Zondag, op de aller aller aller állerlaatste dag van de vakantie (zowel van uni als van werk), kreeg ik te horen dat er bij mijn opa longkanker geconstateerd was. Mijn moeder was zo vrij me dit te sms'en.
Ergens weet ik natuurlijk dat het te verwachten was; opa rookt als twee ketters bij elkaar en hij voelde zich al enige tijd niet goed al ging hij dus noit naar de dokter. Toch kwam het hard aan; vooral omdat ik het via de sms moest horen (en ik er zelfs naar heb moeten vragen) en omdat mijn opa en ik heel close zijn.
Vrijdag krijgen we te horen wat er eventueel nog aan gedaan kan worden en of er uitzaaiingen zijn.
Het ergste vind ik nu dus dat ik er niet naartoe durf - naar opa. Ik ben gewoon bang het topic op te brengen - of dat het aan bod komt - en dan barst ik in huilen uit. Er niets over zeggen lijkt me geen optie, aangezien hij weet dat ik het weet.
Edit: vandaag, vrijdag dus, hebben we te horen gekregen dat opa nog meer onderzoeken moet doen, zo snel mogelijk, omdat ze er dus niet zeker van zijn dat het behandeld kan worden.
Edit 2.0: Ik ben inmiddels al enkele keren op bezoek geweest bij opa. We hebben te horen gekregen dat hij niet meer behandeld kan worden en hij gaat ernstig snel achteruit. Er wordt gezegd dat we blij mogen zijn als hij de jaarwisseling nog meemaakt.
[ bericht aangepast op 2 okt 2013 - 12:03 ]
We need a bigger boat.
