[200] The Rebellion Games || THG || Speeltopic 1 - Speeltopics

Rollen:
Meisjes (12):
Isabel Primrose Everdeen || Dochter Katniss en PeetaGreaterGood
Caylee Quinn Odair || Dochter Finnick en Annie || SiIhouette
Scarlett 'Scar' Dorothy Mason || Dochter Johanna || Honeymoons
Amy Mar || Kleindochter Mags || Emiko
Lucy Helena Hawthorne || Dochter Gale || Racoon
Cheyenne Abernathy || Dochter Haymitch ||Celebration
Lily Rue Broadfield || Dochter zusje Rue || Lunalovesit

Jongens(12):
Andrew Josh Mason || Zoon Johanna || xZiall
Clément Secriour || Zoon Brutus || Maximesa
Morgan Cinna Odair || Zoon Finnick en Annie || Tenacious
Clive Everdeen ||Zoon Katniss en Peeta || Took
Benjamin Madge Undersee || Zoon Madge || Jaymes
Joel Abernathy || Zoon Haymitch ||Niallerrx

De overgebleven tributen mogen gewoon door iedereen vermoord worden. Nu zijn er nog±
12 tributen

Regels:
# Geen Mary Sue of Gary Stu.
# Je bent geen vechtkampioen als je in de arena komt: Je komt dus niet uit een gevecht zonder verwondingen.
# Als je iets bij de hoorn des overvloeds pakt, krijg je in ruil voor dat een verwonding: Hoe groot die verwonding is krijg je nog te horen.
# Een post van minstens 200 woorden. Dit is makkelijk te halen.
# Je personage kan op twee manieren doodgaan:
1: Je reageert twee weken lang niet zonder iets te melden
2: Je meld je af of geeft aan dat je personage dood mag
# Er komen misschien nog wel regels bij als er iets totaal misgaat.

De arena:

Geel = Woestijn
Groen = Bos zonder water enzo, je kan het water alleen bij het meer halen (of bij de hoorn)
Paars/roze = de hoorn des overvloeds

[ bericht aangepast op 4 jan 2014 - 21:19 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

Clive Everdeen
'Dat is goed.' antwoord Amy tot mijn grote opluchting, waarna ze vraagt hoe het met me gaat. Ik haal mijn schouders op, maar merk dat dat pijn doet. 'Het gaat wel.' zeg ik met een glimlach. 'Dit is ook de reden waarom ik alleen voor dat mes ging, dan gebeurt zoiets niet.' zegt Amy. Ik knik. 'Je hebt gelijk. Maar die boog moest ik gewoon hebben. Nu kunnen we jagen.' zeg ik. 'Heb je hulp nodig?' vraagt Amy dan. 'Ik heb verstand van dit soort wonden. Dat heeft oma mij vroeger geleerd.' Ik denk even na.
'Als je er even naar zou willen kijken, zou dat fijn zijn.' zeg ik dan. Ik open mijn rugzak en haal de fles water eruit. 'Wil je een slokje?' vraag ik Amy. Het is verschrikkelijk warm hier, en ik heb zo'n vermoeden dat het s'nachts heel koud gaat worden. Ik denk terug aan de woorden die mijn vader sprak: ''Het weer is nooit gunstig, daar zorgen de spelmakers wel voor.'' En dat klopt, merk ik.
Ik wikkel het verband er langzaam af, omdat het pijn doet. 'Is het erg?' vraag ik Amy. Ik heb zelf niet zo veel verstand van wonden, namelijk.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Caylee Quinn Odair

Op het moment dat ik boven kom worden mijn ogen verblind door het vele licht. Als ik naar enkele seconden weer wat scherper zie, richt ik mijn blik op de gong. Nog tien seconden. 10..9..8..7.. Het begint bijna. Ik speur de hoorn des overvloeds af naar bruikbare wapens. Ik zie in de verte een boog met een koker waar een aantal pijlen inzitten. Ik besluit voor die te gaan, hoe grote verwonding ik ook moet krijgen daarvoor. ..6..5..4..3.. Nee, nee, nee. Ik ben er nog klaar voor. Als de laatste drie seconden ingaan ga ik goed staan, om dan snel weg te kunnen rennen. ..3..2..1..0.. De gong gaat. Ik ren zo snel ik kan naar de pijl en boog toe en pak ondertussen nog een een flesje dat leeg is mee. Als ik de pijl en boog heb voel ik eerst een kleine opluchting, maar al snel gaat het over in een pijnlijke steek. Ik draai me om en ik zie in jongen voor me staan die in mijn been gestoken heeft. Ik trap hem naar achter zodat ik weg kan rennen, maar hij is al snel weer bij me in de buurt. Ik besluit om nog niet mijn boog erbij te pakken, maar gewoon heel hard weg te blijven rennen. Dan word ik vastgegrepen en op de grond geduwd. De jongen gaat op me zitten en maakt een snee langs mijn wenkbrauw. Ik voel het bloed hevig uit mijn beenwond komen. Ik probeer hem van me af te drukken, maar het lukt niet. Het mes van hem wordt tegen mijn keel gedrukt en ik wil net gillen wanneer hij opeens van mij afvalt. Ik kijk op en zie dat er een mes in zijn lichaam zit. Ik kijk de andere richting op en zie daar een meid staan. Ze maakt een gebaar dat ik moet opstaan en wegwezen, dus ik doe dat ook. Ik loop weg van de arena en ga dan half hinkend opzoek naar Morgan.

[ bericht aangepast op 21 dec 2013 - 13:46 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Joel Abernathy

Nog tien seconden tot de Spelen beginnen. Mijn blik glijdt snel langs de tributen, op zoek naar mijn zus, Cheyenne, met wie ik al van tevoren heb afgesproken samen te werken. Haar kan ik vertrouwen. Ik vind haar vijf platforms rechts van me, en ik zie haar voorzichtig naar me glimlachen. Naast haar staat Clive Everdeen, zijn blik strak op een boog bij de Hoorn gericht. Ik ben wel eens met hem en zijn moeder het bos in te gaan om te jagen, maar ik kan hem niet vertrouwen, daar ken ik hem niet genoeg voor.
Nog heel even.
En dan gaat de gong en ik sprint van mijn platform af. Ik zie een rugzak liggen en ren ernaartoe Die neem ik mee. Ik kijk even snel om me heen, en dan pak ik de rugzak en kijk snel wat er in zit: een fles en een EHBO-doos. Op da moment voel ik een duw in mijn rug en val ik naar voren. Razendsnel draai ik me om en zie een meisje met een mes boven me staan, maar ineens draaien haar ogen weg en valt ze voorover, bovenop mij. Een pijl steekt uit haar rug.
Een eindje verderop zie ik haar moordenaar staan, met alweer een pijl klaar. Een scherpe pijn gaat door mijn schouder, waar de pijl zich ingeboord heeft. Ik probeer het niet uit te schreeuwen van pijn en probeer het mes uit de handen van het dode meisje op me te krijgen.
Dan hoor ik een gil die me bekend voorkomt. 'Joel, waar ben je?'

Amy Mar
'Is het erg?' vroeg Clive. Ik draaide het dopje van de waterfles dicht en stopte het terug in zijn tas. Ik kom dichterbij en raak zijn wond aan. Aan zijn blik te zien deed het pijn. 'Sorry,' mompel ik zachtjes. 'Je hebt wel geluk dat je die tas met EHBO-spullen hebt. Anders zou het heel slecht af kunnen lopen.' Ik ritste de tas open pakte het kleine kistje eruit waar de spullen in zitten. Ik keek naar wat erin zat. 'Hier zit best veel in. Dit is echt heel handig,' zeg ik glimlachend. 'Ik heb hier iets dat kan helpen. Het is... verzachtend. Hoop ik. Het kan misschien even pijn doen, maar het zal zeker helpen.' Ik pakte een klein rond ijzeren bakje en draaide het open. 'Ik zal voorzichtig doen,' beloofde ik. Ik ging met mijn vinger door het bakje heen en smeerde dat langzaam op zijn wond. Ik zag zijn gezicht meteen weer vertrekken. 'Het is niet echt fijn, dat weet ik. Dat is snel over.' zei ik lachend. Snel wikkelde ik het verband er terug om en zorgde dat het goed zat. We zaten daar een paar minuten om even uit te rusten. We zeiden niet veel, we hadden nog niets besproken. 'Wat is het plan eigenlijk?' vroeg ik. 'We kunnen hier niet eeuwig blijven zitten.'

Bentley Madge Undersee

Nog maar net had ik het feit in me opgenomen dat de arena uit een grote woestijn bestond. Ik had gehoopt op bos of iets met veel bergen.
Dicht bij de Hoorn des Overvloeds was water en de woestijn was omringd door bos. Daar moest ik heen.
Ik hoopte dat daar water was en als dat niet het geval was, er een tap bij de Hoorn lag.
Snel scande ik de wapens en ik zag maar één messenset, die ik in handen moest hebben. Speren kon ik niet ontdekken.
In mijn hoofd bedacht ik me, dat als ik de messenset niet te pakken zou krijgen, ik een boog zou pakken. Ik zal niet vluchten, dat is niks voor mij.
Ik ben de snelste van de klas, dus waarom zou ik het niet proberen?
Nog heel even..
De gong ging en ik sprong van het platform af om vervolgens zo snel als ik kon naar de Hoorn te rennen.
De messenset is me voorbijgegaan, maar ik wist de boog en pijlen te pakken. Ook griste ik nog een rugzak mee om vervolgens weg te rennen richting het bos.
Ik was nog maar net weg, toen ik een hevige pijn in mijn schouder voelde. Er zat een mes in. Er zat een mes in! Ik hield me in om niet te schreeuwen en besloot het mes erin te laten zitten. Ik wist niet of dit slim was, maar nu komt er nog niet zo veel bloed uit en als ik het eruit zal trekken, zal het bloed er waarschijnlijk uitstromen.
Zo vlug als ik kon rende ik het bos in. Ik dacht zo weinig mogelijk aan mijn schouder.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Clive Everdeen
Amy raakt even mijn wond aan, wat zeer doet. Ik bijt even op mijn lip. 'Sorry,' mompelt Amy zachtjes. 'Je hebt wel geluk dat je die tas met EHBO-spullen hebt. Anders zou het heel slecht af kunnen lopen.' Ik knik. 'Hier zit best veel in. Dit is echt heel handig,' zegt ze glimlachend. 'Ik heb hier iets dat kan helpen. Het is... verzachtend. Hoop ik. Het kan misschien even pijn doen, maar het zal zeker helpen.' Ze pakt een ijzeren bakje, waar iets van zalf in zit. 'Ik zal voorzichtig doen,' beloofd Amy. Ze smeert het spul om mijn wonden. Ik bijt op mijn lip, zo hard dat ik bloed proef. 'Het is niet echt fijn, dat weet ik. Dat is snel over.' zegt Amy. Ik knik. Snel wikkelt Amy het verband er terug om. Een tijdje zitten we stil naast elkaar. 'Wat is het plan eigenlijk?' vraagt Amy dan. 'We kunnen hier niet eeuwig blijven zitten.' Ik denk even na. 'We moeten naar het bos,' zeg ik dan. 'Daar kan ik jagen. En we moeten dicht bij het meer blijven, anders drogen we uit.' Meer weet ik niet. We moeten overleven, maar dat klinkt simpeler dan het is.

---

What do we say to the god of death? ''Not today.''

Amy Mar
'We moeten naar het bos,' zei Clive. 'Daar kan ik jagen. En we moeten dicht bij het meer blijven, anders drogen we uit.' Ik knikte. 'Maar dat is het. Iedereen gaat naar het bos. Iedereen blijft dicht bij het meer. Iedereen heeft water nodig. Ik baal echt dat we deze arena krijgen, dat hebben ze vast opzettelijk gedaan. Het is de bedoeling dat we elkaar vermoorden of dat we uitdrogen, maar in ieder geval moet het snel en pijnlijk. Het is niet eerlijk. De 74e spelen gingen nog wel. De 75e waren erger, maar dit...' Ik beet op mijn lip en draaide mijn hoofd weg. 'Ik vind het moeilijk.' Ik liet mijn hoofd in het zand vallen en zuchtte diep. 'Maar we hebben geen keuze. We moeten naar het bos.' Ik was benieuwd waar de rest was, wie met wie was en hoe iedereen er aan toe was. Ik moest mezelf inhouden om niet te huilen, het kwam allemaal zo dichtbij. Om te horen dat ik de Arena in moest, dat was vreselijk. Maar nu was het zover, en ik weet niet of ik dat aan zou kunnen. 'Kun je verder lopen?' vroeg ik. Ik stond op en klopte het zand van me af en stak mijn hand uit naar Clive, om hem te vragen of hij ook kwam.

Clément Secriour
Ik keek zelfverzekerd om me heen. Dit werden mijn spelen. Mijn vader had me verteld altijd op mijn hoede te blijven, nooit mijn bescherming moest laten vallen. Dus was mijn beslissing snel gemaakt toen de gong ging. Ik dook direct naar links en greep een stevige jongen bij de keel en smeet hem op de grond. Ik trapte zand in zijn ogen waardoor hij niks meer zag. Hij greep mijn enkel vast en trok mij onderuit waardoor ook ik zand hapte. Ik krabbelde overeind en drukte zijn armen op de grond door bovenop hem te gaan zitten. Bij wijze van een wapentekort zette ik mijn tanden in zijn nek en beet zonder twijfel zijn slagader door. Met een bebloede mond kwam ik overeind en sprintte ik naar de hoorn waar tot mijn ergenis geen speren te vinden waren. Ik kon gelukkig ook overweg met een zwaard. Ik greep er een en klom op de hoorn, rees mijn zwaart en liet een oerkreet los. De tributen die nu niet weg zouden gaan waren er geweest, de hoorn was van mij. Ik sprong naar beneden en griste de laatste fles water weg. Een van de meisjes die nog niet weg was irriteerde mij, ik meende dat ze Louise heette, iets met een L, het interesseerde mij in ieder geval niet. Ik sprong bovenop haar, maar doordat ze teveel spartelde raakte mijn zwaard haar schouder inplaats van haar hart. Ik trok mijn zwaard uit haar schouder om nogmaals te steken. Maar tot mijn verassing spartelde ze zich onder mij uit en gooide nog een mes die mij ook in mijn schouder raakte tot de verandering. Ze rende weg naar de andere kant van de hoorn. Ze was niet eens zo slecht. En ze had lef om hier te blijven. De rest van de tributen waren al weg. Ik klom op de hoorn en liep naar de andere kant waar het meisje zat. Ze keek schichtig om zich heen. Ik zette af en sprong bovenop haar, ontwapende haar en nam afstand. Ik keek haar aan, recht in haar ogen. 'Overleven gaat beter met zijn tweeën. Niet?' Ik had haar wapens, ze had niet veel keuzemogelijkheden.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Lucy Helena Hawthorne

Nauw lette ik goed op alle bewegingen die ik zag. Gelukkig voor mij liepen bijna alle tributen weg richting het bos. Pas als ik een vluchtige schaduw kort in het zand zag verschijnen, draaide ik me geschrokken, maar veel te laat om. Die kerel van daarnet besprong me van bovenaf en ik lag hulpeloos op de grond. Ik probeerde me los te wrikken, maar hij had me van mijn messen ontnomen, wat me alleen nog meer liet vrezen voor mijn dood. Hij was diegene die me daarnet verwond had. Ik zag dat ik hem ook een ferme schouderwond die ik waarschijnlijk veroorzaakt had. Zijn verschillend gekleurde ogen,stonden zeer moordlustig, maar waren ook wel fascinerend en een groot lelijk litteken ging doorheen zijn gezicht. Ah, hij heeft er dankzij mij tenminste één bij. 'Overleven gaat beter met zijn tweeën. Niet?' zei hij en ik keek hem kwaad aan. "Daar kon je zeker niet eerder bij denken doen je dat zwaard in mijn lijf wilde boren." zei ik bitter. mijn lichaam verkrampte een beetje toen ik mijn wond voelde branden. Ontsnappen ging me niet lukken aangezien hij mijn wapens had. Ik krabbelde op mijn tanden bijtend overeind en keek hem ietswat strak aan. "Maar goed, aangezien je er zo op staat..." zei ik en klopte het zand van me af en probeerde het zoveel mogelijk uit. "Dan sluiten we een packt niet, en claimen wij de hoorn." het verraste me echt dat ik er zo kalm bij kon blijven. "Mag ik dan nu mijn wapens terug." zei ik kalm en stak mijn hand uit om mijn wapens terug te nemen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Clément Secriour
Bij ieder woord dat ze sprak lette ik op haar lichaamstaal, de manier hoe haar ogen stonden. Ze was te vertrouwen, tijdelijk dan. Zodra ze zich op verboden terrein begaf was ze er geweest. Ik gooide de messen naast haar in het zand en snoof. Helaas heeft het bloedbad weinig doden opgeleverd. En dan komt er ook nog bij dat driekwart weigert te moorden, wat er dus op neerkomt dat we het zelf moeten doen. Dacht ik, niet wetend hoe ik twee van die volzinnen uit moest spreken. Het interview was ik ook doorgekomen met eenwoordige antwoorden. Iedere tribuut had me verachtend aangekeken. Lucy daarentegen kon ik geen emotie bij ontdekken. Ze was meende ik ook deels afkomstig uit district 2, misschien dat dat het verklaarde. 'We kijken wat we hebben?' stelde ik voor. Zonder op antwoord te wachten stampte ik naar de hoorn toe. Als er nou nog maar jodium lag dat ergens uit een EHBO doos was gevallen vond ik het prima.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Cheyenne Abernathy
Haastig kijk ik om mij heen. Overal om mij heen zijn tributen aan het vechten en ik probeer Joel te vinden. Maar als ik hier te lang stil blijf staan, weet ik zeker dat ik zal worden vermoord. Ik draai me snel om en zie hoe een jongen met een zwaard in zijn hand op me af rent. Even blijf ik als verstijfd staan. Wat moet ik doen?
Dan gooi ik één van mijn messen naar hem toe. Het mes raakt zijn arm en zijn gezicht is vertrokken van pijn. Maar hij is nog niet dood en wil wraak, dat weet ik zeker. Zonder na te denken ren ik naar hem toe en begin met een ander mes op hem in te hakken. Hij weet me met zijn zwaard te raken en mijn been doet echt verschrikkelijk veel pijn. Maar ik ga door en ga door. Net zo lang totdat hij dood is.
Ik trek mijn gegooide mes ook uit zijn lichaam en hinkel dan weer terug. Het gevecht kan niet veel langer dan een paar minuten, maar in die tijd zijn er een heleboel tributen alweer vertrokken. Joel staat nog vlak bij de hoorn en ik hinkel zo snel als ik kan op hem af.
'Joel, je leeft nog.' roep ik opgelucht. Nu pas merk ik hoe blij ik ben dat ik er hier niet alleen voor sta. 'Wat is er gebeurd?'

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

Lucy Helena Hawthorne

In de plaats dat hij mijn messenset heeft gooit hij ze zonder pardon in het zand. Ik laat mijn arm zakken en raap mijn messen op en steek ze dan weer weg in mijn riem. Eentje hou ik in mijn hand voor het geval dat er nog mensen zitten. Ik streek een verloren donkere lok van me achter mijn oor en keek even rond. Het was hier verdomt warm, wat verwacht je dan ook van een woestijn. Eigenlijk moest ik tevreden zijn, want het is meer in mijn voordeel. Geen water of rivier waar ik door moest zwemmen om te overleven. Een zucht verliet mijn lippen toen de jongen iets vroeg en meteen al doorging. Ik ging hem achterna en dacht even aan zijn naar. Chris? Nee hij lijkt niet op een Chris... "Euhm, wat is je naam ook alweer? Ik ben trouwens Lucy Hawthorne." vroeg ik hem dan. Ik wist wel dat hij de zoon was van ene Brutus, maar zelf had ik geen flauw benul wie dat was. Mijn vader praatte niet graag over de tijd van de rebellen. Ik weet wel dat zijn beste vriendin toen de spotgaai was en hij erg trots was geweest op haar. Hij sprak altijd met emotie over haar en ik weet ook dat haar kinderen hier zitten. Over de tributen van district 2 zei hij niet veel, maar mijn moeder vertelde me dat ze vroeger werkten voor het Capitool en vaak trainden voor de spelen. Ik keek weer even naar mijn bondgenoot. Zou hij dat ook gedaan hebben? Het litteken op zijn gezicht doet me denken van wel. Dit was misschien wel handig voor me aangezien ik slecht ben in gevechten en hij misschien wel sterk, maar ook een groot nadeel als hij zich tegen me keert. Ik ging de hoorn in en bekeek even de spullen die er lagen. Mijn flesje water hield ik wel goed bij, want ik had zo het gevoel dat er nog tributen op onze buit zaten te loeren. Genoeg wapens, maar niets waarmee ik overweg kon. Plus ik wilde deze messen niet ruilen, want ik had er genoeg verwondingen aan over gehouden. Mijn schouderwond vond ik nog niet zo zeer erg, maar mijn buik brandde verschrikkelijk en zat vol met zand, dankzij mijn o zo vriendelijke bondgenoot... Ik vond niet meteen iets wat voor onze wonden handig zouden kunnen zijn, alleen de lege flesjes water. Maar dan moesten we een beek vinden. Ik rilde even bij het gedacht om daarin te kunnen vallen. Plus er zou iemand alleen moeten wachten in de hoorn. Mijn blik glijd even kort over het slagveld. Ik slik als ik mensen zie liggen die ik wel mocht. De zoon van Darius, dochter van Effie Trinket. Enzovoort. Ik vond het werkelijk verschrikkelijk, zeker omdat je weet dat je er enkele dagen geleden nog met hun kon praten en misschien zelf lachen. Ik scheurde mijn blik er weer van af en keek naar Clément. Zijn gezicht zat vol bloed en eerlijk gezicht wilde ik niet weten wiens bloed er aan zijn lippen hingen. Ergens wilde ik er een opmerking over maken, maar ik hield wijselijk mijn mond. "Dus al iets bruikbaars gevonden?" vroeg ik hem dan maar.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

(wat is er allemaal nog over? ghehehe)

Clément Secriour
'Genoeg,' brom ik terwijl ik nog een zwaard oppak. 'Alleen zijn dit de eerste godverdomme spelen zonder speren,' grom ik daarachteraan. Ik lik mijn lippen af en de smaak van bloed vult mijn mond. Ik wilde meer. Ik wilde het bloed van mijn vader wreken en het bloed van mijn moeder zien, de verraadster. Ik keek rond. 'Tijd om op jacht te gaan,' mompelde ik. 'Jodium en doden.' Dat was het doel. Er was nog weinig zand in mijn wond gekomen, maar zonder zandvrije stof om te verbinden, gebeurde dat snel genoeg. Ik keek om naar Lucy. 'Clément. Clément Secriour,' zei ik als reactie op haar vraag. Ik keek rond. Mijn blik bleef hangen bij het Noordwesten waar ik nog net een schim zag bewegen. 'Die kant,' zei ik terwijl ik daarheen wees. 'Zo terug,' vervolgde ik waarna ik vaart maakte, opzoek naar doden. Jodium en doden.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Joel Abernathy

De schreeuw is van mijn zus, zonder twijfel. Ik kijk om me heen, en dan eindelijk zie ik haar. Ze staat zo'n twintig meter bij me vandaan, en is bezig met een mes een einde te maken aan een tribuuts leven, Mijn adem stokt en ik verstijf. Mijn zus die een tribuut vermoord, dit kan niet.
Maar dan bedenk ik me dat ze niets anders kon doen. Als ze de tribuut had laten leven, was zij het die nu dood zou zijn.
En ineens staat ze voor me. 'Joel, je leeft nog,' roept ze opgelucht. Dan ziet ze mijn schouder, waar de pijl nog steeds uit steekt. 'Wat is er gebeurd?'
Mijn mond vertrekt even als ik weer terug denk aan mijn aanvaller, ik weet nog steeds niet wie het was. 'Een tribuut viel me aan, maar werd van achter aangevallen met door een pijl. Ze is nu dood.' Ik knik naar het lichaam van het meisje, dat iets verderop ligt. 'Daarna was het mijn beurt.'
Dan zie ik dat zij ook een wond heeft, in haar been. 'Jij ziet er ook niet al te best uit.'
'Het was een zwaard,' antwoordt ze, 'Het heelt wel.'
Ik houd mijn rugzak omhoog. 'Ik heb een mes, een tas met EHBO-spullen en een fles, maar die is waarschijnlijk leeg. Als we water hebben gevonden, kunnen we allebei onze wonden verzorgen.'
Cheyenne knikt en kijkt over het veld, waar al bijna iedereen weg is. Er zijn nog een paar tributen, sommigen overleggen, terwijl ze schichtig om zich heen kijken, anderen maken zich klaar om weg te gaan. Verder kan ik een stuk of zes lichamen zien liggen vanaf hier. Het zullen er vast wel meer zijn.
'Laten we dan maar gaan.'

Niallerrx schreef:
Joel Abernathy

De schreeuw is van mijn zus, zonder twijfel. Ik kijk om me heen, en dan eindelijk zie ik haar. Ze staat zo'n twintig meter bij me vandaan, en is bezig met een mes een einde te maken aan een tribuuts leven, Mijn adem stokt en ik verstijf. Mijn zus die een tribuut vermoord, dit kan niet.
Maar dan bedenk ik me dat ze niets anders kon doen. Als ze de tribuut had laten leven, was zij het die nu dood zou zijn.
En ineens staat ze voor me. 'Joel, je leeft nog,' roept ze opgelucht. Dan ziet ze mijn schouder, waar de pijl nog steeds uit steekt. 'Wat is er gebeurd?'
Mijn mond vertrekt even als ik weer terug denk aan mijn aanvaller, ik weet nog steeds niet wie het was. 'Een tribuut viel me aan, maar werd van achter aangevallen met door een pijl. Ze is nu dood.' Ik knik naar het lichaam van het meisje, dat iets verderop ligt. 'Daarna was het mijn beurt.'
Dan zie ik dat zij ook een wond heeft, in haar been. 'Jij ziet er ook niet al te best uit.'
'Het was een zwaard,' antwoordt ze, 'Het heelt wel.'
Ik houd mijn rugzak omhoog. 'Ik heb een mes, een tas met EHBO-spullen en een fles, maar die is waarschijnlijk leeg. Als we water hebben gevonden, kunnen we allebei onze wonden verzorgen.'
Cheyenne knikt en kijkt over het veld, waar al bijna iedereen weg is. Er zijn nog een paar tributen, sommigen overleggen, terwijl ze schichtig om zich heen kijken, anderen maken zich klaar om weg te gaan. Verder kan ik een stuk of zes lichamen zien liggen vanaf hier. Het zullen er vast wel meer zijn.
'Laten we dan maar gaan.'

Niet om gemeen te zijn ofzo, maar je bestuurt mijn personage nu best wel...
Het maakt mij voor deze keer niet heel veel uit, maar of je er de volgende keer op wil letten dat je niet andermans personages dingen laat zeggen/doen die nog niet gepost zijn.

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .