This is our world now [Gone] || Speeltopic 1 - Speeltopics

Deze RPG is gebaseerd op de Gone-reeks van Michael Grant, maar het speelt zich niet af in Perdido Beach. Er is een nieuwe FAKZ gecreëerd, maar deze keer met nieuwe wetten en een nieuwe naam: de Koepel van Stence, of gewoon de Koepel. Hij is gelegen in het (niet-bestaande) stadje Stence, meer bepaald in Stencens National Forest waar het internaat Stencens Academy gelegen is (kaart).
In deze koepel leven kinderen tussen 14 en 18: alle leerlingen (op een paar die ooit zijn blijven zitten na) van Stencens Academy dus. Hij heeft een diameter van 14 km. Deze keer is hij gemaakt door een meisje, Marion – de geest van een Marion, beter– uit de Falthy-familie, een familie waarvan elk lid een bijzondere gave bezit. Marion werd vroeger gepest door de leerlingen van Stencens. Toen ze wegging, werd ze aangereden. Haar gave bleek te zijn dat haar geest vrijkwam na haar dood.
Ze ging als geest terug naar de academie, waar het bericht van haar dood net aankwam in haar klas. Niemand leek er veel acht op te slaan. Ze werd zo boos dat een explosie van haar krachten plaatsvond, hierdoor maakte ze de Koepel.
De inwoners van de Koepel weten hier natuurlijk niks van. Wat ze wel doorhebben is dat alle mensen boven de 18 weg zijn. Omdat ze alles weten van het incident in Perdido Beach, de koepel daar, nemen ze aan dat alle achttienjarigen ook 'poefen'. Maar als de eerste toevallig na 5 dagen na het ontstaan 18 wordt, veranderd hij in een gevaarlijk monster met scherpe tanden en klauwen. Hij vermoordt 2 kinderen. Dit in een monster veranderen word 'transformeren' genoemd.
Terwijl de kinderen langzaam wachten op meer achttiende verjaardagen, komen meer problemen opdagen. Wie krijgt de macht in de Koepel? Wie wordt vrienden of vijanden met wie? Hoeveel doden - die geen gevolg zijn van de gebeurtenissen door de 'kracht' die deze Koepel gecreëerd worden - zullen er vallen?

Regels
•Minstens 200 woorden
•OOC tussen haakjes () {} [], sterretjes **, streepjes || --, x'jes xx,...
•Iedereen mag maximum 2 personages, allebei van een andere rol & een ander geslacht, maar liefst iedereen één.
•Geen powerplay (een ander personage dan het jouwe besturen).
•Naamsveranderingen of veranderingen aan je rol doorgeven in het rollentopic.
•Geen ruzie.
•Reservaties mogen, ze blijven 3 dagen staan, daarna gaat de rol weer open.
•Geen perfecte personages.
•16+ mag, maar niet té.
•Topics worden geopend door Rosyy behalve als ik toestemming heb gegeven dat iemand anders het mag doen.

Rollen
14-jarigen
- FE; Anna Grey q]MyHome[/q
- MA; Dean Marvenick q]Capaldi[/q

15-jarigen VOL
- MA; Nathan Knight q]Escada[/q
- MA; Aiden Riddle q]Wilted[/q
- FE; Charlize Alicia Steele q]Honeymoons[/q

16-jarigen VOL
- FE; Eris Temsey q]Rosyy[/q
- FE; Isabelle Falthy q]Imagines[/q
- FE; Avery Falthy q]After[/q
- MA; Finley Daniels q]Bootin[/q

17-jarigen
Belangrijk: als jouw char 18 wordt, dan zal deze transformeren: jij mag deze ook besturen, maar enkel NPC's doden, of alleen als je toestemming hebt van diegene, een gespeeld character. Hou er wel rekening mee dat als je plant dat hij/zij zal transformeren, hij waarschijnlijk (sowieso eigenlijk) vermoordt zal worden. Het maakt dus niet uit als je char binnenkort of niet verjaart, er zullen sowieso NPC's zijn die 18 worden.
- MA; Joey Wright q]MyHome[/q

De eerste achttienjarige [Elisa] staat op het punt te verjaren. Er is al een leidersgroepje gevormd met de door jullie aangemaakte characters. Iedereen wacht vol spanning wat er gaat gebeuren.

[ bericht aangepast op 8 jan 2014 - 14:51 ]

- MT.

{Mijn topics}

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

- Mijn topics. -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

After schreef:
- Mijn topics. -

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Mijn topics.

---

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Capaldi schreef:
Mijn topics.

mijn topics

---

night thinking, day dreaming

(mijn topics)

---

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Dean Marvenick

Sinds de koepel omhoog gekomen is is niets hier meer hetzelfde. Natuurlijk dacht iedereen alles precies te weten omdat ze goed hadden gekeken naar wat er in Perdido Beach was gebeurt. Iedereen beweerde iets anders. Het leek mij echter dat niets hier hetzelfde was. Zover ik wist was er hier nog niets vreemds gebeurt, niemand was er dood gegaan of was dood gegaan zonder dat ik er iets van wist. Het leek er niet op dat mensen gaves aan het ontwikkelen waren, of misschien hadden ze dat de laatste vijfdagen erg goed verborgen kunnen houden. En misschien nog wel het belangrijkste, de mensen die in Perdido Beach de oudsten zouden zijn waren hier het jongste. Het was erg onwaarschijnlijk dat er weer iemand als de Gaiaphage zou zijn die dit veroorzaakt had. En dus wist niemand precies wat er zou gaan gebeuren met de mensen die over de leeftijdsgrens heen zouden komen, misschien gebeurde er wel helemaal niets.
Tegen alle verwachtingen in was er nog iets heel vreemds gebeurt, ik had me zover omhoog kunnen werken dat ik bij de groep zat waar iedereen naar luisterde, bij de leiders. In tegenstelling tot voor de koepel zagen de mensen me nu staan, sterker nog ze luisterden naar me.

---

"Delaying death is one of my favourite hobbies."

Het gezeur om me heen was overweldigend irritant. 'Wat gaat er gebeuren?' 'Deze etter heeft mijn zus gemept!' 'Iemand heeft mijn chocolade gestolen!' Ik had het gevoel dat mijn hoofd ging ontploffen. 'Hou even allemaal jullie stomme bek, het kan me niks schelen. Los het zelf op, bende kleuters toch...' mopperde ik. Elisa was vandaag jarig. Normaal zou het me niks kunnen schelen, maar deze keer trok het toch wel een beetje van mijn aandacht, want ze werd 18. En dan ging ze weg uit deze rottige koepel waar we in opgesloten zaten.
Geen idee hoe dit ding er was gekomen. Als het karma was, wat hadden we ooit iemand misdaan? Als het één of andere donkere geest was, waarom had ik deze dan nooit eerder gevoeld? Alhoewel, bedacht ik me plots, 5 dagen geleden, op die dag dat deze onzin plots gekomen was, had ik toch wel iets gevoeld. Die dag had ik één van mijn donkere aan, denk ik. Een flits van mijn herinnering schoot me te binnen. Die had even raar aangevoeld, als een soort trilling die erdoor schoot, en niet lang daarna was mijn leerkracht Engels verdwenen. Ergens vond ik het leuk dat die rottige ouwe zeur weg was, maar ik voelde toch dat iets van die duistere magie aanwezig was door die steen.
'Oké, Elisa, welk uur ben je geboren?' vroeg ik snel aan het meisje. Ze was helemaal aan het trillen, oh, het angsthaasje, wat zielig toch. 'Eh... Rond 16 uur.' Ik gooide een blik op mijn met edelstenen bedekte horloge. 'Vijf na vier, meisje. Het kan elk moment gebeuren nu.'

[Iemand moet maar zelf kiezen wanneer ze transformeert, dan komt Marion erbij. Voor als jullie het nog niet gemerkt hadden, Elisa is trouwens een NPC]

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 22:31 ]

Nathan Troye Knight
Ik weet niet wat er is gebeurd, maar het is niet veel goeds. Al vijf dagen lang staan we hier met kinderen niet ouder dan zeventien jaar. Al vijf dagen zijn mensen bezig met ruzie maken of juist ruzie's bijleggen. Ze vechten, huilen en zijn meer samen. Mensen die ik nooit gekend heb en mensen die al sinds kleins af aan ken. Het feit dat ik bij de hoogste groep terecht ben gekomen verbaasd me echter het meest, mensen luisteren naar iemand van vijftien. Samen proberen we alles uit te zoeken, al zijn we nog helemaal niets opgeschoten. Zoals wat er nu zal gebeuren met Elisa die net de leeftijdsgrens heeft gepasseerd. Ze kijkt me aan en ik weet niet wat ik moet doen. Ze is de eerste hier en iedereen uit de koepel is hier. Ik wend mijn blik af en kijk naar de horloge om mijn pols. 'Misschien gaat er wel niks gebeuren, het is al tien over vier.' Met een kleine lach kijk ik naar Elisa, maar ze lacht niet terug. Ze kijkt me eerder kwaad aan. Ik zet een stap naar achter en het is de beste keuze geweest die ik kon maken. Nog geen seconde later is ze weg. De Elisa van net is van plaats geruild met een monster.
(Ik heb geen idee of dit goed is en of jullie ze zo laten transformeren..)

---

'I've got the scars from tomorrow, and I wish you could see, you're the antidote to everything except for me.'

Demira Polkers
Ik was te nieuwsgierig. Stel je voor dat de koepel nog lang zou blijven, wat zou er dan met mij gebeuren. Al jaren keek ik uit naar mijn achttiende verjaardag en nu was ik er bang voor geworden.
Sommige beweerde dat de koepel hetzelfde was als de andere. Maar toch was ik bang, de koepel leek namelijk helemaal niet op de andere koepel. De mensen in de koepel waren ouder, er gebeurde geen vreemde dingen, alles leek vrediger. Ik zuchtte en keek naar het meisje dat midden in de groep stond. Elisa heette ze, ze zat bij me bij wiskunde maar echt met haar gesproken had ik nooit. Ze keek me altijd arrogant aan.
'Oké, Elisa, welk uur ben je geboren?' vroeg een meisje aan haar.
'Eh... Rond 16 uur,' was het antwoord. Ik keek snel op mijn klokje op aan mijn ketting, het was vijf over vier, lang zou het niet meer duren. Nieuwsgierig wurmde ik mezelf verder in de groep. Wat zou er me te wachten staan?
'Misschien gaat er wel niks gebeuren, het is al tien over vier,' zei een jongen, Nathan, hij woonde altijd bij mij in de straat. Elisa keek hem kwaad aan en ik rolde met mijn ogen. Nathan zette een stap naar achter en op dat moment gebeurde er iets verbazingwekkendst. Elisa was verdwenen en in haar plaats stond een monster. Bang sprong ik naar achter terwijl ik grote ogen opzette. Wat was er zojuist gebeurd?

---

"Ignite, my love. Ignite."

Marion Fathy
Ik vond het toch wel grappig, al die hulpeloze kinderen in die koepel. Spijt? Absoluut niet. Zij hadden mij dit aangedaan, ik had hen dit aangedaan. En ik was nog lang niet klaar met wraak nemen op hen. Nu ik ook doorhad dat er een meisje op het punt stond om de maximumleeftijd van deze koepel te bereiken, moest ik snel een plan bedenken. Wat zou ik doen met haar? Zij had mij nooit iets mis gedaan, dat was misschien wel waar, maar toch...
Plots schoot een geniaal idee me te binnen. Ik had waarschijnlijk genoeg krachten om haar in een monster te veranderen. Dat monster zou misschien nog andere onschuldigen vermoorden, maar als er tussen de slachtoffers iemand zat die mij iets had mis gedaan, was dat natuurlijk wel goed. Ja, dat zou ik doen met elke jarige.
Plots verscheen het meisje voor mij neus. Ze leek niet te snappen wie ik was of wat er aan de hand was, ze had me nog nooit gezien. 'Wie ben jij?' vroeg ze. 'Marion. Marion Falthy. Ik heb dit alles gemaakt.' legde ik uit. Ze keek verbaasd. 'Maar... Waarom?' Ik haalde mijn schouders op. 'Te lang om uit te leggen.' Goed, nu even denken hoe ik dit in orde ging krijgen.
Hoe hadden ze me gezegd mijn krachten te gebruiken? Denk en het komt goed... In mijn hoofd maakte ik een weerzinwekkend monster, en ik stuurde die energie naar haar. Plots was ze weg. Ik keek naar beneden, waar op de plaats van het meisje nu het monster zat dat ik in mijn hoofd had gemaakt. Daar had dit alles een fractie van een seconde geduurd.
Ik grijnsde. Nu maar hopen dat ze wat schade ging aanrichten.

- Oh ja. Heap is nu After. -

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Finley Daniels
Het idee dat ik hier nu stond had ik al verwacht, ik was een geboren leider. Toch had ik niet het gevoel dat mensen naar me zouden moeten luisteren, ik wist niet wat er ging gebeuren net zoals de rest hier. Ik voelde me opgesloten en de koepel die nu al een paar dagen boven ons hing maakte het alleen maar erger. Mijn ogen waren gericht op het meisje wat in het midden stond van ons, zij zou de eerste zijn en het gaf mij een angstig gevoel. Het zou dus allemaal hier gebeuren met ons er om heen. Het meisje genaamd Elisa werd ondervraagd door verschillende personen. ''Welk uur ben je geboren?'' Was een van de vragen die best nog eens van pas kon komen. ''Rond zestien uur,'' had ze geantwoord waarbij mijn blik naar de grote klok was gegaan een meisje naast mij deed hetzelfde en we wisten allebei net zo goed dat het niet lang meer zou duren. Mijn ogen waren nog steeds gericht op Elisa en iedereen deed een stap naar achter waarbij ik dus hetzelfde moest doen om te voorkomen dat ik geplet werd. Nu werden mijn ogen groter aangezien het niet Elisa meer was die daar in het midden stond maar een monster. Ik slaakte een kleine gil wat vast vreemd had moeten klinken en ik probeerde rustig adem te halen. Ik wist niet goed wat ik moest doen en ik bleef haar bekijken. Het was in een fractie van een seconde en ik was verstijfd en zat vast aan de grond.

---

Everything is illuminated by the light of our past.