"Help!" - Celebrities | Topic één - Speeltopics

Zes beroemdheden worden op ieder een verschillende manier meegenomen door twee ontvoerders. Ze worden tegen hun wil in naar een huis vervoerd waarvan iedereen denkt dat het er spookt. Dit is echter allemaal onzin, wel is het vervallen huis omgetoverd tot in één groot martelgebouw. De ontvoerders vragen voor elk beroemdheid een gelijk hoeveelheid miljoen dollar. Maar het is onmogelijk te betalen dus zullen de mensen nog wel een tijdje gevangen blijven, maar of dat nou zo leuk is. Als iemand de ontvoerders tegenwerkt of als iets hun niet zint wordt die beroemdheid gemarteld op een gruwelijke wijze. Zo moeten ze het proberen vol te houden, met ruzies, liefdes en een hoop pijn.

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 21:07 ]

De wereld is een illusie. Niks is wat het lijkt.

[MT]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

[MT]

That is a perfect copy of reality.

-mt-

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[Mijn topics]

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

[My Topicas]

How far is far

Lauren "Lulu" Elizabeth-Marie Antariksa • Outfit

Ik woelde even in mijn bed. 'Max…' murmelde ik. Mijn beste vriend was blijven slapen, maar ik kon me nog goed herinneren dat ik was opgestaan. Ik had Halston, mijn beste vriendin, ook nog gezien, bij de set. Ik opende mijn ogen, waarna ik besefte dat ik niet in mijn eigen bed lag. Ik wreef even over mijn armen. 'Koud…' mompelde ik. Het matrasje waarop ik zat is haast kapot en om het nog erger te maken gleed de extreem dunne dekentje van me af. 'Waar ben ik…' vroeg ik me af. Ik kieek even naar links, tevens naar rechts. Er lagen allemaal bekende mensen. Érg bekende mensen. Als ik ontvoerd was, waar ik al vanuit ging, en de ontvoerders het op beroemde mensen hadden gemunt, hoefden ze mij niet te hebben. Erg beroemd was ik niet. Ik had in een paar series een rolletje gehad, nu pas kende een paar mensen mij, omdat ik nu een hoofdrol heb in How To Rock. 'Hallo…?' zeg ik, om te kijken of er iemand wakker is.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Tate Langdon

"Don't you die on me. Violet!" Galmde er door mijn hoofd. Elke dag opnieuw. Mijn handen waren tot vuisten gebald en wat onrustig zat ik op de bank in de woonkamer. Nog even en ik zou alweer een woede aanval krijgen. Ze had die verdomde pillen helemaal geslikt. Heel het doosje. Ik heb nog wraak genomen op Leah, de cokewhore, die haar ze gaf. Uit mijn gedachtes keek ik op. Mijn ogen schoten de kamer rond. Al heen en weer wiebelend op mijn plek maakte ik een gefrustreerd geluidje. Concentreren kon ik niet. Als dat dan niet kwam door de crystal meth, dan kwam het wel door de gedachte dat Adelaide nauwelijks drie maanden geleden was gestorven. Ze kwam onder een auto, en die auto stopte niet eens. Constance vertelde het me pas drie weken na haar dood. Net toen ik op het punt stond om met haar hetzelfde te doen als ik bij Larry had gedaan was ik maar weggegaan. Alweer. Ze verdiende het gewoon niet. Maar wat moest je dan ook met een moeder die geen zak om haar kinderen geeft en met jongens jonger dan haar jongste zoon naar bed gaat. Snel schakelde ik mijn gedachtes weer over naar Twisted Nerve. Al wat rustiger stond ik op om op de stoel te gaan zitten om vervolgens hetzelfde te doen bij de bank weer en zo vier keer hetzelfde weer te doen. Het zwarte shirt met de witte letters 'Normal people scare me' had ik zoals de meeste dagen weer aan. Niet dat het een speciale betekenis had, alsof mensen een band met hun kleren hadden. Uiteindelijk ging ik maar op de stoel ondersteboven liggen en draaide me weer zeven keer tot een andere houding. Zo legde ik maar toen ik nogmaals ondersteboven lag mijn handen zachtjes op de leuningen, hoe raar het er ook uit zag. Na nog geen twee seconden zo te hebben gelegen tilde ik mijn handen weer op om even aan de ring te draaien die aan mijn duim zat. Waarom een ringvinger? Met doodse kilte op mijn gezicht ging ik maar goed zitten. Wat ik hier eigenlijk deed was simpel en makkelijk uit te leggen: beroemdheden de valse hoop geven dat hun familie ze ooit wel komt halen en dan iedere zeventien keer in hun hoofd schieten met mijn geliefde geweer. Al wisten Antonio en Sherasade dat dan weer niet. Die twee mocht ik eigenlijk niet zo heel erg maar ze leken me wel aardig dus heb ik maar meegedaan aan het plan. De vraag is nog of ze me nou echt zo goed kennen. Vast wel. Het verbaasde me wat hoe lang die beroemde sterretjes er over deden om wakker te worden. Alleen maar meer rust. Dat toverde een minuscuul glimlachje op mijn gezicht. Eigenlijk trok ik mijn rechtermondhoek gewoon wat op maar het kon er mee door, niet waar? Een geïrriteerde zucht verliet mijn mond. Rust was niet goed voor me maar drukte was ook niet fijn. Er moest gewoon wat geluid zijn. En daarom, natuurlijk, begon ik maar weer eens Twisted Nerve te fluiten.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

[Oh, misschien een beetje uit de hand gelopen. De hoeveelheid zinnen is dubbel zoveel als ik bedoeld had o_o.]

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Liam Payne.

Een keun van pijn verliet mijn mond toen ik wakker werd. Werkelijk alles deed pijn. Wat is er gebeurt? Ik opende mij ogen, en alles wat ik zag was duisternis. Waar ben ik? Je kan me veel wijs maken, maar dit is mijn kamer niet, en de tour bus al helemaal niet. Waar zouden de Lads zijn. Er gingen ontzettende veel vragen tegelijk door mijn hoofd. Ik keek rond. Inmiddels waren mijn ogen gewend aan het donker. Ik zag allemaal mensen liggen. Nee, beroemde mensen. Zijn we massaal ontvoerd of zo? Het is moeilijk om ze zo te herkennen. 'Hallo...?' hoorde ik iemand zacht zeggen. 'Hallo, is daar iemand?' vroeg ik nu. Ik zat op een dun matras, met een of ander dun dekentje, niet echt comfortabel. En het was ook nog eens ijskoud.

How far is far

Sherasade Amethist Desparo 'Pyro'

Ze zat op de bank en een krankzinnige grijns was op haar gelaatstrekken te zien. In haar hand had ze een grote aansteker die ze aan en uit deed.
Haar gedachten was aan het beramen wat ze met de beroemdheden kon gaan doen en hoe ze gingen reageren. Haar blik gleef even naar Anyonio en Tate. 'Hoe denken jullie dat onze gasten gaan reageren' zei met een krankzinnige toon. Je zou niet zeggen dat ze krankzinnig of gestoord was door haar uiterlijk, want ze leek zo ontschuldig en iemand die je makkelijk overheen kan lopen. Ze legde haar grote aansteker op de tafel en ze stond op.
Heel rustig begon ze een beetje doot de woonkamer te lopen totdat ze naast Tate ging zitten

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Lauren "Lulu" Elizabeth-Marie Antariksa • Outfit

Een traan gleed over mijn wang. Ik wilde terug. Waar was ik in godsnaam in beland? Het moest mij ook weer overkomen, hè? Waarom zouden mensen óns nou willen? Nou ja, geld zou een erg logisch doel zijn. 'Hallo, is daar iemand?' hoorde ik een mannenstem vragen. Een soort combinatie van een jongens- en mannenstem. 'Ja, ik.' antwoordde ik snel. 'Wie ben je? Weet jij waar ik ben?' Ik stond op en wiebelde even op het half kapotte matrasje. Ik stapte over de dekens heen en waggelde een beetje rond. Er ging van alles door me heen. Te veel om op te noemen. Meer tranen gleden over mijn wangen. 'Hallo?!' schreeuwde ik naar boven, want ik had al gemerkt dat ik me in een kelder bevond. 'Hallo? Laat ons eruit!'

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

selena marie gomez

ik werd wakker op een heel dun matrasje. mijn spieren deden ontzettend veel pijn. ik wilde iemand ernaar vragen, toen ik zag dat dit niet mijn huis was. er lag een dun dekentje over mij heen. ik soeg het van mij af en probeerde te zitten en dat lukte heel moeizaam. ik moest al ijn spieren inspannen om niet achterover te klapen. "hallo....."? hoorde ik een stem vragen. "Hallo is daar iemand?"hoorde ik een vaag bekende stem. tuurlijk het wasliam payne. "liam ben jij dat wat doe jij hier?" vroeg ik zachtjes. toen mijn ogen zich aan het donker begonnen te wennen keek ik om mij heen. ik zag allerlei beroemde mensen. niall zat er ook bij. ik vroeg me af wat ik hier doe. gisteren lag ik nog op de bank en toen herrinnerde ik het weer. we zijn ontvoerd riep ik net iets te hard. ik hoopte dat ik de rest niet wakker heb gemaakt.

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 20:43 ]

-Dit is een suggestie alleen, maar is het niet beter dat de beroemdheden alleen niet naar de keuken gaan, alleen naar de woonkamer. Want als je echt ontvoerd bent door iemand mag je eigenlijk nergens naar toe. Alleen in de ruimte die je hebt. Plus als beroemdheden naar de keuken kunnen gaan, dan kunnen ze van alles halen, eterij, drinken. Wanneer ze zelf willen. Dat lijkt mij niet zo handig. Iemand die ontvoerd is mag eigenlijk helemaal niks.-

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

{misschien ligt er dan ook een mes om fruit mee te snijden}

Liam Payne.

Ik had werkelijk geen idee waar ik was. 'Ja, ik.' antwoordde een meisjes stem. 'Wie ben je? Weet jij waar ik ben?' zei ze daarna. 'Ik ben Liam, en jij? En nee, ik heb werkelijk geen idee waar we zijn' zei ik. 'Hallo?!' schreeuwde ze. 'Hallo? Laat ons eruit!' schreeuwde ze daarna. "liam ben jij dat wat doe jij hier?" hoorde ik een bekende stem zeggen, het is de stem van Selena. 'Selena? Ik heb geen idee, ik denk hetzelfde als jij, ontvoerd zijn.' zei ik. Ik herinner me helemaal niets, en dat vind ik misschien nog wel het vreemdste.

How far is far