Hebben jullie psychologische problemen/stoornissen? - Lifestyle

Ik heb alweer geen idee in welk subforum dit thuishoort, maar dit leek me het meest logische.
Naar aanleiding van het topic voor 'gewone' ziektes - klik - vroeg ik me af of jullie ook "ziektes", bij gebrek aan betere woorden, hebben, maar dan op psychologisch vlak.

Zelf ben ik hoogbegaafd en hoogstwaarschijnlijk ook hoogsensitief, al is dat laatste nog altijd niet officieel bevestigd.

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 22:43 ]

---

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

@ Hierboven

Daarbij komt ook nog dat mensen vaak te zwaar gediagnosticeerd worden, omdat de verzekering anders niets vergoed.
En als je eenmaal zo'n zwaarder label hebt, ga je je er vaak ook een beetje na gedragen (mensen worden dus zieker...)

---

I am an idiot, I move.

Taiteilijan schreef:
(...)

Diagnoses kunnen ook flink in de verkeerde hoek vallen. Een vriendin van me heeft 12 jaar rondgelopen met de sticker 'asperger', dús 'autist', en nu blijkt dat ze het helemaal niet heeft. Hulpverlening heeft het ook heel vaak bij het verkeerde eind. Zelfs als je een diagnose hebt, kan het weleens verschillen met de werkelijkheid. Ik denk dat je zelf het beste weet of je je goed voelt of niet, maar inderdaad, zelfdiagnose is niet de oplossing daarvoor. Sowieso, dat stickertje 'depressief', als dat eenmaal in de buitenwereld is, heb je een krabber nodig om het ervan af te schrapen.
Ik heb zelf ooit twee diagnoses gehad, één daarvan was vastgesteld zonder test, zonder ondervraging, maar gewoon aan het feit dat ik bij een psycholoog aanklopte. Dat noem ik geen diagnose.

O nee, daar geef ik je ook groot gelijk in hoor. Diagnoses willen ook niet altijd zekerheid geven. Het is alleen, vooral nu, nogal de tijd van de zelfdiagnoses, vooral omdat je alles makkelijk op internet kunt vinden. Mensen moeten daar echt mee uitkijken, want als je labeltjes op jezelf gaat plaatsen, kunnen ze je 'achtervolgen' en kun je daar gevolgen mee hebben op je werk en al tijdens je studie. Het is zo onnodig om jezelf een ziekte/stoornis te geven, het maakt je echt niet meer speciaal of zo en ik vind het nogal lullig tegenover de mensen die écht hulp nodig hebben, maar dat niet kunnen krijgen omdat er wachtlijsten zijn. Wachtlijsten vol mensen die eigenlijk geen hulp nodig hebben.
O en wat Gestalt zegt: mensen met een label gaan zich er vaak naar gedragen, als iemand dus niet ziek is, creëer je wel een ziek persoon.

Nu ben ik aan het generaliseren, dat weet ik, maar zo is het even makkelijker om uit te leggen. 'Je' is in dit geval natuurlijk algemeen bedoeld, niet persoonlijk.

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 22:36 ]

---

everything, in time

Gestalt schreef:
@ Hierboven

Daarbij komt ook nog dat mensen vaak te zwaar gediagnosticeerd worden, omdat de verzekering anders niets vergoed.
En als je eenmaal zo'n zwaarder label hebt, ga je je er vaak ook een beetje na gedragen (mensen worden dus zieker...)

Ja, klopt. Wordt dan een beetje een omgekeerd placebo-effect. Maar ik begrijp het ook wel. Ik geloof dat ze de eetstoornis NAO uit het verzekeringspakket hebben geschrapt, dus als je daarmee wordt gediagnosticeerd, ben je flink de lul qua behandelplan. Een vriendin van mij heeft in feite NAO, maar ze categoriseren het om die reden als anorexia. Heel zuur hoe ze dat hier hebben geregeld. Dan voel je je als eetstoornispatiënt ook niet bepaald serieus genomen, lijkt me.

Meraki schreef:
(...)

O nee, daar geef ik je ook groot gelijk in hoor. Diagnoses willen ook niet altijd zekerheid geven. Het is alleen, vooral nu, nogal de tijd van de zelfdiagnoses, vooral omdat je alles makkelijk op internet kunt vinden. Mensen moeten daar echt mee uitkijken, want als je labeltjes op jezelf gaat plaatsen, kunnen ze je 'achtervolgen' en kun je daar gevolgen mee hebben op je werk en al tijdens je studie. Het is zo onnodig om jezelf een ziekte/stoornis te geven, het maakt je echt niet meer speciaal of zo en ik vind het nogal lullig tegenover de mensen die écht hulp nodig hebben, maar dat niet kunnen krijgen omdat er wachtlijsten zijn. Wachtlijsten vol mensen die eigenlijk geen hulp nodig hebben.
O en wat Gestalt zegt: mensen met een label gaan zich er vaak naar gedragen, als iemand dus niet ziek is, creëer je wel een ziek persoon.

Nu ben ik aan het generaliseren, dat weet ik, maar zo is het even makkelijker om uit te leggen. 'Je' is in dit geval natuurlijk algemeen bedoeld, niet persoonlijk.

Ik wilde je het ook echt niet verwijten, haha, sorry als het zo overkwam. De reguliere hulpverlening is gewoon een zooitje, vind ik. Verkeerde diagnoses, behandelingen met zogenaamd succes, steeds terugkerende patiënten... Precies. We hebben tegenwoordig Tumblr. Je hoeft maar 'eating disorder' of 'depression' in te tikken en je krijgt het ene na het andere resultaat. Dat trekt jongeren aan. Op het internet lijkt het soms weleens een 'keyword' voor volwassenheid; ben je gediagnosticeerd, dan spreek je wijsheid. Jongeren willen gewoon veel te snel volwassen worden, lijkt het. En als het niet via kennis gaat, gaat het wel via internet. Je kunt gewoon met één druk op de knop weten of je borderline hebt of niet, en dan zijn het vaak nog van die testjes met zes vragen die je zogenaamd vertellen of je een stoornis hebt. Door al die vermoedens krijg je wachtlijsten. Ik heb zes weken op zo'n lijst gestaan. Dat is in verhouding niet heel lang of zo, maar steeds werd het weer vooruit geschoven omdat er weer een crisisgeval was. En de andere mensen op de lijst dan? Die worden langzamerhand ook crisisgevallen, als het nog langer duurt. Ik denk dat het gewoon een deel opvoeding is van de ouders, dat 'verantwoordelijkheid' en het verschil tussen wat je niet bent en wat je niet hebt. Een extra been om op te staan kan al een hoop verschil uitmaken. Jammer dat volwassenheid als een soort van hype is opgebloeid.

Ik snap je. Het is natuurlijk bij iedereen anders, bij elke stoornis of ziekte, bij elke niet-stoornis en niet-ziekte.

Taiteilijan schreef:
(...)

Ja, klopt. Wordt dan een beetje een omgekeerd placebo-effect. Maar ik begrijp het ook wel. Ik geloof dat ze de eetstoornis NAO uit het verzekeringspakket hebben geschrapt, dus als je daarmee wordt gediagnosticeerd, ben je flink de lul qua behandelplan. Een vriendin van mij heeft in feite NAO, maar ze categoriseren het om die reden als anorexia. Heel zuur hoe ze dat hier hebben geregeld. Dan voel je je als eetstoornispatiënt ook niet bepaald serieus genomen, lijkt me.

Ik schrok ook echt heel erg van dat nieuws. Wie dat ooit bedacht heeft...
Alsof 'mildere' vormen van een stoornis minder erg zouden zijn ofzo. Ik ben benieuwd wanneer ze de zorg voor een dysthyme stoornis gaan schrappen.
(Ja, ik weet dat NAO geen mildere vorm van anorexia is, ik bedoel dit meer voor stoornissen in het algemeen).

---

I am an idiot, I move.

Taiteilijan schreef:
(...)

Ik wilde je het ook echt niet verwijten, haha, sorry als het zo overkwam. De reguliere hulpverlening is gewoon een zooitje, vind ik. Verkeerde diagnoses, behandelingen met zogenaamd succes, steeds terugkerende patiënten... Precies. We hebben tegenwoordig Tumblr. Je hoeft maar 'eating disorder' of 'depression' in te tikken en je krijgt het ene na het andere resultaat. Dat trekt jongeren aan. Op het internet lijkt het soms weleens een 'keyword' voor volwassenheid; ben je gediagnosticeerd, dan spreek je wijsheid. Jongeren willen gewoon veel te snel volwassen worden, lijkt het. En als het niet via kennis gaat, gaat het wel via internet. Je kunt gewoon met één druk op de knop weten of je borderline hebt of niet, en dan zijn het vaak nog van die testjes met zes vragen die je zogenaamd vertellen of je een stoornis hebt. Door al die vermoedens krijg je wachtlijsten. Ik heb zes weken op zo'n lijst gestaan. Dat is in verhouding niet heel lang of zo, maar steeds werd het weer vooruit geschoven omdat er weer een crisisgeval was. En de andere mensen op de lijst dan? Die worden langzamerhand ook crisisgevallen, als het nog langer duurt. Ik denk dat het gewoon een deel opvoeding is van de ouders, dat 'verantwoordelijkheid' en het verschil tussen wat je niet bent en wat je niet hebt. Een extra been om op te staan kan al een hoop verschil uitmaken. Jammer dat volwassenheid als een soort van hype is opgebloeid.

Ik snap je. Het is natuurlijk bij iedereen anders, bij elke stoornis of ziekte, bij elke niet-stoornis en niet-ziekte.

Dit zou ik zelf niet beter kunnen verwoorden, helemaal mee eens.

---

everything, in time

Ik heb PDD NOS en TOS( Taal Ontwikkeling Stoornis.) Een taalstoornis. Mensen begrijpen mij soms niet

[ bericht aangepast op 4 feb 2014 - 15:21 ]

---

Save me

Meggie12345 schreef:
Ik heb PDD NOS en TOS( Taal Ontwikkeling Stoornis.) Een taalstoornis. Mensen begrijpen mij soms niet

Meggie12345 schreef:
Ik heb PDD NOS en ESM ( Ernstig Spraaktaal probleMen.) Een taalstoornis. Mensen begrijpen mij soms niet

Eh. Oké.
OT: Ik wil er zelf verder liever niks over kwijt. Maar voor degenen die een keer behoefte hebben om te praten, je kan me altijd een pb'tje sturen. Het is best heftig wat sommigen hier hebben. *hugssss*

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

ESM is verandert in TOS

---

Save me

Ik heb ADD (Attention Deficit Disorder)

---

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Ik zou blijkbaar PCOS hebben... niet bewezen maar gynaecologe vermoedt dat. :')
Maaaaar blijkbaar heeft de helft van alle vrouwen op de wereld dat.

---

You don't run, not when you're with us. You stand your ground and fight.

ik mag van mijn antidepressiva af omdat het meer kwaad dan goed doet. en mijn psychiater is een lul die gewoon het eerste het beste voorschreef zonder naar mijn problemen te luisteren, dus mijn psycholoog zei ook gewoon van 'ja... Ga er dan maar van af, als je je er slecht bij voelt.' Wat n lul

---

Maybe we should doubt our fears instead our dreams.

Leuk hoeveel mensen dubbel reageren in dit topic x'D

Let's just say I'm pretty fucked up . Heb nooit hulp gezocht, dus ook geen diagnose of niets, maar ik ben er zeer zeker van dat er iets mis is. Er is nu één iemand in mijn directe omgeving die van mijn problemen afweet. Had gehoopt dat dat het op magische wijze allemaal op zou lossen, maar het is er nou niet bepaald beter op geworden. Wel heeft hij voorgesteld om samen naar de huisarts te gaan om daar verder hulp te zoeken, maar ik weet nog niet of ik dat zie zitten en wat dat verder zou veranderen aan de situatie, omdat ik het verder echt aan niemand wil vertellen.

---

i put the fun in funeral

Jaaaaaaaaaa, half Q heeft een depressie.
Dikke lul, he :') Huilennnnnnnnn.

---

I live for the applause, you will die for it.

Ik heb nog geen echt "Probleem" Maar waarschijnlijk heb ik bindingsangst. bes irritant. Maar mensen denken vaak gelijk dat je helemaal gestoord bent ofzo.

xx love you