Institution || One Direction || Bromance - Speeltopics

Rollen:
- Harry Styles - Bergling - Heftige angststoornis
- Niall Horan - Taiteilijan
- Liam Payne - PresIey - Agressiestoornis
- Louis Tomlinson - SnowfIake - Uit de hand gelopen depressie
- Zayn Malik - Rhinestones - Anorexia
- Aidan Mitchell - KiliOfDurin - Psychoses

Regels:

Begin: Het is net voor lunchtijd en de nieuwe patiënten komen aan, waarna ze een gezamelijke rondleiding krijgen door het gebouw. De mensen die er langer verblijven komen net terug van het individuele gesprek met hun begeleider, dat altijd 's ochtends plaatsvind, en maken zich klaar om te gaan lunchen.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Louis Tomlinson
Het liefste stond ik nu op, om te vluchten naar het donkere hoekje, waar ik altijd te vinden was zodra ik een van mijn terugvallen had. Het was niets nieuws, wel iets tijdelijks en iets waar je doorheen moest proberen te bijten. Het maakte niet uit op welke manier je het laatste deed, zolang je het maar deed. Tenminste dat laatste werd je hier heel duidelijk gemaakt, ook al was het op een andere manier dan dat ik gewend was, dat maakte het dan ook alleen maar lastiger.
Mijn blik gleed naar de andere twee jongen, de tranen met de mouw van mijn shirt wegvegende. Bij hun moest ik mijn gedachten wel op wat anders zetten en dat was iets makkelijker toen de nieuwelingen ter sprake kwamen. Nieuw bloed, nieuwe kansen, nieuwe rondes, nieuwe oordelen en angsthazen, zoals altijd werd gezegd. De eerste dingen paste perfect bij de jongen, die tegenover me zat en het verbaasde me dan ook niet dat zijn ogen oplichtte, om zijn grijns nog wat breder te zien worden. Automatisch krulde mijn lippen ook voor een kleine millimeter omhoog, om langzaam mijn hoofd te knikken. 'Jij niets bijzonders? Ik doe wel met je mee, want kan wel wat afleiding gebruiken. Maar als dat laatste nog eens over je lippen rolt, zal je zien wat dit lijk nog in zich heeft,' mompelde ik zachtjes, wetende dat het ergens wel waar was. Ik was niet meer de jongen die hier ooit binnen was gekomen, zou deze ook nooit meer worden en of dat positief was, wist ik niet. Mijn blik gleed richting Zayn, om zijn woorden aan te horen en daarna weer terug te laten gaan de jongen tegenover ons. Oké, dat was dus meer dan duidelijk, ook al had ik het niet echt anders verwacht. Niet alleen met het eten, wat voor onze neuzen belandde, en waar mijn vork recht in bleef staan, maar ook kende ik Aidan langer dan vandaag en kreeg vaak genoeg zijn zin. 'We kunnen het ook gewoon aan Marshmallow en Blacky geven? Of ga jij dit wel opeten?' mompelde ik zachtjes, wetende dat zij er ondertussen wel aangewend waren en ik dit niet ging eten. Het enige probleem was dat de twee beestjes op mijn kamer zaten, omdat het verplicht was geworden. Je zou het vanaf hier dus daar mee naartoe moeten krijgen en dat ging nooit lukken. Mijn blik gleed terug naar de jongen naast me. 'Ja, ik laat deze kans niet door mijn vingers glippen. Zo vaak komen er geen nieuwelingen,'

( Mijn telefoon werkt echt voor geen meter mee vandaag...Sorry)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Aidan Mitchell
Toen mijn gezicht oplichtte bij de gedachte aan de nieuwelingen en mijn vraag of ze meededen, zag ik toch echt wel een glimlachje bij Louis verschijnen, terwijl Zayn wat aarzelde. Louis' glimlach was misschien miniem, maar het was er wel een en hij leek nog redelijk oprecht naar alle omstandigheden ook. Bij zijn woorden grijnsde ik iets minder sadistisch en meer speels. "Dat wil ik zoizo wel graag zien, Boo, maar dat terzijde." zei ik speels en misschien wel licht uitdagend. Toen we ons eten kregen, glimmend van het vet en zo klef dat m'n lepel er recht in overeind bleef staan, stelde ik aan Zayn voor dat ik het voor hem op zou eten als hij meedeed. Hij leek het nogsteeds niet helemaal prettig te vinden, maar hij wilde duidelijk zijn eten kwijt. Ik snapte eigenlijk ook niet waarom ze niet gewoon begonnen met dingen als gewokte groenten of salades om hem aan het eten te krijgen zonder het eruit te gooien. Dit hielp namelijk geen steek. Ik pakte zijn bord aan en gaf de vork terug. Ik zou al genoeg op mijn donder krijgen voor het leegeten van zijn bord als ze het zouden zien, laat staan met een metalen vork. Ik trok een wenkbrauw op naar Louis bij zijn woorden. "Hoe wil je dit hier wegkrijgen dan?" vroeg ik terwijl ik zo goed en zo kwaad als het ging een hap loswrikte uit de kleverige bonk en die in mijn mond stopte. De kaas maakte gelukkig een hoop goed. De textuur was nogsteeds verschrikkelijk en ik moest elke hap min of meer uitknijpen voor ik het opat door al het vet, maar ik had erger gehad. Je ging er niet dood aan... Zullen we het daarop houden. Toch snapte ik echt wel dat de rest dit niet at en wachtte op het avondeten want lekker en gezond was iets totaal anders.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Ik werd dus volkomen genegeerd door de jongen naast me. Oké, dan niet, ook goed. Hij frummelde wat aan de hengsels van zijn tas en ik keek er naar. Zou hij niet kunnen praten of zo? Ik heb echt geen zin om te wachten op die begeleiders, dus waarom zou ik het niet in eigen handen nemen? 'Ga je mee de boel hier verkennen? Of blijf je daar zitten, op date met je tas?' vroeg ik. Ik haat stil zitten, dus ik smeer m gewoon. Tenslotte kan rondkijken geen kwaad. 'Ik vertrek nu, als je van gedachten veranderd of zo weet je me te vinden.. eh.. Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ik. Misschien is het wel iets handiger als ik zijn naam weet. Ik hoopte dat als hij zich voor zou stellen hij niet verwachtte dat ik zijn hand ga schudden, want dat kan hij gerust vergeten. Nog steeds zou ik elke vorm van lichaamscontact vermijden, en dat zal nooit veranderen, ook niet door deze stomme nep kliniek.

---

How far is far

Harry Styles
Volledig opgaand in mijn eigen wereldje had ik niet door dat de jongen naar me bleef staren, als het me wel opgevallen was ik hoogstwaarschijnlijk in paniek geraakt. Zijn vraag daarentegen liet me wel naar hem opkijken. Ik liet een klein knikje zien als antwoord, om vervolgens langzaam op te staan. Het initiatief nemen liet ik aan Liam over, hij mocht me oor dit gebouw heen slepen. Mensen kennende ging hij eerst naar de drukste plek hier, en aan de tijd te zien was dat nu de kantine. Heel fijn, maar niet heus. Ik zette mijn tas neer op de stoel waar ik net zat, de kans was toch klein dat het op deze beveiligde plek gestolen werd, en schudde mijn hoofd toen de jongen vroeg hoe ik heette. Dat hoefde hij niet te weten, daarbij was ik nog te vol van zenuwen om een woord uit te brengen. Het trillen was namelijk ook niet bepaald opgehouden. Mijn hele lijf trilde als een rietje, waar ik me ontzettend aan zou irriteren als ik niet zo bang was geweest. Afwachtend wat Liam ging doen vlicht ik mijn vingers in elkaar en keek zoals gewoonlihk naar de grond. Het was niet alsof er veel interessantere dingen waren om naar te kijken, en hem recht aankijken durfde ik niet. Bang dat hij iets aan me zag dat hij afkeurde, en dan wegging. Of erger natuurlijk. Er werd me altijd gezegd om positief te denken, maar hier, op een plek met mensen die compleet onvoorspelbaar waren, zou dat voor iedereen moeilijk zijnn.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall.
Als een aal in een versnelde zeestroom wipte Niall de achterklep open, griste zijn tas eruit en, zonder op of om te kijken of te luisteren naar het bezwaar van de taxichauffeur, holde hij het grindpad naar de kliniek op. Het geknars van de stenen verstomde het gebrul van de boze chauffeur. Niall grijnsde. Net goed, dacht hij tevreden terwijl hij zijn gewicht op de zware deur legde. De deur gaf pas na een kilo of vijf op het matglas mee.
Het was koud in de ruimte achter de deur. Niall liet de tas van zijn schouder glijden en keek gedesoriënteerd in het rond. Voor hem splitste één gang zich op in drie delen die, naar Nialls vermoedens, op verschillende plekken uitmondden. Links van hem hing een bordje met een verwijzing naar de aanmeldbalie. Daarnaast knipperde een ouderwetse tl-buis. Niall volgde de pijl onder het knipperend oog van het licht en kwam uit bij een bredere gang, die bestond uit oncomfortabel uitziende stoeltjes voor tafeltjes en een mistroostige plant die al langer dan een maand het daglicht niet had gezien. Zijn bladeren hingen er slap bij.
'Jij bent hier vast nieuw?'
Een streng uitziende vrouw doemde voor hem op. Ze was een camouflage voor het witte decor achter haar: wit gezicht, haast wit haar, een witte outfit en een bleke hand die onder zijn neus bungelde. Niall schudde die verdwaasd en knikte.
'Doris, begeleider. Kom mee.' Het was geen vraag; eerder een dreigement dat Niall met verheffende stem meesleepte. Ze nam hem mee in de zee van gangen, de klotsende stroming van witte muren tegemoet. Niall had nergens zicht op: het enige dat terug staarde, was het lege, witte beton dat hem in een krappe omhelzing nam. En dan het einde. Doris opende een deur en hield die met haar voet open, als welkomsgebaar wellicht, maar haar gezicht zag nog even nors als daarnet.
De jongeren in de kamer keken niet op of om toen Niall binnenkwam, praatten gedempt, aten en verstopten voedsel in monden van anderen. Niall voelde zijn maag omkeren. Dit zag je nog niet op de set van een slechte horrorfilm.

Zayn Malik
Ergens was het misschien ook wel goed voor me om uit mijn dagelijkse routine te gaan. De afgelopen maanden hadden uit niets meer bestaan dan de sessies die elke dag plaatsvonden en het onder maaltijden uitkomen. Af en toe wist ik ook nog een uitweg te vinden in mijn kamer, waar ik mijn schetsblok tevoorschijn zou halen en me even zou afzonderen van de wereld. Maar ook dat wekte geen echte levenslust op, dus ik snapte dat hij vond dat we wat meer avontuur in ons leven moesten brengen. Het was gewoon zo lastig om hier iets uit te halen zonder meteen in de problemen te zitten. 'Had je al een plan wat we gaan doen, of gaan we wat improviseren?' vroeg ik aan Aiden. Ik pakte de kan met water die op de tafel was neergezet en vulde mijn beker ermee. Het was altijd al mijn strategie geweest om zoveel mogelijk water te drinken, wetende dat dat een vullend gevoel kon geven als je er maar genoeg van dronk. Alhoewel, mijn strategie - ik had al mijn manieren om mijn honger te omzeilen aangeleerd van anderen, dus echt mijn eigen ideeën waren het absoluut niet.
Mijn blik ging naar de ingang van de ruimte, waar deur openging en een van de begeleiders - Doris - een andere jongen voorging. Het was een blondharige jongen die er nogal bangig uitzag, zoals de meeste mensen hier op hun eerste dag waren. Ik stootte Louis aan met mijn elleboog en knikte naar de blonde jongen. 'Zou hij een nieuweling zijn?' zei ik zowel tegen Louis als Aiden, al wist ik het antwoord al wel.

[ bericht aangepast op 19 feb 2014 - 23:37 ]

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Liam Payne.
Mijn vraag liet hem toch even naar me op kijken, en hij liet een klein knikje zien als antwoord dat hij mee ging, en stond op. 'Oké, mooi anders had ik je van je stoel af gegooid.' zei ik met een lichte glimlach als teken dat dat maar een geintje was. Hij zette zijn tas op zijn stoel neer. Ik hield mijn tas gewoon bij me, ik ben veels te bang dat hij gejat word, of dat ze merken dat er dingen in zitten die ik hier eigenlijk niet mag hebben. Met de tas om mijn schouder liep ik met de jongen tot het einde van de gang. Hij schudde zijn hoofd toen ik naar zijn naam vroeg. 'Oké dan, maar het is wel handiger om het te weten' zei ik, en besloot naar de kantine te lopen aangezien het toch lunch tijd is. De jongen vlocht zijn vingers in elkaar en bleef maar staren naar de grond. Ik liep met hem naar de kantine, en ging aan een tafeltje zitten aangezien ik nu ook best honger had. 'Jij bent niet erg spraakzaam he?' vroeg ik, en keek even om me heen. Misschien kwam het een beetje bot over, maar ik kan gewoon niet met andermans gevoelens om gaan, en ik zeg gewoon wat ik denk.

---

How far is far

---

Bowties were never Cooler

[Haha, ja please! Ik wil niet dat dit doodloopt ]

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.