[RPG] Give me back my life! - Speeltopic 1. - Speeltopics

Het jaar 2190, alles is veranderd op aarde. Electronica vervangt de meeste dingen, maar er zijn ook andere dingen die er gebeurd zijn.
Ouders van 10 verschillende kinderen, allemaal met een gave hebben geprobeerd hun kind onder te brengen. En dat is gelukt,
ten koste van de leven van de ouders, zijn de kinderen nu veilig.

De ouders hebben de 10 kinderen ondergebracht in een huisje, diep in een donker bos. Elk kind, geboren met de gave van een van hun ouders,
hebben er geen idee van wat er aan de hand is. Ze zitten met z'n 10en in een huisje, geen idee welke kracht ze beheersen.

Elk van deze jongere heeft een gave-genoot. Iemand die dezelfde gave heeft als haar/hem. Om hun krachten langzaam te kunnen ontdekken moeten ze een team vormen. Jongens samen, meisjes samen, een jongen en een meisje samen. Alle drie mogelijk. Verliefdheid kan ontstaan, rivaliteit tussen gave's is niet uitgesloten, waar zal dit hen brengen?

De vijf gave's :
-Ijs
-Vuur
-Lucht
-Duister
-Licht.

Rollen :

Meiden :
- Elanore Elijah Woodward - Pwettyness. Vuur.
- gereserveerd door SherIock. - Duister
- gereserveerd door Cherri.
- gereserveerd door Rawiyah. - Ijs.
- Ailsa Hughes - Aquata. - Duister.
AUB nu jongens / toezichtshouders ~

Jongens
- Alec Lahote - XLaheyX - Vuur
- Gereserveerd door Pumbaa - Ijs.
- Gereserveerd door Yoko - Licht.
-
-

Toezichthouders :
-
-
-

Regels :
- Maximaal twee personage's.
- Speel realistisch, het moet moeilijk zijn te overleven, je personage kan niet overal goed in zijn of de dapperste die nergens bang voor is.
- Ik begin als we 2 koppels hebben.
- Geen OOC ruzie, IC mag natuurlijk wel.
- Niet doden, tenzij je toestemming hebt.
- Bestuur geen andere personage's behalve als je toestemming hebt.
- Als je stopt met de RPG (of een personage kwijt wil) laat je personage dan doodgaan of zo, dat maakt het realistischer dan dat die in één keer zomaar verdwenen is.
- Niet de wonden van een ander personage bepalen. (tenzij je toestemming hebt of dat het je eigen is)

Invullen :
Naam:
Leeftijd: Leeftijd + Geboortedatum
Geboorteplaats: Stad + Land
Uiterlijk: Foto + Beschrijving, deze hoeft niet heel lang te zijn.
Innerlijk:
Voorkeur kamerindeling: Dit mogen zowel jongens als meisjes zijn.
Gave :
Extra:

Het Begin :
Iedereen is net daar gebracht door hun ouders, hebben hun ouders zien sterven.

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 19:19 ]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

[hoe zit het chronologisch nou? :o ik snap het niet meer]

---

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Rawiyah schreef:
[hoe zit het chronologisch nou? :o ik snap het niet meer]

Volgens mij: Arthur + Felix komen binnen.
Dan komen Elanore en Collin binnen. Alec en Ailsa staan nog buiten (?) en ergens daar tussenin komt Aonea binnen.

Volgens mij zoiets.

---

-

// Oke ik leg even uit over de gave, sws. Die kan geactiveerd worden als hun element in de buurt komt. Water - Ijs.
Duister - donkere kamer.
Licht - Lampen
Aarde - tuineren, grond enz,
Vuur - Open haard dus, of ander vuur.
Lucht - Bijv ventilator.

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 20:12 ]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Alec Lahote

Zodra hij de hoek om was zag hij niemand meer buiten, het was hen dus toch gelukt om naar binnen te gaan. Ondanks dat hij niet naar binnen wou werd hij toch nieuwsgierig en stapte hij dan ook aarzelend het huis binnen, eenmaal daar bleef hij in de deur opening staan en bekeek de tieners die er waren. Allemaal rond Alec's leeftijd of jonger. Hij snapte niet waarom iedereen nu al deed als of dit alles normaal was. Ze liepen een huis binnen gingen er zitten en wie wist wat nog maar allemaal. Hij zelf had geen zin in dit gedoe. Zijn blik viel op een van de meisjes die eerder op de trap had gezeten. Kort trok hij zijn wenkbrauwen samen en bekeek haar gezicht kort, haar make-up maakte haar nu kil maar het stond haar goed. Nu vroeg hij zich toch af hoe ze er uit zou zien zonder al die make-up. Sommige meiden waren van nature al prachtig. Hij volgde haar met zijn blik en keek toe hoe ze voor de haard ging zitten. Zijn blik bleef op haar gericht en keek naar haar handelingen. Kort hield hij zijn gezicht wat wat schuin en bekeek nieuwsgierig haar handelingen. Wat verbaast keek hij toe hoe de blok hout vuur vlamde. Alec schudde verbaast zijn hoofd en keek van haar weg waarna hij niet veel later de woorden, 'zagen jullie dat?' hoorde, veel aandacht gaf hij er niet aan. Hij hield echter enkel alleen de andere in de gaten waarna hij om zich heen keek. "Ik weet niet wat jullie gaan doen maar ik ga hier niet stom blijven zitten." Sprak hij waarna hij zich omdraaide en verder het huis in liep. Om op iets naar een of andere aanwijzing op zoek te gaan. Misschien waren hier toch nog mensen die hem wouden vermoorden. Of misschien ook wel de andere in dit huis. Nieuwsgierig maar voorbereid onderzocht hij de beneden verdieping. Het huis was luxer in gericht dan je vanaf de buiten kant zou denken. Zodra hij echter alleen was ging hij uiteindelijk toch op de grond zitten en sloeg zijn armen om zijn benen terwijl hij langzaam heen en weer bewoog terwijl hij strak voor zich uit keek en weer terug dacht aan zijn ouders. Het bloed dat aan zijn handen en kleren zat. Hij zou het er af moeten wassen zijn shirt uit moeten doen en weg gooien want het bloed kwam er nooit meer uit maar hij kon het niet, het was het enigste wat hij nog had van zijn ouders. Hun bloed en de gedachten aan hoe ze vermoord werden.

---

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Arthur Lorensz

Nog voor het meisje antwoord kon geven ging een andere deur open. Ik zag hoe een jongen en een meisje binnenkwamen. Ik herkende ze, ze hadden voor de dichte deur staan wachten. Het was ze blijkbaar toch gelukt de deur open te krijgen. Het meisje liep naar me toe en trok de pan uit mijn handen. 'Hé,' riep ik verontwaardigd, maar het meisje liep door naar het keukentje en begon haar make-up te regelen. Natuurlijk. We zitten met zijn allen in een verlaten huis en mevrouws eerste belang is haar make-up. Ik balde mijn handen tot vuisten en probeerde niet boos te worden. We zaten hier met zijn allen, dus zou het geen nut hebben nu al ruzie te zoeken.
Het meisje liep weer langs me, richting de open haard. Ze pakte een blok hout en probeerde de haard aan te krijgen. Toen ze een lucifer bij het hout hield, vatte het meteen vlam. Verschrikt liet ze het vallen en riep 'zagen jullie dat?!'
Ik rolde met mijn ogen. 'Wow, mevrouw weet hoe ze een open haard aan moet steken. Wat verwacht je nu? Applaus?' bromde ik sarcastisch en liet mijn handen een paar keer langzaam tegen elkaar aan kletsen.

---

-

{Mijn Topics.}

---

Tijd voor koffie.

Elanore Elijah Woodward.

Kort draaide ik met mijn ogen. En keek naar de jongen waarvan ze de pan uit de handen had getrokken. "Ik hield er geen vuur bij. het ging ineens aan, oké." Zei ze niet bepaald vrolijk. " Ik ga hier niet zielig zitten wenen. Mijn ouders zouden me echt niet hierheen sturen als het hier gevaarlijk was." Ze stond ook op en pakte haar tas, en begon de trappen op te lopen. Even keek ze naar de jongen, waar ze dat goede gevoel bij had gehad. "Zeg ehh, er moeten hier ergens toch wel kamers zijn. Zoek je mee of blijf je daar zitten?" Ze keek kil uit haar ogen naar hem, ook al was dat niet de bedoeling, het kwam gewoon door de make-up. Ze keek naar boven, het zag er goed bewoonbaar uit, en je kon zien dat er laatst nog mensen schoongemaakt hadden. Ze draaide zich om en begon naar boven te lopen, liep op haar gevoel een gang in en keek naar de bordjes die op de deur hingen. Haar naam stond op een van de deuren. Elanore en.. Alec? Wie was Alec nou weer. Well, het zou wel. Ze opende de deur en liep naar binnen. het viel haar gelijk op dat de kamer warmer was als de gemiddelde temperatuur, wat ze wel fijn vond. Ze dropte haar tas en keek naar het bed. Twee-persoons. Ze fronste, moesten ze nou samen slapen in een bed? Wel, zolang hij maar niet te close werd. Ze liep naar de grote bruine kast en trok random een deur open. Er hingen kleren, kleren voor een meisje. Ze keek achterom en checkte de maat, en greens toen het haar maat was. Geweldig, ze had dus ook al kleren en het waren nog haar style ook. Ze wisselde snel van shirt en zag er gelijk een stuk gemener uit, nu ze haar zwarte leren jack en zwarte witte shirt uit had. Wel, ze hoefde dus al niet voor kleren te zorgen. Nu alleen nog maar eten, of er moest ook ineens eten staan in de koelkast. Ze grinnikte bij de gedachte en ging aan de rechterkant van het bed zitten.

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 20:47 ]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Desmond Hume

Langzaam strompel ik richting het huis.. Alles wat er net gebeurd was probeer ik te vergeten.. Het enige doel wat ik nu heb is blijkbaar het huis bereiken wat ik langzaam zie verschijnen. Als ik eenmaal wat dichterbij ben zie ik meerdere mensen naar binnen gaan en op het plein staan voor het huis.. Ik sluit me even helemaal af en probeer geen oogcontact te maken, ik wil gewoon even met rust gelaten worden. Ik loop het his binnen en zie daar niemand meer. Hoe moet ik nu weten wat mn doel is? Of waar ik heen moet? De irritaties blijven in mn kop zitten, het lijkt wel of alles fout loopt vandaag... Slenterend loop ik door de gangen en zie dan plots mijn naam en de naam van een ene Ailsa. Het zal wel, dit zal wel mijn bestemming geweest zijn.. Ik open de deur van de kamer en zie een tweepersoonsbed, een kast, een bureau en gewoon de standaard dingetjes die in een kamer horen. Er is nog niemand binnen en ik kijk om me heen, misschien ben ik toch alleen, want dat kan ik nu best gebruiken.. Ik plof op t bed en zou weer in tranen willen uitbarsten, wat niet gaat.. Ze zijn op, ik ben op, mentaal kapot.. Ik laatme achterover vallen en staar naar het plafond.. Denken.. Diep in gedachten hoe en wat nu... wat nu..???

---

It's high noon.

Ailsa Hughes

De nogal brute en onverschillige reacties van de anderen laten mijn mond even openvallen. Normaal gezien ben ik net zo, maar nadat ik net mijn moeder heb zien sterven, is het toch weer wat anders. Terwijl de rest naar binnen loopt, begin ik mezelf bij elkaar te rapen. Ik moet er maar overheen komen, deze mensen lijken niet bepaald allemaal lieverdjes en door zwakte te tonen zou ik ze alleen uitdagen om nog stommer tegen me te gaan doen. Dat kan ik nu net niet hebben. Met een zucht loop ik ook het huis binnen en verander mijn stap, zodat die wat zelfzeker lijkt. Ik zie dat de keuken en woonkamer bezet is door andere mensen en loop dan maar de trap op, in de hoop daar een ruimte voor mezelf te vinden. Tot mijn grote verbazing zie ik daar een deur met mijn naam op, daarnaast prijkt de naam van ene Desmond. Ah, wat. Schouderophalend duw ik de deur open en loop de kamer in. In het midden van de kamer staat een tweepersoonsbed en daar ligt een jongen in. Ik merk dat we aan de lichtkant van het huis zitten door de zon die fel door het raam schijnt. Geïrriteerd loop ik naar het raam toe en doe de gordijnen dicht. Mijn moeder noemde me vaak lachend haar vampiermeisje. Ik hou echt niet van felle zon en heb mijn kamer liever wat duisterder. Nu het tweede probleem. Ik zet mijn handen in mijn zij en kijk naar de jongen.
"Ik neem aan dat jij Desmond bent..?" Mijn toon is niet meteen aanvallend, dat kan ik nu niet eruit persen na wat ik heb meegemaakt. Maar echt vriendelijk klink ik ook niet.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Felicity "Felix" Greywood • Lucht
Ik hoorde voetstappen in de gang. Ik zette me schrap en hoopte dat het niet een man was die me kwam verkrachten ofzo. Dat bleek het niet te zijn. De jongen die op me af liep zag er sterk uit, maar er lag een zekere angst in zijn ogen. Hij had een steelpan in zijn hand, en ik moest mijn best doen niet in lachen uit te barsten. Hij hief hem op. "Wie ben jij?" vroeg hij. Ik hief mijn handen op tegen de klap die misschien komen zou maar die bleef uit, en een ander meisje liep naar binnen. "Hoi." zei ze, tegen niemand in het bijzonder. Ze griste de steelpan uit de hand van de jongen en liep naar de keuken. De jongen volgde haar kwaad. Ik grinnikte en liep achter hen aan naar de keuken. Het meisje zette de pan naast de kraan, die ze opendraaide om haar handen te wassen. Daarna begon ze aan haar make-up te werken. Dat deed me eraan denken, dus liep ik door naar de hal waar een stoffige spiegel hing. Ik keek er in en zag dat mijn eyeliner verschrikkelijk uitgelopen was. Ik viste een verfrommeld servetje uit mijn broekzak en veegde mijn ogen ermee af. Zo. Ik liep weer naar de keuken, waar het meisje in de weer was met de openhaard. Net toen ze een lucifer wilde afsteken vloog het blok hout in de fik en ze liet het vallen. "Zagen jullie dat?" vroeg ze verschrikt. "Wauw, mevrouw weet hoe ze een open haard moet aansteken! Wat verwacht je nu? Applaus?" antwoordde de jongen sarcastisch. Het meisje rolde met haar ogen en keek daarna weer naar de jongen. "Ik hield er geen vuur bij. Het ging ineens aan, oké? Ik ga hier niet zielig zitten wenen. Mijn ouders zouden me hier niet heen sturen als het gevaarlijk was." Ze pauzeerde even. In deze pauze pakte ze haar tas en liep langs me naar de trap. "Zeg ehh, er moeten hier ergens toch wel kamers zijn. Zoek je mee of blijf je daar zitten?" vroeg ze aan de jongen. Ze liep de trap op en ik besloot haar te volgen, misschien was er ook een kamer voor mij. Na een tijdje over de overloop te hebben gewandeld vond ik een deur waar mijn naam op stond, boven een andere. Aonea, ik wist niet hoe je het moest uitspreken. Voorzichtig duwde ik de deur open.

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Alec Lahote

Het duurde niet lang voor een stem zijn gedachten gang en de rust om hem heen verstoorde. Hij keek dan ook om naar de stem en zag het meisje weer staan waar hij nog niet zo heel lang geleden naar had staan kijken. Kort dacht hij naar over haar aanbod, zou hij mee gaan of zou hij hier blijven zitten. Veel had hij hier niet, dus stond hij zonder wat te zeggen op pakte zijn tas weer en liep achter haar aan. Zijn blik gleed niet veel later over de namen, na enkele namen gezien te hebben vond hij de zijne. Het was precies de kamer waar het meisje in was gegaan. Zou hij een kamer met haar moeten delen? Daar zat hij nou niet bepaald op te wachten. Niet dat hij dit beledigend bedoelde maar een jongen en een meisje op een kamer plaatsen was nou gewoon niet zo'n goed plan. Kort bleef Alec staan voor hij toch verder liep. Zodra hij er binnen was keek hij rond, het eerste wat hem op viel was de warmte. Deze kamer was warme dan de rest van de kamers die hij bezocht had en dat stond hem aan. Het gaf hem het gevoel van thuis. Zijn blik viel echter op het meisje dat waarschijnlijk zijn kamergenoot was en dus Elanore moest heten. Alec zag nu pas het bed dat betekende dus dat hij het moest delen met haar. Om eerlijk te zijn werd hij wat zenuwachtig bij de gedachten. Hij had nog nooit samen met een meisje in een bed gelegen. Natuurlijk had hij een enkele keer een relatie gehad met een meid maar vaak was het binnen een korte tijd al weer uit. Hij had nog niet de juiste gevonden waar hij zich echt goed bij voelde. "Jij mag het bed hebben." Sprak hij enkel waarna hij de kamer rond liep en trok enkele laatjes los en uiteindelijk beide kast deuren. Zodra zijn blik op de vrouwen kleren viel sloot hij de deur al snel en liet zijn blik over de inhoud van de andere kant gaan. Zijn blik viel op verschillende broeken, shirten en blouzen. Echter lagen er ook een collectie mutsen. Die hij al vanaf zijn dertiende droeg. Het duurde niet lang voor hij zijn shirt uit trok en een nieuwe schone pakte. Zodra hij die aan had pakte hij de vieze shirt weer op en maakte er een soort prop van terwijl zijn vingers over het opgedroogd bloed gleed. Misschien was het toch beter als hij het weg zou gooien maar niet voor nu. Pas wanneer hij er klaar voor was. Kort liet hij zijn hand door zijn korte haren gaan en sloot de deur van zijn kast weer. Waarna hij zich langzaam omdraaide en naar het meisje op het bed keek. "Jij moet vast Elanore zijn, ik ben Alec maar dat wist je denk ik al." Sprak hij doelend op de naam op de deur. Aarzelend bleef hij staan. "Ik zag wat er gebeurde bij de haard." Begon hij aarzelend terwijl hij haar onderzoekend aan keek. "Al is het zeer onwaarschijnlijk dat je het echt gedaan hebt." Kort beet hij op zijn lip en zuchtte kort. "Ik bedoel, niemand kan vuur besturen of dingen in de brand steken met hun handen." Vervolgde hij snel om het beter uit te leggen wat hij nou eenmaal bedoelde.

---

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Elanore Elijah Woodward.

Hij was meegelopen, even werden haar wangen rood toen ze besefte dat ze zich zojuist omgekleed had waar hij bij was geweest. Ze schudde haar hoofd op het voorstel dat zij het bed mocht hebben. " Wees niet bang, ik bijt niet* Lachte ze vrolijk. Haar ogen gleden naar hem toen hij zijn shirt uit deed. One word : Wow. Ze greens even, maar liet die verdwijnen toen hij haar weer aankeek. Hij vroeg of ze Elanore was. En ze knikte. "Ja, ik had al een vermoeden dat je Alec was." Ze glimlachte naar hem. Hij begon over wat er gebeurde bij de haard, haar blik werd langzamerhand kil. Ze keek hem recht aan, toen hij zijn zin uitgesproken had. Ze stond op, pakte hem aan de hand en liep naar de open haard in hun kamer, ging op haar knieën zitten, en keek naar de onaangestoken blokken hout. Ze keek naar hem, en toen terug naar de blokken. Ze stak haar hand uit, maar nog voor haar vingers een van de blokken aangeraakt had, vlogen ze in brand, omhulden haar hand, maar lieten geen brandwonden achter. Het wou zich uitspreiden maar snel wapperde ze met haar hand, en het vuur ging weg. "z-zag je dat.."Ze was zelf geschokeerd, Haar ogen waren groot en ze keek naar hem. "Alec, wat is dit." Ze was wat achteruitgeschoven nog steeds kijkend naar hem. "Het is zo raar." Het vuur leek wel naar hen te kijken, de vlammen reken naar hen beide. Alsof het bij hen wou zijn.

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Aonea Ann Miller ~ Ijs

Veel mensen gingen naar boven, omdat ze dachten dat daar kamers waren. "Laat ik daar ook maar heen gaan." Mompel ik inmezelf. Maar eerst loop ik naar de keuken waar ik water in mijn gezicht gooi. Het maakt me niet uit dat mijn make-up uitloopt, ik heb toch niet zoveel op vandaag. Ik droog mijn gezicht af, en loop naar boven. Er zijn allemaal deuren met bordjes erbij, waar namen op staan, dus zoek ik mijn naam. Al snel vind ik het, en ik zie dat ik mijn kamer deel met een Felicity. Ik klop op de deur, omdat ik hoor dat ze binnen zit. Dan duw ik de deur open, en ik zie dat er een meisje met rood haar binnen is. "ben jij Felicity?" Vraag ik. "we slapen hier blijkbaar samen." Ik kijk rond, en ik zie een tweepersoonsbed staan, en wat kasten, en nog wat kamerspulletjes. "we slapen echt letterlijk samen" en ik wijs op het tweepersoonsbed, en giechel. "sorry" en ik loop gauw naar een van de kasten, en trek een deur open. Ik zie allemaal kleren hangen. Bijna alleen truien. Wollen truien, maar ook truien die van katoen zijn gebreid. Ik slaak een kort gilletje van blijdschap en ontroering. Dan realiseer ik me hoe raar dit is. Ik draai me om en zeg "hoe weten ze dat ik van truien hou? En het is mijn maat! En mijn stijl! Hoe weten ze dat? En wie zijn 'ze'?" Ik kijk bang naar het meisje, en ik pak met mijn vingers de mouwen van mijn trui vast en sla mijn armen om me heen, zoals ik altijd doe als ik bang, verdrietig of opgewonden ben. Ik krijg tranen in mijn ogen, en voor ik het weet huil ik. Tranen rollen over mijn wangen, en vallen op de grond. Maar als de druppels mijn huid niet meer aanraken, bevriezen ze, en vallen ze als hagelsteentjes op de vloer.

---

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Alec Lahote

Alec had niet verwacht dat Elanore het er niet mee eens was dat zij het bed kreeg, wat moesten ze dan. Het bed delen? Dat vertikte hij gewoon, vooral omdat hij haar niet kende. Misschien later als ze elkaar wat beter kende. Maar voor vannacht koos hij toch liever voor een andere slaap plek. "Ik mag maar hopen dat je niet bijt." Sprak hij met een aarzelende glimlach op zijn gezicht. Zodra hij begon over de haard leek haar blik terug kil te worden. Misschien had hij beter helemaal niks kunnen zeggen. Hij wou haar zeker niet kwetsen of wat dan ook. Ondanks dat besloot Alec geen sorry te zeggen, het was zijn mening geweest en daar was nou gewoon niks aan te veranderen. Alec keek haar terug aan en keek toe hoe ze op stond. Zodra ze zijn hand pakte liep hij mee en bleef staan terwijl zij op haar knieën ging zitten. Alec keek toe hoe ze haar hand uit stak. Geschrokken keek hij toe hoe niet alleen het haard begon te branden maar ook de hand en niet veel later de arm van zijn kamer genoot. Zo snel mogelijk draaide hij zich om en was op zoek naar water. Zodra hij de bos met bloemen zag snelde hij er heen smeet de bos bloemen uit de vaas. Ja Alec had het zeker gezien. Het duurde niet lang voordat hij de vaas leeg gooide in het vuur en het doofde. Gelukkig zat er genoeg water in de vaas om het vuur te doven. Snel legde hij het weg zakte door zijn knieën en trok haar zonder toestemming weg bij de haard. "Ik weet niet wat het is." Antwoordde hij wat laat op haar vraag terwijl hij haar arm pakte en die bekeek op zoek naar ook maar een klein brandplekje. Maar die was niet te zien. "D-dat was zeker raar" gaf hij als mening. Alec keek kort naar de open haard voor hij Elanore weer aan keek. "Ik denk dat het beter is als je uit de buurt blijf bij open haarden en het aansteken aan mij of iemand anders overlaad." Alec bekeek haar arm nog een keer voor hij op stond. Wat was dit voor rare shit waar hij in beland was. Hoe kon dit meisje open haarden aansteken met haar hand of waar ze het ook mee deed. Wacht dit moest gewoon een droom zijn, Niks meer dan gewoon een stomme droom waar hij elk moment uit waker kan worden. Ja dat was het, zijn ouders leefden nog en lagen nu in de kamer naast hem te slapen. Ze zouden morgen ochtend gewoon aan de ontbijt tafel zitten zoals altijd verzekerde hij zich zelf.

---

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Felicity "Felix" Greywood • Lucht
Net toen ik op wilde staan om de rest van het huis te verkennen werd er geklopt. "Ja?" vroeg ik, mijn grip op het boek wat ik in mijn handen had verstevigend. Er kwam een meisje met donker haar binnen. "Ben jij Felicity? We slapen hier blijkbaar samen." zei ze meteen. "Dat ben ik." antwoordde ik. "We slapen echt letterlijk samen." Ze wees naar het tweepersoonsbed en giechelde. "Sorry." voegde ze eraan toe. Ik grinnikte. "Maakt niet uit." zei ik. Ze liep naar een kast en trok hem open. Ze slaakte een gilletje. Toen draaide ze zich om naar mij. "Hoe weten ze dat ik van truien hou? Het is mijn stijl! En mijn maat! Hoe weten ze dat? En wie zijn 'ze'?" zei ze verschrikt. Ze sloeg haar armen om de trui heen en begon zacht te huilen. Ik liep naar haar toe en legde een hand op haar schouder. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, ik kende haar nauwelijks. Maar ze leek me heel aardig. "Ssh, het is oké. Mijn moeder zou me hier echt niet heen sturen als het hier gevaarlijk was. Ze zei dat ze me konden helpen. Waarmee? Geen idee. Maar niet met zo pijnlijk mogelijk doodgaan, dat sowieso niet." zei ik. Achteraf bedacht ik dat het niet het slimste was om te zeggen. "Kan ik jou ergens mee helpen?" voegde ik er aan toe.

[ bericht aangepast op 4 feb 2014 - 10:17 ]

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }