RPG - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 6 - Hawai - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan. Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

Het is zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard. De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten. Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen. De zeemeerminnen en Rodey worden wel toegelaten, maar voor de halfwolven blijven ze vrezen. Ze zijn bang dat ze andere wezens opeten. Zij worden geacht om in de bossen, buiten het dorp te leven, tussen de andere, gevaarlijkere wezens. Daarom verlaat ook niemand het dorp. Behalve voor het water. Het dorp wordt bestuurd door een stel wijzen, die bepalen wat ze allemaal moeten doen wanneer er iets gebeurd.

Meer uitleg en het inschrijf topic vindt je hier

Personages

[ bericht aangepast op 16 feb 2014 - 21:29 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Wacht, nog niet.' Qako keek haar in de ogen en trok haar weer naast zich op de bank.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Javelin keek hem verrast aan. 'Ben je iets vergeten?' vroeg ze.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Qako schudde zijn hoofd en kuste haar slaap.
'Ik heb nog geen zin...'
Hij wist niet hoe zijn de stroom aan gevoelens en energie die plots in zijn lichaam rond kolkte als een tyfoon anders moest omschrijven en besloot om het haar gewoon te laten zien door haar nog een keer te zoenen. Inniger en langer dan ze hiervoor ooit hadden gedaan.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Een kreun ontsnapte aan haar lippen. Zo'n kus had ze nog nooit gekregen. Toen het eindigde, was ze even buiten adem, maar daarna kusten ze elkaar weer. Ze zette haar nagels in zijn rug en voelde een verlangend gevoel in haar opkomen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Qako had op dat moment helemaal geen behoefte meer aan ontbijt en Javelin was plots overal om hem heen en in zijn hoofd. Het was alsof keuzes maken niet meer bestond en hij deed gewoon wat hij dacht dat er in hem op kwam. Het kon net zo goed zijn lichaam zijn die zijn geest stuurde in plaats van andersom.
Hij keek Javelin in de ogen, niet wetend wat zij wilde of wat ze verwachtte. Het leek allemaal vanzelf te gaan en hoewel hij niet wilde dat het hier zou eindigen, zei een stemmetje in zijn achterhoofd hem dat hij zich daar wel op moest voorbereiden.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Javelin besefte dat dit het moment was waarop ze steeds had gewacht, waar ze bang voor was geweest, die haar constant in twijfel had gebracht. Niet op een avond, na een vermoeide dag werken. Niet op een avond, dat Qako te veel alcohol benuttigd had. Dit moment was op een ochtend, vlak voordat ze zou ontbijten. En ze wist dat ze het wilde. Haar twijfels vielen weg terwijl ze in zijn bruine ogen keek, die opgewonden leken, maar die hun twinkeling nooit zouden verliezen. Ze voelde hoe ze zichzelf tegen hem aanvloeide en hem weer begon te kussen, gejaagd, bijna verstikkend, maar op een goede manier. Ze was zich nergens meer bewust van; niet van de plek waar ze zich bevonden, van niets. Er was niets anders meer op de aardbol dan zij en Qako. Niets anders dan zijn aremn, gespierd, sterk, maar die zo teder over haar rug wreven. Niets anders dan zijn lippen, die haar zo innig kusten dat de rillingen over haar hele lijf trokken. En niets anders dan zijn ogen, zijn bruine, geweldige ogen, die haar aankeken alsof ze het mooiste wezen van de hele wereld was. En voor het eerst in haar hele leven voelde zich, al was het maar voor heel even, ook zo.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het kostte Qako een grote mate van zelfbeheersing om te wachten tot Javelin veranderd was voor hij dat bij zichzelf ook toe zou laten. Hij wist op dat moment ook niet zeker of hij die geluiden maakte vanwege pijn of genot, maar zodra hij eenmaal getransformeerd was, was de pijn verdwenen en was het zijn hele lijf dat van Javelin genoot.
Hij kon zich niet druk maken om zijn verleden, want dit was goed. Veel te goed.
De bank werd hen al gauw te krap, maar gelukkig voldeed het vloerkleed ook. Qako vroeg zich af of Javelin het een probleem zou vinden als ze dit de rest van de ochtend zouden volhouden, al moest hij uiteindelijk ook toegeven dat hij dat zelf niet kon en met zijn tong uit zijn muil liet hij zijn kop niet veel later tegen haar flank rusten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ze was blij dat ze wolf was, want ze kon niets uit brengen. Ze wist niet wat ze had moeten zeggen om dit heerlijke gevoel dat Qako haar gaf onder woorden te brengen en omdat dat nu ook niet hoefde, likte ze teder achter zijn oor en legde ze haar voorpoot op die van hem.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ja... Wat is het voor verrassing? Heb je het bij je? Heb je een cadeautje achter de deur?' Ze glimlachte opgetogen. Misschien kon Wyatt het cadeau hier brengen.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Nee, kom gewoon.'
Hij grijnsde naar Kato.
'Je kunt ook mee, jullie zullen het allebei wel leuk vinden.'
Kato snoof. 'Em wie past er dan op de kinderen?' vroeg hij schamper.
Wyatt zuchtte en sloeg zijn ogen ten hemel. Hij pakte Cordelia's hand en trok haar mee naar buiten waar Winnie stond te wachten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Dat is zes munten.' Russel glimlachte vriendelijk naar de twee halfwolven, die net in het café hadden ontbeten. Hij wist dat het halfwolven waren omdat ze als wolf waren binnengekomen, maar toen waren veranderd in de mensen die nu voor hem zaten. Het was een stel, want ze hielden elkaars handen vast. Hij werd er een beetje moe van en nam snel de munten aan, zodat hij terug kon lopen naar de keuken. Hij glimlachte even naar Athiabbe, ook een halfwolf, die sinds een week zijn collega was. Hij had nog maar weinig met haar of zijn andere collega's gesproken, omdat hij nu twee baantjes had: 's ochtends en soms 's avonds in het café in de bediening of de afwas, 's middags als tuinman bij de rijke inwoners van het dorp. Hij was druk bezig met sparen voor een eigen huisje. Zijn huurbaas, een mens geboren met vleugels, was zachtgezegd niet erg aardig en verhoogde de huur bijna met de week. Russel kon het nauwelijks meer opbrengen en Meller was vele oppasuurtjes kwijt, nu Baiel weer beter was en Cordelia niet meer werkte. Hun inkomsten gingen meer omlaag en hun kosten meer omhoog. Daarom had Russel besloten een periode extra te werken, veel meer geld te verdienen, zodat ze op een gegeven moment konden verplaatsen naar een koophuisje.
Hij had op meerdere locaties gesolliciteerd en was bij het café aangenomen. Het verdiende bijna dubbel zoveel als hij kreeg als tuinman, maar helaas hadden ze hem vooral op de rustige momenten nodig - in de ochtend en de avond. Daarom had hij zijn andere baan ook maar gehouden, zodat hij meer verdiende en Meller en hij uiteindelijk naar het kleine huisje aan de rand van het dorp konden verhuizen, dat ze al zo lang op het oog hadden.
'Is dat familie van je?' vroeg hij even met een grijns aan Athiabbe. Hij knikte naar de twee halfwolven. De vrouw duwde lachend een stuk brood in de mond van de man, die zijn arm om haar heen sloeg en haar naar zich toe trok. Het was vast erg schattig en romantisch, maar hij kon het er niet echt inzien. Al zou hij er veel voor over hebben om daar zo met Michelle te zitten, iemand aan wie hij veel had gedacht de laatste tijd maar die hij nauwelijks had gezien, omdat hij daar simpelweg geen tijd meer voor had. Hij had in het weekend wel eens tijd, maar die tijd besteedde hij ook aan Meller, die hij doordeweeks ook bijna niet meer zag.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia volgde Wyatt en slaakte een gil toen zeWinnie achter de deur zag staan. 'Winnie!' Ze was verbijsterd en dolblij tegelijk.
'Winnie, o wat fijn om je te zien.' Er sprongen tranen in Cordelia's ogen en ze knuffelde Winnie stevig. Ze had niet gedacht haar ooit nog te zien.
'Zeg dat wel ja,' grijnsde Winnie. 'Je ziet er oogverblindend uit!'
'Jij ook, fantastisch!' Ze trok haar mee naar binnen en keek glunderendnnaar Kato. 'Kijk wie Wyatt mee heeft gebracht!' Ze vloog Kato blij om de hals.
'Goed jullie te zien. Kijk niet zo chagrijnig zeg,' zei Winnie grijnzend tegen Kato. 'Dat is niet de uitdrukking die ik verwachtte toen ik je zag!' Ze omhelsde Kato.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato grinnikte en drukte Liae goed tegen zich aan, zodat hij een vrije arm om Winnie heen kon slaan.
'Wat luk dat je er bent,' zei hij, maar zijn ogen gleden naar Wyatt. Het was net een paar maanden uit met Athiabbe, maar hij had er geen gras over laten groeien. Kato had dan wel aan zijn zus beloofd dat hij zich nergens mee zou bemoeien, hij mocht wel hopen dat zij er zelf wel heel erg kwaad om zou worden.

~ ~

Athiabbe keek naar Qako en Javelin. Ze glimlachte toen ze zag hoe blij hij was met haar en ze gunde het hem echt. Hij was nog nooit zo voor een meisje gegaan en ze wist gewoon dat dit goed zou komen. Het zou heel goed komen.
'Ja, hij is mijn broer,' beantwoordde ze Russels vraag en zette twee bekers thee op zijn dienblad neer. 'Ik ben blij dat hij iemand gevonden heeft.'

[ bericht aangepast op 22 feb 2014 - 19:44 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ja, ik ben ook blij!'
'Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?' vroeg Cordelia, die Wyatt dankbaar knuffelde.
'We hebben elkaar per toeval gezien in Toscane,' antwoordde Winnie. 'We hebben een beetje rond getrokken samen.'
'Wat leuk!' zei Cordelia met een brede glimlach op haar gezicht. Winnie knikte enthousiast en keek toen om zixh heen.
'Leuk huisje hebben jullie.' Haar oog viel op de kleine baby in Kato's armen, en het kleine jongetje die aan Cordelia's jurk trok. 'En wat een schatjes! Wat zijn ze lief! Jullie zijn wel allebei goed aanwezig geweest tijdens het proces, zeg,' grinnikte ze. 'Wat lijken ze eng veel op jullie allebei. Hoe heten ze?'
'Nykin en Liae,' antwoordde Cordelia. Winnie werd een beetje bleek toen ze die laatste naam hoorde.
'Liae? Heb je haar vernoemd?'
Cordelia knikte. 'Kato en ik vonden dat een mooi eerbetoon aan haar.'
'Ik moet bekennen dat ik weinig aan haar heb gedacht de laatste tijd,' gaf Winnie toe. 'Ik heb het hoofdstuk Instituut afgesloten.' Ze voelde zich er een beetje schuldig om, ineens.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Het is ook al lang geleden,' zei Kato. 'Het is goed dat je doorgaat.'
Zelf dacht hij er ook niet veel aan terug. Soms, maar dan alleen aan de leuke momenten. Haliae probeerde hij zo veel mogelijk uit zijn gedachten te weren. Hij vroeg zich af of ze boos op hem zou zijn als ze zou weten dat het mislukt was tussen haar ouders en dat haar vader bijna dood was geweest, misschien wel door hun toedoen. Hij had beter thuis kunnen blijven, in Engeland.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes