Mijn biologische vader is echt een topvent. Hij heeft al zeven jaar geen woord meer tegen me gesproken en in zijn ogen zijn mijn broertje en ik net zo levend als Dumbledore nadat hij van de astronomietoren is gevallen. En dat is dus niet zo heel erg levend. En om het allemaal nog leuker te maken... Toen hij zich nog echt als een vader gedroeg vond hij het leuk om mappen met ijzeren punten naar mijn moeder te gooien. En om haar een keertje met onze glazen deur te laten knuffelen. Dat was dus niet echt een succes.
En nu, opeens, nu ik na heel wat ellende, afwijzingen en verdriet alles op de rit heb, en zelfs over de zenuwen voor de nieuwe klas die ik vandaag zou ontmoeten heen was, open ik mijn Facebook en wil hij me toevoegen als vriend!
Dus ja. Toen had ik een driedubbele hartverzakking op school en begon ik spontaan te janken als een klein kind. Eikel
Zo. Dit moest ik even kwijt. Zo geschrokken ben ik al tijden niet meer. Het voelt echt een beetje alsof ik een geest heb gezien. Brrr...
If you had the chance to change your faite, would you?
