|RPG| The New Atlantis || Speeltopic 1 |200| - Speeltopics

Update: Het is maandag avond. Iedereen wordt geacht zijn avondeten af te ronden, nog even bij te kletsen en daarna naar bed te gaan. Om 22:00 moet iedereen op zijn of haar kamer zijn en om 23:00 gaan alle lichten uit. Morgen begint de eerste echte schooldag.
Het weer: Het is avond en de temperatuur is nu zo'n 16 graden. Er waait een fris windje en het is wat bewolkter dan de rest van de dag. Vannacht zal de temperatuur dalen naar zo'n 10 graden.

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 16:14 ]

Happy Birthday my Potter!

[Mijn topics!]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

-

[ bericht aangepast op 15 feb 2014 - 18:35 ]

- ugh shit nu vergeet ik aan te passen dat ik van elke bericht een notificatie wil. Dus nog maar een keer mijn topics :')

MT

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Philip Crowe | Zoon van Ares

[ bericht aangepast op 15 feb 2014 - 19:14 ]

Miles Luke Halter • Zeemeerman.

Verscheidene vissen schieten in een rap tempo aan me voorbij – enkele daarvan komen naar me toe en beginnen rondjes om me te draaien. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik besluit om weer terug te gaan naar het dorpje en zwem vooruit. Voor ik het weet ben ik al weer thuis. Het zijn huizen van steen en dienen gemakkelijk als huizen, hoewel we ze helemaal niet nodig hebben. Mijn moeder komt binnenzwemmen en lacht me lief toe. 'School begint weer,' zegt ze. Haar stem klinkt diep en zacht en meteen voel ik liefde opwellen in mijn buik.
'Je doet het weer,' glimlach ik. Snel verontschuldigt ze haarzelf in een iets hardere stem. Ik pak mijn benodigdheden, zeg mijn familie gedag en zet mijn weg naar school voort.
Mijn hoofd doorbreekt het wateroppervlak en ik sleep mezelf het zand op. Door de zon en de lichte wind ben ik al snel opgedroogt. Ik sta op en doe wat normalere kleding aan. Op voeten staan is even wennen maar na een tijdje gaat het me weer goed af. Ik pak mijn tas en loop richting de school toe.
De deuren staan wagenwijd open en met een grijns op mijn gezicht loop ik naar binnen. Zoals altijd staan op de schermen onze kamerindeling. Ik slaap op kamer 317 – samen met ene Istwan, die ik niet ken. Na een tijdje heb ik mijn kamer gevonden en het blijkt dat ik de eerste ben. De bedden hebben elk een raam boven het hoofdeinde dus ik kan gewoon kiezen. Ik gooi mijn spullen op het bed en pak mijn rooster tevoorschijn. Ik zit in klas 2B en mijn mentrix is Professor Clark. Ik zucht zachtjes – zij is enorm streng.

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Ik stapte stevig door richting de poorten van het schoolterrein. Ik had een fijne zomer in mijn thuisland Australië gehad en vond het eigenlijk wel jammer dat hij zo snel voorbij was gegaan, maar op deze school werd ik in ieder geval niet raar aangekeken. Thuis was dat wel het geval, omdat ik vroeger altijd de verhalen over mijn vader doorvertelde, die mijn moeder de avond ervoor had verteld om mij in slaap te krijgen. Ze dachten dus allemaal dat ik gek was en geloofde dat mijn vader een god was en laten zien dat ik wel degelijk zijn krachten bezat, was overduidelijk geen goed idee. Toch miste ik thuis, ik miste de hitte, ik miste het surfen en ik miste mijn moeder, hoe verschillend we ook waren soms. Daarbij had ik geen zin om gedwongen met iemand op een kamer te zitten die ik niet mocht. Ik wist natuurlijk nog niet bij wie ik zat, want ik was nu pas bijna bij de deuren en kon de schermen vanaf hier dus niet zien, maar het idee dat ze je dat konden flikken, stond mij niet aan. Ik regelde de dingen liever zelf.
Eindelijk waren de schermen vanaf het punt waar ik stond zichtbaar en gleed mijn blik over de lange rij namen. Uiteindelijk vond ik die van mij bij kamer 218. Mijn kamer genote was ene Saran Omi Shoore. Aangezien ik mij geen beeld bij haar kon vormen, zuchtte ik. Dat werd afwachten of we met elkaar op konden schieten. Ik wist donders goed dat ik niet de makkelijkste persoon was, maar gelukkig had ik nog nooit echt ruzie gehad met een kamergenote. Ik hoorde echter wel vaker van mensen dat die dat wel hadden en voor alles moest een eerste keer. Hopelijk was dat niet vandaag en ook niet morgen. Liever dit hele jaar niet. Dat zou wel prettig zijn.
Ik was ondertussen op de tweede verdieping beland en stapte kamer 218 binnen. Saran was er nog niet en dus besloot ik fijn het zonnigste bed uit te kiezen en daar languit op te gaan liggen, mijn tas had ik op de grond gedumpt, wel zo dat iedereen gewoon nog binnen kon komen, zonder meteen zijn of haar nek te breken. Ik vroeg mij af hoe lang het zou duren voordat mijn kamergenote zou komen en besloot mijn spullen maar snel op te ruimen voor dat het geval was. Ik zorgde ervoor dat alles netjes opgeborgen was, zodat ik precies wist wat waar was en gebruikte iets minder dan de helft van alle ruimte, zodat ik geen gezeur aan mijn hoofd zou krijgen, dat ik teveel ruimte in beslag nam. Daarna ging ik weer besluiteloos op mijn bed zitten. Zou ik eerst op onderzoek uitgaan, of zou ik rustig wachten op mijn kamergenote, zodat ik die kon ontmoeten?

Audrick Damian McKnight || Elf || Aerokinese

Vrolijk liep ik over de binnenplaats richting de schooldeuren. Het weer was heerlijk, vooral omdat ik de gehele zomer haast geen zon had gezien. We woonden immers in een dichtbegroeid bos, waar het grote bladeren dak haast geen zon doorliet en mijn vader vond het overduidelijk geen goed idee om mij naar de stad te sturen voor boodschappen. Hij vond mij te roekeloos en onverantwoordelijk en wilde daarbij niet hebben dat ik kans liep ontdekt te worden en te eindigen als proefkonijn. Daar had ik ook niet bepaald zin in, maar die stomme mensen konden wat mij betreft de pot op. Ik had geen zin om dankzij hen als gevangene te moeten leven. Ik sprak deze gedachtes echter nooit hardop uit en ook aan mijn gezicht was niet af te leiden wat ik dacht. De glimlach die mijn lippen sierde, was daarvoor veel te breed.
In de hal was het best druk en ik moest mij een flinke menigte wurmen om de elektronische borden goed te kunnen zien. Toen ik daar eindelijk was, viel mijn oog op een groepje dames met wel hele korte rokjes. Mijn glimlach veranderde in een ondeugende grijns. Het kon vast geen kwaad om ze flink voor schut te zetten door een windvlaag langs de rokjes te laten gaan, toch? Daarbij bood dat meteen een goed uitzicht. Ik had mijn hand al uitgestoken, toen er een zachte stem achter mij klonk.
'Hand omlaag Audrick.' Het was professor Loveberry en hoewel haar stem poeslief klonk, wist ik dat ze mij het liefste aan mijn nekvel bij de dames vandaan had getrokken. Ze mocht mij niet, dat wist ik zeker. Ik was dan ook niet de braafste en gemakkelijkste leerling en ze had nooit een verkeerd woord over mij gezegd, maar ik kon het gewoon horen aan de manier waarop ze tegen mij praatte. Ze klonk altijd zo schijnheilig. Ze deed hartstikke lief, maar ondertussen...
'Mag ik mijn handen niet eens meer vrij bewegen, professor? Wat een schande. Waar gaat het heen met deze wereld? Of dacht u soms dat ik iets van plan was? Wel jammer dat u dan zo slecht over mij denkt,' zei ik even lief en draaide mij naar de meermin om, om haar met een onschuldig gezicht aan te kijken. Haar blik bleef even -nep- lieflijk en ik besloot mij weer op de borden te richten, wetend dat ze mijn opmerking zou negeren. Ze was na vorig jaar al wel een stukje handiger en wist dat ik het alleen maar extra leuk zou vinden, wanneer ze erop in zou gaan. Jammer.
Ik kwam na even de namen langsgelopen te zijn tot de conclusie dat ik kamer 369 deelde met Aiden Mccloud, een vampier als ik het goed had. Ik had in mijn geheugen zitten dat hij wel oké was, dus dat was mooi. Hij was sowieso wel ouder dan ik en niet alleen omdat hij een vampier was, maar daar zat ik niet mee. Als hij vervelend was, kon ik hem altijd nog irriteren met regen, wind en hagel, hoewel ik die laatste twee nog niet helemaal onder controle was, maar hij was een vampier, dus dat kon hij vast hebben.
In mijn kamer aangekomen, bleek hij er nog niet te zijn. Ik dumpte mijn grote tas dus op mijn bed en liep de kamer weer uit op zoek naar iets om te doen. Ik had geen zin om mij daar nutteloos te vervelen en het uitpakken van mijn tas trok mij op het moment al helemaal niet, dus had ik niks op mijn kamer meer te zoeken.

[ bericht aangepast op 15 feb 2014 - 21:48 ]

Happy Birthday my Potter!

Topics.

Don't walk. Run, you sheep, run.

MT

[ bericht aangepast op 16 feb 2014 - 0:21 ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Mijn topics.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[mijn topics, ik schrijf vanavond pas... gezien ik eerst mijn zus moet helpen met verhuizen]

Rowan Aida | Magier | Gedachtenprojectie
Drukte.
Mensen krioelden om elkaar heen. Geschreeuw wat zo luid was dat het de maximale decibellen overschreed. Andere mensen die daar weer overheen probeerden te komen zodat zij het hoogste woord hadden. Chaos.
In het midden van de enorme chaos stond hij dan. Rustig, de situatie in zich op nemend zodat hij altijd weg kon komen mocht er iets mis gaan. Hij sloot zich af voor dergelijke geluiden die totaal niets te betekenen hadden zodat zijn concentratie volledig uit ging naar belangrijke informatie die hij tot zich zou moeten nemen.
Het was niet de eerste keer dat hij zo bij stond. Het deja-vu wat hem elke keer weer overrompelde ontbrak er dit keer dan ook zeker niet aan.
Zijn hand rustte op het handvat van zijn koffer terwijl zijn blik langzaam naar het grote scherm toe gleed. Her en der voelde hij gewriemel langs hem heen van de jongere studenten die naar hun bestemming probeerden te komen. Enigszins ergerde hij zich aan de opgewektheid van de kleine snotneuzen maar aan de andere kant kon hij zich indenken dat hij zelf ook ooit zo geweest moest zijn.
Zodra hij zijn naam voorbij zag flitsen op het scherm, hield hij zijn hoofd wat scheef. Het feit dat hij op een kamer zat met een andere jongeman deed hem vrij weinig. Eerst zou hij de kat uit de boom moeten kijken voor hij zou kunnen oordelen. Tot die tijd zou hij zichzelf dus behoorlijk netjes moeten houden – tenzij hij er een reden voor had om het niet te doen.
Zijn hand vouwde zich steviger om het handvat. Hij keek een tel naar de zwarte koffer, de bezittingen die hij nodig had zaten daar in verstopt.
Het was enkel nog een kwestie om door de grote massa heen te komen. Maar hoe deed je dat? Heel simpel. Zoals altijd liet hij zich meevoeren door de stroom lichamen. Het was gek maar het werkte wel.
Zodra hij de afslag zag die hem naar zijn kamer zou brengen, verliet hij de stroom van warme, zwetende lichamen. Een tel snoof hij afkeurend voor hij zijn klamme handen schoon veegde aan zijn broek en zich langzaam richting kamer 397 begaf.
Normaal zou hij op tijd zijn geweest, maar de trein had een flinke vertraging gehad. Zijn kamergenoot zou er dan ook inmiddels al wel zijn.
Bij de kamer aangekomen nam hij niet bepaald de moeite om aan te kloppen. Gezien dit het hok was waar hij een jaar lang in moest vertoeven, beschouwde hij het ook als dat van hem. En je ging niet aankloppen bij iets wat van jou was.
Op de kamer zelf zat blijkbaar al een jongeman. Het nam een fractie van een seconde in beslag om te beseffen dat alleen het rechterbed nog over was. Hij liep de kamer binnen en sloot de deur. Hij liet zijn koffer bij het bed staan en plofte neer op het meubelstuk. ‘Yo,’ kwam er uit, bij gebrek aan beter. Als er een ding was wat hij niet kon, dan was het wel iemand goed begroeten. Laat staan afscheid nemen.
Zwijgend nam hij de persoon naast hem in zich op. Vaag herkende hij hem, wellicht hadden ze vorig jaar wat lessen samen gevolgd, maar voor de rest zei het hem niet zo heel erg veel. Hoe het dit jaar zou gaan met het contact? Hem een raadsel.
Zijn blik dwaalde af naar de kamer zelf. Net zoals het jaar daar voor, was de kamer waar hij zich in bevond nog niet bepaald opgeleukt – naar zijn mening. Het was ingericht op een moderne wijze. Best leuk gedaan maar hij zou er een andere draai aan geven.
Een wat geïrriteerde zucht rolde over zijn lippen bij het idee dat hij het komende jaar weer moest zwoegen. Maar je moest wat, was het niet?

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[MT, ik zal vanmiddag schrijven of eind van de middag, want ik ben bij mijn oom en tante.]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Istwan Rhodos Graaf || Zoon Hermes || Levitatie ||

Istwan trok zijn schoudertas iets hoger, het was een heerlijke zomerse dag en hij deed zijn zonnebril op. Daarna liep hij naar het de ingang van de school toe, hij had al een paar bekende gezien en hij maakte met een nonchalant hand gebaar, die hij als groet en als afscheid gebruikte. Daarna besloot hij zijn kamer op te zoeken, hij was benieuwd naar zijn kamergenoot. Voordat Istwan naar zijn kamer kwam, ging hij naar de balie om te vragen wanneer hij gebruik kon maken van de atletiekbaan. Ondanks dat hij niet meer bij het Olympische team zat, vond hij het alsnog lekker om soms een eindje te rennen.
'Dobryy den mevrouw,' de vrouw achter de balie keek hem raar aan. 'Goedemorgen,' mompelde hij snel daarna. Hij gebruikte af en toe nog Russische woorden, gezien hij net terug was vanuit Rusland, na drie maanden daar verbleven te hebben zou het er niet snel uitgaan.
'Goedemorgen meneer Graaf,' De vrouw keek niet al te vrolijk. 'Wat kan ik voor je doen?'
'Of de atletiek -,' ze maakte zijn zin af.
'atletiek velden beschikbaar zijn voor je training? Natuurlijk, elke dag na vijf dus na de lesuren kun je er gebruik van maken.' Ze gaf hem een knikje en Istwan nam aan dat hij weg moest gaan gezien er al meerdere leerlingen achter hem stonden om vragen te stellen bij de balie. 'Dag meneer de graaf,'
'Do svidaniya mevrouw,' Ze haalde haar wenkbrauw op, 'tot ziens mevrouw.' Istwan rolde met zijn ogen, hees zijn schoudertas weer op en besloot naar zijn kamer te lopen. Wellicht kon hij nadat al zijn spullen geplaatst waren alvast een rondje rennen en tevens even zijn kracht uitproberen. In de zomer had hij veel getraind in het grote weiland bij zijn moeder achter, hij had het besloten te vertellen aan zijn stiefvader en broertje over zijn krachten. Samen met zijn broertje hadden ze gekeken wat hij allemaal kon, de nieuwe dingen besloot hij zo snel mogelijk te vertellen tegen zijn mentor zodat hij of zij hem kon helpen het beter te beheersen.


Vanna Gorgina || Zeemeermin || Hydro-Thermokinese || Mako Gorgina || Meerman || Hoge stem ||

Vanna gooide haar tassen op de stijger, ze wou het liefst zo in het water duiken maar besloot het straks te gaan doen.
'MAKO! Opschieten!' Schreeuwde ze vanaf de stijger naar de boot.
'Niet zo schreeuwen,' Mako trok de zware tassen naar het bovendek.
'Jou tassen zijn zwaarder dan de mijne hoe komt dat?'
'Omdat ik meer kleding mee heb, dat zou jij ook moeten doen.' Mako zetten zijn tassen op de stijger, voordat Vanna antwoord kon geven begon hun tante al te mopperen.
'Niet zo schreeuwen, anders knip ik jullie vinnen stuk.' Ze keek hen boos aan, 'Jullie oom slaapt, hij is de hele nacht op gebleven om jullie optijd naar je school te brengen dus nu een beetje stil.
'Sorry tante Kaia,' zeiden ze in koor.
'Tante Kaia?'
'Ja Vanna?' Kaia keek naar haar nichtje met een glimlach.
'Bedankt en heel veel knuffels en kusjes aan iedereen thuis. En bedank oom Nohakai voor dat hij ons heeft gebracht met de boot. Het was een geweldige twee maanden deze bootreis!' Vanna was ondertussen weer op de boot geklommen en omhelsde haar tante. 'Met de kerstvakantie komen we thuis en dan komen we wel met het vliegtuig.' Ze keek naar Mako die niet zo vrolijk leek, hij hield niet van vliegen. Het was zwemmen of met de boot, maar het liefst niets anders. Het voelde niet goed vond hij. Ze gaf haar tante een afscheidskus, Mako deed het zelfde en ze konden hen uitzwaaien.
'Kom, ik laat je de school wel zien en je kamer.' Mako wist dat het Vanna haar eerste jaar was en wou haar alle hoekjes van de school laten zien. Hij moest Vanna meer meesleuren anders zou ze bij alles en iedereen stil staan om het te bekijken. 'Als je je naam op een van de schermen ziet, zeg het a.u.b' Zei Mako terwijl hij samen met Vanna de tassen achter zich aan sleepten. 'Want dan kan ik je direct naar je kamer brengen en dan kun je je kamergenootje ontmoeten.'

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 18:11 ]