Changes || One Direction || Topic 2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 21:51 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Eenmaal me binnen weer bij Liam gevoegd, voelde ik zijn handen op de mijne waardoor er al snel weer een klein glimlachje rond mijn lippen speelde. 'Je bent de beste,' fluisterde ik zachtjes, om een zacht kusje op zijn wang te drukken. Het duurde niet lang voor de jongen zich omdraaide in mijn armen en de die van hem ook om mij heen legde waardoor ik nog ietwat dichter tegen hem aankroop. Hij was de enige bij wie ik me echt op mijn gemak. Gewoon door zijn hele manier van doen en ook ondanks alles wat er was gebeurd. Hij liet me echt niet stikken en daar was ik weer blij mee. 'Ik weet echt niet wat ik zonder je zou moeten,' Je kon me echt bij elkaar vegen zodra ik wel zonder de jongen door zou moeten brengen, want ik ging dat niet overleven. Daarom was ik blij dat het voorlopig nog niet voor zou komen ook en we het ineens over de thee hadden. 'Verras me,' antwoordde ik zachtjes terwijl ik toch geen reden zag om de jongen los te laten gezien hij mij ook niet losliet. Pas toen hij aan de haal ging met het hete water en zich van me weg had gedraaid, verslapte mijn greep wat. Niet dat ik het erg vond, want hij hield me wel dicht tegen hem aan. Het maakte me niet uit wat mensen zouden zeggen, zolang wij maar wisten hoe of wat en dat het goed zat. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' murmelde ik zachtjes, want ik was nog steeds niet heel goed, om sommige dingen onder woorden te brengen en daarom had ik ook nog een altijd een gitaar en mijn stem. Niet dat het daar altijd mee lukte, maar dat was een verhaal

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Ik glimlachte bij zijn woorden. "Ik zal kijken wat ik voor je kan doen, prinses." zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik drukte een kus op zijn haren en schonk toen voorzichtig het hete water in de theepot. Ik zette de ketel weg. Ik sloot mijn armen weer om hem heen en hiekd hem dicht tegen me aan. "Je hoeft niets te zeggen, lieverd." zei ik zacht. Ik haalde blind een doosje thee uit het kastje en deed 3 zakjes in de theepot. Ik sloot mijn armen weer om hem heen. Ik drukte een zacht kusje op zijn bovenlip. "Neem jij de koekjes en de suiker mee?" vroeg ik zacht voor ik hem toch losliet. Ik wilde het niet, maar op de bank zat alles veel beter. Dan kon hij ook gewoom op schoot zitten. Ik pakte de theepot en de glazen. Toen trippelde ik rustig naar de woonkamer. Daar zette ik alles netjes op de koffietafel. Ik schonk vast de twee glazen vol en plofte op de bank. Daar haalde ik mijn mobiel uit mijn broekzak. Hey mam. Bedankt voor het eten. Ik bel je vanavond voor iets belangrijks. Maak je geen zorgen met ons is alles goed. Maar het is wel een belangrijk puntje. Ik hou van je en ik spreek je vanavond. Xjes Liam Dit zond ik naar mijn moeder en al snel stopte ik mijn mobiel weer weg. Vanavond zou ik bellen om te vragen of Niall tot het einde van dit schooljaar bij ons mocht wonen. Hij woonde hier al de helft van de tijd, maar toch was het netjes om te vragen. Nu was het daar nog niet de tijd voor. Nu was het tijd voor thee met koekjes. Voor mij vooral thee en voor Niall waarschijnlijk vooral koekjes. Maar ach, zo vulden we elkaar mooi aan, zoals altijd.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

Hij schopte zijn schoenen uit en liep een andere kant op, waarvan ik dacht dat het de keuken was. Kort daarna kwam hij al terug lopen en grinnikte even toen hij mij zo nerveus zag zitten. Hij liep naar me toe en plofte op mijn schoot. 'Waar kan ik je blij mee maken?' vroeg hij. 'Of minder nerveus,' voegde hij eraan toe en keek me vragend aan.
'Thee is goed,' zei ik zachtjes, hem niet aankijkend. Dat was wel een ding dat mijn broer en ik gemeen hadden, we waren beiden dol op thee. Ik voelde me nog steeds niet helemaal op mijn gemak, op een plek die ik niet kende in elk geval maar de aanraking van de jongen hielp wel. Ik zuchtte zacht en sloeg mijn armen weer om zijn middel, om daarna mijn hoofd tegen zijn borst aan te leggen. Ik snapte hem nog steeds niet, waarom koos hij mij? Waarom niet mijn broer, die in principe gewoon een betere versie van mij was. En hij kende hem veel beter, dus het was erg onlogisch allemaal. God, dit was verwarrend allemaal. Ik was benieuwd hoe Harry dit allemaal zou verwerken, of juist niet verwerkte.

Because I love him, do I need another reason?

[omg sorry, haha mijn topics. ;x Styles -> Hodor

[ bericht aangepast op 19 nov 2013 - 20:41 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
'Zie je dat je wel een prins bent. Mijn prins,' grinnikte ik zachtjes en er was eigenlijk geen andere opties, want het was nu eenmaal zo. Liam hield me op de been, had mijn ogen geopend en was in mijn ogen precies hetzelfde als een prins. Hij mistte alleen zijn kroon, net als ik mijn tiara mistte volgens hem, maar misschien lag deze ook nog ergens hier in het huis. Ik glimlachte liefjes bij het kusje op mijn haren, om hem vervolgens los te laten voor zover dat moest, zodat hij de thee kon doen. 'Misschien is dat maar goed ook,' murmelde ik en liet een zachte zucht over mijn lippen rollen. Die jongen was veel te goed voor me, om langzaam te knikken bij de woorden over koekjes en suiker. Met wat tegenzin liet ik hem dan ook los, om het eerste en beste kastje open te doen en allebei de spullen daaruit te halen. Ondertussen wist ik hier alles wel te vinden, maar dat betekende niet dat ik ook alles zo pakte zonder wat te zeggen. Bij de spullen in mijn handen hupte ik naar de woonkamer, om alles op de koffietafel te zetten en naar de gang te lopen om mijn gitaar er ook bij te pakken. Met deze in mijn handen, liet ik me naast Liam op de bank ploffen, om deze toch weer opzij te zetten. Op dit moment was het alleen tijd voor thee, koekjes en eventjes bij komen van wat er was gebeurd. 'Ik ben alsnog bang,' rolde onbewust over mijn lippen, om me dicht tegen de jongen aan te nestelen en mijn armen om hem heen te slaan. Alsof hij ervoor kon zorgen dat er niets ergs kon gebeuren, alsof hij het kwaad kon bestrijden. Ik was bang dat mijn vader alsnog wat in zijn hoofd zou halen. Voor mij maakte het vrij weinig uit, maar ik wilde niet dat er wat met Liam zou gebeuren. Hij moest hier buiten blijven staan.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
'Thee is goed,' zei hij zachtjes, me niet aankijkend. Niet dat ik daar genoegen meenam, want ik plaatste mijn vingers onder zijn kin, om zijn gezicht mijn kant op te draaien en liefjes te glimlachen. 'Niet zo nerveus, maar je thee komt er dan aan net als je verrassing,' zei ik zachtjes.
Niet dat ik de moeite nam om op te stappen toen de jongen zijn armen weer om mijn middel sloeg, om daar zijn hoofd tegen mijn borst aan te leggen. Ik drukte mijn lippen tegen zijn voorhoofd, om voor een seconde mijn ogen te sluiten.
Je moest me niet vragen waar ik mee bezig was, want dat wist ikzelf nog geeneens, maar ik wilde het ook niet weten. Het voelde goed, vertrouwd en daar ging het om. Er hoefde voor mij niet op elk vraag een antwoord te komen.
'Stiekem ben ik ondanks alles wel blij dat je me eens kans hebt gegeven,' murmelde ik bijna onhoorbaar, want het kwam eigenlijk door de jongen dat we hier op dit moment zaten. Ik had het nooit achter hem gezocht, maar blijkbaar kon ook hij ons verrassen.
Ik was zo gefocust op de jongen die ik in mijn armen had gesloten, om hem ook dichter tegen me aan te trekken dat ik de voordeur en de 'hallo' nog geeneens meekreeg.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

Hij plaatste zijn vingers onder mijn kin, om daarna mijn gezicht naar hem toe te draaien en lief te glimlachen. 'Niet zo nerveus, maar je thee komt er dan aan net als je verrassing,' bij dat laatste grinnikte ik zacht.
'Je maakt me nu wel erg nieuwsgierig, hoor,' zei ik zacht. Nog steeds stond hij niet op en drukte zijn lippen tegen mijn voorhoofd. God, wat zou ik vanmorgen verafschuwd zijn als je me zou vertellen dat dit zou gebeuren. En hoe vreemd het eigenlijk was dat ik het nu zo fijn vond. Zuchtend sloot ik mijn ogen, genietend van dit kleine momentje tussen ons tweeën. 'Stiekem ben ik ondanks alles wel blij dat je me eens kans hebt gegeven,' fluistert hij bijna onhoorbaar, want ja, als ik niet ermee had ingestemd deze morgen, was dit nooit gebeurt.
'Geloof me, dat geld ook voor mij,' zei ik bijna net zo zacht en hij trok me iets dichter tegen hem aan. 'Hallo!' hoorde ik opeens luid met het geluid van een dichtslaande deur erbij. Mijn ogen vlogen open en ik keek verschrikt op. Een geamuseerde Lottie stond tegen de deurpost met gekruiste armen en een opgetrokken wenkbrauw. Éen beetje beschaamd keek ik van haar weg en hoopte vurig dat Louis het woord zou doen, aangezien ik daar dus totaal niet goed in was, en vooral niet met mensen die ik nog nooit of maar een keer mee had gepraat.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne
Niall kwam eerst terug met de spullen en verdween toen weer. Ik keek hem raar na maar typte toen snel mijn sms af en verstuurde deze. Net op tijd had ik mijn mobiel teruggestopt toen hij terug kwam met zijn gitaar. Hij begon alleen niet te spelen, maar legde het instrument weg. Ik glimlachte en keek naar hem. Hij begon dat hij bang was en ik trok hem heel erg dicht tegen me aan. Zijn woorden dat ik zijn prins was gingen weer door mijn hoofd. Ik was echt geen dappere stoere prins, maar voor hem zou ik mijn best doen dat wel te zijn. Ik drukte een kusje op zijn warrige blonde haren en aaide zacht over zijn rug. "het komt goed. Hier binnen ben je veilig. Je vader weet niet waar ik woon. Het komt echt allemaal goed." Ja, hij was mijn prinses die ik tegen beterweten in altijd uit de toren zou komen redden, al stond er een gigantische vuurspuwende draak voor, of een roedel hondsdolle wolven. Ik zou hem altijd komen redden. Ook omdat ik wist dat als ik ooit gevangen zou zitten hij mijn zou komen redden. "Ik zal je altijd beschermen." zei ik zacht voor ik met hem nog dicht tegen me aan voorover boog om de twee kopjes thee te pakken. Ik gaf er een aan hem. Dat zou hem wel goed doen. Zelf nam ik kleine slokjes en genoot van de warmte die mijn lichaam vulde.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
'Je maakt me nu wel erg nieuwsgierig, hoor,' zei Marcel zachtjes waardoor ik alleen maar heel onschuldig keek. Volgens mij wist hij net zo goed als mij dat het ook de bedoeling was om de jongen nieuwsgierig te maken. Niet dat ik nog heel lang zou blijven zitten, want ik zou zo wel laten zien, of vertellen, wat het was.
Ik kon me niet voorstellen dat ik de jongen gisteren, zelfs vanochtend, nog het bloed onder de nagels vandaan wilde halen en hem nu niet meer los wilde laten. Waarschijnlijk had ik wel een idee waardoor het kwam, maar erachter komen zou ik toch niet.
'Geloof me, dat geld ook voor mij,' zei hij bijna net zo zacht en doordat alles trok ik de jongen nog dichter tegen me aan. ''Je wist stiekem al dat het gewoon goed zou komen,' grinnikte ik zachtjes waarna ik uiteindelijk toch zijn blik volgde.
Een verbaasde blik was van mijn gezicht af te lezen toen ik een geamuseerde Lottie zag staan. Ten eerste omdat ik haar niet binnen had horen komen en ten tweede omdat ik haar nog lang niet had verwacht.
'I-Ik, nou ja, eigenlijk,-- Hi,' stamelde ik waardoor ik Marcel dichter tegen me aantrok en mijn ogen neersloeg. Hoe ging ik dit nu weer uitleggen aan haar? Ondanks haar geamuseerde blik wist ik dat er toch nog vragen zouden komen.
'Lou? Marcel?' Ik keek langzaam op naar mijn zusje bij wie haar glimlach nog breder werd. 'Ik laat jullie wel even,' rolde over haar lippen om naar de keuken te lopen. Daar zou waarschijnlijk ook de thee komen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles

Hij keek me grote onschuldige ogen aan, maar we wisten allebei heel goed dat dit juist zijn bedoeling was. Ik had nu bijna de neiging om te gaan zeuren maar zo laag wou ik nog niet zinken. Nog niet. Ik keek hem met smekende oogjes aan, hopend dat hij ervoor zou zwichten. 'Je wist stiekem al dat het gewoon goed zou komen,' grinnikte hij zachtjes, om daarna mijn verschrikte blik te volgen die was veroorzaakt door zijn zusje Lottie die opeens kwam binnenvallen. Hij keek ook verbaasd, wat aangaf dat ze dus eigenlijk nog helemaal niet thuis hoorde te zijn. 'I-Ik, nou ja, eigenlijk, -- Hi,' stamelde hij waardoor hij me dichter tegen zich aantrok en zijn ogen neersloeg. Ik zou het grappig gevonden hebben, zoals hij nu met zijn mond vol tanden stond, als ik me nu niet ook zo beschaamd had gevoeld. 'Lou? Marcel?' we keken allebei op en haar grijns werd breder. Dit zo ze Louis nooit van zijn leven laten vergeten, dat was duidelijk. 'Ik laat jullie wel even,' zei ze om daarna richting de keuken te lopen.
'Het spijt me,' zei ik zachtjes, bijna onhoorbaar. 'Ik had misschien maar niet mee moeten komen, dan had jij je nu niet zo gevoeld en...' Mijn stem stierf weg en ik durfde hem nu absoluut niet aan te kijken, bang voor zijn reactie.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
De glimlach van Liam deed me goed toen ik me eenmaal bij hem op de bank liet zakken. Het liet me veiliger voelen, maar ik was nog altijd bang na alles wat we mee hadden gemaakt, maar vooral omdat we het op een vluchten hadden gezet. Ik kende mijn vader en hij was onvoorspelbaar, dus hij kon van alles in petto hebben. Ik kon niet zeggen of hij het hierbij liet of straks nog ineens voor ons verscheen. Ik kroop bij de jongen op schoot tien hij me heel dicht tegen zich aantrok en mijn armen verstrakte dan ook. Een zachte glimlach speelde rond mijn lippen, maar het kostte me wel veel moeite, al ging het langzamerhand wel wat gemakkelijker. 'Liam, je kent mijn vader niet. Die man is tot alles instaat en zeker als je met je vinger aan mij komt, want dan heeft hij niemand meer om zijn woede op af te reageren,' mompelde ik. Het ging hem niet om mij, maar om het feit dat hij nu een ander slachtoffer moest vinden, omdat daar nu niet was en ook niet van plan was om nog terug te keren. Niet dat ik Liam ervoor aanzag om me überhaupt terug te laten gaan. Het zou bij ons allebei hetzelfde zijn, want we zouden altijd voor elkaar klaar staan. 'Dat stelt me al gerust, net als dat ik jou altijd zal beschermen.' zei ik, om met trillende handen uiteindelijk een kopje thee over te pakken, om daar vervolgens een slokje van te nemen. Ik wist dat ik me op dit moment echt gek aan het maken was door de meeste vreemde dingen in mijn hoofd te halen, maar toch kon ik er weinig aan doen. Ik liet me dat ook ietwat onderuit zakken, om mijn hoofd tegen zijn schouder te leggen en mijn ogen te sluiten. Ik moest mijn gedachten verzetten, wetende dat Liam ergens ook wel weer gelijk had.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
De jongen keek me met smekende oogjes aan, hopende dat ik ervoor zou zwichten waardoor ik een klein pruillipje trok. Hij wist net zo goed als mij dat ik niet tegen zulke blikken kon en al helemaal niet bij hem, want dat maakte de jongen helemaal schattig.
Ik wilde nog zoveel zeggen, doen, maar dat kreeg ik niet meer voor elkaar door Lottie die ineens in de deuropening stond. Iets waardoor we beide verbaasd, maar ook lichtelijk beschaamd door waren.
'Het spijt me,' zei Marcel zachtjes, bijna onhoorbaar toen mijn zusje naar de keuken was verdwenen. Ik keek hem verbaasd aan, om mijn hoofd nog wat schuin te houden en te luisteren naar de volgende woorden. 'Ik had misschien maar niet mee moeten komen, dan had jij je nu niet zo gevoeld en...' Zijn stem stierf weg en hij durfde me nu absoluut niet aan te kijken, bang voor mijn reactie waarschijnlijk.
Ik liet alleen een zachte grinnik horen, om mijn hoofd te schudden, de jongen maakte zich echt teveel zorgen. Lottie even helemaal vergetende trok ik mijn mond open.'Marcel, Marcel, Marcel toch.' begon ik zacht, om hem me weer aan te laten kijken.
'Ik ben juist hartstikke blij dat je erbij bent en ik ben alleen--' Ik schudde opnieuw mijn hoofd, om mijn lippen heel zacht op de zijne te drukken, om de woorden die ik niet over mijn lippen kreeg uit te spreken, om daarna weer verder te spreken. 'Ik had Lottie gewoon niet verwacht. Het heeft niets met jou te maken, want ik vind het ook niet erg of iets,'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne
Niall kroop al snel op mijn schoot, wat me aanspoorde hem nog wat steviger vast te houden. Ik glimlachte een beetje en ondanks dat het hem moeite leek te kosten, glimlachte hij wel terug. Bij zijn woorden slikte ik even, maar ik spande ook mijn armen aan om Niall echt nooit meer te laten gaan. Dat met zijn vader vond ik niets, maar er was no way in hell dat ik Niall ooit zou loslaten of wegsturen. Daarvoot had ik hem veels te hard voor nodig en daarvoor gaf ik te veel om hem. Hij was mijn prinses op het wite paard die me redde van mezelf en deze wereld. Ik glimlachte bij zijn woorden. Ik wist het wel, dat hij er altijd voor me zou zijn, maar het was toch fijn dat af en toe te horen. Voorzichtig boog ik wat voorover en pakte de twee glazen thee. Een gaf ik voorzichtig aan de blonde jongen met de trillende handjes op mijn schoot en de ander hield ik zelf. Ik nam een klein slokje en voelde hem wat onderuit zakken. Een zacht kusje drukte ik op zijn kruin, voor ik zelf wat naar achter leunde tegen de rugleuning van de bank om rustig verder te kunnen drinken. Dit zag er misschien erg huiselijk en gay uit, het zorgde ervoor dat ik langzaam in elk geval voor nu mijn gedachten naar iets prettigs kon zetten. "Wat wil je zo gaan doen, prinses?" vroeg ik zacht en plagerig tussen twee slokken thee door. De vloeistof was nog best warm, maar had toch al even op tafel gestaan tijdens ons korte gesprek en het wachten op hem. Nu was ik best benieuwtwat hij wilde gaan doen. Het kon van alles zijb en zolang we binnen bleven kon het me niets schelen. Hij had ne namelijk best voorzichtig gemaakt met naar buiten gaan met die woorden over zijn vader. Ookal wist die man niet waar ik woonde, wat voorzichtigheid was nu volgens mij niet ongepast.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles

Hij pruilde even toen ik naar hem opkeek met smekende ogen, en ik wist dat hij hier totaal niet tegen kon dus misschien maakte ik een kans. Het was te zien dat hij zijn mond wou opentrekken en een heleboel dingen wou vertellen, maar werd verstoord door Lottie. Hij keek me verbaasd aan met een schuin hoofd door mijn verontschuldiging, om daarna rustig verder te luisteren naar wat ik te zeggen. Toen ik wegkeek hoorde ik hem zachtjes grinniken en ik keek hem toch langzaam aan. Hij schudde zijn hoofd even. 'Marcel, Marcel, Marcel toch.' begon hij zacht, ervoor zorgend dat ik hem aan bleef kijken. 'Ik ben juist hartstikke blij dat je erbij bent en ik ben alleen--' hij schudde zijn hoofd weer en drukte heel zacht zijn lippen op de mijne, waarschijnlijk om de woorden die hij niet kon zeggen uit te spreken, en sprak daarna weer verder. 'Ik had Lottie gewoon niet verwacht. Het heeft niets met jou te maken, want ik vind het ook niet erg of iets,' ik haalde kort opgelucht adem om daarna Lottie weer te zien binnenkomen met thee. Ze had ook de suiker en melk meegenomen aangezien ze waarschijnlijk niet wist hoe ik mijn thee had, ik knikte haar verlegen toe en ze glimlachte. 'Oké jongens, ik ga boven mijn huiswerk proberen te maken dus hou het alsjeblieft stil, ja?' Ze keek ons met afwachtende opgetrokken wenkbrauwen aan om zich vervolgens om te draaien en weg te lopen. Op de hoek bij de deur draaide ze zich nog een keer om. 'En Lou, jou spreek ik nog wel,' zei ze met een duivels glimlachje, om vervolgens te trap op te lopen. Ik keek naar hem en grinnikte zachtjes.
'Jij zit zo in de problemen straks,' zei ik, doelend op het feit dat Lottie dit waarschijnlijk zo snel mogelijk aan haar zusjes ging vertellen om alvast een ondervraging te kunnen plannen.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Zijn naam die meerdere keren over mijn lippen rolde, liet hem toch weer opkijken. Dat was het enige wat er van zijn kant gebeurde tot het moment dat ik uitgepraat was en een zacht kusje op zijn lippen had gedrukt.
Dat was volgens mij het moment dat hij opgelucht adem kon halen, om Lottie daarna weer te zien, die met thee binnenkwam. 'Dankjewel zusje,' verliet zachtjes mijn mond, om haar een glimlach toe te werpen. Ook doordat ze naar boven verdween, maar haar laatste woorden liet me onschuldig kijken.
'Nee, dat zat niet in de planning,' grijnsde ik waardoor ik een kussen tegen mijn hoofd aankeek. 'Oké, het was maar een grapje en je zult geen last van ons hebben,'
Ik knikte langzaam bij de woorden over dat ze me nog wel sprak, maar het duivelse glimlach liet me mijn gedachten van eerder bevestigen. We zouden hier nog lang niet van af zijn. Niet alleen ik, maar hij ook niet.
'Hmm, ik geloof dat jij ook nog niet van ze af bent hoor. Ze kunnen net zo zijn als jouw zus, dus pas maar op,' grinnikte ik, om zacht een kus op zijn lippen te plaatsen. 'En misschien moet ik nog heel even genieten van het moment voor je gillend het huis uit rent.'
Nee, dat zou niet gebeuren, maar ik moest toch iets zeggen, om mijn lippen op de zijne te kunnen drukken? Ook al was de reden dat hij gewoon leuk was voor mij ook wel genoeg.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer