RPG - The House in the mountains [speeltopic] [10] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 12:29 ]

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Pete Daniel Jackson
John vertelde dat het gezellig is in het huis en dat er kamers zijn voor vier maar ook voor twee personen.. Hij zit dus op zo'n vier persoons kamer.. Ik luister aandachtig. Als hij stil is begin ik pas door te krijgen dat hij misschien wel denkt dat ik op jongens val door dat stomme gebloos.. Waarom bloos ik toch zo snel? Djeez Pete, stop met dat homo gedrag van je. Niemand hoeft het te weten! Als je in het huis bent is het eerste wat je doet flirten met een meisje! roept een stem in mijn hoofd me boos toe. Ik ben vanplan maar gewoon te luisteren naar de stem.. Hoe leuk ik John ook vind, ik mag hem niet op de gedachtes brengen dat ik op jongens val. Nooit.
"Ik hoop dat we snel gaan. Het is koud." zegt John dan terwijl hij rild en weer glimlacht.
"Eh.. ja, hoop het ook" zeg ik een beetje ongeïnteresseerd. De witte muts die op mijn hoofd rust trek ik verder over mijn oren aangezien deze volgens mij rood zijn van de koude hier. Even kijk ik afzijdig de groep rond, terwijl ik vooral blikken op de meiden wend.. Ik vind sommige meisjes knap, maar leuk-leuk zal ik ze jammergenoeg vinden.. misschien heeft m'n moeder wel gelijk en is homo-zijn gewoon een ziekte waar ik vanaf moet.. al weet ze niet dat ik op jongens val. Ze vind dat ik te weinig vrienden heb en daarom ben ik hier. Als ze wist dat ik homo had dan had ze me in een gesticht gestopt om 'er vanaf' te raken. En zij is één van de hoofdredenen waarom ik nogsteeds 'in de kast' zit..

Lol, inspiratie bom :'D
Btw, had blijkbaar over John heen gelezen x'D

Het word eindelijk herfstc:

Little do you know

Abigail Pierce
" Sorry, sorry, ik bedoelde het als grap, hoor. Ik verbied je niets. Ik wil alleen een klein beetje meer aandacht van je, mag dat? Er zijn meer mensen op aarde die je in jou interesseren, hoor."
Ik zucht een keer zodra ik zijn tranen zie. Het doet me maar weinig, ik bedoel niemand had ooit naar mij gekeken als ik huilde, ze lieten me alleen maar meer huilen dus waarom zou het me wat interesseren als een ander huilt? " Je had direct naar me moeten luister James... Ik hou niet van dat jaloerse gedrag. " Een tweede zucht rolt over mijn lippen.
" En mensen zijn nooit in mij geïnteresseerd geweest, dus waarom zouden ze dat nu wel zijn."
Mijn geloof er in was wel weg, ik had nu Loki waar ik de tijd in het huis mee door kon brengen, en uiteindelijk zouden we allemaal terug naar huis gaan en begon mijn oude vertrouwde en verrotte leventje weer.

Laurinda Pearl
"Tja.. mijn beide ouders zijn dood. Ik zag het gebeuren op tv.. samen met mijn broer" en hij wijst naar een jongen verderop die behoorlijk veel op hem lijkt. Het zal vast een tweeling zijn.
"Dus ik begrijp wel zo'n beetje hoe je je voelt.." Ik knik. Misschien had het iets te maken met zijn drinken? Net als dat papa drinkt om mama?
"Maar goed.. vrolijker onderwerp" Meteen beantwoord ik zijn vraag met een vrolijke "Ja" een ander onderwerp was altijd goed.
"Zijn de mensen die al twee dagen in dat huis zitten een beetje gezellig?" vraagt hij met een lichte grinnik en ik knik. "Ik ken er niet heel veel tot nu toe, maar de gene die ik gezien of gesproken heb zijn wel oke. Daar kun je je wel mee vermaken." Ik had me prima vermaakt met Dena tot nu toe. Veel meer mensen had ik niet gesproken maar dat kwam vanzelf wel.

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

John Hunter Bell
Onder mijn woorden waren zijn wangen vrij rood geworden. Het stond hem echt heel schattig. Ik had geen idee of hij ook homo was of niet. Ik hoopte van wel, maar ik viel echt nooit op jongens die ook homo waren. Altijd waren het hetero jongen en vaak waren ze ook wel bezet. Ik was alleen niet goed in flirten, dus hij zou het nooit weten. Uiteindelijk zei ik dat ik het koud had. Het was echt koud en ik rilde. Ik glimlachte bij zijn woorden. Hij was echt te leuk. Maar oe moest ik flirten. Misschien moest ik straks Dena om advies vragen. Die wist op dit veld volgens mij flink goed de weg... En anders had ik altijd Hunter nog, maar ik wist niet of ik hem wilde vertrouwen hiermee. Ik zag hoe hij zijn muts omlaag trok. Nog een paar plukjes haar staken eronder uit. Ik hoopte vurig dat hij ook homo was. Natuurlijk niet omdat mensen altijd je zouden afreken erop en je raar nakijken. Toch zou het fijn zijn niet alleen te hoeven zijn hiermee. Voor mijn familie was ik al lang uit de kast gekomen, al was ik hier nog wat terughoudend. Als ik direct buiten de groep zou vallen zou ook niet fijn zijn en ik bleef graag in de groep. Ik vond het fijn om in de menigte op te gaan. Dan leek ik tenminste niet raar en geen uitschot. Dat was prettig.

Bowties were never Cooler

Tyler 'Ty' Devoné
Als ik begin over een nieuwe onderwerp roept ze vrolijk 'ja' waardoor een glimlach rond mijn lippen siert. Ze antwoord vrolijk op mijn vraag over of de anderen een beetje gezellig zijn. Aan wat ik van haar hoor zijn de meesten gezellig..
"Ik vraag me af wanneer we naar dat huis gaan.." mompel ik dan een beetje geërgerd. Maar ik kijk Laurinda toch weer met een glimlach aan om haar niet het idee te geven dat ik haar niet mag of zo. Ze is knap, dus dat ze denkt dat ik haar niet mag ga ik niet riskeren..

Pete Daniel Jackson
Na een tijdje werd het akelig stil tussen John en mij, ik houd gewoon niet zo van stiltes.. dan ben ik altijd bang dat mensen negatief over me gaan denken..
Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en haal de vergrendeling er vanaf. Ik voel mijn mobiel even later trillen en zie dat ik een sms van Danielle heb, mijn beste vriendin die inmiddels weet van mijn geheim.. ik moest het haar wel vertellen, ze zei tegen me dat ze me leuk vond! Als in leuk-leuk!
'Heyy Petey! Hoe is het daar? Nog leuke jongens gespot? ^^' staat er op het scherm van mijn mobiel. Ik grinnik zacht en stuur een smsje terug:
'Heyy Dani! Goed hier, tot zover dan. Natuurlijk leuke jongens gespot, misschien wel iets voor jou tussen?' typ ik terug naar haar. Als ik op verzenden heb gedrukt doe ik de vergrendeling er weer op om de mobiel weer terug in mijn broekzak te stoppen.
"Ik verveel me.." mompel ik, meer tegen mezelf dan tegen John..

Geen inspi meer voor Ty :'D

Little do you know

maak maar inspi want ik MOET rpgen x'D

Laurinda Pearl
"Ik vraag me af wanneer we naar dat huis gaan.." en hij glimlacht. "Geen idee, gauw genoeg hoop ik eigenlijk.." Mijn kaak klopte pijnlijk en in mijn mond bleef een lichte ijzersmaak hangen. Gadverdamme.
"Waarom drink jij eigenlijk zo veel? Ik bedoel, het kan iets met je ouders te maken hebben dat snap ik. Maar ik snap nog altijd niet waarom mensen dan gaan drinken.."
Ik dronk zelf nooit en ik heb ook nooit begrepen waarom papa zo naar de drank gegrepen heeft. Misschien dat dat de zelfde reden is? Vragen kon altijd?

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

John Hunter Bell
Met mijn ogen volgde ik zijn verfijnde bewegingen. Het waren maar kleine dingen, maar ze werden direct in mijn hersens gebrand. Ik vond het wel lichtelijk asociaal dat hij begon te sms'en. Zijn mooie lange vingers tikten op het schermpje. Ik lette niet op de woorden die hij tikte, alleen op zijn bewegingen. Ik werd erdoor in een soort trans gebracht. Ik werd er pas uitgerukt toen zijn woorden me eruit rukten. Ik woelde weer even door zijn haren. "Heb je zin om straks binnen samen chocolademelk te drinken?" Ik keek hem met grote donkere ogen aan. Ik hoopte van wel. Ondanks dat je het geen date kon noemen, vond ik het wel spannend of hij ja zou zeggen. Waarschijnlijk niet, nog nooit was het me gelukt een date te regelen. Altijd werd ik met zachte of harde hand afgewezen. Het deed pijn, maar ik kon ermee omgaan, goed genoeg om erdoor ongedeerd te lijken. Toch zou ik wel graag een keer een echte date en een echt vriendje hebben. Al zou dat nooit voor mij weggelegd zijn. Ik was een freak. Wie wilde dat nou als vriendje? Niemand toch?

Bowties were never Cooler

Tyler 'Ty' Devoné
"Geen idee, gauw genoeg hoop ik eigenlijk.." is haar antwoord op mijn vraag van wanneer we gaan. Een diepe zucht rolt over mijn lippen, ik wil naar binnen.
"Waarom drink jij eigenlijk zo veel? Ik bedoel, het kan iets met je ouders te maken hebben dat snap ik. Maar ik snap nog altijd niet waarom mensen dan gaan drinken.." vraagt ze me dan plots. Ik neem de laatste slok uit het flesje bier en gooi het in de dichtsbijzijnde prullenbak. Als ik weer bij haar sta kijk ik even bedenkelijk.
"Als je aangeschoten raakt lijkt alles gewoon perfect, je krijgt zelfvertrouwen en je voelt je goed" vertel ik haar schouderophalend "Het probleem is enkel dat als je teveel drinkt.. wat ik soms wel eens doe.." Oké, soms.. bijna altijd "Dan komen al je problemen de volgende morgen tien keer zo hard terug" vervolg ik mijn uitleg schouderophalend "en dan word je depressief, dus ga je weer drinken" vertel ik dan weer.
"En aangezien de meeste mensen geen troost denken te kunnen vinden in anderen zoeken ze troost in andere dingen, zoals Drank, eten, drugs, dat soort dingen" zeg ik als laatste tegen haar. Ik doe er luchtig over, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.. maar dat is het voor mij ook.

Pete Daniel Jackson
"Heb je zin om straks binnen samen chocolademelk te drinken?" vraagt John me nadat ik vertelde dat ik me verveel.
Nonchalant haal ik mijn schouders op, zo min mogelijk homo proberend te lijken "Is goed" zeg ik dan maar "Heb toch dorst, dus kan wel" vervolg ik droog.
Oké, misschien is mijn reactie een beetje lullig.. maar ik wil gewoon écht niet dat hij denkt dat ik op jongens val. Als hij het weet dan weet binnen de kortste keren iedereen het hier, wedden? Misschien is het zielig om hem zo 'zonder' reden weg te duwen, maar het moet nu eenmaal.. hij komt te dichtbij..

Nu heb ik weer geen inspi voor Pete x'D
Lol :'D

Little do you know

James Yaser
" Je had direct naar me moeten luisteren James... Ik hou niet van dat jaloerse gedrag. En mensen zijn nooit in mij geïnteresseerd geweest, dus waarom zouden ze dat nu wel zijn." zuchtte Abby.
"Het spijt me, echt. Ik zal voortaan wat normaler doen, maar je kan niet verbieden dat ik ben wie ik ben. Mensen vinden mij nou eenmaal irritant en daar kan ik niets aan veranderen. Het spijt me" zei ik tegen haar. Als ze niet van mijn karakter hield dan moest ze maar geen vrienden met mij worden en kon ik verder gaan met mijn leven, als ik dan nog een leven zou hebben.

[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 10:16 ]

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

(Het is hier tamelijk dood)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Oow lol word er nu opeens verwacht dat een topic binenn 4 uur is volgespamt?>

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

John Hunter Bell
Hij leek me erg opgelaten, maar ik was wel erg blij dat hij toestemde. "Gezellig." zei ik opgewekt met een vrolijke puppyblik in mijn ogen. Als ij door zou krijgen dat ik op jongens viel zou iedereen het zo weten, maar dan was het maar zo. Als hij ook homo was zou het leuk kunnen worden, anders was het jammer. Ik keek naar Sharp en geeuwde even. Nee, ik was nog niet lang op en ik werd moe van het stilstaan. Toch vond ik het wel heel gezellig zo met Pete. Ik keek hem weer aan en zonk even weer weg in zijn ogen. Ze waren zo prachtig. Ik zou er dagen in kunnen kijken, al was dat misschien een beetje creepy. Ik droomde weg in een wereld waar iedereen iedereen gewoon accepteerde voor wie hij of zij was, zonder oorlogen en bovenal waar hij mijn vriendje zou zijn. Het was natuurlijk hoogst onrealistisch, maar toch. Had niet ieder mens het recht om te dromen, hoe raar of onacceptabel ook. En was liefde dan echt zo veel gevraagd?

[Sorry, geen inspiratie]

[ bericht aangepast op 11 sep 2013 - 22:56 ]

Bowties were never Cooler

Pete Daniel Jackson
"Gezellig" was zijn opgewekte reactie toen ik een beetje verveeld instemde met de chocolademelk. Heeft hij dan totaal niet door dat ik kortaf tegen hem doe? Dat ik juist probeer hem op een afstandje te houden..? Als hij me in mijn ogen kijkt heb ik door dat hij mijn signalen dus totaal niet door heeft.. Een beetje naïef misschien? Maar goed.. betekent dit dat hij homo is? Dat hij míj leuk vind..? Ik voel mijn mobiel weer trillen, dit keer maakt het ook geluid.
Ik haal de mobiel uit mijn broekzak en zie dat ik weer een sms heb van Jenna..
'Oh, ja je mag best iemand zijn nummer vragen voor me hoor! Maar heb jij voor jezelf ook al wat leuks gezien?' had ze me gestuurd.
'Ik zal het voor je proberen d: Maar ja, ik heb ook wel wat leuks gezien.. wat betekent het als iemand in je ogen staart Jen..?' stuur ik dan terug. Ik sta tegenover John dus gelukkig kan hij niet zien wat ik haar stuur.. Niet veel later trilt er weer iets in mijn jaszak. Met een zucht haal ik mijn mobiel er weer uit.
'Oeh! Dan vind hij je leuk!' kwam er weer binnen.
'Echt..?' stuur ik terug. Ik werp een korte verontschuldigende glimlach naar John van het asociale sms'en, zo was ik immers niet op gevoed.
'Jaa! actie ondernemen Petey!' is hetgeen wat ik er meteen na weer binnen krijg.
'Nee dus niet hé! Niemand behalve jij hoeft dat geheim te weten!' stuur ik terug. Dit keer stop ik mijn mobiel terug in mijn broekzak, om het er niet meer uit te halen als het opnieuw gaat trillen.. zou Jenna gelijk hebben..? Ik werp een korte vragende blik op John, maar kijk dan weer bedenkelijk de verte in met nietsziende ogen. Ik ben te onzeker het hem te vragen.. Ieder ander zal er snel weer achterkomen als hij het weet.. dat is wel zeker, hij kent velen al dus ik weet zeker dat hij het hun gewoon verteld of zijn mond voorbij praat. Dat risico neem ik dus niet hé.
Was het maar normaal als je op jongens valt.. was het maar geen 'ziekte' of 'aandoening' dan was de wereld een stuk leuker geweest.
"Ik hoop dat ik me hier wel een beetje kan vermaken en van mijn.. verlegenheid af kom" zeg ik dan tegen John. Eigenlijk bedoelde ik dat ik van mijn geaardheid af zou komen, maar dat zal wel niet.. Ik moet het leren accepteren, maar dat word hem niet in mijn omgeving.

Geeft niet (:

Little do you know

Oké, sorry..
Ik verveel me :'c

[ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 19:03 ]

Little do you know

John Hunter Bell
Ik merkte pas dat ik aan het staren was toen hij zonder dat ik het gemerkt had blijkbaar al even met zijn mobieltje aan het kloten was. Ik keek beschaamd schuin weg naar de sneeuw rond onze voeten. Toen ik weer opkeek zag ik hem verontschuldigend glimlachen. Ik glimlachte terug en schudde mijn hoofd lichtjes om te zeggen dat het niets gaf. Erg sociaal was het niet, maar ik had zelf ook niet staan opletten. Ik zag hem zijn mobiel weer wegstoppen en nam de jongen nog eens in me op. Zijn bewegingen waren sierlijker dan die van de meeste jongens, maar maar zo'n klein beetje dat ik er niet zeker van was wat het betekende. Ik staarde weer en keek op naar zijn vragende ogen. Al snel keek hij weg. Toen hij weer terugkeek glimlachte ik vrolijk en legde zonder erbij na te denken mijn hand op zijn schouder. "Komt goed. Echt waar. Ik weet zeker dat je in elk geval een vriend kan maken in dit huis. Als zelfs mij het is gelukt, moet jou het ook wel lukken." Na mijn woorden merkte ik pas dat ik zijn schouder vast had. Zo nonchalant mogelijk liet ik die los en keek rond. Nogsteeds stond iedereen hier. Ik had geen idee waarom, maar Dena leek geen problemen te hebben met onze groep en Sharp zei niets, dus wij konden gewoon blijven praten als het aan mij lag. Het was nogsteeds steenkoud hier buien, maar hoe langer ik met deze jongen sprak, hoe warmer ik het kreeg. Het was echt wonderlijk wat dit gevoel met je deed. Het voelde zo prettig, warm en kriebelend dat de kou spontaan uit mijn botten was verbannen.

Bowties were never Cooler

Pete Daniel Jackson
John legt zijn hand op mijn schouder "Komt goed. Echt waar. Ik weet zeker dat je in elk geval een vriend kan maken in dit huis. Als zelfs mij het is gelukt, moet jou het ook wel lukken." zegt hij vervolgens.
Als hij zijn hand van mijn schouder haalt kijk ik hem met een glimlachje aan.
"Achja, vast wel.." mompel ik neutraal.
"Maar goed.. ik begin het nu inmiddels wel vreselijk koud te krijgen" zeg ik dan met een lichtelijke ergenis. Ik verberg mijn handen in de mouwen van mijn jas en mijn kin en lippen verberg ik ook in mijn jas.
"Ik wil gaan.. waarom moeten we nu inhemels naam in groepjes? Wedden dat ik nog in het laatste groepje zit ook" mopper ik vervolgens. Ik kan er niet bepaald tegen als ik het koud heb, of als ik het honger heb.. of juist als ik het enorm warm heb.. achja, een mens heeft zo zijn gebreken, toch?

Little do you know