Devil's Love. - Topic 1. - Speeltopics

Al enkele jaren is het rustig tussen het vagevuur en de hemel.
Echter hebben ze niet ingezien dat hun aardse kinderen,
Welke allemaal goden zijn, maar te jong dit te kunnen gebruiken,
Elkaar kennen, Elkaar mogen, Elkaar leuk vinden.
Natuurlijk vinden de ouders dit niet het beste,
aangezien de kinderen van de vijand geen perfecte match zijn voor hun engeltjes/duiveltjes,
Willen ze de kinderen uit elkaar trekken.

Dus, nu jullie even ingelicht zijn:
De kinderen wonen samen in een groot huis, dit is omdat ze geen ouders hebben die voor hun zorgen,
Er zijn wel begeleiders, welke niet altijd weten wat ze met de kinderen aan moeten.
De kinderen weten niks van hun ouders af, enkel van hun magie, welke ze soms gebruiken ook al weten ze niet wat ze doen.
Ze gaan niet naar school, dat krijgen ze in het huis.

Rollen:

Kinderen van Zeus x Hera:
- Nevada Wrendall Palkings. - Delightfully
- Levina Abigail Dacre - BarnOwl
- Elijah Nemerya Baratheon. - Pwettyness.
- Zoon : Reservatie Raccoon.
- Zoon :

Kinderen van Satan x Susan (Susy)
- Sai Mara Dwell.- Ellison.
- Gaio Demetri Chloris- Infano.
- Zoon Gereserveerd voor Faisean.
- Chavez Horace Williams - Roar
- Dochter: Reservatie lachlan.


Regels:
- Geen one-liners, minimaal negentig woorden.
- Geen mary of Gary Stue's.
- Gelieve door te geven als je een langere tijd afwezig bent.
- Ruzie en 16+ is toegestaan in de rpg, geen geruzie erbuiten.
- Reserveringen blijven 48 uur staan, anders verwijderd.
- Twee weken geen reactie zonder er iets van te horen is eruit.
- Niet alleen 1 op 1 spelen.
- Niemand Negeren.
- Alleen IK open topics, indien ik dat niet kan zal ik er iemand voor aanwijzen.
- MAX 2 characters.

B E G I N :
De kinderen liggen in de slaapzalen, enkele zwerven in tweetallen of alleen door de gangen.
De Begeleiders zijn NPC en kunnen daardoor de kinderen op keuze wegsturen.

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Roar schreef:
[Uh oh, ik heb geen idee wat voor beginpost ik moet schrijven o-o]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Roar schreef:
[Uh oh, ik heb geen idee wat voor beginpost ik moet schrijven o-o]

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

[ Sommige zijn er al langer, Zoals een paar dagen of weken, andere komen net aan en worden door de bewakers naar binnen gebracht.
Sommige zijn dus over de gangen aan het lopen, en andere in de slaapzalen. Weer Andere luisteren niet naar de begeleiders en gaan gewoon door met waar ze mee bezig waren etc.]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

[Zijn er kamer indelingen ]

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

[ Jongens en meisjes Apart, dat is denk het meest makkelijkste. De meiden liggen samen op een kamer, en de jongens samen,]

---

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Levina Abigail Dacre
Beetje in gedachten verzonken loop ik door de gangen, denkend aan mijn leven voor hier. Mijn gedachtes worden abrupt gestoord door iemand die tegen mij aan loopt en uit reflectie mijn schouders pakt voordat ik bijna tegen de grond aanviel en uit reflectie pak ik met een hand zijn heup vast. Ik kijk naar diegene die tegen me aan gelopen en een jongen met bruin haar en grijze best wel mooie ogen.
"H – Het spijt me," mompelt hij zachtjes en ik tover een glimlach op mijn gezicht.
'Het geeft niks joh, kan gebeuren.'

      • Gaio Demetri Chloris

      "Het geeft niks joh, kan gebeuren."
De zachte, meelevende stem geeft aan dat ik tegen een meisje op ben gelopen, wat mijn wangen ietwat meer rood laten kleuren. Daarnaast ben ik me er dondersgoed van bewust dat haar slanke hand op dit moment op mijn heup rust – wat mijn nerveuze stemming enkel en alleen lijkt te verergeren.
Mijn ogen raken langzamerhand gewend aan de duisternis van de gang, waardoor ik vaag het gezicht van het meisje kan onderscheiden. De lichte, blonde kleur van haar haren maakt het dat ze bijna oplicht in het donker – terwijl haar lichtblauwe ogen me onderzoekend aan lijken te staren. In tegenstelling tot mijn vuurrode wangen, is haar gezicht haast sneeuwwit en valt er geen spoor van nervositeit te bekennen.
      "Het is nogal eh – donker," fluister ik dan maar haperend, niet wetend wat ik anders zou moeten zeggen op dit moment.
Diep van binnen begint de drang op te zetten om ontzettend stoer en macho te gaan doen – wat ik weet te onderdrukken door mezelf op haar ogen te concentreren. Ik zou niet weten hoe ik voor mijn ongeluk met meisjes om ging, dus ik besloot voor de meer veilige aanpak te kiezen.

      "Ik had niet verwacht mensen tegen te komen hier, met de regels en al," laat ik er dan zacht fluisterend achteraan volgen. Schijnbaar was ik niet de enige persoon die de regels van de begeleiders aan de kant leek te schuiven – het meisje was ook onderweg geweest naar iets, wat dan ook mogen zijn.
Beschaamd merk ik dat mijn arm nog steeds half rond haar schouder ligt, waardoor ik hem snel terug trek en mijn hand snel door mijn haren laat glijden – om mezelf nog enigszins een houding te geven.
      "Mijn naam is Gaio, trouwens – ik ben hier nog niet zo heel lang."

---

•

Levina Abigail Dacre
Ik glimlach even als zijn wangen nog roder worden blijkbaar had hij niet verwacht of gehoopt dat hij tegen een meisje aangelopen was, snel trek ik weer mijn hand van zijn heup weg en kijk even rond om te kijken of er verder niemand aan komt geen begeleider of zo. Als de jongen weer praat kijk ik hem weer aan.
"Het is nogal eh – donker," fluistert hij. 'Dat klopt ja, wel als het buiten zou onweren misschien dat het de gangen dan wat verlicht zouden zijn en dat we wat meer kunnen zien,' komt net in me op dat ik dat ook had kunnen proberen. "Ik had niet verwacht mensen tegen te komen hier, met de regels en al," fluistert hij weer.
'Dat klopt er zijn er maar weinige die zich echt aan de regels houden.' Ik was best wel nieuwsgierig wat hij zo laat hier deed maar ik wist niet of ik het hem wel kon vragen dadelijk was het privé of vind hij het nogal onbeschoft of denkt hij dat ik mijn neus in andermans zaken wil steken.
De jongen komt er blijkbaar nu pas achter dat zijn armen nog om mijn schouders liggen en trekt ze snel terug waardoor ik even zacht grinnik.
'Mijn naam is Gaio, trouwens-ik ben hier nog niet zo heel lang.'
'Aangenaam mijn naam is Levina, ik ben hier ook niet zo lang.'

Nevada Wrendall Palkings.

‘‘Helemaal niets.’’ In de meeste gevallen keert dezelfde situatie, of dezelfde personen steeds opnieuw terug. In volgorde waarin het echt zal gebeuren. Vaak krijg ik er zelfs een tijdstip, of een datum bij.
‘‘Drie dagen geleden was het een verlaten discotheek. Geen borden, geen aanwijzingen. Toen ik de brandtrap probeerde te nemen om te zien of ik de omgeving herkende, loste alles op in rook. Eergisteren stond ik in een steeg volgestouwd met vuilcontainers en troep, toen ik de steeg probeerde te verlaten, gebeurde hetzelfde: de omgeving rookte gewoon.. op.’’ Er rolt een gefrustreerde zucht over mijn lippen zodra ik mezelf tegen één van de stoffige wanden heb gedrukt. De koelte trekt via mijn vest mijn rug in en zorgt ervoor dat ik mijn kaken ferm op elkaar druk.
‘‘Gisteren was ik op een enorm dak. Het stortregende en er was zo weinig te zien. Gewoon een leeg dak. Geen mensen, helemaal niéts. Toen ik het luik probeerde te openen om naar beneden te komen verviel de omgeving opnieuw.’’ Kauwend op mijn onderlip staar ik naar de kaarsen die her en der over de grond verspreid zijn.
‘‘Vanmorgen was het een heel donkere ruimte. Ik kreeg bijna een hartverzakking toen ik een figuur in de kamer ontdekte. Het leek op een kelder, of zo.
Het was vochtig en voelde heel krap, maar dat ligt gewoon aan mij..’’ Kort schud ik mijn hoofd waarna ik op mijn onderlip bijt.
‘‘Toen ik dichterbij wilde komen ging alles op in lucht. Letterlijk. Wat moet ik daar nu mee, Alex?’’ Verwoed steek ik mijn armen voor me uit, waarna ik met mijn hoofd tegen de muur leun.
‘‘Ik kan op geen enkel, logisch spoor komen. Het enige dat ik me herinner dat dit kan veroorzaken is dat ikzelf constant op die plekken aanwezig ben.
In de discotheek, in de steeg, op het dak en in de kelder..’’ Mijn ogen worden lichtelijk groter als ik me besef wat die plekken overeen komen met elkaar.
‘‘Het is één gebouw. Dat moet haast wel. Maar waarom kan ik niet zien wat er mis is? Wat er gaat gebeuren? Waarom zou ikzelf überhaupt naar zo'n gebouw gaan?’’ Het zijn vragen waarop Alex het antwoord niet kan weten, maar toch voelt het goed om ze hardop uit te spreken.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

      • Gaio Demetri Chloris

      "Dat klopt, er zijn maar weinigen die zich echt aan de regels houden."
      "Aangenaam mijn naam is Levina, ik ben hier ook niet zo lang."
Direct na het uitspreken van haar woorden, voel ik me ietwat meer op mijn gemak – zowel hier zo dicht bij Levina, als in het gehele tehuis. Gedurende de tijd dat ik hier was geplaats – doordat er geen enkel gegeven over me bekend was – was ik er altijd van uit gegaan dat iedereen hier elkaar al had ontmoet, waardoor er goede vriendschapsbanden ontstaan waren.
Echter, nu Levina me ietwat onderzoekend aankeek besef ik dat ze hoogstwaarschijnlijk in precies hetzelfde schuitje terecht gekomen zou moeten zijn als ik – we waren hier beiden nieuw en kenden nog maar weinig andere personen.
      Diep binnen in mezelf wist ik dat dit een kans was om vrienden met iemand te worden, zodat ik mijn dagen niet meer hopeloos alleen in de bibliotheek van het tehuis zou moeten door brengen – maar daadwerkelijk contact met iemand zou kunnen hebben.
Voorzichtig en ietwat aarzelend richt ik mijn blik dan uiteindelijk weer op Levina's gezicht – zodat mijn doorschijnende ogen contact maken met haar lichtblauwe paar. Af en toe flitste mijn blik terug naar haar haren, die nog steeds licht leken af te geven in de duisternis – wat me op de een of andere manier ontzettend interesseerde.
      "Wel, ik zou willen dat ik je meer over mezelf kon vertellen – maar daarbij moet ik je helaas teleurstellen," fluister ik dan uiteindelijk schaapachtig, omdat ik geen flauw idee had wat ik zou moeten zeggen.
Licht gefrustreerd bal ik mijn vrije hand tot een vuist, omdat ik niet wist hoe ik om moest gaan met de gehele situatie – hoogstwaarschijnlijk was de Gaio vóór het ongeluk een stuk zelfverzekerder geweest, maar totdat het volledig was bewezen speelde ik het op veilig en zocht naar manieren om uit te vinden wie ik daadwerkelijk was.

---

•

Levina Abigail Dacre
"Wel, ik zou willen dat ik je meer over mezelf kon vertellen – maar daarbij moet ik je helaas teleurstellen," fluistert hij.
Ik glimlach geruststellend dat het niks uitmaakt dat hij het niet kan vertellen. 'Als ik het goed begrijp weet je niet wie je bent wie je ouders zijn?' vraag ik.
Het valt me op dat hij steeds naar mijn haar kijkt en ik glimlach. 'Is mijn haar interessant?'' ik kijk naar zijn haar om te kijken of ie misschien net zo interessant was als de mijne maar toch vond ik stiekem zijn mooie doorschijnende grijze ogen interessanter. Als ik zie dat hij zijn hand tot een vuist balt pak ik die vuist voorzichtig vast.
'Rustig, ontspan, er is niks aan de hand,' zeg ik rustig.

      • Gaio Demetri Chloris

      "Als ik het goed begrijp weet je niet wie je bent, wie je ouders zijn?"
Geheel onwillekeurig haal ik opnieuw een hand door mijn haren – niemand had de voorgaande vraag zo direct gesteld ; na mijn ongeluk. Mijn blik zoekt als vanzelf een uitweg, waardoor ik me opnieuw op haar haren richt – haar recht aankijken zou op dit moment onmogelijk zijn ; niemand zou moeten weten hoe erg ik ermee worstelde, dat ik geen flauw idee had wie of wat ik was.
      "Is mijn haar interessant?"
      "Rustig, ontspan, er is niks aan de hand."
De warmte van Levina's aanraking verspreid zich als vanzelf over mijn hand – waardoor ik inderdaad wat kalmeer en mijn ademhaling enigszins onder controle weet te krijgen. De gedachten dat ik me op dit moment neer aan het zetten ben als een volslagen idioot flitsen even kort door mijn gedachten – waardoor ik mezelf streng toe spreek en mijn blik uiteindelijk weer op Levina's ogen laat rusten.
Alhoewel er nog steeds een of andere paniek door mijn hoofd raast, voel ik mezelf langzaam kalmeren bij de aanblik van Levina ; ze leek me op het eerste gezicht een betrouwbaar persoon, waaraan ik mijn geheimen kon toevertrouwen.
      "Ik weet inderdaad niet wie ik ben, of wie mijn ouders zijn – ik weet op dit moment vrijwel niets, behalve mijn naam en geboortedatum. En, ja – je haar is ontzettend interessant, het lijkt licht te geven in het donker."
Het gedeelte over haar haren laat ik er mompelend achteraan volgen – wetend dat het misschien ontzettend ongemakkelijk voor haar is dat ik naar haar haren sta te staren zonder enige reden.
Mijn blik glijdt als vanzelf omlaag naar haar hand, die nog steeds om mijn vuist ligt gevouwen.

---

•

Levina Abigail Dacre
"Ik weet inderdaad niet wie ik ben, of wie mijn ouders zijn – ik weet op dit moment vrijwel niets, behalve mijn naam en geboortedatum. En, ja – je haar is ontzettend interessant, het lijkt licht te geven in het donker."
Ik kijk hem nog even onderzoekend aan, mijn indruk was dat hij er wel wat moeite mee had, misschien kan ik hem wel ergens mee helpen, maar hij zou vast geen hulp willen tenminste niet van mij. of zal hij denken dat ik mijn neus in ander mans zaken steek.
Ik grinnik als hij het over mijn haar heeft dat die licht lijkt te geven. 'Als je het aanraakt gaat er zo shock door je heen alsof er bliksem bij je is ingeslagen.' ik glimlach even geruststellend. 'Nee dat was maar een grapje, dat doet het niet.'
Als hij naar zijn hand kijkt die ik nog steeds vast heb trek ik de mijne snel los.

Alexander Denis Thomson

‘‘Helemaal niets.’’ zei haar zachte stem. ‘‘Drie dagen geleden was het een verlaten discotheek. Geen borden, geen aanwijzingen. Toen ik de brandtrap probeerde te nemen om te zien of ik de omgeving herkende, loste alles op in rook. Eergisteren stond ik in een steeg volgestouwd met vuilcontainers en troep, toen ik de steeg probeerde te verlaten, gebeurde hetzelfde: de omgeving rookte gewoon.. op.’’ legde ze uit en ik keek haar moeilijk aan. Als Nevada er zelf al geen idee van geeft ,zal ik het ook niet bepaald weten. Een gefrustreerde zucht verliet haar lippen en ik kijk haar even bedenkelijk aan. Ik had werkelijk geen idee ,waarover het zou kunnen gaan. ‘‘Gisteren was ik op een enorm dak. Het stortregende en er was zo weinig te zien. Gewoon een leeg dak. Geen mensen, helemaal niéts. Toen ik het luik probeerde te openen om naar beneden te komen verviel de omgeving opnieuw.’’ vervolgde ze weer en beet dan op haar lip. Een discotheek en een dak. ‘‘Vanmorgen was het een heel donkere ruimte. Ik kreeg bijna een hartverzakking toen ik een figuur in de kamer ontdekte. Het leek op een kelder, of zo. Het was vochtig en voelde heel krap, maar dat ligt gewoon aan mij..’’ zei ze en schudde dan kort haar hoofd. ‘‘Toen ik dichterbij wilde komen ging alles op in lucht. Letterlijk. Wat moet ik daar nu mee, Alex?’’ vroeg ze me dan en ik zuchtte zacht ,waarna ik kort mijn schouders ophaalde. "Helaas ,weet ik het niet. Misschien..." zei ik en dacht nog even na. ‘‘Ik kan op geen enkel, logisch spoor komen. Het enige dat ik me herinner dat dit kan veroorzaken is dat ikzelf constant op die plekken aanwezig ben. In de discotheek, in de steeg, op het dak en in de kelder..’’ zei ze opsommend ,ergens dacht ik aan de een van de bekendste discotheken van de stad,maar er zijn er best wel veel. ‘‘Het is één gebouw. Dat moet haast wel. Maar waarom kan ik niet zien wat er mis is? Wat er gaat gebeuren? Waarom zou ikzelf überhaupt naar zo'n gebouw gaan?’’ vroeg ze me dan weer en ik schudde niets wetend mijn hoofd. "Het zal vast niet veel goeds zijn. Misschien moeten we morgen eens gaan kijken naar de discotheken en als je de juiste vind ,het verder uitpluizen?" stelde ik dan voor. Het feit dat ze vertelde dat haar visioenen ,telkens tot rook vergingen ,voelde voor mij niet goed aan, meteen dacht ik aan vuur, maar ik had het vast mis. Vaag hoorde ik stemmen beneden ,dus was ik even stil. We waren vast niet de enigen die nog wakker waren hier.

Heath William Rodrigues

Dampwolkjes verlieten mijn lippen ,terwijl ik hier rondliep in de donkere koude straat. Al de hele dag was ik opzoek, naar het verdomde huis. Stel dat het een grap was? Dan was ik nu echt alles kwijt. Iets wat geërgerd keek ik naar de verkreukelde uitnodiging in mijn handen ,de stad had ik nu wel met moeite gevonden ,de straat... Ik keek nog even op en keek naar het kleine plakaatje die aan een stenen huis hing. Inderdaad het was de zelfde straat. Ik zuchtte opgelucht en liep dan verder. Hierboven hadden ze besloten om het ook nog eens te laten regenen, waardoor ik wat pissig werd. Na de huisnummers van verschillende huizen te bekeken hebben ,kwam ik eindelijk op het juiste huis uit. Misschien was het slimmer geweest om meteen naar het grootste huis te zoeken... Ik liep naar de deur toe en aarzelde toch even. Aanbellen zou misschien dom zijn aangezien het al erg laat was. Ik ademde diep in en hield even mijn adem in om vervolgens op de deur te kloppen. Nu hopen dat ze nog wakker zijn en me binnen willen laten. Het zou eigenlijk wel moeten ,want ze hadden me uitgenodigd. Mijn rugzak hield ik wat steviger vast en ik wachtte geduldig af.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

      • Gaio Demetri Chloris

      "Als je het aanraakt gaat er zo'n shock door je heen, alsof er bliksem bij je is ingeslagen. Nee, dat wat maar een grapje, dat doet het niet."
      Zachtjes laat ik een zacht gegrinnik over mijn lippen rollen – zowel van opluchting door het feit dat ik geen gevaar loop schocks te krijgen, als van opluchting door het feit dat Levina ontzettend aardig en luchtig probeerde te zijn. Alhoewel het een grote afwisseling was met de andere contacten die ik in de afgelopen tijd had opgebouwd – die voornamelijk hadden bestaan uit doktoren en de begeleiders uit het tehuis – was het een welkome afwisseling, waar ik totaal geen probleem mee had.
Ik voel binnen in mezelf een soort licht ontsteken, alsof ik al die tijd naar menselijk contact had verlangd maar het nu uiteindelijk pas naar boven kwam zetten – misschien was ik voor mijn ongeluk wel een echt "mensenmens" geweest, of had ik me het fijnst gevoel rondom andere personen. Alhoewel een gelukkige ervaring met een meisje niets kon zeggen, drong er als vanzelf een zweem van een glimlach op mijn gezicht door het feit dat ik steeds meer over mezelf leek te ontdekken – alsof ik een ontzettend moeilijk boek aan het door lezen was, waar de pagina's nog niet van waren ingevuld ; maar ze na lang staren toch tevoorschijn wisten te komen.
      "Dus, ik loop geen gevaar wanneer ik bij je in de buurt ben – fijn om te weten," grinnik ik zachtjes, doelend op de grap over haar haren die Levina zojuist zelf had gemaakt. "Je zei dat je hier nog niet lang was, ken je al veel mensen?"
Mijn blik wordt weer onderzoekend, terwijl ik mijn ogen niet van haar haren af kan houden – het lijkt me te intigreren, maar aan de andere kant voel ik ook alsof een duistere kant van mezelf er van weg zou willen lopen.

---

•