Demigod Academy || Topic 1 - Speeltopics

Alle kinderen van stervelingen en onsterfelijke ouders, kinderen van Egyptische goden en Griekse goden. Komen allemaal samen op een school dat ergens diep in de bossen van Amerika ligt waar vrijwel geen een mens komt. Hier krijgen de leerlingen les in van alles, in dingen wat ze op een gewone school leren en dingen wat alleen halfgoden leren bev, boogschieten, paardrijden hun krachten onder controle houden, vechten/verdedigen en dat soort dingen. Een leven in de stervelingen wereld zonder enkele bescherming is gevaarlijk voor een halfgod voornamelijk als hij zich zelf niet kan verdedigen monsters ruiken ze op meters afstand.
Ze leren dus daar om zich te verdedigen en te vechten voordat ze tussen de stervelingen gaan leven.
Soms zullen de leerlingen op een soort van queeste gestuurd worden, die hun schoolhoofd dus uitzoekt en overlegt met elk laatste jaar van elk een god (dus bev een laatste jaar van de god Ra, een van de godin Athena etc. wie er op die queeste mag. Hier voor moet je wel minstens in de vierde/vijfde klas zitten.



Eerste jaars
-Phyllis Neith Heathrow-Anubis Roth
-
-
-Arthur Jasper Jones-Ares xAlways
-
-

Tweede jaars
Meisjes
-Haley Isabella Karenin-Nemesis Aevitas
-
-
Jongens
-Asar-Osiris LyraPhoenix
-
-

Derde jaars
Meisjes
-Damianne Abigail Stavros-Poseidon Barnowl
-Selini Photini-Ouranos Penthesilea
-
Jongens
-Buneb Khnum the Second-khnum DancingKing
\ -
-

Vierde jaars
Meisjes VOL!
-Zoey Dawson-Ihy Penthesilea
-Cadence "Cate" Alma Chandler-Iris Leidenschaft
-Lauryn Catherina Valentine-Athena xMeCrazyMofo
Jongens
-Jongen gereserveerd door Incedunt
-
-

Vijfde jaars
Meisjes
-Dawnelle "Dawn" Mykaela Levins-Zeus Luminis
-Raven Luna Bloodheart-Hades ZaynNiall
-
Jongens VOL!
-Dastan Howard-SetBarnowl
-Edward "Edy" Lucas Beckett-Hephaistos Aevitas
-Kendall Francis Jackson-Poseidon Kendizzzzle

Zesde jaars VOL!
Meisjes
-Caelis Elle Allegiant-Apollo Roth
-Sharony Arione Ash Darkmandel-Hades LacieChan
-Viviane (Viv) Loise D' Coeur-Poseidon Timelesss
Jongens VOL
- Caine Jonathan Temple-Athena Kerspatchico
-Damon - Damen - Alex Larmora-Erebus ZaynNiall
- Seth Noah Eblis Vapula-Anubis Inferno

Zevende jaars
Meisjes VOL
-Rhea Karly Carric-Nyx Aurae
-Carleigh Eralis Hallaghar-Tartaros Number
- Lilisane (Lil) Susan Reid-Apollo VladiFerr
Jongens
-Dean Matteo Lifeless-Hades LyraPhoenix
-Damian Xifos Machon-Ares Delahaye
-




Leraren;


.
Lessen



Spellen
Af en toe wordt er een spel gehouden bevoorbeeld Vlaggenroof, waar je vecht technieken en strategie extra goed kan oefenen.

Queeste
Voor als er een queeste komt.


rollentopic
rollenstory



Invullijstje:
Rol:
Naam:
Leeftijd: [11-18] leraren vanaf 26 jaar.
Jaar:
Geslacht:
Ouder:
Uiterlijk:
Karakter:
Herkomst:
Beste vak/Slechtste vak:
Vakken die je graag wilt volgen:
Vakken die je het liefst niet wilt volgen:
Extra:


Regels
ABN praten
Minstens 5 zinnen
Naamsverandering doorgeven
2 personages per persoon
Jongens en meisjes gelijk houden
Niet de personages van andere bespelen
Reserveringen blijven 2 dagen staan
OOC tussen []{}
Geen perfecte personages
16+ mag
Goden mogen ook gespeeld worden
Vragen stellen mag.


Je begint thuis, op weg naar school of waar dan ook, je loopt eigenlijk naar een kleine verlaten station, waar vele rode auto's staan, de bestuurders van die auto's brengen je naar de bos rand waar de school zich bevindt aangezien de bos verder niet toegankelijk is voor de auto's staan daar paarden met en zonder strijdwagen te wachten die je verder naar de school brengen.

[ bericht aangepast op 24 okt 2013 - 19:09 ]

Damianne Abigail Stavros
'Damianne! ben je klaar?' hoor ik mijn vader roepen. 'Ik kom er aan,' ik trek snel een blauwe topje aan en ik loop naar beneden onderweg moet ik even stoppen door een haai die gewoon zonder om uit te kijken door het raam zwemt, sommige zullen het misschien raar vinden maar ik woon al heel mijn leven in de zee, als dochter van Poseidon kan ik dus ook onder water ademen en met dieren praten, het enige verschil is dat mijn vader en de andere hier een staart hebben en ik gewoon benen heb, mijn vader heeft me beloofd dat hij eens onderzoek zal doen of ik mijn benen kan veranderen in een staart.
'Mijn prachtige kind!' zegt hij als ik de troonzaal binnenloop waar hij al met mijn koffers waar een luchtbel omheen zit zodat het niet nat wordt op me wacht en me onderzoekend aan kijkt. 'Eens voor de verandering heb ik besloten om je weg te brengen naar de station.'
Voor een god is dit inderdaad gebruikelijk normaal wilt hij zich niet vertonen in een station waar vele halfgoden komen, van blijdschap omhels ik hem en hij glimlacht. ''Laten we gaan anders kom je te laat.' Ik knik en we vertrekken, eerst zwemmen we naar de oppervlakte waar we ongezien (gelukkig is het nog vroeg en rustig) naar de strand zwemmen waar op een parkeerplaats een zwarte auto met donkere ramen staat wachten, de pagassieres deur maakt hij open.
'Stap in, milady!' ik glimlach stap in en hij stapt dan in de bestuurders stoel nadat hij de koffers in de auto heeft gezet en we rijden weg.
Bij het oude station stappen we beide uit en we lopen naar de rode auto's waar hij me helpt om de koffers in te laden.
'Zal je me in de vakanties wel op komen zoeken? ik bedoel sommige zullen je missen voornamelijk de jonge dolfijnen waar je wel eens mee omging en mee zwom, en ik zal je missen, maar veel succes.'
'Dankje vader en ja ik kom wel eens langs,' ik glimlach en omhels hem even.

Dastan Howard
Ik loop naar de auto waar mijn moeder al achter de stuur zit, en we rijden aan naar de oude station waar niemand op halfgoden na dan nog komen, ze zet me af.
'Veel succes,' zegt ze en ze gunt me even een glimlach, ik knik even en zeg haar gedag waar ik de koffers uit de auto haal en naar de rode auto loop waar ik mijn koffer in doe en dan achterin ga zitten, dan rijden we aan richting de school waar er allerlei paarden staan.
Ik loop naar een zwarte paard met lange manen. Ik klim op de rug van een paard en we rijden weg.

Jessie Males

Ik had mijn tas al ingepakt en pakte mijn zakmes van mijn berceau. Milo slaapt nog dus ik doe voorzichtig. Als ik hem nu wakker maak zeurt hij waarschijnlijk weer aan mijn hoofd of hij echt niet mee mag. Hij wil ook al zo graag naar school maar hij is nog niet oud genoeg. Ik pak een handdoek en droog mijn haar nog na. Ik schud mijn hoofd zodat mijn haar weer in positie gaat zitten en loop door de deur. Mijn tas over mijn schouder hangend, haalde ik de deur van het slot. Ik deed hem zachtjes achter me dicht. Ik ging altijd vroeg weg zodat ik hardlopend heen kon. Ik bleef graag in conditie, ook als ik lang in de lessen moest zitten, moest je voorbereid zijn. Ik rende langs het water en haalde diep adem. Het was koud, had ik mijn haar nou maar geföhnd. Was het tenminste droog geweest.

Buiten adem bereik ik het station. Een reeks rode auto's staan te wachten op de leerlingen. Ik loop naar een en doe de achterdeur open. Ik stap in en zet mijn tas naast mij neer. Ik haal mijn water uit de tas en neem een slokje. 'Naar demigod acedemy' zeg ik buiten adem. Ik was wel blij eindelijk weer te zitten. Ik keek uit het raam en viel in slaap.

Bij school aangekomen was ik wakker geschrokken van een hard geluid, het bleek dat mijn tas van de bank afgerold was. Ik pakte mijn tas, bedankte de chaffeur en sprong uit de auto. Ik keek naar school. Zo mooi vond ik het gebouw, een rustgevend gevoel gaf het mij. Ik liep naar de trappen waar ik een meisje zag, Het was Haley, ze zat vorig jaar bij mij bij een paar lessen. Ik zie haar stoeien met haar grote koffer. 'Zal ik helpen?' zeg ik alsof ik niet genoeg training voor vandaag heb gehad.

---

Don't be a salad, be the best goddamn brocoli you could ever be!

Lauryn Catherine Valentine

Ik sla mijn been over mijn zadel en ga er comfortabel op zitten.
'Dag schat! Veel plezier op je nieuwe school!' roept mijn vader me nog na. Ik wuif nog een beetje naar hem en begin dan te trappen. Ja hoor, ik mag vandaag naar mijn "nieuwe school". 't Is maar wat je "nieuw" noemt. Volgens mij is dit mijn… even tellen… achtste school in vier jaar. Aha, dat zijn er aardig wat.
Ik stop netjes voor een auto, die me dankbaar aankijkt en zet zijn voet daarna weer rustig op het gaspedaal.
Aangezien mijn vader alle scholen in Londen al geraadpleegd had, maar ze allemaal geen plek hadden voor een kind met ADHD en Dyslexie, moet ik nu helemaal naar Kingston met de trein. Het station zou zich in een klein, afgelegen straatje bevinden en mijn vader had me wel een miljoen keer laten zien hoe ik moest fietsen om het stationnetje te bereiken. Ook had hij net zo vaak gezegd dat ik voorzichtig moest zijn. Dan zei ik altijd dat ik degene die mij met één vinger aan zou raken in elkaar zou slaan. Dan glimlachte mijn vader… "Dat is een gave van je moeder."
Mijn moeder… Mijn vader zegt dat ze weg moest toen ik 4 maanden was… Dat ze voor de marine werkte en nooit meer thuis zou komen. Nou, dat merk ik wel. Al zo lang als ik me kan herinneren voel ik een steek van jaloezie door me geen gaan als ik meisjes met hun moeder zie lopen. Toch vertelde mijn vader altijd dat mijn moeder bijzonder was. Net als ik.
Maar daar denk ik toch anders over. Ik ben helemaal niet bijzonder. Ik heb Dyslexie en ADHD, wat is daar nou bijzonder aan? Misschien "bijzonder" in negatieve zin. Hoeveel kinderen hebben dit nou?
O, ik ben er.
Nou, wat een station.
Niet dus.
Er is geen trein, rails of iets wat daarop lijkt. Alleen heel veel rode auto's. Ze lijken allemaal hetzelfde! Een rijdt net langs me en stopt. 'Kan je me de weg wijzen?' De man draagt een zonnebril. Ik denk meteen aan een ontvoerder die je wel eens op tv ziet. Maar ik kan hem altijd nog slaan.
'Natuurlijk!' lach ik vriendelijk. 'Waar moet u zijn?' Ik draai mijn hoofd een beetje schuin, maar kom er nog steeds niet achter wie de man is. 'Stap even in.'
Waarom ook niet? Ik open de achterste portier, waarna ik instap. De auto begint te rijden. 'U had toch aanwijzingen nodig?' vraag ik geschrokken. Word ik nu… gekidnapt?
De man geeft geen antwoord en ik besluit me koest te houden. Na vijf minuten te hebben gereden, remt de bestuurder af, waarna hij me beveelt uit te stappen. 'Wat is dit?' vraag ik geschrokken.
'Loop door de poort.' De man wijst naar een eeuwenoude boog, helemaal weggerot en verdord. Bang volg ik zijn bevel op. Dan heb ik de schrik van mijn leven. Als ik mijn lichaam over de grens heb gezet, verdwijnt de verwaarloosde natuur en wordt een gifgroene heuvel bedekt door verschillende paarden. Sommige trekken een wagen.
'Het is…' stamel ik. 'Prachtig.' De wagens die sommige paarden trekken hebben geen bestuurders. In een trance klim ik in een van de wagens en laat me voort trekken over de heuvel.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Selini Poutini
Ik wordt wakker van het geluid van de fluitende vogels. Ik rek me uit en kijk hoe laat het is, 7 uur, waarom ben ik al wakker? Dan weet ik het weer, de vakantie is voorbij. Ik moet weer naar school. Langzaam sla ik de deken van me af en kom dan uit bed. Ik sta voor mijn kast en twijfel wat ik aan moet doen. Na een poosje heb ik de perfecte outfit gevonden. Snel trek ik het aan. Ik kam mijn haren en net als ik de laatste spullen in mijn koffer doe wordt ik geroepen voor het ontbijt.
Na een gezellig ontbijt met opa en oma is het dan toch echt tijd om te gaan. Opa en oma hebben aangeboden mij en mijn zus te brengen, maar het is een mooie dag dus het zal druk zijn in de winkel. Daarom besluiten we de bus te pakken naar het station. In de bus doe ik snel mijn iPod aan en kijk hoe het prachtige landschap van het eiland aan ons voorbijschiet

Zoey
Ik kijk naar mijn zusje dat naast me in de bus zit en voel met haar mee. Ik weet dat het niet makkelijk is om het eiland elke keer weer te moeten verlaten, zeker voor haar is het moeilijk. Het eiland is de enige plek waar ze echt haarzelf kan zijn. Ik zucht en strijk mijn rok plat. Mijn zusje en ik hebben eigenlijk grotendeels dezelfde kledingstijl. We zijn allebei verlegen en vallen niet graag op. Ook vandaag hebben grotendeels dezelfde kleren aan. Allebei een lange rok met hetzelfde model topje en allebei ballerina's. Ook zit ons haar bijna precies hetzelfde. Ik kijk uit het raam en laat mijn gedachten afdwalen naar school, ik ga graag naar school. Maar ik ben ook zo graag thuis.
Na een poosje komen we bij onze halte. Ik tik Selini op haar schouder waar ze van schrikt. Gelukkig snapt ze wat ik bedoel. We pakken onze spullen en lopen het laatste stukje naar het station waar we samen in een auto stappen. Als we even later overstappen in de rijtuigen weet ik dat het weer gedaan is met het normale leven, want Selini en ik, wij zijn niet normaal. Wij zijn halfgoden

---

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Asar-Osiris
Ik zeg mijn vader gedag, als we aankomen rijden bij het station. Even dacht ik een filts van mijn neef te zien te hebben, maar ik liet het gewoon varen.
Ik knoopte mijn blouse dicht en opende het portier van de auto. Zonder ook nog maar wat te zeggen, pakte ik van de passagierskant mijn bagage en gooide met een zwaai de deur dicht.
Vol moed en spanning, liep ik naar een van de rode auto's als er tot mijn verbazing mijn grote neef in de auto zit. Ik stopte mijn rugzak in de kofferbak en ging aan de andere kant van de passagierskant in en bleef strak voor me uit staren. Hoi,' verbreek ik de stilte als de auto begint te rijden.
Geen antwoord.
' Hoi,' zeg ik nog eens. 'Heb je er ook zo veel zin in?' Vroeg ik hem. Een zachte ja verliet zijn lippen. Ik wende mijn hoofd om uit het raam te kijken en wachtte gespannen af tot we bij de koetsen en paarden aan zouden komen. En dat was gelukkig niet ver, want de eerste tekens van de bosrand kwam in zicht. Eindelijk terug waar ik me thuis voel.

---

Vampire + Servant = Servamp

Seth Noah Eblis Vapula - Sixth Year - Anubis
Noah stapte uit de aftandse wagen van zijn moeder en sloeg de deurportier hard dicht. Hij haatte die wagen. Hij haatte haar. Hij haatte school en het meest van al haatte hij zijn vader. De grote Anubis, god van de doden en de begrafenis. Om depressief van te worden. Noah rolde met zijn ogen toen zijn moeder wat in het Duits naar hem riep. Ze stapte uit de auto en keek hem smekend aan. "Doe alsjeblieft je best?" vroeg ze, maar Noah negeerde haar. Hij wierp zijn sporttas over zijn schouder, haalde een pakje sigaretten uit zijn jaszak en stak er één op. "Seth," sprak mevrouw Vapula nadrukkelijk en waarschuwend. Hij keek haar niet aan en liep weg. Vloekend in het Duits stapte zijn moeder terug in haar auto en reed met scheurende banden weg. Ga maar, dacht Noah. Ik heb je toch niet nodig. Noah stapte in één van de vele rode auto's met zijn sigaret, negeerde de opmerking van de chauffeur dat er niet gerookt mocht worden en gebood hem gas te geven.

---

kindness is never a burden.

Damianne Abigail Stavos
Ik keek even verbaast naar een jongen die een sigaret rookte en zo gewoon de auto in stapt.
'Je mag toch niet roken in een auto?' vraag ik aan mijn vader maar die glimlacht alleen even.
'Ga nu maar,' ik stap snel in de auto zwaai nog even naar mijn vader en stap in.
'Je mag aanrijden,' zeg ik tegen de chauffeur. het enige wat hij doet is knikken en hij rijdt weg snel werp ik een blik op waar Poseidon net stond maar ik zie dat hij verdwenen is, hij is nergens meer te bekennen, ik zucht diep en denk even terug aan mijn leven en deze vakantie in de zee, waar ik mijn hele leven al woon, waar ik vele vrienden heb gemaakt en heb verloren maar dat hoorde er bij, sommige zee dieren waar ik bevriend mee was die stierven nou eenmaal eerder dan mensen. Soms kwam ik wel eens naar de oppervlakte om gewoon even door de stad te lopen of gewoon iets anders te doen.
De chauffeur stopt maakt de deur voor me open en haalt mijn spullen eruit.
'Bedankt.' zeg ik vriendelijk en ik kijk even rond er staan prachtige paarden te wachten tot de leerlingen arriveren en ze op weg te leiden naar de school.

Phyllis Neith Heathrow
Ik word wakker van die vreselijke wekker die zeer waarschijnlijk mijn moeder of een van mijn broers of zussen op aandringen van mijn moeder er hebben geplaatst. Ik druk hem uit en sta op. Ik heb totaal geen zin in vandaag. Ik mag weer eens naar een nieuwe school, terwijl ik nu eigelijk in de derde van de middelbare zat. Nu mag ik weer in de eerste beginnen. Al snel komt Asli, mijn oudste zus de kamer binnen gelopen. Ze zegt dat ik moet opschieten als ik niet te laat wil komen voor mijn eerste schooldag op mijn nieuwe school. Ik kijk haar dodelijk aan en zeg dat ze snel moet wegwezen. Ze rolt even met haar ogen en loopt dan de kamer weer uit. Ik irriteer me echt kapot aan haar.
Ik kleed me snel aan en loop dan naar beneden. Ik pak snel een broodje en stap dan de auto in. Mijn moeder doet hetzelfde en dan rijden we snel weg. 'Doe alsjeblieft je best oké?' vraagt ze bijna smekend aan me. 'Ik beloof niks' zeg ik tegen haar en ik kijk naar buiten. Waarom moet ik nou weer een speciaal iemand zijn die naar een speciale school moet? Als we bij het station aankomen geef ik mijn moeder snel een knuffel en dan loop ik naar de rode autootjes. Ik prop mijn tas in de achterbak en dan stap ik zelf in. Al snel ben ik bij de nieuwe school.


Caelis Elle Allegiant
Ik zit allang beneden als de andere naar beneden komen. Vandaag begint voor mij het zesde jaar op 'de kostschool' zoals ze denken dat het hier is. Alleen mijn moeder weet waar ik echt naartoe ga, en dat is maar beter ook. Mijn halfzusje komt naar beneden en gaat meteen naast me zitten. 'Wees je wel aardig tegen de mensen hier als ik weg ben?' vraag ik lachend aan mijn veertien jarige halfzus. Ze kijkt me aan met haar bekende 'You are kidding me right?' blik en ik lach nog een keer. 'Wat denk je zelf?' beantwoord ze dan mijn vraag. 'Geen idee' zeg ik tegen haar. Ze lacht even en zegt dan 'Zolang ze niet aardig tegen mij zijn, hoeven ze ook geen aardige Lea terug te verwachten.'
Ik kijk even op de klok en zie dan dat het tijd is. 'Oh, ik moet gaan, zie je volgend jaar weer' zeg ik tegen Lea en ik pak mijn spullen, dan loop ik de deur uit, het station is niet heel ver van mij af. Ik ben er met een half uur lopen. Als ik er aan kom zijn er al een aantal weg. Ik pak de dichtsbijzijnde auto en ik stop mijn spullen in de achterbak. Dan stap ik zelf in en rijden we naar die school.

---

That is a perfect copy of reality.

Sharony Arione Ash Darkmandel

Met een grote zucht zwaaide ik mijn tassen op mijn motor. De zwarte Honda stond al twee weken te wachten tot ik terug naar Demigod Academy zou gaan. Mijn o zo lieve familie - niet echt, ze waren afschuwelijk - zou me niet missen en waren ook niet echt zo vroeg opgestaan om mij uit te zwaaien. Mijn zwarte kater, Salem, lag op mijn schouder en ik zou hem straks aan mijn motor moeten vast maken. Ik had, vraag me niet hoe, een motorhelmpje voor het beest. Een motorpak vond ik iets te, en ik had gewoon een stuk zeil dat ik om dat beest rolde. Hij vond het wel best, hij sliep de hele rit. Ik zette mijn helm op en zette het motorhelmpje van Salem bij hem op. Daarna haalde ik een paar kettingen door zijn halsband en probeerde deze zo goed mogelijk aan de motor vast te maken. Precies voor mijn neus.
Toen ik eindelijk op weg was kon niks dit meer ruïneren. Ik zou weer naar de Academy gaan en dat was gewoon leuk. Ik kon niet wachten tot ik daar was... Wacht, hoe lang was ik op weg? Ik kon de Academy al zien! Snel gaf ik extra gas en ik kwam aan.

[Ehh, waar kan de motor staan?]

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Carleigh Eralis Hallaghar.
De vakantie, zoals je die kon noemen, was voorbij. De tijd die het roodharige meisje in vrijheid had gespendeerd was niets meer dan het uitoefenen van haar specialiteiten: leegte creëren, zoals ze dat zelf noemde. Zo ging dat toch? Ze had haar voogd, mevrouw Hallaghar, haast een hartstilstand bezorgd. Buiten zinnen was ze, volgens de nep blondine.
''Carleigh!'' De stem van de vrouw schoot drie octaven omhoog en zorgde ervoor dat ze geërgerd met haar tanden knarste. Vanaf de parkeerplaats kon ze zien hoe sommige lmensen nieuwsgierig omkeken: benieuwd naar het arme kind dat een publiek standje kreeg van haar bezorgde moeder. Gelukkig wist Carleigh uit ervaring dat ze vluchtig wegkeken zodra ze het roodharige meisje in het vizier kregen.
''Dit jaar kom je er niet zo gemakkelijk van af, jongedame. Ik mag jouw moeder dan wel beloofd hebben voor je te zorgen voor jij haar openscheurde-'' het adertje in haar nek trilde zo hevig dat ze dacht dat de blondharige vrouw ter plekke zou neervallen. Helaas leek ze zich te bedaren en ademde scherp in voor ze zachter verder ging.
''Jij gaat je gedragen, Carlie. Geen moorden, geen doden, geen ziekten. Helemaal niets dat terug kan leiden naar jouw misselijkmakende, duivelse vader. Heb je mij geh-'' Genoeg was genoeg. Vermoeid door deze zinloze conversatie gooide het meisje haar tas over één schouder, terwijl ze de andere gebruikte om door de mensen heisa richting de taxi's te komen. Ze zou niet toestaan dat Julie Hallaghar haar bij de school zou afzetten. Feitelijk gezien was de gezette vrouw helemaal niets van haar: ze zou haar kunnen doden, mocht ze nog eens een preek geven. Maar dan zou het leven in de echte wereld opnieuw een stukje moeilijker worden. En teruggaan naar haar almachtige vader in Tartaros? Over haar dode lijk. Niet dat - dat gauw ging gebeuren.
Het was ieder jaar hetzelfde. Het schunnige station, de auto's. Ze schudde haar hoofd langzaam terwijl ze zich in één van de rode voertuigen liet zakken.
''Waar naartoe, juffrouw?'' De gladjakker keek haar aan via de zijspiegel. Iets dat er voor zorgde dat ze ongeïnteresseerd wegkeek.
''De paarden. Je kent de route, John Doe. Rijden nu.'' Haar stem klonk scherp. Scherp genoeg om de man met vaart te laten rijden. Ze was geen dochter van een poezelige God. Er viel niet met haar te betuttelen.
''W-we zijn er.'' Ze hoorde de man schrapen om zijn stem laag te houden. Een zelfingenomen lachje speelde met haar mondhoeken toen ze de auto verliet en haar tas opnieuw over haar schouder sloeg.
Een strijdwagen.. of het echte werk? Zacht gleden haar vingertoppen over de hals van een gitzwarte merrie. Energie genoeg. Enkel gebrek aan een zadel. Nu wist ze weer waarom ze jaren een zinloos vak als paardrijden gevolgd had.
Zacht stak ze haar vingers door de stof van haar handschoenen, waarna ze zichzelf op de rug van het beest hees en aanspoorde.

[ bericht aangepast op 19 okt 2013 - 16:02 ]

---

x

Damian Xifos Machon - Ares - 7de jaars

'Dit wordt je laatste jaar Damian. Heel veel plezier en maak er het beste van!' Ik weet dat mijn moeder het erg jammer vindt dat ik na iets van 2 maanden thuis weer terug naar school ga, maar ze laat het nauwelijks merken. In een stevige omhelsing zeg ik haar gedag. Ik ben ruim een kop groter dan haar en ik leg mijn kin even voorzichtig op haar hoofd. Dan moet ik toch echt gaan, mijn trein kan elk moment vertrekken en ik wil hem echt niet missen. De volgende gaat pas over twee uur en dan kom ik te laat op de academie. Ik pak al mijn spullen bij elkaar, stap de trein in en kijk nog even om. 'Dag mam!' roep ik naar haar. Beiden glimlachen we en dan hoor ik het signaal voor vertrek. Ik zwaai nog een laatste keer en loop verder de trein in. Deze is vrij rustig, dus naar een zitplaats hoef ik niet lang te zoeken. Nadat ik mijn spullen op een stoel heb neergedumpt, ga ik op de stoel ernaast zitten en maak het mezelf gemakkelijk. Het is een reis van anderhalf uur en mijn moeder heeft enkel een auto, die je bijna een wrak kan noemen. Dus niet sterk genoeg om ruim 2 uur heen te rijden en weer ruim 2 uur terug.
De trein begint te rijden en ik doe even mijn ogen dicht. Echter houdt ik dit niet lang vol, het lukt me niet om lang stil te zitten. Gelukkig heb ik de coupé zelfs voor me alleen, dus kan ik gerust een van mijn zwaarden te pakken, zonder meteen aangehouden te worden voor wapenbezit. Ik maak de lange tas open en haal een van mijn zwaarden eruit. Liefdevol streel ik het lemmet en geniet van het koude ijzer tegen mijn vingers aan. Ik weet dat ik mijn obsessie voor wapens van mijn vader heb, Ares de god van de oorlog. En oorlog, het vechten, het omgaan met wapens, ik vind dat geweldig.
Om me tijdens de lange reis te kunnen vermaken, heb ik mijn laptop maar gewoon in zijn laptop tas gelaten,die ik los meeneem, zodat ik er makkelijk bijkan. Mijn zwaard leg ik naast me neer en ik haal mijn laptop uit zijn tas. Er is jammergenoeg geen internet in de trein, maar ik heb genoeg games op mijn laptop staan. Ongeduldig wacht ik tot de laptop is opgestart en algauw heb ik enkel nog maar mijn aandacht voor het vechtspel dat ik speel.
Na een hele lange tijd kijk ik weer weg van mijn laptop en merk ik dat ik al bijna op mijn eindbestemming ben. Gauw pak ik al mijn spullen weer in en wacht ongeduldig tot de trein op het station is aangekomen. Op het perron waar ik uiteindelijk sta, is het vrij druk en ik moet me eerst even oriënteren totdat ik weet welke kant ik op moet: het station uit en dan nog een stuk lopen naar een klein verlaten stationnetje. Ik maak mijn grote backpack nog even goed vast en zorg dat mijn laptop tas niet teveel in de weg zit, en begin dan aan de wandeling naar het stationnetje vanwaar ik naar de school gebracht zal worden. Uiteindelijk zijn de rode auto's een van de eerste dingen daar die ik zie. Maarja, met hun rode kleur vallen ze ook echt wel op daar. Ik zie daar al vele kinderen en hun ouders en ik vind het wel jammer dat mijn moeder me niet pas hier kon gedag zeggen. Ik houd echt van haar. Ze zeurt bijna nooit en laat me lekker mijn gang gaan. Maar ze berispt me wel, als dat echt nodig is. Vele halfgoden leven in een normaal gezien met een stiefouder en stiefbroers en -zussen. Maar ik woon enkel met mijn moeder en ik vind dat heerlijk. Ik hoef niet tegen gezinsleden te liegen over waar ik naar school ga en ik krijg van hen geen opmerkingen over mijn vader die ik bijna nooit zie. Iets waarvan ik weet dat ik er erg blij mee moet zijn.
Bij de auto's zie ik enkele bekenden lopen, maar ik besluit om hen maar op school gedag te zeggen. Ik knik naar de chauffeur in een van de auto's die wat meer naar de rand staat en doe het portier open om er daarna mijn backpack in te slingeren. Even later zit ik ook de in auto en de chauffeur geeft gas. De rit is niet lang en al gauw doemt de rand van het bos op. 'Dank je en tot ziens,' zeg ik tegen de chauffeur en stap uit. De paarden staan al klaar voor ons. Ik geef de voorkeur aan het rijden op een paard, maar vanwege al mijn spullen, zal ik maar met een strijdwagen moeten. Ik leg mijn tassen in de strijdwagen, waar een mooie zwarte hengst voor staat. Voordat ik in de wagen stap, loop ik nog even naar het dier toe. Ik klop hem liefkozend in zijn nek. 'Laten we maar naar de school gaan,' mompel ik tegen het dier en stap dan in de wagen. Na een klak met mijn tong, begint het paard te lopen en in een rustige draf brengt hij me naar het kasteel, dat ik al aardig wat jaren mijn thuis kan noemen.

---

Stenenlikker

Lilisane Susan Reid - Dochter Apollo, 7de jaars.

Ik leun tegen de deur aan en grinnikte bij het idee dat iemand het nu zou open doen en dat ik naar buiten zou vallen. Ik kijk naar het landschap dat voorbij flitste. Eerst reden we door de stad. De vele mensen met hun saaie leven. Ik zuchtte en keek even naar mijn witte horloge. Dat had ik van Jack gekregen voor mijn zeventiende verjaardag. Ik raak in gedachten verzeild en pas als er een blaadje van een boom tegen het raam opvliegt kijk ik weer op. We reden nu over een weg langs het bod. De weg die ik al vele keren had gezien komt als een vrolijke memory op. Plots stopt de auto, maar ik heb het amper door. De chauffeur doet de portier open en natuurlijk val ik eruit. Ik gil eventjes en vang mezelf op met mijn handen. Vlug krabbel ik overeind en glimlach even snel naar de chauffeur.
'Het gaat' zeg ik schouderophalend. Ik krijg mijn koffer in mijn handen gedrukt en zeg een bedankje naar de chauffeur. Ik til de koffer iets op en loop naar de grote oude poort. Zodra ok er doorheen loop zie ik de vertrouwde paarden. Ik loop er gelijk op af en klop een zwart paard zacht op de hals. Ik leg mijn koffer voorzichtig op het zadel en stijg dan zelf op. Ik ga goed in het zadel zitten en geef de zwarte hengst de sporen. Ik geniet van de prachtige natuur en van de dieren in de bomen. Plots hoor ik nog een paard voor me. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en zie een postuur dat bij mij vertrouwd is. Ik spoor iets aan en ga in lichte draf naar voren. Als ik eenmaal naast Damian rijd rij ik iets langzamer.
'Hey Damian,' zeg ik vrolijk. 'Hoe gaat het?'

---

"Rebellion's are build on hope"

Rhea Karly Carric - Nyx - Zevende jaar.
Emilia denderde vrolijk naar Rhea toe en sloeg haar fijne armpjes om diens lichaam heen. "Rhea! Rhea! Vertrek vandaag al?" Het kleine meisje trok een pruillipje en keek haar zus smekend aan. "Kan je niet nog even blijven?" Glimlachend boog Rhea voorover, nam Emilia vast en zette haar op haar heup. Ze tikte met haar vingernagel op de top van Emilias neus en schudde traagjes haar hoofd, terwijl ze de kleine keuken inliep. "Hoe graag ik ook nog bij je wil blijven, Em," sprak haar honingzoete stem. "Je weet dat ik niet kan. Ik heb schoolplicht." Ze haalde haar tas koffie vanonder de machine en nam er een slokje van. "Nu we het daar toch over hebben; hup, ga je klaarmaken." Ze zette Emilia terug neer en het meisje huppelde de keuken uit. Zacht schudde Rhea haar hoofd en maakte toen haar tas klaar om te vertrekken naar het station.

Zo'n halfuur later kwam Rhea aan het station aan, stapte in een rode wagen en reed naar het bos vlakbij de school. Aangezien de chauffeur een vrouw was, trok Rhea onderweg nog snel andere kleren en schoenen aan en werkte haar make-up bij. Alles voor haar imago, natuurlijk. Ze zouden nogal lachen mochten ze weten dat Rhea in een krot woonde met een zieke moeder en dronken vader.
Eenmaal aan het bos, stapte Rhea in een koets en gebood die naar de school te rijden.

[Fucked up post, but who the hell cares.
Iemand voor Rhea? ]

---

kindness is never a burden.

Dean Matteo Lifeles-Hades

Met het gezang van mijn irritante neefje, zag ik het bos langzaam dichterbij komen, vanaf daar nog met de koets of per paard naar de academie.
De auto stopte ineens en gebaarde dat we uit moesten stappen. Zonder ook maar wat te zeggen tegen mijn neefje, stapte ik uit en liep naar de kofferbak om mijn koffer te pakken. Ik keek om me heen of ik bekende zag, maar ik zag geen bekende.
ik sleepte min koffer naar een van de paarden. Ik zocht mijn vertrouwde paard op, die stond te grazen. Het was een vuurrood paard, waarbij de manen net vuur leken. Ik legde mijn koffer in de strijdwagen dat bevestigd was aan het paard en ging achter de koffer staan, pakte de teugels stevig beed en liet het paard de goede kant op sturen. Het reed soepel over de paden, als de wagen begon te schommelen, ik negeerde het tot een van de wielen van zijn as viel en de wagen kantelde.
Ik viel met een behoorlijke smak op de paden en schaafde mijn zij tegen de grond. Langzaam kwam ik overeind en even dacht ik dat mijn voet gebroken moest zijn. Ik ging voorzichtig staan, strompelde naar mijn koffer en begon de weg naar de academie af te lopen.

---

Vampire + Servant = Servamp

Kendall Francis Jackson-Poseidon:

Ik de achterdeur van de rode auto open, en propte mijn koffer op de achterbank, waarna ik zelf amper meer kon zitten. Ik ging met moeite zitten, en zei tegen de chauffeur "naar Demigod Academy graag." Waarop de chauffeur knikte, en de auto startte. Ik keek naar het mooie landschap dat voorbij flitste. En voor ik het wist was ik al gearriveerd op Demigod Academy. Het voelde alsof ik na een lange tijd weer thuis was gekomen, wat grotendeels ook zo was. Ik verliet mijn moeder met een dubbel gevoel, omdat ik aan de ene kant haar achterliet bij die hufter van een Daniel, maar deze school was wel de enige plek waar ik me echt thuisvoelde. Ik zag dat er paarden stonden, een paar met, en een paar zonder strijdwagen. Aangezien ik geen paard kon rijden, besloot ik maar een paard met strijdwagen te nemen. Ik legde mijn koffer in de strijd wagen, waarna ik zelf instapte, waarna het paard begon te rijden. En voor dat ik het wist stond ik voor de ingang van Demigod Academy.

---

How far is far