Countdown to love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie bijde tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favorite club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongens geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carriere plan? Al hun tellers vallen nammelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Soulmate - Speler]
- Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov - Alec - KiliOfDurin
- Keanu Sparrow Hammond - Mary-Ann - Mamo
- Edmund Elmsäter - Celia - Elwood
- Alec Brendan Pierson - Alik - JustLovegood
- Aqua Truth Smiths - Rose - AnnaxElsa
- Mary-Ann Carter - Keanu - Noctis
- Rose Black - Aqua - Patholoog
- Celia Eloisa Agnelli - Edmund - JustLovegood


Koppels:
- Alik & Alec
- Aqua & Rose
- Edmund & Celia
- Keanu & Mary-Ann


Kamerindeling:
- Alik & Keanu
- Edmund & Alec
- Aqua & Mary-Ann
- Rose & Celia


Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het begin:
Alle jongeren zijn net aangekomen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

---

Bowties were never Cooler

Alec Brendan Pierson

'Ja, ik ben Edmund. Hoi.' Zegt hij met een zwaar Zweeds accent wat ik eigenlijk best wel schattig vond al vond ik het Russische accent van Alik veel schattiger eerst wist ik niet wat voor accent dat van Alik was maar na er wat over na te denken wist ik het zeker. Ik zie dat hij verlegen is en zijn wangen wat rood worden waardoor ik zachtjes moest grijnzen. ‘Je moet niet zo verlegen zijn man we zijn gewoon jongens onder elkaar.’ Zei ik met een grijns en zetten mijn pet weer schuin terwijl hij zijn gsm in zijn zak stak. Ik zie dat hij naar de tatoeages op mijn amen kijk en kijk hem weer grijnzend aan. ‘Vind je ze mooi?’ Vroeg ik hem grijnzend. ‘Ik heb er ook in mijn nek op mijn rug,voeten en vingers.’ Zei ik weer grijnzend en zetten mijn pet weer recht. 'Uit welk land kom jij/ Dit is niet stalkerachtig bedoeld.' zeg hij met een flauwe grijns. Ik lach zacht en kijk hem weer aan. ‘ik weet heus wel dat het niet stalkerig is bedoelt.’ Zei ik grijzend en zetten mijn pet weer scheef. ‘Ik kom uit Engeland ik woon in Londen dat hoor je misschien aan mijn brits accent. ‘ Zei ik grijnzend terwijl ik proberen mijn brits accent een beetje bekakt te laten klinken. ‘Waar kom jij vandaan?’ Vroeg hem nieuwsgierig. Eigenlijk kon ik wel raden waar hij vandaan kwam maar het was beleefder op het terug te vragen.

[ bericht aangepast op 12 feb 2014 - 18:38 ]

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Mary-Ann Carter
Het waaide nogal, had ik opgemerkt en ik zag dan ook dat Rose haar jas nog iets meer dicht deed. 'Oh, maakt niets uit,' zei ze tegen me. 'Het is niets schaamtelijks of iets. Ik wilde graag geneeskunde doen, maar ik ben uitgeloot geworden. Mijn punten waren niet toereikend genoeg om meteen toegelaten te worden en de rest is alleen maar pech. Misschien is het toch wel een beetje schaamtelijk. Ik zou goede punten moeten hebben. Maar ik heb geen goed alternatief, dus doe ik nu een tussenjaar. Mijn ouders duwden me de folder over dit kamp in mijn handen en toen leek het me wel leuk. Wat is eigenlijk het nut van dit kamp?' vroeg ze vervolgens aan mij. Ik keek even op en frunnikte wat met een touwtje van de capuchon van mijn jas. 'Ik zit al een dik jaar thuis, omdat school niet echt wil en ik ook nog geen baan heb gevonden. Ik wil heel graag kok worden of administratief medewerken, alleen weet ik niet welke van de twee er het best bij me past. Toen besloten mijn ouders me maar hier heen te sturen. Aangezien ze hier je ook willen helpen aan een goede toekomst,' zei ik, 'maar ja, ik hoop dat dat laatste waar is. Anders zit ik hier voor niks' zei ik met een kleine lach die eigenlijk vrijwel direct weer verdween. 'Zouden we geroepen worden of moeten we zelf uit gaan zoeken bij wie we op een kamer slapen?' vroeg ik. Daarna staarde ik even in de verte. De locatie was, daar bleef ik bij, adembenemend. Ontzettend natuurlijk, ontzettend prachtig en gewoonweg schitterend. Ik hield van deze plek, ook al wist ik niet wat hier eventueel plaats zou gaan vinden. Ik had nu al een band met deze plek gekregen.

---

26 - 02 - '16

Edmund Elmsäter

‘Je moet niet zo verlegen zijn man we zijn gewoon jongens onder elkaar.' zegt Alec. Ik staar onwillekeurig naar de tatoeages op zijn armen.
Hij zet zijn pet weer schuin.
‘Vind je ze mooi?‘Ik heb er ook in mijn nek op mijn rug,voeten en vingers.' vervolgt hij. Ik weet even niets te zeggen. Hij zet zijn pet weer recht. Ik vraag me af of dat een tic is of zo. Ik verman mezelf en vraag:
'Uit welk land kom jij/ Dit is niet stalkerachtig bedoeld.'
‘ik weet heus wel dat het niet stalkerig is bedoelt.’ Opnieuw draait hij aan zijn pet.
Ik kom uit Engeland ik woon in Londen dat hoor je misschien aan mijn brits accent.' opeens klonk in zijn stem een bekakt accent. Ik schiet in de lach.
‘Waar kom jij vandaan?’ vraagt hij. 'Zweden. het was een hele reis hier naartoe.' zeg ik.
'Ik woon in Grebbestad, een piepklein stadje aan de kust. Er gebeurt nooit iets. Ik zou ook wel in Londen willen wonen.' vervolg ik. De zenuwen ebben weg. Hij leek me eerst niet aardig, maar dat is hij wel. Ik vind het niet erg om met hem een kamer te delen. Als hij maar niet snurkt. Ik wacht op zijn antwoord.

---

I dress to kill, but tastefully

Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov
Bij zijn vraag zuchtte ik. "Ik weet niet of je het door hebt, maar dit kamp is om een toekomst voor jezelf te creëren. Daarmee ook om een baan te vinden. Dacht je dat je hier alleen was voor de leuk?" Alleen voor de leuk, dat was mijn leven al jaren niet meer. Als blind jochie was het afzien. Zowel hier als nog erger in mijn thuisland. Bij zijn volgende vraag haalde ik mijn schouders op. "Voor mij is het geen verschil want ik kan het toch de komende paar dagen niet vinden zonder hulp." Tot Ilari zou weten waar het was zou ik waarschijnlijk constant verkeerd lopen, al dan niet in de verkeerde kamer of slaapkamer terecht komen. Dat was echt heel onhandig en vooral heel erg gênant. Ik liep als en leek dan wel op een soldaat, eigenlijk was ik heel erg snel gegeneerd en verlegen. Zolang de ander verlegener of naïever was dan ik ging het goed, maar anders zou ik echt weer helemaal in mijn schulp kruipen. Met Ilari aan mijn zijde was ik zoizo minder verlegen geworden, maar alsnog was ik vaak onzeker omdat ik toch niets kon zien. Ik kreeg het meeste wel mee, maar omdat ik niets kon zien was ik toch erg onzeker van tijd tot tijd.

---

Bowties were never Cooler

Keanu Sparrow Hammond
"Ik weet niet of je het door hebt, maar dit kamp is om een toekomst voor jezelf te creëren. Daarmee ook om een baan te vinden. Dacht je dat je hier alleen was voor leuk?" voeg Alik. Ik fronste. Wat had hij? Op de één of andere manier kwamen zijn woorden er steeds uit alsof hij nu al een hekel aan me had. "Ik heb geen idee waarvoor ik hier was," antwoordde ik op een chagrijnige toon. "Voor mij is het geen verschil, want ik kan het toch de komende paar dagen niet vinden zonder hulp," antwoordde hij op mijn vraag. "Oh sorry hoor," mompelde ik. "Ik probeerde alleen een gesprek met je op gang te brengen." Ik keek om me heen om te zien of er toevallig nog iemand alleen stond. Mijn gesprek met Alik ging op dit moment nog niet erg gesmeerd. Het zou nog wat worden als we samen die kamer moesten delen. Volgens mij zouden we ontzettend botsen. Ik kon zo snel niemand vinden die nog alleen stond, dus voelde ik me verplicht om bij Alik te blijven. "Ben je al je hele leven blind?" vroeg ik aan hem. Hopelijk zou hij mijn vraag niet verkeerd op vatten, zoals hij tot nu toe wel bij al mijn andere vragen had gedaan. Ik probeerde geïnteresseerd te klinken, maar ik was totaal niet geïnteresseerd.

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

(is er toevalig nog iemand voor cilia?)

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Rose Black
Het viel me op dat er nauwelijks auto's in de verte te horen waren. Zelfs al kon ik naar het grootste park in Berlijn gaan, er waren altijd wel auto's of autowegen in de verte te horen. Maar hier was het op de mensen en dieren na doodstil. 'Leuk,' gaf ik als antwoord. Ik had geen idee hoe ik op mensen moest antwoorden als ik niet wist wat ik moest antwoorden. Hiermee bedoelde ik dat een stilte ook zo ongepast was. 'Ik hoop dat je het uiteindelijk te weten komt.' Ik meende het oprecht. Zelf vond ik het ook vervelend om niet te weten wat ik zou moeten gaan studeren. Ik had aan verschillende studies zitten denken, maar alles wat nét niet wat bij mij paste. 'De kamerindeling hangt naast het huisje daar, trouwens,' zei ik erachter aan en wees naar het houten huisje. Ik was benieuwd wie ene Celia was. Ik hoopte dat die Celia aardig was, anders was dit kamp alsnog voor niets geweest. Ik zou zeker ook niet mogen ruilen of iets. Nou, als het me niets zou gaan bevallen, zou ik me proberen uit te schrijven en anders pakte ik wel mijn tas en ontsnapte ik uit dit kamp. Hoe goed ze ook hadden afgesloten met vanalles, Rose zou er wel uit komen. Dat was het voordeel van kleiner en lichter zijn, ik kwam overal makkelijker over en onder. Ach, ik zou wel zien.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

[Wanneer zien ze eigenlijk dat hun teller op nul staat?]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Alec Brendan Pierson

'Zweden. het was een hele reis hier naartoe.' zeg hij. Ik knik en kijk hem weer nieuschierig aan.
'Ik woon in Grebbestad, een piepklein stadje aan de kust. Er gebeurt nooit iets. Ik zou ook wel in Londen willen wonen.' Vervolgt hij en ik grinnik terwijl ik mijn pet weer schuin zet op mijn hoofd. ‘Londen is helemaal niet zo leuk als je zou zeggen hoor het is veel maar dan ook veel te druk voor mij.’ Zei ik met een grijns. ‘Ik had liever ergens afgelegen en rustig gewoont met veel natuur om je in aftezonderen ofzo maar nee ik woon in een mega drukke stad.’ Zei ik met een grote grijns en zetten mijn pet weer recht. ‘Sorry van dat pet gedoe het is een soort van tik van me ik probeer er van af te komen maar het lukt niet echt.’ Zei ik een beetje beschaamd en keek hem terug aan. ‘Trouwens wrm ben jij eigenlijk hier?’ vroeg ik hem ik wist wel dat iedereen hier was omdat hij een toekomst plan zocht maar toch had iedereen een andere reden. ‘Trouwens vind je het erg dat ik rook het is niet dat ik onze kamer zou roken maar het kan zijn dat mijn kleren er wel een naar ruiken.’ Zei ik weer wat beschaamd. ‘Weer een stome gewoonte waar ik van af probeer te raken.’ Zei ik met een schuine grijns en zetten mijn pet weer scheef.

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov
Wat antwoordde die jongen toch chaggerijnig. Volgens mij had ik niets mis gezegd. ik was alleen wat geirriteerd omdat hij wel echt extreem dom bezig was op dit moment. Ik snapte waarom hij nog geen toekomstplannen had. Zijn volgende vraag viel bij mij ook niet echt in goede aarde. Zag die jongen nou echt niet dat ik al veel afhankelijker was dan dat ik zou willen zonder dat hij er nadruk op legde? Door mijn antwoord leek hij al helemaal gepikeerd te worden. "Dat lukt je niet echt aardig door steeds gevoelige onderwerpen op te brengen. Ik vind het verschrikkelijk om afhankelijk en machteloos te zijn. Maar ik kan er niets aan doen."
zei ik meer triest dan boos. Ik aaide zacht even door Ilari's vacht en pakte toen de beugel weer beet. Bij zijn vraag zuchtte ik zacht. "Bijna. net na mijn geboorte kreeg ik staar. Mijn ouders merkte het niet tot het eigenlijk al te laat was, omdat ik nog te jong was om dingen te volgen met mijn ogen. Toen ze met me naar de doctor gingen omdat ik toch wel erg weinig op dat vlak vooruit ging was het al te laat en was mijn netvlies in bijden ogen al te veel verscheurd en losgelaten van de oogzenuwen dat mijn zicht nog gered kon worden." zuchtte ik. Ik vond dit echt niet leuk om over te praten, al rekende ik mijn ouders niets aan. Zij hadden het ook niet kunnen weten en hadden het beste voor me gedaan wat ze konden. "Hoe is jou leven, trouwens?" Ik wist genoeg van het leven van normale mensen af om geintereseerd te zijn en het te snappen. Op veel vlakken was ik ook een gewone puber. Ik kon alleen neit zien en dat bracht problemen met zich mee.

---

Bowties were never Cooler

Edmund Elmsäter

‘Londen is helemaal niet zo leuk als je zou zeggen hoor het is veel maar dan ook veel te druk voor mij.’ zegt hij grijnzend.
‘Ik had liever ergens afgelegen en rustig gewoont met veel natuur om je in aftezonderen ofzo maar nee ik woon in een mega drukke stad.’ ratelt hij verder. Hij zet zijn pet weer recht. Ik onderdruk de neiging om een wenkbrauw op te trekken. dat petgedoe is vast een tic, veronderstel ik.
‘Sorry van dat pet gedoe het is een soort van tik van me ik probeer er van af te komen maar het lukt niet echt.’
Wat? Kan jij gedachten lezen? denk ik. Hij kijkt me beschaamd aan. Ik grijns een beetje nerveus.
‘Trouwens waarom ben jij eigenlijk hier?’ vraagt hij. Mijn moeder heeft me dit kamp zo ongeveer opgedrongen. Ik had een baantje in een restaurantje, als ober. Ik kreeg er best goed betaald voor, maar ik kon zo niet de rest van mijn leven doorgaan. Ik haal adem om wat te zeggen als Alec weer begint te praten.
‘Trouwens vind je het erg dat ik rook het is niet dat ik onze kamer zou roken maar het kan zijn dat mijn kleren er wel een naar ruiken. Weer een stomme gewoonte waar ik van af probeer te raken.’ zegt hij terwijl hij zijn pet weer schuin zet.
'Nee, zolang je maar niet in de kamer rookt vind ik het prima.' ik grijns. Ik spreek beter Engels dan ik had verwacht.
'Oh ja, ik ben hier om een fatsoenlijke baan te krijgen en wat te gaan doen met mijn leven.' zeg ik met een grijns.

---

I dress to kill, but tastefully

Keanu Sparrow Hammond
"Dat lukt je niet echt aardig door steeds gevoelige onderwerpen op te brengen. Ik vind het verschrikkelijk om afhankelijk en machteloos te zijn. Maar ik kan er niets aan doen," zei de jongen. Ik zuchtte diep. "Pardon? Jij komt steeds met die achterlijke antwoorden, alsof alles maar vanzelfsprekend is. Mijn ouders hebben me hier heen gestuurd zonder te zeggen waarvoor, hoe moet ik dan weten waarom ik hier ben?" zei ik boos. "Je moet nu niet doen alsof ik alles maar moet snappen, terwijl je de situatie zelf ook niet weet." Zo te zien zouden Alik en ik niet echt goede vrienden worden. Ik had nu al geen zin meer in dit hele kamp. De eerste persoon die ik ontmoette en ik had al meteen ruzie. Het was me inmiddels al wel duidelijk geworden waarom ik hier was. Mijn ouders waren het zat. Zat dat ik steeds thuis zat, zonder iets te doen. Ik had al verschillende opleidingen gevolgd, maar niets was wat ik wou. Mijn ouders dachten dat ik door dit kamp wel zou weten wat ik zou willen en ze hoopten dat ik dan eindelijk uit huis zou gaan. Dat ze eindelijk van me af zouden zijn. De waarheid was nog best hard. Alik antwoordde op mijn vraag. "Wow, heftig," antwoordde ik. Ik kon het me echt niet voorstellen hoe het moest zijn om blind te zijn. Ik had wel respect voor hem. "Hoe is jou leven, trouwens?" vroeg hij. Ik stond even te kijken van zijn vraag, ik had niet verwacht dat hij ook nog iets over mijn leven zou vragen. "Het is oké, een beetje saai. Mijn ouders waren er altijd voor me en we hadden het niet slecht thuis, maar ik heb geen idee wat ik met mijn toekomst moet doen. Volgens mij waren mijn ouders het zat dat ik altijd maar thuis zat en hebben ze me daarom op dit kamp gestuurd, zodat ik zou ontdekken wat ik zou willen worden en ze eindelijk van me af zouden zijn," antwoordde ik. Het verhaal hardop zeggen was nog meer confronterend dan het alleen denken.

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

JustLovegood schreef:
(is er toevalig nog iemand voor cilia?)

[Misschien had je er overheen gelezen ofzo? Maakt verder niet uit hoor :}]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

(sorry ik heb het heel druk maar ik ga proberen vandaag te reageren )

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

(@justlovegood wil je vandaag reageren? dan kan ik weer verder met Edmund [dit is gewoon een vraag, niet dwingend bedoeld of zo..])

---

I dress to kill, but tastefully