[RPG] Give me back my life! - Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 19:19 ]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Desmond Hume

Ik staar even omlaag naar het bed als ik haar hoor zeggen dat het wel lijkt of onze beide ongelukken ons hier heeft gebracht.. Meteen kijk ik naar haar op, mn ogen een klein beetje waterig, wat langzaam weer verdwijnd als ze haar hand op mn schouder legt.. Ik kijk er even naar en kijk dan weer naar haar. Ze vertelt over hoe we met onze incidenten verder kunnen en op een of andere manier.. geloof ik haar.. Er zijn zoveel mensen zonder ouders, of maar 1.. Je leert er inderdaad mee leven.. Vol bewondering kijk ik haar aan en ik knik langzaam. Zonder dat ik het eigenlijk merk is ze gestopt met praten en voel plots haar 2 handen om een van de mijne. Mn handen zijn een beetje zweterig, hopelijk merkt ze het niet..! Ik kijk naar onze handen en laat mijn vrije hand langzaam naar die van haar glijden en leg die er op. Het voelt.. opgelucht, om zo met haar te praten.. "Ik.. Weet niet goed wat te zeggen, maar je hebt gelijk.. Zullen we.. elkaar gewoon er doorheen helpen? Jij bent er meer ervaren mee dan ik.. Het wordt vast moeilijk, maar.. We komen elkaar niet zomaar tegen.. Bedankt.. voor je woorden.." zeg ik zacht, want ik weet niet heel goed wat te zeggen.. Ze geeft ons hoop..
Dan begint ze weer over het bed, ik glimlach even kort zenuwachtig.. "Ah.. komt wel goed dan.. We zullen er dan vast geen last van hebben.." glimlach ik dan zenuwachtig als reactie op haar manier van aanvallen 's nachts. Dat moeten we ook niet hebben natuurlijk. Het moet niet awkward worden tussen kamergenoten.
Dan plots laat ze me handen langzaam los en ik schrik even, als ik merk hoe warm onze handen eigenlijk waren.. Ik wrijf er even verlegen in en kijk naar mn handen. Dan kijk ik weer naar haar als ze begint over schaduwen? Ik hef een wenkbrauw op. "Schaduwen? Nee.. niks opgevallen.. Sorry.. Misschien ben je moe? Ik weet niet eens hoe laat het is, maar.. misschien moet je even gaan liggen? Dan kan ik.. hulp zoeken voor ons of zo..?" vraag ik en ik begin langzaam op te staan. Of ik hulp ga vinden? Kans is waarschijnlijk 0%. Hopelijk ziet ze dat niet aan mn gezicht..

It's high noon.

Felicity "Felix" Greywood
"Ik vind het wel gezellig om samen te slapen." zei Aonea. Ik trok een wenkbrauw op, waarna ze tot mijn opluchting lachte. "Ik vind dat we gewoon samen in een bed kunnen slapen hoor." zei ze glimlachend. Toen liep ze de gang op naar de trap. Ik volgde haar op de voet. Beneden aangekomen zagen we twee mensen die met groente en spaghettistengels in de weer waren. "Kan ik helpen?" vroeg Aonea aarzelend. Ik ging naast haar staan en wendde me tot de jongen. "Als jullie het avondeten doen doen wij het toetje?" suggesteerde ik. Ik wachtte niet op het antwoord en trok een kastje open. Daarin vond ik een pot bloem en een zakje suiker. Na drie kastjes open te hebben getrokken had ik alle spullen die we nodig hadden om pannekoeken te bakken. "Help je mee?" vroeg ik aan Aonea.

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Aonea Ann Miller ~ Ijs

Felicity trok allemaal lades en kastjes open, en haalde er allerlei ingredienten uit. "dus het worden pannenkoeken? Natuurlijk help ik mee!" Ik pak een schort van de haak en doe het om, ik wil natuurlijk niet dat mijn nieuwe trui vies word. "ik crack de eieren wel." Ik pak een kom en de eieren en ik crack de eieren open, zodat het eiwit en eigeel in de kom loopt. Als ik klaar ben was ik mijn handen, en pak een koekenpan. "een koekenpan, voor een pannenkoek!" Ikzelf vind het wel ironisch klinken, maar misschien vinden de anderen het wel heel kinderachtig.

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Elanore Elijah Woodward.

Verward kijk ik even naar Alec maar knik dan instemmend."Ja, zal ik doen." Ik ga verder met het koken, en hou het vlees en de saus appart, zoals afgesproken. Hij was vast vegatarisch ofzo. Nou, ik had het ook niet zo op vlees, maar werd verplicht het te eten, iets waar ik altijd wel tegenop zag. Maar nu ik niet meer thuis ben, in dat grote huis wat ik haatte, waar ik me opgesloten voelde, mocht ik alles zelf bepalen. "Trouwens, Alec, hoe gan we dat doen met de andere? Gewoon roepen, of wat?" Vragend had ik opzij gekeken, mijn blauw-grijze ogen hadden een spoor van pret. Grinnikend prikte ik hem in zijn zij om me dan weer op het eten te richten. "Als je klaar bent met de groente, kunnen ze erbij." Klinkt het vriendelijk vanaf mij.

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Felicity "Felix" Greywood • Lucht
"Dus het worden pannenkoeken? Natuurlijk help ik mee!" antwoordde Aonea anthousiast. Ze pakte een schort dat aan een haak hing en bond het voor. "Mooi." zei ik tevreden, terwijl ik een kom uit de kast haalde. "Ik crack de eieren wel." zei ze en pakte een paar eieren uit de koelkast. "Goed." zei ik terwijl ik de bloem afwoog. Daarna zocht ik de melk en mat hoeveel ik nodig had. Ik gooide het erbij in de kom en ging op zoek naar een staafmixer. Zacht zong ik Took a hit, terwijl ik de melk en bloem vast door elkaar mengde. Daarna deed ik er nog een klein beetje zout bij. "Zo. Mag ik de eieren?" vraag ik aan Aonea. Ze was even bezig met het zoeken van een koekenpan dus pakte ik haar kommetje en gooide de eieren bij het bloemmengsel. Aonea kwam overeind met een koekenpan in haar handen. "Een koekenpan voor een pannenkoek!" zei ze vrolijk. Ik grinnikte terwijl ik de eieren er nog door deed. Daarna ging ik nog eens naar de koelkast. Na even te hebben gezocht vond ik bakboter vlakbij de jam, die ik ook meteen meenam. "Zo. Laten we beginnen." zei ik terwijl ik de pan op het vuur zette en er een beetje boter in deed.

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Aonea Ann Miller ~Ijs


Felicity zet de pan op het vuur, en doet er boter in. "Wij gebruiken altijd een pollepel om het beslag in de pan te gieten, dat is bij ons altijd de goede verhouding." Dus ik pak een pollepel uit de la, en schep een schep beslag in de pan. "Hoelang duur het ongeveer voor dat één zo'n pannenkoek klaar is? En voor hoeveel pannenkoeken is dit? Hoeveel mensen zijn er überhaupt hier om eten te geven?" Ik voel me echt een moeder met heel veel kinderen nu. Als we klaar zijn doen we alle pannenkoeken op een bord, met een theedoek erover, omdat we niets anders kunnen vinden om erover te doen.

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Alec Lahote

Alec zag aan haar blik dat ze het even niet snapte. Hij was dan ook blij dat ze niet verder vroeg en enkel zei dat ze het zou doen. Terwijl hij aan het snijden was keek hij af en toe naar Elanore, gelukkig was de sneetje maar heel klein en spoelde hij het om onder de kraan en ging op zoek naar iets wat hij er omheen kon doen. Zodra hij dat gevonden had ging hij verder met het snijden van de groeten. "Ik denk dat we ze het beste kunnen roepen ja." Antwoordde hij. Zodra hij een vinger in zijn zij voelde prikken keek hij even met een gemaakte glimlachje naar haar voor hij verder ging. Eenmaal de groenten klaar deed hij ze er bij en keek vervolgens toe hoe ze verder ging met het maken van de spaghetti. "Maar vraag jij je ook af waarom we hier zijn?" besloot hij de vraag te herhalen maar op een andere manier. Hij wou gewoon weten of hij niet de enigste was die met die vragen zat. Hij kon dan ook niet wachten tot er iemand kwam met meer uitleg.


(Met Nixie ga ik morgen posten.)

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Arthur Lorensz

‘Maar toch,’ zei de jongen aarzelend. ‘Ik kan ook best op de bank slapen hoor.'
Ik haalde mijn schouders op. Als hij zo graag op de bank wilde slapen... Maar waarschijnlijk deed hij alleen beleefd. Opeens dacht ik aan mijn vader, die me op zo'n moment vast met een komt-er-nog-wat-van-uitdrukking zou hebben aangekeken. Ik zuchtte. 'Oké, maar dan ga ik ook wel beneden slapen, anders denk ik de hele tijd aan jou-' dat kwam er weer verkeerd uit. 'Ik bedoel, dan ga ik me schuldig voelen dat ik jou beneden op een bank laat slapen terwijl ik hier alles voor mezelf heb.'
Vanuit mijn ooghoek keek ik naar de jongen, wachtend op zijn reactie.

-

Collin August Blanchard ~ Lucht

Arthur haalde zijn schouders op. Ik wachtte op zijn reactie, wat best lang duurde. Zo te zien was hij een beetje in gedachten verzonken. Opeens zuchtte hij. 'Oké, maar dan ga ik ook wel beneden slapen, anders denk ik de hele tijd aan jou.’ zei hij. Ik glimlachte, het klonk een beetje fout, maar ik wist wat hij bedoelde. ‘Ik bedoel, dan ga ik me schuldig voelen dat ik jou beneden op een bank laat slapen terwijl ik hier alles voor mezelf heb.' Hij keek me vanuit zijn ooghoek aan en wachtte op mijn reactie. Ik glimlachte en haalde mijn schouders op. ‘Wat jij wilt,’ zei ik. ‘Had jij trouwens al gezien dat de kasten vol met kleding zitten? Zou hier iemand wonen?’ vroeg ik, een ander onderwerp aansnijdend. Ik keek hem vragend aan en wachtte op zijn reactie.

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Ailsa Huhges
Ik zie het water uit zijn ogen verdwijnen en ben ergens wel trots op mezelf. Blijkbaar ben ik toch niet zo slecht in troosten. Bovendien laat het feit dat hij zich beter voelt, ook mij beter voelen. Wanneer hij zijn vrije hand nog eens bovenop de mijne legt, kijk ik naar onze warme handen zo. Eigenlijk voelt dit best goed. Eigenlijk heb ik echt de behoefte om me open te stellen voor iemand, vooral nu ik bij niemand meer terecht kan. Mijn ogen richten zich weer op hem, zodra hij begint te praten. "Natuurlijk helpen we elkaar erdoor. Dat we hier samenkomen en toevallig op dezelfde kamer liggen en beide onze ouders kwijt zijn, lijkt me geen toeval. En graag gedaan... Het helpt mij ook." glimlach ik dan vluchtig.
Even ben ik teleurgesteld omdat hij niets gemerkt heeft van die schaduwen, misschien word ik toch gek. Daarna voel ik wat paniek, ik wil niet dat hij weg gaat om hulp te zoeken. Dan ben ik zo... alleen. En dat zeg ik dan ook. Iets wat ik anders nooit zou gedaan hebben, maar alleen zijn lijkt me nu echt het verschrikkelijkste dat er is.
"Ik... ik heb eigenlijk liever niet dat je weggaat... Ik kan het nu niet aan om alleen te zijn en bovendien heb ik ergens je hulp bij nodig." Al heel mijn leven gedragen schaduwen zich vreemd om me heen. Ik voel ze, ik kan ze soms bijna aanraken. Mama deed er altijd vaag over, maar volgens mij moet er iets meer zijn. En nu ben ik vastberaden daar achter te komen.
"Blijf gewoon bij me nu, alsjeblieft?" even kijk ik hem een beetje smekend aan en neem dan voorzichtig zijn hand vast. "Ik ga wat proberen..."
Langzaam sluit ik mijn ogen, zonder ondertussen zijn hand los te laten. Geconcentreerd tast ik om me heen. Dit heb ik altijd al eens willen proberen, maar ik heb het nooit gedurfd. Ik concentreer me op de duisternis, de schaduwen, het donker om ons heen. Plots lijkt het of de kou en ellende van de wereld door me heen stroomt. Snakkend naar adem open ik mijn ogen en slaak bijna een gilletje van paniek en pijn, maar zodra de pijn wegebt voel ik me beter, zoveel beter. Ik voel macht!
Opnieuw sluit ik mijn ogen, ondertussen onbewust hard knijpend in Desmonds hand. Nog sterker concentreer ik me op de schaduwen, ik laat ze om me heen komen, dichterbij komen... Wanneer ik mijn ogen open zie ik dat het wel nacht lijkt in de kamer. Gelukkig had ik Desmonds hand vast of ik zou helemaal gepanikeerd hebben.
"Oh mijn god..." fluister ik zacht, terwijl ik naar het raam kijk, waar je door de lichte gordijnen nog kan zien dat het buiten licht is, maar toch komt de gloed van de zon de kamer niet meer binnen.

[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 20:26 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

[Mensen, leef ]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Rawiyah schreef:
[Mensen, leef ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

AnnaxElsa schreef:
(...)
[Ik koooomm!!!]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Felicity "Felix" Greywood • Lucht
"Wij gebruiken altijd een pollepel om het beslag in de pan te gieten, dat is bij ons altijd de goede verhouding." zei Aonea. "Zoek jij dan even een pollepel?" vroeg ik, maar ze was al bezig. Ze pakte een pollepel uit een la en schepte een lepel beslag in de pan. "Hoelang duurt het ongeveer voor dat één zo'n pannenkoek klaar is? En voor hoeveel pannenkoeken is dit? Hoeveel mensen zijn er überhaupt hier om eten te geven?" vroeg ze daarna. Ik had echt het idee dat ze hetzelfde dacht als ik; een beetje als een moeder met veel kinderen die alles van tevoren moest bedenken. Omdat ik niks anders kon bedenken liep ik naar de trap. "KUNNEN DE MENSEN DIE PANNEKOEKEN LUSTEN ZICH EVEN MELDEN?" gilde ik. Ik grinnikte even. Misschien niet de slimste zet, maar waarschijnlijk werkte het wel. Ik liep weer terug naar Aonea en probeerde de pannekoek om te draaien. Ach, de eerste pannekoek mislukte altijd. Ik sneed de overgebleven dingetjes doormidden en deed ze op een bordje, wat ik aan Aonea gaf. "Alsjeblieft." glimlachte ik. De andere helft van de fliebers stak ik zelf in mijn mond, voordat ik weer een beetje boter in de pan deed.

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Aonea Ann Miller ~ Ijs

"KUNNEN DE MENSEN DIE PANNENKOEKEN LUSTEN ZICH EVEN MELDEN?" Gilt Felicity naar iedereen. Ik glimlach en zeg "als niemand komt omdat ze het niet gehoord hebben, wat me onwaarschijnlijk lijkt," ik knipoog "dan loop ik zo wel even door het huis om mensen te halen. Je mag ook mee, dan kunnen we samen het huis verkennen." Felicity bakt de eerste pannenkoek, maar die mislukt. Ze deelt het in tweeën, en geeft mij een helft. Ik schenk haar een warme glimlach, en eet het stuk op."hmm, lekker!" Zeg ik.

[ik weet even niets om verder te doen, sorry
En ik ship Felicity en Aonea zo hard, omg ]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.