Ik ken een jongen (duh), Lars, en ik vind hem echt heel aardig. Even uitleggen, hij is de beste vriend en buurjongen van een van mijn vriendinnen, maar voor de rest staat hij bijna geheel uit mijn 'wereldje'. Ik merkte meteen dat ik hem en zijn vriend aardiger vond dan de andere jongens, want dat zijn gewoon van die 'ik ben zo stoer en een geweldige sporter' types. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik zenuwachtig werd als ik naar die vriendin, Anouk heet ze voor het gemak, liep en even wat kwam vragen. Eerst dacht ik dat het kwam omdat ik bang was dat Anouk het een rare vraag vond ofzo, maar ik wist heel goed dat Anouk dat nooit raar zou vinden. Want ze is zelf ook zo'n gek type dat gewoon doet wat ze wilt. En langzaam kwam ik er achter dat het niet door Anouk kwam, maar door degene naast haar; Lars. Ik gooide het idee gelijk weg, want ik ben nooit zo populair geweest en geen jongen die ooit interesse toonde. Natuurlijk zou die jongen mij gewoon zien als een vriendin van Anouk en verder niks. Bij Anouk was hij heel aardig en gewoon wie hij was, maar bij de andere jongens uit de klas was hij ontzettend gemeen. Zo'n typ dat je naam niet weet, je nooit wat vraagt en als je samenwerkt doet alsof je er niet bent of juist alsof jij alles zo goed weet want 'jij bent de nerd'. Ik voelde me ontzettend down, want mijn hele leven op school bestond al uit het ontwijken van dat soort mensen en me beperken bij mijn eigen wereldje waar de mensen me wel accepteerden (voor de popi mensen is dat het "nerdgroepje"). Ik liet het weer varen. Maar op een gegeven moment gebeurde er weer iets waardoor ik van gedachte veranderde. Als eerste merkte ik dat deze jongens niet luie rokers en jumbo hangers waren, maar juist keiharde bikkels. Ze gaan VWO doen, zijn ontzettend goed in alle sporten en zijn erg gevat. Ook maakte Lars een leuke opmerking over een grap die ik in het theater had gemaakt. Ik was vrolijk want hij was gewoon aardig tegen me alsof we vrienden waren. Maar nog geen tien minuten later stond hij bij de andere jongens en gooide hij een propje naar mijn hoofd. Ik was echt behoorlijk verward en redelijk geïrriteerd, waarom kon hij niet gewoon normaal doen tegen me als de andere jongens erbij waren?
Maar goed, ik had het dus weer laten gaan. Hij was dus blijkbaar toch anders dan ik dacht. Later hoorde ik dat het typisch iets van hem is, hij laat zich beïnvloeden door de mensen om zich heen. Het was ook zo dat hij Anouk in het begin gewoon compleet negeerde als ze op school waren en als ze alleen waren normaal tegen haar deed. En dat terwijl ze al hun hele leven vrienden zijn. Maar dat terzijde.
Tijdens gym voelde ik aan het einde van de les ineens wat tegen mijn rug en ik draaide me verbaasd om. Achter me stond Lars (zenuwexplosie!) en ik was ontzettend verbaasd om hem te zien. We bleven drie seconden stil staan (het viel me op dat hij hele leuke ogen had) en toen knalde er iemand met de matten tegen me op. Drie seconden voorbij, ik weet niet eens of het wel was gebeurd. Lars haalde het lintje dat ik nog droeg van de wedstrijd van mijn schouder en liep weg zonder iets te zeggen. Het is ontzettend stom, maar op dat moment was ik heel erg blij en zenuwachtig. Was hij nou naar me toe gekomen voor mij of het lintje? Later schoof ik het opzij, het was vast niet gebeurd. Hij had alleen het lintje gewild dat ik droeg omdat hij die moest verzamelen, meer niet. Er zat helemaal niks "romantisch" in die handeling.
Een paar weken later dacht ik er niet meer aan, tenminste ik verbood het mezelf. Ik had het aardig neergelaten en kon Lars gewoon zien als een vriend van Anouk en meer niet. Ik was aan het praten met Anouk, Merle en Sterre over rare leraren (leuk onderwerp, valt altijd wel over te praten) toen Lars erbij kwam zitten. Hij begon met Anouk over iets te praten en ik ging met Merle en Sterre verder over het onderwerp. Sterre vertelde over haar vroegere school en de rare leraar die daar lesgaf, hij raakte altijd iedereen aan enzo. Lars kwam het gesprek binnen met dat hij die leraar kende en dat hij die ook had gehad in de eerste op die school. Sterre deed voor bij mij hoe hij dan over je heen boog, een arm om je heen sloeg en vroeg of hij je kon helpen. Sterre en ik zijn goede vriendinnen dus het is logisch dat ze dat gewoon voor kan doen. Het was een handeling alsof je achter iemand stond en hem omhelsde. Lucas zat verderop en hoorde ons gesprek. Hij vroeg wat er dan was en Lars begon het uit te leggen. Lars en Lucas zijn beste vrienden dus het is logisch dat hij de draad oppakte en het hem vertelde. Lars kwam iets naar voren want anders zat de pilaar er tussen en deed voor wat die leraar dan deed, bij mij. Ik schrok me helemaal wild en voelde hoe ik ontzettend rood werd. Hij was nog nooit zo dichtbij geweest en nu was het een soort omhelzing. Op dat moment probeerde ik gauw over een ander onderwerp te beginnen zodat hij me los zou laten. Ik was zo zenuwachtig en bang en ik voelde mij hele binneste ontploffen. De handeling van een jongen op een meisje of andersom is opzich niet zo bijzonder. In onze klas is die onderscheid er niet zo omdat de jongens en de meisjes gewoon goed samen kunnen werken. Dat is ook zo bij Sterre en Anouk. Maar voor mij was het anders, ik hoorde noooit bij die meisjes die met jongens praatten over van alles en nogwat en er normaal onder bleef. Deze laatste actie gebeurde gistermiddag en nu ik er zo over na denk vermoed ik dat het is omdat ik als eerste het dichtste bij zat en als tweede ook het 'voorbeeld' van Sterre was.
Ik word zo gek van mezelf. Iedere keer dat ik het weer had losgelaten en vond dat ik me aanstelde beginnen mijn gevoelens weer een hele andere kant op te springen. Ik zit nu natuurlijk in de pubertijd en de hormonen vliegen je op dat moment om de oren, dus dit valt allemaal op dat gedoe af te schuiven. Maar eigenlijk wil ik dat niet, ik hoopte zo stiekem dat het echt wat was, dat ik echt verliefd was en dat deze handelingen helemaal niet verkeerd opgevat worden. Vanochtend keek ik naar mezelf in de spiegel en beloofde mezelf een laatste maal dat ik die verdomde hormonen niet mijn leven overhoop zou laten gooien. Maar vanmiddag tijdens scheikunde kwam er nog een nieuw gevoel bij, jaloezie. Ik was aan het praten met Cathy en Hester die toevallig in het groepje zitten met Anouk en Lars (echt waar, het was toeval dat ik daar zat!). Lars was aan het praten met Dania en op een gegeven moment sloeg Dania haar arm om hem heen en deed hij hetzelfde. Ik kon het niet helpen, maar ik werd misselijk van jaloezie. Mijn hoop dat dat hij ooit nog wat in mij zag werd meteen de bodem in geslagen. Toch leek het niet een 'verliefde' daad ofzo, gewoon een vriendschappelijke omarming ofzo? Tenmiste dat hoop ik.
Frodo
je omschrijving de eerste keer klonk meer van uitlachen - > hoe je het in je hoofd haalt .
