[RPG]Pirate Haven||Topic 1 - Speeltopics

Dorgate is een piratenhaven, iedereen die wegrent voor iets uit zijn verleden of gewoonweg niet wil deugen kan hier terecht. De stad heeft geen autoriteit en moord, diefstal en verraad zijn er de orde van de dag.
Op een dag komt een groot schip genaamd De Vrijbuiter aan in de haven met het nieuws dat de autoriteiten van plan zijn om Dorgate van de kaart te vegen. Terwijl Dorgate zich langzaam klaarmaakt voor de strijd gaat ook het gewone leven zijn eigen gang.

Regels:
• Er is een minimum van 250 woorden, ik controleer regelmatig.
• Het praattopic is voor OOC
• 16+ is toegestaan.
• Bij twee of drie personages, minstens één boven de 21
• De bemanningsleden moeten minstens 21 zijn
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden mits toestemming van de anderen.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Geen Mary Sue’s
• Reserveringen blijven 24 uur staan.
• Denk goed na voor je meedoet, geen ééndagsvliegen.
• Max. 3 Personages per persoon.
• Alleen ik maak de topics.
• Om het overzichtelijk te houden kan je maar bemanning van 2 schepen spelen: De Vrijbuiter en De Dolfijn

Rollen:

Bewoners Dorgate:

Mannen:
Alexander Raven Grey - 25 - Smid - 1,3 - xJigglyPuff
James Armando Bradley - 21 - Jager & Slager - 1,4 - xJigglyPuff
Charles Owen Mitchell - 29 - Zoon eigenaar Taverne - 1,8 - Dajly

Vrouwen:
Meredith Emma Johnson. - 20 - Huurmoordenares/kruidenier - 1,12 - VladiFerr
Aci Nadya Asy'ari - Kruidenier - 25 - 1,2 - Morticia
Maeve Johanna Gloria Cannon - 19 - In de Wijnstokerij - 1,1 - Mohn

Bemanning De Vrijbuiter

Mannen: (Max 5.)
Timothy -Tim- Bennett - 27 - Scheepskok - 1,2 - Tonto

Vrouwen: (Max. 5)
Reservatie - Fortunatis
Hadyn Aidan - 23 - Dekzwabber - 1,1 - KiliOfDurin
Roselle Phoebe Romana - 23 - Tweede Stuurvrouw - 1,3 - Anthos

Bemanning De Dolfijn

Mannen: (Max. 4)
Steve Morgan - 33 - Kapitein - 1,6 - KiliOfDurin

Vrouwen: (Max. 4 )
Julia Jones - 21 - Dekzwabber - 1,2 - KiliOfDurin
Pip Lilibeth Kingston - 24 - Stuurman - 1,3 - Dajly

Dorgate
Dorgate ligt op een klein eiland slechts enkele kilometers bij de kust van Cornwall vandaan. Het dorp bestaat uit een boulevard van ongeveer een kilometer met daarachter nog enkele rijen huisjes. Het stinkt er naar vis, geschaald bier en mensen die bijna nooit een bad nemen. Aan de haven zitten voornamelijk tavernes en herbergen. Naast de boulevard is een zandstrand van een paar honderd meter breed waar kleine zeilscheepjes liggen en achter Dorgate ligt een klein, rotsachtig gebergte.

Rollentopic
Praattopic[/Praattopic

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 22:21 ]

---

You can’t hammer tin into iron, no matter how hard you beat it, but that doesn’t mean tin is useless. -Jon Snow

Timothy Bennett

'Aha, De markt is die kant op, vind je het erg als ik mee loop?" vraagt Roselle als ze een hoofdbeweging richting de markt maakt. Ik haal mijn schouders op. "Nee hoor, geen probleem". Ik voel dat iemand tegen mij opbotst, en even later ook aan mijn arm hangt. Ik wil eigenlijk wat zeggen maar mijn mond word gesnoerd als ik naar beneden kijk en het meisje zie. Ze is kort, smal, alhoewel haar borsten en heupen duidelijk aanwezig zijn. Ondanks dat ze best vies lijkt te zijn straalt ze onschuldigheid uit. Plotseling weet ik helemaal niks meer te zeggen. Ik ben niet iemand die zomaar overdonderd is door schoonheid, maar dit meisje straalt iets uit, ik kan mijn vinger er niet op leggen.
Het meisje laat me snel los. "Sorry, maar dat secreet daar kon niet even uitkijken" het woordje secreet komt er nog best fel uit. Een glimlach, zeg maar gerust lichte grijns glijd over mijn gezicht. "Maar dat geeft helemaal niks,Madame moiselle." zeg ik vriendelijk. Ik praat eigenlijk bijna nooit op deze vriendelijke manier. Het kan Roselle dan best wel verbazen. Ik kijk even in het meisje, haar haast zilveren ogen. Meteen ben ik weer overdonderd. Heb ik überhaupt ooit wel een vrouw gezien die zo mooi was? Het moet wel een engel zijn. Dat kan niet anders, de blonde krullen, de zilveren ogen, de onschuld. Een engel onder een hoop smerigheid. "Van wie heb ik het genoegen dat zomaar tegen me aanbotst?" Vraag ik op de zelfde vriendelijke, misschien zelfs lievere manier van praten en glimlach weer oprecht vriendelijk. Ik moet haar leren kennen, helemaal met wat ik al van plan was. Misschien is zij diegene wel?

[ bericht aangepast op 25 sep 2013 - 17:49 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Pip Lilibeth Kingston

Er glijd een glimlach over zijn gezicht heen, terwijl de jonge, mooi vrouw me verveeld aankijkt met een opgetrokken wenkbrauw. Ik voel me behoorlijk geïntimideerd door haar, maar ook door de andere reus. Hij steekt boven zowat iedereen uit hier en ik moet echt mijn gezicht oprichten en omhoog kijken wil ik hem een beetje fatsoenlijk kunnen zien.
"Maar dat geeft helemaal niks, Madame moiselle." zegt hij op een vriendelijke toon.
Ik raak ietwat verward door zijn toon, maar ook door de Franse woorden. Is hij dan Frans? Volgens mij zijn Europeanen helemaal niet zo groot als hem. Hij kijkt recht met zijn blauwe ogen in die van mij. Eigenlijk word ik er nerveus van. Volgens mij hoeft hij maar op mijn hoofd te drukken en ik ben zo plat als een dubbeltje. Zo sterk voelde zijn onderarm in ieder geval wel aan toen ik hem net vastgreep.
"Van wie heb ik het genoegen dat zomaar tegen me aanbotst?" vraagt hij nu, zijn stem klinkt veel te zoet en zijn glimlach is veel te oprecht.
Er klopt hier iets helemaal niet aan en ik raak er enkel heel erg verward van. Normaal gesproken zouden ze een potje beginnen te vloeken of schelden ze je uit, als ze dan al niet naar je uithalen. Ze kunnen je ook negeren, maar dit is ongekend. Maar als hij denkt mij met zijn zoete stem mee zijn schip op te lokken en wie weet waarin te belanden mag hij het mooi vergeten. Mijn ogen schieten kort naar de andere vrouw voor ik terug kijk naar de viking.
"Je kan me Kingston noemen," antwoord ik alsof ik niet onder de indruk ben van hem. "Ik weet niet of ik het zo'n groot genoegen vind, maar wie ben jij?" vraag ik toch terug.

---

Don't judge a book on its cover

Leane Alderick

"Een goede borrel heb je niet gehad als je niks van Dorgates zelfgestookte alcohol gehad hebt en je hebt niks aan een leuke barman als hij je daar geen glaasje van aanbied," grijnsde Charlie. "Maar een kapitein zou geen echte kapitein zijn als hij liever veel tijd op het land zou doorbrengen, is het niet?" vraagt hij met een klein glimlachje voor hij zich om draait om twee glazen in te schenken.
Het viel haar op dat hij het gesprek snel had omgedraaid en eigenlijk kon ze het hem niet kwalijk nemen. Ze was alles behalve subtiel, eigenlijk veel te direct en dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze de liefde had op gegeven. Bijna alle mannen die ze had ontmoet hielden van vrouwen die schattig en meegaand waren, niet een bazige over directe piraten vrouw.
Onbedoeld haalt ze kort haar schouders op, bijna onzichtbaar om te zien gewoon om haar gedachten weg te wuiven. Dit leven was prima en genoeg scharrels om aan haar trekken te komen. Steeds weer een klein avontuurtje zonder dat haar hart gebroken werd. Alle mannen die geen behoefte hadden aan zulke avontuurtjes en toch een vriendelijke interesse toonde was gewoon een leuk contact.
Ze bekijkt de inhoud van het glas en glimlacht naar hem om te proosten, "Op het avontuur dat leven heet" grinnikte ze en liet wat van de vloeistof in haar keel glijden. De smaak was bitter maar had een kleine zoete na smaak, het drankje was ongelofelijk sterk en ze wist zeker dat dit drankje erg geliefd zou worden door de bemanning van de dolfijn.
"wauw... ik denk dat ik straks een paar flessen voor onderweg moet scoren" lachte ze. Nu ze aan inslaan dacht, ze moest ook kruiden kopen voor de genezing van wonden en infectie's. "Weet jij trouwens of hier iets van een winkel zit voor kruiden?" vroeg ze voor de zoveelste keer verzonken in gedachte.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Charles Owen Mitchell

Leane bekijkt het drankje eens goed, waarna ze glimlacht en een toost maakt.
"Op het avontuur dat leven heet," grinnikt ze en neemt een slok.
"Daar ben ik het helemaal mee eens," stem ik in.
Ik neem er een slok van, net zoals haar, maar houd ondertussen wel haar gezicht in de gaten. Ik wil weten wat ze ervan denkt. Aan haar gezicht te zien is het goedgekeurd, maar ik vind haar reactie erop eigenlijk veel leuker.
"Wauw... ik denk dat ik straks een paar flessen voor onderweg moet scoren." lacht ze.
"Je kan ze het best kopen bij de stokerij van Cannon zelf, hier verkopen we ze veel duurder," vertel ik haar, omdat ik het lullig vind om haar zoveel ervoor te laten betalen als het ook voor minder kan. "Al zou ik het niet erg vinden als je ze hier komt halen voordat je weggaat." grijns ik er nog achteraan.
Normaal gesproken vraag ik dat aan iedereen, maar omdat het gewoon goed is voor de zaken. Er is echter iets dat die jonge vrouw zeer aantrekkelijk maakt en ik zou best nog een drankje met haar willen drinken voordat ze weer op zee gaat, of gewoon nog even een praatje te maken. Ze is gewoon een aardige vrouw, niet opdringerig en lief. Net zoals zij zink ik even weg in gedachten.
"Weet jij trouwens of hier iets van een winkel zit voor kruiden?" vraagt ze, waardoor we allebei een beetje uit onze gedachten raken.
"Ja, langs de boulevard, dichtbij het strand," vertel ik haar met een glimlach. "Je komt er als je straks rechts gaat."

---

Don't judge a book on its cover

[Iemand voor Steve of een van de twee meisjes?]

---

Bowties were never Cooler

Leane Alderick

"Je kan ze het best kopen bij de stokerij van Cannon zelf, hier verkopen we ze veel duurder," verteld hij haar. Het was een eerlijke man had ze gemerkt en dat waardeerde ze. Zou hij dat tegen iedereen zijn, als dat zo was zou zijn vader niet heel blij met hem zijn. "Al zou ik het niet erg vinden als je ze hier komt halen voordat je weggaat." grijnst hij erachteraan.
Ze was wat in de war, het leek er net op dat hij weer wat afstand van haar nam terwijl hij nu juist weer wat naar haar toe trok. Wat was dit voor man, zelden had ze iemand zoals hij ontmoet. Hij leek geintresseerd in wie ze was, hij leek met haar te flirten, maar wanneer ze erop in ging trok hij wat terug. Was dit een spel? Geamuseerd keek ze hem aan, wat het ook was het trok haar gemeende aandacht. Spel of niet, echte interesse of verkoop praatje, het was een fijne tijd besteding op het land.
"Weet je... ik heb zeker twee rondjes van jou gekregen ik bestel twee flessen hier om aan de mannen te laten uit proberen, daarna zal ik naar de stokerij gaan" glimlachtte ze. Leane was absoluut niet arm. op het schip spaarde ze haar geld en gaf vaak veel minder geld uit op het land dan ze wilde waardoor er vaak genoeg over bleef.
"En ik beloof dat voordat we weer weg gaan ik nog een glas van dat spul kom drinken" knipoogte ze. "Wat krijg je van mij?" vroeg ze hem.
Ze pakte haar buidel die aan haar riem hing. Ze was niet van plan nog lang te blijven, ze wilde nog naar het kruiden winkeltje en ook heel erg graag een bad nemen. Ondanks dat ze er toch redelijk verzorgd uit zag voelde haar haren vies en stijf van het zout. Ze dook achter het koele zee water in zodra ze de kans kreeg op het schip, als ze aan land waren wilde dan ook graag een fijn bad nemen.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

-

[ bericht aangepast op 26 sep 2013 - 19:49 ]

---

' Nyctophilia '

Mohn schreef:
[Is xJigglyPuff aanwezig om op mijn stukje van twee/drie dagen geleden te reageren?]

dit soort dingen moet toch in het praat topic?

[ bericht aangepast op 26 sep 2013 - 19:39 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

RavensMoon schreef:
(...)dit soort dingen moet toch in het praat topic?

Nevermind, sorry, niet goed nagelezen :x

---

' Nyctophilia '

Alexander Raven Grey
"Bedankt, sir," Hoorde ik Maeve zeggen, waarna ik de glazen fles in haar handen duwde. "Wat is dit?!" Ik antwoordde niet. Als ik binnen nu en een minuut niet thuis was, zou ik er nog meer littekens bij krijgen. Ik beende de herberg uit, voordat ze iets anders kon doen. Ik hoorde nog een vaag geluidje, voordat de regen en de wind mijn gehoor verpestte. het was nog niet gestopt.

Ik zette de krat met een klap op de keukentafel neer.
'Je bent laat.' Mijn vader staat in de deuropening. Zijn grijsblauwe ogen, nu meer asgrijs, staan emotieloos.
'Het regent.'
'Dat is geen reden om te laat te komen.' Ik kromp lichtelijk ineen toen hij voor me ging staan. Ondanks zijn leeftijd, was hij een paar centimeter groter dan mij, en dat intimideerde me. Het feit dat ik zo schijterig was om niks terug te doen, maakte mijn angst nog erger. Hij liet zijn vingers over de flessen glijden. Telde ze.
'Waar is de vijftiende?' Zijn stem was kalm. Te kalm. Het was dan ook geen wonder dat ik binnen vijf seconden tegen de muur aangedrukt stond, terwijl hij mijn haar zowat uit mijn hoofd trok.
'Je gaat nieuwe voor me halen. En het boeit me niks dat je geen geld hebt. Je zorgt er maar voor.' Ik schoot er vandoor voordat hij me kon slaan, en snelde naar de werkplaats. Ik liep het huis uit, Richting de herberg. Ik wed dat ik morgen doodziek zou zijn. Zodra ik bij de herberg aankwam, zag ik Maeve naar buiten komen, met nog steeds een lichtelijke verdwaasde uitdrukking. Ik versloomde mijn pas, hopend dat ze me niet opmerkte.

Finally. Als je er niets op weet, zal ik wel wat erbij schrijven. Maar ik heb dit op mobiel geschreven dus geen idee hoe lang ie is.

Aci Nadya Asy'ari.

Misschien liep ik wel te haastig naar de bomen die dicht op elkaar zouden staan. Hierdoor kon ik de planten die bij enkele huizen stonden niet goed opmerken, hoewel ik niet verwacht had dat deze nog konden leven met zo'n omgeving.
Eenmaal ik steeds meer bij het kleine woud kwam, Dorgate was al niet zo groot van zichzelf, ontstonden er steeds meer bloemen op vreemde plaatsen. Vooral vlakbij de huizen, dus ging ik automatisch langzamer lopen, zodat ik ze kon bekijken. Het waren voornamelijk gele kleuren, sommigen wit, maar geen hele felle. Plotseling overkwam een duizelingwekkend gevoel mij, waardoor ik genoodzaakt was naar beneden te zakken. Mijn donkere poelen kneep ik dicht, denkend dat het zo wat minder kon worden. Nee, nu stak er een hoofdpijn op, die verdween echter net zo snel weer toen ik mijn ogen had geopend. Voor de zekerheid hurkte ik wat dichterbij het kruid, dat kon helpen met misselijk- en duizeligheid. Diep zuchtend reikte ik mijn hand uit om het kruid te grijpen, waarop ik het kopje eraf haalde en de steel weg gooide. Zacht in mezelf prevelde ik een aantal woorden, als een soort kracht dat me bij zou staan, terwijl ik het tussen mijn vingers zat te vermalen. Daarna stopte ik een beetje in mijn mond, kauwde het weg en slikte het door. De rest gooide ik weg.
      "Mag ik vragen wat je hier doet?" Een mannenstem, het kwam me vaag bekend voor. Ik keek daarom ook op, bestudeerde hem en nam in me op hoe hij zijn boog vasthad, hoe de pijlenkoker om zijn schouder hing. Dat was echter niet het enige, ook een hert moest eraan geloven. Het dier was dood, dat kon nog een klein kind opmerken, en het bloed vond zich een weg naar de grond.
      "Ah, de natuur een handje helpen?" Vermeldde ik hem, waarbij ik naar het dier wees, zijn vraag expres negerend. Ik vertelde al niet graag over mezelf, maar dit was al zeker onnodig. "Zijn levenskracht is hem afgenomen door een jager, wat een bruut leven," sprak ik meer in zichzelf dan daadwerkelijk tegen hem, terwijl ik op was gestaan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Charles Owen Mitchell

"Weet je... ik heb zeker twee rondjes van jou gekregen ik bestel twee flessen hier om aan de mannen te laten uit proberen, daarna zal ik naar de stokerij gaan," vertelt ze met een glimlach en een geamuseerde blik. "En ik beloof dat voordat we weer weg gaan ik nog een glas van dat spul kom drinken." Bij deze woorden geeft ze me een opnieuw een knipoog. "Wat krijg je van mij?"
Ze pakt haar buidel, waarop ik naar achteren loop met licht gekleurde wangen op de flessen op de halen. Ik heb haar zelf uitgenodigd, nu moet ik eraan geloven ook. Het liefst had ik gehad dat ze had afgewezen en zei dat ze het te druk had, dan was het voor mij er ook niet moeilijker op geworden. Nu heb ik het gedaan, maar misschien maar goed ook. Eigenlijk heb ik er wel zin in om haar nog eens te spreken. Ik pak snel twee flessen en loop ermee terug naar de bar.
"Vijf shilling, mevrouw," glimlach ik naar haar. Het is duurder dan gewone rum, maar ook lekkerder, vind ik dan. "Ik ben blij dat je nog eens langs wilt komen, ik trakteer omdat het op mijn uitnodiging was." vertel ik haar vervolgens met een scheve grijns.
Ik denk dat mijn vader trots is dat ik twee flessen verkocht heb, maar als hij hoort dat ik mijn eigen geld ga gebruiken om deze dame, een piraat, te drinken te geven zal hij wel flink uit zijn slof schieten. Maar dat is niet mijn probleem, ik doe het sowieso niet vaak. Ik neem het geld van Leane aan en stop het in de kassa.
"Veel succes met de kruidenier vinden. Het is een klein winkeltje en je loopt er zo voorbij dus let goed op," geef ik haar nog mee.

---

Don't judge a book on its cover

Leane Alderick

"Vijf shilling, mevrouw," glimlach Charlie naar haar. Ze gaf hem de vijf shilling, het was wat prijzig maar het was het waart. Hij draait zich om om het geld in de kassa te stoppen en draait zich nog een keertje om. "Veel succes met de kruidenier vinden. Het is een klein winkeltje en je loopt er zo voorbij dus let goed op," zegt hij tegen haar. Ze maakte een dankbaar knikje, "Dankjewel voor de gezelligheid" knipoogte ze hem toe om vervolgens van de kruk te springen en door de uitgang naar buiten te lopen.

Het had duidelijk geregend maar de dikke storm wolken trokken al weg, het rook buiten naar vers regenwater en dat verdoezelde de smerige lucht die de stad normaal had. Haar laarzen maakte tikkende geluiden terwijl ze door de smalle straatjes van Dorgate loopt. Toen ze de hoek omliep zag ze hoe een kleine jongen, niet ouder dan een jaar of twaalf door de straat rent. Vliegensvlug snijd hij de buidel van een brede man los en rent door in haar richting.
Hij had haar duidelijk niet verwacht want hij botste zowat tegen haar op, voordat hij haar kon passeren greep ze zijn arm en drukte hem hardhandig tegen de muur.
Verschrikt liet hij de buidel vallen die rinkelend op de straat stenen terecht kwam. "Ben jij niet wat jong om piraatje te spelen" haar stem was streng en koel, maar op haar mond speelde een glimlach. Ze voelde de jongen trillen in haar armen terwijl zijn grote angstige ogen op haar zwaard ruste.
Waarschijnlijk was hij de zoon van de armste mensen in deze stad, als hij al ouders zou hebben. Stelen was vaak hun enige kans op overleving in deze harde stad.
Ze liet hem los en knikte naar de uitweg van de straat, "Weg wezen..." zei ze laag. De jongen wist niet hoe snel hij de benen moest nemen en verdween weer in de chaos van het dorp.
Zuchtend trok ze de buidel aan het kapot gesneden koord de lucht in en ving het met haar andere hand. De man aan wie deze buidel toe behoorde was groot zeker twee koppen groter dan zij was. Eigenlijk was hij niet alleen in lengte groter dan zij was, hij was behoorlijk gespierd. Zijn uiterlijk liet een gevaarlijke indruk achter met zijn bruine ogen en donkere lokken. Ze kon een litteken zien dat over zijn bovenarm liep. Even was ze dankbaar dat juist zij de jongen in de kraag vatte en niet de man zelf. Hij was duidelijk een piraat, misschien van het andere schip? En ze wist uit ervaring dat piraten niet altijd zo mild waren als zij was.
Ze liep op haar gemak op de man af en stak haar hand uit met de buidel zodra ze dichtbij genoeg was. "Ik geloof dat dit van u was?" vroeg ze geamuseerd.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Timothy Bennett

"Je mag me kingston noemen" zegt het meisje onverschillig. "Ik weet niet of ik het zo'n groot genoegen vind, maar wie ben jij?" Ik probeer mijn gezicht in plooi te houden, maar na een paar minuutjes houd ik het niet vol en moet hard lachen met mijn hoofd in mijn nek. "Je doet net alsof ik een vies oud mannetje bent die allemaal meisjes mee lokt" zeg ik lachend, en hoofd schuddend tegelijkertijd. "Maak je maar geen zorgen, Ik ben dan wel een piraat die al de 25 gepasseerd is, maar ik heb nog nooit meisjes mee gelokt, en ben dat niet van plan ook" zeg ik grijnzend en knipoog geruststellend naar Kingston. "Ik ben Tim, Tim Bennett" beantwoord ik haar vraag. "Ik kan je je achterdocht niet kwalijk trouwens" voeg ik er met een iets ernstiger aan toe. "Je komt in dit stadje, tussen de piraten trouwens ook, Niet echt meer iemand tegen die Oprecht in de ander geïnteresseerd is door zijn of haar schoonheid zonder dat er seks aan te pas komt" zeg ik hardop denkend. Als ik door heb dat ik aan het afdwalen ben glimlach ik oprecht weer naar Kingston. "Het spijt me, voor mijn hardop denken. Maar het is wel zo en dat is inderdaad spijtig. Ik moet wel zeggen dat ik nog nooit zo een mooi meisje in mijn hele leven heb gezien, eerlijk, hand op mijn hart" Ik leg mijn hand op mijn hart. "No offence Roselle." Ik kijk Roselle even kort aan. "Dus ik moet het gewoon weten; Waar kom je vandaan lieve Kingston?' Als ik zo door ga word ik nog poëtisch. Je begint echt oud te worden Tim, pas maar op.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Maeve Johanna Gloria Cannon
Nog behoorlijk verslagen, stond ik nog op de zelfde plek in de herberg als eerst. Nog steeds had ik de koude fles in mijn handen, die de man in mijn armen had geduwd voor hij weggestormd was. Ik keek even om me heen. Het leek niemand op te merken dat ik hier stond, niet wetend wat te doen, maar een enkeling hier en daar keek me aan met een blik van; 'Drink je dat nog op?'. Ik zette de koele fles met vaart op de bar en maakte een gebaar, waarmee ik de aandacht van de werknemers wist te krijgen. Ik wenkte, dat ze naar me toe moesten komen en vroeg hoeveel shilling ik hiervoor moest betalen en deed vervolgens precies wat me gevraagd werd. Daarna nam ik de fles in mijn handen en kroop op een barkruk. Mijn blik schoot door de herberg. Er zaten behoorlijk wat mensen, de meesten druk in gesprek met de ander. Ik zuchtte en sloeg mijn ogen neer.
Het gezicht van de man van vandaag schaduwde voor mijn zicht. De donkerbruine ogen sprankelden kort, voor ze grauwig naar me terug keken wat hem een duister uiterlijk gaf. Even lachte hij kort, maar ook die glimlach verdween als sneeuw voor de zon. En plots was hij weer weg. Ik veerde overeind en beende naar de uitgang van de herberg. In mijn snelheid, liep ik tegen een aantal mensen aan. Verschillende vloekwoorden werden om mijn hoofd geslingerd op mijn weg naar buiten.
Eenmaal buiten voelde ik de spetters tegen mijn huid kapot vallen en ik keek op. In de verte zag ik hem en ik begon te lopen.
"Hier," en ik overhandigde de fles drank.

---

' Nyctophilia '