Het gekkenhuis. ~Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

27 dec 2013 - 5:21

Bougeotte 909

Het huis

Kennelijk vind iedereen dat er bij jou een schroefje los zit. Je woord in een kliniek gestopt, puur omdat andere mensen vinden dat je anders bent. Dat is toch geen goede reden om iemand op te sluiten tussen 9 andere gestoorde mensen? Wie weet wat er wel niet mis is met al die mensen. Helaas zal je daar snel genoeg achter komen, aangezien je ouders je toch wel naar dat gekkenhuis zullen sturen. Je hebt geen idee hoe lang je daar vast zal blijven zitten, maar je weet nu al dat het de vervelendste periode van je leven zal worden.

Het gekkenhuis.
Deze kliniek is in Nederland en voor iedereen jong en oud. 10 gestoorde mensen zullen worden opgesloten in een huis samen met twee begeleiders. De 10 gekken kunnen alle leeftijden hebben en door wat voor reden dan ook hier terecht zijn gekomen. Misschien heb je iemand vermoord, heb je anorexia of een dubbele persoonlijkheid. Het maakt niet uit je bent van harte welkom. Niet dat de meeste mensen die hier zijn hier vrijwillig zijn. Sommige worden door hun ouders geforceerd of door een vriend of misschien door de politie. Of gewoon door jezelf, dat kan ook. Hoe dan ook als je eenmaal binnen bent, kom je niet zo maar meer buiten. Het is zomer als de patiënten aankomen.

De rest van het huis
Slaapkamers (denk bij de 2persoons slaapkamers 1 bed weg)
De lounge
De dineer kamer
Het meer (beeld je in dat de omgeving het zelfde is als bij de andere foto van het huis, dit is de achterkant)

Rollen
Grijs, kamer 1 | ~ | Blauw, kamer 2
Jongens
ImaCreep - Miguel Apollo | Alcoholisch, traumatische ervaringen en veel angsten
Noticed - Lukas Strümer | Stalker en moordenaar
Enface - Luke Owens | Agressief en een perfectionist waardoor hij moeite heeft met sommige dingen los te laten
OPEN
Noticed - Christian Lenuta | Voorspellende beelden in zijn hooft en gevoelig voor extreem felle lichten en extreem schelle en luide geluiden

Meisjes
Pebble - Annabeth Isabelle Brandon | Dubbele persoonlijkheid
Thirlwall - AbbeyGail Elizabeth Dragomir | Sociale angststoornis, automutilatie
Imacreep - Sarah Macey | Denkt dat ze iemand anders is, haar eigen ik is depressief
Noticed - Mirela Razvan | Agressie stoornis
Magicales - Santana Fedelia Martinez | Gemarteld in het verleden waardoor ze nu andere martelt

Begeleiders
Enface - David Crowley

Regels

Uiteraard de standaard huisregels van Quizlet
Altijd je naam boven je stukje!
16+ mag, maar geef het aan
Minimaal 200 woorden
Of topic in een spoiler of tussen haakjes
Maximaal 2 rollen
Geen minimum of maximum leeftijd voor "gekken"
Omdat het soms lastig is als je niet zeker weet of ... het tegen jou heeft kan je voortaan bovenaan jou berichtje zetten tegen wie je het hebt!

Begin
Iedereen komt aan in de lounge van de kliniek. De bedoeling is dat iedereen er tussen 15.30 en 16.00 is. Dan zal een van de begeleiders de kamers aangeven.
Veel plezier!

Kamer verwijzing
De begeleiders komen binnen eerst Daniel en dan Chanel. Daniel en Chanel zien er allebei uit als eind 20! Vervolgens geeft Daniel deze toespraak en daarna vertrekken ze allebei weer.
Mag ik even jullie aandacht allemaal? Ik ben Daniel en dit is mijn medewerkster Chanel. Jullie weten allemaal vast wel waarom jullie hier zijn en niet iedereen zal een vergelijkbare reden hebben. Wat die rede ook is, wij zijn er om jullie van de reden af te helpen. Om te beginnen zal ik jullie naar jullie kamers verwijzen. Als er vragen zijn kan je die altijd aan een van ons stellen. Gaan jullie nu maar naar de kamers om jullie spullen uit te pakken en dan zien we jullie vanavond stipt 6 uur bij het avondeten terug.
Let goed op, lees de stukjes van andere goed door zodat het verhaal goed samenvalt!
Succes!

Eten
Het is nu 6 uur en alle patiënten/begeleiders gaan naar de eetkamer. Het is de bedoeling dat de begeleid aangeeft van we gaan nu een rondje doen en dan kan iedereen wat over zichzelf vertellen en vertellen waarom je hier zit. We eten spaghetti.
Have fun

Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 7 jan 2014 - 21:36 ]
It's very important for you to believe that you are the one

27 dec 2013 - 22:18

Alleidis 549

Christian Lenuta
Hij vind het fijn dat Santana het beloofd heeft. En het mooie is; hij geloofd haar. Voor het eerst in een lange tijd, geloofd hij iemand. Hij glimlacht en pakt haar arm losjes vast als ze haar arm weer om hem heen slaat. Met nog natte oogjes en gemeende glimlach op zijn mond, legt hij zijn hoofd zacht tegen haar zij. Veel hoger komt hij ten slotte niet. Het pientere mannetje voelt een beetje trots, hij is trots op Santana dat ze zomaar naar een onbekende jongen toe loopt en haar naam zegt. Hij blijft bij haar staan, en voelt zich echt even niet onzichtbaar. Christian heeft sinds tijden een fijn gevoel, een vrolijk gevoel. Nandeau zit op zijn schouder, hij aait het beestje met zijn arm die hij vrij heeft. Zijn natte ogen worden langzaam weer droger.

Mirela Razvan
Ik kom langzaam weer een beetje overeind, en ik rijk mijn hand naar haar uit. Ze praat, en dat is al heel wat. Heel even schiet het beeld van AbbeyGail's littekens weer door mijn hoofd, ik krijg er een intens verdrietig gevoel van omdat ik weet hoe het is. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot we te horen krijgen wie bij wie op de kamer komt, en ik heb de stille hoop dat ik bij dit meisje komt. Dit meisje doet iets met mij, en ik weet niet goed waarom. Ik dwing mezelf om in de realiteit te blijven, en glimlach gemeend. Met mijn lichte ogen kijk ik heel soms even in haar blauwe ogen. Soms voor een seconde, soms voor een milliseconde. Maar alles is genoeg om steeds weer iets nieuws te lezen. Ik wacht geduldig tot ze mijn hand aanneemt, of zelf overeind komt.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 22:40

Schweetz 21318

Santana Martinez
Het was apart om onder de mensen te zijn, te praten en het vertrouwen langzaam een klein beetje terug te krijgen. Het was iets wat in geen jaren terug was gekeerd en nu kwam het ineens allemaal op een moment terug. Toch gebeurde dit zonder enige twijfel, net als dat ik het jongetje in een knuffel trok, die voor een eerst sinds tijden weer een echte glimlach op mijn gezicht wist te toveren. 'We slaan ons er samen doorheen,' zei ik zachtjes, om Christian aan te kijken, die mijn arm losjes vastpakte. Ik veegde zijn wangen weer droog met de mouw van mijn shirt, om mijn armen wat steviger om hem heen. Dat was tot het moment dat ik me voorstelde aan de stille jongen tegenover ons. Ik had het gevoel dat ik hem er gewoon bij moest betrekken, iets wat ik dan ook deed terwijl ik de jongere jongen dicht tegen me aanhield. Mooi, dat ik me aan mijn belofte zou houden. Het gene wat me opviel bij de jongen op de stoel was dat hij ook niet heel lang iemand aankeek terwijl ik het nu langzaam wel leerde bij deze twee. 'Het is leuk om je te ontmoeten, Jayden,' zei ik zachtjes, om mijn hoofd ietwat schuin te houden. En mijn vrije hand weer naar hem uit te steken. 'Geef het een kans,' zei ik met een glimlach als teken dat hij zich bij de knuffel moest voegen. 'Alsjeblieft.' voegde ik er nog aan toe. Ik wist niet waarom en dat het geen gebruikelijk begin was, niet iedereen ervan gediend was, maar het brak soms wel het ijs, of een kaak. Daarbij hielp het op dit moment wel, wist je dat je achtergrond niet uitmaakte.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

27 dec 2013 - 22:55

Alleidis 549

"maar het brak soms wel het ijs, of een kaak." HAHAHA Sorry ik ging helemaal vlak. :')

Christian Lenuta
Hij wilde zich niet hechten aan mensen, niet meer in ieder geval. Maar dit kon hij niet tegenhouden. Maar, Christian vond het niet erg. "Ik ben Christian.", luidde zijn stem zachtjes, puur om Jayden te helpen. Hij was nou eenmaal behulpzaam. "En dit is Nandeau.", vervolgde hij terwijl hij naar het beestje op zijn schouder wees. Hij keek omhoog en zocht naar Santana's ogen, eigenlijk had hij enkel een bevestiging nodig dat hij het goed had gedaan. Want ook dat heeft het jongetje lang moeten missen; horen dat mensen in hem geloofden, dat hij iets goed deed. Even krabde hij aan zijn voorhoofd, hij had jeuk gekregen van het huilen. Al snel legde hij zijn kleine hand weer op de arm van Santana. Het verschil was bijna lachwekkend, zijn hand was ongeveer net zo groot als haar handpalm.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 23:06

Vanth 23147

Jayden Emilio Lockwood

Het bleef even stil wat ervoor zorgde dat een regeltje telkens door mijn hoofd spookte. Moet ik echt zo afstandelijk zijn... Nu heb ik het al verpest bij twee mensen... 'Het is leuk om je te ontmoeten, Jayden,' zei Santana zachtjes. Een kleine glimlach breekt kort door op mijn gezicht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze haar hand uit stak en ik slik kort. 'Geef het een kans,' zei ze en ik kijk haar kort aan. Ik zie de glimlach op haar gezicht maar nog steeds kan ik niet lang oogcontact houden. 'Alsjeblieft.' voegde ze er vervolgens aan toe. Het was raar, vond ik dan. Ze kende me pas een minuut ofzo, en ze wou me nu al een knuffel geven. Zelfs Ethan deed dat niet, in de 13 jaar dat ik hem heb gekend heb ik nooit de bevestiging gekregen dat ik ook maar iets voor hem betekende. Nou ja, buiten de moorden dan.. Daar was ik belangrijk voor... "Ik ben Christian.", luidde een jonge stem en ik kijk kort op om een jongen te zien. "En dit is Nandeau.", vervolgde hij. Ik slik even en kijk snel weg. Hij leek veel op een van mijn eerste slachtoffers.. Ik kijk naar de hand van Santana die nog altijd uitgestoken was, en pak hem dan voorzichtig met een lichte trilling vast. Bang om nog iemand pijn te doen...

El Diablo.

27 dec 2013 - 23:16

Hollstein 4358

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Mirela staat op en ik volg haar elke beweging. Er vormt een gemeende glimlach op haar gezicht en ze steekt haar hand uit. Het duurt een paar seconden voordat ik realiseer dat ze me wil helpen opstaan, en dus pak ik haar hand en sta voorzichtig op. Zodra ik sta wordt alles heel even wazig en mijn knieën wiebelen een beetje. Ik realiseer me dat ik sinds gister middag niks meer heb gegeten of gedronken, dus dat zal wel de reden van deze plotselinge duizeligheid zijn. Dat of de verdubbeling van mijn medicijnen die mijn ouders me bijna door mijn strot hadden geduwd voordat ik wegging. Want, als praten niet helpt, helpen medicijnen vast wel. Waarschijnlijk zit er een grote lading extra medicijnen in mijn koffer, maar ik weet nu al dat ik daar geen zin in heb, ik geef ze wel aan iemand hier, ik ben niet ziek, dus ik heb ze ook niet nodig. Opeens herinner ik me dat Mirela nog naast me staat en we ergens naartoe moeten, dus stel ik de meest logische vraag. 'Weet jij waar we heen moeten?'

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

27 dec 2013 - 23:25

Alleidis 549

Mirela Razvan
Ik zie hoe wankel ze op haar benen staat, ze is ook erg dun. Ik knik. "Ja, door de lounge, en daarachter is de keuken.", vertel ik haar. Ik zie dat ze even in gedachten was verzonken, maar ik zie ook dat zij zich net als ik terug dwingt om in de realiteit te blijven. Voorzichtig en langzaam ga ik rechtop staan. Ik draai me rustig om en zet wat stappen richting de lounge. Ik weet niet waarom, maar bij iedere stap is het alsof ik héél even de spanning van AbbeyGail voel. Ik probeer me voor te stellen wat er te drinken is, ik heb trek in iets kouds. IJsthee, of spa. Als het maar uit de koeling komt. Ik kijk achterom en wacht twijfelend op AbbeyGail.

Dit was mijn laatste post voor vanavond, lieverds! Ik heb mijn medicatie genomen, dus ik word alweer suf. Tot morgen! <3

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

27 dec 2013 - 23:33

Schweetz 21318

(Het is wel zo en ik heb er ook deels ervaring mee ;p
En tot morgen.)

Santana Martinez
Alles wat de buurvrouw van me had verwacht, maar nooit had gezien, keerde langzaam terug en alles wat mijn ouders van me verwachtte, brokkelde beetje bij beetje af. De buurvrouw wilde me weer zien opbloeien als een echte roos in de lente en mijn ouders wilde juist dat ik nooit had bestaan, een angstig haasje dat net was ontsnapt aan een roofvogel, iets wat ik eigenlijk ook wel was. Ik keek naar de jonge Christian, die zijn mond opende tegen Jayden, om te bedenken dat dit er eigenlijk heel vreemd uit moest zien, over moest komen. Zowel het feit dat we hier net pas binnen waren en zo bezig waren als dat ik me nu langzaam al aan het hechte was aan het jongetje. Ach, het was beter dan dat we elkaar de tent uitvochten. Tenminste dat was op dit moment mijn gedachten. Ik knikte langzaam naar de jongen met een gemeende glimlach, als teken dat hij goed bezig was. Daarna richtte ik mijn blik op Jayden, die mijn actie blijkbaar ook niet had verwacht, maar toch liet ik mijn hand niet zakken. Hij deed niets waar ik bang van werd, iets waar je heel ver voor moest gaan. Een goede keuze, want al snel pakte hij deze voorzichtig vast met een lichte trilling. Mijn glimlach werd alleen maar breder, om hem voorzichtig, maar met genoeg kracht, onze kant op te trekken als teken dat hij er gewoon bij hoorde, ondanks we hem ook niet kende. We hadden allemaal iets waardoor we hier zaten en de een werd er echt niet op afgerekend.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

27 dec 2013 - 23:37

Enface 493

Luke Owens
Even keek ik opzij naar het blonde meisje, een zacht lachje had haar mond verlaten hoewel het niet echt hoorbaar was. Maar goed, je zag dus dat ze lachte. Ik vond het een goed teken dat ze zich blijkbaar wat meer had kunnen ontspannen. Misschien zag ze toch in dat ik niet zo bedreigend was. 'Ik ben Annabeth, maar de meesten noemen me Anna of Beth,'. Heel even fronste ik nadenkend, ´Ik denk dat ik het op Anna houd, wel zo makkelijk´ grijnsde ik. Annabeth was zo lang, en Beth klonk zo nouja zo tuttig dus de keuze was snel gemaakt. Ik liet mijn blik rustig de kamer rond glijden, het zag er vreemd uit, een stel mensen naast elkaar op de bank. Twee knuffelde elkaar nu al, waarvan de een het kleine jongetje met zijn rat was. Mooi. Vrij normaal eigenlijk, als je bedacht dat dit een soort huis was voor gekken. Mijn ogen eindigde bij Anna die met haar vingers aan een plukje haar frunnikte, ik kon het niet laten om even te grijnzen. Fay deed het onbewust ook altijd, al stak zij het meestal ook nog in haar mond. Volgens mij ging het bij haar ook onbewust want al snel schakelde ze over naar het spelen met haar vingers. ´Ik ben benieuwt hoe de begeleiders zullen zijn, ik hoop dat een beetje snel de kamer indelingen bekent worden´

(Tot morgen!)

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 23:39 ]

27 dec 2013 - 23:48

Hollstein 4358

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Mirela knikt en zegt 'door de lounge,en daarachter is de keuken,' Opeens is de duizeligheid tien keer erger, maar dit keer weet ik waar het door komt. De lounge zit vol met mensen, mensen die vast allemaal weten dat ik een mislukkeling ben. Mijn ademhaling versneld en ik loop voorzichtig achter Mirela aan. Ik kan dit wel, ik kan dit wel, ik kan dit wel, blijf ik mezelf vertellen. Stom genoeg geloof ik het ook, totdat ik in de deuropening sta. Mirela loopt iets verder door, maar het is alsof een onzichtbare muur mijn doorgang blokkeert. Ik kan mezelf gewoon niet naar binnen krijgen. Ik weet dat als ik hier langer blijf staan, dat mensen me aan zullen staren, en dus stap ik uit de deuropening en ga met mijn voorhoofd tegen mijn knieën aan tegen de muur zitten. Dit is het. Di is het moment waarop Mirela zich realiseert dat ik een baby ben, en een mislukkeling, en dat ik niks waard ben. Want wie durft er nou niet door een kamer met mensen te lopen, dat is toch niet normaal.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

27 dec 2013 - 23:54

Pebble 2172

Annabeth Isabelle Brandon II Twee persoonlijkheden.
'Ik denk dat ik het op Anna houd, wel zo makkelijk,' grijnsde Luke, waardoor ik zacht grinnikte. Velen noemden me daardoor Anna, dus dat was ik wel gewend. Ik zag hoe Luke's ogen door de kamer geleden en onbewust gleden ook de mijne door de ruimte. Het was stil, maar door de blokhut-achtige inrichting hing er geen kille uitstraling. Dat was mooi, voor een gekkenhuis. Het kleine jongetje met zijn ratje eiste mijn aandacht. Het was een schattig jongetje, en ik had het met hem te doen dat hij op zo'n jongen leeftijd al hier zat. Hij aaide het beestje op zijn schouder regelmatig en leek er erg van te houden. Toch was ik er niet zo van. Huisdieren hadden wij thuis nooit gehad, doordat Alex ze meestal treiterde tot ze uiteindelijk dood eindigde of verdwenen. Luke's stem haalde me opnieuw uit mijn afgedwaalde gedachten. 'Ik ben benieuwd hoe de begeleiders zullen zijn, ik hoop dat een beetje snel de kamer indelingen bekend worden.' Ik knikte. 'Ik ook. Volgens mij moeten er nog twee mensen komen,' antwoordde ik, waarna ik mijn benen over elkaar sloeg en een ritme op mijn knie tikte. Ergens was ik wel nieuwsgierig naar wat al deze mensen mankeerden, nieuwsgierig of er iemand was zoals ik, die me misschien kon helpen. Toch durfde ik het niet aan Luke te vragen. Dat kwam nogal brutaal over, dacht ik. Uit mijn tas haalde ik een zuurtje, die ik na de verpakking eraf gehaald te hebben in mijn mond stak. Het was een verslaving van me geworden, net als van Alex. Het had me verschillende keren van haar gered, doordat ze kalmeerde door de smaak en ik de controle weer over kon nemen. Ik pakte er nog een, waarna ik mijn hand voorzichtig uit stak naar Luke. 'Wil je misschien ook een zuurtje?' vroeg ik met een glimlach.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

28 dec 2013 - 12:12

Alleidis 549

Mirela Razvan
Een stille zucht rolde over mijn lippen. Ik deed alsof ik het niet zag, en liep maar gewoon verder. Ik keek mijn ogen uit toen ik in de keuken kwam, het was echt wel mooi hier. Een oase van rust overviel me, en heel even had ik de neiging om in de keuken te blijven. Mijn gedachten schoten van hot naar her, en uiteindelijk kwam ik iedere keer weer bij AbbeyGail terecht. Ik moet het meisje helpen, nam ik mezelf voor. Ik pakte twee bekers uit de keukenkast, een rode en een roze. Ik dacht dat ze limonade misschien wel lekker zou vinden, en mij is ooit verteld dat je van zoetigheid minder duizelig word. Dé oplossing dus, als je het mij vraagt. Vlug laat ik wat limonade siroop in beide bekers vallen en vul ik het aan met water. Die limonadefles zet ik straks wel terug, daar heb ik nu geen tijd voor. Ik vlug me door de lounge heen, met twee volle bekers in mijn hand. Ietwat klungelig kijk ik iedereen kort aan en lach ik als een boer met kiespijn. Zodra ik door de lounge heen ben, valt er een spanning van me af en zie ik AbbeyGail tegen de muur aanzitten. Ik zucht zacht en onopvallend, hurk bij haar neer en zet één beker op de grond zodat ik die hand vrij heb. Ik leg mijn hand rustig op haar schouder. "Kijk eens.", zeg ik rustig. Ik rijk de beker aardbeienlimonade naar het meisje uit, ze zal het nodig hebben.

Christian Lenuta
Een nieuwe glimlach volgde, hij was trots dat hij iets goed deed. Christian dacht dat Santana en Jayden misschien wat privacy wilde, en liet ze maar even. Samen met Nandeau liep hij naar de gang, terug naar zijn koffer. Hij zag twee meisjes zitten, maar besteedde er geen aandacht aan. Hij pakte zijn koffer en ritste het voorste vakje open. Hij haalde een foto van Nanda en zijn moeder er uit, het was een oude, verkleurde foto maar de herinnering bleef hetzelfde. Hij drukte het lijstje tegen zijn borstkas aan en liep ermee naar de trap. Hij ging op de derde traptree zitten en legde het lijstje in zijn handjes. Hij keek er naar, en zuchtte kort. Nandeau, zijn ratje, krabbelde van zijn schoudertje af en belandde op de trap. Het beestje liep wat heen en weer, op zoek naar iets om op te knagen. Christian week kort zijn blik af maar richtte zich vrij snel weer op het lijstje. 'Zo had het niet mogen lopen...', dacht hij. Met zijn kleine vingertjes ging hij over het lijstje. Eerst over het gezicht van zijn moeder, toen over het gezicht van Nanda, en opnieuw. Hij bleef het herhalen. Ja, Santana leek echt op zijn zus.

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

28 dec 2013 - 13:35

Hollstein 4358

AbbeyGail Elizabeth Dragomir
Een paar keer denk ik dat ik er klaar voor ben, dus kijk ik voorzichtig om het hoekje de lounge in. En elke keer weer lukt het gewoon niet. Ik zucht en trek mijn benen tegen me aan. Ik vecht tegen de tranen, want ik ga niet huilen op de eerste dag hier, ik mag dan wel waarschijnlijk een van de jongste zijn, ik doe het niet. Ik schrik op en begin bijna te schreeuwen als iemand een hand op mijn schouder legt, maar stop zodra ik zie dat het Mirela is. 'Kijk eens,' zegt ze rustig terwijl ze een glas limonade naast me op de grond zet. 'Sorry,' zeg ik. Dit keer weet ik precies waar ik sorry voor zeg, ik ben mijn excuses aan het aanbieden voor wie ik als persoon ben. 'Maar dankjewel voor het drinken,' voeg ik er dan aan toe, waarna ik het glas oppak en kleine slokjes neem. Mijn lichaam reageert hevig op de vloeistof, maar ik wil het niet in een keer opdrinken, want dan verlies ik controle over mezelf, en dat mag ik niet laten gebeuren.

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

28 dec 2013 - 13:52

Alleidis 549

Ik ga even naar mijn paard, ik reageer op de namiddag weer!

Normal is an illusion. What's normal for the spider, is chaos for the fly.

28 dec 2013 - 14:00

Hollstein 4358

[oké, veel plezier!]

Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

28 dec 2013 - 15:01

Enface 493

(Jaloers op je eigen paard, tot zo!)

Luke Owens
Ze grinnikte even toen ik haar mededeelde dat ik haar Anna zou noemen, ik zag het als toestemming. Mijn armen begonnen ondertussen een beetje te slapen dus ik liet ze weer op mijn schoot vallen. 'Ik ook. Volgens mij moeten er nog twee mensen komen,' antwoordde Anna mij. 'Mhm' mompelde ik als teken dat ik haar begrepen had en ik dacht kort na. Er waren nu 4 jongens en 4 meisjes ik gokte dat er dan nog een meisje en een jongen zou komen zodat het aantal gelijk zou zijn. 'Ik hoop dat ze snel komen dan, ik heb wel zin om wat te doen' zei ik terwijl ik even naar haar handen keek die een soort ritme tikte op haar knieën Blijkbaar kon ze moeilijk haar handen stilhouden. Niet veel later stak ze haar hand uit om mij een zuurtje aan te bieden. 'Ja graag, dankje' antwoordde ik glimlachend en ik pakte het snoepje van haar hand af. Ik wikkelde het zuurtje uit de verpakking en verfrommelde het in mijn hand, 'Geef me de verpakking maar, dan gooi ik het wel weg in de keuken' bood ik aan. 'Tenzij je erg gehecht bent aan de verpakking, dan vindt ik het geen probleem dat je het houd' grapte ik

[ bericht aangepast op 28 dec 2013 - 15:02 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek