog mensen herkende. Ondertussen dacht ik na over wie dat briefje in hemelsnaam zou kunnen gaan..

God only knows

Misha Noa Hammond
Ik liep rustig in mijn skinnyjeans en een trui overstraat terwijl mijn vans rustige passen maakte. Sneller dan dit kon ik toch niet, want het tempo werd bepaald door het jongetje van 5 en het meisje van 3 die mijn handen vast hielden. Ik had geen oppas in de buurt kunnen vinden, dus ze moesten maar mee. Allebei hielden ze gelukkig van tekenen en kleuren en konden daar uren zoet mee zijn. Allebei hadden ze dus een rugzakje met potloden en papier op hun rug opweg naar de reünie. Opzich zou het leuk zijn weer oude bekenden te zien en ik was ook best benieuwt wat er van iedereen geworden was. Met z'n drieen liepen we het gebouw binnen. Daar stopte ik de hand van de drie jarige in die van de vijf jarige. "Ga maar een plekje zoeken. Ik kom er zo aan."zei ik. De twee kindjes hobbelden vrolijk weg terwijl ik me op een oudleraar van me richtte. Ik nam een briefje van hem aan en ging toen opzoek naar mijn kinderen. Ze hadden een plekje gevonden aan een tafel middenin de zaal. Ik ging naast ze zitten en hielp nog even uitpakken waar nodig. Al snel waren beiden druk aan het kleuren en tekenen en kon ik op het briefje kijken. Het meisje wat van een zwart schaap naar een rebelstype veranderde. Blijkbaar moest ik dus iemand gaan zoeken. Lekker als ik ook op een peuter en een kleuter moest letten. Ach, ik kon al een deel afstrepen. In elk geval van degenen die me waren bijgebleven. Alle jongens, want volgens het briefje was het een meisje, en mensen als de cheerleaders enzo, want volgens het briefje was het een zwart schaap. Dan bleven er nogsteeds een aantal over, maat ik zou straks wel rond gaan vragen. Nu bleef ik gewoon even zitten kijken naar wat mijn kinderen tekenden.

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 11:00 ]

Bowties were never Cooler

(Mijn Topics)

Faith is everything.

Louis Tomlinson
Mijn beanie met daarover mijn capuchon moesten mijn rode lokken verbergen, net als mijn zonnebril mijn blauwe kijkers moest verbergen. Voetje voor voetje liep ik door de straten die me uiteindelijk uit moesten laten komen bij het restaurant waar de reünie. Verschillende mensen hadden erop gestaan om me te brengen, maar ik wist precies hoe dat zou lopen en had dan ook besloten om alleen te gaan en het netjes te houden. Natuurlijk wist ik dat ik nog bekende tegen het lijf zou lopen, want niemand wilde me alleen laten gaan en het gefluister bevestigde dat alleen maar meer. Het eerste moment dat ik het te horen had gekregen, deed mijn buik pijn van het lachen en had ik erop gestaan om niet te gaan, wat sowieso al mijn planning was. Mijn gedachten waren alleen veranderd toen bleek dat ik deze avond vrij zou zijn en dit een goede wraakactie zou zijn voor iedereen die had verwacht dat ik in de goot zou belanden.
Mijn blik ging de straat rond, om uiteindelijk mijn pas ietwat te vertragen bij het zien van de plek waar ik moest zijn. Een keer diep ademhaling werkte geruststellend waarna ik een blik door de ramen wierp, om vervolgens naar binnen te lopen. Een voorlopig leraar, die met een briefje aankwam, wilde me direct om laten keren, maar ik wist dat het niet kon. Dat was ook de reden dat ik langzaam mijn zonnebril en al die spullen afzette zodat mijn gezicht weer herkenbaar werd. Een klein, maar geen onopvallend meisje wiens ware aard niet heel snel naar bovenkomt stond er op het briefje gekrabbeld en ik keek eventjes bedenkelijk, maar besloot me met een ging tegelijk bezig te houden waardoor mijn blik heel even de ruimte door gleed. Dit kwam straks wel.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Nikki Rose Winstanley

Met een vreemd gevoel in mijn buik liep ik het restaurant binnen, waar de reünie van mijn High School zou plaatsvinden. Het bleef toch raar, om degenen met wie je in de klas gezeten had jaren later weer terug te zien. Wat zou iedereen nu doen? Was iedereen nog hetzelfde? Zouden sommigen al getrouwd zijn? Ik wist het niet, ik wist niet eens of ik iedereen nog wel zou herkennen, maar daar zou ik gauw genoeg achter komen. Ik glimlachte even vriendelijk naar een voormalige leraar, en pakte een briefje van de man aan. Zonder gitaar is deze jongen niet voor te stellen. Moest ik nu iemand gaan zoeken? Iemand die zonder gitaar niet voor te stellen was. Wie zou dat kunnen zijn? Ik had werkelijk geen flauw idee. Als je het me vlak voor het afscheid had gevraagd, had ik het wel geweten. Maar nu? Dat werd.. Goed nadenken. Ik keek de ruimte even rond, en glimlachte kort. Het was sfeervol ingericht, er klonk zacht muziek. Er was genoeg te drinken, en verschillende hapjes. Ergens was ik echt nieuwsgierig naar hoe het iedereen was vergaan na de examens. Als ik iemand moest zoeken aan de hand van dit briefje, dan moest iemand mij ook zoeken. Ik liet mijn ogen even door de zaal glijden, en veegde een blonde pluk haar voor mijn ogen weg.

Faith is everything.

Misha Noa Hammond
Ik zag nog wat mensen binnenkomen. Ik herkende een paar gezichten, maar eigenlijk geen van mijn oude vrienden. Ach, veel was verandert in die vijf jaar. Mijn ogen gleden even naar de twee tekenende kinderen. "Ik ga even drinken halen." zei ik voor ik opstond en naar het drinken liep. Ik zei altijd waar ik heen ging als we niet thuis waren. Dan wisten ze ten minste waar ik was als het nodig was. Onderweg naar de bar botste ik prongelijk tegen iemand op. Ik deed een stap achteruit enkeek omhoog recht in twee bekende blauwe ogen omringt door warrig rood haar. Ik was vroeger gewend dat ze bang stonden, maar nu waren ze erg zelfverzekerd, maar het waren duidelijk dezelfde scherpe blauwe ogen. "Hallo." zei ik vrij vriendelijk. Zijn zelfverzekerheid dwong toch wel wat respect af, die hij vroeger nooit had gekregen. Vroeger had ik hem vaak genoeg in elkaar geslagen voor de clown en malloot die hij was. Ik had gedacht dat hij in de goot zou eindigeb of in een circus, maar blijkbaar niet. Hij leek veel volwassener, maar ook ik was snel opgegroeid. Ik had wel gemoeten. Mijn eindexamengala was mijn enige feest geweest na mijn bruiloft en daarna had ik gewoon heel snel moeten opgroeien om een moeder te zijn voor Dylan en later ook voor Luca. Mijn lange lokken zaten tegenwoordig altijd opgestoken en ik had geen enkel kort rokje, die ik vroeger zo vaak droeg, meer in mijn kast. Ik droeg alleen maar skinnyjeans en truien en bloezen. Als moeder had ik weinig tijd voor mijn uiterlijk en dat was ook niet nodig. Ik had nu ook niet echt mijn best gedaan. Ik had schone kleren aan, mijn haren goed gewassen en mijn make-up netjes gedaan. Voor meer had ik toch geen tijd gehad. "Wie ben jij ookal weer?" vroeg ik onschuldig. Ik wilde niet beginnen met oude koeien uit de sloot halen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Twijfelend liep ik richting het restaurant dat nu voor me opdoemde, ik was veel liever in mijn knusse appartementje gebleven, daar had ik mezelf prima alleen kunnen vermaken. Al werd de meeste ruimte opgenomen door de vleugel waar ik zo gruwelijk lang voor had gespaard, maar nu had ik hem en was er ontzettend trots op. Als iemand alleen maar durfde om er drinken op te zetten zonder onderzetter werd sowieso diegene zijn arm gebroken, mijn vleugel was mijn alles. Toch liep ik zuchtend en veel tegenzin het gebouw in, waar ik gelijk werd begroet door mijn oude geschiedenisleraar, ik had die man altijd gemogen. Met een knikje pakte ik het briefje van hem aan en zocht een plekje bij de bar zodat ik kon zitten. Voorzichtig vouwde ik het open. Een jongen wie veel meer potenciaal had buiten de muren dan ertussen, stond erop. Fronsend bleef ik er nog even naar kijken, wie kon dat nou zijn? Ik had wel een vaag vermoeden, maar het bleef een vermoeden. Langzaam gingen mijn gedachten terug naar iedereen waar ik bij in de klas had gezeten, al kon ik sommigen me echt niet meer herinneren. Toch lag het op het puntje van mijn tong en dat irriteerde me ontzettend. Ik schudde mijn hoofd en mijn blik gleed naar de jongen en het meisje dat dicht bij de bar stonden, ik herkende ze wel, maar ik kon niet op hun namen komen. Heel vervelend, misschien als ik lang genoeg luistervinkte dat ik erachter kon komen.

Because I love him, do I need another reason?

Evelynn Neha Lahey -Outfit

Na voor de laatste keer naar mezelf gekeken te hebben in de spiegel, besloot ik dat ik er goed genoeg uitzag om te vertrekken. Ik zat al weken te verlangen op deze schoolreünie en eindelijk was het zover. Benieuwd hoe het was met iedereen en hoeveel ze veranderd zijn. Vlug griste ik mijn autosleutels van mijn bureau en daarna ging ik naar buiten. Ik wilde niet te laat komen nu en ik had best veel tijd verspild met mijn haren die ik dan uiteindelijk toch los gelaten had. Op mijn kleine hakjes liep ik richting mijn crème kleurige Kevertje . Nadat ik een losse pluk haar voor mijn ogen weggeblazen had, startte ik de auto en reed ik naar het restaurantje toe. Het duurde ook niet zo lang voor ik deze vond, maar een parkeer plaats was dan wel enorm moeilijk. Na even vond ik dan toch een goed plekje en stapte ik uit om vervolgens mijn auto te sluiten en naar het restaurant, die al aardig vol leek te zitten toeliep. Eenmaal binnen kreeg ik een klein briefje overhandig van een oud leraar. Ik glimlachte naar hem en liep dan even door om vervolgens het briefje uit nieuwsgierigheid te lezen. Een hard werkende jongen die prima op zijn eigen benen kan staan na wat hem is overkomen op school stond er. Zodra ik mijn bruine ogen door de zaal scande zag ik dat ik niet de enige was met een briefje in mijn handen. Iedereen had er eentje vast. Ik haalde een hand door mijn zwarte lokken en dan herinnerde ik me weer die laatste schooldag. Aha die briefjes, dat was ik rats vergeten. Mijn ogen gleden nogmaals over de tekst heen, maar ik kon er niet opkomen. Het was sowieso geen meisje, dat stond vast. Als ik weer eens rondkijk achter bekende mensen, of die 'mysterieuze' jongen die ik moest vinden zag ik al meteen een paar bekende gezichten, maar ook veel knappe jongen die me nu pas opvielen.

(Iemand voor Evelynn ? )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Louis Tomlinson
Ik dacht dat ik alles zo goed als uit mijn geheugen verbannen had aangezien mijn schooltijd niet mijn beste tijd was, maar nu ik hier stond, kwamen sommige herinneringen toch langzaam weer terug. 'Hadden ze nu echt niets voor me kunnen regelen deze avond?' mompelde ik tegen mezelf, al was mijn welbekende grijns nog altijd op mijn gezicht te vinden. Misschien moest ik er deze avond maar het beste van maken, om het vervolgens weer mijn mijn geheugen te verbannen en te hervatten waar ik op dit moment stond in mijn leven. Het punt dat ik de wereld rond kon reizen en langzaam maar zeker naar het puntje van de ijsberg klom met mijn carrière. Het was vreemd om te bedenken. Ik werd uit mijn gedachten geholpen, terug naar de wereld, door iemand die tegen me op botste waardoor ik lichtelijke schrok en mijn spullen bij mijn handen liet vallen. Ik bukte om alles op te rapen voor ik me op de persoon richtte. Een persoon die ik al snel herkende door onze omgang, ook al wist ik niet of ik dat zo prettig moest vinden. Al waren we nu beide opgegroeid en veranderde tijden, gewoontes. 'Hallo,' rolde over mijn lippen met nog steeds een grijns, waar de zelfverzekerdheid nu zeker niet in te missen was. Iets wat vroeger altijd mistte. Ik moest ook zeggen dat ik nu veel sterker in mijn schoenen stond. Misschien wat ook nodig was om sommige dingen te behalen, ook al was mijn clownskant nog niet verdwenen. Mijn ogen gleden over het gezicht van het meisje, om mijn hand naar haar uit te steken. 'Ik sta bekend onder vele namen,' begon ik. 'Maar de voornaamste is toch nog altijd Louis,' voegde ik eraan toe. 'En met wie heb ik het genoegen? Maar misschien nog wel belangrijker: Hoe gaat het met je?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

MT