Institution || One Direction || Bromance - Speeltopics

Rollen:
- Harry Styles - Bergling - Heftige angststoornis
- Niall Horan - Taiteilijan
- Liam Payne - PresIey - Agressiestoornis
- Louis Tomlinson - SnowfIake - Uit de hand gelopen depressie
- Zayn Malik - Rhinestones - Anorexia
- Aidan Mitchell - KiliOfDurin - Psychoses

Regels:

Begin: Het is net voor lunchtijd en de nieuwe patiënten komen aan, waarna ze een gezamelijke rondleiding krijgen door het gebouw. De mensen die er langer verblijven komen net terug van het individuele gesprek met hun begeleider, dat altijd 's ochtends plaatsvind, en maken zich klaar om te gaan lunchen.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

(MT)

---

Because I love him, do I need another reason?

[MT]

[ bericht aangepast op 17 feb 2014 - 11:44 ]

---

How far is far

(Mijn topics)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik.
Als ik deze inrichting aan iemand moest beschrijven, zou ik zeggen dat het vergelijkbaar was met een hindernisbaan. Keer op keer werd er van je verwacht dat je her risico zou nemen de hindernis te nemen, ook al had je dan het risico dat je zou struikelen en vallen. Vandaag was hier een goed voorbeeld van. Alhoewel ik de individuele gesprekken minder erg vond dan de groepssessies vond ik het nog altijd moeilijk om mijn emoties te tonen aan mijn begeleider. Ook deze ochtend wilde het niet echt lukken. De begeleider was wat te opdringerig geweest met zijn vragen, waar ik niet tegen kon. Ik had hem een ijskoude blik gestuurd en geweigerd om nog maar iets los te laten over mijn gedachten. Hij had het nog geprobeerd recht te zetten door wat voorzichtiger te zijn met zijn vragen, maar het had niet gewerkt en uiteindelijk was ik in stilte de kamer uitgelopen.
Dit werd echter meteen gevolgd door de volgende mijlpaal, die me buikpijn van de zenuwen bezorgde. De drie maaltijden die hier per dag werden gegeten waren mijn minst favoriete tijden van de dag. De misselijkmakende geuren, die me al in de gang ervoor begroetten, lieten me ziek voelen - en toch moest ik erbij zitten en wat eten. Met lood in mijn schoenen liep ik de nog redelijk rustige eetzaal binnen en ging ik op mijn vaste plek zitten.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Harry Styles
Als ik op dit moment iets was, dan was het wel doodsbang. Vandaag werd ik na een periode van wachten eindelijk overgebracht naar de inrichting, niet dat ik er zo blij mee was. Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen, mijn tas stevig tegen me aan geklemd. Met mijn blik gericht op de grond liep ik zo langzaam mogelijk het grote gebouw in, waar ik als het goed was werd opgevangen door een van de mensen die daar werkte. Waarschijnlijk was ik de eerste, maar beter te vroeg dan te laat. Nou ja, misschien was het allemaal minder erg dan ik mezelf voorhield, zolang ze maar niet dachten dat ik ging proberen om sociaal te zijn. Dat was onmogelijk voor me, en ik wilde niemand de stuipen op het lijf jagen door plots in huilen uit te barsten. Wat ik nu op het punt stond om te doen. Hier werd ik vast ook niet geaccepteerd, het maakte me gewoon ziek. De constante angst en zorgen hadden ervoor gezorgd dat ik sterk was vermagerd en de wil om te eten had verloren. Toch deed ik het wel, om te laten zien dat ik het zelf prima kon regelen. Eenmaal in de ontvangsthal had ik geen idee wat te doen, dus wachten leek me het beste. Ik ging zitten op een van de stoeltjes en sloeg mijn ene been over de ander, om vervolgens mijn tas op mijn schoot te plaatsen. Zuchtend bleef ik zo zitten, mijn blik nog altijd op de grond gericht. Het was een kwestie van wachten tot ik werd opgehaald of de andere nieuwelingen zouden arriveren.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Mijn nagels kraste over de huid van mijn arm, als typisch kenmerk dat ik zenuwachtig was en mijn irritaties terugkeerde. Ik had de neiging de hele boel kort en klein te slaan, om daarna huilend in een hoekje te belanden, me afvragende waarom de mensen hier me nog langer kwelde. Ja, dat was deze inrichting als je naar mijn mening zou vragen, ook al zag ik alles als een kwelling. Iedere keer dezelfde vragen, iedere keer dezelfde reacties erop terug. Hadden de begeleiders nu echt niet in de gaten dat er vrij weinig veranderde in de tijden hier? Waarom lieten ze me niet mijn eigen keuze maken? Het laatste zou er echt voor zorgen dat er veranderingen kwamen.
Een zachte zucht rolde over mijn lippen, wat de stilte verbrak, om daarna op te staan en zonder gedag het gesprek te verlaten. Ik had nog steeds niet de neiging om ook maar iets te zeggen, al had ik dat mijn hele verblijf nog niet gedaan tegen iemand anders dan de mensen waar ik mee door moest brengen. De begeleider kon me niet dwingen om te praten, want deze vielen erbuiten, en als je door bleef vragen, werkte dat bij mij precies het tegenovergestelde.
De deur viel met een klap achter me dicht waarna een aantal tranen over mijn wangen liepen. Misschien zei deze reactie meer dan alles wat het hele gesprek naar voren was gekomen, liet meer over mijn gedachten naar voren komen.
Ik liep snel de gang door naar de eetzaal, wetende dat ik anders nog teruggeroepen kon worden, om alsnog mijn hart te luchten. Pas bij de eetzaal vertraagde ik ietwat, om richting mijn vaste plek te lopen. 'Zayn,' rolde zachtjes over mijn lippen als begroeting voor de jongen.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

MT

---

Bowties were never Cooler

Aidan Mitchell
Ik liep zuchtend de eetzaal in. Waarom bleven ze vragen stellen? Ik wist namelijk niet wat de psychoses uitlokte. Ik herrinderde me er alles van en het kon me weinig schelen. Gevoelens waren niets goeds had ik geleerd. Loyaliteit was goed, gevoelens niet. Daar konden ze echt niets aan veranderen. De mensen die ik omlegde verdienden het. Schuldgevoelens of spijt had ik dan ook niet en dat kregen ze me ook niet aangepraat. Het feit dat ze nu begonnen met het proberen een psychose uit te lokken irriteerde me heel erg. Ik had geen spijt, maar ik was hier toch om eraf te komen, niet om het erger te kamen?! Ik plofte neer tegenover Louis en Zayn met een blik op onweer. Ik zag krassen op Louis zijn arm zitten. "Is het weer zo ver, Boo?" zei ik zacht. Mijn vingers gleden zacht en geintrigeerd over de krassen op zijn huid. Ik was er gefascineerd door. Ja, ik was de psychopathische seriemoordenaar hier, maar nog nooit had ik mezelf opzettelijk pijn gedaan. Natuurlijk vond ik het erg dat iemand die ik al lang kende zichzelf dit soort dingen aandeed, maar toch was ik gefascineerd erdoor. Ik keek even op naar de twee jongens. "Vandaag kwamen de nieuwelingen toch?" vroeg ik met een scheve grijns. Al een tijdje waren er geen nieuwelingen gekomen en ik had wel eens weer zin in wat actie. Er gebeurde te weinig hier. Ik was de militaireacademie gewend waar je eens in de paar dagen midden in de nacht plots werd gewekt door een of ander alarm waarop je moest reageren op een bepaalde manier. Hier was het enige wat er gebeurde een van de patiënten, waarvan ik er meestal een was, doorsloeg. Vaak eindigde dat voor mij in de zoveelste trip naar isolatie, waar ik niet veel later weer uit mocht als ik weer normaal was. Mijn vingers bleven over Lou's krassen gaan, zonder dat ik er echt op lette. "Wat staat er op het menu?" Het eten was hier niet perse goed, maar ik had veel slechter gehad.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik.
Het duurde niet lang voordat Louis me kwam vergezellen. Ik begroette hem en merkte vrijwel meteen de tranensporen op die zich op zijn wangen bevonden, maar ik zei er niets over. Niemand had het hier makkelijk en het had geen zin om er vragen over te stellen. Daarbij was ik zelf nooit echt in voor een emotionele confrontatie en kon ik het risico niet lopen dat hij ook iets over mij zou vragen. Snel daarna kwam ook Aidan erbij zitten. In het begin had ik hem om eerlijk te zijn behoorlijk eng gevonden, wat door zijn bloederige geschiedenis kwam, maar ik kwam er al gauw achter dat hij - als hij niet in een psychose zat - zo erg nog niet was. 'Oh ja,' antwoordde ik op de vraag of er vandaag nieuwe mensen kwamen. 'Helemaal vergeten.' Voor mij zou het waarschijnlijk niet ontzettend veel toegevoegde waarde hebben. Van nature was ik niet heel erg sociaal aangelegd, dus zelf zou ik in ieder geval niet degene zijn die contact zou zoeken met de ander. Toch zou het wel weer een andere tint aan de dag geven, aangezien de groepssessie deels in het teken zouden staan van elkaar leren kennen. Aan de ene kant vond ik het wel interessant om andermans verhalen aan te horen, maar zelf hield ik er niet van om me bloot te geven, dus in dat deel had ik wat minder zin. Aidan herinnerde me er ook weer aan waarom we hier zaten; voor de lunch. Het pijnlijke gevoel in mijn buik werd weer erger en ik ging even verzitten. 'Ik wil het niet eens weten,' zei ik, doelend op de geur die uit de keukens kwam.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Niall Horan
Vanbuiten was de inrichting een tegen de mist opdoemend geraamte, dat met openstaande ramen en een plat dak boven de mistwolk uitstak. Het was een ander verhaal tegenover het aanhoudende, monotone landschap waar Niall gedurende de rit naar had gekeken. Dit was een gat in het patroon. Niall keek er met uitgestrekte ogen naar.
De taxichauffeur, even eentonig als het landschap, bromde voor zich uit: 'Wil je terug op je plek gaan zitten en je gordel aandoen? Als ik een boete krijg, mag jij ervoor opdraaien.'
Niall liet de rugleuning van de bestuurdersstoel los en kroop terug op de passagiersbank achterin. 'Ik was gewoon nieuwsgierig,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan de chauffeur.
'Kan wel zo zijn. Nieuwsgierig of niet, je speelt met de wetten van de weg.' De auto maakte een kromming de parkeerplaats op. De hand van de chauffeur gebaarde uitbundig terwijl hij vervolgde: 'Als je nu niet vast had gezeten, was je zeker weten tegen het raam aan geknald.'
'Zou nog niet zo'n slecht idee zijn,' zei Niall zacht.
De chauffeur schudde afkeurend zijn hoofd en mompelde iets dat Niall maar half kon verstaan. Trefwoorden als 'gek' en 'gestoord' ontgingen hem niet, net zoals het korte 'je zou eens normaal moeten doen', dat hij uitdrukkelijk harder zei. Misschien om een punt te maken. Niall wist het niet, wilde het niet weten, of aanhoren van een taxichauffeur. Hij was niet gek. Tenminste, niet gek-gestoord-overdonderend-gek, zoals de meisjes en jongens op de crisisopvang. Die waren zo afgezonderd van de werkelijkheid dat ze nog geen komkommer van een courgette konden onderscheiden.
De auto parkeerde horizontaal voor de ingang van het pand. 'Dat wordt dan dertig euro. Nee, vijfendertig. Je hebt vandaag wat opgestoken van me.' Hij lachte een smerige rij tanden zichtbaar. Tussen de spleten zat broccoli, of spinazie.
Niall nipte twee tientjes en een briefje van vijf uit zijn portemonnee. 'Vijfentwintig,' zei hij, op dezelfde norse toon als die van de chauffeur. 'Wie vraagt, wordt overgeslagen. Je hebt geluk.' Met een knipoog bevrijdde hij zichzelf uit het zicht van de ontstelde chauffeur.

[ bericht aangepast op 17 feb 2014 - 18:01 ]

Louis Tomlinson
Een heel klein glimlachje speelde rond mijn lippen door de begroeting van Zayn. Niet dat deze lang stand hield, want het moment dat ik op mijn stoel neerplofte was deze alweer verdwenen. Mijn voeten plaatste ik op de stoel, zodat ik met opgetrokken benen zat, om mijn gezicht te kunnen verstoppen en langzaam mijn tranen de vrije loop te laten gaan. Ik was niet iemand die heel snel emoties vertoonde, maar zodra het me teveel werd, brak ik en het maakte dan ook niet uit waar in was. Deze keer waren de begeleiders degene geweest die me lieten breken door doodleuk veel dieper op mijn gevoelens in te spelen en mijn verleden erbij te halen. Ze hoefde me niet echt niet opnieuw te laten herinneren dat ik slecht was, want dat wist ikzelf ook wel.
Een stem, samen met vingertoppen die over mijn arm gleden, lieten me razendsnel op kijken. Aidan verscheen in mijn gezichtsveld waardoor ik ietwat ontspande, om heel langzaam te knikken. 'Ik trek het niet op deze manier,' mompelde ik bijna onhoorbaar, zodat de gebrokenheid in mijn stem niet opviel, maar ook omdat het niet nodig was om harder te praten. Zijn volgende vraag liet me mijn gezicht op mijn knieën planten, om een zacht over mijn lippen te laten rollen en eventjes naar Zayn te blikken, die het blijkbaar vergeten was. Nee, dat werd me weer opsluiten in mijn kamer, tegen nog meer mensen mijn mond houden als ik er toch uit moest komen. Of er moesten nog plannen zijn, want misschien konden mijn gedachten dan nog veranderen. 'Wat zijn je plannen? Aan je grijns te zien en je wat beter kennende,' vroeg ik met een schuin gezicht aan de jongen tegenover me.
Mijn blik gleed erna naar de krassen op mijn arm, waarvan ik de neiging had om hem terug te trekken, zodat mijn andere arm dezelfde behandeling kon ondergaan. 'Nieuwelingen, zoals je net zei. En dat andere hoef ik niet echt te weten,'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne.
Zuchtend gooide ik met een klap de deur van mijn vader zijn auto dicht, klootzak. Ik pakte mijn tas uit de kofferbak, en negeerde mijn vader volkomen die nog wat zei. Ik gooide nu ook de kofferbak met een klap dicht, en liep zonder enige emotie te tonen het lelijke, grote gebouw in. Chagrijnig liep ik naar een stoel en ging er op zitten tot dat ik gehaald word. Er zat een jongen met bruine krullen naast me, met zijn tas op schoot. Ik zette mijn cap even recht, en bekeek de jongen toen. 'Hey, ik ben Liam' zei ik nog steeds chagrijnig, en zonder enige emotie in mijn ogen af te lezen. Ik ben eigenlijk helemaal niet spraakzaam, maar hier de komende jaren leven zonder kennissen lijkt me ook niets. Zijn hand zou ik niet schudden aangezien ik nog steeds niet over mijn lichaamscontact probleem af ben, bij elke aanraking raak ik in paniek, en ga ik ergens schuilen. Alsof deze kliniek dat zou verhelpen, laat me niet lachen.

[ bericht aangepast op 17 feb 2014 - 19:03 ]

---

How far is far

Harry Styles
Gespannen frummelde mijn vingers wat met de hengsels van de tas, ergens begon mijn nieuwsgierigheid naar dit alles wel te groeien, maar de angst overheerste nog altijd. Het was iets waar niemand ooit wat aan had kunnen doen, dus was ik heilig overtuigd dat het hier ook niet ging lukken. Je kon volgens mij wel zeggen dat ik de volledige hoop in mezelf had opgegeven. Dat was ook de reden dat ik niet in de buurt van scherpe dingen werd gelaten, ze waren bang dat ik mezelf iets aandeed. Vaak hadden ze gelijk. Ik was zo opgegaan in de simpele handelingen dat ik me kapot schrok door een stem die wel heel dichtbij klonk. Met grote ogen keek ik op naar de jongen die op de stoel naast me zat. Waarom sprak hij tegen mij? Ik weigerde te antwoorden en drukte mijn nagels in mijn handpalmen, de neiging onderdrukkend om een van de dingen te doen die ik altijd in dit soort situaties deed. Wel werd mijn ademhaling wat gejaagder, maar dat was onoverkoombaar. Hopelijk begreep hij dat ik niks ging zeggen, anders werd het nog lastig. Ik wendde mijn blik weer van hem af en richtte die weer op de tas. Misschien was de jongen, Liam dus, slim genoeg om te merken hoe ik een beetje in elkaar zat en sleepte hij me mee door het gebouw. Het leek er toch niet op alsof de begeleiders ooit nog gingen komen, en ik wilde het pand wel graag verkennen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Aidan Mitchell
Louis had het duidelijk erg moeilijk. Zijn ogen waren betraand en zijn armen zaten onder de zelf veroorzaakte krassen, die ik nu streelde. Zijn stem was zacht en vast en zeker gebroken. Wat had ik toch met hem te doen. Bij Zayn was volgens mij het moeilijkste nog wel de drie maaltijden op een dag, maar bij Louis waren het duidelijk de therapiesessies. Bij mijn vraag over nieuwelingen waren ze allebei niet zo opgetogen als ik. Ik was gewoon blij dat er vers bloes hier rond zou lopen, terwijl zij als de dood leken. Nou keek ik er ook niet naar uit om veroordeelt te worden, alweer, maar ik kon er ook maar weinig minder om geven. Toch lichtte mijn gezicht wat op bij Louis zijn woorden. Mijn grijs werd ook net iets breder. "Gewoon een beetje stangen. Niets bijzonders. Ze zullen me toch wel veroordelen, dus waarom zal ik ze dan niet laten zien waarom ik hier ben... En als jullie meedoen hebben jullie ook eens een opstootje, want om eerlijk te zijn zien jullie eruit als twee lijken die wel een verzetje nodig hebben." Ik bedoelde dit zeker niet negatief. Ik zou hier ook gillend gek en lusteloos worden als ik mezelf niet op een trainingsschema hield en af en toe wat chaos veroorzaakte. Bij mijn vraag naar het eten wist ik dat ik wat verkeerd had gezegd door Zayn's gezicht. Dat was echt niet de bedoeling geweest. "Weet je wat, Zayn. Ik eet jou lunch op als jij meehelpt. Is dat goed?" Achter me hoorde ik iemand 'Macaroni met kaas en spek.' mompelen. Ugh. Dat was het enige wat nog slechter te vreten was dan het legervoedsel van de academie. Niet veel later kwam de lunchdame langs en zette drie borden met kleffe macaroni met roze taaie stukjes en geel glimmend van de vette kaas voor onze neuzen. Ik kreeg zoals altijd alleen maar een plastic lepel zonder op enige mogelijkheid scherpe of breekbare randjes. Ik had dan wel psychoses, ik was toch echt niet zo dom om iemand in een volle kantine te vermoorden, daarbij moesten we alles altijd inleveren en in elk geval ik werd gefolieerd elke keer weer. Het werd echt vermoeiend. Alsof ik niet genoeg manieren kende om iemand om te leggen met alleen mijn blote lichaam.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik keek Aidan even overwegend aan bij zijn aanbod. Hem kennende zou een beetje stangen wel wat meer zijn dan ze een beetje pesten, zeker omdat hij ze wilde laten zien waarvoor hij was opgenomen hier. Ik had het idee dat hij zich helemaal niet schuldig zou voelen als hij de nieuwelingen een beetje angst aan zou jagen. 'Hm, ik weet niet...' zei ik bedachtzaam terwijl ik hem wat twijfelend aankeek. Ondanks de scènes die ik had geschopt omdat ik niet wilde eten had ik in het halfjaar dat ik hier was nog niet veel raars uitgehaald, en de isolatie vond ik niet echt een pretje, dus ik wist niet of het wel zo'n goed idee was. Toen ik het bord eten voor mijn neus kreeg voelde ik mijn maag echter omdraaien en wist ik dat ik niet veel anders kon dan hem helpen zodat hij mijn lunch zou opeten. Echt niet dat ik dit ging opeten. Ik vertikte het. De klomp overgare pasta kleefde van nature al aan elkaar, maar de vette, goedkope kaas wist hier goed mee te helpen. De stukjes grofgehakte spek kwam samen met een laagje vet, dat zich door de rest van de pasta verspreidde en glinsterde bij verandering van perspectief. Alleen het idee van dit eten maakte dat ik de stem van de stylisten tijdens de fotoshoots die ik had gedaan hoorde dat ik minder moest eten. Verdomme, Zayn, zouden ze dan roepen. Blijf van die vette rotzooi af, straks pas je niet eens meer in de kleding voor straks. 'Best, ik help je wel,' zei ik tegen Aiden, ergens ervan balend dat Aiden me had weten te manipuleren, maar hem ook dankbaar dat hij me een uitweg van dit maal gaf. Ik schoof mijn bord een stukje naar hem toe. 'En jij, Louis? Doe jij ook mee?'

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.