I'm A Twin? || One Direction - RPG - || Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 31 okt 2013 - 19:41 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Harry Edward Styles

Ze knikt en loopt met me mee. Ik pak nog snel de autosleutels uit de sleutel la, en open de deur. Een paar mensen kijken me vreemd aan als ik wegga, maar ik trek me er niets van aan. Ik loop richting mijn auto en hou de deur open voor Lauren. Dit soort kleine dingetjes kunnen toch wel veel betekenen voor anderen. Er was zelf een keer een meisje die helemaal boos op me werd omdat ik was vergeten haar voor te laten gaan. Dat was wel een beetje overdreven. 'Het is ongeveer tien minuutjes rijden. Het is... Ach laat maar, je kent het hier helemaal niet.' Zeg ik grinnikend. Ik pak mijn TomTom even uit de auto en toets het adres in.

Spoiler alert: you will save yourself

Lauren Meadow Aguilera

Hij pakte zijn autosleutels en opende de deur. Ik voelde een paar ogen op mijn rug branden, maar dat negeerde ik en liep naar buiten. Fluitend liep ik achter hem aan naar zijn auto, waarna hij de deur voor me open hield. Ik grinnikte even, sommigen meiden vonden het niet leuk als de jongen de deur niet openhielden voor hun, maar dat is gewoon onzin. 'Het is ongeveer tien minuutjes rijden. Het is... Ach laat maar, je kent het hier helemaal niet.' Ik lachte even en schudde mijn hoofd. "Nee, dat klopt, maar misschien ga ik wel hierheen verhuizen als we echt een tweeling zijn." Zuchtte ik. Ik wilde mijn familie namelijk wel regelmatig zien en dat kon amper als ik zo ver woonde. "En, ik heb nog geen plan als we echt familie zijn. Ik ben negentien en ik mag officieel uit mijn pleeggezin, maar ja," mompelde ik.

I don't want you to die, I want you to suffer.

[Averalda went Daddario ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Zayn Javadd Malik

Het portier van de bijrijderskant gooide ik bijna open maar ik kon hem nog net tegenhouden. Het idee van een feestje met de lads en Victoria maakte mijn glimlach, voor zover dat nog kon, nog groter. Het portier trok ik weer dicht en nog altijd even blij keek ik naast me Victoria aan. 'Ja, hé? Ik heb geen idee waarom. Het is gewoon een leuke dag, denk ik. Ik kan er maar beter van genieten want ik durf te wedden dat dit niet zo vaak meer voor komt' grinnikte ik. Gelijk knikte ik. 'Dat weet ik wel zeker' grijnsde ik. De autosleutel gooide ik omhoog zodat ie met een boogje belandde op de schoot van Victoria. Het feestje kwam wel goed uit. Beter in een nogal té blije stemming dan een doods, chagrijnig humeur. Mijn telefoon pakte ik even uit mijn zak, liet via een kort berichtje aan de jongens weten dan we er aankwamen en zo ijdel als ik was ging ik naar de camera en keek alsof het een spiegel was naar mijn haar. Gelukkig zat het in die twee minuten nog goed want hoe laat we dan ook zouden komen, ik zou altijd nog gelijk de auto uitstormen en voor de spiegel gaan staan om het goed te doen.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Harry Edward Styles

'Nee, dat klopt, maar misschien ga ik wel hierheen verhuizen als we echt een tweeling zijn. En, ik heb nog geen plan als we echt familie zijn. Ik ben negentien en ik mag officieel uit mijn pleeggezin, maar ja.' Zegt ze. Ik knik en start de auto. Als de weg afgezet is en er een gigantische omleiding is, zucht ik, maar heel erg vind ik het niet. Ik zet de radio aan, en hoor story of my life. 'Luisterde je wel eens naar onze muziek? Ik bedoel; heb je wel eens naar One Direction geluisterd voor je wist dat ik je tweelingbroer was... Waarschijnlijk je tweelingbroer.' Ik verspreek me de hele tijd. Dat doe ik altijd als ik zenuwachtig ben. De jongens lachen me constant uit voor een concert, en doen me met het grootste plezier na. Ik baal erg van mijn probleempje en probeer het dan ook altijd te verdoezelen.

Spoiler alert: you will save yourself

KiliOfDurin schreef:
Lola Aideen Montez
Mijn tweelingbroer zette het meisje stil op zijn schoot. Ik luisterde naar zijn vragen en toen naar zijn naam. Ik grinnikte zacht. "Lola, maar ik denk dat als je al iets van me weet, je me onder een andere naam kent." zei ik vriendelijk, mijn accent bleef vrij zwaar, al probeerde ik het te onderdrukken. Ik draaide een lok rond mijn vinger. "Het is een beetje een lang verhaal en ik weet niet of je er al een deel van hebt gehoord of niet. Ik zou er maar even goed voor gaan zitten." Ik sloeg mijn benen over elkaar en draaide me wat naar haar toe. "Onderbreek alsjeblieft niet tot ik klaar ben." vroeg ik hem voor ik mijn keel schraapte en hem met mijn bruine ogen in zijn gelijke bruine ogen aankeek. Ik ademde rustig uit en begon toen met een snelle zachte tongval te spreken: "20 jaar geleden op 29 Augustus in het ziekenhuis van Wolverhampton werd een tweeling geboren, een jongen en het meisje. Een uur later verlieten de ouders het ziekenhuis met een kindje, de jongen. Het meisje bleef achter en ging naar een weeshuis. Daar bleef ze 3 dagen voor een Spaans gezin uit Newcastle met 6 jongens haar adopteerde. 20 jaar later zitten ze samen op een bank in het huis van een vriend van de jongen. De namen van de kindjes waren Liam en Aideen. Haar adoptiefouders veranderden haar eerste naam in haar tweede en voedde haar op als hun biologische dochter, zonder er ooit een geheim van te maken." Ik hield hem de hele tijd goed in de gaten om te weten hoe hij zou reageren en of hij me kon verstaan. Hopelijk werd hij niet boos.

Bowties were never Cooler

Jessica Rose Matthews

Ugh, waarom ben ik áltijd te laat! Ik stap snel in mijn auto en rij naar Harry's huis. Ik bel aan en Max doet open. 'Hey Max.' Zeg ik, en ik loop binnen zonder hem aan te kijken. Ik heb hem nooit gemogen. Ik kijk even om me heen, maar Niall is er nog niet. Lou wel. Ik besluit gewoon even naar Lou te gaan. 'Hey Lou, hoe is het?' Vraag ik, en ik ga naast hem op de bank zitten. Mijn oog valt op een dranktafel, en ik zie alleen maar bier en cola staan. Ik frons even. Waarom zouden ze alleen maar bier en cola hebben? Ach, het is niet iets wat mijn leven zal veranderen, dus pak ik maar een cola en ga ik weer naast Lou zitten. 'Ik dacht dat er ook nog wat 'speciale gasten zouden komen, maar ik zie niet iemand die er speciaal uitziet.' Zeg ik terwijl ik mijn blikje open.

Spoiler alert: you will save yourself

[Sorry voor de late reactie. Maar had het de afgelopen dagen druk met toetsen van school.]

Liam James Payne

Het meisje grinnikte zacht. "Lola, maar ik denk dat als je al iets van me weet, je me onder een andere naam kent." zei ze vriendelijk, ik hoorde een accent door haar stem heen die ik niet helemaal kon plaatsen. Vragend keek ik haar aan door wat ze zei. Volgens mij kende ik haar echt niet... Lola draaide een lok om haar vinger heen. "Het is een beetje een lang verhaal en ik weet niet of je er al een deel van hebt gehoord of niet. Ik zou er maar even goed voor gaan zitten." Ze sloeg haar benen over elkaar en draaide zich wat naar me toe. "Onderbreek alsjeblieft niet tot ik klaar ben." vroeg ze me voor ze haar keel schraapte en me met haar bruine ogen in mijn ogen aankeek. Ze ademde uit en begon toen te praten:
"20 jaar geleden op 29 Augustus in het ziekenhuis van Wolverhampton werd een tweeling geboren, een jongen en het meisje. Een uur later verlieten de ouders het ziekenhuis met een kindje, de jongen. Het meisje bleef achter en ging naar een weeshuis. Daar bleef ze 3 dagen voor een Spaans gezin uit Newcastle met 6 jongens haar adopteerde. 20 jaar later zitten ze samen op een bank in het huis van een vriend van de jongen. De namen van de kindjes waren Liam en Aideen. Haar adoptiefouders veranderden haar eerste naam in haar tweede en voedde haar op als hun biologische dochter, zonder er ooit een geheim van te maken." Ik knipperde met mijn ogen terwijl ze dit vertelde. Zou ik misschien een gekkenhuis moeten bellen? Misschien was ze wel een ontsnapte patiënt naar wie ze op zoek waren.... Dit was wel het raarste wat ik ooit gehoord heb. Ik keek haar lichtelijk ongemakkelijk aan en boog toen naar haar toe om haar onderzoekend aan te kijken. Toen schraapte ik mijn keel.
'Voel je je wel goed? Is er iets gebeurd dat je dit zegt? Ben je dronken soms? Hoeveel vingers steek ik op?' Zei ik terwijl ik drie vingers omhoog stak en haar afwachtend aankeek. Misschien was ze wel dronken omdat ze dit zei. Dat zou niet zo goed zijn. Ik geloofde niets van dat verhaal maar om dat nou zo bot te gaan zeggen heb ik niks mee.

"Niall was about to hug a fan, but she said she wanted to hug me but I said I wanted to hug Niall." ~ Louis

[Maakt niet uit. Dat gaat voor]

Bowties were never Cooler

Lola Aideen Montez
Ik zag aan hem dat hij er geen woord van geloofde. Logisch, als onze biologische ouders er nooit iets over hadden gezegd, maar het deed toch ergens veel pijn. Bij zijn vragen moest ik toch best veel moeite doen om hem niet een idioot te noemen en beledigd weg te gaan. Ik sloot mijn ogen even om te te herpakken voor ik antwoordde. "Ik voel me prima. Ik ben gaan zoeken naar mijn biologische familie, dat is er gebeurt. Ik ben verre van dronken en ik weet zeker dat ik jou onder de tafel kan zuipen. Je steekt 3 vingers op." antwoordde ik in een rap tempo. Ik stond op en liep naar de gang. Daar haalde ik de kopie van mijn geboorteakte, mijn afstands- en adoptiepapieren en mijn armbandje uit het ziekenhuis uit mijn jas. Ik liep er mee terug naar mijn tweelingbroer en spreidde het op het salontafeltje voor de bank waarop we zaken uit. "Kijk maar. Ik spreek de waarheid. Ik ben geboren als Aideen Mary Payne. Dat staat op zowel de geboorteakte, als de afstandspapieren en het bandje uit het ziekenhuis. In de adoptiepapieren staat de naamsverandering aangegeven naar Lola Aideen Montez. Als je me niet geloofd: Ga maar naar het ziekenhuis, het weeshuis of de stadsarchieven van Wolverhampton, je zal alles vinden wat ik hier voor je op tafel heb gelegd." zei ik voor ik weer ging zitten om hem tijd te geven om naar de papieren te kijken. Ik was niet gek, dat wist ik zeker. Nu moest ik hem daar nog van zien te overtuigen. Al was het maar om mijn biologische ouders te kunnen vragen waarom ze me hadden afgestaan. Meer hoefde ik eigenlijk ook niet te weten. Ik wilde graag gezichten kunnen voorstellen bij mijn biologische familie en een reden waarom ik werd afgestaan. Meer niet. Het feit dat mijn bloedeigen tweelingbroer zo lastig deed maakte mij er nu nog niet hoopvoller op dat ik het ooit zou weten.

[ bericht aangepast op 31 okt 2013 - 20:18 ]

Bowties were never Cooler

Liam James Payne

"Ik voel me prima. Ik ben gaan zoeken naar mijn biologische familie, dat is er gebeurt. Ik ben verre van dronken en ik weet zeker dat ik jou onder de tafel kan zuipen. Je steekt 3 vingers op." antwoordde ze in een rap tempo. Ze stond op en liep naar de gang. Afwachtend zat ik daar tot ze terugkwam. Ze spreidde papieren op de salontafel die voor ons stond.
Ik had een wenkbrauw omhoog getrokken en haar aangekeken om vervolgens te zeggen. 'Ik heb maar een nier, ik kan niet veel drinken.' Ze leek inderdaad niet dronken.
"Kijk maar. Ik spreek de waarheid. Ik ben geboren als Aideen Mary Payne. Dat staat op zowel de geboorteakte, als de afstandspapieren en het bandje uit het ziekenhuis. In de adoptiepapieren staat de naamsverandering aangegeven naar Lola Aideen Montez. Als je me niet geloofd: Ga maar naar het ziekenhuis, het weeshuis of de stadsarchieven van Wolverhampton, je zal alles vinden wat ik hier voor je op tafel heb gelegd." Zei ze voor ze weer ging zitten. Lichtelijk wantrouwend keek ik haar aan om dan toch maar naar de papieren te kijken. Snel las ik ze door. Het leek erop dat ze gelijk had, als ik ten minste moest geloven dat ze dit niet zelf in elkaar had gezet. Misschien heeft ze dat niet gedaan..... Want waarom zou ze anders zeggen dat ik het maar moest checken als ik het niet geloofde? Als het niet waar zou zijn zou ze dat niet gezegd hebben omdat ze dan achterhaald zou worden..... Maar toch. Hoe kan ik nou een tweelingzus hebben zonder dat ik het wist? Het klonk ongelovig aan in mijn oren en nog steeds geloofde ik het niet helemaal.
Gefrustreerd ging ik met mijn hand door mijn haren. Ik wist niet wat te doen. Ik wou haar wel geloven, maar het leek zo onwerkelijk. Even keek ik haar nadenkend en twijfelend aan, toen zei ik:
'Het klinkt zo onwerkelijk aan in mijn oren.... Ik moet..... ik moet even alleen zijn.' Met die woorden stond ik met Sardientje op en liep met haar op mijn arm naar buiten toe. Het was fris en liet me even helder denken. Toen keek ik Chardine aan.
'Geloof jij het? Het klinkt zo raar....' Na een aantal minuten ging ik toen toch maar terug naar binnen toe. Naar het meisje die zich mijn tweelingzus noemt. En het misschien ook is...
Toen ik weer naast haar ging zitten keek ik haar even aan. Maar echt weten wat te denken of doen wist ik nog steeds niet. Even twijfelde ik.
'Je wilt zeker mijn..... onze,' verbeterde ik mezelf moeilijk. 'ouders ontmoeten?' Ik kon het gewoon weg nog steeds niet geloven al probeerde ik het wel.

"Niall was about to hug a fan, but she said she wanted to hug me but I said I wanted to hug Niall." ~ Louis

Lola Aideen Montez
Hij leek het er echt heel erg moeilijk mee te hebben. Ik kon het ook wel begrijpen. Het was niet niets om zomaar te horen dat je al 20 jaar een zus hebt waar je niets van wist. Hij had allerlei kloppende adertjes en denkrimpels in zijn voorhoofd. Ik wist niet wat het betekende, maar ik bereidde me vast voor op ofwel woede ofwel zoveel ongeloof dat ik er niet tegenop kon. Toen hij uiteindelijk toch sprak knikte ik begrijpelijk en keek hem en het kleine meisje na. Ik raapte terwijl ik wachtte alle papieren netjes bij elkaar en legde ze op mijn schoot. Een van de jongens die het feestje had georganiseerd vroeg hoe het ging. Ik wist het echt niet, dus ik wuifde hem maar weg. Het kon nu namelijk echt alle kanten op. Na een tijdje kwam hij uiteindelijk weer naast me zitten, al leek hij niet minder twijfelachtig. Ik knikte hem gespannen, maar toch bemoedigend toe. Nu kwam zijn oordeel en daar had ik mee te leven. Ik luisterde stil naar zijn woorden en hoorde en zag hoe moeilijk hij het ermee had. "Het zijn gewoon jou ouders, Liam. De mijnen wonen in Newcastle. Ik wil gewoon dit hoofdstuk in mijn leven kunnen afsluiten. Weten wie mijn biologische familie is en waarom ik ben afgestaan. Ik hou van mijn adoptieouders en had me geen lievere ouders kunnen wensen." probeerde ik hem gerust te stellen. Het was waar. Ik hoefde helemaal niet 'deel te worden van zin familie'. Ik wilde antwoorden en meer niet. Ik voelde me gelukkig in het noorden en zou dat voor geen goud opgeven. Zeker niet voor mensen die ik amper kende, maar die alleen door bloed mijn familie hoorden te zijn. "Maar als het binnenkort mogelijk is, heel erg graag." Ik wilde mijn wortels leren kennen. Als Spaanse leerde ik altijd trots te zijn op mijn wortels, maar die kende ik niet en dat maakte het heel lastig, al nam ik en zou ik voor altijd de Spaanse achtergrond van mijn familie trots als de mijne aannemen.

Bowties were never Cooler

[Ik reageer morgen pas weer, ik heb morgen mijn laatste PTA en ben daar hard voor aan het leren.]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[Neem je tijd :] ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Lauren Meadow Aguilera

Er was dus blijkbaar een hele omleiding van de weg, Harry zuchtte en deed de radio aan. "Luisterde je wel eens naar onze muziek? Ik bedoel; heb je wel eens naar One Direction geluisterd voor je wist dat ik je tweelingbroer was... Waarschijnlijk je tweelingbroer." Ik dacht even na en haalde mijn schouders op. "Ik denk dat ik vast wel je muziek heb gehoord." Grinnikte ik. Ik was niet bepaald fan van boybands, maar als hij erin zat - mocht hij er wel een wezen. "En, je zei dat je me mooi vond? Nog voordat ik je het vertelde. Wat vind je nu van me?" Zei ik met een geamuseerde toon. Ik had geen zin dat het hier gênant werd en hij zeker ook niet. Dus ik zou het beter lichtjes houden, maar toch kon ik het niet laten om een beetje zenuwachtig te zijn. "Gaan je ouders me wel accepteren?" Mompelde ik zacht en friemelde wat aan mijn jurkje. Als ze me niet accepteerden, dan ja, dan had ik geen keuze meer dan mijn 'gewone' leven doorleven.

I don't want you to die, I want you to suffer.