Ik heb hier geen ervaring mee, want de enige keer dat ik een "liefje" (humhum, dat was het eigenlijk niet echt, maar goed), was in het 1ste leerjaar, en we waren toen nog zo jong dat we het na de vakantie vergeten waren (:
Maar goed, ik denk dat huilen gewoon erg veel deugd kan doen. Of gewoon buiten gaan en eens goed schreeuwen, dat doe ik ook altijd als ik kwaad/verdrietig ben en dat is een enorme opluchting.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried