{RPG} Crashed on hell! [Topic 1] - Speeltopics

Verhaal:
Jullie zijn op weg met vlucht 746 van wellington international airport in Nieuw-Zeeland richting Albany international airport in de staat New York. Plots is er turbulentie, er wordt gevraagd om de gordels aan te doen. Onverwacht komen jullie in een luchtzakking terecht. Eén van de motoren valt uit en de piloot vraagt om kalm te blijven, terwijl hij het vliegtuig veilig gaat proberen te landen. Maar dan plots ontploft de 2e moter. Het vliegtuig begint aan een ontstopbare val naar de grond en de staart van het vliegtuig breekt af. Het voorstuk valt op het strand van een onbewoond eiland, terwijl de staart helemaal de andere kant in de zee terecht komt, op enkele honderden meters van het strand.
Hier begint dan de RPG. Jullie zoeken naar geliefden, vrienden, broers of zussen waarmee jullie op het vliegtuig zaten of helpen mensen. De mensen uit het staartgedeelte zijn sowieso in het water gevallen, de mensen uit het voorstuk kunnen zowel op het strand als in het water terechtkomen, of zelfs tot in de jungle geslingerd worden, waar je zelf liever begint.

regels:
-Je kiest zelf hoeveel personages, maar zorg dan wel dat je het kan bijhouden. Want hoe meer personages, hoe moeilijker het wordt als je even een dagje niet online kan komen of zo
-duidelijk je naam en het stuk van het vliegtuig waarin je gecrasht bent bovenaan je tekst zetten.
-Wanneer je out character gaat dan tussen haakjes, of *, of op een andere manier duidelijk af te scheiden van je tekst
-Deze RPG maak ik samen met LogitG27. We zullen af en toe eens de dag laten eindigen en dan gedurende de nacht enkele dingen laten gebeuren. Wat er gebeurt? Dat is nog geheim, om het spannend te houden! ^^
-Gelieve in het begin nog zoveel mogelijk op het strand te blijven en dan pas de jungle te gaan ontdekken. In het begin wachten jullie namelijk nog op redding, later in de RPG zal blijken dat alle pogingen tot contact maken met de buitenwereld falen.
-Iedereen heeft een reden om op reis te gaan, dus jullie moeten wel een beetje een achtergrond te hebben. Gewoon een plezierreisje, voor je werk, familiebezoek,…
-Er zijn duistere wezens in de jungle. In het begin zien jullie die NIET. Jullie mogen wel schrijven over vage schaduwen, fluisteringen, enge geluiden, maar nog niet over hoe het monster eruit zou zien. Later zullen wij een beschrijving van de monsters erop zetten, zodat jullie weten wat er jullie te wachten staat.
-Er zijn wilde dieren op het eiland, dus of je daar een aanvaring mee krijgt beslis je zelf
-Langere teksten zijn leuker en vlotter om te lezen, dus liefst geen oneliners.
-Als je aan de RPG begint, dan niet om de volgende dag weer te stoppen. Het zou leuk zijn als iedereen het een beetje volhoudt.


Voorstuk:
- Felicia Chloe Curtis Huaso
- Felicé Eve Gonzales LostMagic
- Scarlett Bennett Irvine tijdelijk inactief
- Aishlinn ''Linn'' Jay Quinn Butera
- Mark Curtis LogitG27
- Finn David Gonzales LostMagic
- Dannick "Dan" Christopher Bradley Roar
- Laurent Jared Dupont xAlways

Staartgedeelte:
- Alice Dupont Chocolata
- Amelia Melody Daisiree Williams ginnypond
- Emmett Robin Bradley Roar
- Joseph Mason Dupont xAlways

ER ZIJN NOG ALTIJD MEER DAN GENOEG PLAATSEN VRIJ. Mensen die interesse hebben kunnen zich in het rollentopic inschrijven.

Voor vragen kan je zowel bij mij als bij LogitG27 terecht!

[ bericht aangepast op 18 sep 2013 - 18:48 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Felicia Curtis || Voorstuk

Ik laat me overeind trekken, maar blijf dan demonstratief staan.
"Eerst dit!" zeg ik streng en steek de fles water naar hem uit. Nu moet hij zeker drinken. Hij heeft net een grote inspanning gedaan en de dag is nog lang niet om. Ik hoop dat het duidelijk is dat ik nu geen tegenspraak duld. Ik kijk hem recht aan, terwijl ik de waterfles zowat tegen zijn borstkas druk.
"Alsjeblieft?" zeg ik dan. Want ik wil echt dat hij gezond is.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mark Curtis - Voorstuk

Ik doe een knullige omdraai move als ze blijft staan en dus mijn arm blijft haken omdat ik haar handje vast heb.. "Oké schat, je hebt gelijk.." zeg ik dan en neem het flesje water uit haar hand. "Dank je schat, je bent echt lief.." glimlach ik naar haar en neem een paar slokjes water. "De rest is voor jou schat, jij hebt het meer nodig dan ik.." glimlach ik naar haar en knik.. "Kom.. laten we maar gaan nu dan.." zeg ik dan en knik met m'n hoofd van, kom mee. Ik probeer een beetje in de verte te kijken naar de mensen die nog over het strand heen en weer hollen.

---

It's high noon.

Felicia Curtis || Voorstuk

Ik glimlach als hij dan toch drinkt. Het is niet zoveel als ik wou, maar goed, het is iets. Ik knijp hard in zijn hand zodat hij zijn hoofd weer zou omdraaien en druk dan een kus op zijn lippen. Langzaam sla ik zijn arm om me heen en neem met mijn andere hand de zijne vast om onze vingers te verstrengelen, zodat zijn hand daar blijft en niet terugvalt. Ik sla mijn arm om zijn middel. Zo hebben we zo vaak over straat gelopen of over het strand op onze huwelijksreis. Wat fijne herinneringen komen bij me terug en ik bloos een beetje, terwijl ik naast Mark terug loop naar het wrak.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mark Curtis - Voorstuk

Ik glimlach als ze zo lief mijn arm om haar heen slaat en ik druk haar stevig tegen me aan.. Ook bij mij spelen herinneringen op en ik glimlach terwijl ik voor me uitstaar.. Zo weet ik nog wel toen we het vliegtuig uitstapte naar het hotel.. Toen liepen we ook zo.. Mijn arm om haar heen, haar arm om mij heen, en in onze losse handen een koffer.. Waren we maar weer daar.. gaat er door mijn hoofd.. "Alles komt goed.." mompel ik plots voor me uit en kijk naar jou, omdat ik zelf ook niet had verwacht dat ik dat ging zeggen. Langzaam lopen we terug..

---

It's high noon.

Felicia Curtis || Voorstuk

"Natuurlijk liefje. Een vliegtuig verdwijnt niet zomaar." glimlach ik. Ik besef me dat ik die woorden al heel veel heb gedacht. Nja, nu ze uitgesproken zijn, moet ik ze ook wel geloven. Ik laat mijn hoofd lichtjes tegen zijn arm steunen, terwijl we verder lopen.
"Jammer dat onze huwelijksreis zo moest eindigen.." peins ik. Ik staar voor me uit, richting het wrak, terwijl mijn gedachten in de herinneringen blijven.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mark Curtis - Voorstuk

"Je hebt gelijk.. vroeg of laat vinden ze ons wel, niks verdwijnt zomaar, zeker net zo'n bakbeest van een vliegtuig.." zeg ik zachtjes en loop voor me uit.. Zelf denk ik dat t nog een paar uur duurt voor de reddingsploeg hier is.. Maar ja, we blijven samen, dat weet ik zeker,.. "Inderdaad schat.. Als ik dit wist.. Zou ik het voorkomen hebben.. Maar we blijven samen, voor de redding en na de redding, ik beloof het je.." glimlach ik wat nepjes.. Maar alles moet wel goed komen toch.. De gedachten in mn kop beginnen weer is te malen.. Leuke gedachten, negatieve gedachten...

---

It's high noon.

Felicia Curtis || Voorstuk

"Ah, we zitten hier nu. Binnenkort worden we gered en zitten we thuis samen onder een warm dekentje met een tas warme chocomelk in onze handen." glimlach ik. Ik zie dat we al een heel stuk dichter bij het wrak zijn. Het lijkt wel of de weg terug minder lang is dan de weg heen.
Misschien kwam dat omdat we eerst hoop hadden op redding. Nu die weg is, willen we ons zo niet haasten, maar gaat de tijd toch wel sneller. Ik zucht zachtjes. "We moeten dan ook wat vinden om onder te slapen. Misschien moeten we ons opsplitsen? We zoeken eerst elk apart mensen om hout te sprokkelen en zeggen ze om naar de neus van het vliegtuig te komen. Dan komen wij daar samen en toon je mij waar we best een hut opzetten. En dan zal ik die maken. Ik denk dat ik het wel kan... Ik heb in de jeugdbeweging gezeten, dus ik herinner me nog wat dingen." ik stel het met tegenzin voor. Liefst blijf ik samen, de hele tijd, maar de dag is te kort om alles samen te kunnen doen. We moeten samenwerken.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[Femke, ik vind je foto echt heel leuk c:

En ik ga zo een post schrijven, ben alleen nog even bezig met een HG-verhaal (:]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Irvine schreef:
[Femke, ik vind je foto echt heel leuk c:

En ik ga zo een post schrijven, ben alleen nog even bezig met een HG-verhaal (:]

{thanx!
En is goed hoor }

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mark Curtis - Voorstuk

"Ja.. ja precies, het komt wel goed schat, echt waar.." antwoord ik op haar. We komen alweer aan bij het wrak en ik zucht zacht.. "Nou, hier zijn we weer.. Hing dat vliegtuig nog maar in de lucht.." zucht ik en kijk haar aan.. Stilletjes luister ik naar haar voorstel en bij het woord 'opsplitsen' wil ik al afhaken, maar ik besluit verder te luisteren. "Mja, ja.. ja.." mompel ik twijfelend.. Ik wil helemaal niet opsplitsen.. "We kunnen ook gewoon.. samen mensen aansporen en wij 2 ook samen hout zoeken toch..?" zeg ik zachtjes. "En we kunnen ook onder een deel van het vliegtuig slapen, er ligt daar een wrakstuk van het.. midden denk ik..? Een hut bouwen redden we vanavond echt niet.." zeg ik dan weer twijfelend terwijl ik haar aankijk.. "Zeg jij het maar schatje, jij hebt inderdaad zoiets gedaan, jij hebt er meer ervaring mee.." mompel ik en glimlach weer wat nepjes naar haar. Ik laat de keuze maar aan haar, zij zal het hier wel beter weten, ik en overleven, nee bedankt..

---

It's high noon.

Joseph Mason Dupont

Ik kijk voor me uit en heb geen zin om met iemand te praten. Na een tijdje sta ik op, en denk ik na. Waarom is Laurent hier nu niet? Ik merk dat ik mijn tweelingbroer ontzettend mis, meer dan ik me ooit kon voorstellen. Dat mijn ouders dood zijn, weet ik zeker. Van Laurent weet ik het niet, en dat maakt het alleen maar erger. Ik bedoel; wat nou als hij ergens ligt dood te bloeden, en ik hem niet kan helpen... Ik loop naar Alice en plof naast haar neer, op het strand.
'Weet je, misschien moeten we pap en mam begraven. Ik bedoel... Dat zou eervol zijn, als we ze een graf geven.' Ik merk zelf hoe vervelend ik het vind om dit te zeggen. Nooit, nooit in mijn hele leven heb ik met de gedachte gespeeld dat ik mijn eigen ouders zou moeten begraven, maar ik weet dat het moet. Als we ze hier laten liggen, brengt het alleen maar meer verdriet.

Laurent Jared Dupont

Ik ijsbeer over het strand, en kijk rond. De rotsen, daar zie ik mensen! Nou ja, eigenlijk zijn overal mensen, maar van de mensen hier weet ik niet zeker of ze leven. Ik besluit maar naar de mensen toe te gaan. Samen kun je meer dan alleen, en misschien hebben ze mijn gezin gezien. Op dit moment mis ik Joseph meer dan ooit. Het feit dat ik niet weet of hij leeft of dood is, doet me pijn. Als ik het zeker zou weten, kon ik rouwen of vrolijk zijn, maar nu zit ik ergens tussen die twee in. Ik loop naar de twee mensen toe, en zie dat het een man en vrouw zijn. 'Ehm... Ik ben op zoek naar een jongen die erg veel op mij lijkt, en een meisje van dertien jaar.' Ik besluit dat er meer volwassenen in het vliegtuig zaten, dus er meer kans is dat ze Alice en Joseph gezien hebben. 'Hebben jullie die soms gezien?' Vraag ik, en ik merk dat de tranen mijn ogen willen binnendringen, maar ik hou ze tegen.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Alice Dupont || Staartgedeelte

Wanneer Joseph vraagt of we mama en papa moeten begraven, merk ik dat er tranen in mijn ogen verschijnen. Ik laat ze maar naar beneden rollen, tot ze in mijn haren vallen. Met een achteloos gebaar doe ik mijn haar naar achter en kijk mijn broer aan. Wat moet ik doen? Het is hier één en al ellende. Mijn hele lichaam doet pijn, maar dat kan me niks schelen. De emotionele pijn is veel en véél erger dat de fysieke. Mijn leven is kapot, mijn hart in duizend stukken gebroken.
'Ja... Ja, dat zou wel m-moeten, J-Joseph. Ik-'
Ik word overweldigd door mijn emoties. Kon ik de tijd maar terugdraaien, kon dat maar. Ik wil alleen maar van dit roteiland af en terug naar huis, met mijn ouders en broers.
Trouwens, waar is Laurent? Leeft hij nog, of- of is hij ook gestorven, net als mijn ouders? Er komt weer een nieuwe vlaag verdriet naar boven en ik kan alleen maar huilen om alle ellende.

[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 12:09 ]

---

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

LostMagic schreef:
(...)

Felicé Eve Gonzales
Ik kijk hem even kort aan als hij grinnikt. Vind hij het leuk dat ik huil of zo?! Ik zucht en draai mijn hoofd de andere kant op terwijl ik naar zijn antwoord luister. 'Dan zoek ik morgen wel verder, ik wil niet riskeren dat het plots pikdonker word en we ergens vallen en iets breken.' zucht ik en sta recht. 'Ik weet niet wat jij gaat doen...' zeg ik en bijt zachtjes op mijn lip. Mijn zin afbrekend. Zou ik hem nu echt hier laten? Aan zijn lot overlatend? Wat voor bitch ben ik?! 'Kom je? Ik heb een afdakje kunnen maken voor als het zou regenen en heb een deken gevonden. We moeten enkel nog hout zoeken.' Ik zeg het zachtjes.

Dannick "Dan" Christopher Bradley - Voorstuk

'Het lijkt me sterk dat de zon niet eerst ondergaat' zei ik met één wenkbrauw opgetrokken. 'Wat ik wel weet is dat als de zon opkomt het meestal rond zes uur 's ochtends is' knikte ik. Even keek ik hoe ze recht ging staan maar volgde al snel haar voorbeeld. 'Nou, ik ga wel met jou mee' grinnikte ik toen ze haar zin afkapte en een nieuwe begon. 'Er is een jungle hier. Alleen misschien is het beter om daar niet te ver in te gaan want je weet maar nooit wat er in zit. Als jij nou eens hiervoor naar vruchten gaat zoeken dan zoek ik het hout' stelde ik voor. Want als de planten hier leefden zouden er vast ook wilde dieren zijn, op zijn hoogst vogels. En vogel hebben voedsel nodig dus vruchten zullen er ook wel zijn.

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

LogitG27 schreef:
Mark Curtis - Voorstuk

"Ja.. ja precies, het komt wel goed schat, echt waar.." antwoord ik op haar. We komen alweer aan bij het wrak en ik zucht zacht.. "Nou, hier zijn we weer.. Hing dat vliegtuig nog maar in de lucht.." zucht ik en kijk haar aan.. Stilletjes luister ik naar haar voorstel en bij het woord 'opsplitsen' wil ik al afhaken, maar ik besluit verder te luisteren. "Mja, ja.. ja.." mompel ik twijfelend.. Ik wil helemaal niet opsplitsen.. "We kunnen ook gewoon.. samen mensen aansporen en wij 2 ook samen hout zoeken toch..?" zeg ik zachtjes. "En we kunnen ook onder een deel van het vliegtuig slapen, er ligt daar een wrakstuk van het.. midden denk ik..? Een hut bouwen redden we vanavond echt niet.." zeg ik dan weer twijfelend terwijl ik haar aankijk.. "Zeg jij het maar schatje, jij hebt inderdaad zoiets gedaan, jij hebt er meer ervaring mee.." mompel ik en glimlach weer wat nepjes naar haar. Ik laat de keuze maar aan haar, zij zal het hier wel beter weten, ik en overleven, nee bedankt..

Felicia Curtis || Voorstuk

"Ja, je hebt gelijk. Ik wil eigenlijk ook niet opsplitsen." knik ik. Ik ben blij dat hij met een veel redelijker voorstel komt, waarbij we niet moeten opsplitsen. "Dan zoeken we nu gewoon samen mensen en... Wacht, bedoel je onder een deel van het vliegtuig slapen, of gewoon echt... in het vliegtuig?" Ik vermoedt wel dat hij een deel bedoelt, maar ik wil het toch even navragen. Want ik slaap nog liever in de open lucht dan tussen die lijken van de passagiers, die nog vast zitten in hun stoelen door hun gordels...
Plots merk ik hoe iemand op ons af komt. Ik kijk even naar Mark en ga nog wat dichter tegen hem aanlopen, gewoon vanzelf. Zodra de jongen ons bereikt blijven we ook stilstaan. Ik luister naar wat hij te vertellen heeft over een jongen en een meisje van 13 jaar oud.
Spijtig schud ik mijn hoofd. "Sorry, ik kan me niemand zo herinneren." zeg ik zacht en kijk dan naar Mark. Hij was al de hele tijd alerter. Misschien had hij wel iemand gezien.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mark Curtis - Voorstuk

"Gewoon onder een deel van het vliegtuig.. Ik zag daarzo.. Een stuk van het dak, of.. de bodem van het vliegtuig liggen, gewoon alleen dat stuk, geen doden.." zeg ik terwijl ik naar de boog van het vliegtuig die in het zand staat verderop wijs.
Plots loopt Felicia dichter op me en ik kijk haar met een glimlachje aan, wat is het toch een schat.
Dan zie ik een jongen op ons afkomen die ons aanspreekt of we 2 mensen van 13 jaar oud gezien hebben. Felicia antwoord als eerste, terwijl ik nadenk wie ik allemaal gezien heb.. Felicia heeft ze in ieder geval niet gezien en dan kijkt ze naar mij. "Ik ben even aan het denken.. maar kan me geen kinderen herinneren, niet bij de doden uit het water, als dat je oplucht, maar helaas ook niemand hier op t strand gezien van die leeftijd.. Sorry.." zeg ik dan en steek m'n hand uit.
"Mark.." stel ik mezelf voor. "Dit is mijn vrouw Felicia, wij willen je best helpen je.. Familie? te vinden.. Toch schat?" vraag ik en kijk naar Felicia. "Maar het is wel al bijna avond, we moeten hout verzamelen voor een groot vuur, mocht de reddingsploeg vannacht komen, dan zien ze ons zeker wel." stel ik dan voor.
We gingen immers mensen aansporen om mee te helpen.

---

It's high noon.