Samantha Abramson || Shapeshifter
'You're never gonna get me!' riep ik vol plezier naar beneden, waar mijn twee broertjes een hopeloze poging deden de grote eikenboom in te klimmen. Het was een prachtige dag en we speelden een spelletje waarbij de twee mij te pakken moesten krijgen en zodra dag gelukt was, zouden de rollen omdraaien. Ik was echter snel en lenig, waardoor ik met gemak de boom in klom, iets waar mijn broertjes wat meer moeite mee hadden. Ik wist ook donders goed dat ze erover zouden gaan zeuren, dat ze zouden gaan zeggen dat het niet eerlijk was, maar daar genoot ik was. Ik was nou eenmaal een plaaggeest. En ja hoor, daar begon Timothy al, de oudste van de twee.
'That's unfair, Sam. You know we can't climb that high!' Ik draaide mijn hoofd in hun richting, stak mijn tong uit en toen hoorde ik het, het gegil. Uit schrik liet ik per ongeluk de takken los en donderde ik naar beneden. Drake lachte mij zachtjes uit, maar Timothy had het geluid ook gehoord en keek mij met grote ogen aan. 'Did you hear that too?' vroeg hij mij, waarop ik snel overeind krabbelde en behoedzaam om mij heen keek.
'Yes, yes I did.' Ik greep de polsen van de twee vast en begon ze richting huis te sleuren. 'Come on, I have to get you save inside,' mompelde ik. Gelukkig snapten ze de ernst van de zaak en stribbelden niet tegen. Toch hadden ze dat beter wel kunnen doen, want thuis was het niet veilig. Daar waren ze juist. Ik wist dat alleen pas, toen ik het schot hoorde, vlak voor ik via de achterdeur binnen wilde lopen. Bam, schot één, waarna een hartverscheurende schreeuw van mijn moeder door het huis klonk. Het duurde echter niet lang voor een tweede schot haar de mond snoerde. Als verstijfd bleef ik staan, niet wetend wat ik moest doen. Mijn ouders waren neergeschoten en ik had geen idee hoe ik mijn broertjes moest beschermen tegen de daders.
'Miss, you have to come with us. We'll take it from here.' Geschrokken draaide ik mij om naar de drie mannen achter mij. Ik wilde protesteren en zeggen dat ik mijn broertjes moest beschermen, maar één van de twee pakte mij vast en trok mij bij de twee vandaan. De andere twee mannen pakten mijn broertjes ruw beet en richtten hun geweren op hen. Ik schopte, krapte en sloeg de man die mij vast had, terwijl ik hard gilde dat hij mij los moest laten. Een harde elleboogstoot tegen zijn neus, zorgde ervoor dat hij mij losliet, maar precies op dat moment, klonken de laatste twee knallen en zakten Drake en Timothy ineen.
'No!' riep ik en ik strekte mijn armen naar ze uit om ze op te vangen, maar ik werd ruw meegesleurd. Blijkbaar was de man niet zo blij dat ik hem een bloedneus had geslagen, want hij kneep mij nu haast fijn. Het kon mij echter geen zier schelen wat hij allemaal vond. 'You've killed them! How could you? They were just kids,' jammerde ik, waarna de tranen over mijn wangen begonnen te stromen. Verdriet en woede vulde mij. 'I'm gonna kill you, if it is the last thing I will do. You're gonna regret this,' sneerde ik, waarna ik in een kooi vol met leeftijdsgenoten gegooid werd. 'Do you hear me? I will make your life a living hell and then end it myself, after you begged me to kill you!' schreeuwde ik. Ik had amper door dat de kooi gesloten werd en opgetild werd door een helikopter. Mijn blik was gevestigd op de mannen die mijn ouders en broertjes gedood hadden en ik nam mijzelf voor mij aan de dingen die ik zojuist gezegd had te houden. Ik zou wraak nemen.
Toen de mannen uit mijn beeld waren, keek ik om mij heen. Een heleboel mensen waren aan het huilen, anderen leken in shock. Ruw veegde ik de tranen af en probeerde te tellen met ze hoevelen te waren. Ik raakte echter al gauw de draad kwijt en gaf het op. Geduldig wachtte ik tot we midden in een bos weer neer werden gezet en de kooi werd geopend. Ikzelf bleef behoedzaam staan, maar een aantal kinderen snakten zo naar vrijheid, dat ze meteen de kooi uitrenden. Twee tellen later werden ze verslonden door dieren. Het deed mij vrij weinig na het zien van de moord op mijn broertjes en ik begon langzaam naar de opening van de kooi te lopen.
Zelf was ik niet helemaal achterlijk, dus toen ik de kooi uitwas, nam ik de spijlen in mijn handen en begon aan een klimtocht. Daar had ik minder kans om gepakt te worden door weet ik veel was. Het ging allemaal verassend soepel en daarbij gepaard met een vreemd tintelend gevoel. Binnen een paar seconden stond ik wat wankel op de kooi en bekeek verbaasd mijn huid. De lichte blanke kleur had plaatsgemaakt voor een felle donkerblauwe schubbige huid en mijn kleren waren verdwenen. Met mijn handen raakte ik mijn gezicht aan, dat dezelfde structuur had.
'What the...' Juist, ik was nu dus blauw. Ik zuchtte en besloot er later maar over na te denken hoe dit kon. Nu moest ik eerst weten wat er gebeurd was en moesten we ervoor zorgen dat we niet allemaal verslonden werden. Dit ging samenwerken worden. Ik bekeek de groep, wat prima ging van bovenaf. Er waren een aantal mensen harder gaan huilen, waarschijnlijk doordat ze nog meer mensen dood hadden zien gaan en een handje vol mensen leek nog steeds in shock te zijn. Er waren nu meer mensen de kooi iets uitgelopen. Ik was benieuwd wat dit allemaal te betekenen had en vroeg mij af of ik als blauwe freak beter mijn mond kon houden, of juist de leiding moest nemen. Even afwachten wat de rest deed, leek mij het verstandigst.
(Ghehe, hij is wel heel lang geworden :') )
[ bericht aangepast op 1 feb 2014 - 17:30 ]
Happy Birthday my Potter!
