RPG Starchildren - Topic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 22:26 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Rhys Eldur - Leeuw

De zonnestralen verwarmden mijn gezicht en genietend sloot ik mijn ogen. De rust die heerste in het woud liet mij ook rustig worden, liet mij alle andere drukte vergeten. Het was weekend en ik had besloten om mijn vrije tijd in de natuur door te brengen in plaats van het drukke Wellington. Het scheelde dat mijn oom een huisje had aan de rand van het Kaitoke Regional Park en dat ik altijd bij hem langs mocht komen. Hij woonde daar alleen en ik kwam er vaak. We hadden een goede band en ik ben altijd al verzot geweest op de natuur. Vaak zijn we samen voor een lange wandeling de bossen in gegaan, maar vandaag wilde ik in mijn eentje op pad. De laatste tijd voelde ik me erg onrustig, ik wist gewoon niet wat ik wilde. Thuis was het een chaos. Mijn twee jongere zusjes waren een oorlog begonnen, de reden is niet eens echt duidelijk voor mij, iets van spullen lenen ofzo, en mijn beide ouders hadden ieder voor een ander partij gekozen. En ik stond daar maar midden tussenin, ik had geen partij gekozen, ik wilde enkel vrede tussen mijn zusjes. Dan was dit ook nog eens mijn laatste jaar en ik had nog niet echt een idee wat ik daarna wilde doen. Meteen gaan studeren hier in Nieuw-Zeeland, gaan studeren in een ander land, door NZ gaan trekken of meteen de hele of halve wereld overtrekken? Ik wist gewoon niet wat ik wilde.
Na een tijdje vond ik dat ik genoeg had stilgezeten en ik besloot nog wat te gaan wandelen voor ik weer koers naar het huisje van mijn oom zou zetten. Ik had midden op een helling gezeten en het leek me wel een goede afsluiter om omhoog te klimmen en van het uitzicht boven te genieten. Dus ik hing mijn rugzak weer op mijn rug en begon aan de klim omhoog. Het was enigszins vermoeiend, maar het deerde me niet. Ik hield van klimmen, je een weg banen tussen alle planten en rotsen en steeds hoger komen. Soms vond ik interessante grotten, waar ik dan even een kijkje nam. Ik had er al een aardig wat interessante voorwerpen gevonden. Dingen die mensen perongeluk hadden laten liggen, maar ook voorwerpen van honderden jaren oud op plekken die in de loop van de tijd vergeten waren.
En mocht nu het toeval wezen dat ik weer zo'n interessante grot vond tijdens mijn klim naar boven. Het gat in de rotsen viel me op en maakte me nieuwsgierig. Het was niet heel groot, maar groot genoeg voormij om erin te kunnen. Voordat ik naar binnen liep, haalde ik de zaklamp uit mijn tas, die ik voor de zekerheid altijd bij me had. Voor dit soort gevallen dus. In de grot zag ik al gauw grotschilderingen en ik had het vermoeden dat deze enkele duizenden jaren oud moesten zijn. Ik herkende de typische vormen uit de Maori kunst en mijn hart maakte een sprong door deze ontdekking. Opgewonden liep ik verder de grot binnen, maar na een minuut begon alles voor mijn ogen te vervagen. Toen alles weer helder begon te worden, werden mijn ogen verblind door een plotseling licht en instinctief kneep ik ze dicht. Voorzichtig opende ik mijn ogen weer en merkte dat ik niet meer in de grot was, maar in een bos. Maar niet zoals het bos uit mijn thuisland. Dit bos was heel anders. Waar was ik nu weer terecht gekomen?

[ bericht aangepast op 3 jan 2014 - 22:48 ]

"We can disobey suicidal orders? Why wasn't I told?"

(mt )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

{MT}

{ Ma Topica }

Credendo Vides

Mt

Vampire + Servant = Servamp

[mt]

"Rebellion's are build on hope"

Johnathan. - prins van het winterhof.

Elesyium. Het was weer begonnen. Allemaal wezens kwamen naar het winterhof deze keer. Ik lag op mijn buik op bed. Aangekleed, maar moe. Ik had hier geen zin in. Zien hoe mijn oudere zus ging dansen met de prins van het zomerrijk. Ik gromde en verplaatste me wat op mijn bed. Plots lag de helft van mijn lichaam al van het bed en begon de zwaartekracht lollig te doen door me op de grond te trekken. Met een harde bonk viel ik op de grond en ik vloekte hier en daar. Ik krabbelde overeind en bekeek mezelf in de spiegel. Ik zag een jongen, eigenlijk al bijna een man. Zijn haar zat in de war en zijn kleren waren kreukelig. Ik mopperde opnieuw en haalde een hand goed door mijn haar zodat dat goed zat. Mijn kleding streek ik glad met de vlakke hand. Toen stond ik op en keurde mijn rug naar de spiegel. Ik opende de deur naar het balkon en ging op de balustrade zitten. Niet veel later kwam er een witte eekhoorn naast me zitten.
'Ook goedemorgen John' zei de eekhoorn. Ik zuchtte en legde mijn kin op mijn opgetrokken knieën.
'Ik zie dat u er weer veel zin in heeft' gniffelde de eekhoorn.
'Ach hou toch je mond Winne' snauwde ik en gaf een zacht duwtje tegen de kop. De eekhoorn kroop omhoog en stopte op mijn knie.
'Je zal er toch iets van moeten maken Johnathan,' zei ze. 'Of je het nou wilt of niet.'
Ik glimlachte en knikte.
'Je hebt gelijk,' zuchtte ik. 'Maar ik heb er gewoon een raar gevoel bij.'
Winne schudde haar witte kopje en wenkte me te komen.
'Ga anders even rijden,' zij ze. 'Maar wel op tijd terug zijn.'
Ik knikte. Dat was een goed idee. Ik liep mijn kamer uit en liep door de eindeloze gangen waar ik als kind altijd in verdwaalde. Ik liep een paar trappen omlaag en ging daarna naar buiten. De binnenplaats op. Toen rechtsaf maar de stallen en daar stond mijn grote zwarte hengst. Ik aaide over de flank van Froyd en liep toen naar de zadels. Ik bezadelde Froyd en daarna deed ik het tuig om. Ik leidde Froyd naar buiten waar Winne op me stond te wachten.
'Neem op zijn minst een cape mee' snauwde ze. Ik pakte de cape die ze bij zich had en klikte die om.
'Tot vanmiddag' zei ik. Toen stijfde ik op en ging ik de poorten uit met een lichte draf.

"Rebellion's are build on hope"

Robin jr. 'Puck' Goodfellow
Al fluitend liep ik door de gangen van het paleis, opweg naar buiten. Het was een aangename dag, aangezien de Elesyuim begonnen is. Ik liep de binnenplein op en nam de weg naar de buitenpoorten.
Als de koningin hier van hoorde, had ik wel een heel groot probleem, maar mijn eigenwijze gedrag ging ver boven mijn verstand. Ik rende de binnenplein over naar de poort en schoot de loopbrug over richting het bos.
Het bos zelf was rustig en ik genoot voor de zoveelste keer van de geuren en kleuren om me heen te zien was. Ik vroeg me ook af of er bosbewoners waren, die zin hadden in een goed gesprek. Mijn vader vertelde vroeger verhalen over deze bosbewoners, en ik voelde dat er iets stond te gebeuren, alleen ik kon het nog niet achterhalen wat. Ik bleef nog wel in mijn achterhoofd houden dat ik voor de vertrek tijd, terug moest zijn.

Vampire + Servant = Servamp

[MT]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Eagon Flynn Cleveland

‘Shit,’ mompelde ik toen ik wakker werd. Naast me lag een vrouw van een jaar of twintig. Haar haren waren blond en vielen langs de lakens. Ik keek haar even aan en probeerde me herinneren hoe ik hier gekomen was, want het was niet mijn kamer. ‘Shit, shit, shit,’ mompelde ik nog een keer toen ik zag dat ik naakt was Voorzichtig haalde ik het laken van me af en liep naar de kledingstukken, die verspreid lagen in de kamer. ‘Ga je ergens heen?’ vroeg een slaperige stem, net toen ik mijn kleding had aangetrokken. Ik draaide me op mijn hielen om en keek naar het bed, ‘Nee, ga maar weer slapen.’ Ik maakte mijn riem vast en keek op mijn mobiel. Twintig gemiste oproepen, en het was inmiddels half twee. ‘Waarom ben je dan aangekleed?’ Ik keek naar mijn kleding en daarna naar de vrouw in bed, ‘Ik ga weg.’ Ik liep naar de deur en deed hem voorzichtig open. ‘Mijn ouders zijn thuis,’ zei ze.
‘Je ouders?’ stamelde ik langzaam en liet de deur meteen dichtvallen. Ze ging rechtop zitten, mijn ogen werden groot. Goede God, ik was naar bed geweest met een godin. Ik keek haar aan, en mijn mond viel half open. ‘Mijn ouders,’ zei ze nog een keer. Ik keek naar de deur en zocht hopeloos naar een vluchtroute, en daarna weer naar haar. Haar ogen waren bruin, zo bruin dat ik erin verdronk. Haar gezicht, nou, dat was een gezicht van een godin. En haar lichaam, ik kon mezelf voor mijn kop slaan dat ik te dronken geweest was dat ik het niet meer herinnerde. ‘Het spijt me ik moet gaan, en ik hou niet zo van ouders,’ mompelde ik. Ze keek me aan en op haar lippen speelde een glimlachje, ‘Oké Flynn,’ zei ze. Ik keek haar verbaasd aan, ze zag eruit als een godin en ze wist mijn naam. Blijkbaar was ik de enige die niets herinnerde van de nacht. ‘Oké,’ stamelde ik langzaam en liep achteruit. Ze kwam naar me toe, net voordat haar gezicht die van mij raakte, en ze deed het raam open. Ik staarde naar beneden, de grond was minstens drie meter laag. Ik keek haar even aan en grijnsde, ‘Dank je,’ zei ik tegen haar en sloeg mijn benen over de rand heen. Ze legde haar hand op mijn schouder, ‘Doe voorzichtig.’ Ik keek haar aan en sprong naar beneden. Het gras was nat, toen ik erop landde. Ik keek niet meer omhoog, ik keek niet meer achterom toen ik van haar vandaan rende.

Hijgend liet ik mezelf op de grond vallen, nadat ik een tijdje van haar weg was. Toen grijnsde ik en liep zelfverzekerd het bos door, waar ik terecht in gekomen was. Het was inmiddels twee uur en ik had geen idee waar ik was. Net als in mijn leven.


Wat bedoeld iedereen met MT?

If you don't know where you're going, any road will get you there

Thomas Aiden Duncan || Vissen - Outfit

Met tegenzin nam ik de verfrommelde kleren ven de grond en gooide ik die slonzig in de wasmand. Mijn moeder zat weer te zeuren en te klagen. Het was echt gewoon verschrikkelijk. Het was altijd mijn schuld, ik ben altijd de oorzaak van alle problemen. Ergens verlangde ik om eindelijk weg te kunnen, naar een plaats zonder zorgen en geld. Een plek waar ik vaag dromen over heb s' nachts. Alles lijkt daar zo perfect en realistisch. Je bent forever young en woont in een prachtig gebied. Wat kan er daar nog misgaan? Ik hoorde zacht geklop op de deur en ik mompelde iets wat op binnen moet lijken. Mijn kleine zusje Esmelle kwam binnen. Haar gezichtje leek een beetje bang en bedroefd. De uitbarstingen van mijn ouders jagen niet alleen mij weg. "Hey kom maar." zei ik zachtjes. e liep meteen naar me toe en sloeg haar kleine armpjes om me heen om vervolgens in huilen uit te barsten. Ze was nog maar 7 jaartjes jong en het breek me altijd om haar verdrietig te zien. We komen uit een familie van 6 kinderen, waarvan ik de tweede oudste ben. Mijn ouders zijn volop gestresseerd en reageren hun af op ons, wat ik kots beu ben.Ik liet haar los toen ik mijn zus Zara zag. "Esmelle, kom je mee we gaan koekjes bakken." zei haar zoete stem. Het kleine meisje knikte en trippelde naar haar oudere zus toe. Ik knikte dankbaar naar mijn zus en ze liep samen met Esmelle weg naar beneden. Ik ben een ramp in kleine kinderen troosten, meestal kan ik het gewoon niet aan hun zo droevig te zien en maak ik ruzie met diegene die hun laat huilen. Maar goed. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen en ik liep richting mijn opbergkast. Ik had nood aan een game, waar ik mijn frustratie en tijd kan aan verdoen. Maar het enige wat ik zag was de plaats waar ik iedere nacht van droomde. Een prachtig woud. De geuren van de natuur en de frissen vind suisden langs me heen. Een soort van Narnia eigenlijk. Zonder er echt bij na te denken stap ik de wereld binnen, maar mijn deur valt dicht, waardoor ik niet meer terug kan. Ik bleef er rustig bij, want eindelijk was ik bij de ideale wereld, weg van mijn zeurende ouders en weg van al mijn problemen.


Liam Jayden Dumondt || Steenbok - Outfit

Een zacht briesje streelde mijn lichaam terwijl ik aan het skaten was in de straat, mijn weg leidde richting het oude verlaten skatepark waar ik de laatste tijd veel te vinden was. Mijn warrige haren waaiden vrolijk mee met de wind en ik reed in volle vaart het park binnen. Het eerste wat ik deed is van mijn skateboard afstappen en ik het gras gaan zitten om vervolgens bedenkelijk voor me uit te kijken. Hier kwam ik vooral tot rust. Aangezien het nog vroeg in de ochtend was, ging de douw nog aan de frisse groene grassprieten. En als ik wat omhoog keek zag ik de eerste herfstblaadjes mee dwarrelen met de wind. Ik hield wel van de herfst, maar het maakte me ook wel moe, net alsof mijn eigen bladeren van me af zouden vallen om mezelf klaar te maken voor de ijskoude winter. Bah, als het wel 1 ding is dat ik haat is het wel de winter. De koude wind de sneeuw die alles alleen nog moeilijker maakt. Waarom mest ik dan ook geboren worden in hartje winter? Een zucht verliet mijn lippen. Het was bijna herfst, dus ergens moest ik er blij mee zijn dat ik nog even kon genieten van het nog warme weer. Ik liet mijn hand even op de zachte ondergrond leunen en het leek net alsof ik weer 1 was met de wereld om me heen. Ik sloot kort mijn ogen, maar opende die weer zodra ik een paar bekende stemmen hoorde. Eugh dit meende je toch niet. Ik stond op en nam mijn board vast en liet mijn blik even branden op het groepje die mijn skatepark betreden. Ze kwamen hier alleen om wiet te roken en te dealen. Ooit hadden ze me geslagen omdat ik niets van hun moest weten. Ik had een week met een dikke lip en een gekneusde rib mogen rondlopen. Voordat ze me zouden zien besloot ik weg te skaten, maar niet naar de ingang, dan zouden ze me zeker opmerken. Ik ging op mijn board staan en skate richting de tunnel. Ik bukte me wat zodat ze me niet zouden zien. Eenmaal ik de tunnel in was scheen er een fel licht en voordat ik het zelf doorhad, stond ik in een bos. Mijn spullen waren weg, dus het was alleen ik. Waar was ik in hemelsnaam ?

Prinses Akiria || Winter Fea - Outfit

Ik tuitte mijn lippen even als ik voor de laatste keer de haarborstel door mijn blonde lokken haalde. Zo, alles zag er weer tip top in orde uit. Ik hield van deze bordeaux jurk, maar het enige nadeel was dat veel te strak gespannen korset die ik altijd aanmoest om nog smaller te lijken. Ik keek voor de laatste keer tevreden naar mijn spiegelbeeld en loop daarna mijn kamer uit. Het getik van mij hakjes klonken erg luid op deze betegelde vloer. Alles zag er echt spik en span uit en ik zag verschillende van onze hofdames alles schoonmaken. Het Elesyium kwam er weer aan en deze keer ging het feest door hier in het winterrijk. Ik had zelf ook al een feestjurk gekregen die ik werkelijk echt fantastisch vond. Ik baande me een weg naar de keuken, waar onze koks druk bezig waren met een menu op te stellen voor het aankomende feest. Nieuwsgierig en bewonderen keek ik sommige hapjes. Ze wilden er weliswaar een top menu van maken, wat ik dan ook uitermate leuk vond. Ik pikte een dessertje mee en liep dan naar onze hoffelijke tuin. Er lag weer een mooi tapijt van sneeuw en onze struiken met rozen leken net van kristal gemaakt te zijn. Ik nam een hapje van het zoetigheidje en het duurde niet lang of ik had het gebakje al naar binnen gesmikkeld en haf het mee met een hofdame die het bordje zou opruimen. Ik baande me een weg door de tuin en zette me op een bankje waar ik dan dromerig naar het wyldewoud keek. Ik schrok echter op van een bekende stem die me breed deed glimlachen. "Goedemorgen prinses." zei de warme stem van Fokko die naast me sprong. "goedemorgen." zei ik glimlachend tegen de zachte vos terwijl ik hem begin te aaien. "Wat zijn je plannen voor vandaag?" vroeg hij me nieuwsgierig en ik haalde soepel mijn smalle schouders op. "Geen idee. Ik hoop even naar het Wyldewoud te kunnen om wat te tekenen. En anders help ik wat mee in het paleis." zei ik met een glimlachje. "Met meehelpen bedoel je vast snoepen." zei hij met een lachende toon ,wat me ook zacht deed lachen. "zoiets ja." grinnikte ik. En keek de vos dan geamuseerd aan. Ik hoopte eigenlijk om iets spannends te doen, maar alleen was daar ook niet veel aan.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Koningin Maeryn

Ik keek naar mezelf in de spiegel. Ik had mijn haar gisteren laten doen, en het viel schitterend naar beneden. Ik had het laten opsteken, waardoor een deel omhoog stond en de rest naar beneden viel in prachtige krullen. Mijn jurk was prachtig, ik had er een uitgezocht, gemaakt van herfstbladeren. De kleuren stonden me goed, vond ik zelf. Ik keek uit mijn raam en werd een beetje verdrietig, de herfst kwam eraan. Ik voelde mijn krachten wegglijden en ik kon er niets aan doen. Ik kon niets doen dan toekijken, oh wat wilde ik graag dat het voor eeuwig zomer bleef. ‘Komt iemand me nog helpen met de tassen?’ riep ik naar beneden. Niemand antwoordde, iedereen was te druk bezig met de voorbereidingen. Ik zuchtte diep en ging met een gefronst hoofd op mijn bed zitten. Ik had geen zin om naar dat feest te gaan. Dan moest ik bij die vreselijke man aan tafel zitten en toe zien hoe mijn zoon met háár danste. ‘Komt iemand me nog helpen?’ schreeuwde ik nog een keer.

If you don't know where you're going, any road will get you there

[MT]

We all just wanna be somebody

Zalúr Seránde

Een verandering in de wind zorgt er voor dat ik een van mijn ogen langzaam open, rustig kijk ik de grot door die gevuld is, niet met goud, maar met wijsheid. Rijen boeken laten zich zien in het licht dat rustig door de opening in het plafond komt, en mijn oog glijdt er rustig over heen.
Langzaam doe ik mijn oog weer dicht, waarna er weer een onrust gevende windvlaag door de grot heen waait, er stond iets te gebeuren...
Elysium was in aantocht, maar daar sliep ik altijd door heen, eeuwen slaap ik al overal door heen hier... Tenzij er iets stond te gebeuren... Of iemand deze wijsheid voor zichzelf wilde claimen.
Mijn ogen gaan nu beide open waarna ik mijn nek uitrek, mijn lichaam had al een eeuw liggen slapen, misschien zelfs langer... De tel was ik millenias geleden al kwijt geraakt. Maar deze wind... ik kende hem... Een wind van rampspoed... en geluk in een...
Mijn vleugels rek ik nu uit waarna de rest van mijn lichaam volgt. Was het waar... Zouden ze terug komen?!
Ik steek mijn neus in de lucht waarna ik de lucht rustig in adem, de lucht was inderdaad gevuld met een vreemde geur... Dit kon misschien nog een leuke gebeurtenis worden... Vooral nu Elysium eerdags gaat beginnen!
Ik laat mijn vleugels mijn lijf dragen, waarna ik bij het gat in het plafond van de grot kom, met mijn klauwen trek ik mijzelf er door heen waarna ik op de top van de berg sta... The Lonely Mountain... Mijn berg... Gevuld met de wijsheden van verschillende eeuwen uit Fae, plus de wijsheden die in mijn eigen hoofd zitten opgeslagen...
Mijn ogen laat ik over het landschap heen gaan... Er was in de eeuwen niets veranderd, maar nu zou er een verandering plaats vinden...
Als ik beide koninkrijken bekeken heb, laat ik een gebrul uit mijn keel komen die beide landschappen vullen. Het was tijd dat de wezens van Fae wisten dat ik uit mijn slaap gekomen ben!


Jacè Larkin ~ Tweeling

Langzaam werd ik wakker van de wekker die naast mij af ging, met half gesloten ogen probeerde ik de wekker te zoeken waarna ik hem rustig uitdrukte, mijn bril lag er altijd naast dus die pakte ik meteen nadat mijn hand terug ging naar mijn lichaam en zette hem op.
Als ik merk hoe laat het is, zucht ik even... Het was al middag... ik had blijkbaar lang door geslapen...
Rustig sta ik op waarna ik naar de badkamer waggel, ondanks dat het huis niet zo groot was, was het wel perfect voor mij om in te wonen... En voor mijn zusje.
Als ik merk dat de badkamer niet bezet is stap ik snel naar binnen en draai de deur op slot, rustig zet ik de douche aan waarna ik mijn bril af doe en mijn boxer op de wc leg. Snel stap ik onder de douche waarna ik rustig het warme water over mijn lijf laat stromen.
Werk had ik niet... In ieder geval... Niet vast... School had ik jaren geleden al afgerond, dus... nu verveel ik mijzelf rot als ik thuis zit, ondanks dat ik genoeg boeken heb om te lezen.
Als ik klaar ben met douche stap ik er onder uit waarna ik mij afdroog en mijn boxer weer aantrek, mijn bril zet ik weer op mijn neus waarna ik de badkamer open doe en verlaat. In mijn kamer kleed ik mijzelf aan en verander ook van boxer. De zelfde 2 dagen aanhouden is niet... mijn ding...
Ik pak de tas die ik zelf gemaakt had waarna ik er een paar boeken in doe, en doe daarna de tas vast aan mijn riem. Wat aardig handig was voor als ik tijdens het lopen een boek wilde pakken of terug wilde stoppen.
Als ik klaar ben in mijn kamer, wandel ik rustig naar de keuken om wat te eten te pakken, zoals ik al zei... het huis was niet groot... Badkamer, 2 slaapkamers en dan de keuken en woonkamer in een.
Half slapend nog, maak ik wat brood met een gebakken ei waarna ik op de bank neerplof en de T.V aanzet, er was nooit echt iets interessants, maar het was meer voor achtergrond geluid bedoeld.


Kyra Crassins ~ Boogschutter

De ochtend was zoals altijd... nutteloos, de ene prooi na de ander kwamen binnen en geen van allen had mijn aandacht te pakken gekregen.
Zelfs toen ik onder de douche stond te kijken naar wat nieuwe prooien, was er geen enkeling die werkelijk aan mijn eisen voldeed, ondanks dat er altijd aardig veel contracten mijn kant op gestuurd worden, natuurlijk... door de mensen die de persoon opgeruimd willen hebben. Maar geen van allen snappen altijd mijn eisen... Geen onschuldig persoon... Dat is het enige wat ik vraag in mijn eisen, en telkens weer, na wat onderzoek, kom ik erachter dat bijna de meeste alleen een baantje willen krijgen als de ander uitgeschakeld is...
Rustig lig ik op de bank, als ik mijn laptop hoor piepen, als snel gris ik het ding onder de bank vandaan waarna ik hem open en de mail bekijk.
Bingo... Eindelijk iemand die het begrijpt! Geen onschuldig persoon, en duivels dat deze man is... Dat is wel duidelijk!
Ik schuif mijn laptop weer onder de bank als ik een mail terug gestuurd heb, en stap dan naar de kast voor mijn uitrusting.
Een pik zwarte mantel... Een riem met adamantium werpmessen eraan en natuurlijk mijn outfit die ik altijd aan heb... Zwarte leren broek... Zwarte leren jack die mijn boven lichaam bij elkaar houdt en zwarte bergschoenen vanwege hun grip.
Als ik alles heb, gooi ik de mantel om mij heen waarna ik mijn appartement verlaat. Ik woonde op de bovenste verdieping, waardoor ik gemakkelijk naar het dak kon en via daar mijn prooi kon vinden.
Als ik gevonden heb wat ik zocht, sprint ik richting het gebouw, het stond in de mail dat de man vandaag in een van de grootste gebouwen in de achterstandswijken zou zijn. Wat die daar deed, hoefde ik niet te weten, maar ik wist dat het niets goeds kon zijn!
Eenmaal daar, klim ik via de relingen omhoog waarna ik bij de verdieping kom waar die zou moeten zijn... Met mijn ogen speurde ik langs de muur om een open raam te vinden, eenmaal een gevonden klim ik er naar toe waarna ik er lenig door heen ga en zachtjes op de vloer beland.
Als ik stemmen hoor sluip ik daar rustig naar toe, en kijk ik langzaam om de hoek.... Mijn prooi... hij stond met twee andere te praten...
Hoeveel meer zouden er in het gebouw zijn.... Rustig sluit ik mijn ogen waarna ik ze tel... 3... Alleen hun drieën waren hier!
Ik laat mijn hand zakken naar mijn riem waarna ik achter de muur vandaan kom, drie mesjes tegelijk vlogen door de lucht voordat ze wat konden doen...
En alle drie tegelijk belanden ze op de vloer waarna ik rustig op hun afstap, een foto maak van de man en mijn messen terug pak en weer in de riem stop.

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 16:40 ]

Prinses Aleeha. II Winterhof. - outfit.
Ondanks de stress die ik voelde, was ik vandaag in een tophumeur. Vandaag was Elysium, en het zou in het Winterrijk gehouden worden. De gedachte alleen al dat ik vanavond zou dansen in de armen van Caleb bracht een glimlach rond mijn zachtroze lippen. Eindelijk zouden we elkaar weer zien. Het was al een tijd geleden dat we elkaar persoonlijk zagen. Het feit dat we niet openhartelijk mochten zijn over onze relatie bezorgde een knoop in mijn maag en een kleine zucht rolde over mijn lippen terwijl ik mijn borstel door mijn witblonde haren haalde. Het geluid van een klop op de deur van mijn slaapkamer haalde me uit mijn gedachten. 'Wie is daar?' vroeg ik, mijn stem ijzig. Ik mocht aan niemand mijn goede humeur laten zien. De enigen die het zouden zien zouden mijn jongere zusje en broertje zijn, die me beter kenden dan wie dan ook.
De massiefhouten deur van mijn slaapvertrek ging open en een goblin stapte mijn kamer binnen. 'Uw jurk voor vanavond is gearriveerd, hoogheid,' stamelde hij, duidelijk bang. Ik schonk hem niet meer dan een knik en wees naar mijn kast. 'Hang hem daar maar aan,' beval ik, waarna ik keek hoe het wezen - die ik trouwens ontzettend vies en lelijk vond - snel maar voorzichtig mijn jurk aan de kast hing en weer vertrok. Zodra de deur achter hem dicht viel liep ik er naartoe en haalde hem uit de zak. 'Wauw,' fluisterde ik bewonderend, terwijl mijn slanke vingers over de stof gleden. Hij was werkelijk prachtig. De naaister had werkelijk weer wonderen verricht. Vanaf een afstand bekeek ik de jurk en glimlachte opnieuw in mezelf. 'Ik kan niet wachten om je vanavond weer te zien,' zei ik in mijn hoofd tegen Caleb, waarvan ik wist dat hij het zou horen, helemaal in het rijk waar het altijd zomer was. 'Ik zal diegene zijn waar je - je ogen niet vanaf kunt houden,' vervolgde ik met een grijns in mijn stem.

Ashton 'Ash' George Callaghan. II Weegschaal. - outfit.
Wind raasde langs me heen terwijl ik het op het lopen zette. Het geluid van mijn voetstappen op de stoep versnelde en mijn ademhaling werd luider. Achter me hoorde ik geschreeuw en toen ik grijnzend om keek, zag ik hoe een tweetal politieagenten me op de hielen zaten. Ik zigzagde door steegjes, om auto's en sprong over heggetjes, waardoor de agenten moeite zouden hebben met me te achtervolgen. De twee mannen waren al een beetje op leeftijd, waardoor ik een voorsprong op ze had, en voor ze te snel ging om hun wapens te trekken. 'Hé, stop!' schreeuwde de ene, terwijl de andere al flink vermoeid achterraakte. Een kort gegrinnik verliet mijn mond en ik sloeg zonder te kijken weer een steegje in, die na een aantal meter dood liep. 'Shit,' vloekte ik, terwijl ik vlug rondkeek voor een uitweg. Over de muur klimmen had geen zin, dat was niet snel genoeg en ik wist dat ze me aan de andere kant zouden opwachten, aangezien ik net een van die twee iets in zijn walkie talkie hoorde schreeuwen. De enige uitweg was het dak, als ik dat zou halen. Ik haalde diep adem, nam een kleine aanloop en zette af op een afvalcontainer, waarna ik door de lucht heen vloog. Heel even voelde ik me vredig en gewichtloos en landde bovenop het dak van een gebouw, aan de andere kant als waar ik vandaan kwam. 'Holy shit,' mompelde ik, voor ik me klein maakte zodat niemand me kon zien. De politieagenten waren inmiddels aangekomen in het steegje en ik hoorde ook hen vloeken, waarna er werd overlegd met de agente aan de andere kant. 'Danm you, Callaghan!' schreeuwde de ene, terwijl ik bleef liggen tot ze weer weg waren. Mijn borst ging hevig op en neer van het rennen, terwijl ik op mijn rug lag en naar de lucht staarde. Hoe de hel had ik dit voor elkaar gekregen?

June. II Zomerfae. Persoonlijke dienstmeid van de koningin. - outfit.
In paniek rende ik het kasteel door, op naar de vertrekken van de koningin. Ze had hulp nodig met het sjouwen van haar koffers en omdat ik haar persoonlijke dienstmeid was, had ik daar de verantwoordelijkheid over. 'Komt iemand me nog helpen met mijn koffers?' klonk de stem van de koningin uit haar kamer, waardoor ik nog een tikje bij mijn snelheid zette. Voor de deur van haar kamer stopte ik en streek mijn lange, lichtblonde haar uit mijn gezicht en gleden mijn handen over mijn kanten jurkje om het uit de kreuk te krijgen voor ik op de deur klopte. 'Ik ben er om u met uw koffers te helpen, uwe majesteit,' zei ik, terwijl ik de deur een stukje opende en voorzichtig naar binnen stapte, zodat ik de koningin aan kon kijken. Elke keer dat ik haar zag verbaasde ik me nog over haar schoonheid. Ze was niet zomaar de koningin van de Zomer. Ik haakte mijn handen in elkaar en maakte een kleine buiging voor haar, waarbij mijn haren weer voor mijn gezicht vielen. 'Het spijt me dat ik zo laat ben, mevrouw. Ik werd opgehouden nadat ik uw zoon zijn pak voor vanavond bracht,' vertelde ik haar, nog steeds buigend, terwijl ik vanonder mijn wimpers naar haar opkeek.

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 21:48 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel