Na het korte antwoord van Ithilwen schudde Skylar even met haar hoofd, juist een bijl lenen van een dwerg. ze had misschien maar weinig tijd doorgebracht met Kili en nog veel minder met diens oom maar toch leek iets in haar niet te geloven dat een dwerg zijn bijl zou lenen aan een elf waardoor deze dus simpelweg gepikt was. Ach wat het ook was Skylar hoefde zich er geen zorgen om te maken, ze redde enkel haar eigen leven ermee en kon nu beter haar eigen ding weer doen aangezien de elf niet bepaald zin had in een ondervraging, wat ze best begreep en de hobbit, wel wat had ze nu aan een hobbit.
'Goed volgens mij kunnen andere nu onze hulp gebruiken! Als je ooit mijn hulp nodig hebt roep je maar! Altijd tot uw dienst!' zei Skylar nog zo beleefd mogelijk voor ze zonder om kijken weer op het gevecht afstormde.
Voor ze het wist stond ze oog in oog met een ork waarna ze kort haar tanden op elkaar klapte en zwaarden kruiste met het wezen, na een paar afleidingsmanoeuvres zag ze net haar kans op het wezen recht door zijn hart te steken op het moment dat er ook een zwaard door zijn buik geboord werd.
Toen zowel Skylar als degene achter de ork hun zwaard terug trokken en het misbaksel op de grond viel keek ze de dwerg ontzet aan.
'Die was voor mij Kili!' klaagde het meisje waarna Kili haar schouder ophalend aankeek 'Ook leuk jou weer te zien Skylar' mompelde die nog voor hij doorvocht aangezien ze nog steeds in het midden van een strijd zaten.
Toen Skylar Kili's oom in het zicht kreeg en zag hoe hij al volledig in bloed bedekt was, waarvan ze geen idee had of het nu werkelijk van hem of de orks kwam besloot ze daar een handje te helpen. Als die jonge dwerg hier haar werk kon afpakken zou zijn oom het vast niet erg vinden als zij daar wat werk overnam!
'Foute weg meisje! Had toch maar thuis gebleven tussen de paarden' gromde een ork plots toen hij voor Skylar sprong zodat ze zijn soortgenoot niet kon aanvallen.
'Ik heb gewacht op deze dag en getraind hiervoor voor zolang ik me kon herinneren, avontuur, wraak en vooral waarheid, dat is mijn weg en jij? Jij staat in mijn weg!' antwoord Skylar voor ze haar zwaard hief en verder vocht met alle kracht en energie die ze al die tijd in haar had gehouden.
En hoewel andere misschien vermoeid raakten door het vechten en de regen die met bakken uit de lucht viel kreeg Skylar er alleen extra energie van, haar bloed leek te koken en een waas kwam voor haar ogen terwijl ze de één achter de ander aanviel en zo goed wat rake klappen uitdeelde. De klappen die zij zelf kreeg konden haar niet stoppen, Skylar voelde ze amper. Al waar ze nu om gaf was de waarheid, wie was ze echt, wat deed ze hier, en vooral wat wisten deze wezens over haar, maar al met wie ze haar zwaard kruiste viel ofwel te snel om haar enige nuttige informatie te geven en die dat wel iets wisten te zeggen over de mensendorpen die ze aanvielen of kinderen die ze doden en achter lieten hadden geen enkele band met waar Skylar achter gelaten werd en waar ze dus mogelijk vandaag kon komen.
Those who don't believe in magic will never find it!
