Countdown to love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie bijde tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favorite club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongens geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carriere plan? Al hun tellers vallen nammelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Soulmate - Speler]
- Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov - Alec - KiliOfDurin
- Keanu Sparrow Hammond - Mary-Ann - Mamo
- Edmund Elmsäter - Celia - Elwood
- Alec Brendan Pierson - Alik - JustLovegood
- Aqua Truth Smiths - Rose - AnnaxElsa
- Mary-Ann Carter - Keanu - Noctis
- Rose Black - Aqua - Patholoog
- Celia Eloisa Agnelli - Edmund - JustLovegood


Koppels:
- Alik & Alec
- Aqua & Rose
- Edmund & Celia
- Keanu & Mary-Ann


Kamerindeling:
- Alik & Keanu
- Edmund & Alec
- Aqua & Mary-Ann
- Rose & Celia


Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het begin:
Alle jongeren zijn net aangekomen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

---

Bowties were never Cooler

[MT]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Rose Black
De laatste paar meter tot aan het kamp zelf zijn langer dan de hele reis in totaal, zo voelt het wel. Vanuit Berlijn had ik het vliegtuig moeten pakken naar Londen. Vanaf daar had ik de trein naar Glasgow. En in Glasgow had ik gewoon gelopen naar het kamp. Ik had een paar treinen eerder genomen voor het geval er vertraging was, dan zou ik alsnog op tijd komen, maar nu was ik simpelweg te vroeg. Gelukkig helpt het wel dat ik mijn wandelschoenen aan had gedaan en mijn trekkersrugzak had genomen. Anders zou de weg nog zwaarder zijn geweest.
Eindelijk kwam ik aan op het kamp. Blijkbaar was ik een van de eerste, want er was nog niemand. Hoe kon het dan ook anders, ik was gewoon veel te vroeg. Ik hoopte dat er gauw iemand zou komen. Wat zou ik nu moeten doen? Zou ik me ergens moeten melden? Zou ik moeten wachten op de anderen? Waarom was dit zo moeilijk. Ik draaide me terug naar de weg. In de verte zag ik al een klein stipje aan de horizon. Zou dat iemand anders zijn? Ja, het was vast iemand anders, maar het zou nog een tijdje duren voordat diegene hier was. Met een zucht zette ik me op een houten bankje en pakte de envelop eruit om te kijken of ze instructies hadden gegeven, maar ik had die brief al lang en vaak voordat ik hier kwam gelezen, dus het antwoord was nee.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Aqua Truth Smiths • Outfit

Ik drukte het geld in de handen van de taxichauffeur en bedankte hem. Ik keek hoe de taxi wegreed en struinde het kamp binnen, mijn koffers achter me aan slepend. Ik liep door naar de receptie, waar aan de rechterkant een bordje hing met een aantal namen erop. Waarschijnlijk de kamerindeling ofzo. Toen ik goed keek zag ik dat het linksonder heel klein stond geschreven. Ik was ingedeeld met Mary-Ann, een meisje dus. Ik keek wat om me heen en merkte een zwartharig meisje op, dat zuchtend op een bankje neerplofte. Ik liep naar haar toe. "Hoi." zei ik, gewoon om een gesprek te beginnen. Ik stak mijn hand uit. "Aqua, aangenaam. Wie ben jij?" Ze was best knap, maar daar wilde ik nog maar even niet aan denken. Wachtend op haar antwoord keek ik naar de zon die de hemel goud deed kleuren. Daar zag ik meer silhouetten die op mensen duidden. Ik stond op om ze vrolijk tegemoet te komen. Mijn haar zat verschrikkelijk in de weg. Ik liep terug naar het bankje waar mijn koffe stond en viste een elastiekje uit mijn koffer. Ik deed mijn haar handig in een knot en liep weer op de mensen af.

[ bericht aangepast op 10 feb 2014 - 11:43 ]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

[Het is juist de bedoeling dat ze er al een tijd niet naar hebben gekeken, zodat ze het niet weten of verwachten

Daarbij is jou soulmate er al]

[ bericht aangepast op 10 feb 2014 - 10:23 ]

---

Bowties were never Cooler

KiliOfDurin schreef:
[Het is juist de bedoeling dat ze er al een tijd niet naar hebben gekeken, zodat ze het niet weten of verwachten

Daarbij is jou soulmate er al]

[Ow, dat wist ik niet. Wacht even ik pas het aan]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Keanu Sparrow Hammond
Na een treinreis van ruim vijf uur en vervolgens nog een heel akelig busritje kwam ik dan eindelijk aan op de plaats van bestemming. Ik was blij dat ik er was, niet zozeer omdat ik zin had in het kamp, maar meer omdat mijn reis alles behalve fijn was geweest. De treinreis was nog wel oké. Er zat bijna niemand in de trein, wat ik ze ook niet kwalijk kon nemen, want wie gaat er nou naar Glasgow? Onderweg had ik vooral veel muziek geluisterd en naar buiten gekeken. De landschappen raasden voorbij. Het was rustgevend om naar te kijken. Ik hield van de natuur. Altijd al gedaan. De busrit vanaf het treinstation naar het kamp was echter minder plezierig geweest. De bus kletterde over de slechte wegen. Overal zaten gaten en hobbels in de weg en de weg, wat er voor zorgde dat de gammele bus elke mogelijke kant op schommelde. Meerdere malen was ik tegen de zijkant aan geknald, waarschijnlijk zou ik er nog wat blauwe plekken aan over houden ook. Ik rekte mezelf even uit en liep toen het terrein van het kamp op. Het kamp zag er gezellig uit. Anders dan ik had verwacht. Mijn weekendtas had ik over mijn schouder geslagen. Veel spullen had ik niet meegenomen, alleen het hoognodige. Ik keek even rond, ik zag nog niet veel mensen. Ik was toch wel op het juiste adres? Ik dacht even na, maar kwam al snel tot de conclusie dat dit toch echt het goede kamp moest zijn. Ik zag een soort van receptie en besloot daar maar heen te lopen. Mijn blik viel op een bordje met de kamerindeling. Met mijn vinger gleed ik langs de namen, tot ik mijn naam zag staan. Ik zat met één of andere Alik op een kamer. Ik was benieuwd.

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Aleksandr 'Alik' Dmitri Romanov
Ik zat extreem nerveus in de bus met mijn hand stevig geklemd om de beugel aan Ilari's harnas. Mijn andere hand aaide zacht door de zachte pluizige vacht van de hond op wie ik vertrouwde met mijn leven. Hij likte even over mijn hand en glimlachte. Ik mompelde zachte liefkozingen tegen hem in het Russisch. Dat vond ik nogsteeds veel makkelijker dan Engels, ondanks dat ik hier al meer dan 10 jaar woonde. Toen ik mijn stop hoorde drukte ik op de knop en wachtte tot de bus stilstond. Toen haalde ik mijn legertas uit het rek en hing hem om mijn rug. Daarna pakte ik de beugel van Ilari nog iets steviger vast voor we samen de bus uitstapte. De buschauffeur wees me de goede kant op en we begonnen te lopen. Ik voelde iets veranderen in de luchtstroom en wist dat ik de goede kant op ging. "Zoek mens." zei ik tegen de hond die me meenam en uiteindelijk stil bleef staan. Ik hoorde een ademhaling, maar wie het was, geen idee. "Hey, ik ben Alik." zei ik zonder ook maar moeite te doen mijn zware accent te verbergen. Dat kon ik toch niet. Thuis sprak ik alleen nog maar Russisch en ik sprak voor de rest niet veel. Ja, op school en alles, maar van dat accent kwam ik nooit meer af. Ilari ging naast me zitten en ik wachtte maar gewoon op een reactie en hoopte dat ik hem of haar recht aankeek.

---

Bowties were never Cooler

[Tegen wie heeft Alik het?]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Edmund Elmsäter

Ik staar duf uit het raam van de taxi. Ik werp een blik op mijn horloge. Ik zit nu zo'n 2 uur in de taxi. De taxichauffeur zegt iets in een taal die ik niet begrijp.
'Sorry, ik was vergeten dat je alleen Engels spreekt.' zegt de chauffeur in het Engels. Ik moet hem vast niet-begrijpend aan hebben gekeken.
'Uh.. ja. Hoeveel kost de rit?' vraag ik. Hij noemt zijn prijs en ik betaal hem. Ik slinger mijn tas over mijn schouder en ik stap uit. Het voelt goed om even te kunnen bewegen. Vanochtend ben ik om 5 uur opgestaan om de eerste bus naar Stockholm te kunnen halen. Vanaf daar ben ik naar een andere luchthaven gevlogen. De vlucht was echt verschrikkelijk. Buiten onweerde het en het vliegtuig had last van turbulentie. Op het vliegveld ben ik naar een wc gegaan en heb ik overgegeven, waardoor ik mijn trein had gemist. Toen heb ik maar een taxi aangehouden. Maar goed, ik heb het overleefd. Ik hijs mijn tas goed op mijn rug en loop naar het kamp toe. Het ziet er leuk en gezellig uit. I loop snel naar het kamp. Ik heb zin om te rennen, maar ik heb zo'n idee dat dat er nogal kinderachtig uit zien. Ik sta stil bij een huisje wat op een receptie lijkt. er hangt een bordje met een kamerindeling. Ik zoek en zie mijn eigen naam staan waar 'Alec' achter staat. Ik heb geen idee wie Alec is. Ik haal mijn schouders op en loop weer weg bij het gebouwtje.

---

I dress to kill, but tastefully

Mary-Ann Carter
Ik had mijn koffer vlak voor me gezet tijdens de busreis en ik keek uit het raam terwijl we op weg gingen naar het kamp. Althans, naar de bushalte er vlak bij. Ondertussen keek ik op mijn telefoon waar ik foto's van mijn huisdieren had opgeslagen. Ik miste ze eigenlijk al direct. Ik zuchtte zacht. De bus begon in vaart te minderen, vlak nadat ik op het stopknopje had gedrukt en dat betekende dus dat we er bijna waren. Of dat de bus er nu al was. Half struikelend door de bus, vond ik mijn weg richting de deur. De koffer achter me aan slepend. Mijn portemonnee stopte ik weg in een van de vele binnen zakken van mijn jas. Het liefst aan de linkerkant, want dan kon ik het snelst reageren wanneer iemand hem van me af zou proberen te jatten. Ik begon langzaam te lopen, de koffer was immers ontzettend zwaar, en ik zag een groot bord verschijnen. Het was overduidelijk de plek waar ik zijn moest, het bord bevestigde dat. Ik liep nog wat verder en zag het kamp. Het zag er uit als een sprookje, werkelijk adembenemend. Ik vond het een prachtige plek, vooral vanwege de grote hoeveelheid natuur. Ik zag een jongen met een hond die een andere persoon aansprak die ik ook niet kende. Ik besloot even op afstand te blijven, aangezien ik het niet prettig vond om iemand zomaar aan te spreken. Ik zette mijn koffer op de grond, opende mijn tas en viste mijn camera eruit. Ik begon foto's van de omgeving te maken.

---

26 - 02 - '16

[Iemand die er is]

---

Bowties were never Cooler

Keanu Sparrow Hammond
Ik wou net op zoek gaan naar mijn kamer toen er een jongen met een blindengeleidehond op me af kwam lopen. "Hey, ik ben Alik," stelde hij zichzelf voor. Hij had een Russisch accent. "Aha, dan deel ik dus met jou een kamer. Ik ben Keanu," stelde ik mezelf voor. Ik twijfelde of ik hem een hand moest geven, maar besloot het toch maar niet te doen. Hij kon mijn hand niet zien, dus zou het waarschijnlijk een tijd duren voordat we elkaars hand vast hadden en ik wou ongemakkelijke situaties het liefst zo lang mogelijk voorkomen. "Hoe heet je hond?" vroeg ik aan hem. Het was een mooie hond, wit. Ik had vroeger altijd dieren gewild, maar mijn moeder was helaas allergisch. Een Labradoodle wou ze niet, terwijl die juist niet verharen en dus geen allergische reactie opwekken. Mijn hele jeugd had ik een vis. Meerdere vissen eigenlijk, aangezien de meesten maximaal maar een jaar meegingen. Ik noemde al mijn vissen Blub. Wanneer ik ze dood het toilet spoelde zei ik altijd heel ironisch: Blub blub blub, tot het beestje echt uit het zicht was. Achteraf moest ik er heel hard om lachen. "Heb je er een beetje zin in?" vroeg ik aan Alik.

[ bericht aangepast op 10 feb 2014 - 16:38 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Rose Black - Outfit
Ik schudde de hand van Aqua. 'Rose Black,' antwoordde ik neutraal. Ik bekeek haar in een blik van top tot teen. Ze zag er wel oké uit. Toen Aqua naar de andere mensen toe liep, liep ik naar waar ze net vandaan kwam. Er hing een lijst op. Het was de kamerindeling stond er boven. Ik stond helemaal onderaan met een of andere Celia. Gelukkig maar, dacht ik. Die ene Aqua gaf mij de creeps. Er was iets wat om haar heen hing, ik wist niet precies wat het was. Ik liep ook langzaam terug naar de groep mensen, met de bagpack nog steeds op mijn rug. Hij zat comfortabel, dus waarom zou ik hem neer moeten zetten? Er waren al een aantal mensen gearriveerd, maar niemand leek me echt oké. Alleen Aqua was zich komen voorstellen, maar dat was vast omdat ik tegen die tijd de enigste was en waarschijnlijk ging ze zich bij iedereen voorstellen. Ik zette een paar stappen dichter naar de mensen, maar hield me toch op de achtergrond. Ik was me er volledig van bewust dat de eerste indruk de belangrijkste was. Waarom? vroeg ik me wanhopig af. Ik besloot dan toch maar iemand aan de spreken. Een eindje verderop zag ik een meisje foto's staan te maken. Ik liep langzaam op haar af. 'Hee,' zei ik tegen het meisje. Wat moest ik nu zeggen?! Wanhopig dacht ik naar een openingszin. Voorstellen was opdringerig, tot kennismaking verplicht, over haar fotograferen was te opvallend. Ik liet het dus maar bij 'hee'.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Mary-Ann Carter

Terwijl ik zo foto's stond te maken, merkte ik op dat er een meisje naast me was komen staan. 'Hee,' zei ze. Ik liet van schrik bijna de camera uit mijn handen vallen. Als reflex klemde ik mijn handen nog wat steviger om de camera. Ik keek het meisje aan en glimlachte. 'Hey,' zei ik vriendelijk. Ik stopte in een mum van een seconde mijn camera in een hoesje en propte die weer in de koffer. 'Ik ben Mary-Ann, hoe heet jij?' vroeg ik vriendelijk. Ik staarde even naar de grond, naar de steentjes die er best fascinerend uit zagen, maar ik had de natuur altijd al fascinerend gevonden. De natuur was een bijzonder iets, dat was zeker niet te ontkennen. Stiekem leek het me wel fijn om gewoon eens in de natuur te bivakkeren zonder al die technologie en social media. Zonder telefoon, zonder laptop. Alleen een camera. Een camera om wat foto's mee te maken, that's it. Geen idee of ik dat vol zou kunnen houden natuurlijk, maar het leek me aan de ene kant eigenlijk best wel gaaf. Gewoon lekker de natuur in, foto's maken en genieten van je vrijheid. Vrijheid, ja, dat was echt een heel fijn iets.

[ bericht aangepast op 10 feb 2014 - 17:23 ]

---

26 - 02 - '16

Celia Eloisa Agnelli/outfit

Ik zat stil in de auto met mijn verhalen schrift dicht tegen mijn borst aan gedrukt. Ik woonden 15 minuten verwijderd van het kamp dus mijn ouders brachten mij maar al te graag. En al woonde ik uren verwijderd van het kamp mijn ouders hadden mij waarschijnlijk toch gebracht ik was hun vertrouwen namelijk al lang kwijt. Ik had echt geen zin in dit kamp ik wist namelijk al lang wat ik wou worden het stomen was dat mijn ouders het daar niet mee eens waren en me daarom in dit kampen hebben gedropt. Na een 15 rijden kwamen we aan en stapte ik stil uit. Ik had thuis al een soort van afscheid genomen van mijn ouders en ik was eigenlijk zo kwaad op hen dat ik niet meer wou praten. Ik haalde mijn koffer uit de auto klemde mijn schrift stevig onder mijn oksel en liep het terrein op. Ik was bang en dat kon ik niet verbergen socialiteit was niks voor mij en eigenlijk vond ik het wel best zo ik bleef veel liever op de achter grond verbergen voor iedereen en alleen zichtbaar voor de belangrijke mensen. Ik haalde mijn schrift onder mijn oksel uit en ging op mijn koffer zitten. Ik keek eventjes wat rond maar verborg mijn hoofd daarna weer in mijn schrift.

(Alec komt om 9 uur)

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins