MSV - Midden Aarde RPG - Speeltopic 3 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 12:53 ]

Every villain is a hero in his own mind.

[Mijn topics en ziet bovenaan de beginpost het woord 'inschrijftopic staan'. Dat moet schrijftopic zijn, toch ? (: ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

[Nu zit ie bij mijn topicsssss!]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mijn topicses.

What do we say to the god of death? ''Not today.''

[mia topicana]

Larduin liep naar buiten en zadelde Darlock op.
'Tijd om te vertrekken Mellon' zei Larduin tegen zijn paard en steeg op
Hij zag verderop Ireth met Ignatius praten, en reed er op af. Hij dacht ondertussen aan Thranduil en Ithilwen, het viel hem op dat er iets tussen hen 2 speelt. Iets wat hem niet veel boeide aangezien hij zich vaak afzonderlijk gedraagt, maar hij heeft zichzelf beloofd bij het genootschap te blijven. Darlock stopte voor de tovenaar en de Elf.
Larduin sprak; 'Mochten er vereiste posities zijn om ons genootschap in te laten rijden ben ik bereid om aan de buitenkant te blijven'.

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Ignatius de Blauwe

Ignatius trok zijn wenkbrauw op en keek Ireth een lange tijd strak aan.
Wat dacht ze wel niet? Dat zij de leider van het gezelschap was? Of dacht ze dat hij Orks niet op zou merken? Hoe dan ook was ze gek als ze dacht dat hij iemand anders dan zichzelf voorop liet rijden.
Hij besloot haar vraag straal te negeren en zich tot Larduin te keren.
'Ik zal het voorstel onthouden, mochten we het ooit nodig hebben.'

[ bericht aangepast op 12 feb 2014 - 20:32 ]

{Mijn topics}

{mijn bladwijzers }

Swift as the Wind, Silent as a forest, Fierce as Fire, Immovable as a Mountain~Takeda Shingen, Fuurinkazan

Elrohir Elrondion

Voordat hij de trappen op wilde lopen, vroeg Angel hem of hij Aragorn kende. Hij draaide zich met een glimlach naar haar om.
'Ja, mijn adar zorgt goed voor hem. Het is een levenslustige jongeman. En in voor de kattekwaad zo nu en dan.' Het laatste had hij met een grijns op zijn gezicht gezegd. Hij vond het leuk om te horen dat de jonge Dúnedan zo veel leek te geven om haar chieftain, ook al was hij zelf nog jonger dan haar. Zoals hij al zei, haalden hij, zijn broer en de jongeman nog wel eens kattekwaad uit. Het hebben van een veel jonger broertje gaf hem plezier, de komst van Aragorn in Rivendell had een hoop leven in de brouwerij gebracht, iets wat volgens Elrohir van tijd tot tijd wel eens mocht gebeuren.
Toen hoorde hij vaag iemand buiten roepen en hij spitste zijn elvenoren, zodat hij kon verstaan wat er werd gezegd.
'Ik geloof dat we gaan vertrekken, de tovenaar is iedereen bij elkaar aan het roepen, al lijkt hij niet echt rekening te houden met het feit dat niet iedereen hem kan horen.' Hij liep richting de buiten deuren en nadat hij op zijn vingers had gefloten, kwam zijn zilvergrijze hengst aangedraafd. Hij had het dier gewoon los laten lopen, erop vertrouwend dat hij niet weg zou lopen. Daar was het dier goed genoeg voor getraind. Terwijl hij het hoofd van het dier aaide, zag hij dat zich buiten al aardig wat mensen verzameld hadden.

My Topicses

"She Is Far Away, She Is Far Far Away From Me." ~ Kili About Tauriel

Hobson keek verbaasd op naar de dwerg. Hij had vandaag al meer vreemde wezens gezien dan in zijn hele leven en wist niet wat hij moest zeggen. Hij was blij et het aanbod, maar ook een beetje terughoudend. Hij wilde niet overkomen als een slappeling, maar zijn eigen pony was echt weg. Wat had hij nou tegen twee Orks kunnen beginnen? Hij betwijfelde of de dwerg wel in staat was om tijdens een gevecht van hen te winnen. Hij was niet veel langer dan hijzelf, al droeg de dwerg een wapen en Hobson niet.
'Nou - eh - bedankt,' zei hij.
Hij vond, toen hij eenmaal zat, dat hij niets te klagen moest hebben Hij zou zich wel bewijzen, hoopte hij en in tussen hoefde hij dat beest niet aan te sporen of zich druk te maken over welke kant ze op gingen.
'Ik ben Hobson,' zei hij toen er een stilte viel die hij als ongemakkelijk ervoer en hoopte dat de dwerg het een beetje op beleefdheden had. Hij vond het in ieder geval netjes zich voor te stellen aan de persoon die hem een lift had aangeboden. Zeker omdat ze nog een lange tijd met elkaar opgescheept zouden zitten.

[ bericht aangepast op 16 feb 2014 - 19:37 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

[Mijn topics.]

Caution first, always.

Thranduil Oropherion

Thranduil merkte dat Ithilwen zich ongemakkelijk voelde toen hij het dienblad voor haar neerzette. 'Om eerlijk te zijn heb ik niet zo'n honger, maar bedankt.' zei ze zacht en Thranduil trok een wenkbrauw op. Meteen toen ze was uitgesproken hoorde hij haar maag knorren en hij schoot automatisch in de lach. Toen hij merkte wat hij deed, sloot hij prompt zijn mond weer. Direct daarna verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht toen hij zag dat Ithilwen precies hetzelfde deed. Ze had geschrokken haar handen over haar maand geslagen, maar Thranduil had haar lach al duidelijk gehoord. 'Oh ehm, ik denk dat het een goed idee is als ik toch wat eet.' zei ze daarna verontschuldigend en Thranduil merkte dat ze haar gegiechel binnen probeerde te houden. Thranduil ontspande zich meer en hij liet zijn schouders ietsje hangen. "Misschien wel. Ik zou niet willen dat je bij het vertrek al in elkaar zakt." Hij kijkt verschrikt op als hij merkt wat hij gezegd heeft. Dat klonk verdacht veel als bezorgdheid en zorgzaamheid. "Ik wil dat elk van mijn strijders op zijn of haar best kan presteren." zei hij snel daarna. Hij keek vermoeid naar het plafond, gefrustreerd om zijn eigen gedrag, want dat excuus klonk nergens naar; de woorden waren te gehaast uitgesproken en zelfs zijn stem leek niet hetzelfde als normaal. Hij wist niet wat er met hem aan de hand was, maar het verontrustte hem zeer.


[Ik zag net dat de anderen al klaar zijn om te vertrekken, dus misschien kan jij dan die tijdssprong maken? (:]

Caution first, always.

Angel Elthenin
'Ik ben blij dat te horen.' Een zware druk viel van Angels schouders af en ze glimlachte terug. Haar chieftain was veilig, al tien jaar vroeg ze zich af hoe het met hem ging, het was ook nog maar acht jaar geleden dat Arathorn stierf toen hun dorp werd aangevallen door orks. Gelukkig waren ze toen geholpen door twee zwart harige elfen die daar ook waren, Ze waren erg knap. Ze wierp snel een blik op Elrohir terwijl hij naar buiten liep, Zou hij?, Nee, dat kon die knappe elf zijn, of misschien ook wel. Snel rende ze achter Elrohir aan naar buiten. Gingen ze nu al, blijkbaar was iedereen gearriveerd. 'Tirant,' riep ze over het terrein, Haar paard was verdwenen toen ze naar buiten had gestapt, maar toen ze riep kwam er op een draf een zwart paard aangelopen. 'Dat duurde lang,' brieste hij terwijl hij Angel toestond om zijn manen te aaien en op te zadelen.
Maar Angel reageerde niet, zachtjes trok ze aan de teugels en ging naast Elrohir staan. 'Nog even en we kunnen vertrekken.'

A wizzard is never late Frodo Baggins, nor is he urly. he arrives precisely when he means to ~Gandalf

Ithilwen Cûtalion

Ithilwen liep naar buiten. Het was een ontzettend raar gesprek geweest met heer Thranduil en ze kon het geluid van zijn lach en zijn glinsterende ogen niet uit haar hoofd krijgen. Doe niet zo raar, zei ze tegen zichzelf, hij is ook maar een elf, waarom zou het opeens bijzonder zijn dat hij om haar lachte? Maar toch kon ze het gevoel niet van zich afzetten. Waarom kon ze niet gewoon normaal doen in zijn bijzijn? Ze had het gevoel dat de goden met haar zaten te spelen, want hoe ze het zich ook voornam om niet meer bij Thranduil in de buurt te komen, hun wegen kruisten elkaar steeds opnieuw. Ithilwen schudde haar hoofd en ademde de koele ochtendlucht diep in. Ze had even behoefte aan iets anders en besloot haar paard op te zadelen. Hoewel... waar was haar paard eigenlijk? In de drukte van het vroege vertrek kon ze Myrio niet onderscheiden.
'Myrio,' riep ze. 'waar zit je?' Ze draaide om haar as terwijl ze door de mensenmassa heen liep. Haar geroep overstemde het geluid van hinnikende paarden en pratende mensen nauwelijks.
'Hé verdorie, waar zit ze? Myrio!' mompelde ze geïrriteerd. Achterstevoren liep ze langs de pratende mensen en lette niet op waar ze heen ging. Met een harde klap knalde ze tegen iemand aan. Ithilwen verloor haar evenwicht en tuimelde achterover, degene tegen wie ze aan was gebotst meesleurend. Toen ze op de grond neer kwam werd alle lucht uit haar longen geblazen en er zweefden sterretjes voor haar ogen. Ze kreunde en opende haar ogen, terwijl ze om zich heen keek in het opgedwarrelde stof. Naast haar lag een jonge vrouw met lange zwarte haren en een fijn gezichtje, een mens. Ithilwen sprong overeind en klopte het stof van haar kleren.
'Oh sorry, het spijt me zo.' zei ze verontschuldigend. Ze hoopte dat de vrouw het haar niet kwalijk nam, ze had wel genoeg gênante momenten gehad voor vandaag.

(Feanor, kijk jij maar hoe het verder verloopt, heb er wel vertrouwen in dat je juiste beslissingen maakt over mijn personage. Ik spring wel in!)