Ik mis je vesten warm, en veilig.
Ik mis je lach, als die voor mij is.
Ik mis je als ik sterren kijk, alleen en zonder jou.
Ik mis je als ik verdrietig ben, je bent een van de weinige die ik vertrouw.
Ik mis de manier waarop je alles aanvoelde, me altijd vroeg wat er was.
Ik mis de lange gesprekken, samen in het gras.
Ik mis het stoeien, zonder jou is er niks aan.
Ik mis de spanning die er zeker ooit was maar ons nu is ontgaan.
Eigenlijk mis ik vooral bij je te kunnen zijn, zonder zorgen. Gewoon normaal.
En ik weet dat jij mij ook mist, maar weet niet hoe het eindigt, dit verhaal.
Ik wil het wel proberen. Maar ben bang voor nog meer pijn.
Ik weet dat we nooit echt samen zullen zijn.
Ook al hadden we het samen nog zo fijn.
Ik mis je al ben je nog bij mij, het is gewoon niet meer hetzelfde.
Maar als liefde niet kan, hoe kan ik die dan losmaken van de vriendschap? Zal die ooit overgaan?
Dit moet geen gedicht zijn, gewoon wat gevoelens op een rijtje..
[ bericht aangepast op 5 okt 2013 - 3:51 ]
"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow
